Τι dvd/ταινία στην tv είδατε σήμερα...;;;

Άλλες Τέχνες Κινηματογράφος & Τηλεόραση
#14504

21003043_20130503122946122
21003043_20130503122946122768×1024 213 KB

Είναι οι Ομπρέλες του Χαμβούργου το καλύτερο μιούζικαλ που δεν θα γύριζε ποτέ αμερικανικό στούντιο? Το καλύτερο μουσικό μελόδραμα που βγήκε ποτέ από αυτή την Ήπειρο? Ναι και ναι μάλλον…

Σε σκηνοθεσία Ζακ Ντεμί με την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Καθριν Ντενεβ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους διπλα στον Νίνο Καστλενουόβο (’‘ο Ρόκο και τα αδέρφια του’), το απλησίαστο soundtrack του Μισελ Λεγραντ ντύνει εξαιρετικά τις τέκνικόλορ υπερβολές χρωμάτων και φωτισμών και μαζί με την σπασμωδική σκηνοθεσία δημιουργούν ένα κόσμο, τόσο εξόφθαλμα μη ρεαλιστικό που σε κάνει να χαζεύεις σαν χάνος σχεδόν σε όλη την διάρκειά της ταινίας.

Και εκεί που όλα μοιάζουν παραμυθένια και εξωπραγματικά ρομαντικά και γαλήνια, έρχεται και σε αποτελειώνει οριστικά η ταινία καθώς ο κόσμος στην ψυχή του είναι βαθιά ρεαλιστικός και σκληρός. Ακριβώς όπως τον βλέπουν τα απανταχού 19χρονα ζευγαράκια, τα πάντα ροζ και ρομαντικά αλλά η ζωή τα περιμένει σύντομα στη γωνία να τους γκρεμίσει τον ρομαντισμό και να τα εμπλουτίσει με κυνικότητα ώστε να επιβιώσουν σε αυτήν.

Η σκηνή στο καφέ και εν συνεχεία αυτή του πρώτου αποχαιρετισμού στο τρένο είναι από εκείνες τις σκηνές που από το πουθενά, μεθοδικά αλλά και τελείως φυσικά δημιουργούν δάκρυα στα μάτια και σφίγγουν στομάχια. Αριστουργηματική σκηνή στο σύνολό της, όπως και η τελευταία στο βενζινάδικο που οριστικά παντρεύει τη νουβελ βαγκ με το μελόδραμα, ντυμένα με ένα κυνικό μανδύα και ένα πραγματικά σπαρακτικό soundtrack…

Η ταινία είναι όντως ένα μελόδραμα μιούζικαλ, αλλά πολύ μακρυά από αυτό που περιμένεις να δείς όταν ξεκινά -και η αλήθεια είναι ότι η πολύ τολμηρή επιλογή να είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ τραγουδιστά στη ταινία, σε ξενίζει αρκετά για κανα τέταρτο αλλά σιγά σιγά καταλαβαίνεις γιατί έγινε αυτή η επιλογή και που αποσκοπεί ο σκηνοθέτης- και σίγουρα πολύ μακρυά από τα αντίστοιχα αμερικάνικα πρότυπα της εποχής.

Δίκαιος νικητής των Καννών την χρονιά του, δίκαια και ίσως το καλύτερο κατ εμέ μιούζικαλ που έχει ίσως γυριστεί ποτέ. Αν είναι κάποιος φαν του είδους, ίσως απογοητευτεί. Αν κάποιον τον ελκύει σαν είδος λίγο αλλά είναι και φαν της Νουβελ Βαγκ

SX342

2η φορά που βλέπω αυτή τη ταινία, χωρίς να την θυμάμαι σχεδόν καθόλου γιατί πήγαινα Λύκειο την πρώτη φορά.
2ο σερι αριστούργημα μετά το παραπάνω, το Path of Glory είναι μια 101% ταινία Κιούμπρικ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο καρέ. Η ταινία έχει ένα εξωφρενικά καλογραμμένο σενάριο, κάθε λέξη και κάθε κόμμα έχουν σημασία και νόημα να υπάρχουν, οι ερμηνείες με πρωτεργάτη τον Kirk -έναν πραγματικά ΣΠΟΥΔΑΙΟ ηθοποιό και αξιόλογο άνθρωπο εκτός πλατό- είναι άψογοι ενώ η σκηνοθεσία δεν χρειάζεται κανένα έπαινο, είναι Κιούμπρικ πρώιμος μεν, σπουδαίος δε. Σε συνδυασμό με την τρομερή ασπρόμαυρη φωτογραφία, η κινηματογράφηση των χαρακωμάτων, του σεληνιακού τοπίου της Ουδέτερης ζώνης, η σκηνογραφία των πρωταγωνιστών και τα travellin που κάνει η κάμερα μαζί τους, όλα είναι ένα κομψοτέχνημα αισθητικής και ουσίας. Ειδική μνεία στη σκηνή του ντου, με ίσως και την πρώτη shacky cam στην ιστορία του σινεμά, μια ανεπανάληπτη σεκανς που κάνει και σημερινές πολεμικές ταινίες να φαντάζουν ‘‘λίγες’’ μπροστά της.

Η ιστορία θέλει μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα κατάληψης ενός στρατηγικού σημείου από τους Γάλλους το 1916 στον Α παγκόσμιο πόλεμο, ο στρατηγός που έδωσε την αρχική εντολή να ζητά να του παραδώσουν 3 άνδρες από κάθε 1 από τους 3 λόχους για εκτέλεση, ως παραδειγματισμό καθώς θεωρεί ότι οι άνδρες επέδειξαν δειλία και δεν έπραξαν το μέγιστό τους για την επιχείρηση. Έλα όμως που η αρχική εντολή ήταν εξαρχής παρανοική και αδύνατη, οι άνδρες πολέμησαν κανονικά και αν κάποιος ευθύνεται για την σφαγή ήταν ο ίδιος που την διέταξε? Απέναντί του θα σταθεί ο Κιρκ Ντάγκλας ως ο συνταγματάρχης του τάγματος, που αρνείται να παίξει το παιχνίδι του και θα αντιμετωπίσει τα χρυσά στρατιωτικά κουτάλια με μυαλό αχυράνθρωπου και ηθική του τελευταίου σκουπιδιού της γης στο δικαστήριο, προσπαθώντας να σώσει τις ζωές των ανδρών του. Η ταινία βρίθει καταπληκτικών στιγμών μαύρου χιούμορ και ειρωνείας, πολιτικής και κοινωνικής κριτικής απέναντι στον αστικό πατριωτισμό, τον μιλιταρισμό, την ανηθικότητα της άρχουσας τάξης και του παραλογισμού του πολέμου, με τρόπο παντελώς μη συμβατικό αλλα…Κιούμπρικ.

Αυτά, αριστούργημα hand down, μαλακία που τόσα χρόνια δε το είχα δει περισσότερες φορές.

2 Likes
#14505

Αυτό που μου είχε κανει πιο πολύ εντύπωση όταν είχα πρωτοδει το Paths Of Glory ήταν το πόσο πανέξυπνοι, βαθείς και εγκεφαλικοί είναι οι διάλογοι. Νομίζω ο περφεξιονισμός της εικόνας του (όπου καθε πλάνο είναι τέλεια τοποθετημένο) εδώ είναι equally matched από το βάθος του σεναρίου. Και όπως τα γράφεις, φοβερό μαύρο χιούμορ και σαρκασμός trademark του Κιούμπρικ. Σε σημεία μου θύμιζε κινηματογραφική έκδοση του Catch 22.

1 Like
#14506

Xτες λέγαμε πόσο ασύλληπτα to the point είναι οι διάλογοι για τέτοια ταινία και για το 1957. Σαρκασμός, πολιτικό σχόλιο, κοινωνική κριτική, μαύρο χιούμορ και ροή που ακόμα και σήμερα δύσκολα μπορώ να σκεφτώ πολλές ταινίες σε αυτό το επίπεδο.

Η πλάκα ήταν ότι το βάλαμε γιατί σε μια κοπέλα από τις αγαπημένες της ταινίες είναι το A few Good Men και κάπως κάπου βρήκε ότι α να, άλλο ένα στρατιωτικό δράμα με δικαστήριο…και μπουμ, πυρηνικό ολοκαύτωμα μετά το κεφάλι της με αυτό που ακολούθησε!

1 Like
#14507

δεν την χορταινω μιλαμε, την ξαναβαλα την ταινιαρα!!!

4 Likes
#14508

Us-2019-movie-poster
Us-2019-movie-poster800×1266 158 KB

Δεύτερη ταινία του Peele μετά το Get Out, σχετικά με το home invasion μιας παράξενης οικογένειας στο εξοχικό της πρωταγωνιστικής οικογένειας, δοσμένο και γραμμένο στο ίδιο ύφος και ατμόσφαιρα με την προηγούμενή του ταινία.

Λοιπόν περίεργη ταινία, εμένα θα πω ότι μου άρεσε πολύ αν και αντιλαμβάνομαι ότι είναι μάλλον κατώτερη της προηγούμενης still τόσο χαρακτηριστικά συγγενείς ταινίες όμως που δεν μπήκα ιδιαίτερα στην διαδικασία σύγκρισης. Όπως και το Get Out, υπάρχει ένα έντονο social commentary για την αμερικανική κοινωνία συγκεκριμένα το οποίο -και ένας από τους λόγους που με κέρδισε-, ήταν τόσο όσο…Δηλαδή ήταν πολύ διακριτικό, όχι ιδιαίτερα έντονο αλλά παράλληλα όμως σε τσίγκλαγε και σου έμπαινε στο μυαλό, χωρίς στο τέλος να γίνει διαδακτικό ή κάποιου είδους ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση. Αυτό το εκτιμώ πολύ στο σινεμά του Peele, και στο Get Out και εδώ, το ότι κάνει ότι κάνει στο πολιτικό κομμάτι πάντα στο background, τόσο όσο ώστε να μην επηρεάσει την υπόλοιπη ταινία στο ύφος της.

Είχε τρομερές ερμηνείες από το όλο cast και ιδιαίτερα την πρωταγωνίστρια, οκ τρομερό soundtrack και την χρήση του ‘‘i got 5 on me’’ -ιδιαίτερα σε μια σκηνή προς το φινάλε- που κατάφερε να το κάνει τρομακτικό, είχε όσο gore και jump scares χρειάζεται μια τέτοια ταινία -ελάχιστα και σε σωστή αναλογία και στιγμές όσα υπήρχαν- και γενικότερα μια ακόμα πολύ καλή ταινία που θυμίζει 110% Twilight Zone + το social commentary που είχε η σειρά…

Υποθέτω η εξήγηση του φινάλε είναι 50/50 να ξενερώσει ή όχι αλλά αυτό συμβαίνει σε όλα αυτής της φάσης τα έργα πλέον στην εποχή του ιντερνετ και των εύκολων λύσεων ή της σαβούρας στο σινεμά του είδους. Για εμένα, επειδή όλο το κοινωνικό σχόλιο που υπήρχε υποβόσκων στην ταινία κορυφώθηκε εκεί, μου φάνηκε γαμάτη + ωραία ιδέα στα πλαίσια ενός μεγάλου επεισόδειου Twilight Zone, Black Mirror και σια…η εξτρα ανατροπή του φινάλε θόλωσε τα νερά ακόμα πιο πολύ και θεωρώ ότι έκλεισε πολύ καλά τη βασική θεματική του έργου.

Overall, πέρασα και γαμώ, μου άρεσε αρκετά, είναι σίγουρα η φάση μου στα θρίλερ/τρόμου αυτή που βλέπω στις ταινίες του Peele και σίγουρα περιμένω πως και πως να ανακοινώσει νέα ταινία… σαν σκηνοθέτης έχει εξελιχθεί πολύ -και η σκηνοθεσία της ταινίας είναι εξαιρετική-, σαν σεναριογράφος έχει καταφέρει σε 2 ταινίες μόνο να δημιουργήσει ένα ολόδικό του ύφος και να χτίσει ένα ωραίο σύμπαν από σκεπτόμενο horror με κοινωνικές προεκτάσεις, κάτι που θεωρώ ότι δουλεύει για το είδος 100% από το να βλέπω Άναμπελ και Σω και το Αυτό και jump scares και αηδίες συνέχεια…

well done i guess, μαλακία που δεν το είδα στο σινεμά…

1 Like
#14509

Αυτές τις μέρες, με αφορμή την φόλα που ήταν το Godzilla: King Of Monsters, που ακόμη προσπαθώ να καταλάβω πως κατάφερε να αποτύχει αυτή η ταινία, είδα την anime trilogy του Godzilla στο Netflix.

Αρχικά, μου άρεσε πολύ το animation, σε σημεία ήταν ακραία ρεαλιστικό. Βέβαια δεν έχω ιδέα από πολλά anime οπότε δεν ξέρω πόσο καλό θεωρείται για το είδος. Ο Godzilla ήταν ίσως ο πιο επιβλητικός που έχω δει, ενώ ενδιαφέρον είχε η προσέγγιση των Mecha Godzilla, Ghidorah και ιδιαίτερα της Mothra.

Αυτό όμως που με έκανε να νιώσω πως βλέπω πραγματικό godzilla franchise είναι πως, δεδομένων των άνιμε υπερβολών, υπήρχε πραγματική δουλειά πάνω στην οπτική της ανθρωπότητας στο όλο kaiju ζήτημα. Ποτέ αυτό το είδος δεν είχε να κάνει με super smash monsters, αλλά πιο πολύ με συμβολισμούς μεταφορές τελεολογία κλπ. Οπότε θεωρώ πως στοιχεία όπως η ανάδειξη του ορθολογισμού σε μια θετικιστική θεολογία καθώς και της σημασίας της πίστης αλλά και του τι εστί φύση και αν η Γη είναι κτήμα μας, παρουσιάστηκαν αρκετά καλά και με βάθος, το οποίο βάθος βέβαια σε σημεία είχε υπερβολές.

Το τέλος ειδικά, βγάζει ένα περίεργο absurd νόημα το οποίο μες τις αναφορές του για τον υπεράνθρωπο και το τι εστί ανθρώπινο, ήταν ενδιαφέρον. Η δεύτερη ταινία έκανε μια μικρή κοιλιά, αν και οι συμβολισμοί της ήταν οι πιο ενδιαφέροντες. Μου άρεσε που δεν ήταν βεβιασμένη η πλοκή σε κανένα σημείο παρά τους πολλούς διαλόγους. Δεν έχω δει το shin Godzilla για να ξέρω να την κατατάξω συνολικά στο franchise (την παίρνω αυτούσια την τριλογία) αλλά θεωρώ πως κάποιος που θα ήθελε να καταλάβει γιατί είχε ενδιαφέρον αυτή η μυθολογία, καλύτερα να δει αυτό και την ταινία του 2014 μετά την χρυσή εποχή.

Το setting δε, 20.000 χρόνια στο μέλλον το κάνει όλο να παίζει με τον χρόνο και την νοσταλγία με ωραίο τρόπο, μιας και βάζει σε ευθεία σύγκρουση την κληρονομιά με την εξέλιξη και την κτητικότητα με την διεκδίκηση. Και όλα αυτά γίνονται σε δυο διαστάσεις, την ανθρώπινη και αυτή των τεράτων.

EDIT: Οι βαθμολογίες ήταν αποτρεπτικές αλλά στην απελπισία μου για το φιάσκο του έδωσα ευκαιρία και κατάλαβα γιατί το αδικούν. Δεν είναι άνιμε μπιλμπάο δράσης, δεν είναι και Stein’s Gate βέβαια. Είναι τιμιότατο όμως.

1 Like
#14510

κοτζίλα θέλω να πάω μέχρι την Πέμπτη ανε προλάβω, αλλά Indeed ο του νετφλιξ ήταν αρκετά καλό

220px-Caddyshack_poster

Μικρός θα το είχα δεί μάλλον 40 φορές αλλά η τελευταία φορά παίζει να ήταν indeed στο Λύκειο, οπότε είπα να το ξανατσεκάρω 15+ χρόνια μετά.
Η αλήθεια είναι ότι η ταινία ήταν προιόν της εποχής της, όχι από τις καλύτερες ταινίες της παρέας του SNL της εποχής -πρώτη του Ράμις, ο Μάρευ στις αρχές του κτλ- και με πολλά νεκρά σημεία -αδιάφορος teenager πρωταγωνιστής και subplot από πίσω- και στιγμές που το χιούμορ είναι 50/50, still fun to watch με 2-3 εξαιρετικές σκηνές ανθολογίας -σχεδόν όλες οι σκηνές με τον Τσέβυ Τσέης- και τον Ρόντνευ Ντέηντζερφιλντ…να είναι ο Ρόντνευ Ντέητνζερφιλντ.

ίσως πάντως η μοναδική ταινία που σχετίζεται με γκολφ και μπορώ να την δω και να περάσω καλά :stuck_out_tongue:

#14511



Η ιστορία της συμμετοχής της εθνικής Γιουγκοσλαβίας στο πρώτο μουντιάλ στην Ουρουγουάη. Με ισόποσες δόσεις σερβικού χιούμορ/σουρεαλισμού και δράματος, κερδίζει τις εντυπώσεις, παρά τη συνολική διάρκεια σχεδόν 5 ωρών των 2 ταινιών. Από το πώς φτιάχτηκε η ομάδα (χωρίς Κροάτες), πώς πήγε στο Μουντιάλ και τί ακριβώς έγινε εκεί, απορείς αν όντως έγιναν όλα αυτά, αν και πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό έγιναν. Ειδικά ο ημιτελικός με την Ουρουγουάη (6-1 για τους οικοδεσπότες) είναι όλα τα λεφτά.

#14512

To καταχάρηκα! Science fiction adventure με σπλατεριές και πολλά κωμικά στοιχεία. Κι η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή. Ειδικά οι σκηνές με το ξύλο μου άρεσαν πολύ. Το τσίμπησε το 8αρακι στο IMDB κι από εμένα (πάντα ξεχνάω να βαθμολογώ ρε γαμώτο).
Υπόθεση: εγκαθιστούν στα κρυφά ένα τσιπάκι με advanced AI στον τετραπληγικό ήρωα που τον κάνει κυριολεκτικά upgrade: μέχρι και ως εκτυπωτής μπορεί να λειτουργήσει. Κι ενώ για όλους παραμένει ο καημένος τετραπληγικός που κακοποιοί του κατέστρεψαν τη ζωή, τα πτώματα γύρω του πέφτουν βροχή.

4 Likes
#14513

First_Man_(film)

Mια ταινία που μετάνιωνα κάθε δεκάλεπτο που περνούσε, την απόφασή μου να μην την δώ σινεμά όταν είχε κυκλοφορήσει αλλά να περιμένω για την 1080 στην τηλεόραση.

Εν συντομία, η ιστορία του Neil Armstrong και των πρώτων δοκιμών για την κατάκτηση του φεγγαριού από την NASA, σε σκηνοθεσία Ντέμιαν Σαζέλ του Lalaland και Whiplash… Η ταινία πατούσε πολύ περισσότερο στη γη από τη σελήνη σε ένα ενδιαφέρον twist προσδοκιών, καθώς απέχει κατά πολύ από κλασσικό μοτίβο ταινιών όπως το ‘‘Οι κατάλληλοι άνθρωποι’’ ή το ‘‘Απόλο 13’’. Βάζει σαν κεντρική φιγούρα τον Armstrong και την προσωπική του τραγωδία -τον χαμό της 5χρονης κόρης του- και μέσω αυτού πορεύεται, αντανακλώντας το δράμα του στον συνεχόμενο αγώνα και εμμονή του ιδίου ώστε να σπάσει τα γήινα δεσμά και να βαδίσει στο μακρινό και σκοτεινό άγνωστο ώστε να βρει μια εξιλέωση/γαλήνη/κάτι… Σίγουρα το σενάριο είναι εξαιρετικά γραμμένο αλλά όχι ο πρωταγωνιστής, καθώς είναι αρκετά ψυχρό σε σημεία και μπαίνει τόσο όσο κάτω από το δέρμα των χαρακτήρων, πετυχαίνοντας μια μίξη ψευδοντοκυμαντερίστικου ύφους σε σημεία, με κανονική ταινία που ίσως αρκετούς τους απομονώσει σε ένα βαθμό συναισθηματικά από τον πυρήνα του δράματος και των χαρακτήρων… δεν με χάλασε στιγμή αλλά αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι το δυνατό σημείο της ταινίας. Εγκλωβίζει και αρκετούς ηθοποιούς όπως την Φόυ που παίζει καταπληκτικά αλλά δεν πάει κάπου παραπάνω, ενώ ο Γκόσλιν φοράει το αλα Drive άψυχο προσωπείο του με τα ψυχρά αλλά παιδικά μάτια και τα ξεσπάσματα από το πουθενά, το οποίο οκ, εγώ προσωπικά όταν το κάνει καλά και ταιριάζει με την εκάστοτε ταινία -πχ blade runner 2049- ε εγώ το λατρεύω…

Τα δυνατά σημεία της ταινίας -που σκοτώνουν- είναι η σκηνοθεσία/μοντάζ, ο ήχος και η μουσική. Σκηνοθεσία ακραία ρεαλιστική, με ασυνήθιστα για την φάση της ταινίας πλάνα που προσθέτουν πάρα πολύ σε ένταση και ρεαλισμό, όταν βρισκόμαστε σε αεροπλάνα/διαστημόπλοια και μια τρομερή ένταση που σήμερα είναι σίγουρος ότι κανένας δεν έχει κινηματογραφήσει με τέτοιο τρόπο ξανά διαστημικές αποστολές, σαν να είσαι πραματικά εκεί και να μην μπορείς να ανασάνεις. Στο γήινο κομμάτι, τζούρες από whiplash, spielberg, mallick, ψευδοντοκυμαντέρ, όλα άψογα, απορώ που αγνοήθηκε σε μεγάλα βραβεία τέτοιος σκηνοθετικός άθλος. Όλα αυτά βέβαια, χρωστάνε στο μοντάζ την μισή τους αξία, πραγματικός θρίαμβος. Στα ίδια ακριβώς μήκη κύματος και ο ήχος, ένα ηχητικό ντελίριο λαμαρινών και τουρμπίνων, κραδασμών και γρυλισμάτων που ξανά, σε λίγες ταινίες έχω δεί -πολλές μνήμες και έντονες από Das Boot-. Tέλος, το αγαπημένο μου ίσως aspect της ταινίας και αυτό που με ξαναέβαζε στο κόλπο όταν λίγο η ταινία με έχανε. ήταν η μουσική. Η μουσική είναι α-ρι-στου-ργη-μα-τι-κη με κάθε σημασία της λέξης, από το main theme που καθηλώνει, μέχρι τον τρόπο που χτίζει αγωνία ή το πως έρχεται και σκεπάζει κάποιες δραματικές σκηνές, ο πιτσιρικάς που έκανε και τα whiplash και lalaland είναι πραματικά σπουδαίο ταλέντο.

Highlight όλως των παραπάνω 2 σκηνές, η σκηνή της απογείωσης του apollo 11 που έμοιαζε με…χορό οριακά και σίγουρα η σκηνή της προσγείωσης στη σελήνη, όπου νομίζω για αυτό το 12λεπτο αξίζει κανείς κι ας μην ενθουσιαστεί με την ταινία, να της δώσει 2 ώρες από τη ζωή του για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Σκηνοθεσία/ερμηνείες/μοντάζ/ήχος/μουσική νομίζω αγγίζουν το 100% των δυνατοτήτων του μέσου εκεί…

Anyways, με τα + και - της, η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ και ξανά, μετανιώνω που δεν είδα όλο αυτό σε μια αίθουσα, Σαζέλ για εμένα 3/3, το μέλλον του προβλέπεται σπουδαίο…

2 Likes
#14514

233x330_q95_box-13%2C12%2C342%2C500

Γενικά δεν είμαι φαν από ότι έχω καταλάβει του Μελ Μπρουκς, γελάω με τις πιο πρόσφατες του λιγάκι αλλά και σε αυτές όπως πχ τον Ρομπέν ή το Spaceballs, αναγνωρίζω ότι βλέπω κάτι που δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα αστείο αλλά λίγο ‘‘ανόητο’’ και χαζογελάω με αυτό… Το Young Frankenstein λοιπόν, κλασσικό μεν, δεν το είχα δεί ποτέ μέχρι σήμερα.για λόγους που ίσως ήταν σχετικοί ότι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα καμία σχεδόν ταινία του Μπρουκς.

Δεν έπεσα πολύ έξω τελικά, αφού και αυτό δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και πέρα από 3-4 μειδιάματα δεν παίζει να γέλασα κανονικά σε καμία σκηνή της ταινίας. Η ταινία αφορά την συνέχεια του μύθου του Βίκτορ Φρανκενστάιν από τον δισέγγονό του ο οποίος δεν επιθυμεί να ακολουθήσει τα χνάρια του προγόνου του -καθότι πιο ορθολογιστής- αλλά τελικά θα καταλήξει να κάνει ακριβώς τα ίδια…

Καλές ερμηνείες, καλογραμμένο σενάριο ομολογουμένως -και σε επίπεδο χαρακτήρων και σε σχέση με τον μύθο του Φρανκενσταην και όλα τους ηθικούς και μη προβληματισμούς που φέρει- και αξιόλογη σκηνοθεσία + σκηνογραφία, απλά δεν μου φάνηκε αστείο πλην 2-3 σκηνών -κυρίως με την παρουσία του Marty Feldman- και με κούρασε μέχρι να τελειώσει… το σλαπστικ στοιχείο δεν λειτουργούσε σε καμία σχεδόν σκηνή όπως θα ήθελε, τα akward χιουμοριστικά περάσματα ήταν…akward και όχι αστεία + ο αργός της ρυθμός δεν βοήθησε ιδιαίτερα…κρατάω τη σκηνή με τον αγνώριστο Τζην Χακμαν, τις σκηνές του Φέλντμαν και 1-2 μικροσκηνές ακόμα όπως αυτή με το χέρι και τον νεκρό. Δεν ήταν κάτι τρομερό αλλά τουλάχιστον χαμογελούσες…

Μπορώ να φανταστώ εκείνη την εποχή -1974- ότι ίσως η ταινία δούλευε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό αλλά δεν νομίζω ότι ούτε έχει γεράσει καλά, ούτε αυτό το χιούμορ είναι κάτι αξιόλογο ή ιδιαίτερο και τεσπα κάτι κοντά στα γούστα μου -αν και όσο αντικειμενικά και αν το δώ, still δεν είναι απλά κάτι ξεχωριστό σαν χιούμορ-…

1 Like
#14515

Πωωω με ξέρανες. Το Young Frankenstain είναι μέσα στις αγαπημένες μου κωμωδίες ever. Μου έχουν φύγει τα νεφρά σε φάσεις. Πρέπει να την έχω δει πάνω από 10 φορές και ακόμα και την τελευταία φορά που έπαιξε πριν κάτι μήνες ήμουν με ένα χαμόγελο σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Μάλιστα την ξεχωρίζω αρκετά από την υπόλοιπη φιλμογραφία του Mel Brooks ως μακράν την καλύτερη του και πιο αστεία. Spaceballs ωραίο αλλά ούτε εμένα μου είχε φανεί ΤΌΣΟ αστείο. Από εκεί και πέρα μάλλον το Blazing Saddles θα ξεχώριζα.

Από την άλλη γενικά είμαι παράξενος με την κωμωδία αφού τα τελευταία 20 χρόνια δεν παίζει να μου έχει αρέσει πραγματικά ούτε μια κωμωδία (καθαρά κωμωδία όμως όχι Deadpool και κωμωδίες δράσης κτλ), χωρίς υπερβολή. Ίσως υπάρχουν 2-3 συμπαθητικές αλλά μέχρι εκεί.

1 Like
#14516

Young Frankenstain στο Seven X θυμαμαι :joy:

#14517

Δώσε μια ευκαιρία εδώ:

Το είδα τις προάλλες και γέλασα, αν και κομεντί, με κάποια στανταράκια στο σενάριο. Ο Ρόγκεν παραμένει ένα μικρό είδωλο και στην Θερόν σκέφτομαι να της στείλω μέηλ να γίνει η κοπέλα μου (καθότι ελεύθερη) και που ξέρεις, μπορεί να με ζητήσει σε γάμο :smiling_face_with_three_hearts:

2 Likes
#14518

Seth Rogen είναι γενικά ένας πολύ συμπαθητικός τύπος που δεν έχει κάνει ούτε μια πραγματικά καλή ταινία. 1-2 συμπαθητικές που δεν θα καθόμουν να τις ξαναδώ πάντως και that’s it (και όχι το superbad δεν είναι μέσα σε αυτές). Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να δω άλλη δική του ταινία να παίζει τον εαυτό του και να κάνει τα ίδια αστεία.

#14519

Γουηλ φερελ xynei στη μαπα_mpamies φιλμογραφια μελ μπρουκς :stuck_out_tongue:

boyz-1-compressed

Aπό τα millestones των hood moviez, η ταινία του προσφάτως εκλιπόντος Τζον Σίγκλετον πιάνει με την μια το νόημα και αποτελεί μια πρώτης τάξεως εμπειρία του δρόμου των γκέτο και των φυλετικών διακρίσεων στις κακόφημες περιοχές του LA των 80ς-early 90s…δεν λείπει η 90ς υπερβολή σε σημεία και η υπεραπλούστευση κάποιων καταστάσεων, αλλά δεν ενοχλεί ούτε εμποδίζει την ταινία να ξεδιπλώσει όσο καλύτερα μπορεί την ιστορία προς την ενηλικίωση τριών αγοριών που είχαν την ατυχία να γεννηθούν και να μεγαλώσουν σε μια γειτονιά γεμάτη ρατσισμό, πρέζα, όπλα, μπάτσους, ελικόπτερα, πόρνες και προβληματικούς χαρακτήρες σε κάθε γωνιά…

Καταπληκτική σκηνοθεσία από τον νεαρό τότε Σίνγκλετον και ακόμα πιο καλογραμμένο σενάριο που αν και ακουμπά τον διδακτισμό σε στιγμές, καταφέρνει όπως είπα και πιο πάνω να μην ενοχλεί αλλά ίσα ίσα να σε αγγίζει ακόμα περισσότερο… ερμηνείες top notch από όλο το καστ, κρατάω τον Ice Cube που στις τελευταίες του σκηνές καταφέρνει να σε λυγίσει καθώς και ο ίδιος για μια και μοναδική φορά βγάζει το προσωπείο του σκληρού συμμορίτη και αποκαλύπτει εκείνο του νεαρού που σπάει μπροστά στην σαπίλα της γειτονιάς που μεγάλωσε και τον διαμόρφωσε… από κοντά και ο Φίσμπερν στον ρόλο του σκληρού αλλά δίκαιου και φιλοσοφημένου πατέρα του Κούντιν Τζούνιορ…

Soundtrack, μουσική πολύ δυνατά, τρομερή αναπαράσταση της εποχής -αν και η ταινία είναι του '91 και γυρίστηκε πρακτικά μέσα στα πράματα, ήταν αναμενόμενο να βγάζει τόσο ρεαλισμό και αυθεντικότητα- και τέλος πολύ καλός ρυθμός που δεν σε αφήνει ούτε να βαρεθείς ούτε να αποσυντονιστείς από τα δρώμενα…

Νομίζω ότι είναι το κατεξοχήν νο1 hood movie, δεν έχει την βαθιά πολιτική του πχ Spike Lee στο Do the Right Thing ή την ένταση του Training Day ή του Νew Jack City και Menace 2 Society, αλλά είναι πιο to the bone ακατέργαστα εκεί, μέσα στους δρόμους και τις συμπεριφορές των απλών ανθρώπων… γενικά, γαμώ τις ταινίες :stuck_out_tongue:

#14520

Καλή προσπαθειά για χιουμοράκι. Εσβησά το κλιματιστικό. Αμέσως το ξανα-αναψά.

#14521

Πρωτο μισαωρο step brothers > φιλμογραφια Μελ Μπρουκς, χτες κιολας

1 Like
#14522

Δεν το γλυτώνω το εγκεφαλικό :slightly_frowning_face:

1 Like
#14523

Do not feed the trolls. Επίσης και τα 2 trolls > φιλμογραφία WF.