Γτ trolls ομως? 
Κοιτά. Μπορώ να βγω να πω οτι ο παρθενώνας είναι μια μαλακιά. Και οτι το empire state building είναι πολυ καλύτερο αρχιτεκτονικά και στέκεται ενώ ο παρθενώνας είναι ενα ερείπιο. ΑΠΟΨΗ. (προφανώς δεν το λέω, αλλα τραβάω απο τα μαλλιά ένα παράδειγμα) Το γεγονός είναι οτι αυτή η άποψη, θα είναι εκκεντρική το λιγότερο, μπορεί να πηγάζει είτε απο μια τάση να απορρίπτω το παλαιότερο σαν ντεμοντέ, είτε απο αγνοιά, είτε σαν τρολιά για να πικάρω κόσμο. Το πιο πιθανό είναι να μην έχω τα βιώματα που θα με κάνουν να εκτιμήσω κατί, αλλα στην περίπτωση του YF καλή ώρα μιλάμε για κάτι που θεωρείται κλασσικό. Έχει άποψη (ασπρόμαυρο) συνδύαζει είδη, slapstic, gag, visual, κτλ με μια μαεστρία υπέροχη. O WF που δεν είναι κακός, εγινε αναγνωρίσημος απο συμμετοχές σαν 2-3 ρόλιστας σε ταινίες άλλων (Austin Powers, Zoolander κτλ) παντά έχει μια μανιέρα και βασίζει το χιουμορ του σε υπερβολικές περσονές με υπερβολικές αντιδράσεις. Μ αρέσει, σε καμποσές ταινίες του, αλλά δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω κλασσικό.
Ελπίζω να τρολλάρεις λοιπόν, οταν βρίσκεις μη αστείο τον Brooks, αλλά απαξιώνεις τη φιλμογραφία του συγκρινωντάς την με μισή ταινία. Δικα σου λόγια.
Η άποψή μου δεν πηγάζει από καμία τάση να απορρίπτω το παλαιότερο -οι αγαπημένες μου ταινίες ούτως ή άλλως παίζουν μεταξύ '40 και αρχές 80-, τρολιά δεν είναι σίγουρα γιατί δεν με ενδιαφέρει να τρολάρω -είμαι άνω των 18- και τώρα σχετικά με την άγνοια…
Η κωμωδία είναι ένα κινηματογραφικό είδος αρκετά ιδιαίτερο και ‘‘δύσκολο’’ σε σχέση με τα υπόλοιπα. Σε μια ταινία θρίλερ/τρόμου πχ, μπορώ να εκτιμήσω την φάση της και χωρίς να επιτύχει τον ‘‘σκοπό’’ της -να με τρομάξει-, από δεκάδες άλλα αντικειμενικά κινηματογραφικά κριτήρια πχ την σκηνοθεσία προφανώς, την δομή του σεναρίου, τα ψυχογραφήματα των πρωταγωνιστών, την κεντρική ιστορία, τα πιο τεχνικά aspects κτλ. Τα ίδια πάνω κάτω και σε άλλα κινηματογραφικά είδη.
Στην κωμωδία/σάτιρα, όσο και να εκτιμώ την σεναριακή δομή, την σκηνοθεσία, τις ερμηνείες και το pace της ταινίας, άμα ακούω μαλακίες, βλέπω μαλακίες, η σάτιρα -αν πάει για σάτιρα- είναι γπτ και γενικότερα το χιούμορ δεν μου ταιριάζει, ε δύσκολο να μου αρέσει. Στις ταινίες του Μελ Μπρουκς κωμωδία δεν βλέπω σχεδόν ποτέ, το slapstic στοιχείο καλή ώρα το βρίσκω απίστευτα ανεπαρκές και λογικής 12χρονου, τα gags επίσης τα ίδια, σάτιρα δεν κάνει, παρωδία και πάλι πολύ περιορισμένη και το χιούμορ πολύ κρύο. Συγκριτικά ειδικά με άλλους ήρωες της κινηματογραφικής κωμωδίας όπως οι Τσάπλιν, Πάηθον, Λιούης, Ντε Φινές και σία, δεν τον βρίσκω απλά να υστερεί, τον βρίσκω σε τελείως άλλο scale, μη συγκρίσιμο καν. Προφανώς τα παραπάνω -και εκεί είναι το point μου με την κωμωδία-, επηρεάζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το προσωπικό γούστο πάνω στο ίδιο το χιούμορ, μιας και η καθαρή κωμωδία νιώθω ότι πρέπει να ταιριάξει πολύ και με τον καθένα και τον τρόπο που αυτός αντιλαμβάνεται το χιούμορ στη ζωή του για να δουλέψει.
Με αυτές τις σάχλες λοιπόν εγώ sorry αλλά αδυνατώ να χαμογελάσω καν…
Επίσης η κωμωδία βασίζεται πολύ και στις κοινωνικές νόρμες της εποχής στην οποία γυρίστηκε, εξού και είναι πολύ εύκολο να ‘‘γεράσει’’ πολύ γρήγορα ή να φθίνει αρκετά με την πάροδο του χρόνου. Μπορώ να εκτιμήσω στο YF ότι οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλογραμμένοι και ειδικά πχ ο πρωταγωνιστής πάσχει από ένα διαχρονικό σύμπλεγμα κληρονομιά και αμφιβολίας που με έκανε να μπορώ να τον παρακολουθήσω και να συμπάσχω συναισθηματικά μέχρι ένα σημείο με τη φάση του…
Αλλά δεν θέλω να το κάνω τελείως υποκειμενικό το θέμα χιούμορ, πιστεύω και αντικειμενικά είναι εξαιρετικά ανεπαρκές το γράψιμό του και ο τρόπος με τον οποίο θέλει να εκμαιεύσει την κωμωδία. Βασίζεται υπερβολικά σε gangs που δεν μπορεί να τα υποστηρίξει με το γράψιμό του γιατί παραείναι υπεραπλουστευμένο και παιδικό σε σημεία για να το πάρει ο μέσος θεατής έστω και λίγο στα σοβαρά και να επενδύσει…
Πιο πολύ γελάω με το premise μιας ταινίας του Μπρούκς παρά με την ίδια την ταινία…Η καλύτερη στιγμή της φιλμογραφίας του Μελ Μπρούκς είναι μια σκηνή που κλάνουν 10 καουμπόηδες γύρω από μια φωτιά στο Blazing Sandles. Αυτό θεωρώ συνοψίζει και ολόκληρη τη φιλμογραφία του.
Τώρα τί είναι κλασσικό, Παρθενώνες κτλ δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, δεν σκέφτομαι έτσι, πολλά πράγματα έχουν πλασαριστεί ως ‘‘κλασσικά’’ και είναι κλανιές γύρω από μια φωτιά. Συνεχίζω να πιστεύω ότι ένα δεκάλεπτο του Anchorman σβήνει σε κάθε επίπεδο μισή φιλμογραφία Μπρούκς από τον χάρτη. Αλλά και σε παρόμοιο είδος κωμωδίας να το πάω, το Airplane εξαφανίζει κάθε ανάμνηση των ταινιών του Μπρούκς από την πλάση
Lupin καιρό είχα να σε κράξω ε; 
Καλά τα περισσότερα που λες, όντως η κωμωδία είναι και θέμα εποχής και γούστου αλλά όταν μου λες δεν μπορώ να γελάω με Mel Brooks επειδή αυτά είναι σάχλες 12χρονων (ακόμα και στην σύγκριση με Τσαπλιν, Ντε Φινες κτλ διαφωνώ αλλά θα ανοίξω μεγάλο θέμα τώρα και προς το παρόν το αφήνω) και λίγο πιο πάνω μου αποθεώνεις τον απόλυτο βασιλιά της σάχλας για 12χρονους με τρελαίνεις λιγουλάκι. Μπορεί να αλλάζει η εποχή αλλά η σάχλα παραμένει σάχλα.
Με αυτή την παράγραφο όμως είναι σαν να λες ο καθένας εν τέλη επιλέγει την σάχλα που γουστάρει και του ταιριάζει περισσότερο. Οκ να το δεχτώ, αλλά δυσκολεύομαι να δεχτώ ταινίες με σάχλες που έχουν να σου δώσουν μόνο αυτό, δηλαδή σάχλες και απολύτως τίποτα άλλο (και ναι μιλάω για τις “ταινίες” του Φερελ) να μπαίνουν σε απευθείας σύγκριση με ταινίες που δημιουργούς χαρακτήρες και χτίζουν το χιούμορ τους γύρω από αυτούς και την εποχή τους.
Δεν μπορεί όμως να είναι μόνο θέμα ποια σάχλα προτιμάει κανείς, αυτή του Μελ Μπρουκς ή του Φερελ, αλλά και ποιος από τους 2 κάνει σινεμά στην τελική και ποιος απλά σου πουλάει μόνο σάχλες, ασχέτως ποια σάχλα τελικά προτιμήσει ο καθένας. Δεν μπορώ να δω πως οι κωμωδίες του Φερελ είναι σινεμά. Περισσότερο με SNL special μου φάνηκαν όσες είδα (και δυστυχώς μέσα σε αυτά είναι και το Step Brothers), μια συρραφή με gags που δεν σχηματίζουν απαραίτητα ταινία άσχετα αν βγήκαν στους κινηματογράφους ως τέτοια.
Το δικό μου πρόβλημα κυρίως εδώ είναι η πλήρη απαξίωση του σινεμά που κάνει ο Μπρούκς με την συρραφή gags που δίνει ο Φερελ. Τώρα με το τι θα γελάσει ο καθένας είναι άλλο θέμα. Ακόμα και το τι μπορεί να είναι σάχλα μπορεί να γίνει υποκειμενικό στην τελική. Προσωπικά όταν ακούω σάχλα Φερελ και Σαντλερ είναι οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό. (Το Don’t mess with Zohan του τελευταίου συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι η χειρότερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου).
2 Likes
δε διαφωνώ σε τίποτα από τα παραπάνω ιδιαίτερα ούτε εγώ, απλά η σάχλα του Μπρούκς είναι για εμένα ούτε καν ‘‘καλή’’ σάχλα, ούτε έχει να δώσει κάτι παραπάνω…both δημιουργούν χαρακτήρες και χτίζουν χιούμορ γύρω από αυτούς και την εποχή τους (όντως οι ταινίες του Φέρελ, οι καλές anyway είναι σκετσάκια ουσιαστικά που έχουν ραφτεί πάνω σε μια ιστορία που εξυπηρετεί τα σκετσάκια και όχι κάτι καθαυτό δικό της, αν βγάζω νόημα -κάτι που δεν με χαλάει-), απλά με τον ένα γελάω και με τον άλλο κοιτάω 2 ώρες την οθόνη και απορώ τι είναι αυτό που βλέπω… at least στον Φερελ που παίζει συνέχεια με το θέμα της ανωριμότητας, του μικρομέγαλου και του 12χρονου κάφρου, το παίρνω 100% σαν κωμωδία, στον Μπρούκς δεν το παίρνω σχεδόν καθόλου και ότι παίρνω είναι και μη αστείο, παντελώς κρύο και flat… (Σάντλερ δεν μπορώ να δώ πάνω από μισό λεπτό τίποτα που να παίζει, ούτε καν trailer)
Λόγος για συγκρίσεις δεν υπάρχει (πολύ personal θέμα το τι βρίσκουμε αστείο), αλλά δείτε το πρώτο μισάωρο του Step Brothers και μην είστε biased για τον Ferrell. Ο McKay (Big Short, Anchorman, Vice, etc) έχει κάνει τρομερά καλή δουλειά σε αυτό το μισάωρο: κάμερα, σκηνές, ήχος, διάλογοι, εισαγωγή χαρακτήρων, εισαγωγή στο main act άμεσα και δίχως αφηγητή, κ.α. Τέτοια εισαγωγή σε σύγκριση με τους σύγχρονους του εγώ δε θυμάμαι να είχε κάνει ποτέ ο Mel Brooks ως σκηνοθέτης. Ο McKay τις έκανε με Ferrell.
Επίσης, όταν ο Φέρελ παίζει πάντα χαρακτήρα που ψηφίζει Μπους/Ρεπουμπλικάνους, είναι κωμικό να λέμε πως δεν υπάρχει τίποτα από πίσω. Τα πολιτικά σχόλια είναι σε όλα τα ρατσιστικά/μισογυνίστικα/κλειστόμυαλα σχόλια που κάνουν οι πανέξυπνα πανχαζοί χαρακτήρες του.
1 Like
Το SB δεν είναι κακό.
Αλλά εχει τόσα μέτρια … Βγάζουμε εύκολη σατιρά, ας πουμέ στερεοτυπικά, με παρομοιές μανιέρες. Superstar πχ, η άσχημη γυναίκα με το κλισέ υποβαθρό κτλ. κατι σα μαρία η ασχήμη, αλλά με τουιστ και χιουμοράκι τριγυρω. Οχι τόσο ακραίο ωστε να ενοχλήσει και εμπαουερινγκ ιναφ.
Δεν έχει γενικά πολιτικό χιουμορ ο Μπρούκς ? Πινγκ-πονγκ/Work work work στο BS, παρωδία της ΚΚΚ, νταξς με τους αραπάδες, τους ισπανους και τους εβραίους, αλλά γ@μα τους ιρλανδούς ?) και πάρα πολλά παραδειγματά στο History part 1 …(f#ck the poor, drifting to the left οταν σαν Γάλλος ευγενής βασιλιάς πυροβολάει χωρικούς πριν την επανάσταση) πιάνει τον παλμό αρκετά νομίζω της εποχής του και προβλήματα “αμερικάνικα” και όχι μόνο.
Και πες μου δλδ τι πρόβλημα έχεις με το πυροκλάνι ? ever heard of fart jokes ? Δεν είναι η καλύτερη σκηνη της τανίας ομολογουμένως.
1 Like
Βιογραφία του 1992 για τον Τσάπλιν, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Αντέμπορω (Ghandi, Τζον Χάμμοντ στο Jurrasic Park κτλ) με αρκετό λαμπερό καστ της εποχής και τον Ντάουνι Τζούνιορ σε πρωταγωνιστικό ρόλο… αρκετά συμβατική και ακαδημαϊκή βιογραφία, όμως με καλό pace και storytelling που δεν σε κάνει να βαριέσαι παρά τις 2+ ώρες της, πλεον κάποιες αρκετά ευφάνταστες σκηνοθετικές πινελιές -όπως πχ μια δυο σκηνές ‘‘δράσης’’ κινηματογραφημένες σαν ταινία του Τσάπλιν με γρήγορο ρυθμό, βουβές και αρκετό σλάπστικ-… ερμηνευτικά όλο το καστ πολύ καλό με τοπ τον Ντάουνι, σε μια από τις πιο ουσιαστικές ερμηνείες της καριέρας του…αρκετά επιδερμικό και safe οσκαρικό της εποχής στα πιο γκρίζα σημεία της ζωής του ηθοποιού (γάμοι με νεαρότερες γυναίκες, πολιτικές πεποιθήσεις κτλ), αρκετά διασκεδαστικό από την άλλη που δεν ενοχλεί στο φινάλε τόσο πολύ η ελαφρότητά του…anyways, ούτε κάτι τρομερό και αξιομνημόνευτο, ούτε κάτι τραγικά off, συμβατικό παλιό καλό χολυγουντιανό οσκαρικό biopic που βλέπετε αρκετά ευχάριστα και δεν κουράζει…
δεν το θυμόμουν καλά, αλλά ήθελε η δικιά μου να δούμε το 2ο μέρος στο netflix και είπα να ξαναθυμηθούμε πρώτα την πρώτη ταινία του 1998 με την Κεητ Μπλάνσετ στον Breakthrough ρόλο της ως Βασίλισσα Ελισάβετ η Πρώτη + όλο τον κακό χαμό που ήρθε με την διαδοχή της στο στέμμα μετά τον θάνατο της ετεροθαλής της αδερφής και Βασίλισσας…
εξαιρετικό δράμα εποχής με αρκετά καλογραμμένο σενάριο, ωραία σκηνοθεσία και καλό ρυθμό, εξαιρετικές ερμηνείες από όλο το καστ με μπροστάρησα την Μπλάνσετ που της ανήκει κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται -bonus εμφάνιση Του Βασιλιά σε ρόλο Γάλλου πρέσβη-, εξωφρενικά καλά κουστούμια και σκηνογραφία και πολύ καλή μουσική και χρήση αυτής… γενικά, από τα πολύ αξιόλογα έργα εποχής και δη αυτά με δολοπλοκίες διαδοχής και ίντριγκες. Αδιανόητο πως αυτή η Μπλάνσετ έχασε όσκαρ από την Πάλτροου εκείνη τη χρονιά, νομίζω η ερμηνεία της πάει στις τοπ των 90ς γενικότερα
1 Like
Να τολμήσω??
θα έλεγα!
3 Likes
Γιατί τα όσκαρ είναι πγίοτητα μόνο ? Βασικά ποιός κυνηγάει τα μέλη της ακαδημιάς με δωράκια είναι συν τοις άλλοις.
ΑΝΝΑ - ψιλομπούρδα. 2 καλές σκηνες δράσης, μετριο κατασκοπικό.
Once Upon A Time. Καλογυρισμένο, αλλά κουράστηκα για να είμαι ειληκρινής.
τα Όσκαρ για μένα συνήθως αφορούν 8/10 ταινίες που θα αποφύγω και θα δω κατεβασμένες σπίτι κανένα σκ, όταν θα θέλω να σαχλαμαρίσω… καμία υπόληψη δεν έχω για τον θεσμό αυτόν, ούτως ή άλλως ο κινηματογράφος που μου αρέσει πραγματικά, δεν έχω δεί σχεδόν ποτέ να εκπροσωπείται σε αυτά τα βραβεία…having said that, για έναν θεσμό όπως τα Oscars και μια ταινία που παίζει ανοικτά μπάλα σε αυτά όπως το Elisabeth, είναι και για το επίπεδό τους τρομακτικά άστοχο του ότι δεν προτίμησαν την Μπλάνσετ από το κομοδίνο που λέγετε Πάλτροου
4 Likes
Συμφωνώ. Κομματάκι βαριά και τα 2 Elisabeth, αλλά…παλτροού = παλτό.
1 Like
Ειδα επιτελους το Logan.
Καταπληκτικο το βρηκα προσωπικα.
Σιγουρα πολυ ανωτερο απο το μετριοκαλο αλλα αδιαφορο X-Men Origins: Wolverine (2009) και οκ προφανως κλασεις ανωτερο απο την ΜΑΛΑΚΙΑ το Wolverine του 2013 που πραγματικα μακαρι να μην ειχα δει ποτε.
3 Likes
Robocop (2014)
Όταν επιχειρείς reboot μιας υπερκλασικης ταινίας που παίρνει 10/10, ένα μικρό κομμάτι του παιχνιδιού είναι χαμένο εξ αρχής.
Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο εγχείρημα το θεωρώ προσωπικά αρκούντως επιτυχημένο, για διάφορους λόγους.
Πρώτον, ο τύπος που παίζει τον Τακεσι στο Altered Carbon είναι φοβερά πετυχημένη επιλογή για Αλεξ Μερφι. Δεύτερον, Μαηκλ Κητον και Γκαρι Ολντμαν. Και τέλος, αν είναι να κανεις remake, οφείλεις να του αλλάξεις τα φώτα και να το κάνεις εντελώς διαφορετικό, για να αποφύγεις συγκρίσεις με το έπος του Φερχοφεν όσο γίνεται.
Ε αυτό έκαναν. Και στυλιστικά, και όσον αφορά την ιστορία, και όσον αφορά τον χαρακτήρα της ταινίας. Το μόνο κοινό είναι ότι και εδώ OCP = κακοί. Πέρασα καλά βλέποντας το. Δεν θα το ξαναδώ ποτέ και δεν ήταν απαραίτητο σε καμία περίπτωση. Αλλά δεν το βρήκα και 100% περιττό. Αν μη τι άλλο, με ψήνει να κάτσω να δω τα 2 παλιά μετά από πάρα πολλα χρόνια. Να δω και πατέρα από that 70s show στον ρόλο του Κλαρενς και τον τύπο που έλιωσε στο οξυ. Α ρε λατρεμένα 80ς.
Για κάποιο λόγο ο Λυκ Μπεσόν είπε να γυρίσει το δικό του Red Sparrow και να το συναγωνιστεί στο ποιο είναι το χειρότερο. Επίσης μάλλον προσπάθησε να μας συστήσει την νέα ατάλαντη wannabe Μίλα Γιόβοβιτς ή την εξίσου ατάλαντη wannabe ηθοποιό που μάλλον του φτιάχνει τσάι τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Δεν παίζει καθόλου δουλειά στο γραφείο οπότε πάμε…
Συμπαθές b-movie με ξεκάθαρα και ευπρόσδεκτα φιλοφεμινιστικά μηνύματα.Νεαρή Barbie βιάζεται από απατεωνίσκους στου διαόλου τη μάνα και βρίσκει την ψυχική και σωματική δύναμη να πάρει αυτό που λέει ο τίτλος.Μην περιμένετε εκπλήξεις κλπ, όλα εδώ είναι απόλυτα προβλέψιμα όσο αναφορά την πλοκή, όμως υπάρχουν ευχάριστες gore στιγμές και δυνατή σκηνοθεσία.Υπερκουκλάρα η δεσποινίδα.
Σκουπιδοειδές superhero της σειράς.Η Σάνσα προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να σηκώσει μόνη της ταινία, ενώ κάποιες καλές παρουσίες από Macvoy-Fassbender οι οποίοι προφανώς εκτελούν τα τελευταία κομμάτια του συμβολαίου τους, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν σε ένα τόσο πρόχειρο σενάριο.Γενικά η αίσθηση του άρπα κόλλα είναι διάχυτη εδώ, το exposition πάει σύννεφο και ακόμα και οι τελικές μάχες είναι αρκετά αδιάφορες.Και πως να μην είναι δηλαδή με τέτοιον villain (η Chastain μάλλον θα θέλει να σβήσει αυτή την ταινία από την φιλμογραφία της).Θα έσωζα μόνο την σκηνή με το τρένο.
Να ξεκαθαρίσω ότι ο Spiderman ήταν και είναι ο αγαπημένος μου ήρωας.Έχω μέχρι και tattoo με αυτόν.Έχουν βγει πλέον αρκετές ταινίες έιτε σόλο είτε avengers, στις οποίες λίγο πολύ τον έχουμε χορτάσει.Νομίζω λοιπόν ότι ήταν σωστή η πιο teen προσέγγιση και σε αυτό εδώ και στο προηγούμενο.Για να έχει έναν κάποιον διαφορετικό χαρακτήρα η ταινία.Σωστό ήταν και να βγει εκτός Νέας Υόρκης αφού οι εκδόσεις του Raimi ήταν τέρμα New York-Oriented όπως και το κόμικ άλλωστε.Αυτές οι αποφάσεις δίνουν φρεσκάδα και ίσως θα έπρεπε να έχουν στηριχθεί ακόμα περισσότερο και να γλιτώσουμε κάποιες σκηνές περί ενηλικίωσης-ευθύνης του ήρωα τις οποίες τις έχουμε ξαναδεί και καλύτερα κιόλας , επί Raimi.O cgi χαμός και οι υπερβολικές μάχες είναι κάτι που θέλει πολλά κιλά φρύδια για να το περιορίσεις και δε νομίζω ότι σκηνοθέτες τύπου Watts έχουν την ελευθερία να το κάνουν.
Θες να δεις ταινία με την κοπέλα σου και να περάσει ευχάριστα η ώρα? Εδώ είσαι.Απόλυτα υπερπροβλέψιμο rom com της σύγχρονης σχολής του What if και του Big Sick, παίρνει παραπάνω πόντους από την χημεία των πρωταγωνιστών και το έξυπνο και edgy χιούμορ.Τίμιο.
Ρε συ Ρόγκεν σε αγαπάμε αλλά πόσες φορές θα παίξεις τον ίδιο ρόλο γαμώ? Ο γνωστός ρέμπελος μπαφιάρης πιάνει δουλειά κειμενογράφου σε υποψήφια πρόεδρο της Αμερικής την οποία γνωρίζει από την παιδική του ηλικία.Οι γνωστές καφρίλες είναι εδώ (σε μικρότερο επίπεδο από ότι στο Knocked up βέβαια γιατί έχουμε μεγαλώσει κιόλας) και οι φαν του Seth θα γουστάρουν κάργα.Το ζευγάρι φαίνεται αταίριαστο αλλά περιέργως δουλεύει σχετικά καλά και σαν εικόνα , ενώ η Θερόν είναι απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ.Εάν κάποιος δεν τρελένεται για Rogen δε νομίζω ότι θα κερδίσει τίποτα εδώ πέρα.
Η συγκεκριμένη ταινία αποθεώθηκε από κριτικούς αλλά θάφτηκε από το κοινό.Είναι κάτι που καταλαβαίνεις γιατί συνέβη όταν την δεις.Αρκετά βαριά και δυσκολοχώνευτη, με λίγους διαλόγους και μπόλικα μισανθρωπικά στοιχεία.Η σκηνοθεσία της Denis αγγίζει το τέλειο και η υπόθεση είναι απλά συμπλήρωμα για το οπτικό και ερμηνευτικό κομμάτι.Binoche αποδεικνύει γιατί είναι η καλύτερη Γαλλίδα ηθοποιός και παραμένει κολασμένα σέξυ και σε αυτή την ηλικία, ενώ ο Pattinson αποδεικνύει και πάλι μετά το good time ότι έχει αφήσει πι΄σω τις χαζομάρες του Twilight.Γενικά είναι καλογυρισμένο και έχει ενδιαφέρον αλλά μόνο αν είσαι σε πολυ art φάση.
2 Likes
Αφορά την δημιουργία της πρώτης έκδοσης του λεξικού για την αγγλική γλώσσα από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, πρόκειται για αληθινή ιστορία δηλαδή, με έναν καταπληκτικό Sean Penn, όχι ότι ο Gibson πάει πίσω φυσικά. Έχει σκηνές από το Trinity College του Δουβλίνου καθώς είναι γυρισμένη στην Ιρλανδία , 2 ώρες και δεν κατάλαβα πότε πέρασαν, πολύ καλή.
Bonus ότι παίζει κι αυτή η κυρία
ναι με το περίεργο στόμα της
5 Likes
Το βρήκα εξαιρετικό,παρά τη μεγάλη του διάρκεια. Μου άρεσε πολύ,που όλα τα αποτρόπαια και ειδεχθή συνέβαιναν στο φως του ήλιου και όχι στο σκοτάδι (δε γινόταν κι αλλιώς καλοκαίρι στη Σουηδία)
3 Likes
Το δα χθες το από πάνω κι αν εξαιρέσω το tribute με την ανάποδη κάμερα, τη φωτογραφία, τα κάδρα, τα ζουμ ιν & ζουμ άουτ, την σκηνοθεσία γενικότερα, δεν μου πε πολλά. Η Διαδοχή είναι 2 κλάσεις ανώτερη σε όλους τους τομείς και ειδικά στο σενάριο. Αν το νέο ελπιδοφόρο & ταλαντούχο κύμα σκηνοθετών, συνεχίσει έτσι θα αδικήσουν σύντομα τους εαυτούς τους θαρρώ. Ψάχνουν το κάτι παραπάνω και μάλλον επιτηδευμένα σε αντίθεση με τους αντίστοιχους ταλαντούχους του παρελθόντος που τελικά έγιναν μεγαθήρια.
Το Hereditary μου είχε φανεί πολύ πιο επιτηδευμένο από το Midsommar. Το δεύτερο μου άρεσε πάρα πολύ, μου θύμισε φυσικά το The Wicker Man (το original του '73 φυσικά και όχι το σκουπίδι του Cage) αλλά όχι ως απλή αντιγραφή. Καλύτερη ροή, ο τρόμος ήρθε πιο φυσικά μέσα στην πλοκή και φυσικά χωρίς χαζά jump scares.
1 Like