προχθες ειδα το One Cut of the Dead.
είχα παρα πολυ καιρο να εντυπωσιαστω και να περασω καλα με ταινια.
Μην γκουγκλαρετε τιποτα ή δειτε καποιο ρηβιου, απλα παρτε τα παρακατω και δειτε το
Τα πρωτα 40 λεπτα ειναι δυσκολα και ισως αναρωτηθεις λιγο τη μαλακια μουπε να δω ο αλλος (αλλοι απο την αλλη παιζει να γουσταρουν κιολας), αλλα απο ενα σημειο και μετα απλα γινεται καλυτερη και καλυτερη και καλυτερη.
Πρέπει να το έβγαλα περίπου στο μισάωρο
ξεροντας τι γινεται μετα τα σαραντατοσα λεπτα;
Ήξερα στο περίπου από την υπόθεση που είχα διαβάσει. Το έβλεπα αργά μετά τα μεσάνυχτα, με κούρασε και δεν έκανα άλλη προσπάθεια. Μάλλον θα την κάνω τελικά
Εγώ πάλι γούσταρα τέρμα και το πρώτο σαραντάλεπτο και μπορώ να πω πως αρχικά ξενέρωσα με την αποτομη αλλαγη υφους, αλλά γρήγορα μπήκα στο πνεύμα και το απόλαυσα εώς τέλους. Διαμάντι, θα το χαρακτήριζα.
Βέβαια είχα πάει tabula rasa, περίμενα απλά ένα “τυπικό” zombie flick. Σίγουρα συμφωνώ με Γιάσονα, αν θέλει κανείς να το δει, ας το δει ξέροντας όσο γίνεται λιγότερα.
Αλήθεια. Αλλά προφανώς η συνέχεια είναι απείρως καλύτερη.
Καιρό είχα κι εγώ να γελάσω σε ταινία.
ΠΟΜ
λοιπον, ολως τυχαιως, οι ιδιοι συντελεστες εκαναν κατι σαν ‘σηκουελ’ εν μέσω καραντινας και ειναι ολο στο youtube.
δεν το εχω δει ακομα, αλλα οριστε
δεν χορταινω τη φατσα του Χιγκουρασι για καποιο λογο.
Απαιτώ να βγει η ίδια απόδοση της μετάφρασης στα ελληνικά, τουλάχιστον σ αυτό που είδα, και να μας μαγέψει πάλι. Κορυφαία.
…Το είδα. Αμεσότατη! ;p
Μου φάνηκε ΣΥΓΚΛΟ, ήταν και η μέρα κατάλληλη σήμερα με την μουντίλα και το ευχαριστήθηκα. Πιο ωμό από το Snowpiercer και πολύ του δε ποιντ.
Ψάχνοντας να βρω το ποστ αυτό πήρε το μάτι μου πως κάποιος ανέφερε το Ready or Not. Το είχα δει εντός καραντίνας και ήταν υπερυπεραπολαυστικό. ^-^
Ένα τεράστιο ρησπέκτ στον ουκρανικό λαό. Η υπομονή και η επιμονή τους επί 90+ ημέρες ήταν συγκλονιστική:
Big Deal on Madonna Street
Αυτή την κωμωδία την είχα δει 2-3 φορές στην τηλεόραση όταν ήμουν πιτσιρικάς. Το μόνο που μου είχε μείνει είναι η σκηνή του φινάλε και ο χαρακτήρας του Capannelle που συνεχώς είχε το μυαλό του στο φαΐ. Την βρήκα μετά από πολύ καιρό και είπα να την βάλω ξανά να δω τι έχει μείνει από τότε. Το πρώτο που παρατήρησα, πριν την βάλω να παίζει είναι ο σκηνοθέτης. Ο Mario Monicelli του ξεκαρδιστικού Amici Miei. Το δεύτερο είναι πως θυμήθηκα όλες τις φάτσες της συμμορίας. Θυμόμουν πως η πλοκή είχε να κάνει με μια ληστεία αλλά όχι πολλές λεπτομέρειες. Τότε είδα μια τρομερά ξεκαρδιστική κωμωδία, σήμερα είδα μια απλά αστεία κωμωδία, φανερά ταξική, έντονα κοινωνική που όμως δεν φτάνει στα ίδια επίπεδα με το Amici Miei. Σίγουρα αξίζει αλλά δεν είναι και από τις ταινίες που δεν χάνονται.
Αυτό που δεν ήξερα ωστόσο είναι πως υπάρχει και sequel το οποίο ανακάλυψα κατά λάθος.
Ένα χρόνο μετά, με άλλο σκηνοθέτη αλλά κρατώντας κάποιους από τους σεναριογράφους και σχεδόν ολόκληρο το καστ εκτός του Marcello Mastroianni, (που έτσι και αλλιώς βέβαια δεν είχε και κανένα σπουδαίο ρόλο). Χωρίς να έχει και τρομακτικές διαφορές από την πρώτη, εδώ υπάρχουν μάλλον περισσότερα gags άλλες φορές αστεία άλλες κάπως αδιάφορα. Πάντως και με αυτή περνάει ευχάριστα η ώρα.
Πάντως για πρώτη επαφή με ιταλική κωμωδία της εποχής προτιμήστε το Amici Miei.
Να συμβιβαστείτε πρώτα με μια χάλια μίξη στη μουσική που παίζει ή που θα έπρεπε να παίζει στο background και σκεπάζει πολλές από τις ομιλίες:
…και στο τέλος να συμφωνήσουμε πως το Free Bird είναι το γαμηστερότερο τραγούδι έβερ (ειδικά μετά την αλητεία που έκαναν στο λάηβ των Stones ως support band):
Αχ , απίστευτο βίντεο , διαστημική εκτέλεση . Το τζαμάρισμα είναι οργασμός . Στο 12:00 τους μαζεύει ο Ronnie 
Μου έκανες ζημιά , είχα καιρό να ακούσω Skynyrd και η φάση σηκώνει μπερμπονάκι
Μόνο 2 ζουν ακόμα 
μεγάλη μπάντα , τεράστιοι παίκτες , κάποιοι δυστυχώς εντελώς αυτοκαταστροφικοί
Τους μαζευει στο 12.20 και τελειωνουν στο 13.50 χαχαχα. Καλά, κομματάρα και παιχταράδες. Νιώθω πολύ τυχερός που είδα, έστω κι αυτή τη βερσιόν της μπάντας, πριν μερικά χρόνια στην Ελλάδα.
The Old Guard χθες.
Τσούλησε ευχάριστα για καλοκαιρινό πίουπιου, αλλά κατά τα άλλα I expect nothing and I’m still let down.
Προφανώς έχει στιγμές, προφανώς η Σαρλίζ το κουβαλάει για την πλάκα της, προφανώς όταν δεν είναι στην πρώτη γραμμή τα πάντα μεχ, προφανώς με τέτοιο κόνσεπτ θα μπορούσε δέκα φορές καλύτερα.
Επίσης θα θελα να βρω όποιον έκανε music supervision, να τον πιάσω από τον γιακά, να τον κουνάω περαδώθε, και να τον ρωτάω ΓΙΑΤΙ.
Η δημοσιογραφία στα καλύτερά της & η ανθρωπότητα στα χειρότερά της:
Είχα διαβάσει καλά σχόλια, κάτι βραβειάκια εδώ και κεί σε φεστιβαλ στο Αμέρικα, παίζει και ο Περάλτα, δεν ήθελα πολύ να το δώ όταν το πέτυχα… Τύπος ζεί την μέρα της μαρμότας και κατά λάθος συμπαρασύρει μαζί του μια κοπέλα, την ημέρα που και η δύο είναι στο Palm Springs για τον γάμο της αδερφής της κοπέλας…
Από τις πιο διασκεδαστικές, ανάλαφρες και ευχάριστες καλοκαιρινές κωμωδίες που μπορεί να πετύχει κανείς νομίζω, δικαίωσε το μικρό hype για εμένα 100%… ερμηνείες ήταν πολύ καλές και η χημεία των πρωταγωνιστών πολύ καλή, σκηνοθεσία αξιοπρεπέστατη όσο χρειαζόταν, πολύ καλογραμμένο -το δυνατό του σημείο, witty ωραίο χιούμορ και έξυπνη χρήση του time loop ως όχημα για μια πιο προσωπική ταινία για την μοναξιά, τις σχέσεις και λίγο πολύ το νόημα του πράγματος γενικότερα, παρά να αναλωνώταν σε τυπικά αστειάκια σχετικά με την επαναληψιμότητα και καθαρόαιμη κωμωδία καταστάσεων - και επίσης πάρα πάρα πολύ καλό και ταιριαστό soundtrack…γενικά, όποιος ψάχνει μια έξυπνη καλοκαιρινή κωμωδία για να περάσει ένα πολύ ευχάριστο διωράκι, είναι ταμάμ… νομίζω εύκολα ένα cult διαμαντάκι στο μέλλον
Army of Shadows
Τη βιογραφική ταινιάρα του Μελβίλ για τον αντιστασιακό αγώνα των Γάλλων επί Β’ Παγκοσμίου και που για κάποιο περίεργο λόγο δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες του είδους σε διάφορα αφιερώματα:
Είδα αρκετό πράμα τελευταία αλλά θα μείνω σε αυτές τις 2.
Sci-fi thriller που εξελίσσεται στα 50s και θα έκανε τον Spielberg να χαμογελάσει. Μικρή ταινία, μεγάλο μέρος της γυρισμένη σε μικρούς χώρους, ένα ραδιοφωνικός σταθμός, ένα τηλεφωνικό κέντρο. Εξαιρετική σκηνοθεσία, πολύ νεύρο στις μικρές σκηνές χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς. Αρκετά μονοπλάνα στις εξωτερικές σκηνές που όμως εξυπηρετούν story και χαρακτήρες. Είτε η κάμερα μένει εντελώς ακίνητη όμως είτε κινείται γρήγορα καταφέρνει να σε καθηλώσει κάθε φορά. Φοβεροί οι 2 πρωταγωνιστές που προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο με τους παράξενους και απόκοσμους ήχους που ακούγονται στην μικρή τους πόλη. Μου άρεσε πως ανέβαινε η ένταση σιγά σιγά, χωρίς να προσπαθήσει να κρατήσει πολλά μυστικά, δεν είναι και ΤΟΣΟ δύσκολο να καταλάβεις τι παίζει για αυτό και δεν προσπαθεί να παίξει με το reveal τόσο πολύ, όσο να δώσει την απαραίτητη ένταση και νεύρο εκεί που πρέπει. Στο φινάλε έρχονται και μερικές ευπρόσδεκτες ανατριχίλες. Διαμαντάκι.
Horror αρκετά συγγενικό του Babadook. Ουσιαστικά οικογενειακό δράμα που χτίζεται ως ταινία τρόμου. Η άνοια ως μια αληθινά τρομακτική κατάσταση που αλλάζει τις ζωές όλων γύρω της. Παίζει γύρω από 3 χαρακτήρες και το σπίτι μετατρέπεται σιγά σιγά στο απόλυτο haunted house, με την διαφορά πως εδώ δεν υπάρχουν καθόλου jump scares αλλά μια συνεχής κατάσταση άγχους, μιας απροσδιόριστης απειλής που μένει πάνω από τους χαρακτήρες μέχρι το τέλος. Όχι η κλασική ταινία του είδους αλλά καταφέρνει και γίνεται αρκετά τρομακτική αλλά και ευφάνταστη σκηνοθετικά, αν σκεφτεί κανείς πως στην μεγαλύτερη διάρκεια μένει μέσα σε ένα σπίτι. Μου άρεσε που είδα ξανά την Emily Mortimer, αν και εδώ την παράσταση κλέβουν οι 2 συμπρωταγωνίστριες της.
Το δα. Ήλπιζα να δείξει πλάνο στο τέλος με πατημασιές και το κανε ο θέουλας. Εξαιρετικά όλα. Το soundtrack κορυφή, το ορίτζιναλ, αλλά σκάλωσα άσχημα με το τραγούδι που παίζει 2 φορές. Μια στην εισαγωγή και μια στη μέση της ταινίας και είναι ρεμπέτικο:
