Πιο cult κ απο το ιδιο το cult σαν εννοια
4 Likes
Γαμώ τις ταινίες το Hardware, ακόμα πιο γαμάτο το Dust Devil (το οποίο είναι πραγματικά μοναδικό + παίζει ο συμπαθέστατος Robert John Burke). Κρίμα που έγινε ότι έγινε με το Island of Dr.Moreau (το οποίο ναι μεν έχει ένα σωρό προβλήματα αλλά δεν το θεωρώ με τπτ τόσο πάτο όσο λέγεται) και έκτοτε δεν μας παρέδωσε άλλες ταινίες μέχρι πρότινος.
Το Colour Out Of Space λέει;
1 Like
ωραίο θριλεράκι με κράτησε αρκετά, μια γυναίκα μετά τον χαμό του άντρα της αποφασίζει να αλλάξει άρδην την ζωή της και φεύγει για άλλες πολιτείες, στην διαδρομή όμως ένας περίεργος την παίρνει στο κατόπι και…
2 Likes
Ο,τι πρέπει για Κυριακή ένα πράγμα … 
1 Like
Σχετικά με το portrait of a lady on fire:
Θα μπορούσα να την είχα γράψει εγώ αυτή την κριτική. Πραγματικά συμφωνώ σε όλα που έγραψες ακόμα και για το ότι την βρήκα από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. Και τις 2 φορές που την είδα έκλαψα στην τελευταία σκηνή.
Την είδα 2 φορές σε 2 μέρες για να σιγουρευτώ ότι όντως ήταν τόσο καλή. Υποκριτικά είναι μια μετριότητα αλλά η σκηνοθέτης καταφέρνει σε κάθε πλάνο να υπάρχει ένταση και προσμονή και αυτά να διατηρούνται με τα απότομα κοψίματα που κάνει. Θυμίζει πολύ θέατρο η όλη σκηνοθεσία, με 2 ηθοποιούς αντίκρυ και όχι μόνο με τις πρωταγωνίστριες αλλά και με την μάνα και με την υπηρέτρια. Σε αντίθεση με άλλες τέτοιες κουλτουριάρικες ταινίες, οι μεγάλες παύσεις δεν κουράζουν διότι είναι γεμάτες από μικρές κινήσεις γεμάτες νόημα.
Την 2η φορά που την είδα κατάλαβα και την όλη αναφορά στο μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης. Αν και δεν υπάρχει τόση ταύτιση. Με αυτόν σχετίζονται τα οράματα, η σκηνή που φεύγει από το σπίτι και ο πίνακας με Ο και Ε στην δημοπρασία
Επίσης μου άρεσε το ότι απέφυγε τις τραγικότητες και τις υπερβολές:, ναι μεν οι γυναίκες ήταν πολύ περιορισμένες, αλλά δεν υπήρχε κανένας μύδρος κατά των αντρών ή της κενωνίας. Εντέλει ίσως και αυτό να είναι το τραγικό, ότι σιωπηλά υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν την μοίρα τους.
Σε αυτό που θα συμφωνήσω με τις αρνητικές κριτικές είναι ότι όντως είναι κάπως πεζή και έχει κάποια κλισέ… αλλά εν τέλει δεν χρειάζεται και κάθε love story να είναι Ρωμαίος και Ιουλιέτα,
Να πω και την ηδονιστική αμαρτία μου: Πολύ μου άρεσαν τα κοντινά από τα sloppy kisses τους και πως στο τέλος φαινόταν το σάλιο σαν νήμα που τους ενώνει. Έγινε 2 φορές και σίγουρα όχι τυχαία.
1 Like
Twin town
Ουαλέζικη dark comedy. Ακόμα και αν έχετε ζήσει Μ. Βρετανία προτείνω υπότιτλους.
Όποιος έχει ζήσει σε Αγγλική πόλη (πλην Λονδίνου) θα δει γνώριμους χαρακτήρες.
Την είχαμε λιώσει στο Πανεπιστήμιο στην Αγγλία καθώς ήταν η αγαπημένη ταινία της party animal-drug queen (το U δεν είναι λάθος) Ουαλέζας φίλης μου Βίκυ.
Η ταινία έχει απίστευτες σκηνές και ατάκες, προσωπικές αγαπημένες μου είναι αυτές στο Κλαμπ του Ράγκμπι…Williams I’m a Wanker… Say it!
Όπως και η ατάκα περί Μαρόκο στο σκάφος στο τέλος.
Κλαιω που πηρα κατι καρδουλες για ποστς απο τον Μαρτιο του 2017…
Προετοιμάστηκα ψυχολογικά και θα το μουμπουνίσω σήμερα:
A Chinese clone of 45th U.S. president, Donald J. Trump, survives the Earth’s destruction by escaping his maximum security lab and stowing-away aboard the last Chinese space-bound shuttle. Hundreds of years into the future the human race fights for its survival against Illuminati forces. Following a prophecy, Trump’s clone joins forces with the surviving human allies to bring the battle straight to the Illuminati headquarters in hell. But when Donald Trump meets Satan himself, he’ll be in for the fight of his life.
4 Likes
Τι σκατα 
Toυ Μπένετ Μίλλερ - ‘‘Καπότε’’, ‘‘Foxcatcher’’- σε σενάριο Σόρκιν και Ζεϊλιαν, η αληθινή ιστορία του Μπίλι Μπίν, μάνατζερ των Oakland Athletics που με την βοήθεια ενός νεαρού οικονομολόγου θα αναζητήσει σε στατιστικά μοντέλα το recruitment της ομάδας του ώστε να μην υπερβεί το πολύ μειωμένο αρχικό του budget και πάνω κάτω θα αλλάξει το κομμάτι του scouting αλλά και του management του σπορ…
Eυχάριστο έργο, με αργούς ρυθμούς, ωραίο κλίμα και αρκετά καλογραμμένο ώστε να κερδίσει και κάποιον μη σχετικό με το συγκεκριμένο σπορ καθώς η συγκεκριμένη ιστορία θα μπορούσε να αφορά οποιοδήποτε σπορ.
Το βάρος πέφτει κυρίως στον πρωταγωνιστή, στον αγώνα του κόντρα στο κατεστημένο και σε μια γενικότερη θεματική σχετικά με την έμφυτη της Αμερικανικής κοινωνίας να περιθοριοποιεί και να υποβαθμίζει αστραπιαία, όσους δεν κερδίζουν αλλά κατακτούν την 2η θέση.
Υπάρχει ένας ρομαντισμός που αποκαλύπτεται σιγά σιγά γύρω από το άθλημα -εδώ το baseball- και τον τρόπο που παίζεται και μετριέται η επιτυχία/νίκη σε αυτό, που on the bottom line είναι και εκείνο το στοιχείο που θα κερδίσει όποιον επενδύσει σε αυτή καθώς το βασικό της point είναι όχι αν ο τρόπος του Μπίλι ή ο παλαιότερος πεπατημένος είναι ο ιδανικός ή όχι αλλά η ‘‘μάχη’’ για την ανατροπή της φιλοσοφίας του τί θεωρείται τελικά ‘‘νίκη’’ σε ένα άθλημα …
Από την άλλη, ήθελα λίγο πιο βαθύ και περιεκτικό σενάριο όσο αφορούσε το κομμάτι της στατιστικής δουλειάς που έγινε ώστε ο πρωταγωνιστής να στηριχθεί σε αυτή 100%. Δηλαδή η ταινία έδωσε μια γενική εικόνα αλλά δεν εμβάθυνε στον actual τρόπο που αυτό δούλεψε… δεν ήταν σκοπός της, το κατάλαβα όσο περνούσε η ώρα και μπήκε στο 2ο και καλύτερο μισό της ταινίας, αλλά επειδή με ιντρίγκαρε λίγο το process στην αρχή, ήθελα να δώ κάτι παραπάνω. Μπορούσα να διακρίνω τα σημεία που ο Σόρκιν έγραφε το δικό του κομμάτι και ίσως να τον ήθελα εξ’ολοκλήρου σεναριογράφο γιατί νομίζω μπορούσε να απογειώσει την ταινία μόνος του. Αρκετά σημεία της ήθελαν λίγο παραπάνω σενάριο/γραφή, όπως και ίσως αρκετοί χαρακτήρες μισό κλικ έξτρα υπόσταση…
Ερμηνείες ικανοποιητικές, ο Πιτ ταίριαζε στον ρόλο αλλά είναι ακριβώς ο ίδιος τρόπος ερμηνείας που κάνει μια ζωή -ίδιες γκριμάτσες, ίδια έκφραση, ίδια κλισέ κτλ κτλ-, σίγουρα θα ήθελα άλλο ηθοποιό στη θέση του γιατί ο χαρακτήρας αυτός είχε πολύ ζουμί αλλά οκ, ακόμα και έτσι δεν με ενόχλησε + είχε παραδόξως πολύ καλή χημεία με τον Τζόνα Χίλ τον Ορθόδοξο τον χοντρό -ο οποίος ήταν πολύ καλός σε μια πολύ εσωτερική και μετρημένη ερμηνεία-…
Από τις τρείς ταινίες του Μίλλερ -που μου αρέσει το στύλ του-, θα έλεγα ότι είναι η ‘‘λιγότερο καλή’’ χωρίς όμως αυτό να λέει κάτι, είναι και οι 3 εξαιρετικές και κρίμα που έχει χαθεί 6 χρόνια τώρα και δεν έχει στα σκαριά κάτι καινούριο…
4 Likes
Ισχύει.
Η Ομόνοια Λευκωσίας (αν δεν με απατά η μνήμη μου) έγραψε ιστορία πριν 10-12 χρόνια με τις καραβιές αγνώστων Αγκολέζων ή νατουραλιζέ Πορτογάλων που έπαιζαν κυρίως στη Β΄κατηγορία της Πορτογαλίας. Όλοι αποδείχθηκαν διαμάντια διότι η απόκτησή τους στηρίχθηκε στην στατιστική και όχι στις ικανότητες. Όταν οι αριθμοί έδειχναν ότι είχαν το “κάτι” που χρειαζόταν η ομάδα για να μπει ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα, ο παίκτης γινόταν δικός της.
Ακολούθησε το ακόμη πιο τρανταχτό παράδειγμα της Μίντιλαντ. Πιθανώς να έχει τις καλύτερες ακαδημίες ευρωπαϊκής ομάδας επί αφρικανικού εδάφους, διαθέτει εξαιρετικό τμήμα σκάουτ. Η ενδεκάδα, το σύστημα, οι παίκτες στήνονταν όλα με βάση τους αριθμούς. Στόχος ήταν να πάρει πρωτάθλημα εντός πενταετίας. Το πήρε την πρώτη σεζόν. Κι έπειτα ακολούθησαν πολλά ακόμη. Φέτος είναι στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Πλέον το moneyball της συγκεκριμένης ιστορίας έχει μεταλλαχθεί και έχει γίνει “στατιστική”. Απλώς δεν είναι τόσο απλουστευμένο όπως τότε, έχει περάσει μέσα από την τεχνολογία και τους υπολογιστές σε άλλο επίπεδο.
Επίσης ισχύει. Θυμάμαι ότι μου άρεσε η ταινία (ως “διασκεδαστική” κι “ενδιαφέρουσα”, δεν είμαι καλός στο να κρίνω και να αναλύω κινηματογράφο), αλλά περίμενα λίγη περισσότερη εμβάθυνση στο θέμα αυτό.
Ορίστε είπα και κάτι για την ταινία 
5 Likes
Δεν ξέρω αν είναι το σωστό topic. Χθες βράδυ η τηλεόραση είχε μαλακίες και ανοίγω Netflix να χαζεψω. Στο καπάκι έρχεται ο γιος από φροντιστήριο και μου λέει θες να δούμε ένα ντοκιμαντέρ που μας είπαν σχολείο. Βάλε του λέω. Ήταν το Κοινωνικό Δίλημμα. Αρκετά ενδιαφέρον, δεν ανακαλύπτει τον τροχό αλλά σε κρατάει κοντά του. Όποιος δεν το έχει δει ας το χαζεψει. Περίπου μιάμιση ώρα.
2 Likes
Είναι το επόμενο που θα δω όταν ξανανάψω τηλεόραση. Την έσβησα πριν κάνα τριβδόμαδο ή μήνα έχοντας πάει σε αυτή την ταινία στο Netflix, οπότε όταν την ξανανάψω θα με βγάλει εκεί κατ’ ευθείαν 
Κοίτα αναφέρονται πράγματα που λίγο ως πολύ κάποιος που έχει μια “κάποια” ανησυχία για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα γνωρίζει ή έστω τα φαντάζεται. Απλώς κάνει λίγο πιο πολύ τζιζ που λέμε όταν κάποιος έχει και παιδιά οπότε εκεί τον “ζορίζει” (και καλά κάνει) λίγο παραπάνω. Έχει και τις υπερβολές του αλλά βλέπεται άνετα δεν το συζητώ. Ειδικά χθες μετά τα 10’ λεπτά που άντεξα να δω την αρμάδα του Φαν Σιπ ήταν ότι πρέπει για να έρθω στα ίσα μου 
1 Like
Εμένα μου άρεσε η απάντηση του fb για το “ντοκιμαντέρ”, που σε κάποια φάση λέει “Μάγκες και το netflix ακριβώς τα ίδια κάνει στο domain του για να μπαίνετε κάθε μέρα και να σαπίζετε”
@Lupin Δεν ξέρω αν ήταν εσκεμμένο, αλλά διάβασα χθες αυτό.
2 Likes
χτες μόλις το διάβασα και εγώ 
, τρομερό timing
2 Likes
Ε καλά, θα δούμε τι αποτέλεσμα θα έχει . Ο John Henry πάντως έχει και τους Boston Red Sox. Εδώ έσπασε την κατάρα του Babe Ruth ο άνθρωπος, που κρατούσε 80τόσα χρόνια, στην Πρέμιερ θα κολλούσε 
;
1 Like
Το διαβασα κι εγω, ισως και την ιδια ημερα της “συζητησης” που ειχαμε. Ειδαλλως ηταν την επομενη… Αλλα ξεχασα να ποσταρω εδω
Όπως αναφέρεται σε σχόλιο:
Court scenes in an aaron sorkin movie? Just take my money.
Εξαιρετική ταινία. Ένας κι ένας τα παληκάρια. Ο δικαστής τεράστια σιχαμένη μορφή, αλλά τον ερμηνεύει ηθοποιάρα. Αν την έβλεπε η δικιά μας υπουργάρα δικαιοσύνης μπορεί να του φύτρωναν μπάλες. Μπορεί και όχι πάλι. Δείτε την πάραυτα.
Υ.Γ:
1 Like