Είδα και εγώ το παραπάνω γιατί τα court movies είναι η πρέζα μου 
Αν το For a few good men’’ είναι το The Rock των δικαστικών ταινιών, το The Trial of the Chicago 7 είναι το Face/Off και περιμένουμε και ένα ακόμα να πάρει την θέση του ConAir
Πέρα από το χαβαλέ, να πώ ότι πρώτη φορά σε ταινία - μεγάλη παραγωγή του Netflix, με ενόχλησε η αισθητική, η σκηνοθεσία κτλ… όχι γιατί ήταν φτηνή ή ανεπαρκής, αλλά γιατί μου έβγαζε τηλεορασίλα. Πιο πολύ μια τηλεταινία του HBO μου θύμισε παρά κινηματογραφική παραγωγή. Νομίζω με άλλον σκηνοθέτη και όχι τον -οκ νέο στον χώρο της σκηνοθεσίας ακόμα- Σόρκιν, ίσως πολλές σκηνές πέραν του ότι θα ξέφευγαν της ‘‘τηλεοπτικίλας’’, θα είχαν και πολύ περισσότερη ένταση ή το αναμενόμενο νεύρο και άγχος που χρειάζονται τέτοιες ταινίες… όχι ότι έκανε κακή δουλειά ο ίδιος, απλά συγκριτικά με πχ ακόμα και τις αντίστοιχες σκηνές του A Few Good Men, νομίζω η διαφορά ήταν εμφανής στο gravitas της φάσης…
Επίσης, με ενόχλησε -όχι σε σημείο όμως που δεν πέρασα σούπερ βλέποντάς το-, το ‘‘πολιτικό’’ κομμάτι της ταινίας στο μεγαλύτερο βαθμό του, που δεν είναι πολιτικό per se αλλά μια μίξη όλων των φιλελεύθερων δημοκρατικών αξιών που πρεσβέυει ο μέσος δημοκρατικός των ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, σε βαθμό που η ταινία σε πολλές στιγμές έμοιαζε σαν μια προεκλογική -καλή ώρα- καμπάνια του υποψηφίου των Δημοκρατικών αυτή τη περίοδο: λίγο woke κίνημα, λίγο black lives matter, λίγο το ένα λίγο το άλλο, κουτάκια τσεκ τσεκ τσεκ + o αναμενόμενος συντηριτισμός από αμερικανική ταινία…
Σκέφτηκα πολλές φορές πχ το In the Name of the Father, πόσο πιο δυνατή πολιτική ταινία ήταν, καθώς το main συμβάν είχε πολιτικές προεκτάσεις αλλά εστίαζε σε κάτι πιο συγκεκριμένο και προσωπικό για το δράμα της υπόθεσης, ή σε ένα και μόνο aspect του ζητήματος και όχι στο να υπερασπιστεί τόσο εκδήλως διδακτικά θεσμούς και αξίες που φαίνεται ότι απευθύνονται σε κάποιον Αμερικανό πολίτη που σε ένα μήνα πρέπει να ψηφίσει… κάπου διάβασα κάπου ότι το σενάριο ήταν έτοιμο από το 2007 με Σπίλμπεργκ σκηνοθέτη τότε, οπότε all made sense then
Δεν θέλω να το αφορίσω από την άλλη -ασχέτως αν σε πολιτικό επίπεδο επίσης δεν είμαι ούτε καν κοντά στο target group της ταινίας-, καθώς είναι μια ταινία-υπέρμαχος των δημοκρατικών διαδικασιών μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, στην οποία καλώς κακώς ζούμε όλοι και σε ένα αρκετά υπεραπλουστευμένο λαικό επίπεδο ε ναι, προφανώς ταυτίζεσαι με πολλές καταστάσεις και ζητάς και εσύ κοινωνική δικαιοσύνη με τα όργια που βλέπεις στην οθόνη -και συνέβησαν και στην πραγματικότητα σε μια ‘‘δημοκρατική’’ χώρα στα μέσα του 20ου αιώνα-… κοινώς, είναι ωραίο, λαικό πολιτικό σινεμά, με ότι μείον συνεπάγεται αλλά και ότι συν!
Από την άλλη, ναι η ταινία είναι απολαυστική σε θέαση. Περνάς άψογα, δεν βαριέσαι στιγμή και είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε λεπτό της να είσαι invested 100% σε αυτήν. Οι ερμηνείες όλου του καστ ήταν ΤΟΠ με highlight τον Κοέν για εμένα + τον Λαγκέλα, ενώ ένα μεγάλο thumps up στο τρελό guest ενός ηθοποιού με ατσάλινα @@ που δεν το περίμενα στη μέση της ταινίας
Πολύ καλή αναπαράσταση εποχής και μουσική, ενώ θα πώ και άλλο ένα μπράβο στον Σόρκιν γιατί έχει αυτό το κάτι στα σενάριά του, που πραγματικά δεν βαριέσαι καθόλου, σε ρουφάνε τελείως και ασχέτως αν συμφωνείς με κάποια πράγματα ή όχι, του αναγνωρίζω ότι ξέρει πως να χειριστεί κάποια λεπτά θέματα με τέτοιο τρόπο ώστε σε μεγάλο βαθμό να ικανοποιήσει πολλούς ετερόκλητους θεατές.
2 ώρες ούτε για κατούρημα δεν σηκώθηκα
Γενικά, πέρασα τέλεια και το ξαναβλέπω για πλάκα παρόλα τα θέματά του. Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω σε 2-3 λέξεις, θα έλεγα καλό, τίμιο και στιβαρό 90ς δικαστικό δράμα.-
