The Lighthouse…αν εξαιρεσω την επιβλητικη ατμοσφαιρα,μια τρυπα στο νερο,μην πω τιποτα χειροτερο…
Του 2015 από τον Jia Zhangke του οποίου οι ταινίες -2 έχω δεί ακόμα- έχουν αρκετό πολιτικό και οικονομικό σχολιασμό πάνω στην σημερινή σύγχρονη Κίνα.
2 άντρες και μια γυναίκα -μήλο του έριδος-, ξεκινάνε από το 1999 σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Κίνας, φτάνουν στο 2014 και τέλος στο 2025, ενώ η ζωή τους αλλάζει δραματικά με τα χρόνια, καθώς το παλιό δίνει την θέση του στο καινούριο, νέες τάσεις έρχονται και ο κόσμος αλλάζει δραματικά…
Από τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχω δεί πρόσφατα 
Τα 2 από τα 3 πρώτα μέρη (1999 και 2014) είναι στο ίδιο επίπεδο μιας κλασσικής ταινίας Ξανθόπουλου - Βούρτσης και ενώ πραγματικά απολαμβάνω κλασσικές ταινίες Ξανθόπουλου - Βούρτσης (έχω και κυρ Νίκο φίλο στο fb, δεν κάνω πλάκα, literally περνάω καλά με αυτές τις ταινίες), εδώ έκοψα τις φλέβες μου. Και αυτό διότι η ταινία προφανέστατα προσπαθεί να περάσει μέσω της καθαρά φεστιβαλικής διάθεσης σκηνοθεσίας της την συγκεκριμένη ιστορία σαν κάτι βαθύτερο ή πιο σύνθετο, ενώ οι σχέσεις, χαρακτήρες, ‘‘παρομοιώσεις’’ και ‘‘μεταφορές’’ είναι εξωφρενικά χαμηλού επιπέδου στα όρια του παιδικού γραψίματος… μιλάμε για 2 άνδρες, ο ένας λαικό παιδί και ο άλλος παιδί βιομήχανου, που literally λένε ατάκες ταινιών Ξανθόπουλου με απίστευτη σοβαροφάνεια -ο πλούσιος μαν βαφτίζει το παιδί του Dollar επειδή… αγαπάει τα δολάρια-
το τρίτο μέρος είναι το πιο ενδιαφέρον αλλά έχει προηγηθεί τέτοια καταστροφή, που ακόμα και οι πιο σύνθετες ιδέες του έχουν ήδη καεί νωρίτερα, πέραν του γεγονότος ότι οκ η ταινία δεν μπορεί να τις υποστηρίξει ούτως ή άλλως (’‘σύνθετες’’ τώρα του κώλου, ένας προφανέστατος συμβολισμός της πλάκας δλδ) …
Γενικά μια τραγωδία, το οποίο διαγωνίστηκε για Χρυσό Φοίνικα κτλ, μάζεψε κάτι βραβεία εδώ και εκεί και βλέποντάς το αναρωτιέσαι ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ.
Δεν θα το ανέφερα καν απλά γνωστή streaming πλατφόρμα το έχει πρώτη μούρη αυτό το καιρό και δυστυχώς μου έλαχε να το τσεκάρω
Ηaving said that όμως, επειδή η δικιά μου απαίτησε κάτι πραγματικά ΚΑΛΟ την Κυριακή, κλασσικό να γιατρέψει τις πληγές του παραπάνω
Η ιστορία του Τ.Ε. Λώρενς, Βρεττανού αρχαιλόγου και στρατιωτικού, όπου αρχές του προηγούμενου αιώνα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωση της Αραβίας από τους Οθωμανούς -και δυστυχώς στην εκμετάλλευσή της στη συνέχεια από τις Συμμαχικές Ευρωπαικές δυνάμεις-…
Έχω δεί το Lawrence of Arabia πολλές φορές, αρκετές από αυτές μικρότερος χωρίς να καταλαβαίνω τί ακριβώς βλέπω λόγω ηλικίας και αρκετές φορές πιο μεγάλος, με άλλο μάτι και άλλα κριτήρια… το κοινό στοιχείο όμως αυτών των θεάσεων, είναι το δέος απέναντι σε κάθε καρέ και πλάνο αυτού του πραγματικού αριστουργήματος του παγκόσμιου σινεμά.
Πραγματικά παρατηρώντας σκηνοθετικά την ταινία κανείς, θα δεί όλο τον σύγχρονο αμερικάνικο κινηματογράφο μέσα της, αφού ο Ντέηβιντ Λην χρησιμοποιεί τεχνικές και σκηνοθετικά τρυκ πρωτόγνωρα για την εποχή που ακόμα και σήμερα αδυνατώ να βρώ/σκεφτώ ταινία που αγγίζει τόσο πολύ το επικό feeling που βγάζει ο Λώρενς… Υπάρχουν σκηνές στην έρημο, κάποια μεγάλα fade out πλάνα όπου η κάμερα ταξιδεύει μέσα από ένα φαράγγι για να φτάσει σιγά σιγά σε μια μεγάλη ανοιχτωσιά με στρατούς έτοιμους να διασχίσουν την έρημο, οι οποίες δεν θα είχαν καμία διαφορά να γυριζόντουσαν και σήμερα. Ή πιο μικρές σκηνές όπου παίζουν με τον ορίζοντα και οφθαλμαπάτες στη μέση της ερήμου, οι οποίες είναι αδιανόητο πόσο χρόνο πήρε για να κινηματογραφηθούν, επιτυγχάνοντας μια απόλυτη φυσικότητα και ρεαλισμό, ενώ πχ σήμερα θα ήταν προφανέστατο cgi της κακιάς ώρας… ο ρυθμός της ταινίας δεν κουράζει ποτέ γιατί χτίζεται χειρουργικά με ακρίβεια χιλιοστού και κάθε πράξη, κάθε σκηνή και κάθε ατάκα ή κίνηση έχει τον λόγο της, ενώ η φωτογραφία του Freddie Young αποτελεί τον πρόπομπο για τον κάθε Ρότζερ Ντίκινς αυτού του κόσμου
Ερμηνευτικά οδοστρωτήρες όλοι οι ηθοποιοί, με μπροστάρη τον Πήτερ Ο’Τούλ στον πιο εμβληματικό -πρώτο- ρόλο της καριέρας του, παίζει έναν Λώρενς όπως πρέπει, αινιγματικό, μυστήριο, σκοτεινό και φωτεινό παράλληλα… Ομαρ Σαρίφ από κοντά, ενώ συμπληρώνουν οι Άντονι Κουήν και ο σταθερός σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Λην Άλεκ Γκίνες…
Ο Λώρενς αποτελεί μια προσωπικότητα αγαπητή και σε Άραβες και σε Άγγλους και η ταινία θίγει όσο μπορεί την αμφιλεγόμενη πλευρά της προσωπικότητάς του, αφήνοντας την όμως και η ίδια σε μεγάλο βαθμό ανοικτή για εκτιμήσεις και συμπεράσματα. Αυτό που κρατάς όμως στο τέλος, θεωρώ, είναι ότι ναι ο Λώρενς ίσως και άθελά του, άνοιξε το δρόμο για τα πολλά δεινά της Μέσης Ανατολής σε έναν πρώιμο βαθμό. Στο τέλος δυστυχώς εξασφάλισαν οι Άγγλοι τα πετρέλαια, οι πρίγκηπες εξουσία.
Όμως έπαιξε και ενεργό μεγάλο ρόλο στην συρρίκνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και δημιούργησε μια προπαγάνδα υπέρ των Αραβικών αιτημάτων ότι αποτελούν μια εθνολογική ομάδα με αιτήματα αυτοδιάθεσης. Το σενάριο δεν αφήνει καρφίτσα να πέσει κάτω χωρίς να έχει κάποιο νόημα και κάποια ουσία!
Τεχνικά λοιπά μέρη + μουσική 11/10 όλα, αψεγάδιαστα.
4 ώρες διάρκειας περνάνε νερό -μοναδικό pause έπεσε μόνο στην μέση που και η ίδια η ταινία κάνει ένα διάλλειμα-
Anyway, από τα σπουδαιότερα έργα που έχει να προσφέρει αυτη η τέχνη η εν λόγω ταινία. Είναι ο ορισμός του επικού σινεμά -ο οποίος όρος σήμερα δυστυχώς έχει καταντήσει ανέκδοτο-, ο ορισμός του καλογραμμένου επικού σινεμά, με μια σκηνοθεσία breaking point για τους μετέπειτα σπουδαίους κινηματογραφιστές παγκοσμίως…
11 Likes
Πόσο ωραίο το κείμενό σου (αναμενόμενο, βέβαια) για το LoA. Έχει “ανέβει” στο Netflix εδώ και λίγο καιρό και το γυροφέρνω. Μάλλον με έπεισες να το επιχειρήσω το προσεχές Σ/Κ. Εν των μεταξύ, πρέπει να έχω να το δω απ’ όταν το έβαζε το Mega (το παλιό, το ορθόδοξο 
), κάτι μεσημέρια τα σαββατοκύριακα κοντά στο Πάσχα, έτσι ώστε να τελειώνει πριν το βραδινό δελτίο ειδήσεων!
2 Likes
Έτσι το είχα και εγώ δεί πρώτες φορές, Πάσχα mega σε καλές ορθόδοξες εποχές ώστε να προλάβει δελτίο των 8.30.
Από τότε, θυμάμαι ότι είχα πάθει την μεγαλύτερη πλάκα μου με το οπτικό κομμάτι + τις πιο ‘‘απλοικές’’ σκηνές όπως αυτές της επιβίωσης στην έρημο ή τις 2-3 μάχες, αυτά τεσπά που σε μικρότερη ηλικία δίνεις πιο εύκολα βάση, παρά τα politics ή τις σκηνές με χαρακτήρες και την εμβάθυνση σε αυτούς…
Τώρα που είναι στο netflix ξανά, ναι είναι μια καλή ευκαιρία να το τσεκάρει όποιος δεν το έχει δει
Είναι 4 ώρες οκ, υπάρχει ένα διάλλειμα στις 2 περίπου και μετά ξεκινάει το β’ μέρος, το οποίο είναι το πιο βαθύ σε πολιτική και εμβάθυνση συγκεκριμένων χαρακτήρων παραπάνω -ενώ το πρώτο είναι το πιο ρομαντικό, το πιο ας πούμε περιπετειώδες-… δεν θεωρώ ότι κουράζει πάντως, για αυτό το αναφέρω, σαν 4ωρη ταινία, μιας και δεν κάνει κάποια ιδιαίτερη κοιλιά πουθενά -ίσα ίσα δηλαδή-
οκ μιλάμε και για ταινία του 1962, είναι αυτονόητο ότι κάποια πράγματα δείχνουν λίγο την ηλικία τους, όπως πχ κάποιες σκηνές δράσης ή οι ερμηνείες που ενίοτε έχουν λίγη θεατρικότητα παραπάνω… αλλά θεωρώ ότι τίποτα πραγματικά δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα αρνητικά στην συνολική του ποιότητα
υγ. όποιος περιμένει πως και πως το Dune, ούτως ή άλλως αξίζει να δεί την ταινία που βασίστηκε ένα τεράστιο μέρος του βιβλίου, των χαρακτήρων και αρκετών θεματικών του
5 Likes
με ψησατε με το LoA και το κατεβάζω να το δω. ξερω ειμαι απαραδεκτος που δεν το εχω δει ποτε αλλα δγμς…αυτο και το ben hur. λογικα κανα 4 ήμερο θα φαω μπροστά στην τιβη
1 Like
Αυτό που μου εξήρε την περιέργεια για αυτή την ταινία ήταν οι διαφορές στις κριτικές επαγγελματιών δημοσιογράφων, με τις κριτικές του κοινού.Βλέποντας το δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί άρεσε περισσότερο στους πρώτους, αφού η γενιά των νέων φανς ταινιών τρόμου είναι τρομερά επηρεασμένη από την σχολή Insidious/Conjuring και περιμένουν σχεδόν αυστηρά μόνο τέτοιου τύπου φιλμ.
Το Come Play στηρίζεται περισσότερο στην δραματουργία του και στις ταραγμένες σχέσεις των πρωταγωνιστών του που έχουν κλονιστεί από μια αληθινή δυσκολία, και συμπληρωματικά βάζει μέσα και μια υπερφυσική παρουσία που λειτουργεί ξεκάθαρα αλληγορικά (το αναφέρει κιόλας).
Συνοπτικά, έχουμε την Britta από το Community να δυσκολεύεται μαζί (??) με τον σύζυγο της να μεγαλώσουν παιδί με αυτισμό, και εκείνο να βρίσκει καταφύγιο στην τεχνολογική έξαρση της εποχής που μερικές φορές αντικαθιστά την ανθρώπινη επικοινωνία σε επικίνδυνο βαθμό.Ένα πιο σύγχρονο Babadook είναι το έργο, προσωπικά το συστήνω.
Πήραμε παραμάζωμα τον Lean, οπότε αυτό είναι το αποτέλεσμα, 1 τετράωρη και 2 τρίωρες ταινίες, αλλά καραντίνα αφού, τί κοινωνική ζωή λέμε τώρα
Eπική ερωτική ιστορία μέσα στις φλόγες της Oκτωβριανής Ρωσικής Επανάστασης του 1917, με πρωταγωνιστή έναν νεαρό αριστοκράτη γιατρό, του οποίου παρακολουθούμε για μισό+ αιώνα την προσωπική του διαδρομή μέσα στα γεγονότα που άλλαξαν για πάντα την Ρωσία
Μεγάλο backstory πίσω από το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε -εύκολα τα διαβάζει κανείς σε κανένα wiki-, θα σταθώ περιληπτικά στο ότι η ταινία προσπαθεί να κρατήσει αρκετά πετυχημένα μια ουδέτερη θέση απέναντι στα πολιτικά πεπραγμένα, εστιάζοντας απροκάλυπτα οικειοθελώς στο προσωπικό δράμα των πρωταγωνιστών, το οποίο απλά τυγχάνει να ορίζεται από τα γεγονότα της εποχής.
Δεν είμαι πολύ θετικός σε τέτοιου είδους επιλογές, εδώ όμως ομολογώ ότι σε έναν ικανοποιητικό βαθμό το πετυχαίνει ώστε να μην με ενοχλεί, μιας και η σκηνοθεσία και το σενάριο συνδράμουν μαζί προς μια κατεύθυνση η οποία δεν αγνοεί πλήρως το πολιτικό κομμάτι της εποχής και του τόπου -ίσα ίσα ο Ζιβάγκο φαίνεται να διακατέχεται από πολιτικά ιδεώδη εφάμιλλα του σοσιαλισμού και μια γενικότερη ταξική συνείδηση, παρότι ο ίδιος δεν είναι πολιτικά ενεργός ή ‘‘κομματοποιημένος’’- αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας το βάζει όσο διακριτικά μπορεί ‘‘στην άκρη’’ προς ικανοποίηση του ερωτικού δράματος των πρωταγωνιστών…
Κατά τα άλλα, η ταινία είναι ναι ένα επικών διαστάσεων ερωτικό δράμα άλλης εποχής -λίγο σαπουνόπερα σε σημεία αλλά με την καλύτερη δυνατή χρήση του όρου-, το οποίο έχει μια εξαιρετική ανάλυση και σκιαγράφηση των βασικών χαρακτήρων, της προσωπικότητάς τους και των στοιχείων που τους ορίζουν τεσπά σαν τρισδιάστατους χαρακτήρες και όχι καρικατούρες -χωρίς να λείπουν και αυτές βέβαια-…
Η σκηνοθεσία κλέβει την παράσταση για άλλη μια φορά προφανώς, αφού ο Λην είναι το Σινεμά ξερωγώ και μερικές σεκάνς -της κηδείας πχ στην αρχή- είναι πραγματικά να διδάσκονται σε σχολές κινηματογράφου -που υποθέτω διδάσκονται :p-
Μουσική 10/10 με ξανά κατάθεση ψυχής από τον Maurice Jarre και ένα σιγουράκι κλασσικό κομμάτι όπως το παρακάτω που του χάρισε και ένα επιπλέον Όσκαρ
Ομάρ Σαρίφ, Τζούλι Κρίστι, Άλεκ Γκίνες, ζέραλντιν Τσάπλιν και -προσωπικός αγαπημένος- Ρόντ Στάιγκερ, αψεγάδιαστοι
Δεν είναι η καλύτερη ταινια του Λήν, ναι η διάρκειά της είναι πολύ μεγάλη αντικειμενικά -δεν με ενόχλησε προσωπικά-, ήταν λίγο ίσως παραπάνω ‘‘σαπουνοπερέ’’ για τα μέσα γούστα, ίσως να προτιμούσα μια πιο δυνατή και στο πολιτικό σκέλος ταινία -αλλά θεωρώ ότι το μπαλαντζάρει ικανοποιητικά και εδώ, είναι λίγο προσωπικό γούστο το τί θα ήθελα- αλλά σίγουρα από τις πολύ καλές ταινίες του Λην και σίγουρα αξίζει να την δεί όποιος απόλαυσε και τις υπόλοιπες κλασσικές του ταινίες
υγ. Προτιμώ το Reds με παρόμοια λίγο θεματολογία, αν και σε καθαρά τεχνικό επίπεδο -σκηνικά, φωτογραφία, μουσική- συν σκηνοθεσία, δεν είναι καν κοντά στο Ζιβάγκο
Η ταινία που τον έκανε γνωστό και στον υπόλοιπο κόσμο, έδωσε ένα όσκαρ στον εξαιρετικό Άλεκ Γκίνες -και μόνιμο συνεργάτη του μετέπειτα- και επαναπροσδιόρησε στα τέλη του '50 τί θα πεί ‘‘επικό σινεμά’’ παγκοσμίως
Στον β παγκόσμιο, Βρετανοί αιχμάλωτοι κάπου στην Ασία αναγκάζονται να κατασκευάσουν μια γέφυρα που θα ενώνει την ενδοχώρα πάνω σε ένα ποτάμι, από τους Ιάπωνες που τους έχουν φυλακίσει σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης
Τα κλασσικά, τρομερή σκηνοθεσία και φωτογραφία, τρομερά σκηνικά και τρελό scale, εξαιρετικές ερμηνείες και on top of that, αρκετά στοιχεία που το διαχωρίζουν από την μέση πολεμική ταινία της εποχής, όπως η υπόγεια και σαρδόνια κριτική ματιά στον αγγλικό τρόπο σκέψης και καθωπρεπισμό, ο οποίος υπερισχύει πολλές φορές της κοινής λογικής και δεν βρίσκει θέση σε μια πραγματικότητα η οποία μαστίζεται από την φρίκη ενός πολέμου…
Having said that, λίγο βαρέθηκα… είναι μεγάλο σε διάρκεια, απλά πολλά κομμάτια που αφορούν το αμιγώς πολεμικό κομμάτι δεν με κράτησαν -και λόγω ηλικίας του έργου βέβαια- ενώ θα ήθελα λίγο παραπάνω από το πιο κοινωνικό-ταξικό κομμάτι της ταινίας και λιγότερο από το αμιγώς πολεμικό…
Παρ’ολα αυτά, σίγουρα ένα κλασσικό έργο με αρετές που δύσκολα βρίσκει κανείς ακόμα και σήμερα σε αντίστοιχες ταινίες -οι οποίες καταντούν γκιμικιές και χάνουν την ουσία-…
Λοιπόν funny story , ο Λην έκανε το 1970 την ‘‘Κόρη του Ράηαν’’, μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ταινία η οποία κυριολεκτικά σφαγιάστηκε με πολύ άσχημο τρόπο την εποχή της από τους κριτικούς -για λόγους παντελώς λάθος-… αυτή η απίστευτα ακραία έκρηξη αρνητισμού, ‘‘διέλυσε’’ ψυχολογικά τον Λην - ο οποίος για όποιον το ψάξει, είχε την φήμη ενός πολύ ευαίσθητου και χαμηλών τόνων ανθρώπου (αντιθέτα με την φιλμογραφία του δηλαδή)- και αποφάσισε να αποσυρθεί από τον κινηματογράφο για 15 ολόκληρα χρόνια (μιλάμε για τρομερό γεγονός, δεδομένου ότι μιλάμε για έναν από τους γίγαντες της εποχής που μεγαλούργησε στον αγγλόφωνο σινεμά)… επανήλθε απρόοπτα το 1984 (!) διασκευάζοντας το βιβλίο του E.M. Forster ‘’ Το πέρασμα στην Ινδία’’, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και αυτό γιατί η ταινία αποθεώθηκε από κριτικούς και κοινό, σάρωσε σε βραβεία και τον έβαλε για τα καλά ξανά στον κινηματογραφικό χάρτη.
Δυστυχώς έμελλε να είναι και η τελευταία του καθώς πέθανε 7 χρόνια μετά από καρκίνο (όντας 6 βδομάδες πριν ξεκινήσει την νέα του ταινία, το Nostromo, διασκευή του ομότιτλου βιβλίου του Joseph -Heart of Darkness aka Apocalypse Now- Conrad με ένα τρομακτικό cast (Marlon Brando, Paul Scofield, Anthony Quinn, Peter O’Toole, Christopher Lambert, Isabella Rossellini, Dennis Quaid κτλ)…
Στα της ταινίας, αγγλίδα επισκέπτεται με την πεθερά της τον μέλλοντα σύζυγο της ο οποίος είναι κάτι σαν δικαστής στην Βρετανοκρατούμενη αποικιακή Ινδία των αρχών του αιώνα, ενθουσιάζεται με την ντόπια κουλτούρα αλλά καταλήγει η πέτρα του σκανδάλου, όταν κατηγορεί νεαρό Ινδό γιατρό για απόπειρα βιασμού και το κλίμα μεταξύ Βρετανών και Ινδών δυναμιτίζεται επικίνδυνα
Συγκλονιστική αποτύπωση του Ινδικού τοπίου μακριά από κάθε τουριστίλα ή ωραιποίηση, πολύ καλογραμμένη και καλοδουλεμένη η διαφορετικότητα των δυο λαών, οι ταξικές διαφορές, οι κοινωνικές συνειδήσεις και το πολιτικό κλίμα της περιόδου, περίτεχνο σενάριο που ενώ αρχικά σε προβληματίζει με την ‘‘ελαφρότητα’’ του, το κωμικό σε σημεία κλίμα του και την αρκετά γραφική απεικόνιση ορισμένων καταστάσεων, σιγά σιγά αποκαλύπτει τις προθέσεις του και με φανταστική ακρίβεια και ελιγμούς καταλήγει εκεί που θέλει, προλαβαίνοντας να προβληματίσει και να ιντριγκάρει επαρκώς τον θεατή για να μπεί 110% μέσα στη ταινία…
Γενικά δεν έχω τίποτα να της προσάψω, μετά τον ‘‘Λώρενς’’ νομίζω είναι η καλύτερή του ταινία και προσωπική αγαπημένη…
Μεγάλη διάρκεια πάλι -κανα 3ωρο- αλλά νεράκι μόλις περάσει η πρώτη προκατασκευαστική, σχεδόν εισαγωγική ώρα του…
Μένει η ‘‘Κόρη του Ράην’’ που ίσως ξαναδώ το σκ τώρα…
τέλος, χρειάστηκε στο ενδιάμεσο και κάτι πιο χαλαρό για να πάρω μια ανάσα από τα παραπάνω
Nεαρό ζευγάρι σκηνοθέτη και μούσας του/μοντέλο στο επάγγελμα, τεστάρει την σχέση του μετά την πρεμιέρα του έργου του πρώτου καθώς συζητάνε -μέσω μονολόγων- τα διάφορά τους…
Ότι πιο δήθεν έχω δεί εδώ και καιρό, νομίζω δεν αξίζει καν καμία προσπάθεια να γράψει κανείς κάτι παραπάνω για αυτή την αμερικανιά της κακής ώρας με τις ψευδοφιλοσοφίες, τα βαρύγδουπα τσιτάτα και την επιτήδευση στο θεό. Σκέφτηκα πολλές φορές Παπακαλιάτη και τα κλασσικά του μοτίβα και λίγο τον πεθύμησα τον μπαγάσα.
Θυμάμαι που κάτι είχα διαβάσει για το black and white του Lighthouse και το κάδρο στο οποίο γυρίστηκε και μετά βλέπω αυτό και λέω ‘‘φιλε, you dont have the slightest clue τί θα πεί δηθενιά’’
Να πώ μόνο ότι η Ζεντάγια το παλεύει -αλλά δεν μπορεί για κάτι παραπάνω όταν σοβαρεύουν τα πράματα ,-αν και δεν νομίζω ότι φταίει 100% αυτή ή το αδύναμό της παρουσιαστικό για τον συγκεκριμένο ρόλο- ενώ ο Τζον Ντεηβηντ Ουάσινγκτον είναι μάλλον το μεγαλύτερο βύζμα εκεί έξω από ότι φαίνεται: Ο τύπος δεν μπορεί απλά να παίξει το παραμικρό και καταλήγω ότι μάλλον στο ΚΚΚlansman βοηθήθηκε από το σενάριο και την αλαφρότητα του ρόλου του-στο οποίο ήταν legit βέβαια, όχι κάτι παραπάνω-.
Εδώ που πρέπει να παίξει ουσιαστικά, με εκφράσεις, σώμα, βλέμμα κτλ δηλαδή, το γκρίντζ χτυπάει κόκκινο σε κάθε του σχεδόν προσπάθεια. Αν βάλω στο τσουβάλι και το Τένετ στο οποίο ο φίλος ήταν το χειρότερο κομμάτι της ταινίας μετά το σενάριό της, καταλήγω ότι ο υιός Ουάσινγκτον είναι εξαιρετικά περιορισμένων δυνατοτήτων αλλά εξαιρετικό βύζμα από την άλλη!
Τέσπα, τα χάλια του, 2 άτομα το είδαμε και το τελειώσαμε καθαρά από πείσμα
8 Likes
double post, γιατί 1. το ξέχασα πριν και 2. αξίζει δικό του post
Λοιπόν back in the good old days, το είχα δει πρεμιέρα σε Αττικόν (rip) με πολλές προσδοκίες παραδόξως, για ευνόητους λόγους:
No1, εκτιμούσα πάντα τον Wolfgang Petersen σαν σκηνοθέτη -δεν γίνεται να μην του συγχωρέσεις τα πάντα λόγω Das Boot AKA μια εκ των συγκλονιστικότερων ταινιών ever- και πάντα ήλπιζα στην ανάκαμψή του, παρόλο που το Hollywood τον καταβρόχθισε μετά την τεράστια φήμη που κέρδισε με το Das Boot και τον έκανε πιόνι του - όπως τόσους άλλους ξένους σκηνοθέτες που μόλις περάσουν στην απέναντι όχθη, δεν γίνονται ποτέ αυτοί που θα μπορούσαν να γίνουν-.
Νο 2, ο Benioff πριν καταντήσει γραφιάς της σειράς και της κακής ώρας (η τραγωδία του GoT των τελευταίων σεζόν, X-Men origins: Wolvern, Gemini Man, Stay, Brothers) είχε γράψει ένα καταπληκτικό ντεμπούτο σενάριο, ένα εκ των κορυφαίων ίσως των 00ς, το 25th Hour που έκανε ταινία ο Spike Lee το 2002 (το οποίο ήταν διασκευή του βιβλίου που έγραψε ο ίδιος πάλι). Από τις σπουδαιότερες ταινίες των 00ς, το Troy ήταν το επόμενό του βήμα και ελέω 25th Hour, τα stakes ήταν πολύ ψηλά, ήταν το απόλυτο next best thing τότε.
Νο 3, αν μη τι άλλο, η Iλιάδα είναι ένα αριστούργημα και σε καιρούς που ο Peter Jackson επαναπροσδιόριζε πως γίνεται το large scale Hollywood-ιανό υπερθέαμα, αν στο μυαλό σου έπαιρνες απόφαση ότι δεν θα δεις αμιγώς την Ομηρική Iλιάδα -δυστυχώς, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο από την αρχή, ήταν μια Hollywoodιανή υπερπαραγωγή και όχι μια ταινία του Κακογιάννη ξέρωγω ή κανενός Κουροσάβα- αλλά έστω μια ταινία στα πρότυπα ενός πχ Braveheart, Ben Hur κτλ με την αύρα που είχε φέρει το Lord of the Rings τότε στο Hollywood, ίσως τελικά να προέκυπτε κάτι αξιόλογο
Νο4, η παραγωγή ήταν πολύ ακριβή για την εποχή, κοντά στα 200εκ. Αναμενόμενα λοιπόν το production design περίμενες να ήταν πολύ υψηλό.
Νο5. το cast ήταν πολύ εντυπωσιακό. Μην τους αραδιάζω όλους τώρα, αλλά η αφρόκρεμα του Hollywood της εποχής ήταν παρούσα + μερικά πολύ δυνατά ονόματα σπουδαίων κλασσικών ηθοποιών, όπως του Πήτερ Ο’Τούλ ή της Τζούλι Άντριους ανέβασαν πολύ τον πήχη
Τελικά η ταινία, μου φάνηκε το ίδιο όπως μου είχε φανεί και τότε, 16 χρόνια πριν: μια τεράστια μετριότητα.
Το προφανές είναι και το πιο μελανό σημείο της ταινίας: η διασκευή της Iλιάδας μετενσαρκώνεται σε ένα πραγματικά πάρα πολύ κακό σενάριο. Όχι συγκρινόμενο με το έργο του Ομήρου -κάτι τέτοιο είναι γελοίο στην σκέψη ολότελα και δεν βρίσκω το λόγο να το κάνω-, αλλά σαν σενάριο αυτό καθ’αυτό.
Οι διάλογοι είναι κατά κύριο λόγο παιδικοί σχεδόν, με ίντριγκες και πάθη τόσο generic και προβλεπόμενα, που κυριολεκτικά μαντεύεις την έκβαση των επόμενων λεπτών της ταινίας για πλάκα. Στις λίγες στιγμές που πάει να γίνει κάτι καλύτερο (η σκηνή Πριάμου-Αχιλλέα βασικά, η μοναδική σκηνή της ταινίας που μου έμεινε λίγο μαζί με το duel Αχιλλέα - Έκτορα -αν και αρκετά έντονα χορογραφημένο), γίνεται απλά legit για τα πλαίσια μιας μέτριας ταινίας με χλαμύδες, ενώ 2-3 ακόμα σκηνές αξίζουν να μπουν σε αυτό το κλειστό club των οριακά legit στιγμών.
To σενάριο κάνει κάτι σαν παραλληλισμό μεταξύ της κεντρικής ιστορίας και εκείνης των ΗΠΑ του 2004 της εισβολής στο Ιράκ που οκ, γίνεται καθόλου subtle και ενοχλεί με την τόση αφέλεια του. Κυρίως όμως, είναι τρομερά προβλέψιμο και όσο generic μπορεί, σχετικά με την κεντρική του Ιστορία, πράγμα πολύ λάθος μιας και έχει δεκάδες κεντρικούς χαρακτήρες που θα μπορούσε να πατήσει πάνω τους και να ξεδιπλωθεί με καλύτερο τρόπο.
Και μιλώντας για χαρακτήρες, έχουν γραφτεί οι πάντες σαν τα απόλυτα αρχέτυπα καρικατούρας. Τοπ στη λίστα ο Αγαμέμνωνας, ο οποίος είναι literally ένας villain κομιξοταινίας που το μόνο που του λείπει είναι ίσως ένα μονοκλ και μια γάτα να χαιδεύει γελώντας σαρδόνια με απανωτά ‘‘χαρ χαρ χαρ’’. Από κοντά ο Πιτ ο οποίος απλά περιφέρεται ημίγυμνος με εκνευρισμένο βλέμμα κοιτάζοντας 80% της ταινίας το κενό για να δείχνει badass…ο οποίος διάβαζα επίσης ότι έχει αναφερθεί στην Τροία σαν μια ταινία που θεωρεί λάθος την εμπλοκή του σε αυτή καθώς δεν του άρεσε το πως γράφτηκε πάνω στον χαρακτήρα που υποδύθηκε, αλλά είχε υποχρέωση απέναντι στο στούντιο εκείνη την εποχή να παίξει…
Τέλος για το σενάριο, είναι και το εξής θέμα: κράτησε το θεωρητικά πάντα grounded μέρος της Iλιάδας, αφήνοντας Θεούς εκτός θέλοντας να την κάνει κάτι σαν ιστορικό έπος εποχής. Όμως ακόμα και έτσι, ακόμα και με τους αστείους διαλόγους ή το απίστευτα generic αποτέλεσμα, άλλαξε πολλά πράγματα σε σχέση με το αρχικό κείμενο και τα γεγονότα εκεί, που απλά του γ@μησε τη μάνα . Να μην επεκταθώ σε αυτό, απλά όποιος το δεί, ας μην έχει στο μυαλό του το πως έχει μάθει ή διαβάσει τα βασικά γεγονότα της Iλιάδας (εκτός αν του αρκεί το οκ, Έλληνες πήγαν Τροία για ωραία Ελένη, φάγαν ξύλο, φτιάξαν ξύλινο άλογο, μπήκαν μουλωχτά στη πόλη, νικήσαν, τέλος)
Οι μόνοι ηθοποιοί που ξεχωρίζουν, είναι ο Πήτερ Ο’Τουλ και ο Έρικ Μπάνα, όχι γιατί οι χαρακτήρες τους είναι ενδιαφέροντες και τους παίζουν και αναλόγως -δεν είναι-, αλλά γιατί κουβαλάνε ένα ειδικό βάρος που τους ξεχωρίζει από την μάζα στις δυνατές τους σκηνές (με Αχιλλέα στην σκηνή του ο πρώτος, μαχόμενος τον Αχιλλέα ο δεύτερος)…
Ο Petersen δεν κάνει την υπέρβαση αλλά σκηνοθετεί σαν ένας generic σκηνοθέτης του Hollywood που του δώσαν λεφτά για μεγάλη παραγωγή με μάχες και στρατούς, τιμώντας όλα τα κλισε και τα αναμενόμενα σκηνικά που περιμένει κανείς σε τέτοιες παραγωγές, χωρίς να αφήνει προσωπική στάμπα ή κάτι διαφορετικό τεσπα… σώζεται σε μερικές σκηνές μάχης και στον ρυθμό της ταινίας ενίοτε -είδα το director’s cut- που αφήνει την ταινία να ‘‘ανασάνει’’ και να πάρει το χρόνο της, βυθίζοντάς σε περισσότερο στο κλίμα της… δεν είναι για πέταμα, περνάει τον μέσο όρο οριακά αλλά μένει εκεί
Σκηνικά και κουστούμια το ίδιο, τα αναμενόμενα χωρίς καμία έκπληξη και πρωτοτυπία ή προσωπικό όραμα για κάτι ριζοσπαστικό. Κρίμα γιατί ο οπτικός καμβάς της ελληνικής ιστορίας εκείνων των ετών, δεν ήταν απλά άσπρα/καφέ random κουστούμια και χλαμύδες, ίδιες άχρωμες πανοπλίες, ξεραίλα και βράχια… μουσική τα ίδια, ψευτοανατολίτικα μοιρολόγια κατά βάση και ένα πομπώδες ενοχλητικό main theme όταν θέλει η ταινία να σε κάνει να δώσεις βάση γιατί γίνεται κάτι σημαντικό…
Γενικά, όλα μέτρια ή λίγο άνω του μετρίου πλην του σεναρίου που έχει τα μαύρα του τα χάλια… παρόλα αυτά, επειδή η παραγωγή είναι μεγάλη και το οπτικό κομμάτι περνάει τη βάση, βλέπεται ευχάριστα αν μη τι άλλο εφόσον δεν υπάρχουν απαιτήσεις… τουλάχιστον όπως και τότε το Αττικόν 16 χρόνια πριν -που από τα πρώτα λεπτά σχεδόν στην τότε τιγκαρισμένη αίθουσα γινόταν διαγωνισμός ατάκας από ολόκληρο το σινεμά σε κάθε κρίντζι σκηνή- , είναι λίγο δύσκολο να μην λες και καμιά μαλακία όσο το βλέπεις για να γελάς και να περνάς καλά, το σηκώνει.
4 Likes
Ιλιαδα μωρε κι εσυ . Κι εγω παρομοια συναισθηματα ειχα οταν ειχα δει την ταινια, μετριουρα του κερατα.
1 Like
του γάμησα όντως έπεσε furious edit
Λορενς της Αραβίας Η κλασική ταινία που κρατάω για σινεμά. Δηλ το θεωρώ αδιανόητο το να το δω διαφορετικά. (το έχω δει μικρή οκ, αλλά δεν πιάνεται)
1 Like
The Kid Detective
Ωραιότατο και γέμισε το Adam Brodικο κενό που είχα στην καρδιά μου.
Σκοτεινό και αστείο με λίγο Wes Anderson vibes στους διαλόγους. 
3 Likes
Summary
Το βάζω επειδή μου ήρθε συνειρμικά στο μυαλό και το είδα χθες το βράδυ, το προσεγγίζει linguistically το θέμα (εξού και ο συνειρμός, μιλάει για τον Όμηρο), οφτοπικ αλλά είναι ~7 πολύ ευχάριστα λεπτά.
2 Likes
έχετε σκεφτεί ποτέ να πάρετε ένα βανακι και να τα παρατήσετε όλα; αν ναι εδώ είναι μια ταινία για εσάς
5 Likes
Τα παραπανω ηταν αρκετο δυσκολο στη θεαση και γενικα ενα τελειως mis-match τονων που ενω μου αρεσει σαν δημιουργικη αποψη - εχοντας μολις δει το Kid Detective - λιγο μου γαμησε την ψυχολογια και δεν το συνιστω σε back to back προβολες.
100% προταση αν και γενικα βγαινεις τελειως σκουπιδι μετα τη θεαση της
Θαρρω τα μηνυματα που περναει, ενω εξαρχης φανταζουν λιγο hamfisted - τελικως ειναι 100% οπως πρεπει
Dunno, Θα μαρεσε να το συζητησω λιγο με καποιον που την εχει δει
Γενικα
3 Likes
Summary
Είναι από τις περιπτώσεις που θα γούσταρα με χίλια την ώρα που την έβλεπα να ζούσε τελικά η πρωταγωνίστρια σε φάση Ούμα Θέρμαν, Τιμωρός κ.α. Παρ όλ αυτά, μετά το πέρας της δε με χάλασε που πέθανε, ίσως να ήταν τελικά κι ο σκοπός της μέσω της δικαστικής τιμωρίας του ενόχου.
Α, και Κάρει Μάλιγκαν την είδα στα καπάκια στο The Dig και είναι η πιο γοητευτική θλιμμένη ηθοποιός 
Ιστορία εκδίκησης, λίγο πιο εναλλακτική από τις υπόλοιπες, αλλά εξίσου ωμή. Ειδικά στο πώς δουλεύει το μυαλό της πρωταγωνίστριας. 1+1=2, όχι ίσως, μπορεί, θα δούμε. Επίκαιρη με αυτά που συμβαίνουν ( γνωρίζαμε, αλλά δε μιλάγαμε), με μεγάλο πλεονέκτημα την ερμηνεία της Μάλιγκαν, αρχικά νόμιζα ότι είναι καμιά κακομεγαλωμενη 50αρα. Με μια πρόσκαιρη χαρά όπως αποδείχθηκε, να κάνει τη θέαση λίγο πιο χαλαρή για όσο διαρκεί, ενώ κατά βάθος ξέρεις ότι κάτι θα πάει στραβά. Τα μηνύματα ξεκάθαρα, όπως και η πρόθεση της ηρωίδας, σε καταστάσεις που προφανώς είναι μια πραγματικότητα.
τελειωνοντας την, το μονο που μπορουσα να σκεφτω αμεσως ηταν “άξιζε μωρέ τον κόπο;”
Δηλαδή ενώ θα μπορούσε να με αφησει με τη γευση μιας δυναμικης γυναικας που γαμαει τα παντα στο περασμα της, με αφησε με σκέψεις τραυματισμενης γυναικας που προτιμησε να βαλει τη ζωη της σε κινδυνο (και τελικα να πεθανει) απο το να βρει τη βοηθεια που χρειαζοταν ωστε να χειριστει το τραυμα της. Ακομα παραπανω δηλαδη, οταν εχουμε να κανουμε με “second-hand” trauma, καθως δεν ηταν η ιδια η οποια βιαστηκε. Δεν ξερω, τωρα καθομαστε οι πουτσες και μιλαμε για κατι το οποιο προφανως και δε μπορουμε να μιλαμε, οποτε πιθανο να ειμαι εξαρχης λαθος.
απο την αλλη, με τους δικους της ορους εκανε οτι εκανε και εγινε οτι εγινε, οποτε κατα μια εννοια τα γαμησε ολα, so… δεν ξερω. Η αληθεια ειναι την ειχα καταβρει οταν πηγαιναν καλα τα πραματα με το γκομενο και κατα μια εννοια ηθελα να τελειωσει εκει η ταινια, αλλα προφανως ηταν φανερο οτι ειχε πολυ ψωμι ακομα…
Βασισμένο στο βραβευμένο με nobel μυθιστόρημα του Kazuo Ishiguro, η ταινία που διαδραματίζεται γύρω στο 1935, εξιστορεί την ιστορία του αρχι-μπάτλερ μιας αριστοκρατικής έπαυλης στην Αγγλική εξοχή, του οποίου ο μικρόκοσμος θα αναστατωθεί με την άφιξη της νέας οικονόμου, ενώ παράλληλα οι δεξιώσεις που λαμβάνουν μέρος στην έπαυλη ανά τα χρόνια, αναμένεται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην είσοδο της Αγγλίας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο
Το έχω δει πολλές φορές, ίσως και σινεμά με τους δικούς μου το '93 -με έπαιρναν σχεδόν στα πάντα από πολύ μικρό-… η ταινία είναι ένα αριστούργημα με κάτω τα χέρια, το οποίο χωρίς να παραμελεί τις πολιτικές και κοινωνικοταξικές του προεκτάσεις -σε λογικά πλαίσια εξυπηρέτησης της κεντρικής πλοκής-, ούτε τον λεπτό και σαρδόνιο σχολιασμό της αγγλικής αριστοκρατίας, εστιάζει με πολύ λεπτές μεθόδους ανάλυσης και εις βάθους σκιαγράφησης στους δύο κεντρικούς του χαρακτήρες. Στα θέλω τους, τις ανάγκες τους, τα πράγματα που τους σμίλεψαν σαν χαρακτήρες σε αυτό που έγιναν σήμερα, το ανεκπλήρωτο και εν τέλει στις επιλογές που έγιναν ή δεν έγιναν πράξη… Η μελέτη των δύο -τραγικών- κεντρικών χαρακτήρων γίνεται χωρίς υπερβολές και φανφάρες ή συνηθισμένα κλισέ παρόμοιων ανθρωποκεντρικών ταινιών αλλά πολύ διακριτικά, τόσο όσο σαν να λεμε, όπου ένα βλέμμα ή ένα σπάσιμο του άνω χείλους μπροστά σε μια κατάσταση, μπορεί να αποκαλύψει σκέψεις δεκαετιών …
Ο James Ivory με τεράστια πείρα στο χώρο -Bostoniaw, A room with a view, Howards end- υπογράφει το peak του θεωρώ και το τρομερό σενάριο της ταινίας εξυπηρετείται πλήρως από την κλασσικίζουσα μεν, εύστοχη δε σκηνοθεσία του. Κάθε πλάνο, κάθε γωνία λήψης, κάθε σκιά και η φωτογραφία παίζουν τον ρόλο τους στο έπακρο κ αναδεικνύουν το δράμα των κεντρικών πρωταγωνιστών στο έπακρο!
Για τις ερμηνείες να πω ότι Χόπκινς και Τόμσον αγγίζουν τις προσωπικές τους κορυφές εδώ. Ναι η Σιωπή των Αμνών είναι ο ρόλος που τον σημάδεψε στο ευρύ κοινό και η Τόμσον είχε κερδίσει ένα Όσκαρ ένα χρόνο πριν στο Howards End πάλι του Ivory, αλλά εγώ πάντα θα τους θυμάμαι πρώτα από όλα ως κο Στήβενς και κα Κέντον. Σε λίγες σκηνές στον παγκόσμιο σινεμά έχω νιώσει τέτοιο συναίσθημα, όπως αυτό που βγαίνει πχ στην σκηνή όπου η Τόμσον «πιέζει» τον Χόπκινς να μοιραστεί μαζί της το βιβλίο που διαβάζει. Μιλάμε για πραγματικό ρεσιτάλ υποκριτικής που σε αγγίζει πραγματικά και όχι επιδερμικά!
Σε β´ ρόλους ο Τζέημς Φοξ -ο Κόλιν Φερθ των 80s-90s όσο αφορά αμιγώς αγγλικές ταινίες εποχής-, ο πιτσιρικάς Χιου Γκράντ, ο σπουδαίος Κρήστοφερ Ρηβ και μια αγνώριστη 18χρονη Λένα Χήντλεη…
Η ταινία είναι άψογη, τι να πω άλλο τώρα, αν σήμερα μου λέγαν να το ξαναδώ το έβαζα ξανά επιτόπου και ας το είδα για πολλοστή φορά χτές
7 Likes
Είχα να το δω καιρό, το χτύπησα πρόπερσι σε bluray και το είδα 3 φορές σε μια βδομάδα μέσα. Παίζει να είναι και από τις αγαπημένες μου ταινίες. Σίγουρα πάντως εδώ υπάρχει η αγαπημένη μου ερμηνεία. Ο Χοπκινς και μόνο αυτή την ταινία να είχε κάνει θα ήταν στην κορυφή. Υπάρχουν στιγμές που το βλέμμα του σε διαλύει. Τι να πρωτοθυμηθείς. Την σκηνή που πάει να φέρει το μπουκάλι κρασί από το κελάρι; Αυτή με το βιβλίο; Την στιγμή που βλέπει τον πατέρα του στο κρεβάτι; Η την σκηνή του αποχαιρετισμού μέσα στη βροχή; Πραγματικά τεράστιο αριστούργημα.
2 Likes