Και το 50 First Dates καλο ητανε 
3 Likes
Ναι παιδιά και εγώ έχω δει και χαζεύω αρκετές ταινίες του Sandler, ασχέτως αν τον θεωρώ κωμικό σκουπίδι -ή απλά, παρά τα Uncut Gems και το Punch Drunk Love, απλά σκουπίδι- 
Και πιθανότατα αν τώρα έδειχνε η τηλεόραση αυτή τη πίπα που είναι ο γιός του Διαβόλου και παίζει μέταλ με τον Όζυ και μιλάει με ένα bulldog και έναν δαίμονα που έχει βυζιά στο κεφάλι, ε θα το χάζευα και θα χαζογελούσα νιώθοντας παράλληλα μια περίεργη μίξη αυτό-λύπησης και ανώριμης καφρίλας…
Aλλά μπαίνουμε τώρα σε κωμωδία και σε έναν κατεξοχήν κωμικό ηθοποιό -’‘κωμωδία’’ τώρα, τεσπά -, η οποία κωμωδία όμως μιλάει με εντελώς διαφορετικούς ‘‘κανόνες’’ και ‘‘συνθήκες’’ στον μέσο θεατή από όλα τα υπόλοιπα κινηματογραφικά και μη υπό-είδη.
Το point ήταν να ψηθεί ο @Old_Boy να αναθεωρήσει για τον Νικ τον Κέητζ και μάλλον τα κάναμε ακόμα χειρότερα 
Πολυ θα ηθελα να εβλεπα τον Cage να παιζει τον Birdy (εργάρα btw) δυστυχώς του έδωσαν λάθος ρόλο…είμαι σίγουρος ότι τού ερχόταν γάντι!
@Silent_Winter Αποφεύγω τις ταινίες που παίζει και αυτή…ούτε εγώ κάνω πλάκα
1 Like
Είχα μία κρυφοελπίδα ότι θα αρχίζατε τα αλληλοκραξίματα, αλλά σας έφαγε ο πολιτισμός.
2 Likes
Απολαμβάνω ταινίες με Σάντλερ, ξέρω περίπου τι θα δω και τις περισσότερες φορές είμαι περισσότερο ικανοποιημένος στο τέλος κάποιας ταινίας του από αυτό που ανέμενα πριν τη δω.
Ο Κέιτζ μου την σπάει λίγο σχεδόν σε κάθε ταινία του…
Δεν υπαρχει κανενας λογος για καμια ενοχη και καθολου τυψεις ή καποιο αισθημα δηθεν αυτο-τιμωριας επειδη καποιος αρεσκεται στο να βλεπει μια χαζοκωμωδια, η οποια δεν περιεχει κανενα σοβαρο νοημα ως ταινια, και δεν προωθει την τεχνη πουθενα. Καποιες φορες εχουμε ορεξη για blockbuster με σουπερ ηρωες, αλλες φορες εχουμε ορεξη για Σκορτσεζε, αλλες για Νολαν, αλλες για Τομ Τικβερ, αλλες εχουμε ορεξη να δουμε μια εντελως πανηλιθια κωμωδια με τον Σαντλερ, που ομως εχει εξυπνο χιουμορ και γαματες φασεις.
- Billy Madison
- Happy Gilmore
- The Wedding Singer
- Little Nicky
- Mr. Deeds
- 50 First Dates
- Zohan
- Grown Ups
Ολες ακρως διασκεδαστικες feel good ταινιες για αυτο που ειναι.
Hot Take: το Reign Over Me ειναι lowkey καλυτερη ταινια απο το Uncut Gems και το Punch Drunk Love, αν και προκειται για τρεις αψογες ταινιες οπως και να χει. Και ο Σαντλερ δινει ερμηνειαρα σε αυτο. Το συνιστω ανεπιφυλακτα σε οποιον δεν το εχει δει.
4 Likes
Για τον Κεητζ ειχα και εγω κακη αποψη μεχρι που ειδα το leaving las Vegas.
Γενικα ακομα και στα σκουπιδια του ειναι διασκεδαστικος επειδη πιανει εναν ρολο και του αλλαζει τα φωτα στο overacting, οποτε ακομα και σε σκουπιδοταινια θα περασεις καλα. Αλλα οτι μπορει να δωσει τρομερες ερμηνειες δεν νομιζω να μπορει να αμφισβητηθει.
Γενικα προσωπικα ο ηθοποιος για εμενα ειναι πολυ μικρο κριτηριο (θετικα η αρνητικα) που θα με προδιαθεσει για το αν θα δω μια ταινια, δεν θα παω ποτε να δω την τελευταια ταινια που παιζει ο Τομ Χαρντι στα τυφλα οσο και να τον λατρευω, αντιθετα αυτο το κανω με τους σκηνοθετες, πολυ πιο συχνα πεφτεις μεσα οταν πας να δεις (η να αποφυγεις) μια ταινια ενος σκηνοθετη που εχεις σχηματισει αποψη.
Τον Ανταμ Σαντλερ δεν τον αντεχω με τιποτα, αλλα εχει κανει καποιες καλες. Τα τελευταια χρονια βασικα δεν βγαζει ταινιες, στηνει απατες για να μασαει λεφτα απο το Χολυγουντ και να παρταρει με τα φιλαρακια του απο το SNL σε διαφορα μερη, καλα κανει αλλα τα πραματα που βγαζει δεν μπορω να τα δω ουτε για να τα κραξω.
6 Likes
Για να λήξει επιτέλους το θέμα Νίκολας Κέητζ και να δείξουμε όλοι μας λίγο σεβασμό στην ατομάρα:
7 Likes
Λογικα θα ειναι επος,η μεγαλυτερη ταινια του 21 αιωνα.Δεν χανεται…
Τρε μπρουταλ (μεγαλοι καφροι οι Άγγλοι) και με κατι σκηνες που δε θα ξεχασω ποτε
Η σκηνη προς το τελος που προχωραει μονος με το οπλο γαμησε γενικα θυμισε και λιγο χοδοροφσκι
Μιλ μερσι @old_boy αξιζε και με το παραπάνω
3 Likes
Το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, είχα δίκιο.
Μαύρο, προκλητικό, αιχμηρό, καίριο.
Προφανώς και η θεματική της ταινίας συνδέεται άμεσα με την επικαιρότητα της πανδημίας, εγείροντας προβληματισμούς που αφορούν φανατικές απόψεις, θεωρίες συνωμοσίας, επιχειρηματικές χρησιμοθηρίες, πολιτικές ανεπάρκειες και την χαοτική κατάσταση εν γένει.
Η ταινία φαίνεται να παίρνει σαφή θέση, ωστόσο, το πιο σημαντικό μήνυμα -τουλάχιστον, όπως το αποκωδικοποιώ εγώ- είναι η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα, η υπευθυνότητα και η τεκμηρίωση που πρέπει να επικρατήσει, έτσι ώστε να μπορεί να μπει μια σειρά (αν είναι δυνατόν να γίνει πλέον αυτό, βέβαια) στις κοινωνίες μας.
Το προτείνω με χίλια!
5 Likes
Είναι πράγματι μια πολύ ωραία, έξυπνη και εύστοχη μαύρη σάτιρα το Don’t Look Up και βλέπεται άνετα παρά τη διάρκεια της
2 Likes
Θα μπορούσε να υπάρχει αντίστοιχο τοπικ με το “δεν είδατε” στον τίτλο. Αυτό έπαθα με το νέο Matrix μετά τα πρώτα 40 λεπτά. Πλήρης αδιαφορία, το έκλεισα με συνοπτικές διαδικασίες και ευτυχώς πέτυχα σε επανάληψη τον αγώνα Warriors - Suns.
1 Like
Πολύ καλό το Don’t Look Up. Πολιτικοκοινωνική σάτιρα στα καλύτερα της, επίκαιρη όσο καμιά άλλη αμερικάνικη ταινία σήμερα. Μάλλον η καλύτερη ταινία του McKay, εξαιρετικό σενάριο και χαρακτήρες. Μόνο ο Hill με κούρασε σε σημεία. Άνετα το ξανάβλεπα στο καπάκι.
2 Likes
Κυρανάκης ή Κούλης; Είμαι αναποφάσιστος για τη μπουγελόφατσα αυτή:
Summary
Πιο Κούλης ήταν η Στριπ παρά ο Χιλ. Για Κυρανάκης καλός ήταν.
1 Like
@QuintomScenario @The_Black_League ειδα κι εγω το The Unforgivable χτες, μια χαρα τα λεγατε, αρκετα ωραια ταινια και πολυ καλη Σαντραρα Μπουλοκ. Η φατσα της μια χαρα ειναι κανονικα ρε, στο συγκεκριμενο την κανανε πολυ περιεργη.
2 Likes
Δεν με κέρδισε το “Power of the Dog”, o Cumberbatch δε με πείθει για το συγκεκριμένο ρόλο (αν και του το δίνω για την προσπάθεια) ενώ και η δυναμική της σχέσης του με την Dunst που ουσιαστικά κάνει drive όλη την ταινία δεν ένιωσα σχεδόν σε κανένα σημείο ότι υποστηρίζεται με κάποιον ιδιαίτερα πειστικό τρόπο. Απ’ την άλλη φανταστικός ο McPhee με μια υφέρπουσα παράνοια, σχεδόν αφήνει υπόνοια ότι η δολοφονία του Phil δεν είναι πράξη προστασίας προς τη μητέρα του αλλά προμελετημένη πράξη εκδίκησης για το mocking που είχε φάει ο ίδιος στη αρχή της ταινίας.
Από την άλλη βρήκα υπέροχα σαγηνευτικό το “Hand of God” του Sorrentino (του οποίου δεν έχω δει κανένα άλλο φιλμ) το οποίο πηδά από την αυτοβιογραφία στην λαογραφία/κοινωνιολογία της Νάπολι, μέσω ενός κολάζ αναμνήσεων που έχουν ξεφύγει από την 100% στεγνή πραγματικότητα και έχουν αποκτήσει μικρές πτυχές μύθου.
3 Likes
Σε πρόσφατες ταινίες της πάντως μου θυμίζει η φάτσα της την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ στον πλανήτη των πιθήκων
Α 'γεια σου, σε αυτη καπως ετσι ηταν. Δεν ειναι ετσι κανονικα η γυναικα!