Γουστάρω αυτές τις ταινίες για το χιούμορ και λιγότερο για την δράση. Samuel ανέκαθεν αδυναμία. Νομίζω πως για αυτό που προορίζονται το κάνουν τέλεια. Θα κοιτάξω αύριο κιόλας να πάω να την δω.
1 Like
Καλά ναι και αυτό.
Ειδα σημερα το Baskin το Τουρκικο. Φοβερο. Σαν μικρη ιστορια ή περιπετεια Κθουλου. Πανεμορφη σκηνοθεσια. Γκροτεσκ iconics. Εξαιρετικο
2 Likes
Τρελό flashback, πρέπει να το είχα δει πριν 15-20 χρόνια στο Star, το θυμήθηκα εντελώς στην τύχη, το κατέβασα και το ξαναείδα. Πολύ πολύ ωραία ταινία
4 Likes
Απλά θα πω ότι το 2012 πάλι του Εμεριχ φαντάζει ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ της 7ης τέχνης μπροστά σε αυτό. Όσο καλύτερα ήταν τα εφέ από ποτέ, άλλο τόσο και ο βιασμός της νοημοσύνης γιγαντώθηκε σε επικό βαθμό πλέον. Είναι λες και του είπε κάποιος να κάνει συλλογή από τα χειρότερα σημεία και κλισέ ΟΛΩΝ των ταινιών sci-fi / καταστροφής και να φτιάξει μια τεράστια καλογυαλισμένη κινηματογραφική κουράδα και πάνω πάνω σαν κερασάκι να μας θυμίσει και κάτι από …το τέλος του Contact!!! για να δέσει το γλυκό…Κρίμα στα εφέ που “ξέφυγαν” ακόμη παραπάνω, αλλά ο εντυπωσιασμός και μόνο δεν αρκεί εδώ…
…Και το λέω εγώ που ανέχομαι πάμπολλα για να ικανοποιήσω τα διάφορα guilty pleasure κινηματογραφικά απόβλητα…
1 Like
3 Likes
κρίμα , 67 ετών είναι , δεν είναι πολύ μεγάλος
Όντως μεγάλο κρίμα… Πάω να δω κάνα die hard
1 Like
Τέτοια λέγε, να βάλουν το όρια σύνταξης στα 82 ρε
2 Likes
Πρέπει να είχε πολύ καιρό πρόβλημα ο Bruce Willis. Ήδη από 2016 που είχε απολυθεί από ταινία του Woody Allen (Cafe Society) φαινόταν πως κάτι δεν πάει καλά. Από εκεί και μετά έπαιζε σε όλο και περισσότερες b movies της συμφοράς όπου η παρουσία του ήταν όλο και χειρότερη. Κρίμα πάντως, δεν είναι πια και τόσο μεγάλος σε ηλικία (67 είναι).
Χθες είδα αυτό…
…και σήμερα διάβασα αυτό:
2/2
Μπαράζ μέτριων-απογοητευτικών ταινιών αυτές τις μέρες
Το έβαλε το Netflix, είχα να το δω από το 2006, είπα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία αλλά σε γενικές γραμμές, αν και αν μη τι άλλο διασκεδαστικότατη ταινία, νομίζω είναι από τις χειρότερες του Scorsese.
Σαν περιπέτεια αστυνομική, είναι σίγουρα ακραία διασκεδαστική καθώς τα συνήθη τρυκ του Scorsese με την κάμερα, το ξέφρενο -υπερβολικά ξέφρενο σε σημεία- μοντάζ, η γενικότερη παραγωγή, oι γνωστοί ηθοποιοί-stars και η ταχύτητα του απλοϊκού σεναρίου -γεμάτο ανατροπές και ευκολοχώνευτους χαρακτήρες μαύρου/άσπρου- κάνουν τη δουλειά τους με το παραπάνω…
Αλλά, για να μην το κουράζω, η ταινία δεν έχει ίχνος βάθους ή anyway κάτι σοβαρό να πει ή να κάνει μια εις βάθος ανάλυση πχ στην διαφθορά της αστυνομίας, στην γενικότερη εγκληματική σκηνή της Βοστώνης, για τις κοινωνικές-πολιτικές προεκτάσεις των θεματικών που επεξεργάζεται όπως πχ έκανε το Goodfellas, ούτε όμως και κάτι παραπάνω για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της όπως έκανε το -πιο κοντά σε ύφος- Mean Streets… παραμένει μια εμπορική κυρίως ταινία για όλους, κρατώντας τα πάντα σε ένα πολύ βασικό πρώτο-δεύτερο επίπεδο και αφήνοντας ελάχιστες, αφελείς και επιφανειακές νύξεις σε τρίτο-τέταρτο για να προσδώσει όσο βάθος χρειάζεται μια ταινία με, ξανά, καθαρά εμπορικούς σκοπούς…
Πέρα την έλλειψης οποιασδήποτε αξιόλογης θεματικής/προβληματικής του σεναρίου, είναι και ένα σενάριο κακογραμμένο με κενά και τρύπες που λειτουργούν αρνητικά για την ίδια την ιστορία και τους πρωταγωνιστές/ανταγωνιστές της, αφού και οι ίδιοι κάνουν την μια αψυχολόγητη και ηλίθια ενέργεια μετά την άλλη και πολλά πράγματα λειτουργούν με εντελώς αφύσικο τρόπο ή εντελώς… απόκοσμο (δεν μπορώ πχ να δεχθώ ότι υπάρχει αυτή η σχέση μυστικού μπάτσου-αφεντικού του και αυτές οι τυπικές διαδικασίες που τηρούνται κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του, τόσο αφελέστατα σχηματικές και απλοϊκές… δεν είναι ότι γνωρίζω εις βάθος κάτι για την εν λόγω υπηρεσία, απλά δεν μπορώ και να δεχθώ ότι αυτά που είδα συμβαίνουν, τουλάχιστον σε έναν κόσμο σαν τον δικό μας).
Στις ερμηνείες, να το δώσω στον DiCaprio, γιατί φαίνεται ότι το έχει πάρει στα σοβαρά και δίνει ότι μπορεί… είναι εκεί και πασχίζει να δώσει έξτρα πνοή στον μοναδικό χαρακτήρα της ταινίας που φαίνεται να έχει γωνίες και φυσική υπόσταση. Ο Matt Damon προσπαθεί και αυτός -και ευνοείται από το clean cut πρόσωπό του- αλλά ο ρόλος του είναι μέτρια γραμμένος και δεν τον βοηθάει…
Εκεί όμως που σήκωσα τα χέρια ψηλά, ήταν ο Jack Nickolson! Διάβασα μετά στο internet, ότι υπήρξε μια φημολογία ότι ο Scorsese ήθελε άλλου είδους ερμηνεία για τον ‘‘Νονό’’ της ταινίας ας πούμε -πιο μετρημένη και σοβαρή, στο ύφος της ταινίας- και ο Nickolson επέμεινε να δώσει ‘‘δική του πνοή’’ στον χαρακτήρα και να το πάρει πάνω του. Οπότε λοιπόν, ο χαρακτήρας του Nickolson είναι ένα από τα πιο αστεία cartoon που έχω δει σε τέτοιου μεγέθους ταινία, ένας χαρακτήρας που δεν θα μπορεί να χαρακτηριστεί πέρα του ως η Απόλυτη Καρικατούρα του ίδιου του ηθοποιού που τον ερμηνεύει. Είναι τόσο ότιναναι η φάση του που πραγματικά όταν εμφανιζόταν μου χαλούσε όλη την όποια ευχαρίστηση μου προσέφερε μέχρι εκείνη τη στιγμή η ταινία. Σε ένα σύμπαν ας πούμε σοβαροφάνειας, σκάει μύτη τη μια με ένα κομμένο χέρι και παίζει μαζί του, την άλλη γεμάτος αίματα σαν να έχει πιεί την μισή Κολομβία και κάνει αστειάκια, μετά σαν πορνόγερος νταβατζής, μετά σαν κάτι σαν μαφιόζος των 40ς, μετά λέει κάτι σοβαροφανές, την επόμενη κάτι και καλά σοκαριστικό για να…ψαρώσει ο 12χρονος θεατής (?), κοκ… ότι-να’ ναι τελείως!
Καταλαβαίνω την πρόθεσή του, να απογυμνώσει τον κλασσικό μαφιόζο από ότι τον κάνει αυτό που είναι και να δώσει ένα άλλο take, αλλά πραγματικά είναι σαν ένας άκυρος χαρακτήρας μιας διεστραμμένης βερσιόν των Looney Toons σε μια αστυνομική ‘‘σοβαρή’’ ταινία… και είναι αστείο αν καλοσκεφτεί κανείς ότι πολλοί χαρακτήρες στην φιλμογραφία του Scorsese φλερτάρουν με την καρικατούρα -OΛΟΙ στο Goodfellas πχ- αλλά ο ίδιος καταφέρνει και τους σπάει από το καλούπι τους τόσο όσο χρειάζεται, ενώ εδώ απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα να βοηθήσει αυτό το… πράγμα που επινόησε ο Nickolson!
Μείον της ταινίας είναι μάλλον και ο ίδιος ο Scorsese αφού δυσκολεύτηκα να διακρίνω τον σκηνοθέτη του Goodfellas, του Casino και κυρίως του Mean Streets -την ταινία δηλαδή με την οποία μοιράζεται τα περισσότερα κοινά σε ύφος από την φιλμογραφία του-… έχει κάποια σκηνοθετικά τρυκ και ‘‘μανιέρες’’ τα οποία τον χαρακτηρίζουν, αλλά overall μου φάνηκε τελείως παράταιρο το στυλ του με αυτό που θέλει να είναι η εν λόγω ταινία.
(επίσης πάσχει από μια παθογένεια των mid-end00s, αυτή του ψηφιακού αίματος και των ψηφιακών πυροβολισμών, κάτι που είναι τρομερά ψεύτικο στη θέαση και για κάποιον σαν τον Scorsese που μπορεί και ξέρει να κινηματογραφεί βία όπως λίγοι, είναι άσχημο σαν τελική επίγευση… όχι κάτι τόσο μεμπτό όσο οι άλλες σοβαρές αστοχίες του, αλλά μια υπό-λεπτομέρεια που παρατήρησα σε πολλά σημεία και μου έδωσε την εντύπωση ότι η ταινία, ακόμα και σε αυτές τις μικρό-ασήμαντες λεπτομέρειες, δεν έχει την στάμπα του Δημιουργού που είναι ο Scorsese αλλά περισσότερο την στάμπα του Studio που την χρηματοδότησε)
Highlight η τελευταία σκηνή, όπου φαίνεται ένας ψηφιακός αρουραίος να περπατάει στη σκηνή πριν πέσουν οι τίτλοι… για να συμβολίσει υποθέτω το προφανές, μιας τα όλα αυτά ‘‘ανατρεπτικά’’ ίσως εμπόδισαν κάποιον από το να το αντιληφθεί…
Γενικά, απογοητευτικό έργο, απογοητευτικό σενάριο και μια απογοητευτική εν τέλει επιλογή για τον Scorsese, να αναλάβει ένα remake μιας ιστορίας που νο1. δεν είναι η φάση του κα νο2. δεν ασχολήθηκε παραπάνω από όσο έπρεπε για να κάνει εμπορική επιτυχία και να του δώσει τα χαριστικά Όσκαρ του… όταν τελείωσε, το πρώτο πράμα που σκέφτηκα ήταν πόσο ενδιαφέρον θα είχε ένα τέτοιο remake το 2006 από τον Michael Mann ή τον Christopher Nolan της εποχής -γιατί ταιριάζει πάρα πολύ με το ύφος τους-…
υγ. Δεν θα μπω στη λογική να την συγκρίνω σε κανένα επίπεδο με το Infernal Affairs, ένα από τα καλύτερα αστυνομικά θρίλερ που έχουν βγει ποτέ στον κινηματογράφο γιατί δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη, ούτε μπορείς να καταδείξεις τις όποιες αρετές έχει το Departed μέσω αυτού… απλά θα έλεγα όποιος δεν το έχει δει, ε ας το τσεκάρει εφόσον πέρασε καλά με το Departed γιατί θα πάθει μεγάλο κοκομπλόκο!
Κέρδισε το Oscar φέτος, πήρε και το σενάριο + ερμηνεία, είπα ας το δω και τελικά πέρασα καλά -καλύτερα από το παραπάνω- βλέποντας μια Κυριακάτικη ταινία Mega early 90s το πολύ…
Δεν είναι κακό το παραπάνω, γιατί χρειάζονται και αυτές οι ταινίες -100% χρειάζονται-, απλά μην έχει κανείς καμία λάθος εντύπωση όταν και αν το δει, ότι θα δει κάτι παραπάνω από αυτό που υποψιάζεται, δηλαδή μια οικογενειακή συμβατική αμερικάνικη ταινία για μια δυσλειτουργική οικογένεια και ένα success story, με το twist ότι όλοι τους είναι κωφοί πλην της μικρότερης κόρης…
Δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω κατεβατό εδώ, είναι γλυκιά ταινία μέσα στα κλισέ και το feelgood κλίμα της, καλύτερη θεωρώ από την original Γαλλική προ δεκαετίας περίπου -έχει κάποιες έξτρα πινελιές που την ανεβάζουν μισό σκαλί πάνω-, έχει ωραίες ερμηνείες από όλο το cast -με ,οκ, προφανέστατα καλύτερη του ηθοποιού που παίζει τον πατέρα ο οποίος κέρδισε και το Oscar Β ανδρικού ρόλου από ότι είδα και στη συνέχεια του γιού του (παραδόξως η Mαρλιν Ματλι -η οποία ήταν η πρώτη κωφή νικήτρια του θεσμού το 80φεύγα στα ‘‘Παιδιά ενός κατώτερου Θεού’’, αγαπημένη ηθοποιός του West Wing και γενικότερα η πιο γνωστή νομίζω κωφή ηθοποιός- δεν με συγκίνησε τόσο, μου φάνηκε ότι βασίστηκε πολύ σε πιο μανιερίστικες τεχνικές και στο βάρος του ονόματός της, χωρίς επουδενί να είναι κακή βέβαια) και με την απλή σκηνοθεσία χωρίς πολλά πολλά από την Siân Heder, περνάει η ώρα ευχάριστα, ανώδυνα και… βασικά αυτό, ευχάριστα έχοντας ένα θέμα στα χέρια της που το διαχειρίζεται τουλάχιστον όμορφα, αφού επιλέγει να μην ακολουθήσει μια πιο βαθιά προσέγγιση (και πιθανότατα πιο βαριά)-…
Βonus η συμπαθέστατη πρωταγωνίστρια, η οποία κάτι μου έλεγε από την αρχή της ταινίας το πρόσωπό της και μετά την έψαξα και το βρήκα
<3 <3
υγ. το 2022 βραβεύουν με Oscar τέτοιες ταινίες και μετά απορούν γιατί κανείς δεν παίρνει τα βραβεία στα σοβαρά ή γιατί έχουν χάσει τόσο πολύ την όποια αίγλη είχαν…
Βλέπω Appatow, πατάω play και ας έχει χάσει την αύρα του όσο μεγαλώνει…
Μαλακία σε κάθε επίπεδο, δεν αξίζει καν περαιτέρω σχολίων, κρίμα αλλά δεν είναι του Tropic Thunder κάθε μέρα…
Αnyway
Eλπίζω να μην με απογοητεύσει και αυτός, από προχτές η νέα του ταινία στο Netflix με Scanner Darkly <3 τεχνικές animation
1 Like
Εμένα μου άρεσε το departed
Αλλά συμφωνώ απόλυτα ότι το infernal affairs είναι μεγάλο έπος που δεν συγκρίνεται
1 Like
Διαφωνώ πλήρως για την οπτική σου πάνω στο Departed.
Οι χαρακτήρες είναι ξεκάθαρα βασισμένοι σε μανιχαιστική λογική (άσπρο/μαύρο, όπως εύστοχα έγραψες, δεν έχουμε περίπτωση καλού/κακού) . Ωστόσο, δε συνιστά ευκολία, αλλά κατ’ εμέ συνειδητή επιλογή, η οποία υπηρετεί το δευτεροβάθμιο επίπεδο του σεναρίου. Όπως και η χωρίς κανένα όριο παρουσία του Νίκολσον που περιφέρει τη φατσάρα του σε όλη την ταινία. Ειχα διαβάσει και παλιότερα σε ένα μπλογκ μια σχετική άποψη με την οποία σε γενικές γραμμές συμφωνώ, οπότε στην παραθέτω:
Για την ψηφιακή παθογένεια, έχεις δίκιο, έιναι κατι που καθιστά απολύτως dated την ταινία. Κάτι που ισχύει και για άλλη μια ταινία που μου ήρθε στο μυαλό με την ευκαιρία της αναφοράς σου στο σκηνοθέτη, για την αχνιστή κουράδα που ονομάζεται collateral.
Εν κατακλείδι, είναι η καλύτερη ταινία του Σκορσέζε; Με την καμμία. Είναι σκουπίδι; Λυπάμαι αλλά ούτε κατά διάνοια.
4 Likes
Διαφωνώ με το παραπάνω, όχι γιατί δεν τα λέει καλά -μια χαρά τα λέει αναλύοντας την ταινία-, αλλά αυτό που λαμβάνει σαν ερμηνεία της ταινίας, το θεωρώ 100% forced και τα points που κάνει -που είναι και αυτά που όντως έχουν το ζουμί- τα υπέρ-αναλύει δίχως να δικαιολογεί η ταινία τέτοιο βάθος… αυτό εννοούσα και εγώ όταν είπα ότι έχει μερικές επιφανειακές νύξεις σε τρίτο-τέταρτο επίπεδο για λίγο βάθος και λίγη ουσιαστική φιλοσοφία πάνω σε ότι πραγματεύεται η ταινία, τις οποίες εξακολουθώ να τις θεωρώ επιφανειακές.
Sorry αλλά πραγματικά -και είμαι fan γενικότερα του σκηνοθέτη και full θετικά biased όταν πάω να δω ταινία του ακόμα και σήμερα που 90αρίζει (είδα Ιρλανδό στο σινεμά δις φαντάσου 
γιατί απλά δεν μπορούσα να δεχθώ ότι τέτοιες ταινίες βλέπονται σε μικρή οθόνη)- δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τίποτα από τα παραπάνω του link, σε έναν έστω ικανοποιητικό βαθμό ώστε να ξεχωρίσω την συγκεκριμένη ταινία από τον σωρό ή απλά δικαιολογήσει τον σκηνοθέτη της και το βάρος του…
Αντιλαμβάνομαι τους όποιους ‘‘συμβολισμούς’’ επιθυμεί να πετύχει ο Scorsese και την όποια οπτική θέλει να περάσει πάνω στις θεματικές που αναλύει στην ταινία, όπως και ο φίλος του link, ναι, απλά τις θεωρώ ‘‘λίγες’’ όπως τις επεξεργάζεται και το συγκεκριμένο σενάριο και όπως κινηματογραφεί ο Scorsese αυτή τη ταινία…
υγ. δεν το θεωρώ σκουπίδι, αν αυτό βγήκε από το παραπάνω, να το διευκρινίσω δλδ αν μάλλον έδωσα λάθος εντύπωση -διότι με απογοήτευσε πολύ η ταινία-, δεν είναι επουδενί σκουπίδι -ακόμα και η χειρότερη ταινία του Scorsese έχει να δώσει πράγματα-, απλά ίσως να την θεωρώ την πιο απογοητευτική του σε αυτή την post00s φάση της καριέρας του…
Το The Departed είναι από τις πολύ καλές ταινίες του Σκορτσέζε, εξαιρετικό πραγματικά. Για μένα μαζί με το εξωφρενικά υποτιμημένο Bringing Out The Dead και το Shutter Island, αποτελούν τις 3 καλύτερες του ταινίες από το 2000 και μετά.
Χίλιες φορές ταινίες με ξεκάθαρα κακούς και καλούς πάντως, αν και το The Departed δεν αποτελεί κάτι τέτοιο ούτε για πλάκα, παρά ταινίες στις οποίες όλοι οι χαρακτήρες είναι γκρι, που είναι ότι πιο μακρινό από την πραγματικότητα υπάρχει.
1 Like
εμενα παντως μου αρεσε το Silence πολυ πολυ κι ας το λενε βαρετο.
Η μονη ταινια του που εβαλα να δω και σταματησα (ακριβως) στη μεση ηταν το The Wolf of Wallstreet. Σε τεχνικο τομεα αψογο αλλα η υποθεση με κουρασε, μου φανηκε προβλεπομενη και η διαρκεια μεγαλη :))
2 Likes
Εγω το ειδα ολο γιατι δυσκολα θα κοψω ταινια στην μεση (πρεπει να ειναι πολυ χαλια), αλλα ολα οσα λες με χαλασαν, ακομα περισσοτερο ομως με χαλασε το οτι ηταν εν μερει μια ταινια ωδη για τα ψυχοπαθη σιχαματα που βρισκονται στον χωρο της Wall Street και καθε Wall Street.
καλό ήταν το Silence, στο ιδεολογικό/θρησκευτικό του κομμάτι δεν με αγγίζει αλλά και πάλι δεν ήταν λόγος να μην το εκτιμήσω σχετικά (έχει ίσως, μιας και ανέφερες το τεχνικό κομμάτι του Wolf, το καλύτερο ίσως sound design που μπορώ να θυμηθώ τα τελευταία χρόνια σε ταινία που είδα σινεμά)…
Το Wolf το θεωρώ από τις πολύ καλές του ταινίες μετά τα 00ς, ίσως στις 3 καλύτερές του βασικά, θα σου έλεγα αν ποτέ ψήσεις να του δώσεις άλλη μια ευκαιρία, μιας είναι ότι πιο κοντά έχει γυρίσει τα τελευταία 20 περίπου χρόνια στην περίοδο Goodfellas/Casino του για πολλούς λόγους -χωρίς και πάλι, όπως η πλειοψηφία των post00s ταινιών του, να είναι στο ίδιο ύψος με τα έργα εκείνων των ετών (που είναι και ψιλό-λογικό, 4 δεκαετίες καριέρα είναι αυτή, δύσκολα κάνεις follow up στα χρυσά σου χρόνια όταν περάσεις μια ηλικία και ειδικότερα αν δουλεύεις στο Hollywood/σε αυτό το Hollywood τεσπά που σε άφηνε να κάνεις το Taxi Driver και τώρα σε αναγκάζει να ζητιανεύεις τα studio για budget του Irishman και του κάθε Irishman-)…
Την είχα δει στο cinema, έχουν περάσει 9 (!) χρόνια και μπορεί να μη θυμάμαι καλά, αλλά νομίζω ότι το ακριβώς αντίθετο ήθελε να δείξει. Ή απλά να φας πατατάκια με κοκακολα και να περάσεις καλά