Batman Returns
The Batman
Dark Knight
Dark Knight Rises
Batman Begins
Batman
BvS
Batman Forever
Batman and Robin
Όσο για τον Νόλαν σίγουρα είναι τεράστιος σκηνοθέτης, από τους μεγαλύτερους της εποχής.Το μόνο που δε μ’αρέσει σε κάποιες ταινίες του είναι αυτή η με το ζόρι επίδειξη των τεχνικών δυνατοτήτων του.Σε φάση ‘δες τι μπορώ να κάνω και άσε την ιστορία σε δεύτερη μοίρα’.Από τα φιλμ του το αγαπημένο μου είναι το Dunkirk γιατί σε αυτό δεν είδα καθόλου το παραπάνω αρνητικό στοιχείο.Interstellar και Memento επίσης τεράστιες ταινίες, τα μπάτμαν και το τένετ μια χαρά.Inception δεν ήταν καθόλου του γούστου μου, και δεν έχω δει κάτι άλλο.Νομίζω χαρακτηριστικό του Νόλαν είναι να βρίσκει μια όντως πολύ πρωτότυπη σεναριακή ιδέα, και να χτίζει ταινία γύρω από αυτήν, δίνοντας περισσότερο βάση σε τεχνικά χαρακτηριστικά,εικόνες και ήχους, κάπου αδιαφορώντας (σε λογικά πλαίσια) για το σενάριο.
Καλά που υπάρχει και ο Νόλαν (πλέον και ο Βιλνέβ από τα 10ς και άνω) και βλέπουμε ακόμα ενδιαφέρον, ποιοτικό, ψυχαγωγικό mainstream σινεμά. Κανείς άλλος δεν το κάνει με τέτοια συνέπεια. Αρκεί οκ, να κατάλαβε τι παπαριά ήταν το Tenet και να μην ξανακολουθήσει αυτή τη συνταγή.
Είδα χθες το Decision to Leave (2022). Δεν φτάνει με τίποτα Oldboy και The Handmaiden αλλα προτεινεται σιγουρα. Λίγο δυσκολο στην παρακολουθηση (εκτος αν ειμαι εγω χαζος) λογω του τροπου που ξεδιπλωνεται η ιστορια και των μεταβασεων απο σκηνη σε σκηνη αλλα απο την αλλη αυτο ειναι και ενα απο τα highlights του. Μεγαλος μαστορας ο Park Chan-wook και πραγματικα πανεμορφο να το βλεπεις. Εκπληκτικες εικονες συνεχεια.
Ας πούμε μερικά λόγια για την, πολυσυζητημένη νέα ταινία του Romain Gavras, Athena.
Αρχικά, πληροφορήθηκα για την ύπαρξη του φίλμ, όταν ο @ManosOrff με ενημέρωσε για τον διαδικτυακό πανικό που σκόρπισε με την ανακοίνωση/trailer/υπόθεσή του σε παντός είδους ακροδεξιά βλακο-τρολλ που ζητούσαν cancel, οπότε μόνο και μόνο για αυτό άξιζε ένα πέρασμα.
Μπορώ να πω πως ανήκω στα, αρκετά, άτομα που προβληματίστηκαν πολύ από την οπτική του.
ΟΚ, η πλοκή θέτει εξαρχής το πεδίο, ρατσιστική δολοφονία νεαρού, μέλους μουσουλμανικής κοινότητας σε γαλλικά προάστια από αστυνομικούς* και γενικευμένη εξέγερση που ακολουθεί.
Γαβράς, δολοφονία από μπάτσο, εξέγερση, Αθηνά.
Προσπαθώντας να πω τις σκέψεις μου κάπως νιώθω την “ανάγκη” να απαντήσω και στις βασικές “κατηγορίες” που τρώει η ταινία και με ενοχλεί λίγο αυτό, αφού το αφήγημα γύρω από αυτή φαίνεται πως είναι πιο ισχυρό. Οπότε, πάμε λίγο αποσπασματικά και χωρίς πολλά σπόιλερ.
Σκηνοθετικά, με τα πολλά ψευδομονοπλάνα, με τα κτήρια να αξιοποιούνται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο όχι απλά ως κάδρο, αλλά ως χώρος, με την κάμερα να μπαίνει πίσω από τους πρωταγωνιστές θέλοντας να λειτουργήσει ως αφηγηματικό εργαλείο, και με τον φωτισμό της νύχτας από τις μολότοφ/κροτίδες/καπνογόνα κλπ, ο Γαβράς δίνει μια, δεδομένου του μέσου, πειστική αποτύπωση των συγκρούσεων και όλες οι σκηνές είναι το δυνατό σημείο της ταινίας, δείχνοντας τόσο την εξέλιξή του, όσο και την αντίληψή του, εξαιτίας και των παρελθοντικών project του με τέτοιες συνοικίες/καταστάσεις, του τι μπορεί σε αυτές τις περιπτώσεις να αξιοποιηθεί αποτελεσματικά σε μια ταινιακή μεταφορά.
Πάμε στην πλοκή. Γίνεται εξαρχής σαφές πως η ιστορία αναζήτησης δικαιοσύνης από το εξεγερμένο μέρος της κοινότητας, σε συνδυασμό με την αντίθεση ανάμεσα στα δύο αδέρφια του θύματος (ο ένας de facto ηγέτης των κινητοποιήσεων, ο άλλος διαπλεκόμενος με μπάτσους) και του τρόπου που την προσεγγίζουν, μοιραία, δημιουργεί αλληγορίες και παράλληλες γραμμές με αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
Ο Γαβράς αναζητεί την τραγωδία στην εκκίνηση, εξέλιξη, κορύφωση και αποτυχία της εξέγερσης, και επιχειρεί, δίχως όμως να εμβαθύνει στους χαρακτήρες, των οποίων μάλλον οι προσωπικότητες είναι στερεοτυπικές και όχι αρχετυπικές, και προσπαθεί, από μια, μάλλον ελλειπή εν τέλει και ατυχή εν πολλοίς, σκοπιά, να αναδείξει μια επιφανειακή τραγωδία και όχι μια, κατ’ εμέ, βαθιά αντίφαση που αναδύεται μέσα από τις ζυμώσεις (παντελώς απούσες) και μηχανισμούς αυτού του φαινομένου.
Ο Γαβράς σέβεται τα αιτήματα και δίνει δίκαιο στον αγώνα και την αντι-βια, αλλά με την προσέγγισή του, στη διάθεση του, να δώσει χαρακτήρα ενός γενικευμένου φαινομένου που συνταράσσει την Γαλλία, αποδίδοντας του χαρακτήρα εμφύλιας σύγκρουσης, ρίχνει το βάρος στην ειρήνη και όχι στη δικαιοσύνη, ενώ παράλληλα ανά στιγμές οι ενέργειες φαίνεται να πηγάζουν από μια τοξική αρρενωπότητα, με την απουσία γυναικών σε ρόλους, πέραν της μάνας (ως συμβόλου κατάρρευσης της οικογένειας), να κοιτούν προς τα εκεί, μάλλον ασυνείδητα.
Πολλά άτομα έχουν κατηγορήσει την ταινία ως ένα riot porn και video clip με “μπάχαλα”, και προσωπικά θα δηλώσω πως η αισθητική προσέγγιση είναι το δυνατό σημείο της ταινίας, και μεταδίδει επαρκώς μια ατμόσφαιρα. Το αν αυτό ξυπνάει αντανακλαστικά ή κρυφά φαντασιακά σε μερίδα του κοινού, ηθελημένα ή μη, είναι άλλη ιστορία. Περί βιντεοκλίπ, θα πω απλά ένα "ότι τι ".
Η έμφαση στη δύναμη της εικόνας βέβαια, θα ξαναπώ πως εν τέλει παίρνει τη μερίδα του λέοντος από την ισορροπία των χαρακτηριστικών που θα όφειλαν να μετατρέψουν αυτή την ταινία σε μια βαθιά πολιτική ταινία.
Εδώ έρχεται και το επίμαχο ερώτημα. Ξεπλένει τους μπάτσους ο Γαβράς;
Ακολουθούν minor spoilers.
Η διαπλοκή ακροδεξιάς (*για να εξηγήσω και τον αστερίσκο: στο τέλος υπονοείται πως πράγματι ήταν φασίστες ντυμένοι μπάτσοι οι δολοφόνοι) με αστυνομία, κράτους και παρακράτους, δεν είναι για μένα ένα θέμα που μπορείς να παρουσιάσεις μισό, μετέωρο, και αφαιρετικά. Οποιοδήποτε στραβοπάτημα σε πάει από κάποιο που αποτυπώνει μια ιδεολογική και κοινωνική παρατήρηση σε κάποιο που δίνει άφεση σε θεωρίες τύπου “όχι όλοι”, “δεν ήξεραν”, κλπ κλπ.
Εδώ ευθύνεται η παντελής απουσία σύνδεσης ατομικού με συλλογικού, οργάνου με την ευρύτερη δομή.
Ο Γαβράς επιλέγει να αφήσει μια σκιά ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας που εργαλειοποιεί δύο πλευρές για τους δικούς της σκοπούς, αλλά το κάνει τόσο επιφανειακά, που εν τέλει χάνεται ανάμεσα σε σκηνές ενός φινάλε που προσπαθεί να είναι εντονότερο από όσα του αναλογούν δεδομένου του χτισίματος.
Θα κάνω ένα προσωπικό σχόλιο. Αν και με την αρχαία τραγωδία δεν έχω και βαθιές σχέσεις, έχοντας διαβάσει αρκετές φορές τα έργα κλασικών σε αρχαία και νέα, αλλά σπάνια βλέποντας μεταφορές τους σε θέατρο, αντιλαμβάνομαι ένα πράγμα.
Για να υπάρχει τραγική κατάληξη, με τέτοιους όρους, οφείλει να υπάρχει εξαρχής μια αμφισημία και διάθεση να μην πάρει ο σκηνοθέτης εξαρχής θέση αναφορικά με το ζύγι δίκαιου και αδίκου. Για να νιώσεις το βάρος της κατάρρευσης του Κρέοντα, πρέπει να έχεις αντιληφθεί τη θέση του ώστε η τραγική του, ηθική και πολιτική, πτώση, να έχει αντίκτυπο.
Κοινώς, αν προσεγγίσεις παίρνουν a priori θέση, τότε δεν έχουν κανένα τραγικό αίσθημα, είναι απλά μια τηλεοπτική δίκη, ή μια ικανοποίηση κοινωνικοπολιτικων αντανακλαστικών μερίδας του κοινού που θες να “νομιμοποιήσει” την προσπάθειά σου.
Η επιλογή λοιπόν του Γαβρά να προσεγγίσει ένα τέτοιο γεγονός, σε διπλό επίπεδο, οικογενειακό και πολιτικό, είναι ατυχής, ειδικά στο δεύτερο σκέλος.
Ο δρόμος για την κόλαση είναι γεμάτος καλές προθέσεις λένε, οπότε η επιλογή του να δώσει βάρος σε συμβολισμούς οι οποίοι δεν αιτιολογούνται από την δόμηση χαρακτήρων και διαλόγων, τον οδηγεί σε ένα, ακούσιο στραβοπάτημα, το οποίο, δεδομένου και του πως αποτυπώνει τις συγκρούσεις αλλά και την αστυνομική βία, δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ξέπλυμα.
Κατά μια έννοια, υπάρχει άμεση συσχέτιση με το “La Haine”, και δεν ξέρω αν θα γίνει cult αγαπημένη περιθωριακή ταινία, αλλά το “Athena” έκανε τα εύκολα εξαιρετικά καλά, και στα δύσκολα προσπάθησε και απέτυχε, εξαιτίας της, μεσοαστικής του προσέγγισης. Αλλά πέτυχε να δώσει μια συλλογική διάσταση στην εσωτερίκευση της οργής σε μια τέτοια εγκληματική κατάσταση, η οποία επαναλαμβάνεται διαρκώς παντού. Φυσικά πολιτικά, παραμένει μια προβληματική ματιά συμπάθειας εξωτερικών παρατηρητών (από απόσταση ασφαλείας) προς μια κατάσταση που θέλουν αλλά ίσως και να αδυνατούν να κατανοήσουν.
edit: Το πως καταρρέουν, με τις εσωτερικές τους αντιφάσεις, αδυναμίες, συρρικνώσεις, ιεραρχικές και εξουσιαστικές αναδύσεις, τέτοια κοινωνικά φαινόμενα, σίγουρα δεν είναι κάτι που συμβαίνει με ένα bang, και ίσως αυτό να με ενόχλησε περισσότερο από τα περισσότερα.
Καλύτερο από όσο το περίμενα, απλά ΟΚ όμως ως ταινία, σε σημεία αντιδραστική, καλοδεχούμενα όμως με βάση την καρδιά της, αλλά κάπου ώπα με τους μεγάλους συμβολισμούς, την υπεραπλούστευση σε 2-3 θέματα και τους υπερανθρώπους/αντι-ήρωες κλπ κλπ.
Αν καταφέρω να ολοκληρώσω και το “Blonde” πάλι στο Netflix, θα επιστρέψω με σκέψεις περί της αισθητικοποίησης της βίας, έτσι γιατί έχουν και λίγη πλάκα που και που τα σεντόνια.
Δεν ειχα ιδεα οτι παιζει cancel culture. Απλως θελω να παω να το δω στη Στεγη και δεν ξερω τι ωρα εχει προβολη, αν θα δω και ττις δυο μινι ταινιες του τη μια πισω απο την αλλη, αν πρεπει να τις δω μαζι και ποτε θα προλαβω να τα κανω αυτα στις τεσσερις τελευταιες μερες που απομενουν για να παιχτει στη Στεγη.
Θα διαβασω πιο προσεκτικα το ριβιου σου μετα, ελπιζω να μην σποιλαρεις πολυ
Η δεύτερη ταινία του franchise, με άλλον σκηνοθέτη αλλά ίδιους πρωταγωνιστές (Jamie Lee Curtis, Donald, Pleasance). Περισσότεροι φόνοι, πιο γρήγορο τέμπο, αλλά ίσως ένα σκα
Το Ends με έχει αφήσει λιγάκι απογοητευμένο προσωπικά, όπως και πολλούς ακόμα όπως έχω διαβάσει.
Και στα 2 timeline όλες οι ενδιάμεσες ταινίες δεν θεωρούνται canon.
Τα ενδιάμεσα αν δεν είσαι και πολύ μεγάλος φαν μπορείς να τα αφήσεις. Δεν χάνεις κάτι το ιδιαίτερο. To Resurrection ειδικά που επίσης έχει την Curtis, εκτός του οτι θεωρείται η χειρότερη της σειράς, η ίδια εμφανίζεται μόνο για ελάχιστα λεπτά στην αρχή αν θυμάμαι καλά.
weird. ενα ψευδοbiopic του weird al. εχει χαβαλέ που κάνει ο ίδιος cameo και που απο τη μέση και μετά είναι μια φαντασίωση που κλείνει το μάτι σε πολλά γεγονότα τα οποία διαστρέφει, χιουμοριστικά. ο ραντκλιφ το νιώθει και το βγάζει και επίσης η evan rachel wood γίνεται η madonna των 80s σε βαθμό παρεξήγησης.
και ο Rainn Wilson ο Dr Demendo. Δλδ και οι 2 είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ (μια λέξη που δεν συμπαθώ) ίδιοι, τόσο εξωτερικά, όσο και στα mannerisms. διασκεδαστικό, όσο και ο weird alfy.
Και δεν πήδαγε την Μαντόνα, απλά κάπου εκεί αρχίζει το τρολλάρισμά
4x1 ώρα, πολύ ενδιαφέρον αν και με κάκιστη ποιότητα Εδώ μπορεί να το δει κάποιος κατά σειρά.
Το πιο ενδιαφέρον ίσως για μένα που αναφέρεται, ήταν πως ο Fibonacci ναι μεν είναι κυρίως γνωστός για την κλασσική ακολουθία, αλλά ήταν αυτός που στην ουσία έφερε το αραβικό σύστημα αρίθμησης στη Δυτική Ευρώπη, με κύριο σκοπό να μπορούν να το χρησιμοποιούν οι έμποροι και να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή τους για τη μετατροπή ισοτιμιών, κράτημα λογιστικών βιβλίων κλπ.
Έτσι στα γρήγορα 2 μέτριες ταινίες που θα ξεχαστούν γρήγορα και εύκολα.
Χθες όμως έκατσα και είδα μετά από λίγο καιρό το πρώτο Avatar. Δεν είναι ότι το είχα ξεχάσει ή ξέχασα πόσο απίστευτα εντυπωσιακό φαίνεται ακόμα και σήμερα. Αλλά ίσως που είδα κοντά κοντά αυτές τις ταινίες, μου έκανε τεράστια εντύπωση πόσο άσχημο αισθητικά είναι το Black Adam λόγω εκτεταμένες χρήσης cgi και πόσο υπέροχο το Avatar. Μιλάμε για Τ-Ε-Ρ-Α-Σ-Τ-Ι-Α διαφορά. Τέτοια που κάνει το Black Adam να φαίνεται σαν καμιά φτηνιάρικη πεταμένη ταινία της asylum ενώ έχει κοστίσει 200εκ. Και δεν υπερβάλω καθόλου.
Δεν είναι βέβαια μόνο θέμα κακών cgi αλλά και κακής σκηνοθεσίας που κάνουν πολλές σκηνές να μοιάζουν φτηνές αλλά η διαφορά δεν παύει να είναι σοκαριστική. Μιλάμε για ταινίες που έχουν διαφορά 13 ετών. Και φυσικά δεν είναι μόνο το Black Adam. Οι περισσότερες ταινίες που κάνουν τόσο εκτεταμένη χρήση cgi σήμερα φαίνονται όλο και πιο άσχημες. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μια ταινία σαν το Avatar που το 75% όσων βλέπεις στην οθόνη είναι cgi να φαίνεται 100 φορές καλύτερη από το σημερινό χάλι;
Η απαντηση ειναι προφανης πιστευω και ακουει στο ονομα James Cameron.
Οσον αφορα το Black Adam, αλλη μια superhero movie του σωρου. Δε νομιζω πως μπορουμε να περιμενουμε τπτ διαφορετικο η καινοτομο απο αυτο το genre πια.
".
