Ειδα το The Menu του Mark Mylod που ειναι αξιολογος δημιουργος γενικα, κι οχι ντεμεκ απατεωνας που ολως τυχαιως εχει γυναικα film critic, και το λατρεψα.
Δεν θυμαμαι ουτε για πλακα τι ειχε γραφει εδω μεσα. Οχι οτι εχει μεγαλη σημασια βεβαια.
Ταινιαρα, σιγουρα στις καλυτερες μου του 2022 μαζι με το Everything Everywhere All At Once.
Κοβιντ και ταινίες πάνε μαζί, όπως και η αδυναμία για πολλά λόγια. Κατά σειρά είδα:
The Menu: 6
Ξεκίνησε με ενδιαφέρον, εξελίχθηκε σε πατάτα.
Glass Onion: 7
Προτιμώ το πρώτο, μάλλον λόγω ηθοποιών.
Hustle: 8
Εξαιρετικός Sandler, με τόσο μελό όσο να μη χαλαστείς.
Χθες βράδυ είδα το Free Guy με τον Ryan Reynolds. Την βρήκα πολύ διασκεδαστική. Επηρεασμένη φυσικά από το GTA και άλλα sanbox παιχνίδια. Λίγες δόσεις από Matrix, πολύ ready player one και γενικά μια απλότητα που θύμιζε ταινίες περιπέτειας των 80s.
Στα καπάκια έβαλα να ξαναδώ το Ready Player One. Σίγουρα είναι μια καλογυρισμένη ταινία με τα trademark του Spielberg, τα έξυπνα πλάνα με πολλά να συμβαίνουν στο background και τις εναλλαγές κοντινών και μακρυνών πλάνων και την κινούμενη κάμερα, αλλαγή focus καθώς και τα την επική ορσχηστρική μουσική (θύμιζε αρκετά Indiana jones).
Αλλά μπορώ να πω οτι βρήκα πιο διασκεδαστικό το Free Guy. Είχε απλότητα και φρεσκάδα ταυτόχρονα. Επίσης έλειπαν οι πολλές εξυπνάδες του Ρέινολντς (Βλέπε Deadpool 2).
To RP1 ενω ετσι διασκεδαστικο, ηταν πολυ απογοητευτικη μεταφορα του βιβλιου που το βρηκα εξαιρετικο.
Οικογενειακό δράμα, αρκετά συμπαθητικό χωρίς να πρωτοτυπεί, με τραγουδάρα στην αρχή του, ένας αλκοολισμός που καταστρέφει το american dream και κυρίως 2 εξαίρετοι πρωταγωνιστές. Στην Ράιζμπορο θα έδινα εύκολα το Α΄ Γυναικείο, ειδικά για εκείνα τα πλάνα που η κάμερα μένει πάνω της χωρίς να μιλάει.
Μιας κι έβαλα πρόσφατα Disney, εκανα ένα πέρασμα από τα Aliens (τα οποία βέβαια έχω ξαναδεί) αλλά και τα Predators που είχα κάποια κενά. Μου μένει ακόμα το “Prey” και τα 2 “Alien vs Predator” αλλά επειδή δεν ξέρω πότε θα τα δω, παρακάτω οι σύντομες αποψάρες μου:
“Alien”: Κινηματογραφικό θαύμα, αγέρωχο στο πέρασμα του χρόνου, το είδα και σε HD και ήταν ακόμα πιο συγκλονιστικό. Ελεγεία, στα όρια της space opera, καλοδεχούμενες και μετρημένες επιρροές από Οδύσσεια και επιτομή του βουβού τρόμου χωρίς origin.
“Aliens”: Μάλλον σοφή μετάβαση σε military horror/adventure, εννοείται ότι όταν ήμουν μικρότερος το προτιμούσα από το πρώτο, τώρα όχι αλλά και πάλι είναι flawless γι’ αυτό που στοχεύει και κάνει και εύστοχα διακριτικά κοινωνικά σχόλια (ψευτοαρρενωπότητα, μητρότητα).
“Alien 3”: Το πρωτοείδα σινεμά (ναι 9-10 χρονών όταν βγήκε, άλλες εποχές) οπότε δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, μου αρέσει πάρα πολύ και τώρα που το ξαναείδα, παρότι έχει ορισμένα πράγματα που δε μου άρεσαν, κυρίως στη σκηνοθεσία και στο λιγο ξενερουά αρχικό σενάριο, εν τούτοις επιστρέφει κατά μία έννοια στο original μοναχικό σκηνικό.
“Alien: Resurrection”: Αν και αρχικά μοιάζει λίγο ξεπέτα, δεν είναι τόσο κακό όσο φαίνεται. Αυτό εδώ κοιτάζει πιο πολύ προς το αρχικό sequel (οκ, paramilitary αντί για military). ο Ron Pearlman είναι πάντα ένα συν για τέτοιες ταινίες και το concept της κλωνοποίησης που ήταν και πολύ στα χάη τότε, έχει αρκετά καλή προσέγγιση.
“Prometheus”/“Covenant”: Τα βάζω μαζί γιατί τα θεωρώ ενιαίο έργο. Αν έχω αντιληφθεί σωστά, έχουν φάει κάποιο κράξιμο που δεν το κατανοώ και ιδιαίτερα, ο Ridley Scott θεωρώ ότι καταπιάνεται με ένα από τα κομβικότερα (ίσως το κορυφαίο) φιλοσοφικά ζητήματα, αυτό της δημιουργίας, του δημιουργού και του γιατί, του πού σταματάει η αλυσίδα και την αιώνια τάση του δημιουργηθέντος να θέλει να σκοτώσει (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) τον δημιουργό. Δύσκολο concept και τελικά πετυχαίνει πάνω σε αυτό να δώσει δύο καλές ταινίες. Το μόνο “κακό” θα έλεγα ότι χαλάει λίγο το timeline από την άποψη ότι οι synthetics των δύο αυτών ταινιών φαντάζουν αβυσσαλέα ανώτεροι από τα επόμενα επεισόδια.
“Predator”: Εκπληκτικό survival horror, με τους κυνηγούς να γίνονται κυνηγημένοι και πανέξυπνη επιλογή καστ με κορυφαίο τον Bill Duke, ο οποίος στο τελευταιο κομμάτι του έργου βγάζει τέτοια αγνή παράνοια, που θα άξιζε Όσκαρ μόνο γι’ αυτό.
“Predator 2”: Μέχρι ένα σημείο νόμιζα ότι είμαι σε ταινία του Charles Bronson, (“Death Wish” φάση) αλλά εστιάζοντας λίγο παραπάνω, το σίκουελ είναι πραγματικά πολύ καλογυρισμένο γι’ αυτό που θέλει να πετύχει.
“Predators”: Μια ΟΚ ταινία, που αν δεν υπήρχε στο σύμπαν του Κυνηγού δε θα ενοχλούσε κανέναν, αλλά και τωρά που υπάρχει η ώρα περνάει σχετικά ευχάριστα.
“The Predator”: Μια πανάθλια ταινία που θα έπρεπε να οδηγήσει σε εκτέλεση ΟΛΟΥΣ τους συντελεστές της.
Καρδουλα πριν διαβασω, και παω να διαβασω για να δω αν θα πρεπει να την αφαιρεσω.
To Prometheus το αγαπω παρα πολυ(τοσο οσο τις πρωτες ταινιες) και δυστυχώς σωστα εχεις αντιληφθει εχει φαει πολυ κραξιμο, κακιστα…
Απιστευτο, αλλα αφου διαβασα ολο το ποστ συμφωνω σε τεραστιο βαθμο σχεδον με ολα οσα εγραψες. Το απιστευτο δεν παει στο δικο σου γουστο φυσικα, αλλα στο οτι γενικα σπανια βρισκω κοσμο που ξεφευγει απο την παγιδα του να κραξει Prometheus/Covenant , το οποιο ειναι και η ευκολη και ψευτοελιστικη λυση.
Alien & Aliens : κλασικα αριστουργηματα, το καθενα με εντελως διαφορετικο τροπο
Alien³ : Λατρευω Fincher, αλλα εδω απετυχε. Το ειδα μικρος και το λατρεψα, το ειδα πριν 5-6 χρονια και καταλαβα γιατι απογοητευσε κοσμο, καθως η συνοχη και η ενταση εχουν παει περιπατο, οτι ναναι σκηνοθεσια και δεν μπορω να καταλαβω γιατι. Το οξυμωρο ειναι πως ενω κατ’εμε ειναι η χειροτερη απο τις 4 κλασικες ταινιες Alien, ειναι ταυτοχρονα και αυτη με το μεγαλυτερο potential να μεινει ως αριστουργημα. Το οποιο δεν επιασε ποτε.
Alien Resurrection : Το ειδα σινεμα και γουσταρα παρα πολυ, κατωτερο απο τα πρωτα δυο, ανωτερο απο το 3 για μενα ξεκαθαρα. Κανενα σοβαρο παραπονο περαν της ελλειψης πρωτοτυπιας.
Prometheus & Covenant : Ταινιαρες, και ακριβως οπως τα ειπες, πιανονται με ενα απο τα καλυτερα φιλοσοφικα θεματα που εχει αγγιξει ο Ridley Scott. Δεν μπορω να ξερω γιατι τελικα αλλαξαν τα πλανα και δεν λαβαμε ακομα 1 ή 2 ταινιες μετα το Covenant, καθως αυτο νομιζω πως ηταν το αρχικο πλανο, αλλα εννοειται πως σε καποιον βαθμο κατηγορω την πλεμπα που εκραξε Covenant επειδη ηταν “the cool thing to do”.
Predator & Predator 2 : Ακριβως οπως και στην περιπτωση των Alien, εξαιρετικες και οι δυο ταινιες, η καθε μια με εντελως διαφορετικο τροπο. Το πρωτο ειναι μνημειωδες πλεον και εχει Arnie, ενω το δευτερο αν και σαφως πιο “προχειρο”, εχει μεσα τεραστιες στιγμες.
AVP και AVP 2 : Το πρωτο ειναι μια ανιση ανουσια παναδιαφορη ταινια με fun στιγμες. Το δευτερο ειναι ισως χειροτερο κι απο b-movie. Τουλαχιστον τις b-movies τις σεβομαι γιατι μπορω να τις αντιμετωπισω ως κωμωδιες. Τo AVP 2 ειναι θλιβερα κακο.
Δεν εχω δει ακομα Predators, The Predator και Prey, και μαλιστα δε νομιζω οτι θυμαμαι καν τι φαση οι πρωτες δυο και ποτε βγηκαν. Για το Prey εχω ακουσει ομως πολυ καλα λογια.
@QuintomScenario @ChrisP
Συμφωνώ και με τους 2 ακόμα και στα σημεία που δεν συμφωνείτε!
Εγώ για παράδειγμα δεν κατάλαβα ποτέ το τόσο μεγάλο κράξιμο που είχε φάει το Predator 2
Predators και The Predator έχασαν μεγάλη ευκαιρία να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπή εργάκια. Κάτι το οποίο το κατάφερε και με το παραπάνω το Prey.
Μονο την σκηνη που ο Danny Glover μπαινει στο διαστημοπλοιο των Predators να ειχε, επιανε με τη μια το 10 ως ταινια.
Δεν το είχα δει ποτέ έως σήμερα και μου κάνει εντύπωση. Δυνατό δράμα, του οποίου το θέμα παλαντζάρει μεταξύ των ψυχολογικών επιπτώσεων του πολέμου πάνω στους βετεράνους (ανεξαρτήτως μάλιστα της γενιάς αυτών) και των λεπτών οικογενειακών ισορροπιών των σχέσεων ανάμεσα σε αδέρφια, γονείς και αδέρφια, συζύγους κ.ο.κ. Πολύ δυνατός Tobey Maguire, σταθερά καλός Jake Gyllenhaal, όπως και η Natalie Portman. Προσωπική αδυναμία, βέβαια, ο μακαρίτης ο Sam Sheppard. Σκηνοθέτης ο Jim Sheridan (“In the Name of the Father”). Αξίζει πραγματικά τον κόπο για όσους άργησαν μία δεκαπενταετία να το ανακαλύψουν, όπως εγώ.
Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για τον Eddie Sternberg και η “πυκνή” εκδοχή της αντίστοιχης, προ οκταετίας, μικρού μήκους ομότιτλης.
Χιλιοπαιγμένο θέμα, με όλα τα κλισέ παρόντα, αλλά η περιρρέουσα βρετανίλα (sic) τής ταιριάζει πολύ και της προσδίδει τόσο, ώστε στο τέλος να σου μένει μία ξεκάθαρα ευχάριστη αίσθηση. Χαμηλών τόνων και με αρκετό βάθος στους χαρακτήρες. Αρκετά καλός ο πρωταγωνιστής, αλλά την παράσταση κλέβει ξεκάθαρα ο αυτιστικός ντράμερ.
Μία χαρούλα, χωρίς να αλλάζει τη ζωή κανενός.
Ε, ναι!
Από τα πλέον διασκεδαστικά δίωρα που πέρασα τελευταία.
Το ότι δεν παίρνει καθόλου τον εαυτό της στα σοβαρά, την κάνει επιτηδευμένα ανεπιτήδευτη (ή ανεπιτήδευτη με επιτηδευμένο τρόπο) και ακόμα και τα χοντροκομμένα αστεία, οι κραυγαλέες επιρροές και οι αναμενόμενες ατάκες βγαίνουν με μία φυσικότητα που θα κάνει και τον πιο μουντρούχο/κακόκεφο θεατή να περάσει καλά.
Εξαιρετική η χημεία ανάμεσα στο ζευγάρι (την παράσταση κλέβει άνετα ο νυμφίος/πόσο iconic σκατόφατσα;), αλλά εκεί που πραγματικά χάνεται η μπάλα είναι στα Εβραϊκά συμπεθέρια, και κυρίως στην συμπεθέρα. Ευτράπελες καταστάσεις και πολύ επαρκείς ερμηνείες (o Duchovny μοιάζει σαν να έχει πιει όλη τη φυτεία κάποιου άγνωστου πλανήτη/και ναι, μύστη μου, βλέπαμε το εντελώς γελοίο “Pimp My RIde” φανατικά!).
Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία της ταινίας -κατ’ εμέ, πάντα- ήταν η προσέγγιση του ρόλου του μεγάλου Eddie Murphy. Πάρε-βάλε κατάσταση, η οποία διαχειρίστηκε εντελώς λανθασμένα, με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε αμήχανα έναν διαρκώς στην τσίτα χαρακτήρα, άνευ λόγου και αιτίας. Τέλος πάντων.
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον είδα ότι η ταινία έχει αξιολόγηση μόλις 5,6 στο IMDb. Προφανώς, κάποιοι την περίμεναν να λύσει τα ανοιχτά ζητήματα των διαχρονικά κακών αραβοισραηλινών σχέσεων και όχι να διηγηθεί μία κλισεδιάρικη, εύπεπτη ιστοριούλα, πάνω σε μία εντελώς “εχθρική” βάση. Καλό είναι να μην παίρνουμε τα πάντα τόσο σοβαρά ορισμένες φορές.
ALL TIME CLASSIC. Θα ήθελα να είχε καμμιά ώρα διάρκεια ακόμη.
(Άραγε, ο Στίβεν Κινγκ είχε μείνει ευχαριστημένος από τη μεταφορά του βιβλίου του τότε);
“Let Him Go”, λοιπόν.
Αργό και αρκετά δυνατό, σύγχρονο western, με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Καθώς το παρακολουθούσα, για κάποιον λόγο, μου έφερε κάτι από “The Unforgiven”. Κάτι λίγο, προφανώς…
Πάρα πολύ καλός Costner (προσωπικά, τον έχω αρκετά ψηλά και τον εκτιμούσα ιδιαιτέρως ανέκαθεν), όπως και η Lane (πόσο όμορφη γυναίκα διαχρονικά;).
Μία ακόμη καλή επιλογή.
Ειδα μετα απο πολλα χρονια που ηθελα να το δω, το Lobster του Λανθιμου.
Βρηκα παρα πολλα στοιχεια εξαιρετικα, κυριως τους συμβολισμους δηλαδη, οπως επισης και το ποσο προσεγμενη και καλοφτιαγμενη ταινια ειναι. Παρολα αυτα, το τελος δεν μου πολυ αρεσε, ενω ενιωσα οτι απο ενα σημειο και μετα χρονικα, η ταινια επεσε λιγακι. Με ενδιεφερε περισσοτερο να δω τι αλλο θα γινει στο ξενοδοχειο και πως διαχειριζονται την “μεταμορφωση” των ανθρωπων σε ζωα, και νιωθω οτι αυτο το κομματι της ταινιας θα επρεπε να διαρκεσει τα 3/4 της , κι οχι κατι λιγοτερο απο το μισο. Βρηκα την φαση με τους “Loners” στο δασος εξαιρετικη, απλα θα μπορουσε να ειναι το τελευταιο 1/4 της ταινιας για καλυτερη κλιμακωση.
Οπως και να χει, πολυ καλη. Μαλλον καλυτερη απο τον Κυνοδοντα, που επισης την εκτιμησα, αλλα ταυτοχρονα με ξενερωσε και λιγο. Γενικα δεν μου αρεσει το “σοκ μονο για το σοκ” και νομιζω πως και οι δυο ταινιες πασχουν λιγο απο αυτο.
Ενδιαφέρουσα η οπτική σου.
Το φέρνει έτσι η τύχη, που θα αναγκαστώ να μονοπωλήσω κι άλλο το topic, εξ αφορμής του post του @QuintomScenario, και να κοινοποιήσω το κείμενο που είχα γράψει προ 7ετών, σε έτερη σελίδα, λόγω κυρίως της διαφωνίας μου περί της αξίας του τέλους του “Αστακού”.
Όσοι έχετε όρεξη:
THE LOBSTER
΄΄Ο Αστακός΄΄ του Γιώργου Λάνθιμου -όπως πιθανότατα και κάθε άλλη μελλοντική ταινία του- θα μπαίνει σε διαδικασία σύγκρισης με το ορόσημο της έως τώρα καριέρας του, τον ΄΄Κυνόδοντα΄΄. Κατά την προσωπική μου άποψη, η νέα δημιουργία του σκηνοθέτη είναι ένα κλικ παρακάτω από το αριστούργημα του 2009. Συνεπώς, πρόκειται για μία πάρα πολύ καλή ταινία από έναν δημιουργό ο οποίος έχει προφανώς “αποδράσει” από τα ασφυκτικά ελληνικά όρια και μεγαλουργεί εκτός των συνόρων.
Η ταινία πραγματεύεται την προσπάθεια ενός άνδρα να βρει το ταίρι του σ’ ένα πλήρως κανονιστικό και “αποστειρωμένο” περιβάλλον, εντός ενός ασφυκτικού χρονικού πλαισίου. Σε περίπτωση που υπερβεί το χρονικό όριο, χωρίς να έχει επιτύχει το στόχο του, θα μετατραπεί σε ζώο της αρεσκείας του και θα αφεθεί ελεύθερος. Η ιστορία θα λάβει απροσδόκητη τροπή όταν ο άνδρας θα αντιδράσει και θα ανακαλύψει ότι υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων η οποία αντιδρά με σθένος ενάντια στην ελεγχόμενη διαδικασία στην οποία είναι συμμέτοχος. Θα μπορέσει όμως να βρει την πραγματική αγάπη μέχρι το τέλος;
Ουσιαστικά, το παραπάνω ερώτημα αποτελεί τον “πυρήνα” της συγκεκριμένης ταινίας, τον οποίο ο Λάνθιμος “ξεχειλώνει” με δεξιοτεχνία, ασκώντας κριτική σε κοινωνικούς κομφορμισμούς πάνω στο ζήτημα των ανθρωπίνων σχέσεων. Παράλληλα, παρακινεί και προκαλεί το κοινό να αναλογιστεί σχετικά με το σε τι βαθμό οι ανθρώπινες σχέσεις της σύγχρονης εποχής χαρακτηρίζονται από γενναιοδωρία, να προσφέρεις δηλαδή στο σύντροφό σου χωρίς ανταλλάγματα ή από μίας μορφής “συντροφική χρησιμοθηρία”. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι ο Έλληνας σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το χιούμορ πολύ συχνά στην ταινία του για να προσεγγίσει το εν λόγω ζήτημα, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τις συχνά τραγελαφικές αντιλήψεις που κυριαρχούν ακόμη και σήμερα στην ελληνική κοινωνία πάνω στο ζήτημα των σχέσεων. Οι έντονοι παραλληλισμοί μεταξύ του ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου περιβάλλοντος του ξενοδοχείου και της ελληνικής οικογένειας και του ατομικού περιγύρου του καθενός φαντάζουν αναπόφευκτοι.
Από την άλλη πλευρά, ακόμη και στην περίπτωση της ατομικής “απελευθέρωσης”, όπου ο καθένας παίρνει τη ζωή στα χέρια του και ορίζει τα ατομικά του θέλω, μακριά από συμβάσεις και περιορισμούς, η ταινία μού άφησε την εντύπωση ότι υιοθετεί μία μάλλον απαισιόδοξη στάση, αναφορικά με την ύπαρξη του ιδανικού συντρόφου για τον καθένα μας. Πιθανότατα, η εποχή μας, μάς έχει μετατρέψει σε τόσο εγωκεντρικά και ατομικιστικά όντα, ώστε να έχει αλλοιωθεί το εγγενές χαρακτηριστικό μας να αναζητούμε και να προσφέρουμε ταυτόχρονα την άνευ όρων αγάπη.
Ο καθένας εξ ημών οφείλει να αναρωτηθεί ποιος δρόμος είναι τελικά ο λιγότερο αδιέξοδος. Ο κατευθυνόμενος, της ευθυγράμμισης με τις απαιτήσεις μίας κοινωνίας που υπακούει σε κανόνες κι ενδεχομένως αδιαφορεί για τα προσωπικά μας θέλω; Ή αυτός του εσωτερικού μας αφουγκρασμού και της απελευθέρωσής μας, που μπορεί να μας οδηγήσει με χαρακτηριστική ευκολία από την ηδονική κατάσταση της εύρεσης της απόλυτης αγάπης, στο άλλο άκρο και στη συνειδητοποίηση ότι η σχέση μας με το σύντροφό μας στηρίζεται σε ναρκοθετημένα θεμέλια; Το αριστουργηματικό, ανοιχτό σε συζήτηση, τέλος του έργου, τροφοδοτεί σε μεγαλύτερο βαθμό την σκέψη μας αναφορικά με το παραπάνω δίλημμα.
Ναι βεβαια δεν γραφεις γιατι θεωρεις αριστουργηματικο το τελος της ταινιας, αλλα δεν πειραζει 
Να πω καπου εδω οτι γενικα δε μου αρεσει το τελος σε μια ταινια να ειναι εντελως ανοιχτο σε ερμηνεια. Το βρισκω χαζο γενικα στην τεχνη, καθως μπορεις να δωσεις δεκαδες στοιχεια σε οποιοδηποτε εργο τεχνης τα οποια να οδηγουν σε παμπολλες ερμηνειες, διαφορετικες για τον καθε θεατη, αλλα ειδικα στον κινηματογραφο (και οχι μονο) , για μενα αγγιζει τα ορια της υποχρεωσης το να δωσει ο δημιουργος ενα τελος στην ταινια του, το οποιο και να μπορει να εκφρασει αυτο που θελει να πει γενικα. Οταν περναεει 2 ωρες καταδεικνυοντας με πολυ επιτυχημενο τροπο ολα τα θεματα που θελει να κριτικαρει και να σχολιασει, για μενα ο Λανθιμος οφειλει στο τελος να βγαλει κι ενα πορισμα.
Οσον αφορα το χιουμορ που ανεφερες, δεν νομιζω οτι υπαρχει σε καμια σκηνη της ταινιας ηθελημενο χιουμορ. Αυτο που προκαλει γελιο φυσικα ειναι το ποσο αποστειρωμενοι και παιδικοι ειναι αρκετοι διαλογοι και αρκετες αποριες των πρωταγωνιστων, το οποιο εχει γινει ξεκαθαρα για να τονισει τον σουρεαλιστικο χαρακτηρα της ταινιας (πραγμα το οποιο εκανε ο Λανθιμος και στον Κυνοδοντα, και για μενα το εκανε φανταστικα και στις δυο ταινιες). Αλλα προσωπικα δε θα το χαρακτηριζα χιουμορ, καθως δε νιωθω οτι αυτος ηταν ο στοχος των σκηνων αυτων (το οποιο με κανει να το εκτιμω ακομα περισσοτερο βασικα, αφου αλλιως θα μπορουσε να βγει προς τα εξω και ως ψευτικο).
Συμφωνω με το 90% αυτων που εγραψες btw, για να μην παρεξηγηθω. Εκει που διαφωνω μαλλον, ή ακομα καλυτερα, εκει που θελω να προσθεσω κατι, ειναι πως επ ουδενι δεν περιοριζεται στην ελληνικη οικογενεια και στον ελληνικο κονφορμισμο ο Λανθιμος με το Lobster. Ολα τα μηνυματα και ολοι οι συμβολισμοι που περνανε απο την ταινια, εφαρμοζονται μια χαρα σε οποιαδηποτε δυτικη και μη κοινωνια, οσον αφορα την κοινωνικη πιεση στο θεμα των σχεσεων, της οικογενειας, της αγαπης , και των δεσμων εν γενει.
ΥΓ1. Η σκηνη που βλεπουμε τον σκυλο μεσα στα αιματα θα μπορουσε να λειπει. Αχρειαστη και υπερβολικα ωμη, διχως να εξυπηρετει και τιποτα.
ΥΓ2. Τελειες ολες οι ερμηνειες btw, ολοι δινουν ρεστα.
Δεν εχω δει καμια του Λανθιμου πλην του Κυνοδοντα δυστυχως, αλλα αυτο που μου προκαλεσε, που ηταν μετα την ταινια να κατσουμε για καφε με τα παιδια που την ειδαμε, και να κουβεντιαζουμε πανω στους προβληματισμους που εθεσε προσωπικα το εκτιμω παρα πολυ. Ναι ισως ηταν λιγο πιο ωμη σε καποια σημεια αλλα οχι σε σημειο που να ενοχλει. Επισης δεν την βρηκα καθολου ανοιχτη σε ερμηνειες ουτε ασαφη, ειναι πολυ συγκεκριμενο αυτο που προσπαθει να πει, το οτι μια ταινια τελειωνει “ανοιχτα” δεν σημαινει οτι ο σκηνοθετης παει να το παιξει εξυπνος, συνηθως (οπως και στην περιπτωση του Inception πχ) σημαινει οτι ο σκηνοθετης σου λεει πως το αποτελεσμα δεν παιζει ρολο, σου τραβαει το βλεμμα απο το αποτελεσμα δηλαδη και σου λεει να επικεντρωσεις αλλου.
Για τον Αστακό ήταν το σχόλιο μου, όχι για τον Κυνόδοντα. Ο Κυνόδοντας έχει πολύ σαφές τέλος.
