Δεκτο, πιο πολυ χρησιμοποιησα το σχολιο σου σαν αφορμη για rant 
1 Like
Το τέλος του Ινσεψιον βέβαια έχει τεράστια σημασία αφού αλλάζει ολόκληρη την ταινία ανάλογα με το αν πέφτει η σβούρα ή όχι 
Προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν πέφτει. Κάθε ταινία πάντως μπορούμε να την εξετάσουμε και διαφορετικά. Εννοώ ανα περιπτωση. Δεν χρειάζεται να στα δίνουν όλα στο πιάτο, αλλά ούτε χρειάζεται να χρησιμοποιεί την ανοιχτή ερμηνεία του κοινούως δικαιολογία ο δημιουργός, για να δικαιολογήσει την έλλειψη νοηματος.
Για μένα η φάση “εντάξει έλα μωρέ μπορείς να την ερμηνεύσεις όπως θέλεις τσιλαξ, δεν ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο με την ταινία μου” δεν μου κάνει. Και για αυτό θεωρώ το Mulholland Drive αριστούργημα, γιατί έχει σαφές νόημα και σαφές τέλος και όσο δυσνόητα και πολύπλοκα και να είναι , υπάρχουν.
1 Like
Δεν είναι λίγο τζόγος αυτό όμως;. Μπορεί να υπάρχουν έξυπνα κρυμμένες ενδείξεις μέσα στην ταινία που να μην έπιασα βέβαια και να υπάρχει απάντηση δεν ξέρω.
Στο shutter Island πχ που είναι υποτίθεται αόριστο το τέλος επίσης πιστεύω έχω απάντηση με βάσιμα επιχειρήματα ως άλλος Σέρλοκ Χολμς 
.
Δεν χρειάζεται να είναι mindfuck η ταινία πάντως για να έχει κάποιος διαφορετική οπτική με έναν άλλον. Υπάρχουν πολλά θέματα που μπορείς να δεις από διαφορετικές γωνίες
Αυτο λεω ομως ρε. Αυτο που θελει να σου πει εκει ο Νολαν ειναι οτι για τον πρωταγωνιστη δεν εχει πλεον καμια σημασια αν αυτος ειναι ο πραγματικος κοσμος η αλλο ενα επιπεδο. Ο ιδιος ειναι πλεον ευτυχισμενος και εχει αποφασισει οτι εκει θελει να μεινει, αυτο προσπαθει να πει, οτι τελικα το αν ο κοσμος που βλεπουμε ειναι πραγματικος η οχι στην τελικη εχει λιγοτερη σημασια απο το αν εχεις αποφασισει εσυ να τον αποδεχτεις και να συνεχισεις ευτυχισμενος μεσα στην πιθανη πλανη σου.
(για εμενα δεν πεφτει, απο διαφορα στοιχεια που βλεπω σε ολη την ταινια, και αυτο κανει το τελος αρκετα πιο καταθλιπτικο)
Τι εννοείς τζόγος?
Ακόμα μια ταινία που το τέλος είναι σαφέστατο, σε αντίθεση με το Ινσεψιον βέβαια. Δεν ξέρω γιατί λες ότι είναι αόριστο το τέλος εκεί
Συμφωνώ, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το όραμα του δημιουργού, το οποίο σέβομαι προσωπικά περισσότερο όταν είναι συγκεκριμένο και πετυχαίνει τον στόχο του.
Αν αφήνει στον θεατή και μόνο να αποφασίσει. Μπορώ να πω ότι σταματάει και εσύ όχι και να έχουμε και οι 2 δίκιο (οκ τζόγος ίσως ήταν λάθος λέξη )
Γιατί υπήρξα βλάκας και είχα άλλη άποψη μέχρι να ξαναδώ την ταινία
Και εγώ με τον δημιουργό πάω αλλά αν και τυπικά λάθος ο άλλος μπορεί να είναι σωστός από μια άλλη οπτική και αυτό είναι απ τα καλά της τέχνης
Θυμάμαι ένα περίεργο παράδειγμα με τον Malakian που είχε πατήσει ένα κουνέλι και έγραψε το kill rock n roll για τους system. Οι στοίχοι ήταν για το γεγονός αυτό (το είπε και ο ίδιος) αλλά αρκετοί κάναν παραλληλισμούς για ναρκωτικά κλπ
Τον τελευταίο καιρό με έπιασε κάτι και είπα να πάω λίγο πίσω στον χρόνο και να εντρυφήσω λίγο παραπάνω στην φιλμογραφία του Charlie Chaplin. Έχω επαφή με τις πρώιμες μικρού μήκους ταινίες του, οι οποίες αν και πολύ ενδιαφέρουσες και μάλιστα με μερικά λαμπρά δείγματα (Pawnshop και Immigrant π.χ.), δεν παρουσίαζαν παρά ψήγματα του ταλέντου του.
Έτσι λοιπόν τώρα παρακολούθησα το The Kid (η πρώτη full length του αν δεν κάνω λάθος), το Gold Rush και το The Circus. Προσωπικά λάτρεψα και τις τρεις, λίγο παραπάνω το Gold Rush που το βρίσκω αριστούργημα που είναι ρηξικέλευθο και από μόνο του θα ήταν ικανό να προχωρήσει την Τέχνη του κινηματογράφου παρακάτω. Σε μια εποχή που ακόμα δεν είχαν εδραιωθεί τα θεμέλια του σινεμά και οι τεχνολογικές και τεχνικές εξελίξεις ήταν ραγδαίες, ειδικά στο Gold Rush o Chaplin φαίνεται πως όχι μόνο είναι πλήρως εξοικειωμένος με το μέσο αλλά έχει και ένα σαφές, προσωπικό όραμα και το ταλέντο να εξελίξει την Έβδομη Τέχνη. Εδώ παρατηρούμε άψογη χρήση του μοντάζ (κάτι διόλου δεδομένο ακόμα), την παρουσία πολλαπλών story arcs (!!), το μπόλιασμα πολλών διαφορετικών genres (βλέπεις στοιχεία από western, από action ταινίες, ρομάντζο, κωμωδία φυσικά, δράμα, χωρίς να δείχνει τίποτα παράταιρο). Η ταινία φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του Chaplin, είναι πάρα πολύ αστεία σε κάποια σημεία, είναι γνήσια συγκινητική σε κάποια άλλα και γρήγορα συμπάσχεις και παίρνεις το μέρος του πρωταγωνιστή. Νομίζω συγκεντρώνει όλες τις αρετές του Chaplin και αποτελεί το απαύγασμα της πρώτης του περιόδου, αξίζει μια θέαση από όλους.
Έναν αιώνα μετά είναι φανερό το γιατί άφησε το στίγμα του αυτός ο άνθρωπος. Σε μια εποχή έντονων κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών και μεγάλης αβεβαιότητας, ο κινηματογράφος, ίσως ο πιο δημοφιλής τρόπος διασκέδασης τότε, αποτελούσε πόλο έλξης των απλών ανθρώπων και η φιγούρα του αξιαγάπητου, ευρηματικού, καταφερτζή, φτωχού μα τίμιου Σαρλώ (ή The Tramp επισήμως) είναι μια περσόνα που μπορεί εύκολα να εμπνεύσει και να παρηγορήσει τον θεατή. Ο Chaplin ήταν ένας άνθρωπος γεννημένος σταρ με όλη την σημασία της λέξης, έγραφε σενάρια, σκηνοθετούσε, πρωταγωνιστούσε, έκανε τρελά stunts, είχε signature κινήσεις (το περπάτημα του Σαρλώ από μόνο του σε κάποιες σκηνές βγάζει γέλιο), τραγουδούσε και αμά λάχει έκανε και voice acting (το Gold Rush το είδα σε αποκατεστημένη έκδοση που είχε αφήγηση και όχι μεσότιτλους). Είναι δικαιωματικά σύμβολο του κινηματογράφου και είναι φανερό πόσους μετέπειτα ηθοποιούς έχει επηρεάσει (σε κάποια stunts και σκηνές “μάχης” είναι λες και έβλεπα Jackie Chan).
Και μπορεί να σκεφτεί κάποιος για τι κάθομαι και βλέπω ταινίες που βγήκαν πριν έναν αιώνα και ίσως έχει και κάποιο δίκιο. Όμως, εκτός από το “ακαδημαϊκό” ενδιαφέρον και την προσωπική μούρλα με το σινεμά, κάθε φορά που βλέπω ταινίες του βωβού κινηματογράφου καταλήγω να κάνω τις ίδιες σκέψεις. Ο λόγος που αυτές οι ταινίες, και συνεπακολούθως οι ταινίες γενικά, δεν νιώθω πως γερνούν πραγματικά όσα χρόνια και αν περάσουν είναι επειδή πιστεύω πως μια όμορφη εικόνα θα παραμείνει όμορφη για πάντα. Μια φωτογραφία που σου κόβει την ανάσα το 2023, δεν θα μικρότερη επίδραση το 2123. Μια ωραία σκηνή, ένα αστείο gag δεν θα αλλοιωθούν όσα χρόνια και αν περάσουν. Ο ερωτοχτυπημένος Chaplin που με τα ελάχιστα μέσα του στήνει ένα υπέροχο δείπνο για την κοπέλα που γουστάρει με πάσα σχολαστικότητα και αυτή τον φτύνει στο ραντεβού είναι μια σκηνή που δεν παλιώνει, ακόμα και το 2023 θα νιώσεις την στεναχώρια του και την θλίψη του. Όλα αυτά, είναι στιγμές, εικόνες και συναισθήματα που έχει την δύναμη να εγείρει το μέσο αλλά ξεπερνούν αυτό και καταλήγουν κτήμα και βίωμα του θεατή είτε αυτός ζει στα 20ς είτε στα 90ς είτε στα new 20s. Αυτή δεν είναι και η μαγεία του κινηματογράφου;
ΥΓ. Παραμένω Keaton-ικός ωστόσο!
12 Likes
Ο υιός Κρόνενμπεργκ με τη φάτσα σήριαλ κίλερ, ακολουθεί το γνωστό ρητό περί πατεράδων. Αξιοσημείωτο γεγονός πως εισπρακτικά στην πρώτη εβδομάδα προβολής της ταινίας ξεπέρασε όσα είχε βγάλει μέχρι τότε η τελευταία του μεγάλου Κρόνενμπεργκ. Αλλά, δεν έπαιξε δίκαια με την Mia Goth πρωταγωνίστρια. Συμπαθητικό ήταν αυτό που είδα, δεν ξετρελάθηκα κιόλας.
6,5/10:
4 Likes
Ψες αργά. Πορωτικό ταινιάκι, πρωταγωνιστεί και η Μπρίτανι Μέρφι. 
1 Like
Μετα απο πολλα χρονια ειδα ξανα το The Eternal Sunshine Of The Spotless Mind και θυμηθηκα ποσο αριστουργημα ειναι. Χρυση η δεκαετια των 2000ς στον κινηματογραφο, οι περισσοτερες αγαπημενες μου ταινιες ειναι απο αυτην την δεκαετια, χωρις να πανε πισω τα 90ς. Δυστυχως τα social media με τον αντιδραστικο τους νιχιλισμο και μηδενισμο, και η μαρβελοποιηση ολων των franchise εχουν λιγοστεψει τις αξιοτιμες προσπαθειες απο τους δημιουργους. Τεσπα, δεν εχω διαθεση να κανω rant, απλα εχω βαρεθει την μετριοτητα της τελευταιας δεκαετιας.
3 Likes
σορρυ μαν, δεν το λεω με συγκρουσιακό σκοπό καν, αλλα εσυ δεν είσαι που σου αρέσουν γενικά τα μαρβελ κτλ. εδω θα πω οτι και εμένα μ’αρεσουν, ως ένα βαθμό, γιατι είναι τεχνικά αρτιά, απλά είναι τόσο προβλέψιμα και συχνά που… σταμάτησαν να μου κάνουν κουκου μετά το Χ σικουελ.
και για να γυρισώ στο θρεντ. Mad Heidi. Κάμια σχέση με το βιβλιό πέρα απο πολυ αδρές γραμμές. γκορυ χαβαλές.
Όχι, βρίσκω τις 20 από τις 30 ταινίες της Μάρβελ εντελώς χάλια
1 Like
οκ ισως μπερδεψά ποιός το έλεγε. μεα κούλπα.
100 λεπτά μαλακίας. Από τις ταινίες που αναρωτιέσαι αν είχαν διαβάσει το σενάριο οι ηθοποιοί πριν συμφωνήσουν να παίξουν.
Κρίμα για τη Jamie Lee.
Να ανοίξω thread “ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΗΜΕΡΑ”;
Πραγματικά υπάρχουν ταινίες που δεν βάστηξα να ολοκληρώσω…
(Να θυμηθώ να μην ξαναδώ ταινία με φαντάσματα και πνεύματα)
1 Like
Δε μπορω να πω οτι σε κατηγορω και ιδιαιτερα. Εχοντας δει το Midsommar το οποιο το βρηκα φανταστικο, εβαλα να δω το προηγουμενο πονημα του Ari Aster καποιες μερες αργοτερα, και απογοητευτηκα αρκετα. Εχει μερικες πολυ δυνατες σκηνες και η Toni Collette ειναι απιστευτη στον ρολο, αλλα συνολικα το βρηκα μετριο, και το τελος με χαλασε πολυ. Δεν συμμεριζομαι τον ενθουσιασμο μερικων για το Hereditary. To Midsommar ομως ειναι must see.
Δεν είναι ότι τρόμαξα και το άφησα στη μέση ε;
Βασίστηκα στις κριτικές κι είπα να του δώσω μια ευκαιρία, αλλά τελικά όλες αυτές οι ταινίες με paranormal activity δε μου λένε απολύτως τίποτα.
Αυτή ήταν και εξαιρετικά ψυχοπλακωτική…
Νομίζω ότι αυτός ήταν ο λόγος που εμένα μου άρεσε πολύ το Hereditary. Ψυχοπλακωτική και άρρωστη
1 Like
Κι αυτό ήταν άρρωστο ταινιάκι, αλλά μου άρεσε!!
Με ένα (τουλάχιστον) ΕΠΙΚΟ jumpscare, με καλή πρωταγωνίστρια, με σενάριο που έπλεκε το horror με το αστυνομικό θρίλερ, με μια τίμια στάση που δεν καταδίκαζε εξαρχής την ηρωίδα του, με σωστές δόσεις αγωνίας, αρρώστιας, αίματος, φόβου και με ικανοποιητικό φινάλε.
Φυσικά η κεντρική ιδέα είναι αρκετά χρησιμοποιημένη, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις και όλα.
Οι λάτρεις του τρόμου θα περάσουν ένα όμορφο δίωρο.
Halloween 2007, του Rob Zombie.
Το 2007, ο Rob Zombie αποφάσισε να κάνει το δικό του remake στο Halloween.
Ουσιαστικά, είναι ο μόνος που το έχει αποπειραθεί μέχρι σήμερα.
Όλοι οι υπόλοιποι σκηνοθέτες έχουν κάνει sequels, κινούμενοι σε διαφορετικά time lines.
Στο μέγα ερώτημα “πρέπει ο φαν να δει τα δύο Halloween του Rob Zombie” θα απαντήσω καταφατικά.
Σε ότι έχει να κάνει με την πρώτη ταινία του, θεωρώ ότι καταφέρνει να κάνει κάτι ξεχωριστό, εισάγοντας δικά του στοιχεία στο σενάριο, χωρίς να αποφεύγει τελικά τον πειρασμό να ξαναγυρίσει μερικές σκηνές με τον ίδιο τρόπο που τις γύρισε ο Carpenter.
Στη θέση του Donald Pleasence βάζει τον Malcolm McDowell ο οποίος δείχνει να βαριέται λίγο, αλλά εν τάξει, είναι μια πρώτης τάξεως επιλογή για τον ρόλο, είναι ο ψυχίατρος που θέλει ψυχίατρο μετά από 17 χρόνια παρέας με τον Myers.
Ο μικρός Michael κι η οικογένειά του είναι καλοί, δε με έπεισε η τύπισσα που παίζει τη Laurie Strode.
ΟΜΩΣ η ταινία είναι τρομακτική, σέβεται τη μυθολογία του ήρωά της και αν έλειπαν και οι περιττές σκηνές στο ψυχιατρείο (δε λέω περισσότερα) θα ήταν ενδεχομένως στο top 5 ταινιών Halloween.
Μεγάλο + της ταινίας ότι κατάφερε να χρησιμοποιήσει αυτούσια τη μουσική του Carpenter. Προσωπικά, και σε τσόντα να μου βάλεις τη μάσκα του Myers και τη μουσική του original Halloween, θα κάτσω να τη δω.
Επίσης, ξετρελάθηκα με τη σκηνή που παίζει το Tom Sawer των Rush!
