Ωραία ταινία, δε μπορώ να πω. Την εκτίμησα ακόμα περισσότερο που δεν σε αγχώνει. 3μιση ωρίτσες αβίαστα και δεν χρειάζεται να πατήσεις παύση. Πας για μπάνιο, να φτιάξεις καφέ, να φας να κάνεις ό,τι μαλακία σου κατέβει και η τύπισσα θα στρώνει ακόμα το κρεβάτι ή θα ετοιμάζει φαγητό. Στιγμή δεν χάνεις.
Ακαριαία πάντως στα πρώτα 5 λεπτά σκέφτηκα, αυτό σηκώνει remake από Λάνθιμο με Αγγελική Παπούλια στον αντίστοιχο ρόλο. Να την δείτε ε…
Από τις ταινίες που μπορείς να συνδεθείς αρκετά, ειδικά όταν είσαι πάνω από τα 40 όπως οι πρωταγωνιστές.
Δεν έχω κρύψει ποτέ ότι ο David Lynch είναι ο my all time favourite σκηνοθέτης. Ο οποίος, με την σειρά του, λογικά προσκυνάει την απίθανη τύπισσα που ονομάζεται Maya Deren.
Είδα τις προάλλες αυτό το 14λεπτο short film:
Κι έπαθα πλάκα με το στυλ, την αφήγηση και την τεχνική. Μιλάμε για αυτοσχέδιο φιλμ του 1943, ε.
Δειτε το αν σας αρεσει το ονειρικό, σουρεαλιστικό, αινιγματικό σινεμά!
@Lupin περιμένω τοποθέτηση.
Εννοείται δες και το ντοκυμαντέρ In the Mirror of Maya Deren του 2001 ε, φοβερό!
Θα την ξεψαχνίσω λέμε!
Η μετέπειτα καριέρα του Belmondo, αφού πέρασε η νουβέλ βαγκ και τα κολλητιλίκια με τον Γκοντάρ, έχει πολύ ενδιαφέρον. Ουσιαστικά προώθησε και ανέδειξε ο ίδιος τον εαυτό του σαν, τρόπο τινά, action hero, παρά τις σχετικές αποδοκιμασίες του περιγύρου του, αφού ένας ηθοποιός περιωπής με τόσο σημαντικούς ρόλους κατέληξε να πρωταγωνιστεί σε πιο “πεζές” ταινίες. Εννοείται ο Belmondo χάραξε τον δικό του δρόμο και δεν άκουσε κανέναν, ένας άνθρωπος που αγαπούσε γνήσια τον κινηματογράφο και που δεν κόλλησε ποτέ στα στεγανά μια συγκεκριμένης συνταγής. Κάπως έτσι, ειδικά από τα 70ς και άνω, πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες εντελώς διαφορετικού ύφους, ξεδιπλώνοντας και εκεί όμως την υποκριτική του δεινότητα, ενώ πάντα φαινόταν σαν κάποιος που πραγματικά γούσταρε αυτό που έκανε (και φυσικά μεγάλο adrenaline junkie, ακόμα και στα 50 του έκανε τα stunts αποκλειστικά μόνος του χωρίς stunt double).
Το Le Professionnel είναι μια κάπως ιδιαίτερη ταινία. Λιγότερο action από ότι περίμενα (αν και υπάρχουν μερικές πολύ ωραίες σκηνές δράσης), είναι περισσότερο ένα σκοτεινό crime flick. Βασικά, είναι η πιο σκοτεινή ταινία που θυμάμαι με τον Belmondo και παρά το γεγονός πως ο ίδιος παίζει έναν κάπως άνετο τύπο, με αρκετές κωμικές στιγμές που σπάνε λίγο την ένταση, η ταινία καθαυτή είναι εξαιρετικά τολμηρή και, σε σημεία, απροσδόκητα βίαιη.
Το έργο αρχίζει λίγο απότομα, αλλά σιγά σιγά σε βάζει στο κλίμα και σου δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες για να πιάσεις το νόημα. Ο Belmondo είναι ένας από τους πλέον ικανούς πράκτορες της Γαλλίας, σταλμένος σαν δολοφόνος σε μια fictional αφρικανική χώρα για να δολοφονήσει τον πρόεδρο της χώρας. Αποτυχαίνει, για δύο χρόνια βασανίζεται στις τοπικές φυλακές, τελικά αποδρά, επιστρέφει στην Γαλλία και εκεί αποφασίζει να ολοκληρώσει την αποστολή του, όταν ο πρόεδρος τη αφρικανικής χώρας ετοιμάζεται να επισκεφθεί το Παρίσι. Κάπου εκεί μπλέκεται το πράγμα, καθώς το πολιτικό σκηνικό της χώρας έχει αλλάξει άρδην αυτά τα δύο χρόνια και, εν τέλει, η γαλλική κυβέρνηση και η αστυνομία προσπαθεί να εντοπίσει και να σταματήσει τον Belmondo πριν πραγματοποιήσει την δολοφονία.
Όπως είπα η ταινία είναι και τολμηρή και βίαιη (τηρουμένων των αναλογιών). Βίαιη, γιατί δεν περίμενα τόσο ψυχρή και στυγνή απεικόνιση της αστυνομικής βίας και των μεθόδων τους. Είναι οριακά μη ρεαλιστικό το πόσο μοχθηρός είναι ο Robert Hossein (μορφάρα και παίζει απίστευτα τον κακό) στον ρόλο του κακού μπάτσου, αλλά και οι υποτελείς του. Σφαλιάρες και ξύλο σχεδόν χωρίς λόγο, σεξουαλική παρενόχληση, πυροβολισμοί με το παραμικρό (και το λέω αυτό γιατί δεν μιλάμε για άμυαλο action flick, αλλά για πιο “προσγειωμένη” ταινία, δεν παίρνεις δεδομένο το πιστολίδι). Είναι κραυγαλέα αρνητική η απεικόνιση της αστυνομίας, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν με ελάχιστες δικαιολογίες. Και εννοείται πως κατανοώ πως αυτά γίνονται και στην πραγματικότητα (με ή χωρίς δικαιολογίες, τόσα έχουμε δει), δεν υπάρχει λόγος να αρνηθώ την αστυνομική βία, μόνο που στην ταινία σε σημεία φτάνει τις παρυφές του exploitation.
Από την άλλη, και κυρίως, η ταινία είναι τολμηρή. Οι ξεκάθαρες νύξεις στην αποικιοκρατία και το ότι το κράτος και η αστυνομία παρουσιάζονται ολοφάνερα σαν τους κακούς της ιστορίας είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το πόση σημασία δίνεται στο να καταδειχθεί η εργαλειοποίηση του ατόμου μέσα σε ένα σύστημα που τον πνίγει δίχως να το καταλαβαίνει. Ο Belmondo είναι ένας άνθρωπος που είναι φτιαγμένος για να εκτελεί εντολές, όταν όμως του ανοίγουν τα μάτια και επιθυμεί να πάρει εκδίκηση, προσπαθεί να πάει κόντρα στους ανώτερούς του χρησιμοποιώντας τα ίδια τους τα όπλα. Αυτό οδηγεί σε ένα πολύ γκρίζο και απαισιόδοξο φινάλε, καθώς φανερώνεται, εντελώς κυνικά, ένα σύστημα παντελώς άκαμπτο, αλύγιστο και πολύ σκληρό. Και μιλάμε για ταινία που έχει έναν πολύ μεγάλο σταρ, δυνατή παραγωγή, καλό καστ γενικότερα, όχι για κάποιο αντιδραστικό underground διαμάντι, για αυτό την χαρακτηρίζω τολμηρή. Θα μπορούσα να μπω σε λεπτομέρειες για το τέλος, αλλά δεν θέλω να σποϊλάρω κάτι σε όποιον θέλει να το δει.
Σίγουρα προτείνεται σε fans του Belmondo, των (ευρωπαϊκων) action ταινιών και σε όσους θέλουν μια καλή crime ταινία.
Ωραία τα λες Κωστάρα, ρίξε και ένα credit όμως σε ένα από τα πιο κλασσικά Morricone scores ever
Το οποίο έντυσε και με μοναδικά συγκινητικό τρόπο live την κηδεία του Μπελμοντό
Εν τω μεταξύ άκουγα το theme στο repeat και είπα να γράψω το κείμενο και, εν τέλει, ξέχασα να το αναφέρω εντελώς 
Στις τοπ στιγμές Morricone, δίχως συζήτηση.
ΥΓ. Η σκοτεινιά και η μελαγχολία αυτής της μουσικής άνετα ταίριαζαν σε giallo.
Μιας και έχω εισιτήρια για το Mission Impossible: Dead Reckoning για την Τρίτη, είπα να κάνω catch up καθώς για κάποιο λόγο μετά το εξαιρετικό Ghost Protocol δεν είχα δει τα δύο που μεσολάβησαν.
Είδα το Rogue Nation σήμερα, και έμεινα πλήρως ικανοποιημένος. Καταρχάς η Rebecca Ferguson ήταν απλά τέλεια, κατά δεύτερον ο villain Solomon Lane ήταν εντελώς ψαρωτικος και φοβερά creepy , όπως έπρεπε δηλαδή, και τρίτον και σημαντικότερο, η πλοκή και οι διαφορές ανατροπές ήταν όλα πολύ ευρηματικά και σωστά. Αύριο θα δω και το Fallout για να είμαι πλήρως έτοιμος. Απολαμβάνω όλες τις σειρές κατασκοπικων ταινιών, αλλά νομίζω ότι τα M:I είναι μια κλάση πιο πάνω από τα James Bond, και σίγουρα καλύτερα από την Bourne τριλογία, που έχει το ατού ότι είναι διαφορετική.
Άντε να βρω τώρα παρέα να δω το Oppenheimer. Κάποιον θα βρω δεν μπορεί. Μπάρμπι σε κάνα εξάμηνο κι άμα, σε κάνα streaming αν δεν έχει απολύτως τίποτα άλλο να δω. Can’t pay me enough φάση.
πωπω το 2ο Venom δε βλεπεται … ουτε για καλοκαιρινη σαπιλα.
Κριμα και ειναι τοσο αγαπημενος χαρακτηρας αυτος και ο Carnage.
Καλα εμενα ουτε το πρωτο μου αρεσε…
Είδα την τριλογία “Hunger games” μια και οι ταινίες υπήρχαν στο ertflix. Είχα δει και παλιότερα την πρώτη ταινία, μου είχε αφήσει την αίσθηση ότι είναι κάτι διαφορετικό.
Έχει σίγουρα στοιχεία που σε κρατούν: μία δυστοπική κοινωνία, περίεργα, φουτουριστικά σκηνικά, χαρακτήρες απόμακρους, αλλά και χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς. Σίγουρα η βάση του είναι το 1984 του Όργουελ. Επίσης, οι ταινίες είναι βασισμένες στα αντίστοιχα βιβλία.
Η πρώτη και η δεύτερη ταινία κρατούν αρκετά τον θεατή σε αγωνία, αφού έχουν το σκηνικό των “Αγώνων Πείνας” και του αντίστοιχου κυνηγητού μέχρι θανάτου, όπου οι συμμαχίες είναι εύθραυστες και η ζωή των ηρώων κρέμεται από μια κλωστή, η τρίτη (που είναι χωρισμένη σε δύο μέρη) πάει την ιστορία κάπου αλλού, σε μια επανάσταση απέναντι στο δυστοπικό σύμπαν. Αρκετές στιγμές μαντεύεις τι θα γίνει παρακάτω, τα κλισέ είναι εκεί, οι χαρακτήρες γίνονται γκρίζοι, αλλά και πάλι δεν έχουν βάθος. Θα το ξαναέβλεπα μετά από καιρό, αλλά δεν θα έδινε και πολύ περισσότερα. Σίγουρα στην πρώτη ταινία νιώθεις κάθε στιγμή την αγωνία της βασικής ηρωίδας, αφού όλα είναι στημένα απόμακρα, επιστρωμένα με μία γκλαμουριά και εχθρικά.
Ψάχνοντας αξιόλογες ταινίες σε μια δωρεάν πλατφόρμα, είδα το “Bomb city”, μια ταινία που θα έχει ενδιαφέρον για πολλούς εδώ μέσα. Αφηγείται την πραγματική ιστορία της δολοφονίας ενός νεαρού πανκη στο Texas, από ένα παιδί καλής οικογένειας, σε κάποια διένεξη μεταξύ συμμοριών. Πραγματευεται το αιώνιο θέμα κατά πόσον η εμφάνιση και ο τρόπος ζωής, ειδικά στην πανκ υποκουλτούρα, θεωρείται εκ προοιμίου στοιχείο που δικαιολογεί την υποβάθμιση της αξίας της προσωπικότητας και της ίδιας της ζωής, καθώς το σύστημα δικαιοσύνης της Αμερικής έδρασε με τον πλέον συντηρητικό τρόπο σ’ αυτή την περίπτωση και δεν φυλάκισε τον δολοφόνο. Περιλαμβάνει μάλιστα και ένα απόσπασμα από μία ομιλία του Marylin Manson σχετικά με το θέμα. Παρότι δεν τον πάω, είπε κάποια σωστά πράγματα στο συγκεκριμένο. Την ταινία την βρήκα στο site plex.
3 ταινιες τις τελευταιες μερες:
1. No Hard Feelings: Το μεγαλυτερο μειονεκτημα ειναι οτι τα περισσοτερα αστεια τα εδειξαν στα τρεηλερ…
Κατα τα αλλα πολυ ευχαριστη ταινια που έχει μεγαλυτερο “βαθος” απο οτι φαινεται αρχικα…
2.The Guardians of the galaxy 3: Απο τις καλυτερες Μαρβελοταινιες που εχουν βγει! Σιγουρα η καλυτερη απο την τριλογια…Χιουμορ,δραση,ωραια μουσικη! Δεν της λειπει τιποτα!
3.Dungeons and Dragons - Honor among thieves: Και μονο που μεγαλο μερος διαδραματιζεται στο Neverwinter εμενα μου εφτανε! Διασκεδαστικοτατη ταινια με χιουμορ,δραση κτλ! Απειρες αναφορες στον κοσμο του DnD.Οποιος εχει εστω και λιγη τριβη θα βρισκει συχνα αφορμες να χαμογελαει!
Εβαλα να δω κι εγώ το “Elvis” - με μισή καρδιά, διότι με εκνευρίζει η εξωφρενικά κλισέ δομή των βιογραφικών ταινιών.
Αποδείχτηκε καλύτερη ταινία από τον μέσο όρο του είδους. Νομίζω αυτό συμβαίνει επειδή εστιάζει σε ένα συγκεκριμένο θέμα - στο αν, πως και πόσο ο Elvis αρμέχτηκε χοντρά από τον μανατζερ του.
Γενικά λοιπόν συμπαθητικό.
Η επόμενη ταινία που θέλω να δω είναι το Under The Skin, το έχει δει κανείς;
Το Under The Skin είναι μια ταινία που βαρέθηκα σε σημείο να την παρατήσω, κάτι που μου έχει συμβεί μετρημένες φορές. Ίσως να μην ήμουν σε φάση, αλλά πραγματικά ένιωθα πως προσπαθούσε πολύ σκληρά, και απετυχημένα εν τέλει, να βγάλει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, συν πως το περιεχόμενο μου φάνηκε πως δεν μπορεί να γεμίσει την ταινία, ήταν αρκετά επιδερμική (χα!) προσέγγιση. That’s just me, ξέρω και κόσμο που του άρεσε αρκετά.
Να προτείνω το Sexy Beast του ιδίου σκηνοθέτη πάντως, στο οποίο ο Kingsley κάνει ίσως την πιο θυμωμένη και intense ερμηνεία που θυμάμαι ποτέ σε ταινία, σε σημείο που σίγουρα σε κάποια φάση πρέπει να είχα λουφάξει από αμηχανία και κόμπλα στον καναπέ.
Για μένα, αν και μου φάνηκε εν τέλει η κεντρική ιδέα άκρως ενδιαφέρουσα αλλά ανολοκλήρωτη, παραμένει ένα από τα καλύτερα sci-fi έργα των τελευταίων πολλών ετών. Πλας εξαιρετικό soundtrack.
Καταλαβαίνω το ελαφρώς υποτονικό και ασύνδετο που μπορεί να προσφέρει κινηματογραφικά, αλλά, εμένα με κράτησε και θεώρησα πως τα ρίσκα του βγήκαν σκηνοθετικά.
Εγώ και το αγαπημένο μου Under the skin στον μήνα του μέλιτος.
Under My Skin μόνο από Αβριλαρα
