Ξαναείδα έπειτα από χρόνια στην ΕΡΤ το “Κόναν, ο βάρβαρος” του 2011. Είναι reboot της ταινίας πάνω στο ίδιο concept με την αρχική - να πω ότι έχω πολλά, πολλά χρόνια να δω την αρχική.
Τη συγκεκριμένη την είχα δει κάποτε λόγω του Jason Momoa και νομίζω ότι βλέποντάς την δεύτερη φορά, καταλαβαίνω γιατί είμαι φαν. O Jason ήταν στην καλύτερη ηλικία τότε, έκανε μεγάλη σωματική προσπάθεια να παίξει αυτό το ρόλο (κάπως έτσι μετά έγινε και Khal Drogo) και έπαιζε αρκετά καλά. Επίσης, πάρα πολύ καλή στο ρόλο της ήταν η Rose McGowan που έπαιζε την Marique, την μάγισσα κόρη του κακού. Τέτοιοι γραφικοί κακοί, που η ομάδα έχει επενδύσει πάνω τους με make-up, σπέσιαλ εφέ, κι έχουν και τόσο καλή ερμηνεία, που τους θυμάσαι πιο πολύ κι από τους καλούς, είναι αξιέπαινοι.
Η ταινία έχει φάει θάψιμο και αρνητικές κριτικές που, ως ένα βαθμό, έχουν βάση, καθώς αφηγηματικά, δεν υπάρχει τίποτα μη προβλέψιμο και κάποιες σκηνές μοιάζουν να είναι τοποθετημένες απλά σε σειρά, χωρίς καλή προσπάθεια για σύνδεση. Όμως, μιλάμε για μία ταινία βασισμένη σε αφηγηματικά κλισέ, που αν δεν τα ακολουθούσε, μπορεί να ήταν μεγαλύτερη αποτυχία. Είναι ταινία με μάχες, σπαθιά, μαγεία και αρχαίους βασιλείς, που βασίζεται σε ένα ιδιαίτερο σύμπαν του φανταστικού.
Και μόνο που είναι ταινία 14 ετών πια, την είδα με μία δόση νοσταλγίας. Είναι από τις ταινίες με τις οποίες περνά ευχάριστα η ώρα, κι ας είναι χαμηλή η βαθμολογία της σε διάφορα site.
1 Like
Γενικά αποφεύγουμε το ατόπημα να αφήνουμε να περάσουν χρόνια χωρίς να δούμε το αυθεντικό ΚΟΝΑΝ.
7 Likes
Καποιοι ευχομαστε να μην το ειχαμε δει ουτε μια φορα!
2 Likes
Of course 
Ο Evans για ακομα μια φορα παρέδωσε μια εξαιρετική action ταινια που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουμε τοσο λιγο υλικό απο αυτον.
Στορι δεν λεει και πολλά. Θα ελεγα οτι ειναι μια κινηματογραφική εκδοχή της πρώτης σεζον του Gangs of London που μαλλον ειπε αφου δεν το είδε κανεις ας βαλω τις τοπ σκηνές του και στην ταινια(παιζουν και 2-3 ηθοποιοί απο εκει)… Αυτη η Χονγκοκικη
ωμή κινηματογράφηση του είναι top of the top όσο καλα και να ειναι τα John Wick και οι κλώνοι του.
4 Likes
Δυνατό, έχει καθιερώσει χαρακτηριστικό ύφος ο Evans και ήδη έχει μιμητές. Στο Havok το martial arts στοιχείο περιορίζεται και ουσιαστικά έχουμε απολαυστική, ωμή δράση. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως το περίμενα καλύτερο.
1ος κύκλος Gangs of London πολύ πιο εντυπωσιακός από κάθε άποψη πάντως, μιλάμε για must-see κατάσταση στην κατηγορία δράσης. Γενικά μαζί με τα 2 Raid, ανεπανάληπτη δράση και σκηνικά.
2 Likes
Εγώ πάλι χτες ολοκλήρωσα τις διακοπές μου με μέτριο σινεμά στο Open.
Πρώτα είδα το Constantine (2005) που πάντα είχα την περιέργεια να το δω μια φορά. Ενώ είμαι φαν του υπερφυσικού και του θρίλερ, το συγκεκριμένο μου φάνηκε “για παιδάκια” και η εξέλιξη της ιστορίας δεν με ικανοποίησε. Σε κάποιο σημείο προσπάθησε να παίξει με το χτίσιμο χαρακτήρων, που μόνο στο ρόλο του Κιάνου Ριβς κάπως το κατάφερε, αλλά δεν ήταν καν τόσο όσο αυτό το χτίσιμο. Πιο πολύ ενώ ξεκινούσε με σασπένς, αυτή χανόταν από τη μέση της ταινίας και μετά. Παρόλα αυτά για μια φορά βλεπότανε.
Μετά είδα το “The Forger” με τον John Travolta, να πω την αλήθεια το είχε ξαναβάλει μία-δυο μέρες πριν κι όταν πέτυχα μια σκηνή νόμιζα πως αντέγραψαν το look του Travolta σ’ αυτή την ταινία από τον τραγουδιστή των Godsmack. Η ιστορία συνοπτικά και για να μην μακρηγορούμε είναι παρόμοια με την ιστορία με τον Mr Bean και τον πίνακα, απλά δεν είναι κωμική και ο πρωταγωνιστής όντως κάνει τέτοιες δουλειές. Παράλληλα, βλέπουμε κάποιο δράμα με το άρρωστο παιδί του, είναι σαν να τρέχουν δύο ιστορίες μέσα σε μία ταινία. Το τέλος σε μπερδεύει και σε απογοητεύει δραματουργικά, δεν θα πω περισσότερα για όποιον δεν το έχει δει. Είναι ταινία ακριβώς για την ώρα που έπαιξε, 1 με 3 τα χαράματα.
Τουλάχιστον όμως υπάρχει κι αυτό το time killing σινεμά - τύπου παλιό Alter - στην τηλεόραση, με όχι πολύ δυσνόητες ταινίες σε λάθος ώρες. Αρκεί να μην παίζουν κάθε μέρα τις ίδιες ταινίες, γιατί κάποιες κοντεύουμε να τις μάθουμε απ’ έξω.
Αυτή η σκηνή δεν είναι και τόσο αστεία τελικά.
1 Like
Είναι αυτή η “λαίλαπα” → χιπστερο - indie Αμερικάνικες feelgood δραμεντί/coming of age/buddy movies/κτλ με εύκολο μελό, λίγο επιφανειακό διδακτισμό, σχηματικούς χαρακτήρες, ψευδο-νατουραλισμό και σεναριακές μεγαλοστομίες για τη ζωή (γενικότερα).
Παρ’ όλα αυτά, αν και γενικά “δεν”, παραδόξως ψιλό-καλά πέρασα (κυρίως γιατί ήταν και 90 λεπτά μόνο, κατά δεύτερον γιατί κυλάει καλά και δίχως νεκρούς χρόνους και κατά τρίτον, βγάζει μια ψιλό-ειλικρίνεια ως προς τις θεματικές του ανησυχίες - ασχέτως αν είναι άμπαλη η υλοποίηση).
Αλλά ναι, συνολικά μικρή παπαρίτσα για το αμιγώς Αμερικάνικο κοινό αυτών των χιπστερο - indie ταινιών των “ευκόλων” εγχώριων βραβείων (το “παπαρίτσα” είναι λίγο πιο επιθετικό απέναντι στη ταινία από ότι ίσως της άξιζε 
αλλά δεν είδα το Havok εξαιτίας της χτες -που καλό/ξεκαλό, το περιμένω καιρό για συγκεκριμένους λόγους- και κάπως μου έκατσε περίεργα… ή και όχι ).
Για καμιά Κυριακή μεσημέρι πάντως ή κανένα αεροπλάνο, μια χαρά - αλλά όποιος γενικά δεν την παλεύει με τέτοιες ταινίες, μπορεί να μην περάσει καλά ακόμα και έτσι στον αυτόματο.
Θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο πάντως, αλλά ο Eisenberg (σενάριο/σκηνοθεσία) είναι ακόμη άπειρος
ΥΓ. Culkin πολύ καλός (είναι αδιαμφισβήτητα ο βασικός λόγος που η ταινία “τραβάει”) το Oscar ήταν όμως κυρίως λόγω "φόρας από το Succession (και επίσης, χωρίς να έχω δει το The Apprentice, δεν είχε καθόλου σοβαρό ανταγωνισμό)
1 Like
Δεν είναι απλά μια χόρορ σινέ μεταφορά της Σταχτομπούτας.
Σαν ηρωίδα, μπαίνει σε 2ο και 3ο πολλές φορές πλάνο, δεν είναι η πρωταγωνίστρια.
Αρκετά κοινά βρήκα με το Substance, τόσο στο τι θέλει να πει όσο και στην καφρίλα.
Να το δείτε, βεβαίως.
7+/10
2 Likes
Body horror καθαρό;
Έχει κάμποσο, ναι.
Αλλά για μένα αυτό είναι το περιτύλιγμα της ουσίας.
Δεν είναι ανούσιο κι επιφανειακό γκορ, έχει βλέψεις αλλού.
1 Like