Σκληρή ατάκα, sold, έχω πολύ επιφανειακή εικόνα στυλ ύφους και θεματικών στους πινακες του, κυρίως μέσω της επιρροής του που ανέφερα, οπότε θενκς.
Γράφεις εδώ γνώμη μολις τα δεις και μετα βαζεις καπακια το “To Pimp A Butterfly” του Kendrick να νιώσεις δηλαδή να πουμε 
Χτες ήμουν home alone και το πλάνο μου ήταν KFC + σαπίλα ταινία στην tv εναλλάξ με ps5 ανά τέταρτο, να βγει ένα μεστό τρίωρο καψίματος και χωρίς να έχω να δίνω εξηγήσεις τι τρώω, τι βλέπω, πως λιώνω έτσι κτλ κτλ - ούτε καν τα αποδεικτικά στοιχεία της παραγγελίας δεν πέταξα μετά το πρωί γιατί θα είμαι home alone μέχρι και αύριο απόγευμα 
KFC δεν μου βγήκε τελικά και την μπουμπούνισα Goodys - 3 cheese, 1 club, μια κοτομπουκιές και μια σαλάτα (!), άνοιξα ps5 και Control να τελειώσω το DLC και μετά λέω "α, για να βάλω το νέο Captain America στο Disney+, φαίνεται οικτρό αλλά έχει και Harisson Ford 
"
Τελικά χάσαμε στο Disney+, διότι αυτό που είχε τελικά ήταν ένα 3λεπτο sneak peek - marketing κολπο να το κοτσάρουν πρώτη σελίδα για να σπρώξουν λίγο τη ταινία στις αίθουσες, που έχει πατώσει.
Οπότε λέω μην πάει τζάμπα τόση σαπίλα - στο ενδιάμεσο είχα φάει και μισό κιλό φιστίκια Αιγίνης με μια Bud και λίγο χαλβά - και κάνω ένα γρήγορο check τι σάπιο θα μπορούσα να δω, βάση του αρχικού μου πλάνου.
Ξάφνου, εκεί που χάζευα την ατελείωτη λίστα με σαβούρες του Netflix, ο χρόνος παγώνει - το αεράκι από το ανοικτό παράθυρο αρχίζει να μοιάζει πιο ζεστό και οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται: νέος Wallace & Gromit στο netflix!
Το είχα πετύχει πρεμιέρα σε BBC τα Χριστούγεννα που ήμουν Λονδίνο αλλά το ξέχασα μετά εντελώς - και να που ένα σατανικό twist of events το έφερε μπροστά μου
Οπότε το ps5 μένει κλειστό και ξεκινάω χωρίς ανάσα για Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl:
Το Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl αποτελεί την πολύ-αναμενόμενη επιστροφή του αγαπημένου δίδυμου της Aardman Animations, σηματοδοτώντας την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία από το 2005. Σκηνοθετημένο από τους Nick Park και Merlin Crossingham, το film επαναφέρει τους Wallace και Gromit σε μια νέα περιπέτεια που επικεντρώνεται στην επιστροφή του διαβόητου πιγκουίνου Feathers McGraw (σπαρταριστός βουβός χαρακτήρας με deadpan εκφραστικότητα, στα πρότυπα των μεγάλων villains του James Bond) ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στο The Wrong Trousers το 1993.
Αφού καταφέρνει να δραπετεύσει από τη φυλακή, ο Feathers σχεδιάζει να εκδικηθεί τον Wallace και τον Gromit, εκμεταλλευόμενος την τελευταία εφεύρεση του Wallace, τον Norbot, έναν «έξυπνο» ρομποτικό βοηθό. Ο Norbot, προγραμματισμένος να διευκολύνει την καθημερινότητα, πέφτει στα χέρια του Feathers, ο οποίος τον μετατρέπει σε εργαλείο χάους - με απώτερο στόχο μια μεγάλη ληστεία.
Η ταινία άπτεται θεματικών όπως η τεχνολογική εξάρτηση και οι κίνδυνοι της υπερβολικής αυτοματοποίησης, προσφέροντας παράλληλα μια διακριτική meta αλληγορία για τη θέση της Aardman του παραδοσιακού stop-motion animation στο σύγχρονο τοπίο του ευρύτερου animation. Eννοείται επίσης πως το humor είναι top notch, με αμέτρητες αναφορές σε κλασσικές ταινίες ή ευρύτερη pop κουλτούρα - με τον σωστό τρόπο, ενσωματωμένα στη πλοκή σαν gags που προκύπτουν αβίαστα και οργανικά.
Ο Wallace, με τη γνωστή του αφέλεια και τον ενθουσιασμό για τις εφευρέσεις, συχνά προκαλεί χάος, ενώ ο Gromit, με την εκφραστική του σιωπή, αναλαμβάνει ξανά τον ρόλο του λογικού και προστατευτικού φίλου - του "γαμώ τη ζωή μου τι κάνω εγώ εδώ/χαλάλι που σε αγαπάω όμως ρε μπαγάσα.
Η επιστροφή του Feathers McGraw προσθέτει μια νότα νοσταλγίας (για τους fans) ενισχύει την ένταση και το ενδιαφέρον της πλοκής με τις μακιαβελικές του ραδιουργίες, ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ Gromit και Feathers (δύο χαρακτήρων που επικοινωνούν αποκλειστικά χωρίς λόγια και με περιορισμένη εκφραστικότητα) προσφέρει μερικές από τις πιο σπαρταριστές στιγμές ανθολογίας της ταινίας.
Η αισθητική της ταινίας διατηρεί προφανώς την παραδοσιακή τεχνική του stop-motion animation: η υπερβολική προσοχή στη λεπτομέρεια είναι εμφανής σε κάθε καρέ, με τα σκηνικά και τους χαρακτήρες να αποπνέουν ζεστασιά και αυθεντικότητα.
Η μουσική επένδυση τωνLorne Balfe και Julian Nott συμπληρώνει ιδανικά την ατμόσφαιρα της ταινίας, ενσωματώνοντας τα όποια κλασικά θέματα με νέες ευφάνταστες συνθέσεις και pieces.
Συνολικά, το Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl είναι μια πολύ αξιόλογη προσθήκη στη σειρά των περιπετειών του αγαπημένου δίδυμου - και ένα καλό comeback της Aardman μετά το λίγο μέτριο Chicken Run: Dawn of the Nugget. Με σεβασμό στην παράδοση και το ύφος που καθιέρωσε την Aardman Animations, η ταινία καταφέρνει να προσφέρει μια φρέσκια ιστορία που απευθύνεται τόσο στους παλιούς όσο και στους νέους θαυμαστές.
Ένα κλικ κάτω από το Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit αλλά αυτό δεν λέει πραγματικά τίποτα
Αυτά, να το δείτε - με παιδιά ή χωρίς, με Goοdys ή όχι.
Σήμερα θα επιχειρήσω νέα απόπειρα καψίματος - ελπίζω να μην πέσει το μάτι μου σε κάτι ενδιαφέρον πάλι
Μιλαμε για τεραστιο έπος !!! Εισαι πολυ τσιφτης
Δεύτερη απόπειρα χτες για κάτι ανάλαφρο και ταιριαστό με την… σαλάτα που έφτιαξα (μιας και βαδίζω στα 92 κιλά πλέον) αλλά φευ - η συνάντησή μου νωρίτερα μέσα στη βδομάδα με έναν αγαπητό φορουμικό έμπορα και η φευγαλέα μας συζήτηση για John le Carré με τρίγκαρε και έβαλα να δω το Tinker Taylor Soldier Spy, μια εκ των κορυφαίων ταινιών… όλων των εποχών κατ’ εμέ (και επειδή έχει πάθει κοκομπλόκο το forum με τις εικόνες, ρουφήχτε gifs):
Το Tinker Tailor Soldier Spy του 2011 λοιπόν είναι ένα εγκεφαλικό κατασκοπικό θρίλερ σκηνοθετημένο από τον Tomas Alfredson (του ασύγκριτου Let the Right One In και του αποτυχημένου, μετά από ένα τρελό production hell The Snowman, που τον έκανε να αποσυρθεί έκτοτε δυστυχώς στη πατρίδα του για να στανιάρει) βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John le Carré (1974) - και περιστρέφεται γύρω από τον George Smiley, ο οποίος επιστρέφει μετά από την αναγκαστική του συνταξιοδότηση στο Circus και την βρετανική ΜΙ6 για να ανακαλύψει ποιος εκ των υπολοίπων εναπομενόντων μεγάλων “κεφαλιών” της βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών είναι κρυφός κατάσκοπος των Σοβιετικών.
Ο Alfredson καταφέρνει να αποδώσει την ασφυκτική, δυσπιστούσα ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος μέσα από μια υπολογισμένη, εξαιρετικά ακριβή σκηνοθετική προσέγγιση: υιοθετεί μια μεθοδική και συγκρατημένη σκηνοθεσία, γεμάτη διακριτικά σύμβολα και αφηγηματική οικονομία. Οι εικόνες του είναι πυκνές σε πληροφορία και δεν παίρνουν από τον χέρι τον μέσο θεατή, επιτρέποντας του να συναρμολογήσει μόνος του το παζλ της ιστορίας.
Χωρίς περιττές φιοριτουρες αναδημιουργεί οργανικά και με ακρίβεια την ατμόσφαιρα της Ψυχροπολεμικής περιόδου και μεταφέρει με αργό, υποβλητικό και βραδύκαυστο ρυθμό, μια ιστορία γεμάτη ίντριγκα, προδοσία και ισχυρές πινελιές υπαρξισμού.
Η προδοσία πλέον δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και συναισθηματική, φιλική - ακόμα και ερωτική.
Οι χαρακτήρες της ταινίας μοιάζουν χαμένοι και εγκλωβισμένοι παράλληλα, σε ένα γαϊτανάκι μυστικών και ψεμάτων, μέσα στο οποίο διαρκώς παλεύουν για να ανακαλύψουν μια ρανίδα σιγουριάς.
Ο Smiley περιφέρει το σαρκίο του ψάχνοντας τον διπλό πράκτορα, ουσιαστικά όμως ψάχνει λόγο ύπαρξης: Άνθρωποι - σκιές αποξενωμένοι και αποκομμένοι από τα πάντα, κοινωνικά απόβλητα του παγιδεύτηκαν σε ένα σύστημα που έφτιαξαν οι ίδιοι, με ιδανικά τα οποία, εν συνεχεία, ξέφτισαν και έμειναν ξεκρέμαστοι να κυνηγούν χίμαιρες - μελαγχολικοί και θλιμμένοι “βρικόλακες” μιας εποχής που έχει πεθάνει και περιφέρονται στις στάχτες της θηρεύοντας μια ψευδαίσθηση.
Όλη αυτή η (φυσικώς συνεπακόλουθη) υπαρξιακή αγωνία που δείχνει να κατατρώει όλους τους χαρακτήρες, εντείνεται από την πολυπλοκότητα ενός πολύ απαιτητικού σεναρίου - με παράλληλες υποπλοκές, χωροχρονικά “παράδοξα” και μια εκπληκτική αφήγηση που σε ρουφάει διαρκώς ολοένα και πιο βαθιά σε μια απύθμενη τρύπα αμφιβολιών, κρυμμένων απαντήσεων, υπαινικτικών ματιών και απόγνωσης.
Το κείμενο του le Carré δεν απλοποιείται καθόλου, απαιτώντας από τον θεατή να συμμετέχει ενεργά στη ταινία, βιώνοντας τη σύγχυση και την ανάγκη αποκρυπτογράφησης των πληροφοριών όπως ακριβώς και οι ίδιοι οι κατάσκοποι της ιστορίας - πετυχαίνοντας ένα συναρπαστικό immersion που ανάγει τη ταινία σε κάτι παραπάνω από μια απλή εγκεφαλική εμπειρία.
Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός, αλλά κάθε σκηνή έχει συγκεκριμένο σκοπό και ειδική βαρύτητα. Το χρώμα και η φωτογραφία παίζουν αναμφισβήτητα μεγάλο ρόλο στην αισθητική, με τον διευθυντή φωτογραφία Hoyte van Hoytema να δημιουργεί μια παλέτα που κυριαρχείται από μουντούς, ψυχρούς τόνους – γκρι, καφέ και ξεθωριασμένα μπλε, που ενισχύουν τη υπόγεια (βαθιά) μελαγχολία της ταινίας, αλλά και την καχυποψία που διατρέχει όλους τους “παίκτες της σκακιέρας”.
Η χρήση του κάδρου και της σύνθεσης εικόνας είναι εξίσου εντυπωσιακή και κουρδισμένη σαν ελβετικό ρολόι: πολλές σκηνές διαμορφώνονται με αυστηρή συμμετρία, αποδίδοντας μια αίσθηση ελέγχου και ασφυκτικής πειθαρχίας. Τα κοντινά πλάνα χρησιμοποιούνται στρατηγικά, συνήθως αρκετά σπάνια, με απώτερο σκοπό να αναδείξουν ή να εντείνουν τη συγκρατημένη ένταση μεταξύ των χαρακτήρων.
Υπάρχει μια εξαιρετική αξιοποίηση επίσης του ήχου – η απουσία μουσικής σε πολλές σκηνές προσθέτει στην αίσθηση έντασης (btw έχει γραφτεί και ένα εξαιρετικό theme για τη ταινία) ενώ οι λεπτές ηχητικές λεπτομέρειες (το θρόισμα ενός χαρτιού, μια μακρινή συνομιλία, οι ήχοι μιας παλιάς γραφομηχανής) δημιουργούν μια αίσθηση διαρκούς επιτήρησης και καχυποψίας.
Ο Gary Oldman, κάνει μια μεγάλη ανατροπή (σε σύγκριση με το πόσο υπερβολικά θεατρικός είναι ανέκαθεν - ή απλά υπερβολικός ) και δίνει μια πολύ εσωστρεφή, μινιμαλιστική και εξαιρετικά πολυεπίπεδη ερμηνεία ως George Smiley. Άλλοι ηθοποιοί (ή κάλλιστα και ο ίδιος) θα μπορούσαν να προσδώσουν έναν πιο εξωστρεφή, εκρηκτικό τόνο στον ρόλο, ο Oldman όμως διαλέγει μια σιωπηλή, αναλυτική προσέγγιση. με μετρημένες κινήσεις και ένα προσεκτικό, εποπτικό βλέμμα που σπανίως αφήνει τον θεατή - παρατηρητή να τον “διαβάσει”. Είναι από εκείνες τις ουσιαστικές, μετρημένες ερμηνείες που χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, λόγω της εσωστρέφειας τους, αγγίζουν φοβερά επίπεδα ενσυναίσθησης.
Το υπόλοιπο all star English cast (John Hurt, Colin Firth, Βenedict Cumberbatch, Tom Hardy, Mark Strong, Toby Jones, Ciarán Hinds, Kathy Burke κτλ)) είναι εξίσου εξαιρετικό στις ερμηνείες του - πλήρως εναρμονισμένο με τον Oldman και τον ρυθμό που επιβάλλει στη ταινία.
Ο κάθε ηθοποιός φέρνει κάτι μοναδικό στην ταινία (συνειδησιακές συγκρούσεις ο ένας, ευαισθησία ο άλλος, αγωνία απέναντι σε ένα σύστημα που καταρρέει ο τρίτος κτλ κτλ κτλ) και όλοι μαζί συνθέτουν ένα σύνολο που αποπνέει, πέρα από αληθοφάνεια, συναρπαστική πολυπλοκότητα.
Το Tinker Tailor Soldier Spy είναι μια αριστοτεχνική κινηματογραφική μεταφορά ενός απαιτητικού λογοτεχνικού έργου. Η ταινία απαιτεί την προσοχή του θεατή, αρνείται πεισματικά να υποκύψει στα κατασκοπικά κλισέ, είναι εξαιρετικά πυκνή σε πλοκή και ίντριγκα, δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις και λειτουργεί περισσότερο σαν ένα λεπτομερές παζλ που συναρμολογείται κατά τη διάρκεια της.
Με μια συγκρατημένη αλλά εξαιρετικά μελετημένη σκηνοθεσία, υποδειγματικές ερμηνείες, η ταινία overall ξεφεύγει από την ταμπέλα του κατασκοπευτικού θρίλερ και εμπίπτει περισσότερο σε εκείνη του διαλογισμού πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία και τις περίπλοκες, ηθικά αμφίσημες πάσης φύσεως εξουσιαστικές δομές.
Πέμπτη είδα σάλπαρε το πειρατικό του “A Complete Unknown”
ντάξει, δεν υιοθετώ αλλά ναι.
οπότε ιδανική προβολή πριν τα της Παρασκευής. Εγω το πιάνω για ταινία του 2025, οπότε θα τα ξαναπουμε τον Γενάρη του '26.
Μέχρι τότε.
Αρχικά, επιγραμματικά, οκ ο Σαλαμέ ξεπέρασε εαυτόν και με την καθογήδηση του Ντύλαν, στο να του μοιάσει όσο περισσότερο γίνεται, στα όρια καρικατούρας με το mumbling μερικές φορές, και η ταινία δεν είναι γενικά βιογραφική όπως κάτι άλλες σούπες που βγήκαν τα τελευταία χρόνια.
Εκτιμώ που επικεντρώνεται ιδιαίτερα στην κοσμοϊστορική απόφαση του Ντύλαν να κουμπώσει ενισχυτή, που αφήνει πολλές ασάφειες και ανολοκλήρωτα side-arcs ακριβώς επειδή επιχειρεί, αρκετά πιο συμβατικά βέβαια από όσα υπονοώ εδώ, να πιάσει το psyche ενός ακαλούποτου, ειδικά τότε, δημιουργού, και όχι τα lifetime achievements/landmarks του, δίνοντας στίγμα για την περιρρέουσα ατμοσφαιρα, και παρά το αρχικό φαστ-τρακ τα πήγε εξαιρετικά για να αποδώσει, με στιγμές βέβαια που κωμικές θα μπορούσαν να θεωρηθούν, την στιγμή της καμπής του, και να αδιαφορήσει για την μετέπειτα πορεία του.
Για την οποία, είπαμε κάποια πράγματα πρόσφατα:
Βέβαια, ρόλος της ταινίας η Joan Baez της Barbaro, με κάθε βλέμμα της να ισοπεδώνει το method acting του Σαλαμε ξερω γω. Επίσης, μορφάρα ο Cash, ως υποκινητής του μεγαλύτερου μουσικού μπάχαλου έβερ σε φιξιοναλ επίπεδο, και γενικότερα, ευχάριστη ταινία, πέραν του δέοντως, αλλά μέχρι εκεί. Προχωράμε.
Επίσης, χθες βράδυ είχε Presence του Soderbergh.
Είχα μεγάλες προσδοκίες για τούτο δω. Και για το πρώτο μισάωρο ένιωθα πως βλέπω κάποια φάρσα, ειλικρινά.
ΟΚ, η σκηνοθετική επιλογή για πλάνα και οπτική είναι που ανεβάζει επίπεδο την ταινία και την κάνει άξια σχολιασμού, όπως και το τελευταίο της 10λεπτο που δένει ημιεπιφανειακές αναπτύξεις χαρακτήρων σε κάτι ουσιαστικό.
Κυρίως στο σενάριο έχω τις όποιες ενστάσεις (και όχι στην πλοκή), αλλά αν και δεν έπιασε τις προσδοκίες μου δεν ήταν και το αρχικό χάλι που διαφαινόταν.
Βέβαια, έχω να ευχαριστηθώ κάτι που έκανε ο Σόντερμπεργκχ από τα 2 Τσε, οπότε ναι. Ωραίο ψυχολογικό θρίλλερ, μέχρι εκεί.
edit:
Αν δεί κανένα το
Ας πει γνώμη.
ΠΟΛΥ υποτιμημένες ταινίες 
Είδα την Παραγγελιά του Παύλου Τάσιου. Είχα αξιωθεί να δω μόνο αποσπάσματα και τώρα είδα ολόκληρη την ταινία. Μία ταινία ιδιαίτερη στην αφήγησή της, με την Κατερίνα Γώγου σε ρόλο αφηγήτριας σε σκηνές όπου σβήνουν τα φώτα κι όπου παύει η δράση, και με τα ποιήματά της να ταιριάζουν σε μεγάλο βαθμό στη ροή της ταινίας. Λέω σε μεγάλο βαθμό, γιατί σε κάποια σημεία μοιάζουν ξέχωρα. Με την παιδική της φωνή, που γνωρίζουμε από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, αλλά με οργή και υποκριτική δεινότητα, απαγγέλει μερικά από τα ποιήματά της, ενώ παράλληλα κάνει ένα ενδιάμεσο act.
Η υπόθεση βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Νίκου Κοεμτζή, που σκότωσε 3 ανθρώπους για μια παραγγελιά σε ένα νυχτερινό κέντρο. Παράλληλα με την ιστορία του, όμως, γίνονται πολλά πολιτικά σχόλια για την Ελλάδα του τότε. Κάποια κομμάτια του σεναρίου φαίνεται πως απέχουν από την πραγματική ιστορία και προσπαθούν να συμπληρώσουν το παζλ της ιστορίας της ζωής εκείνου του ανθρώπου. Εξαιρετική ερμηνεία από τον Αντώνη Αντωνίου, πρέπει να ήταν ο καλύτερός του ρόλος.
Ιδιαίτερη ταινία για το ελληνικό σινεμά.
Folk horror λίγο οι προηγούμενες ημέρες, οπότε σειρά είχε το The Damned, που μου κέντρισε νωρίς μες τη χρονιά το ενδιαφέρον.
Η πλοκή, φαινομενικά απλή, όταν σε ένα ισλανδικό ψαροχώρι του 19ου αιώνα, καταμεσής ενός σκληρού χειμώνα, η τοπική κοινότητα, της οποίας ηγείται μια χήρα (Odessa Young σε πολυ δυνατη ερμηνεία), καλείται να αποφασίσει αν θα σώσει ναυαγούς στα ανοιχτά του οικισμού, λαμβάνοντας υπόψη το αν μπορεί να τους συντηρήσει κλπ. Η πλοκή, θυμίζει, και λόγω τοπίων και αίσθησης, το Godland (αλλά επ’ ουδενί τόσο ποιητικό, αν και αγγίζει παρόμοια θέματα συνείδησης, τύψεων, πίστης, κλπ) ή την 1η σεζόν του The Terror, μπλέκει τον λαογραφικό μύθο των draugr, και ενώ η ταινία απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί όντως ως horror, πιάνει ένα πολύ ωραίο mood και δίνει το βάρος στις ανθρώπινες επιλογές, μέχρι το twist του φινάλε, που με έχει διχάσει λίγο, κυρίως επειδή απλά υπάρχει και αιωρείται.
Πολλοί θα μπορούσαν να βρουν παραλληλισμούς με σύγχρονα κοινωνικά θέματα, η ταινία όμως, ορίζοντας εξαρχής τις συνθήκες σπάνης και εξαθλίωσης των κατοίκων αποφεύγει αυτή την κατεύθυνση, και εμμένει στο να ανασυγκροτεί μια εποχή και αίσθηση που δεν ξεφεύγει από το πλαίσιό της, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Μπορούσε και καλύτερα.
Είχα στο νου μου να συνδυάσω αυτή την ταινία με το φινλανδικό The White Reindeer (1952), του Erik Blomberg, πρακτικά την πρώτη ταινία της χώρας του που έφτασε Κάννες, κλπ.
Όπως πολλά folk horror της εποχής του, επικεντρώνεται στο λαογραφικό/παγανιστικό στοιχείο έναντι shock tactics, και με οπτικές λήψεις (βοηθά και η Λαπωνία) και σαουντρακ για σεμινάριο, ξεδιπλώνει την ιστορία μιας νιόπαντρης που καταλήγει να κάνει μια συμφωνία με ένα σαμάνο και κλπ κλπ δεν θα πω. Αναμενόμενο το φινάλε, τρομερή ροή και πλούσιο παρά τα 70 σκάρτα λεπτά του (ιδανική διάρκεια βέβαια), και αν αναλογιστούμε πως βγήκε πριν από πολλά εμβληματικά φιλμ των 50s και 60s ειδικά στην Ευρώπη και Ιαπωνία του είδους, τότε υποθέτω πως με σχετική έρευνα μπορούμε να βρούμε και μαζικές επιρροές, σε μια συνέχιση της οπτικής του τιτάνα Dreyer από τον Blomberg, πριν παραδώσει σκυτάλη σε Bergman κλπ.
Αν υπήρχε μια ταινία που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ως προς την κινηματογραφική και αισθητική προσέγγιση, αυτή ήταν, πέραν ταινιών προαναφερθέντων σκηνοθετών, το “Valerie And Her Week Of Wonders” (1971), και φυσικά το “Bakeneko: A Vengeful Spirit” (1968).
Σημαντικό ρόλο στην όλη διατήρηση μιας εξερεύνησης εαυτού της πρωταγωνίστριας, η μουσική υπόκρουση, που κινούταν κάπου ανάμεσα στο επικό και το ονειρικό, καθώς και τα κοντινά στα βλέμματα, ειδικά των ανδρών. Εξαιρετικό.
πρόσεχε πειρατή ε
ειναι θολες οι διατυπωσεις του νομου και ακροβατούμε στο περιθώριό τους