Σκληρή ατάκα, sold, έχω πολύ επιφανειακή εικόνα στυλ ύφους και θεματικών στους πινακες του, κυρίως μέσω της επιρροής του που ανέφερα, οπότε θενκς.
Γράφεις εδώ γνώμη μολις τα δεις και μετα βαζεις καπακια το “To Pimp A Butterfly” του Kendrick να νιώσεις δηλαδή να πουμε 
Χτες ήμουν home alone και το πλάνο μου ήταν KFC + σαπίλα ταινία στην tv εναλλάξ με ps5 ανά τέταρτο, να βγει ένα μεστό τρίωρο καψίματος και χωρίς να έχω να δίνω εξηγήσεις τι τρώω, τι βλέπω, πως λιώνω έτσι κτλ κτλ - ούτε καν τα αποδεικτικά στοιχεία της παραγγελίας δεν πέταξα μετά το πρωί γιατί θα είμαι home alone μέχρι και αύριο απόγευμα 
KFC δεν μου βγήκε τελικά και την μπουμπούνισα Goodys - 3 cheese, 1 club, μια κοτομπουκιές και μια σαλάτα (!), άνοιξα ps5 και Control να τελειώσω το DLC και μετά λέω "α, για να βάλω το νέο Captain America στο Disney+, φαίνεται οικτρό αλλά έχει και Harisson Ford 
"
Τελικά χάσαμε στο Disney+, διότι αυτό που είχε τελικά ήταν ένα 3λεπτο sneak peek - marketing κολπο να το κοτσάρουν πρώτη σελίδα για να σπρώξουν λίγο τη ταινία στις αίθουσες, που έχει πατώσει.
Οπότε λέω μην πάει τζάμπα τόση σαπίλα - στο ενδιάμεσο είχα φάει και μισό κιλό φιστίκια Αιγίνης με μια Bud και λίγο χαλβά - και κάνω ένα γρήγορο check τι σάπιο θα μπορούσα να δω, βάση του αρχικού μου πλάνου.
Ξάφνου, εκεί που χάζευα την ατελείωτη λίστα με σαβούρες του Netflix, ο χρόνος παγώνει - το αεράκι από το ανοικτό παράθυρο αρχίζει να μοιάζει πιο ζεστό και οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται: νέος Wallace & Gromit στο netflix!
Το είχα πετύχει πρεμιέρα σε BBC τα Χριστούγεννα που ήμουν Λονδίνο αλλά το ξέχασα μετά εντελώς - και να που ένα σατανικό twist of events το έφερε μπροστά μου
Οπότε το ps5 μένει κλειστό και ξεκινάω χωρίς ανάσα για Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl:
Το Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl αποτελεί την πολύ-αναμενόμενη επιστροφή του αγαπημένου δίδυμου της Aardman Animations, σηματοδοτώντας την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία από το 2005. Σκηνοθετημένο από τους Nick Park και Merlin Crossingham, το film επαναφέρει τους Wallace και Gromit σε μια νέα περιπέτεια που επικεντρώνεται στην επιστροφή του διαβόητου πιγκουίνου Feathers McGraw (σπαρταριστός βουβός χαρακτήρας με deadpan εκφραστικότητα, στα πρότυπα των μεγάλων villains του James Bond) ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στο The Wrong Trousers το 1993.
Αφού καταφέρνει να δραπετεύσει από τη φυλακή, ο Feathers σχεδιάζει να εκδικηθεί τον Wallace και τον Gromit, εκμεταλλευόμενος την τελευταία εφεύρεση του Wallace, τον Norbot, έναν «έξυπνο» ρομποτικό βοηθό. Ο Norbot, προγραμματισμένος να διευκολύνει την καθημερινότητα, πέφτει στα χέρια του Feathers, ο οποίος τον μετατρέπει σε εργαλείο χάους - με απώτερο στόχο μια μεγάλη ληστεία.
Η ταινία άπτεται θεματικών όπως η τεχνολογική εξάρτηση και οι κίνδυνοι της υπερβολικής αυτοματοποίησης, προσφέροντας παράλληλα μια διακριτική meta αλληγορία για τη θέση της Aardman του παραδοσιακού stop-motion animation στο σύγχρονο τοπίο του ευρύτερου animation. Eννοείται επίσης πως το humor είναι top notch, με αμέτρητες αναφορές σε κλασσικές ταινίες ή ευρύτερη pop κουλτούρα - με τον σωστό τρόπο, ενσωματωμένα στη πλοκή σαν gags που προκύπτουν αβίαστα και οργανικά.
Ο Wallace, με τη γνωστή του αφέλεια και τον ενθουσιασμό για τις εφευρέσεις, συχνά προκαλεί χάος, ενώ ο Gromit, με την εκφραστική του σιωπή, αναλαμβάνει ξανά τον ρόλο του λογικού και προστατευτικού φίλου - του "γαμώ τη ζωή μου τι κάνω εγώ εδώ/χαλάλι που σε αγαπάω όμως ρε μπαγάσα.
Η επιστροφή του Feathers McGraw προσθέτει μια νότα νοσταλγίας (για τους fans) ενισχύει την ένταση και το ενδιαφέρον της πλοκής με τις μακιαβελικές του ραδιουργίες, ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ Gromit και Feathers (δύο χαρακτήρων που επικοινωνούν αποκλειστικά χωρίς λόγια και με περιορισμένη εκφραστικότητα) προσφέρει μερικές από τις πιο σπαρταριστές στιγμές ανθολογίας της ταινίας.
Η αισθητική της ταινίας διατηρεί προφανώς την παραδοσιακή τεχνική του stop-motion animation: η υπερβολική προσοχή στη λεπτομέρεια είναι εμφανής σε κάθε καρέ, με τα σκηνικά και τους χαρακτήρες να αποπνέουν ζεστασιά και αυθεντικότητα.
Η μουσική επένδυση τωνLorne Balfe και Julian Nott συμπληρώνει ιδανικά την ατμόσφαιρα της ταινίας, ενσωματώνοντας τα όποια κλασικά θέματα με νέες ευφάνταστες συνθέσεις και pieces.
Συνολικά, το Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl είναι μια πολύ αξιόλογη προσθήκη στη σειρά των περιπετειών του αγαπημένου δίδυμου - και ένα καλό comeback της Aardman μετά το λίγο μέτριο Chicken Run: Dawn of the Nugget. Με σεβασμό στην παράδοση και το ύφος που καθιέρωσε την Aardman Animations, η ταινία καταφέρνει να προσφέρει μια φρέσκια ιστορία που απευθύνεται τόσο στους παλιούς όσο και στους νέους θαυμαστές.
Ένα κλικ κάτω από το Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit αλλά αυτό δεν λέει πραγματικά τίποτα
Αυτά, να το δείτε - με παιδιά ή χωρίς, με Goοdys ή όχι.
Σήμερα θα επιχειρήσω νέα απόπειρα καψίματος - ελπίζω να μην πέσει το μάτι μου σε κάτι ενδιαφέρον πάλι
Μιλαμε για τεραστιο έπος !!! Εισαι πολυ τσιφτης
Δεύτερη απόπειρα χτες για κάτι ανάλαφρο και ταιριαστό με την… σαλάτα που έφτιαξα (μιας και βαδίζω στα 92 κιλά πλέον) αλλά φευ - η συνάντησή μου νωρίτερα μέσα στη βδομάδα με έναν αγαπητό φορουμικό έμπορα και η φευγαλέα μας συζήτηση για John le Carré με τρίγκαρε και έβαλα να δω το Tinker Taylor Soldier Spy, μια εκ των κορυφαίων ταινιών… όλων των εποχών κατ’ εμέ (και επειδή έχει πάθει κοκομπλόκο το forum με τις εικόνες, ρουφήχτε gifs):
Το Tinker Tailor Soldier Spy του 2011 λοιπόν είναι ένα εγκεφαλικό κατασκοπικό θρίλερ σκηνοθετημένο από τον Tomas Alfredson (του ασύγκριτου Let the Right One In και του αποτυχημένου, μετά από ένα τρελό production hell The Snowman, που τον έκανε να αποσυρθεί έκτοτε δυστυχώς στη πατρίδα του για να στανιάρει) βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John le Carré (1974) - και περιστρέφεται γύρω από τον George Smiley, ο οποίος επιστρέφει μετά από την αναγκαστική του συνταξιοδότηση στο Circus και την βρετανική ΜΙ6 για να ανακαλύψει ποιος εκ των υπολοίπων εναπομενόντων μεγάλων “κεφαλιών” της βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών είναι κρυφός κατάσκοπος των Σοβιετικών.
Ο Alfredson καταφέρνει να αποδώσει την ασφυκτική, δυσπιστούσα ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος μέσα από μια υπολογισμένη, εξαιρετικά ακριβή σκηνοθετική προσέγγιση: υιοθετεί μια μεθοδική και συγκρατημένη σκηνοθεσία, γεμάτη διακριτικά σύμβολα και αφηγηματική οικονομία. Οι εικόνες του είναι πυκνές σε πληροφορία και δεν παίρνουν από τον χέρι τον μέσο θεατή, επιτρέποντας του να συναρμολογήσει μόνος του το παζλ της ιστορίας.
Χωρίς περιττές φιοριτουρες αναδημιουργεί οργανικά και με ακρίβεια την ατμόσφαιρα της Ψυχροπολεμικής περιόδου και μεταφέρει με αργό, υποβλητικό και βραδύκαυστο ρυθμό, μια ιστορία γεμάτη ίντριγκα, προδοσία και ισχυρές πινελιές υπαρξισμού.
Η προδοσία πλέον δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και συναισθηματική, φιλική - ακόμα και ερωτική.
Οι χαρακτήρες της ταινίας μοιάζουν χαμένοι και εγκλωβισμένοι παράλληλα, σε ένα γαϊτανάκι μυστικών και ψεμάτων, μέσα στο οποίο διαρκώς παλεύουν για να ανακαλύψουν μια ρανίδα σιγουριάς.
Ο Smiley περιφέρει το σαρκίο του ψάχνοντας τον διπλό πράκτορα, ουσιαστικά όμως ψάχνει λόγο ύπαρξης: Άνθρωποι - σκιές αποξενωμένοι και αποκομμένοι από τα πάντα, κοινωνικά απόβλητα του παγιδεύτηκαν σε ένα σύστημα που έφτιαξαν οι ίδιοι, με ιδανικά τα οποία, εν συνεχεία, ξέφτισαν και έμειναν ξεκρέμαστοι να κυνηγούν χίμαιρες - μελαγχολικοί και θλιμμένοι “βρικόλακες” μιας εποχής που έχει πεθάνει και περιφέρονται στις στάχτες της θηρεύοντας μια ψευδαίσθηση.
Όλη αυτή η (φυσικώς συνεπακόλουθη) υπαρξιακή αγωνία που δείχνει να κατατρώει όλους τους χαρακτήρες, εντείνεται από την πολυπλοκότητα ενός πολύ απαιτητικού σεναρίου - με παράλληλες υποπλοκές, χωροχρονικά “παράδοξα” και μια εκπληκτική αφήγηση που σε ρουφάει διαρκώς ολοένα και πιο βαθιά σε μια απύθμενη τρύπα αμφιβολιών, κρυμμένων απαντήσεων, υπαινικτικών ματιών και απόγνωσης.
Το κείμενο του le Carré δεν απλοποιείται καθόλου, απαιτώντας από τον θεατή να συμμετέχει ενεργά στη ταινία, βιώνοντας τη σύγχυση και την ανάγκη αποκρυπτογράφησης των πληροφοριών όπως ακριβώς και οι ίδιοι οι κατάσκοποι της ιστορίας - πετυχαίνοντας ένα συναρπαστικό immersion που ανάγει τη ταινία σε κάτι παραπάνω από μια απλή εγκεφαλική εμπειρία.
Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός, αλλά κάθε σκηνή έχει συγκεκριμένο σκοπό και ειδική βαρύτητα. Το χρώμα και η φωτογραφία παίζουν αναμφισβήτητα μεγάλο ρόλο στην αισθητική, με τον διευθυντή φωτογραφία Hoyte van Hoytema να δημιουργεί μια παλέτα που κυριαρχείται από μουντούς, ψυχρούς τόνους – γκρι, καφέ και ξεθωριασμένα μπλε, που ενισχύουν τη υπόγεια (βαθιά) μελαγχολία της ταινίας, αλλά και την καχυποψία που διατρέχει όλους τους “παίκτες της σκακιέρας”.
Η χρήση του κάδρου και της σύνθεσης εικόνας είναι εξίσου εντυπωσιακή και κουρδισμένη σαν ελβετικό ρολόι: πολλές σκηνές διαμορφώνονται με αυστηρή συμμετρία, αποδίδοντας μια αίσθηση ελέγχου και ασφυκτικής πειθαρχίας. Τα κοντινά πλάνα χρησιμοποιούνται στρατηγικά, συνήθως αρκετά σπάνια, με απώτερο σκοπό να αναδείξουν ή να εντείνουν τη συγκρατημένη ένταση μεταξύ των χαρακτήρων.
Υπάρχει μια εξαιρετική αξιοποίηση επίσης του ήχου – η απουσία μουσικής σε πολλές σκηνές προσθέτει στην αίσθηση έντασης (btw έχει γραφτεί και ένα εξαιρετικό theme για τη ταινία) ενώ οι λεπτές ηχητικές λεπτομέρειες (το θρόισμα ενός χαρτιού, μια μακρινή συνομιλία, οι ήχοι μιας παλιάς γραφομηχανής) δημιουργούν μια αίσθηση διαρκούς επιτήρησης και καχυποψίας.
Ο Gary Oldman, κάνει μια μεγάλη ανατροπή (σε σύγκριση με το πόσο υπερβολικά θεατρικός είναι ανέκαθεν - ή απλά υπερβολικός ) και δίνει μια πολύ εσωστρεφή, μινιμαλιστική και εξαιρετικά πολυεπίπεδη ερμηνεία ως George Smiley. Άλλοι ηθοποιοί (ή κάλλιστα και ο ίδιος) θα μπορούσαν να προσδώσουν έναν πιο εξωστρεφή, εκρηκτικό τόνο στον ρόλο, ο Oldman όμως διαλέγει μια σιωπηλή, αναλυτική προσέγγιση. με μετρημένες κινήσεις και ένα προσεκτικό, εποπτικό βλέμμα που σπανίως αφήνει τον θεατή - παρατηρητή να τον “διαβάσει”. Είναι από εκείνες τις ουσιαστικές, μετρημένες ερμηνείες που χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, λόγω της εσωστρέφειας τους, αγγίζουν φοβερά επίπεδα ενσυναίσθησης.
Το υπόλοιπο all star English cast (John Hurt, Colin Firth, Βenedict Cumberbatch, Tom Hardy, Mark Strong, Toby Jones, Ciarán Hinds, Kathy Burke κτλ)) είναι εξίσου εξαιρετικό στις ερμηνείες του - πλήρως εναρμονισμένο με τον Oldman και τον ρυθμό που επιβάλλει στη ταινία.
Ο κάθε ηθοποιός φέρνει κάτι μοναδικό στην ταινία (συνειδησιακές συγκρούσεις ο ένας, ευαισθησία ο άλλος, αγωνία απέναντι σε ένα σύστημα που καταρρέει ο τρίτος κτλ κτλ κτλ) και όλοι μαζί συνθέτουν ένα σύνολο που αποπνέει, πέρα από αληθοφάνεια, συναρπαστική πολυπλοκότητα.
Το Tinker Tailor Soldier Spy είναι μια αριστοτεχνική κινηματογραφική μεταφορά ενός απαιτητικού λογοτεχνικού έργου. Η ταινία απαιτεί την προσοχή του θεατή, αρνείται πεισματικά να υποκύψει στα κατασκοπικά κλισέ, είναι εξαιρετικά πυκνή σε πλοκή και ίντριγκα, δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις και λειτουργεί περισσότερο σαν ένα λεπτομερές παζλ που συναρμολογείται κατά τη διάρκεια της.
Με μια συγκρατημένη αλλά εξαιρετικά μελετημένη σκηνοθεσία, υποδειγματικές ερμηνείες, η ταινία overall ξεφεύγει από την ταμπέλα του κατασκοπευτικού θρίλερ και εμπίπτει περισσότερο σε εκείνη του διαλογισμού πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία και τις περίπλοκες, ηθικά αμφίσημες πάσης φύσεως εξουσιαστικές δομές.
Πέμπτη είδα σάλπαρε το πειρατικό του “A Complete Unknown”
ντάξει, δεν υιοθετώ αλλά ναι.
οπότε ιδανική προβολή πριν τα της Παρασκευής. Εγω το πιάνω για ταινία του 2025, οπότε θα τα ξαναπουμε τον Γενάρη του '26.
Μέχρι τότε.
Αρχικά, επιγραμματικά, οκ ο Σαλαμέ ξεπέρασε εαυτόν και με την καθογήδηση του Ντύλαν, στο να του μοιάσει όσο περισσότερο γίνεται, στα όρια καρικατούρας με το mumbling μερικές φορές, και η ταινία δεν είναι γενικά βιογραφική όπως κάτι άλλες σούπες που βγήκαν τα τελευταία χρόνια.
Εκτιμώ που επικεντρώνεται ιδιαίτερα στην κοσμοϊστορική απόφαση του Ντύλαν να κουμπώσει ενισχυτή, που αφήνει πολλές ασάφειες και ανολοκλήρωτα side-arcs ακριβώς επειδή επιχειρεί, αρκετά πιο συμβατικά βέβαια από όσα υπονοώ εδώ, να πιάσει το psyche ενός ακαλούποτου, ειδικά τότε, δημιουργού, και όχι τα lifetime achievements/landmarks του, δίνοντας στίγμα για την περιρρέουσα ατμοσφαιρα, και παρά το αρχικό φαστ-τρακ τα πήγε εξαιρετικά για να αποδώσει, με στιγμές βέβαια που κωμικές θα μπορούσαν να θεωρηθούν, την στιγμή της καμπής του, και να αδιαφορήσει για την μετέπειτα πορεία του.
Για την οποία, είπαμε κάποια πράγματα πρόσφατα:
Βέβαια, ρόλος της ταινίας η Joan Baez της Barbaro, με κάθε βλέμμα της να ισοπεδώνει το method acting του Σαλαμε ξερω γω. Επίσης, μορφάρα ο Cash, ως υποκινητής του μεγαλύτερου μουσικού μπάχαλου έβερ σε φιξιοναλ επίπεδο, και γενικότερα, ευχάριστη ταινία, πέραν του δέοντως, αλλά μέχρι εκεί. Προχωράμε.
Επίσης, χθες βράδυ είχε Presence του Soderbergh.
Είχα μεγάλες προσδοκίες για τούτο δω. Και για το πρώτο μισάωρο ένιωθα πως βλέπω κάποια φάρσα, ειλικρινά.
ΟΚ, η σκηνοθετική επιλογή για πλάνα και οπτική είναι που ανεβάζει επίπεδο την ταινία και την κάνει άξια σχολιασμού, όπως και το τελευταίο της 10λεπτο που δένει ημιεπιφανειακές αναπτύξεις χαρακτήρων σε κάτι ουσιαστικό.
Κυρίως στο σενάριο έχω τις όποιες ενστάσεις (και όχι στην πλοκή), αλλά αν και δεν έπιασε τις προσδοκίες μου δεν ήταν και το αρχικό χάλι που διαφαινόταν.
Βέβαια, έχω να ευχαριστηθώ κάτι που έκανε ο Σόντερμπεργκχ από τα 2 Τσε, οπότε ναι. Ωραίο ψυχολογικό θρίλλερ, μέχρι εκεί.
edit:
Αν δεί κανένα το
Ας πει γνώμη.
ΠΟΛΥ υποτιμημένες ταινίες 
Είδα την Παραγγελιά του Παύλου Τάσιου. Είχα αξιωθεί να δω μόνο αποσπάσματα και τώρα είδα ολόκληρη την ταινία. Μία ταινία ιδιαίτερη στην αφήγησή της, με την Κατερίνα Γώγου σε ρόλο αφηγήτριας σε σκηνές όπου σβήνουν τα φώτα κι όπου παύει η δράση, και με τα ποιήματά της να ταιριάζουν σε μεγάλο βαθμό στη ροή της ταινίας. Λέω σε μεγάλο βαθμό, γιατί σε κάποια σημεία μοιάζουν ξέχωρα. Με την παιδική της φωνή, που γνωρίζουμε από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, αλλά με οργή και υποκριτική δεινότητα, απαγγέλει μερικά από τα ποιήματά της, ενώ παράλληλα κάνει ένα ενδιάμεσο act.
Η υπόθεση βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Νίκου Κοεμτζή, που σκότωσε 3 ανθρώπους για μια παραγγελιά σε ένα νυχτερινό κέντρο. Παράλληλα με την ιστορία του, όμως, γίνονται πολλά πολιτικά σχόλια για την Ελλάδα του τότε. Κάποια κομμάτια του σεναρίου φαίνεται πως απέχουν από την πραγματική ιστορία και προσπαθούν να συμπληρώσουν το παζλ της ιστορίας της ζωής εκείνου του ανθρώπου. Εξαιρετική ερμηνεία από τον Αντώνη Αντωνίου, πρέπει να ήταν ο καλύτερός του ρόλος.
Ιδιαίτερη ταινία για το ελληνικό σινεμά.
Folk horror λίγο οι προηγούμενες ημέρες, οπότε σειρά είχε το The Damned, που μου κέντρισε νωρίς μες τη χρονιά το ενδιαφέρον.
Η πλοκή, φαινομενικά απλή, όταν σε ένα ισλανδικό ψαροχώρι του 19ου αιώνα, καταμεσής ενός σκληρού χειμώνα, η τοπική κοινότητα, της οποίας ηγείται μια χήρα (Odessa Young σε πολυ δυνατη ερμηνεία), καλείται να αποφασίσει αν θα σώσει ναυαγούς στα ανοιχτά του οικισμού, λαμβάνοντας υπόψη το αν μπορεί να τους συντηρήσει κλπ. Η πλοκή, θυμίζει, και λόγω τοπίων και αίσθησης, το Godland (αλλά επ’ ουδενί τόσο ποιητικό, αν και αγγίζει παρόμοια θέματα συνείδησης, τύψεων, πίστης, κλπ) ή την 1η σεζόν του The Terror, μπλέκει τον λαογραφικό μύθο των draugr, και ενώ η ταινία απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί όντως ως horror, πιάνει ένα πολύ ωραίο mood και δίνει το βάρος στις ανθρώπινες επιλογές, μέχρι το twist του φινάλε, που με έχει διχάσει λίγο, κυρίως επειδή απλά υπάρχει και αιωρείται.
Πολλοί θα μπορούσαν να βρουν παραλληλισμούς με σύγχρονα κοινωνικά θέματα, η ταινία όμως, ορίζοντας εξαρχής τις συνθήκες σπάνης και εξαθλίωσης των κατοίκων αποφεύγει αυτή την κατεύθυνση, και εμμένει στο να ανασυγκροτεί μια εποχή και αίσθηση που δεν ξεφεύγει από το πλαίσιό της, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Μπορούσε και καλύτερα.
Είχα στο νου μου να συνδυάσω αυτή την ταινία με το φινλανδικό The White Reindeer (1952), του Erik Blomberg, πρακτικά την πρώτη ταινία της χώρας του που έφτασε Κάννες, κλπ.
Όπως πολλά folk horror της εποχής του, επικεντρώνεται στο λαογραφικό/παγανιστικό στοιχείο έναντι shock tactics, και με οπτικές λήψεις (βοηθά και η Λαπωνία) και σαουντρακ για σεμινάριο, ξεδιπλώνει την ιστορία μιας νιόπαντρης που καταλήγει να κάνει μια συμφωνία με ένα σαμάνο και κλπ κλπ δεν θα πω. Αναμενόμενο το φινάλε, τρομερή ροή και πλούσιο παρά τα 70 σκάρτα λεπτά του (ιδανική διάρκεια βέβαια), και αν αναλογιστούμε πως βγήκε πριν από πολλά εμβληματικά φιλμ των 50s και 60s ειδικά στην Ευρώπη και Ιαπωνία του είδους, τότε υποθέτω πως με σχετική έρευνα μπορούμε να βρούμε και μαζικές επιρροές, σε μια συνέχιση της οπτικής του τιτάνα Dreyer από τον Blomberg, πριν παραδώσει σκυτάλη σε Bergman κλπ.
Αν υπήρχε μια ταινία που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ως προς την κινηματογραφική και αισθητική προσέγγιση, αυτή ήταν, πέραν ταινιών προαναφερθέντων σκηνοθετών, το “Valerie And Her Week Of Wonders” (1971), και φυσικά το “Bakeneko: A Vengeful Spirit” (1968).
Σημαντικό ρόλο στην όλη διατήρηση μιας εξερεύνησης εαυτού της πρωταγωνίστριας, η μουσική υπόκρουση, που κινούταν κάπου ανάμεσα στο επικό και το ονειρικό, καθώς και τα κοντινά στα βλέμματα, ειδικά των ανδρών. Εξαιρετικό.
πρόσεχε πειρατή ε
ειναι θολες οι διατυπωσεις του νομου και ακροβατούμε στο περιθώριό τους
Χτες κοιμήθηκα από τις 22.30 -γιατί μάλλον αυτός είμαι πλέον- ΑΛΛΑ ξύπνησα κατά τις 05.00 επειδή υπερένταση.
Λέω να δω Lakers - Nuggets, βλέπω Murray και Jokic με πολιτικά στον πάγκο, οπότε με συνοπτικές το NBAικό πλάνο παίρνει πούλο και αντ’ αυτού βάζω Apple TV+ να χαζέψω τίποτα → πέφτω πάνω σε αυτό
φαίνεται υπερβολικά σάπιο αλλά πραγματικά ποιος νοιάζεται εκείνη την ώρα - αν ιδανικά με κοίμιζε κιόλας σε καναπέ, ακόμη καλύτερα
Τελικά το είδα όλο, δεν κοιμήθηκα, ναι ήταν σάπιο αλλά πέρασα και καλά - αν ήταν Σάββατο βράδυ, είχα μια - δυο πίτσες σπίτι και το έβλεπα τότε, θα το στήριζα ακόμα περισσότερο.
Χονδρικά, ενας μαν του στρατού που μοιάζει με μια μίξη Rambo/Bourne με σοβαρά ψυχολογικά, αναλαμβάνει να φυλάξει ένα φαράγγι με κάτι διαόλους στον πάτο του, απάνω σε έναν πύργο.
Απέναντί του στο φαράγγι, σε έναν άλλο πύργο για τον ίδιο λόγο τοποθετείται μια… Λιθουανή sniper (!)
Kαι εκεί που λέω “α ωραία, τώρα θα κοιμηθώ” αρχίζουν να προσπαθούν να επικοινωνήσουν με γραπτά μηνύματα σε χαρτόνια, με κιάλια κτλ, σταδιακά αποδεικνύοντας ότι… το ρομάντζο μπορεί να ανθίσει με τα πιο απλά μέσα και στους πιο απίθανους τόπους!! 
Εκεί η ταινία με κέρδισε και συνολικά πέρασα καλά μαζί της, παρά το όλο γελοίο του πράγματος ή την διεκπεραιωτική σκηνοθεσία και το σενάριο - ομελέτα 200 υλικών.
Miles Teller στιβαρός -κρίμα που μετά το Whiplash έχει μόνο το Top Gun: Maverick στο παλμαρέ του σαν top tier ταινία, μάλλον πρέπει να αλλάξει ατζέντη- ενώ η Anya Taylor έχει κάνει full embrace το ερμηνευτικό της τωρινό status (να ποζάρει ασταμάτητα) αλλά εδώ δουλεύει μια χαρά.
Bonus η Sigourney Weaver, να δίνει ένα τύπου κύρος στο όλο πράγμα.
Γενικά it is what it is → περνάς ανεγκέφαλα καλά, δεν το θυμάσαι μετά από μισή ώρα (ίσως και κατά τη διάρκεια) και that’s it 
ετσι σε θελω, ακριβοδίκαιο
Το γιατί την έψαξα και την είδα, είναι προφανές χαχα.
Αν άξιζε τώρα, ναι.
Γίνεται και θεατρικό άμα λάχει και πάει φέτες στα θέατρα.
Υπάρχει μια τσαχπινιά, υπάρχει χημεία, υπάρχουν πολλά, δεν είναι η καθεαυτή ταινία dominatrix.
Αν θα άλλαζα κάτι; Μάλλον το τέλος. Θα έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ένα πιο ταιριαστό με όλα τα
προηγούμενα λεπτά που μεσολάβησαν.
6,5/10
το πρώτο, ήταν μαλακιούλα.
Αυτό, είναι πιο χαριτωμένη μαλακιούλα, που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, και είναι ένας τίμιος φόρος τιμής, σε διαλόγους, εικαστικό, πλοκή, στo golden age των '80s anime.
Μια χαρά.
Άρχισα το nosferatu, στη μία ώρα το σταμάτησα. Εξαιρετικά καδραρίσματα, αυτά. Άψυχο (pun intended) δυστυχώς.
Αν εξαιρεσω το κομματι του ταξιδιου του Hutter στα Καρπαθια και τη διαμονη του στο καστρο οπου η φωτογραφια ειναι εξαιρετικη, ουτε εγω μπορω να πω οτι ενθουσιαστηκα.
Λιγο υπερτιμημενος για μενα ο Eggers. Αν και το The Witch ειναι για μενα το καλυτερο horror εργο του αιωνα που διανυουμε, στα υπολοιπα 3 το μονο πραγμα που με τραβηξε ηταν η φωτογραφια και τα καδραρισματα. Ειδικα τα The Northman και Τhe Lighthouse σε σημεια με κουρασαν παααρα πολυ!
Το ειδα και εγω πρόσφατα το Nosferatu και μου φανηκε στην καλυτερη μετριο.
Ευτυχως δεν ηταν Lighthouse…
To “Flow” του Λετονού Γκιντς Ζιλμπαλόντις συνδυάζει την απλότητα με μια βαθιά ενσυναίσθηση, δημιουργώντας μια εμπειρία που μπορεί κάλλιστα να αγγίξει τόσο το παιδικό όσο και το ενήλικο κοινό. Χωρίς τη χρήση διαλόγων, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός μαύρου γάτου που περιπλανιέται σε έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη παρουσία έχει εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω μόνο τα ίχνη της.
Η ταινία, από όσο διάβασα, δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου με το δωρεάν λογισμικό Blender και με προϋπολογισμό 3,6 (!) εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Ζιλμπαλόντις “έπαιξε” με (και με) Unreal Engine και Blender, τα οποία του επέτρεψαν να βλέπει το αποτέλεσμα σε πραγματικό χρόνο, με φως και λεπτομέρειες, χωρίς να περιμένει rendering - μειώνοντας κατά πολύ το κόστος παραγωγής αλλά και επιτρέποντας τη δημιουργία ενός μοναδικού οπτικά αποτελέσματος.
Η σκηνοθεσία λοιπόν του (one man show) Ζιλμπαλόντις… ε είναι μοναδική και δη φοβερά συνειδητοποιημένη απέναντι στο όραμά και τους χαρακτήρες του: αντί για τις κλασικές εναλλαγές πλάνων, η κάμερα ακολουθεί πολλές φορές τα ζώα σαν να την κρατάει κάποιος στο χέρι (όχι ακριβώς handheld αλλά κάτι με περισσότερη ευκρίνεια και ομαλή ροή) δημιουργώντας μια αίσθηση αυθορμητισμού και φυσικότητας - ενώ άλλες φορές αγκαλιάζει το επικό με φοβερή αυτοπεποίθηση.
Τα ζωντανά χρώματα και η λεπτομερής απόδοση της φύσης είναι υπέρ το δέον εντυπωσιακά, ενώ η μουσική επένδυση (πάλι ο Ζιλμπαλόντις, σε συνεργασία με τον επίσης Λετονό συνθέτη Ρίχαρντς Ζαλιούπε) προσθέτει τα μάλα στο όλο αποτέλεσμα.
Θεματικά, το “Flow” προφανώς παίρνει πάσα από την κλιματική αλλαγή για να αντανακλάσει στην καταστροφή τη σημασία της συνεργασίας σε περιόδους κρίσης: η ιστορία ξεκίνησε ως κάτι αφηρημένο, μια γάτα δηλαδή σε ένα δάσος. Μια μεγάλη πλημμύρα γίνεται το πιο τρομακτικό σενάριο του μικρόκοσμού της και την αναγκάζει να εγκαταλείψει το σπίτι της ώστε να βρει έναν νέο τρόπο να ζήσει - σε μια βάρκα εν τέλει μαζί με μια ετερόκλιτη ομάδα άλλων ζώων.
Εκεί, σταδιακά το κάθε ζώο αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, καθώς αναλογίζεται πώς μπορεί να συμβάλλει θετικά στην δόμηση μιας μικρό-κοινωνίας - και εν συνεχεία πως να γίνει καθοριστικό σε έναν μεγαλύτερο κόσμο με μεγαλύτερες ανάγκες και stakes.
Μερικές φορές, η καθαρή μυθοπλασία μπορεί να αποκαλύψει βαθύτερες αλήθειες για την πραγματικότητα και η επιλογή του animation και των ζώων ως πρωταγωνιστών είναι πέρα για πέρα συνειδητή - όπως και οι κρυπτικές αναφορές της ταινίας για το ευρύτερο lore του κόσμου που διαδραματίζεται.
Το Flow σε γενικές γραμμές, δεν είναι απλώς μια ταινία για την επιβίωση στη φύση, αλλά μια υπενθύμιση του πώς μπορούμε να ξαναβρούμε την “ανθρωπιά” μας μέσα από την ενότητα και τη συνεργασία. Η ταινία καλεί μέσες -άκρες τον θεατή να δει τον εαυτό του ως μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου και να αναλογιστεί πώς μπορούμε να συμβάλλει θετικά τριγύρω του.
Η αφήγηση ξεκινά και τελειώνει με ζώα που παρατηρούν την αντανάκλασή τους σε μια λίμνη: ένα μοτίβο που υπογραμμίζει την αναζήτηση του εαυτού και την κατανόηση του κόσμου γύρω μας… με την διαφορά πως στην αρχή η γάτα είναι μόνη της μπροστά στην αντανάκλασή της, στο τέλος όχι.
Μοναδική αισθητική - to the point ακριβοδίκαιο στις θεματικές του, άκοπο αριστούργημα και μάλλον το καλύτερο animation που είδα φέτος.
Επίσης από τις ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια που έφυγε αναπάντεχο δάκρυ σε ταινία (στο φινάλε, στα τελευταία 1-2 λεπτά) - εντελώς φυσιολογικά, χωρίς να τριγκαριστώ τεχνητά ή κάτι τέτοιο.
Το έβαλε το Cinobo, σκατά στα μούτρα μου που δεν το είδα σινεμά.
Επειδή ήθελα να δω κάτι που να με ηρεμήσει, επέλεξα να δω από το Ertflix το “Σχετικά με τον Βασίλη” του Σταύρου Τσιώλη. Αποδείχτηκε σοφή επιλογή, καθώς είναι μία από τις πρώτες ταινίες όπου ο Τσιώλης έκανε το είδος του σινεμά για το οποίο τον θυμόμαστε. Αργή σκηνοθεσία, που ακολουθεί τον ήρωα - εν προκειμένω έναν μεσήλικα καθηγητή που τα παράτησε όλα και απομονώθηκε - στην προσωπική του αναζήτηση. Η δράση είναι ελάχιστη, τόση ώστε να δώσει το έναυσμα για ν’ αρχίσει η αναζήτηση. Μία φωτογραφία που αποτύπωσε μία άγνωστη κοπέλα γίνεται το έναυσμα για τον ήρωα. Αναζητώντας τα μέσα της εποχής για ν’ αναπαράγει το στιγμιότυπο της φωτογραφίας και να βρει την αλήθεια σ’ αυτό, βρίσκει ένα νέο νόημα στη ζωή του. Δεν περιμένεις να βρεις λύση στο μυστήριο, αλλά νιώθεις ότι περιπλανιέσαι μαζί με τον ήρωα. Αυτό το κάνει και σε άλλες ταινίες του ο Τσιώλης. Από τα highlights η σκηνή με τον Κωνσταντίνο Τζούμα, που ενσαρκώνει έναν αγιογράφο που έχει ξεμείνει περιμένοντας σε ένα ξωκκλήσι και ο σκηνοθέτης τον παρουσιάζει σε ένα φωτεινό φόντο που τον πλαισιώνει σαν φωτοστέφανο. Έμοιαζε σαν μία μεταφυσική συνάντηση.
Κάτι που εκτιμώ απέραντα στο σινεμά του Τσιώλη και το είδα και σ’ αυτό το έργο είναι η αγάπη του για την Αρκαδία και η επιλογή να την κάνει σκηνικό στις ταινίες του. Η Τρίπολη, τα ορεινά χωριά του νομού, οι δρόμοι, το τρένο που περνά από αυτά τα μέρη λειτουργούν ως καμβάς στις ταινίες του. Πολλά γνωστά και άγνωστα, αλλά γνώριμα για όποιον κατάγεται από την Αρκαδία, μέρη, τα τίμησε κάνοντάς τα σκηνικά του μοντέρνου σινεμά που επέλεξε να κάνει. Η κινηματογραφική περιπλάνηση σ’ αυτά τα τοπία είναι μία ιδιαίτερη εμπειρία για όποιον έχει μεγαλώσει ή έχει εξερευνήσει αυτόν τον τόπο.
Για εμένα η ταινία ήταν μια καλή επιλογή, όπως είπα. Οι ταινίες αυτού του σκηνοθέτη έχουν κάτι που σε τραβάει. Και χαίρομαι που η ΕΡΤ έχει αποφασίσει να προβάλει τα έργα του Τσιώλη στην πλατφόρμα και στον τηλεοπτικό της αέρα. Η συγκεκριμένη ταινία προβλήθηκε τον Οκτώβριο για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Πρωταγωνιστής δεν είναι κάποιος ηθοποιός, αλλά ο ποιητής Τάσος Δενέγρης.
Νομίζω κατάγεται από το Κάψια, ένα χωριό κοντά στο Λεβίδι και σχετικά κοντά και στο δικό μου.
