Αυτό ναι ρε Πιερό.
Το άλλο ήταν παντελώς αχρείαστο. Ξέρουμε πως η Κίντμαν είναι καλή ηθοποιός κι ο Μπαντέρας όχι.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο αυτό και μάλιστα καλύτερα.
Θα δώσω πάντως μια ευκαιρία στην σκηνοθέτιδα και θα δω ταινίες της μιας κι έχει πάρει εργολαβία την Melisandre του GoT 
ο Μπαντερας ηταν οκ μωρε. Ο αλλος ο μπομπος δεν αντεχοταν. όχι για S&M, ουτε για 5Χ5
Μεσημεριανο σάπισμα με αδερφή και Disney+, λέμε δεν το έχουμε δει, ας το βάλουμε, τι 2και41 γτχμκτπμ, μαλακιούλα, πρακτικά το πρώτο, με άλλα σεττινγκ και έξτρα “εξωτικο” πολιτισμο. Οκ, εικονα ενδυματολογικο και αυτο το black futurism aesthetic που εκανε το 1ο BP αξιοπρεπη ταινια τελειο, όλα τα άλλα, απυθμενα μετρια.
Companion λοιπον, και αρχικά, σέβας σε κάθε νέα ταινία με διάρκεια μικρότερη ή ίση των 100 λεπτών.-
Sophie Thatcher εξαιρετική, η dark/sci-fi πλευρά ξεδιπλώνεται ανάλαφρα και εύκολα μεν, όχι ανόητα δε, θα μπορούσε να είναι ταινία του ύστερου Garland, ωραία η αλληγορία περί τοξικότητας/χειριστικότητας, βέβαια όταν η Μεγκαν η Φοξ έπαιζε σε κάτι τέτοια τα λέγαμε c movies - σκουπίδια, αλλά πέρα από αυτό, σοβαρά μιλώντας, προτείνεται ανεπιφύλακτα, επουδενί χαμένος χρόνος.
Πολύ ισορροπημένη ταινία.
Επιτελούς κάποιος το ειπε
How To Blow Up A Pipeline λοιπόν, ή αλλιώς η προσπάθεια μιας ετερόκλητης ομάδας να ανατινάξει, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες έναν αγωγό πετρελαίου.
Το πολιτικο σκελος, ειδικα απο το διαφορετικο υποβαθρο του καθενος και την κοινωνικη ομαδα που ανήκει, αλλά και το που τραβούν τις υποχωρήσεις για τη συνεργασία, κανει την ταινια πραγματικά ευχάριστη.
Το γεγονός δε, πως δεν γίνεται χολυγουντιανή μαλακιούλα ρίχνοντας το βάρος στο αν θα εκραγούν οι αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί ή οχι, λες και ειναι καποιο heist movie, αλλά σε κρατά σε εγρήγορση ενώ αναπτύσσει ιδανικά και όσο όσο διαπροσωπικές σχέσεις και προσωπικές πορείες, καθώς και οι σύντομοι μα περιεκτικοί διάλογοι συγκρούσεων και αντιφάσεων, καθώς φυσικά και η ιδανική διάρκεια, το καθιστούν μια απρόσμενα ποιοτική προβολή.
Υπέροχο. Προτείνεται.
Είναι το Onibaba μια από τις καλύτερες ταινίες έβερ; Είναι.
Είναι μέρος του ιαπωνικού new wave? Χρονικά ναι, κινηματογραφικά, perhaps.
Σύζυγος και πεθερά της άγριας υπαίθρου στα περιθώρια ενός εμφυλίου στην Ιαπωνία του 14ου αιώνα, σκοτώνουν ronin και samurai που περιπλανώνται στην περιοχή, φερμάροντας τους για να ζήσουν.
Βαθιά υπαρξιακό, με σαφείς αλληγορίες, σουρρεάλ σε στιγμές εξαιτίας μιας μάσκας ενός που βρίσκει η μια και κάτι περίεργα γίνονται με αυτή, δεν σποιλάρω, αγγίζοντας σοβαρά επίπεδα folk horror, το Onibaba είναι μια σπουδή πάνω στη θρησκεία, το θάνατο, την αμαρτία, την ματαιότητα, το human condition, την βία της υπαίθρου και πως αυτή παρεισφρύει σε κατοίκους επαρχίας, καθορίζοντας τη ζωή τους.
Περιέχει μερικές τρομερές σκηνές ανθολογίας, ενώ το πειραματικό jazz/folk/field recordings soundtrack απογειώνει την εμπειρία σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Απελπισία, βία και έρωτας μπλέκονται σε μια υπέροχη εξέλιξη που περιλαμβάνει και σύγκρουση της προεμφυλιακής κοινωνίας με το νέο που γεννιέται, σαφής αλληγορία και για την μεταπολεμική Ιαπωνία και τα όσα πολιτικά συνέβαιναν στην τότε δεκαετία (του '60), κοινώς το πολεμικό κοινωνικό τραύμα, τον απανθρωπισμό, την κοινωνική αποξένωση.
Ο ρόλος των ανδρών επίσης καθοριστικός, τοποθετούνται στο κάδρο, αλλά ως σημαντικά plot mechanisms, οδηγώντας σε έναν αυτοπροσδιορισμό ταυτότητας εκάστου χαρακτήρα, όχι μέσω αρνήσεων αλλά και πράξεων, δράσεων, υπερβάσεων.
Και όλα αυτά, σε σκληρό folk εφιαλτικό setting ατμοσφαιρικά, με τη σκηνοθεσία να παίζει τα ρέστα της, υποβοηθούμενη, ξαναλέω, από τη μουσική.
Η τελική σκηνή, είναι για χειροκρότημα.
Αυτά για spoiler free και περιληπτικό βερσιον. Δεν εμβαθύνω στις θεματικές, εκτιμώ τον αφαιρετικό μυστικισμό της αναζήτησης (sic).
Από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του 2025 για μένα, καθώς πρόκειται για ντουέτο από μεγάλες λατρείες.
Εμπνευσμένο από το Friday, να τουτο δω,
το One Of Them Days είναι ένα female buddy comedy, στο οποίο οι πρωταγωνίστριες Keke Palmer (Nope, Big Mouth, Human Resources κλπ) και SZA, στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο, παίρνουν μια χιλιοειπωμένη αφηγηματική τεχνική και απλά της δίνουν λόγο ύπαρξης στο 2025.
Τρομερή χημεία, απόλυτα φυσική εκφραστικότητα και συμπληρωματικότητα χαρακτήρων, με την SZA οριακά να παίζει προέκταση της μουσικής της περσόνας (τι περίοδο διανύει, κυκλοφορία του SOS Deluxe Lana, grammy, εμφάνιση στο Superbowl με τον King Kendrick πριν την επικείμενη παγκόσμια περιοδεία τους - αύριο μεγάλη μέρα για εισιτήρια), αλλά κυρίως, δεν γίνεται καμία απόπειρα εκβιασμένου χιούμορ ή γραφικά stoner σουρεάλ καταστάσεων.
Όσο για το ταξικό/έμφυλο/κοινωνικό στοιχείο, αυτό προφανώς και υφίσταται διάχυτο, και μάλιστα σε σημεία κερδίζει στο νήμα την κωμική έκβαση μερικών καταστάσεων. Μάλιστα, ακόμα και το πως κλείνει η πλοκή στην περιπέτεια των 2 γυναικών να βρουν λεφτά για το νοίκι για να μην φάνε έξωση, επειδή τα έφαγε ο ακαμάτης μαλάκας γκόμενος της μίας που της έχει μπαστακωθεί, ήταν αρκετά to the point, αν θέλουμε να το δουμε ως μια μετα-αφήγηση και συζήτηση πάνω στο πως “σπας τον κύκλο”. Καθώς και το πως προσεγγίζεται η καλλιτεχνική ιδιότητα όταν δεν έχεις εισόδημα.
Αβίαστα απολαυστικό, και είχα μεν απαιτήσεις επειδή ήμουν based, αλλά ακόμη και αν δεν “λύθηκα στα γέλια”, ακόμη και αν κάπου η ροή έκανε κοιλίτσα, είναι απλά αξιολάτρευτο, και κυρίως, όχι αναχρονιστικό.
Τα δύο inspector gadget με την ανιψιά μου. Ντισνευ μεν, όχι εντελώς άθλια δε. Έβλεπα το κόμικ περιστασιακά μικρός. Και βγάζουν τρίτο λέει φέτος ? χαχα.
Ειδα αυτo χθες τo βραδακι. Αρκετα τιμιo sci fi horror/ρoμαντζo πoυ δεν θα σoυ αλλαξει την ζωη αλλα θα περασεις καλα. Βoηθανε και oι leads πoυ ειναι ακρως χαρισματικoι (Miles Teller, Anya Taylor Joy).
Αρρώστια
Ρε συ ειναι πoλυ oμoρφη (και καλη ηθoπoιoς εννoειται) αλλα αυτo πoυ με τρελαινει ειναι τo πως παιζει. Τo attitude θελω κατι και θα τo παρω. Αγαπη μoνo
Εγω παλι θα ελεγα οχι αλλο μαιντανο Anya 
Γουστα μωρε. Και εγώ αν και τον παω εχω βαρεθει να βλεπω Pedro Pascal παντού πχ
Ρε γμτ μου φαινεται ακραια μετρια - κανενα υποκριτικο ευρος και παιρνει συνεχως αυτη την puppy eyes ποζα που με εκνευριζει. Τεσπα, γουστα οπως λες.
Νομίζω πως η χαριτωμενιά με το σκάκι και τα ντραμς που έκανε αμφότερους διάσημους, ήταν ο,τι καλύτερο στην ταινία με το χάλια cgi.
επειδη φαινεται ωραια πατατα το gorge Και θελω να το δω - εχει κανενα τερας ;
E περιπου.
Στο δεύτερο γκολ από το γαλλικό χελωνονιντζάκι το έκλεισα και είπα να δω τίποτα άλλο.
Οπότε, πρώτα πήγα στο The Breadwinner:
γιατι προχθες είδα νετφλιξ το νεο animated Witcher, και ενω καλα περασα ηταν καλη μαλακιουλα, αλλα ήθελα να μεινω σε animated mode λιγο ακομα, οποτε ο πειρατικος μου φακελος με καθοδήγησε.
Προφανώς κερδίζει ήδη από το όνομα (ο νοών νοείτω), και η πλοκή είναι η εξής:
In 2001, Afghanistan is under the control of the Taliban. When her father is captured, a determined young girl disguises herself as a boy in order to provide for her family.
Persepolis vibes, ή επειδή είμαι δυτικός τα λέω αυτά, εξαιρετικές σφήνες με εξιστορήσεις παραμυθιών με διαφορετικό animation που δένουν με το εκάστοτε σημείο της πλοκής, ωραίο soundtrack, και κυρίως, άφοβο. Νιώθεις κάθε συναίσθημα και απειλή ανά πάσα στιγμή. Όσο για το φινάλε, θα μπορούσε να είναι happily ever after? Nope. Σε γεμίζει, παρόλα αυτά.
Έπειτα, σειρά είχε το Nomadland του 2020.
A woman in her sixties, after losing everything in the Great Recession, embarks on a journey through the American West, living as a van-dwelling modern-day nomad.
Ανέτρεξα στο τότε ποστ μου στο φόρουμ για να δω πως και γιατί δεν το είχα δει τότε, εν τέλει ακόμη συμφωνω με όσα είχα γράψει,
ΑΛΛΑ, αν είχα προλάβει το Nomadland, παίζει και να το έβαζα κορυφή.
Δεν έχω να πω πολλα, είχε συζητηθεί και εδώ και είναι και πρόσφατο, don’t be like me, δείτε το αν δεν το έχετε δει.
Κατά τύχη την βρήκα από ένα τυχαίο άρθρο που διάβασα για τον Ντελ Τόρο. Το παληκάρι τώρα το έμαθα, το έψαξα σε φώτο & κείμενα, καταραμένος καλλιτέχνης κι αυτός που άφησε το στίγμα του. Μου πήρε λίγα λεπτά μέχρι να καταλάβω ποιος τον κάνει, αν και είχα διαβάσει το όνομά του στους τίτλους αρχής χαχα.
Ενδιαφέρουσα ταινία, τουλάχιστον, ωραίοι παραλληλισμοί ειδικά στη σκηνή που την πουλεύει από την έκθεσή του, με Ολ Σταρ καστ έστω και μικρής συμμετοχής από μερικούς. Παίζει ολόκληρη και στο YouTube:
Τελευταια, πεφτω πολυ συχνα πανω στον Μπασκιά και την επιρροή του σήμερα στη μουσική λογοτεχνία κλπ, πρέπει να ήταν και κάποια επέτειος πρόσφατα, και είχα σημειώσει να ασχοληθώ παραπάνω, όντας θύμα του αλγορίθμου. Tον είχα ακουστά μόνο σαν όνομα.
Μου έδωσες καλή αφορμή, ψήθηκα άσχημα.
Αν έχεις κανα άλλο σχόλιο, ρίχτο
Το ίσως πιο εύστοχο σχόλιο το έκανε ο Γκάρι Όλντμαν στην ταινία, πως το κοινό του δεν έχει γεννηθεί ακόμα (τότε). Έχω stand by 2 ντοκυμαντέρ για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Η παιδική του ηλικία ήταν πολύ χάλια κι άκρως τραυματική κι αν λέει κάτι, πριν λίγο καιρό πίνακάς του πουλήθηκε γύρω στα 100 εκατομμύρια δολάρια, μπορεί και λίγο παραπάνω. Έχει ζουμί ο Ζαν Μισέλ πιστεύω. Και εικαστικά και κοινωνικά, μιας κι αυτά αποτύπωνε στα έργα του.