Xμ, τάσο, ομολογώ πως δεν είχα αυτόν τον ήχο στο μυαλό μου όταν άρχισα το thread. Aς πω μερικά πράγματα που που γνωρίζω, προσθέτοντας ορισμένες πληροφορίες στο τι αναφέρομαι όταν χρησιμοποιω τον συγκεκριμένο όρο.
Αρχικά το emocore σαν ταμπέλα κόλλησε και χρησιμοποιήθηκε επίσημα στο Thrasher magazine, ένα περιοδικό για την skate κουλτούρα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1981. Όλα τα θεωρητικά μέλη της σκηνής, αποποιήθηκαν τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό χαρακτηρίζοντας τον πολλές φορές ηλίθιο και μη ικανό να περιγράψει ένα μουσικό ιδίωμα. Η απόδειξη :
Μπορούμε να πούμε πως οι ξεκάθαρες ρίζες του ιδιώματος, είναι ακόμη αδιευκρίνιστες. Άλλοι αναφέρονται στους Articles of Faith, αλλοι στο τελευταίο επτάρι των Μinor Threat και άλλοι σε ακόμη πιο obscure συγκροτήματα. Η αλήθεια είναι, πως το λεγόμενο emocore, ξεπετάχτηκε ξεκάθαρα μέσα από το αμερικάνικο hardcore και αδιαμφισβήτητοι πιονέροι στάθηκαν οι μεγάλοι Rites of Spring. To λεγόμενο Revolution Summer, ύπηρξε η πρώτη ομαδική προσπάθεια της προσέγγισης ενός πιο artsy κοινού και της μετάβασης από τον πρώιμο agro χαρακτήρα όλων όσων ενεπλάκησαν στο πρώτο κύμα, σε πιο δημιουργικά μονοπάτια. Με λίγα λόγια, η βία έιχε ξεφύγει και κάποιο είδαν πόσο γελοίο είχε καταντήσει όλο αυτό το πανυγήρι.
Πολλοί ακολούθησαν. Μερικοί από αυτους, ήταν οι Βeefeater, οι Embrace, oι Dag Nasty και μεταγενέστερα post-hardcore σχήματα όπως οι Soulside, oι Οne Last Wish κτλ. Πάντως για να μην παρεξηγηθούμε, το Revolution Summer ποτέ δεν τράβηξε μία ξεκάθαρη γραμμή στην μουσική πλεύση των συγκροτημάτων, αντιθέτως, έφερε το punk και πάλι στις αρχικές του αξίες, την διάσπαση των μουσικών κανόνων και περιορισμών δηλαδή. Μα πάντα με έναν ξεκάθαρο rock’n roll τρόπο.
Σημαντικότερο label στα '80ς, ύπηρξε η Dischord Records, του Ιan Mackaye (Teen idles, Minor threat, Embrace, Fugazi) και Jeff Nelson (teen idles, Minor threat, 3, High black Chairs). Oι δύο τους, ενεπλάκησαν και στο project των Egg hunt πριν ανακοπεί η πορεία τους από την ολοένα και αυξανόμενη δραστηριότητα των Fugazi. Kαι μιας και αναφέρθηκαν και από εμένα τώρα, να προσθέσω πως κατά την ταπεινή μου άποψη, οι Fugazi (οι οποίο δημιουργήκαν από τα 2/4 των Rites of Spring, τον Ian Mackaye & τον Joe Lally) δεν επηρέασαν το emo όσο αναφορά την σημερινή του μουσική κατέυθυνση. Ήταν πάντα πιο δύστροποι, πιο σπασμωδικοί και περιπετειώδεις, ενώ οι μελωδίες τους δεν έγιναν ποτέ μελαγχολικές-συναισθηματικές. Έδωσαν τα φώτα όμως μέσω της διακίνησης ιδεών που έφεραν στο Diy κίνημα και άνοιξαν τις πόρτες για περαιτέρω πειραματισμό στο post-hardcore.
Συμπερασματικά το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς στα 80ς, εγίνε στην Washington D.C. Στα '90ς πάλι, πολλές εταιρείες όπως η Gravity Records, κίνησαν τα ηνία του ιδιώματος. Και όταν λέμε ηνία, μιλάμε πάντα για τον ανεξάρτητο και πανκ χαρακτήρα του, δίχως να μπλέκουμε σε παραδείγματα συγκροτημάτων τσιχλόφουσκες που έπαιξαν πολύ καλά το παιχνίδι των πολυεθνικών (Oι Samiam και οι Jawbreaker είναι ωραίο πάντως).
Μία πολή καλή επαφή με τις ρίζες και την πρώιμη εξέλλιξη της φάσης, δίνει το αριστουργηματικό Dance of Days του Mark Andersen. Κυριολεκτικά, μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά, πως είναι το καλύτερο μουσικό βιβλίο που έχω διαβάσει μα και γενικότερα, ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου.
Αυτά για την ώρα. Γράφτηκαν κυρίως για να αποφύγουμε αδαή και αφοριστικά σχόλια. Περισσότερα αργότερα (ελπίζω).
Δυστυχώς η ενασχόληση μου με το screamo (την ουσιαστική συνέχεια των όσων ανέφερα κατεμέ) τώρα ξεκινά οπότε όποιος ενημερωμένος μπορεί να γράψει κάτι παρόμοιο θα το εκτιμούσα και θα τον αγαπούσα για μία ζωή!!!
