αφου δεν υπηρχε το ανοιγω εγω!
απο οτι εχω καταλαβει η δισκογραφια τους χωριζεται σε δυο περιοδους,μια πιο viking και μια πιο progressive.
για πειτε τιποτα παραπανω:)
[CENTER]
[/CENTER]
Απίστευτη μπάντα, μεγάλη αδυναμία.
Και οι δυο περίοδοι γαμώ είναι,
αλλά προτιμώ την δεύτερή τους(και γουστάρω απίστευτα viking metal ε).
Απ’ το Monumension και μετά δεν γίνεται και συχνά ρε πούστη μου αυτό που κάνουν. Το ένα άλμπουμ καλύτερο απ’ το άλλο. Το φετινό RIITIIR μ’ έστειλε αδιάβαστο. Απ’ την πρώτη περίοδο προτιμώ τα Frost και Eld περισσότερο. Δεν ξέρω, προσωπικά προσκυνώ.
Εξαισια μπαντα και απωθημενο μου να την δω ζωντανα.Οπως πολυ σωστα αναφερθηκε,η δισκογραφια τους χωριζεται σε 2 μερη με συνορο το Monumension(album που ξεθάψατε μετά απο καιρό #2918 ).Λατρευω την σκληρη περιοδο τους στην οποια κατα καποιο τροπο ηγηθηκαν και προηγηθηκαν πολλων.Στις παρουσες μουσικες τους αναζητησες (και πλεον με μεγαλυτερη μεριδα/τουε μισους δισκους) οι Enslaved μπολιαζουν τα καλυτερα στοιχεια που θα ταιριαζαν στην μουσικη τους και προσφερουν απλοχερα υψηλης ποιοτηταν και μεγιστης διευρυνσης μουσικα ηχοτοπια.Τιμια μπαντα με τον εαυτο της πρωτα απο ολα
Δεν ξέρω πόσοι στην Ελλάδα το έχουν πάρει χαμπάρι, αλλά οι Enslaved είναι στα πέντε-έξι κορυφαία συγκροτήματα του πλανήτη αυτήν τη στιγμή. Το σερί με τις δισκάρες που κυκλοφορούν συνεχίζει ακάθεκτο. Και μπορεί το Below the lights για εμένα να είναι το κορυφαίο τους αλλά όσο ακούω το καινούριο χάνω την μπάλα. Όπως και ο Ihsahn, η μπάντα παίζει εδώ και χρόνια προγκρέσιβ με στοιχεία μπλακ μέταλ. Στο Riitiir ακούω όμως και Alice in Chains (Materal) και Αrab Strap ( Forsaken) όσο για το κορυφαίο Roots of the Mountain,τι να πει κανείς! Καλύτερο τραγούδι της χρονιάς ( καλά μαζί με το A Prophet for a Pound of Flesh από A Forest Of Stars )
Υποσχομαι ενα μεγαλο και αποθεωτικο ποστ για αυτη την μπαντα.
Γενικοτερα να πω οτι τους θεωρω την ποιοτικοτερη και πιο συνεπη
νορβηγικη μπαντα.
Mόλις είδα τη διασκευή που κάνανε στο Immigrant Song στη Νορβηγική τηλεόραση. Απίστευτοι! Εκσπερμάτωσα μέχρι την απέναντι πολυκατοικία!8O
…οι δυο τελευταίοι τους μαρέσουν περρισότερο, οπότε μάλλον και η προγκρέσιβ περιοδός τους:):!:
καταπληκτικοί, με μία λέξη
η μία δισκάρα μετά την άλλη, χωρίς πολλά πολλά
προσωπικές αδυναμίες Frost, Monumension και Ruun
ακουω τωρα monumension και εχω παθει κοκομπλοκ.
Τελικά το νέο album, “E”, δε μου φάνηκε και τόσο εντυπωσιακό όσο λένε. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη (το “Hiindsiight”, όμως, κομματάρα). Ούτε θα έλεγα ότι αποτελεί καμιά φοβερή στροφή στην καριέρα τους, στο ίδιο μήκος κύματος με τα προηγούμενα κινείται. Είναι, προφανώς, λίγο πιο 70’s, αλλά αυτό ίσχυε για πολλές στιγμές και στα προηγούμενα albums. Μου άρεσε που τα καθαρά φωνητικά αυξήθηκαν -εδώ και χρόνια πίστευα ότι θα μπορούσαν άνετα να έχουν τον πρώτο λόγο στους Enslaved. Πάντως το “Riitiir” δεν το φτάνει με την καμία, το θεωρώ το τελευταίο πραγματικά μεγάλο album τους.
2 Likes
Συμφωνώ εν μέρει μαζί σου. Προσωπικά βλέπω τους Enslaved να κινούνται βήμα βήμα προς την επίτευξη κάτι απόλυτα μαγικού (και ίσως ανατρεπτικού). Θέλει χρόνο και υπομονή για να γίνει κάτι πραγματικά τεράστιο. Δες πχ τους DHG, οι οποίοι έχουν τους λιγότερους δίσκους σε σχέση με τους Enslaved, αλλά έχουν κυκλοφορήσει τρεις δισκάρες μέσα σε τρεις δεκαετίες.
Όπως και να 'χει, το “Ε” προσφέρει τις κλασσικές ανεμικές επιδόσεις της μπάντας. Και ναι, το “Hiindsiight” κομματάρα. Σε κάθε δίσκο έχουν από ένα τέτοιο, με το οποίο (έστω κι αν είναι ένα) ξεπερνάνε τον εαυτό τους. Πιστοί και υπομονή για την προσωπική τους αποκάλυψη.
Και μονο που καναν διασκευη στο διασημοτερο κομματι των Royksopp αξιζει το Ε.
22 Μαΐου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος.
Tracklist:
-
- Fires in the Dark
-
- Jettegryta
-
- Sequence
-
- Homebound
-
- Utgardr
-
- Urjotun
-
- Flight of Thought and Memory
-
- Storms of Utgard
-
- Distant Seasons
Περίεργο εξώφυλλο, όχι και ό,τι καλύτερο για τα μέχρι τώρα εικαστικά τους δεδομένα.
1 Like
Εξαιρετικό συγκρότημα που δεν έχει κυκλοφορήσει αδύναμο δίσκο. Ξεχωρίζω το ντεμπούτο τους, το αδικημένο Vertebrae και το Axioma Ethica Odini.
Μόνοι τους! Θα έρθει η ώρα που θα μιλήσουμε για τον δίσκο…
5 Likes
Ο @apostolisza8 τα είπε όλα στο review του!
Πάρα πολύ ωραίο άλμπουμ! Σίγουρα μου αρέσει περισσότερο από το προηγούμενο (που ήταν θαυμάσιο), ακόμα όμως το ακούω και το χωνεύω.
3 Likes
Είδα tag και λέω τι συνέβη, ποιός με διακόπτει από ακρόαση σημαντικής οφτόπικ δισκάρας*;
Πέρα από την πλάκα, η πρώτη μου, που τώρα μου φαντάζει μακρινή, αντίδραση ήταν δισκάρα. Έπειτα, κατέληξα και σε αυτή εδώ για όποιον ενδιαφέρεται, την οποία πιστεύω ακράδαντα και θα με συντροφεύσει μέχρι το τέλος της χρονιάς:
Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε λίγο περισσότερο για τον δίσκο, και όχι μόνο, είχα πριν λίγο καιρό και μια συζήτηση με τον Ivar:
Οι Enslaved είναι μια ιδιαίτερη μπάντα. Μοναδική. Δεν ξέρω που τοποθετώ το “Utgard” στη δισκογραφία τους, ακόμα, αλλά σίγουρα το προτιμώ από τους 2 προηγούμενους δίσκους, και από κάποιους στο δεύτερο μισό των '00s, που όμως και αυτούς δισκάρες τους θεωρώ.
Σε αναγκάζουν να ρίχνεις ειδικό βάρος και διαφορετική προσέγγιση σε κάθε κυκλοφορία τους και είναι κάτι που το εκτιμώ.
Το “Utgard” είναι από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που σε ένα δίσκο, η θεματική του αντανακλάται στις συνθέσεις και όχι μόνο με τον προφανή τρόπο. Για μένα, αυτή η προϋπόθεση, είναι, εντελώς αυθαίρετα ένα από τα κριτήρια που ανάγουν κάτι σε μεγάλο δίσκο, όχι απλά εξαιρετικό.
Μπορώ να γράφω (και να μιλάω) ώρες για αυτό το συγκρότημα οπότε σταματώ εδώ.
*Λίγο ακόμα οφτόπικ:
Summary
Αφού ο @Aldebaran έγραψε την κριτική του για το “Flowers Of Evil”, συζητήσαμε για τον δίσκο και συμφωνήσαμε πως, όσο και να ψάχνουμε και να αναζητούμε μουσική, μερικές φορές απλά θα επιστρέφουμε στη Νορβηγική σκηνή. Το “Utgard” είναι η δεύτερη φετινή μου επιστροφή. Η τρίτη, είναι ένας δίσκος που δεν είναι της παρούσης, αλλά απλά παίζει σερί και κυριαρχεί το συναίσθημα.
6 Likes
Tεράστια δισκάρα. Δεν ξέρω πως καταφέρνουν και δημιουργούν κάτι που ακούγεται τόσο φρέσκο και συμπαγές μετά από τόσες κυκλοφορίες / χρόνια στο κουρμπέτι.
Να πούμε επίσης πως είναι ένας δίσκος που ρέει νεράκι και η διάρκεια των συνθέσεων δείχνει πως μπορεί κανείς να συνδυάζει την πρόοδο με την ουσία.
7 Likes
Χωρίς να έχω ακούσει το σύνολο της δισκογραφίας των Enslaved αλλά ένα αντιπροσωπευτικό τμήμα της, μπορώ με ασφάλεια να πω ότι είναι αφ΄ενός φοβερή η συνέπεια τους σε ποιοτικά πολύ καλές και πάνω κυκλοφορίες, και αφ’ ετέρου εντυπωσιακό το πόσο δρόμο έχουν διανύσει από τις πρώιμες εκείνες Viking black metal εποχές τους μέχρι σήμερα. Αν τραβήξουμε κάποιες παράλληλες μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για το black metal αντίστοιχο των Opeth – χωρίς όμως τον “αναχωρητισμό” των τελευταίων!
1 Like
Αφού ο Αποστόλης έχει βαλθεί να spam-άρει σε κάθε thread, ας μιλήσουμε επιτέλους για τους Enslaved (καλά κάνεις, ευκαιρία έψαχνα)! Είναι σχεδόν εξοργιστικό που αυτό το topic έχει τόσα λίγα posts, ε.
Λοιπόν, διάφορες σκέψεις-points γιατί βαριέμαι να γράψω δομημένο κείμενο, κι ας σχολιάσει όποιος θέλει να ξεκινήσει η συζήτηση:
Καταρχήν, πόσο ΜΠΟΥΦΟΣ ήμουνα όταν δήλωνα κάμποσα posts πιο πίσω ότι το “E” είναι «μία από τα ίδια». Μιλάμε ότι το συγκεκριμένο album έχει ανέβει όσο λίγα στην υπόληψη μου μέσα στα χρόνια (σ’ αντίθεση με το “In times” που ακόμα το θεωρώ μέτριο πέρα από δύο συγκεκριμένα κομμάτια), θεωρώ ότι διαφοροποιείται έντονα από το στυλ που είχαν παγιώσει οι Enslaved στα 00’s (θα μιλήσω γι’ αυτά και πιο κάτω). Δηλαδή, τα riffs/μελωδίες έχουν μία πιο rock/πειραματική προσέγγιση και όχι τόσο «σφιχτή» Enslaved (π.χ. η εισαγωγή του “Storm son” είναι καρφί Radiohead (!)), τα τραγούδια ξεφεύγουν από τις τετριμμένες δομές και αφήνονται να πειραματιστούν σε πιο ατμοσφαιρικούς δρόμους (π.χ. τα δεύτερα μισά από “Sacred horse” και “Hiindsiight”), υπάρχει (την ίδια στιγμή!) μία «φεύγα» 70’s prog πινελιά αλλά και extreme προσέγγιση, ε, βάλε και τα σαξόφωνα του “Hiindsiight” στο τέλος, μάλλον ήμουν σε κακό mood όταν το πρωτάκουσα για να μην πιάσω όλα τα παραπάνω. Επίσης, θεωρώ την εισαγωγή του “Storm son” με τα «εεεεεουυυυυυ» από τα πιο επικά πράγματα που έχω ακούσει ποτέ μου, σχεδόν κάνω εικόνα τους βίκινγκς όταν το ακούω κάθε φορά.
Λοιπόν, μου κάνει εντύπωση που το “Below the lights” θεωρείται από τόσους πολλούς μία από τις κορυφές τους (και από τη ίδια την μπάντα κιόλας). Χωρίς να το χαρακτηρίζω «κακό» θεωρώ ότι είναι κατά πολύ φτωχότερο από τον ογκόλιθο που ακούσει στο όνομα “Monumension”, αλλά και από τα albums ακολούθησαν μετά (σε άλλο στυλ αυτά, βέβαια).
Στα αυτιά μου η τετράδα “Ruun”-“Vertebrae”-“Axioma ethica odini”-“Riitiir” είναι αδιάσπαστη από άποψη μουσικής κατεύθυνσης και ηχητικής προσέγγισης στην παραγωγή, σε σημείο που κάθε τραγούδι από κάθε ένα από αυτά τα album θα μπορούσε να είναι σε κάποιο άλλο από αυτά. Τρελό που και τα 4 albums ΔΕΝ περιέχουν βαρετές/επαναλαμβανόμενες στιγμές. Το στοιχείο της έκπληξης λείπει, αλλά είναι λες και ήταν σε φόρμα να γράφουν κομματάρες σε ένα ίδιο, απαράλλαχτο στυλ.
Μου κάνει εντύπωση το σχόλιο του Dr.Feelgood πιο πάνω που αναφέρει ότι οι Enslaved αργά αλλά σταθερά κινούνται προς την κορυφή τους, χωρίς να την έχουν αγγίξει ακόμα. Προσωπικά, για την περίοδο αυτήν των 4 albums, θεωρώ ότι το κατάφεραν με το “Riitiir”, που διαφοροποείται από τους προκατόχους του σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο: έχει φτάσει το συγκεκριμένο συνθετικό στυλ στα άκρα, «μπουκώνοντας» την κάθε σύνθεση με ιδέες που άλλοτε οι Enslaved θα τα μοίραζαν σε 3-4 κομμάτια παραπάνω (το doom metal κομμάτι, το πιο ατμοσφαιρικό, το πιο γρήγορο/άμεσο, το ανατολίτικο κλπ.). Στο “Riitiir” είναι λες και βάλανε όλα αυτά τα τραγούδια σε 1 κάθε φορά, δημιουργώντας κάτι καταπληκτικό στα αυτιά μου.
Ενώ συμφωνώ με τον Αποστόλη ότι οι Enslaved είναι μία από τις ελάχιστες metal μπάντες με τόση συνεπή, ποιοτική και μακρόχρονη πορεία, θα γίνω αιρετικός με την ίδια την αγαπημένη μου μπάντα και θα δηλώσω ότι ΔΕΝ έχουν καταφέρει, ωστόσο, να δημιουργήσουν το δικό τους μνημείο όπως άλλες μπάντες μπορεί να έκαναν σε πολύ λιγότερα χρόνια ή με πολύ λιγότερους δίσκους. Αυτός είναι κι ένας λόγος που συνήθως οι Enslaved δε θα σου έρθνουν πρώτοι στο νου, είτε συζητάς για νορβηγικό black των αρχών των 90’s, είτε για τον επικό ήχο, είτε για το extreme prog των 00’s. Έχουν μείνει, δυστυχώς, σ’ αυτήν την κατηγορία των «hard working bands» που κανείς δε θα πει κακό λόγο γι’ αυτούς, είναι αφανείς ήρωες, αλλά άλλοι τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας. Μπορεί να κάνω και λάθος, βέβαια.
Και λέγοντας τα παραπάνω, να κάνω την απαραίτητη συμπλήρωση ότι το “Monumension” είναι η εξαίρεση αυτού του συλλογισμού. Και από άποψη ποιότητας, αλλά και εκτοπίσματος, νομίζω ότι ήταν το υψηλότερο σημείο που έφτασαν ποτέ οι Enslaved.
Ερώτηση για τους πιο βαμμένους οπαδούς: ο Bjornson τραγουδάει καθόλου; Είχα την εντύπωση ότι έκανε τα πιο death metal (στυλ Opeth) φωνητικά, αλλά δεν είμαι σίγουρος.
Και τώρα για το νέο album:
Καταρχήν συγχαρητήρια στον Αποστόλη για την απίστευτη ενδοσκόπηση που έκανε -ειδικά το σχόλιο για τις ακουστικές κιθάρες στο background με κούφανε (όπως και τον Bjornson, απ’ ό,τι διάβασα). Ολόσωστος σε όλα του για ακόμη μία φορά. Στα αυτιά μου το “Utgard” (που είναι και ο δίσκος της χρονιάς για εμένα -αν και δεν άκουσα πολλά albums συνολικά) όντως είναι πιο σκοτεινό από τα (πολλά) τελευταία τους albums, αλλά ταυτόχρονα και πιο πιασάρικο/μελωδικό. Οι σύντομες διάρκειες ήταν ένα στοιχείο καινοτομίας και στοίχημα για τους Enslaved (π.χ. στο “Sequence” ακούμε εισαγωγή-couplet-refrain μέσα σε 30 δευτερόλεπτα -αδιανόητα πράγματα), και θεωρώ ότι το κέρδισαν μ’ εντυπωσιακό κι ανεπανάληπτο τρόπο. Σημαντικό χαρακτηριστικό, επίσης, ότι κάθε τραγούδι είναι αυτόφωτο και με δική του, ξεχωριστή κατεύθυνση -πράγμα που δε συνέβαινε μέχρι τώρα (το ακριβώς αντίθετο, θα έλεγα). Τρομερό που κατάφεραν, παρ’ όλα αυτά, ο δίσκος να έχει τέτοια συνοχή (π.χ. το “Jettergryta” ξεκινά και τελειώνει με Bathory κι ενδιάμεσα ακούγεται σαν 70’s Genesis -πλάκα μας κάνουνε;). Τέλος, δεν ξέρω για εσάς, αλλά η μισή μαγεία του δίσκου για εμένα είναι τα δυνατά, μελωδικά refrain και η εναλλαγή των καθαρών φωνητικών (βλέπε “Homebound”, φυσικά, που μάλλον είναι κομμάτι και refrain της χρονιάς, το “Sequence” με την Floyd-ική ψυχεδέλεια στο τέλος (παρένθεση μέσα στην παρένθεση: μόνο σ’ εμένα μία συγκεκριμένη χροιά μου θυμίζει το στυλ του Richard Wright;), το “Flight of thought and memory” κ.ά.). Αυτή η προσέγγιση μου έφερε άμεσα στο νου το “True north” των Borknagar. Ε, από κι έπειτα, μουσικά κοιτάνε μπροστά οι τύποι και δοκιμάζουν νέα πράγματα που δεν έχουμε ξανακούσει από αυτούς, π.χ. το post-punk hit-άκι “Urjotun” με το εθιστικό ανατολίτικο riff και το “Distant seasons” με τις τόσο απλοϊκές μελωδίες και την ΜΠΑΣΑΡΑ να είναι η ουσία αυτών των μελωδιών.
Δεν περιγράφω άλλο, το ακούω ακατάπαυστα 4-5 φορές τη μέρα εδώ και καιρό, να ‘ναι καλά το spamming του Αποστόλη.
4 Likes