???
Προφανώς θέλει να πει ότι δεν έχουν μπει να ψηφίσουν αυτοί που ξέρουν μόνο το “Enter Sandman” και το “Nothing Else Matters”, άντε και το “The Unforgiven”.
Όμως, αυτό δεν μπορεί να συνεπάγεται πως δεν μπορεί να είναι το αγαπημένο σου ή να θεωρείς το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ ένα εκ των παραπάνω, ακόμα κι αν δεν ανήκεις στην κατηγορία των… περιστασιακών ακροατών.
Το ότι έκαναν breakthrough σε μεγαλύτερα - mainstream - κοινά δεν μπορεί να μειώσει κάτι από την αξία τους.
Προφανώς το “Wherever” είναι ένα από τα “10αρια” του άλμπουμ, απλά το γεγονός ότι μεταξύ των επιλογών ενός σημαντικού δείγματος ανθρώπων προηγείται με 10 μονάδες του δεύτερου (8 αυτή τη στιγμή) μου προκαλεί κάποια εντύπωση.
Έχει δρόμο και θεωρώ πως θα έχει και ενδιαφέρον.
1 Like
Μαλλον για αλμα λογικης μου φαινεται αλλα οκ
fixed
Wherever I may roam και Sad but true 
2 Likes
Metallica - The God That Failed
Αφιερωμενο στον @g0dslayer για ευνοητους λογους. Φιλε μου ελπιζω να νιωθεις λιγο καλυτερα.
Το μενου για σημερα εχει το πιο λοουνταδικο τραγουδι του Metallica, νομιζω διχως αμφιβολια. Αυτος ο δισκος ειναι τοσο grande που ενα τετοιο τραγουδι απο πολυ κοσμο θεωρειται στα “δευτερα”, κι οταν το ακους… πραγματικα λες, ποσες αλλες μπαντες μπορουν να εχουν μια τετοια κομματαρα ως δευτερο? Μαλλον οχι παρα πολλες. The God That Failed λοιπον, και υπαρχουν παααρα πολλα που θα μπορουσα να γραψω για αυτο το τραγουδι.
Οπως ειναι γνωστο στους περισσοτερους Metallica fans, το The God That Failed το εγραψε ο James γιατι η μανα του πεθανε απο καρκινο, η οποια λογω θρησκευτικης πιστης (ηταν Christian Scientist αν εχει κανεις το θεο του - pun intended) αρνηθηκε να δεχθει την οποιαδηποτε ιατρικη θεραπεια, και αρα πεθανε οταν ο Hetfield ηταν 16 χρονων, ηλικια στην οποια αναγκαστηκε να παει να μεινει με τον μεγαλυτερο αδερφο του.
Οντας απο τους τυχερους που εχω και τους δυο γονεις μου, οι οποιοι εχουν ζησει και ζουν μια αρκετα φυσιολογικη ζωη, δεν τολμω καν να φανταστω πως ειναι να χανει καποιος εναν γονεα στην εφηβεια, και θα ηθελα να δωσω μια τεραστια αγκαλια σε οποιον του εχει τυχει κατι τετοιο.
Δε θα αναλωθω σε καμια βαθια και εκτενη αναλυση για θρησκειες και πνευματικα, γιατι δεν βρισκω τον λογο, αλλα θα σταθω στο ποσο ασχημο ειναι μια αρρωστημενη εκφανση οργανωμενης θρησκειας να προκαλει εμμεσα τον θανατο ενος ανθρωπου. Η πηγη εμπνευσης για το τραγουδι ηταν μονο ενα απο τα αμετρητα παραδειγματα ανθρωπων που δυστυχως εχασαν την ζωη τους λογω καποιων ανθρωπινων ανακαλυψεων, δεισιδαιμονιων και προκαταληψεων. Ας μην ριξουμε ομως ακομα περισσοτερο το κλιμα, γιατι η μουσικη ειναι celebration of life, και γι αυτο ας χαρουμε τουλαχιστον αυτην την τραγουδαρα.
James:
Απο urban dictionary:
- In a video game when the team is trash or they die and one of the team members has to put the team on his back and carry them to a win.
- To put someone on your back and take them
Φανταστικη ερμηνεια, συνθεσαρα, παθος, heavy oder was κιθαρες, αψογος απλα
Και σιγουρα ειναι κι αυτος που οπλιζει την καραμπινα για το ειδικο εφφε.
Lars: Ε υπαρχει κι αυτος. Αν υπαρχει τραγουδι (και σιγουρα υπαρχουν πολλα) στο οποιο ο Λαρσαρος δεν εχει γραψει ουτε νοτα και εχει παρει credit, στοιχηματιζω ευκολα πως ειναι αυτο. Ακομα και στις δηλωσεις για το τραγουδι οι περισσοτερες περιγραφες ειναι για κουβεντες μεταξυ Bob Rock, James και Kirk για το πως θα πρεπει να ακουγεται το τραγουδι και το σολο.
Kirk: Λιτος κι απεριττος, παιζουν οπως και σε καθε τραγουδι του δισκου καμια εκατοστη layers απο κιθαρες και licks και καθαρες κιθαρες, και της Παναγιας τα ματια.
Jason: Απο τις στιγμες που λαμπει. Πολυ ωραια μπασογραμμη, σου μενει με τη μια στο μυαλο, και καθολη τη διαρκεια του τραγουδιου παιζει τα δικα του ο Jason, σπανια περιπτωση σε σχεση με το παρελθον των Metallica στο οποιο απλα ακολουθει την κιθαρα και μερικοι λενε οτι δεν ακουγεται (!)
Σολο: Ο Kirk εχει πει οτι ειναι απο τα αγαπημενα του σολο στον δισκο. Γιατι να διαφωνησω εγω? Παραδοξως, προκειται για ακομα ενα σολο το οποιο εχει περισσοτερο shredding απο οτι υπερβολικη χρηση του wah pedal…μαλλον δεν ειχε φτασει ακομα το final form του ο Wah-master. Συμφωνα με δηλωσεις του Hammett, δοκιμασαν πανω απο 12 διαφορετικες εκδοχες του σολο μαζι με Bob Rock μεχρι να καταληξουν σε αυτο που ηχογραφηθηκε, γιατι στην αρχη ειχε μια πιο bluesy αυρα, που δεν ταιριαζε στο τραγουδι. Ο Bob Rock μπορει να απετυχε με τις ιδεες του 12 χρονια αργοτερα, αλλα για μια δεκαετια εδινε στους Metallica το αγγιγμα του Μιδα.
Στιχοι: Μαλλον οι καλυτεροι στιχοι του δισκου, μαζι με το Unforgiven. Παρα πολυ δυνατες λεξεις, πολυ δυνατα νοηματα, πολλη οργη, και ενα τραγουδι που ελπιζω να εχει ανοιξει μυαλα στις 3 δεκαετιες που υπαρχει. Νομιζω το παρακατω αποσπασμα ειναι απο τα πιο δυνατα που εχει γραψει ποτε ο James:
I see faith in your eyes
Never you hear the discouraging lies
I hear faith in your cries
Broken is the promise, betrayal
The healing hand held back by the deepened nail
Follow the God that failed
Η εσχατη προδοσια απο τον Θεο στη μανα του James, απο την Cynthia στον μικρο Jimmy που τον αφησε ορφανο, απο οποιονδηποτε πιστο περιμενει να σωθει απο τις προσευχες και μενει απραγος, πιστευοντας τα ψεματα της οργανωμενης εκκλησιας. Και αν υπηρχε ή υπαρχει καποιος θεος, τοτε η εσχατη προδοσια που εχει διαπραξει ειναι ολες οι αδικοχαμενες ζωες διχως καμια εξηγηση, κανενα αντιο, καμια σωτηρια. That’s some real deep and heavy shit man, που θα ελεγε κι ο 58χρονος πλεον θειος μας.
Καλυτερη στιγμη: Το ρεφρεν? Πολυ πιθανον, μιλαμε για ενα απο τα πιο δυνατα ρεφρεν τους. Το υπερκαυλωτικο και αψογο riff στο 4:35 με τα τυμπανα και την καφριλα του James που οδηγει σε ενα εξαιρετικο outro γενικα? Ισως, ακομα πιο πιθανο απο το ρεφρεν. Οι 6 τελευταιες νοτες με καθαρο ηχο? Γιατι οχι, πολυ κουλ μαγκια. Αλλα οχι σε ολα αυτα… θα επιλεξω το drop στο 4:00 μετα τις καραμπινες. Οποιος δεν κανει αυτοματα headbanging σε αυτο το τελευταιο PRIDE YOU TOOK, να απολογηθει δημοσια.
Χειροτερη στιγμη: Θα αρνηθω για μια ακομα φορα σε αυτην την περιπτωση, μιλαμε για εκπληκτικα αρτιο και ολοκληρωμενο τραγουδι.
Και ας περασουμε στα live… το The God That Failed εχει παιχτει 101 φορες live, και εκανε το ντεμπουτο του στο τελευταιο σκελος της περιοδειας για το Black Album, με την πρεμιερα του να γινεται σχεδον 3 χρονια μετα την κυκλοφορια του δισκου. Οι Metallica το επαιξαν σε καθε συναυλια του 1994, στα επομενα σχεδον 20 χρονια εμφανιστηκε σποραδικα λιγες φορες το 2004, το 2006 και το 2010, μεχρι φυσικα να αποτελεσει μερος του σετλιστ των επετειακων live το 2012. Μετα απο 7 χρονια, το επαιξαν παλι καποιες φορες το 2019, απο τον Μαιο εως τον Αυγουστο, δηλαδη στις τελευταιες συναυλιες της Worldwired πριν την πανδημια.
Middletown NY, 1994
(απο τις πρωτες εκτελεσεις, αν και οχι η πρεμιερα, Jason κουρεμενος και Kirk με ντεμεκ ραστα)
Λονδινο, UK 1995
(Aλητεια στο μαξιμουμ - That is the most mullety mullet that ever mulleted)
Νυρεμβεργη, Γερμανια 2006
(Escape From Studio, δυνατος ηχος, δυστυχως μονο audio - το βιντεο εχει χαλια ηχο)
Brisbane, Αυστραλια 2010
(πολυ πολυ βαρυ, απο την land down under, με την μπαντα να εχει πολλη ορεξη)
Filmore, San Francisco CA , 2011
(απο τα μνημειωδη επετειακα στο κλαμπακι)
Nickelsdorf, Αυστρια 2012
(απο τις επετειακες για τα 20+1 χρονια του Black Album, παλι Ευρωπη…)
Μαδριτη, Ισπανια 2019
(Λες και βλεπεις μπλοκμπαστερ ταινια, τρελο upgrade στην παραγωγη, cool outro)
Μαντσεστερ, Αγγλια 2019
(Η δευτερη απο τις τρεις του Worldwired Tour που επελεξα, εφτυσα Πορτογαλια χωρις λογο)
Gothenburg, Σουηδια 2019
(Ρομπ με πενα, Κερκ στην πενα, Τζεημς φωτια στην πενα - σπαει η φωνη απο το αλκοολ)
18 Likes
Παρτε κι ενα fun fact που επηλθε στην προσοχη μου οσο τσεκαρα τις live εκτελεσεις του The God That Failed.
Απο τις 101 εκτελεσεις, οι επι αμερικανικου εδαφους ειναι:
- Οι 50 πρωτες ηταν το καλοκαιρι του 1994, ολες σε Αμερικη/Καναδα, σε ενα διαστημα 80 ημερων
- 1 ακομα ηταν στην Αμερικη, τον Αυγουστο του 1995 στην Καλιφορνια
- 12 ακομα στην Αμερικη το φθινοπωρο του 2004 στην Madly in Anger with the World Tour
- 1 στο επετειακο του Filmore το 2011
- 1 στο New Jersey Orion Festival που επαιξαν ολο το Black Album το 2012
Μετα την πρεμιερα του σε Ευρωπαικο εδαφος με 2 εμφανισεις το 1995 στην Αγγλια, το The God That Failed εμφανιστηκε ξανα στην Ευρωπη σε σποραδικες εμφανισεις το 2006, στα επετειακα του Black Album το 2012, και μετα στην Worldwired Tour.
Πιθανολογω οτι λογω του controversial του ονοματος του τραγουδιου (και για να μην χασουν το μαρουλι απο τους χριστιανους που θα τριγκαρουν), οι Metallica πλεον δεν το παιζουν στην Αμερικη, καθως τα τελευταια 17 χρονια το εχουν παιξει μονο μια φορα στο δικο τους φεστιβαλ, και μια φορα στο επετειακο για το fan club.
4 Likes
Το leper το παιζουν;
Καλη ερωτηση, θα κανω την ερευνα μου αλλη στιγμη, αν το παιζουν συχνα σε Αμερικη τοτε παει στα σκουπιδια η υποθεση μου 
1 Like
Λοιπόν, στο poll έβαλα
Nothing Else Matters γιατί είναι άπιαστο κομμάτι, από τις πιο ιδιοφυείς εισαγωγές, εφάμιλλη άλλων classic rock κομματιών, όπως Stairway to Heaven, εξαιρετική λυρικότητα, υπέροχο και απλό σόλο, γεμάτο συναίσθημα, που όλοι γουστάρουμε να παίζουμε στην κιθάρα, και γενικά λατρεύω τα αρπίσματα των Metallica, και το συγκεκριμένο είναι υποδειγματικό
Wherever I May Roam γιατί είναι επίσης άπιαστο κομμάτι, και το ‘‘βαρύ’’ που απολαμβάνω περισσότερο από κάθε άλλο, ανατολίτικες κλίμακες και εισαγωγή που φτιάχνει αμέσως ατμόσφαιρα και από τα σόλο του Kirk που δεν χαντακώνονται από το wah, αλλά απογειώνονται
2 Likes
Το παίζουν κάπου-κάπου, οι δύο τελευταίες φορές μάλιστα ήταν σε Αμερικάνικο έδαφος.
Είχαν ρωτήσει το Hetfield πριν 2-3 χρόνια αν συνεχίζει να πιστεύει τους στίχους που έγραψε το 86 και είπε ορθά-κοφτά ναι και πως δε γουστάρει τους τηλε-ευαγγελιστές.
2 Likes
Κατά βάση αυτό είναι το “άλμα” στη λογική μου σύν το γεγονός ότι πάμπολλοι τρουμεταλλάδες "πιάστηκαν " από το wherever, ήταν η σανίδα σωτηρίας ας πούμε. Άλμα μεν, γελοίο να υποτιμάς τα υπόλοιπα διαμάντια αλλά είπαμε, για ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ τότες η λογική ήταν οτι μετά το justice…που πά ρε καραμήτρο με το enter sandman ρεεεεεε… οπότε και αφού για ελλάδα μιλάμε φαντάζομαι πιστεύω είναι κοντά στην πραγματικότητα.
Το έπαιξαν 2 φορές το 2018 στην Αμερική
Στο solo του the god that failed υπάρχει ένα σημείο όπου σπάνια (κυρίως όταν έπαιξαν όλο το Black) ο Kirk παίζει κάποιες νότες πιο ψηλά και δεν εννοώ αυτοσχεδιασμό αλλά ακριβώς όπως είναι και το στουντιακο
1 Like
δεν έχω λόγια…
θα γίνω κουραστικός αλλά εύχομαι να τα έχεις κρατήσει με κάποιο τρόπο όλα τα reviews για τα τραγούδια… έχεις κάνει φανταστική δουλειά, πρέπει να τα μαζέψεις όλα και να φτιάξεις ένα νέο θέμα που θα γίνει pin στο forum μέχρι να πιάσει πάγο ο ήλιος
7 Likes
Πλάκα πλάκα είναι κρίμα να χαθούν στη ροή του thread αυτά τα μίνι ριβιούζ, είναι πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά
2 Likes
Metallica - My Friend Of Misery
Κι αν το The God That Failed ειναι το πιο λοουνταδικο του Black Album, τοτε σιγουρα το My Friend Of Misery ειναι το πιο ρηλοουνταδικο. Εσωστρεφες, σκοτεινο, γκρουβι, μελωδικο, και λιγο περιεργο. Στα 6:49 ειναι για λιγα δευτερολεπτα το πιο μεγαλο τραγουδι του Metallica σε διαρκεια, και σιγουρα αυτο με τις περισσοτερες αλλαγες και την πιο “ασυμβατη” δομη, τουλαχιστον σε σχεση με τα αλλα. Οπως γνωριζουν μαλλον οι περισσοτεροι, ειναι και το μοναδικο τραγουδι στον δισκο με credits σε Jason Newsted, και προτελευταιο πριν φυγει, με τελευταιο το Where The Wild Things Are του Reload.
Αρχικα το My Friend Of Misery προοριζοταν για το κλασικο instrumental τραγουδι που θα ηταν μια θεση πριν κλεισει ο δισκος με τραγουδι δυναμιτη, αλλα τελικα για αγνωστους σε μενα λογους μπηκαν και στιχοι και το Metallica αποτελεσε τον πρωτο δισκο της μπαντας διχως instrumental συνθεση (ναι, το To Live Is To Die το θεωρω instrumental). Δεν θα μου ηταν εκπληξη αν κατι τετοιο εγινε λογω του Bob Rock. Αλλωστε κατα την διαρκεια της θητειας του Bob Rock στους Metallica, ενος ξεκαθαρα ραδιοφωνικου τυπου, δεν ̶έ̶γ̶ρ̶α̶ψ̶α̶ν̶ κυκλοφορησαν ουτε ενα instrumental τραγουδι.
James: Μιας και το βασικο ριφφ ανηκει στον Ιασονα, δεν μπορουμε να πουμε πολλα για τα ριφφς και τις ιδεες του James, αν και φανταζομαι πως θα εγραψε ισως ολα τα υπολοιπα. Παρολα αυτα, μια ακομα καταπληκτικη ερμηνεια, και απο τις πλεον πληθωρικες, αφου χρησιμοποιει τοσο την μελωδικη φωνη του (που επεκτεινε ακομα περισσοτερο αργοτερα) οσο και το γρεζι του και τις κραυγες του.
Lars: Κι ενω ο Λαρς ειχε εναν πιο διεκπεραιωτικο ρολο στα προηγουμενα 2 τραγουδια, στο συγκεκριμενο εχει κανει φοβερη δουλεια και πλαισιωνει υπεροχα μια απο τις πιο μεστες και ολοκληρωμενες συνθεσεις του δισκου, και σιγουρα την πιο ενδιαφερουσα οσον αφορα την πληθωρα των ιδεων. Τα τελεια τυμπανα για ενα τραγουδι που βασιζεται παρα πολυ στο groove.
Kirk: Καποια στιγμη το 2015 ο Marty McFly και ο Doc αποφασισαν να πανε πισω στον χρονο και να δουν ποια ηταν ακριβως η στιγμη κατα την οποια ο Kirk ερωτευτηκε το wah pedal. Αυτη. Αυτη εδω ηταν η στιγμη. Πολλαπλα σημεια με καταχρηση (ευτυχως) του wah απο τον Kirk στο συγκεκριμενο τραγουδι, συνεισφερει ακριβως οπως πρεπει στο τραγουδι που οριστικοποιει την μεταβαση απο τους old school Metallica στους μοντερνους Metallica (αν και πλεον μαλλον τα πρωτα τους 7 αλμπουμ μπαινουν ολα στην κατηγορια “classic” ) και θα επρεπε να προΐδεαζει τον καθενα για το τι θα ακολουθουσε στα 90ς.
Jason: Ισως απο τις ελαχιστες στιγμες που μπορω να φανταστω τον James να σκεφτεται “πωωω μακαρι να ειχα γραψει εγω αυτο το riff” οταν του το παρουσιασε ο Jason, αλλωστε μαλλον για αυτο πηρε και την εγκριση να μπει στον δισκο. Οπως και να χει, ο Newsted παιρνει την μεριδα του λεοντος για το credit στο συγκεκριμενο τραγουδι, μιας και ειναι “δικο του”. Συγκινητικος και εξαισιος, μας χαρισε μια καταπληκτικη και ιδιαιτερη συνθεση.
Σολο: 7 στα 10, αρκετα αδιαφορο μπορω να πω, ισως το μονο αδιαφορο στον δισκο.
Στιχοι: Διδυμακι με το προηγουμενο, πιανει πολυ υψηλα επιπεδα στην ποιοτητα στιχων, ενα ακομα τραγουδι με εσωστρεφεις στιχους για mental state απο τον James, κατι που θα αποτελουσε σχεδον αποκλειστικοτητα στους επομενους 3 δισκους. You still stood there screaming, no one caring about these words you tell. Το σπασιμο στην φωνη του Hetfield σε αρκετα σημεια απλα προσθετει στην ενταση των στιχων. Απο τις τοπ 3 ερμηνειες στον δισκο για μενα.
Καλυτερη στιγμη: Δε νομιζω οτι χρειαζεται μεγαλη κουβεντα για αυτο. Ο λυρισμος απο το 3:13 εως το 4:49 ειναι απο τις πιο τεραστιες στιγμες που εχω ζησει σε live Metallica, και σε studio δηλαδη ενα εξαιρετικο σημειο. Αναρωτιεμαι αν το ειχαν εξελιξει και εμπλουτισει τελικα ως instrumental, αν θα ειχαμε λαβει ενα ακομα καλυτερο τραγουδι… ειναι αρκετα πιθανο.
Χειροτερη στιγμη: Δεν ειναι κακη στιγμη, αλλα το σημειο που ακολουθει στο 4:49 και μεχρι και το ανελεητο (κυριολεκτικα) σολαρισμα του Kirk προς το τελος, δεν ειναι το outro και η ολοκληρωση που θα μπορουσε να απογειωσει αυτο το κομματι και να το κανει ενα απο τα καλυτερα της δισκογραφιας τους. Αντιθετως, τα επαναλαμβανομενα yeah yeah του James ισως ειναι αυτο που θα απομονωσω ως στοιχειο που μπορουσε να λειπει.
Το My Friend Of Misery εχει παιχτει ζωντανα συνολικα μολις 18 φορες , εκ των οποιων οι 17 ηταν απο τον Μαιο εως τον Ιουνιο του 2012, προφανως στις συναυλιες στις οποιες οι Metallica επαιζαν ολοκληρο τον δισκο. Η μοναδικη φορα που εχει παιχτει ξεμπαρκο, ηταν λιγους μηνες αργοτερα, τον Μαρτιο του 2013 στην Αυστραλια.
Δεν γνωριζω τον λογο για τον οποιο συμβαινει κατι τετοιο, αλλα ειναι αρκετα πιθανο να εχει να κανει με το οτι ειναι το τραγουδι σημα κατατεθεν του Jason Newsted, δηλαδη του αποδιοπομπαιου τραγου για την μπαντα και στο ξεκινημα της πορειας του στους Metallica, αλλα και στο τελειωμα. Οπως και να χει, στις λιγοστες αυτες ζωντανες εκτελεσεις εχει συμβει το μνημειωδες στιγμιοτυπο που ακολουθει στα live απο το 2012 και το 2013, και το οποιο ηταν 3 φορες πιο ανατριχιαστικο απο κοντα (no showoff, just facts)
San Di-fuckin’-ego CA, 1992
(για να μην ξεχναμε τον Τζεησοναρα, μακαρι να υπηρχε ολοκληρη εκτελεση με αυτον στο μπασο)
Atlantic City, NJ, ORION Festival 2012
(Χιλιαδες Metalli-fans με τα χερια ψηλα, εξαιρετικη εκτελεση)
Nickelsdorf, Αυστρια 2012
(αυτος ο τυπος το πηρε απο το 16λεπτο βιντεο στο καναλι των Metallica και μας εφτιαξε με τελειο ηχο)
Μελβουρνη, Αυστραλια 2013
(Η μοναδικη εκτελεση εξω απο τα επετειακα του Black album, και τελευταια μεχρι και σημερα)
13 Likes
Σε αυτο το τελευταιο ξεχασανε το credit του Cantrell.
1 Like