Λοιπόν, δεύτερη φορά που τους βλέπω μετά τη συναυλία που έμεινε στην ιστορία και θα μνημονεύεται για πάντα ακόμη κι από αυτούς που δεν ήταν εκεί, ως η καλύτερη όλων των εποχών από κάθε μπάντα, αποκλειστικά και μόνο λόγω της βροχής.
Είναι λογικό ότι όταν είσαι 16-17 χρονών και βλέπεις την (τότε) αγαπημένη σου μπάντα και αυτή είναι οι Metallica, και μάλιστα σε τόσο καλή συναυλία, είναι δύσκολο να ξεπεράσει το συναίσθημα, πόσο μάλλον όταν έχουν περάσει 14 χρόνια, ε, και η νοσταλγία βοηθάει πολύ.
Λέγοντας αυτά, βγαίνω στο ζυγί κάπου στο μέτριο για σχεδόν καθαρά προσωπικούς λόγους και έναν των Metallica (μάλλον).
Προσωπικοί λόγοι είναι αυτό που είπα παραπάνω, και συμπηρωματικά, μάλλον μεγάλωσα. Είχα πάει αρκετά μπροστά στο χαμό, και το μετάνιωσα και βγήκα πιο έξω. Νομίζω ότι αν στους Metallica, μετά από 14 χρόνια δε μου βγαίνει να χτυπηθώ, δε θα μου βγει και πουθενά. Προτιμώ να είμαι πίσω, να πίνω τις μπύρες μου και να καπνίζω χαλαρός και να απολαμβάνω, και αυτό είναι κάτι που συνειδητοποίησα χθες. Αυτό ενισχύει το “μέτριο” γιατί πίστευα πως θα νιώσω και θα κάνω ο,τι έκανα και τότε, αλλά δε μου βγήκε. Μεγαλύτερο συναίσθημα ένιωσα στο Ecstasy που ήταν η αναμονή και η έξαψη παρά να χτυπηθώ στο Creeping Death 1 λεπτό μετά.
Άρα έχασε από αυτό που περίμενα λόγω μιας ανούσιας σύγκρισης. Πήγα πιο πίσω, χαλάρωσα και το απόλαυσα. Ίσως το αγαπημένο μου, το Nothing Else Matters ήταν απλά ωραία να ακούς ένα πανέμορφο τραγούδι και με έπιασε.
Το πρόβλημα των Metallica, ήταν ότι σχεδόν δεν άκουγα τον Kirk, εκεί που καθόμουν. Οκ, πάντα είναι πιο ψηλά ο James, αλλά τώρα ούτε καν στα σόλο. Με τα παιδιά που μίλησα , μου είπαν πως μια χαρά τον άκουγαν, άρα ήταν το σημείο. Σημείο που δεν ήθελα να φύγω γιατί δεν ήξερα αν είχε πρόβλημα ο ήχος συνολικά, άρα λέω δε γαμιεται. Στεναχωρήθηκα πολύ που δεν άκουσα το τελικό σόλο του Orion όπως θα ήθελα (σχεδόν καθόλου), ενώ έπιασα λίγο το τέλος του Sanitarium από τον Kirk.
Στα υπόλοιπα, τα 3 του 72 Seasons θέρισαν (το Lux Aeterna όχι τόσο), και σίγουρα ακούγονταν καλύτερα από το άλμπουμ, και εννοείται καυλωνε ο James να τα παίζει γιατί είναι καινούρια τραγούδια του.
James, δεν μπορείς να πεις πολλά, φυσιογνωμία από τις λίγες, δεν τον βλέπει κανένας και μου φάνηκε πολύ υγιής. Οι υπόλοιποι στα γνωστά καλά τους στάνταρ, ενώ πρέπει να γίνει κατανοητό πως ό,τι λάθος κι αν κάνει ο Λαρς, δε σε νοιάζει, δεν το καταλαβαίνεις, δεν έχει σημασία εκείνη την ώρα.
Αν ήμουν πιο φασαίος και είχα αυτή την εμπειρία, μάλλον θα ήμουν ξενερωμένος τώρα, αλλά ας μη λέμε ψέματα, αν ήμουν φασαίος θα πέρναγα τέλεια μόνο και μόνο από τις φουσκωτές μπάλες στο Seek, το ρεφραίν του Sandman, το NEM και τα πυροτεχνήματα στο τέλος.
Δε νομίζω να παίξαν στο 100%, μου φάνηκαν ένα τσικ πιο κάτω, αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία, όταν βγαίνει αυτή η μπάντα στο σανίδι είναι 3-0 από τα αποδυτήρια
