Μetallica

Groups & Artists
#20989

Είναι το ζήτημα που έχω θίξει κατά καιρούς, μιας και αναφέραμε τι γινόταν πριν 35 και βάλε χρόνια. Τότε, λόγω της ιδιαιτερότητας του βινυλίου που είχε συγκεκριμένο χρόνο να καλυφθεί, ήταν πιο εύκολο να γεμίσει ο δίσκος με την αφρόκρεμα των συνθέσεων, ήταν αυστηρή η διαλογή για το τι κομμάτια θα μπουν στο δίσκο, γι’ αυτό είχαμε άλμπουμ ακατέβατα 10ρια.

Οι Metallica το έκαναν επιτυχημένα να βγάλουν το And Justice For All, με συνολική διάρκεια πέραν της μίας ώρας, με υλικό που μπορεί να ακούσει κάποιος μονορουφι. Μετά από λίγα χρόνια, έχουμε την καθιέρωση του CD ως μέσο, με τη χρονική διάρκεια των 80 λεπτών. Από κει που οι καλλιτέχνες είχαν να καλύψουν 45 λεπτά μουσικής περίπου, ξαφνικά, καλούνται να καλύψουν σχεδόν τον διπλάσιο χρόνο.

Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και το Black Album είχε κάποια fillers, η κατάσταση ξέφυγε με Load/Reload και έπειτα. Εκεί, είχαν την υπερηφάνεια ότι είχαν υλικό για δύο δίσκους, στην πραγματικότητα όμως, ήταν απλά φλυαρίες και οι Metallica, πάσχουν από αυτό το σύνδρομο, ειδικά από την “αναγέννηση” τους το 2008 και έπειτα.

Μου δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να αποδείξουν ότι το έχουν ακόμα με τις δαιδαλώδεις συνθέσεις, ότι έχουν έμπνευση, νομίζω όμως ότι είναι σε συγκεκριμένα κομμάτια, αν πάρεις συγκεκριμένα κομμάτια από κάθε άλμπουμ ναι, το κάθε άλμπουμ όμως ως ολότητα, δεν μου προσφέρει μια ολοκληρωμένη εμπειρία, από τη στιγμή που θα χρειαστεί να σκιπαρω κομμάτι, είναι θέμα, είναι όμως και λογικό, το να συνθέσεις για 80 λεπτά υλικό που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος ευχάριστα και χωρίς να πλατειαζει, είναι αρκετά απαιτητικό.

Και αυτό, αφορά και όλους τους “παλιούς” μπροστάρηδες του είδους, δεν είναι μόνο οι Metallica σε αυτό…

#20990

Μπορει να γινει τεραστια κουβεντα περι απαιτησεων, προσδοκιων, ελπιδων και αλλα τετοια ομορφα που συνηθως διαμορφωνουν το πως τελικα θα μας φανει ενας (πολυ?)αναμενομενος δισκος μιας αγαπημενης μας μπαντας, αλλα νομιζω πως σε βαθος χρονου τελικα αυτο που μενει ειναι η ουσια και το καλο songwriting, φυσικα παντοτε με καποιο ποσοστο προκαταληψεων να επηρεαζει την αποψη μας.

Με βαση ολα αυτα, εγω το μονο που μπορω να πω συνολικα για το 72 Seasons ειναι πως συμμεριζομαι πληρως την αποψη που λεει πως ειναι το αλμπουμ των Metallica που προκαλει την λιγοτερη ιντριγκα για να το ακουσει κανεις. Προσωπικα δινω τεραστια αξια στο replay value, και εδω δυστυχως δεν το βρισκω πολυ υψηλο.

Θα ξεκινησω με τα θετικα.

  • Το ομωνυμο που ανοιγει τον δισκο μου φανηκε πολυ καλυτερο απο οτι το θυμομουν. Ειχα να το ακουσω μηνες. Πολλους μηνες. Δεν μου εχει συμβει ποτε με δισκο Metallica το να ξεφουσκωσει μεσα σε διαστημα μικροτερο του ενος χρονου, και νιωθω περιεργα, αλλα it is what it is.

  • Το Lux Aeterna δεν μου σπαει τα νευρα οσο οταν κυκλοφορησε, οποτε κι εκει εχω καπως “μαλακωσει” ας πουμε.

  • Το Screaming Suicide αν και ακομα το θεωρω πιο “δευτερο”, το γουσταρω παρα πολυ και το βρισκω απαραιτητο στον δισκο.

  • Υπαρχουν 7 τραγουδια στον δισκο για τα οποια δεν εχει αλλαξει καθολου η αποψη μου, και αυτο το γραφω ως θετικο γιατι ηδη τα λατρεψα απο τις πρωτες εβδομαδες ακροασης, και οσο περισσοτερο τα ακουω τοσο πιο πολυ τα γουσταρω. Τα φανταστικα κατ’εμε Shadows Follow, You Must Burn!, Crown Of Barbed Wire και Chasing Light, και τα επισης παρα παρα πολυ καλα Sleepwalk My Life Away, If Darkness Had A Son και Room Of Mirrors (αυτο το τελευταιο με ανοδικες τασεις).

  • Η πρωτη τετραδα αυτων των τραγουδιων που για μενα “περνανε το πασο”, μου δινει μερικως αυτο που μου λειπει συνολικα απο τον δισκο, δηλαδη μια ιντριγκα, ενα “ωπα τι ακουω εδω”, ενα συναισθημα πως κανενα αλλο τραγουδι της δισκογραφιας τους δεν μοιαζει ιδιαιτερα με αυτο που ακουω. Το Chasing Light ειναι με καποιον περιεργο τροπο η απαντηση στο ερωτημα “τι θα παρεις αν βαλεις το Ride The Lightning να κανει παιδι με το RELOAD?”. Το Shadows Follow ειναι για μενα μαλλον το καλυτερο του δισκου. Καπως ετσι θα ηθελα να παιζουν οι Metallica εν ετει 2025. Το You Must Burn! θα μπορουσε να βρισκεται σε χαμηλοτερο επιπεδο ως το sequel του Dream No More, που ειναι το sequel του Broken Beat and Scarred, που ειναι το sequel του Some Kind Of Monster, που ειναι το sequel του Devil’s Dance, που ειναι το sequel του The House Jack Built, που ειναι το sequel του Sad But True, που ειναι το sequel του The Thing That Should Not Be… αλλα τελικα το σολαρισμα στο δευτερο μισο του τραγουδιου κανει το You Must Burn! μακραν το καλυτερο απο τα νεα τραγουδια που ακουσα live. Το Crown Of Barbed Wire το θεωρω all time classic με αρρωστο ριφφακι.

Κι ας περασουμε στα αρνητικα:

  • Οσο κι αν γουσταρω τρελά ολα αυτα τα τραγουδια που ανεφερα, δεν νιωθω για κανενα απο αυτα πως θα μπορουσε να αποτελεσει ναυαρχιδα σε καποιον αλλον δισκο τους. Ειναι ολα πολυ καλα, αλλα κανενα δεν “κουβαλαει”. Καθε δισκος των Metallica (ισως με εξαιρεση το St. Anger) μεχρι το 72 Seasons εχει τραγουδια που κουβαλανε, και τα οποια ανυπομονεις να ακουσεις ξανα και ξανα και να τα δεις ισως σε καποια συναυλια τους. Καποτε πριν πολλες δεκατιες υπηρχε το Creeping Death, το Master Of Puppets και το One, μετα ηρθαν τα Enter Sandman, Bleeding Me και Fuel, και ακομα και προσφατως (λεμε τωρα) ειχαμε ενα All Nightmare Long, ενα Halo On Fire κι ενα Moth Into Flame. Δεν βρισκω απολυτως κανενα τραγουδι στον τελευταιο τους δισκο εφαμιλλο αυτης της κλασης, και εμενα αυτο με χαλαει παρα πολυ. Αλλους ισως οχι, αλλα εγω θελω τις κορυφες μου αν ακουω μουσικη. Καλυτερα να εχω εναν δισκο με τρια-τεσσερα 10αρια τραγουδια και τα υπολοιπα στο 6-7, παρα να εχω εφτα-οκτω τιμια 8αρια αντε και κανα δυο 7αρακια. Στην δευτερη περιπτωση, βαριεμαι.

  • Μπορει να εγραψα θετικα πραγματα για την τωρινη μου αποψη για τα Lux Aeterna, 72 Seasons και Screaming Suicide, αλλα εν τελει προκειται για τρια τραγουδια, δυο εκ των οποιων και να μην ειχα ακουσει ποτε δε θα με ενοιαζε καθολου, ενω και το αλλο δεν διεκδικει τιποτα δαφνες ποιοτητας. Η φαση ειναι “οκ πλακα εχουν” αλλα δεν εχω νιωσει ποτε “πω θελω να ακουσω αυτο το τραγουδι τωρα” για αυτην την τριαδα. Πραγμα που επισης μου φαινεται πολυ περιεργο για τραγουδια Metallica. Μπορω να πω οτι ακομα και για τα μισα τραγουδια του St. Anger εχω νιωσει εκατονταδες φορες αυτο το συναισθημα.

  • To Too Far Gone? δυστυχως το εγραψαν χωρις τον πατερα του Lars στο στουντιο. Η φαση ειναι delete this. Δεν μπορω να διανοηθω το οτι αυτο το τραγουδι βασικα περασε το πασο και μπηκε στον δισκο.Δεν εχει τιποτα ενοχλητικο ή αποκρουστικο το τραγουδι, απλα δεν εχει και τιποτα αξιο αναφορας. Μου ακουγεται λιγο ως τραγουδι που θα στο εβγαζε ως πρωτο αποτελεσμα αν ειχες ζητησει απο καποιο AI “make a 2000s Metallica song that sounds as if Metallica are covering an Offspring song”. Ισως αν ειχε βγει το 1983 με αυτον εδω τον ηχο να το λατρευα ως κλασικο πλεον, αλλα ετσι που βγηκε, στον δισκο που βγηκε… μεχ.

  • Δεν μπορω καν να καταλαβω τι ακριβως εχει ενθουσιασει αρκετο κοσμο στο Inamorata. Μιας και αρεσει σε τοσους φανς, ισως να χανω κατι. Του εχω δωσει ομως πολλες ευκαιριες, και αφενος ειναι σχεδον ακατορθωτο να φτασω στο τελευταιο λεπτο του τραγουδιου χωρις να νυσταξω, αφετερου αν ηθελα να ακουσω το Friend Of Misery θα εβαζα το Black Album, κι οχι την εκδοση απο το Temu. Σορρυ αλλα οσο και να εκτιμω το εντελως sabbath riffage του τραγουδιου, οι συγκρισεις με Call Of Ktulu, Orion, To Live Is To Die, …And Justice For All, The Outlaw Torn, Fixxxer, Halo On Fire το εκθετουν παρα πολυ στα δικα μου αυτια το Inamorata.

Εν κατακλειδι, το 72 Seasons ειναι για μενα ο λιγοτερο ενδιαφερων δισκος των Metallica διχως καμια αμφιβολια, ο πρωτος δισκος της ιστοριας τους στον οποιον δεν εχουν σχεδον τιποτα καινουριο να προσφερουν, και μια απογοητευτικη κυκλοφορια μετα το αστρονομικα υπεροχο Hardwired… To Self Destruct, το οποιο ηταν και ευχαριστη εκπληξη εκτος απο δισκος με εξαιρετικο songwriting. Το ξερω πως ειναι αδικο να συγκρινουμε την 11η κυκλοφορια μιας μπαντας που εδω και παρα πολλα χρονια πλεον εχει συμβιβαστει με το να βρισκεται στην legacy εποχη της μετα απο παρελθοντικες μυθικες κυκλοφοριες, αλλα καλως ή κακως στην τεχνη νομιζω το πιο αξιοσεβαστο που μπορει να κανει ενας καλλιτεχνης ειναι να σπρωχνει τα ορια του ολο και παραπερα, και αυτο οι Metallica αυτην την φορα ΔΕΝ το εκαναν. Το καλο ειναι πως ο επομενος τους δισκος (και πιθανοτατα τελευταιος τους) λογικα θα ειναι καλυτερος, και θα κλεισουν μια θρυλικη δισκογραφια με θετικο προσημο.

Discography Ranking για το 2025

  1. RELOAD
  2. LOAD
  3. …And Justice For All
  4. Master Of Puppets
  5. Metallica
  6. Ride The Lightning
  7. Hardwired… To Self-Destruct
  8. Death Magnetic
  9. Kill’Em All
  10. St. Anger
  11. 72 Seasons
7 Likes
#20991

Θα συμφωνήσω ότι είναι ο δίσκος Metallica που έχω ακούσει λιγότερο και αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει 2 χρόνια μετά. Ωστόσο τον έβαλα ξανά με ευκαιρία την επέτειο του και έχω να πω ότι είναι ένας ευχάριστος δίσκος να τον ακούσεις αν εξαιρέσεις την υπερβολική του διάρκεια το οποίο όμως είναι ίσως και dealbreaker για να το βάλω να παίζει.
Ενώ ας πούμε στο Hardwired…ήξερα ότι θα κάνω skip 2-3 τραγούδια στο δεύτερο CD για να φτάσω στην…ανάσταση του Spit Out The Bone, εδώ δεν είναι ευδιάκριτο το ποιο κομμάτι είναι πραγματικά filler. Όλα έχουν κάτι να πουν απλά δεν είναι και τόσο σπουδαία όσο οι κορυφές του προηγούμενου.
Long story short που λέμε και στο χωριό μου, ίσως οι Metallica έβγαλαν απλά τον πιο προβλέψιμο δίσκο τους κι αυτό χτυπάει κάπως άσχημα για μια μπάντα που μας έχει συνηθίσει σε εκπλήξεις.
Τους αγαπάω ακόμα, πέρασα τέλεια το καλοκαίρι και στις 2 συναυλίες που τους είδα και πάμε παρακάτω…

6 Likes
#20992

Για το 72 Seasons, θα έλεγα ότι πρόκειται για τον πιο safe δίσκο τους, με την έννοια ότι ακολουθούν την πεπατημένη, δεν παίρνουν κάποιο ρίσκο, δεν καινοτομούν σε κάτι. Βέβαια, δεν είναι απαραίτητα κακό που έχουν βρει μια συγκεκριμένη φόρμουλα και την ακολουθούν, γι’ αυτό όμως είναι κάπως ουδέτερος ως δίσκος. Δίνει αυτό που περιμένει να ακούσει κάποιος από τους Metallica στην παρούσα φάση.

Σε πολλά κομμάτια, μου δίνουν την αίσθηση ότι απλά πέταξαν ιδέες στο τραπέζι και ότι κάτσει, φαίνονται κάπως ασύνδετα τα μουσικά μέρη μεταξύ τους και ναι, θα προτιμούσα να είναι πιο σύντομα σε διάρκεια κάποια κομμάτια, σε σημεία φλυαρούν χωρίς λόγο. Σύντομα κομμάτια όπως το Lux, θα ήταν προτιμότερα από κάποια δήθεν progressive. Ομολογώ βέβαια ότι στις καλές στιγμές του δίσκου, προσωπικά μιλώντας, ακούω τον “τσαμπουκά” που θα ήθελα να ακούσω από τους Metallica.

Όσον αφορά το Inamorata, η αλήθεια είναι ότι πλέον, μου φαίνεται ότι κάπου πλατειαζει ακούγοντας το και επίσης, επειδή πλασάρεται ως το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που έχουν ηχογραφήσει, νομίζω ότι είναι λίγο μουφα ως δήλωση καθώς, τα τελευταία δευτερόλεπτα, είναι απλά κουβεντουλα στο στούντιο, δεν είναι μόνο μουσική η μάλλον, με καθαρά μουσικά κριτήρια, είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από το ορχηστρικό του Death Magnetic (μου διαφεύγει ο τίτλος του)…

1 Like
#20993

Suicide & Redemption

3 Likes
#20994

Death Magnetic για μένα.

4 Likes
#20995

Το έκανα πολύ συγκεκριμένο, ήθελα να πω ότι είναι ένας safe δίσκος, κάτι το οποίο ξεκίνησε ως τάση από το Death Magnetic. Εφόσον μέχρι το St. Anger έπαιρναν ρίσκα και δεν τους έβγαιναν, δέχονταν κριτική από όλα τα μέτωπα, ακολούθησαν από το Death Magnetic και έπειτα μια συγκεκριμένη φόρμουλα…

#20996

Μια χαρα τους εβγαιναν τα περισσοτερα ρισκα σε ολη τους την καριερα μεχρι το St. Anger. Απο εκει και μετα σταματησαν να τους βγαινουν γιατι σταματησαν να τα παιρνουν. Το αναφερω ως διαπιστωση ε.

4 Likes
#20997

Εμένα μου αρέσει ο δίσκος, είναι Metallica σε safe mode μεν, δε διαφωνώ σε αυτό, είναι Metallica σε Maiden mode, σε Motorhead mode, Ac/Dc mode, σε μια λογική “τα έχουμε ξανακούσει αυτά από τους ίδιους, ίσως και σε καλύτερη μορφή”. Προσωπικά, τις λατρεύω και τις προαναφερθείσες μπάντες, οπότε σέβομαι και τις “μανιέρες” τους. Όταν βάζω Metallica πάντως, αυτό θα επιλέξω να ακούσω, αυτή είναι η σημερινή εκδοχή του συγκροτήματος.

Καταλαβαίνω απόλυτα τις ενστάσεις των προηγούμενων, επειδή η φύση της ενορχήστρωσης της μουσικής τους δεν τους επιτρέπει μεν να παίζουν σε safe mode, γιατί γενικά (εκτός Black Album) δεν είναι συγκρότημα που ακολουθεί πιστά το μοτίβο “κουπλέ/ρεφραιν/κουπλέ/ρεφραιν”, θέλουν να έχουν λίγο πιο πολύπλοκες δομές και καλά κάνουν, για αυτό τους αγαπήσαμε. Όσο μεγαλώνεις βέβαια διχάζεσαι, μπερδεύεσαι και δεν ξέρεις πως να το κάνεις τόσο καλά όσο το έκανες όταν ήσουν νέος και είχες κίνητρο. Τώρα το κάνεις επειδή έτσι ήξερες μεν, αλλά, άλλες φορές θα σου βγει και άλλες όχι.

Το 72 Seasons έχει αφήσει μια αβέβαιη γεύση στους fans γιατί δεν έχει το standout track, θα συμφωνήσω εν μέρει με αυτό. Κατά τα άλλα, δεν πάσχει κάπου, απλά δεν έχει το τραγούδι για τις μάζες. Δεν πειράζει όμως. Όλοι οι δίσκοι που λατρεύω από αυτούς έχουν τραγούδια που ποτέ κανένας δε θα ζητήσει να τα ακούσει live (ως standout) αλλά εγώ προσωπικά τα λατρεύω. Στο μυαλό μου κάπως έτσι έχει σχηματιστεί το 72S. Έχει τα τραγούδια, που σίγουρα ΕΙΝΑΙ Metallica, δεν είναι όμως η εμπροσθοφυλακή.

Για 'μένα το safe αξιοπρεπές (72 seasons) πάντα θα προηγείται του αναξιοπρεπούς ρίσκου (St. Anger). Σέβομαι και γουστάρω το ρίσκο, αλλά όταν δε θα σου βγει θα ακουστείς χάλια. Είναι μέρος της γενικής ωρίμανσης να καταλαβαίνεις που, πως και πότε να ρισκάρεις. Αφού έφαγαν τα μούτρα τους με μερικές αποτυχίες (δισκογραφικά μιλάω μόνο για το St. Anger, τα υπόλοιπα οικονομικής φύσεως πειράματά τους δε με αφορούν ιδιαίτερα) αυτό κάνουν πλέον εδώ, και για 'μένα το κάνουν ακόμα πολύ καλά.

7 Likes
#20998

Ναι βεβαια παιζει και το αλλο ενδεχομενο… το κανεις οσο καλα το εκανες και πριν 30 χρονια, αλλα ο προσφατος σου δισκος δεν ειναι στο απυροβλητο οπως ειναι καποιοι παλιοτεροι μυθικοι δισκοι, κι ετσι μπορει ο καθε Rando Calrissian να κανει το μεγαλυτερο nitpick που εχει γινει ποτε χωρις να φοβαται οτι θα τον αποκαλεσουν ιεροσυλο.

Εγω προσωπικα αυτα τα περι “fillers” τα ακουω βερεσε εδω και παρα πολλα χρονια. Ετσι το ηθελε η μπαντα, ετσι μπηκε. Αν δε σου αρεσει καλα κανεις, αλλωστε κι εγω ειπα για το Too Far Gone? “delete this” , αν και θελω να πιστευω οτι καποιος μπορει να διαχωρισει μεταξυ υπερβολης και σοβαρης κουβεντας. Αλλο να μη σου αρεσει ενα τραγουδι, αλλο να το βγαζεις filler επειδη δε σου αρεσει. Τωρα οσοι θελουν να αφαιρεσουμε τα fillers, πρωτα πρεπει να συμφωνησουν και μεταξυ τους ποια ειναι τα fillers! Oh wait, δεν γινεται αυτο…

Το DM εχει πολλα περισσοτερα ρισκα απο το 72 Seasons. Πρωτον, τραγουδι με δυο λεπτα πιανακι, που μαλιστα ο Τζεημς ειχε ορκιστει οτι δε θα βαλει ποτε στην μουσικη τους. Δευτερον, ορχηστρικο τραγουδι για την μπαντα πρακτικα μετα απο 20 χρονια, και μαλιστα κοντα στα 11 λεπτα. Τριτον, δισκος με 10 μακροσυρτα τραγουδια χωρις υποψια τραγουδιου γραμμενο με στοχο να γινει εμπορικο single. Τεταρτον, μετα το St. Anger η πιεση να βγαλουν κατι καλο υπηρχε σε τεραστιο βαθμο, αυτη η πιεση απο μονη της κανει αυτοματως το DM not safe ΟΤΙ και να επελεγαν να κανουν με αυτο.

Τεσπα, δεν προκειται ποτε να σε πεισω, εχεις κοντρα με το DM γιατι δε σου αρεσει ο ηχος :stuck_out_tongue: Τουλαχιστον ο ηχος του DM ηταν κι αυτος κατι καινουριο για τους Metallica το 2008, με το 72 Seasons ειναι η πρωτη φορα στην ιστορια τους που κρατησαν αυτουσιο ηχο στα παντα με αυτον που ειχαν στον προηγουμενο δισκο…(ξεχασα να το βαλω στα αρνητικα λιγες σελιδες πιο πανω, τεραστιο αρνητικο για μενα).

5 Likes
#20999

Περί ήχου, καταρχάς το 72S, αντικειμενικά και στο τεχνικό της υπόθεσης, έχει κατά πολύ ανώτερο ήχο και από το Death Magnetic και από το Hardwired. Οπότε σίγουρα δε συμπεριλαμβάνεται στα όποια αρνητικά του δίσκου. Βέβαια, το Hardwired όπως είπαμε, έχει αφήσει και 2-3 τραγούδια που θα τα ζητήσει/ψάξει/θέλει η μάζα, αυτή είναι αδιαμφισβήτητη η επιτυχία του σε σχέση με το 72S.

Περί fillers, συμφωνώ. Για παράδειγμα, προσωπικά το Too Far Gone? το αγάπησα από την πρώτη ακρόαση και είναι μέσα στα αγαπημένα μου από τον δίσκο (Ναι, ακούω το reference στο riff του No Remorse, ναι μου τη σπάει και 'μένα, αλλά ναι το έχω ξεπεράσει). Από την άλλη, ποτέ δεν κατάλαβα την τόση λατρεία για το Crown of Barbed Wire, το οποίο προσωπικά κατατάσσω τελευταίο στη σειρά προτίμησής μου. Οπότε ναι, γούστα είναι αυτά και σε ό,τι αφορά την ίδια τη μπάντα και σε ό,τι αφορά τα ίδια μας τα αυτιά.

Περί Rando Calrissian, δεν έχω ιδέα ποιος είναι. Αν ας πούμε είναι κάποιος youtube influencer που μας επιβάλλει τη γνώμη του, τότε απλά τον έχω γραμμένο. Γενικά η socialmediοποίηση των πάντων έχει τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο στις τέχνες γενικότερα. Με μια-δυο ακροάσεις έχει βγει ετυμηγορία. Και πες ότι ο youtuber το άκουσε και 10-20 φορές και εξέφρασε την άποψη του, η οποία είναι δεκτή και ας μη συμφωνώ απαραίτητα με αυτήν. Οι ακόλουθοί του θα υιοθετήσουν την άποψή του, χωρίς να μπουν καν στη διαδικασία να ακούσουν ή να δουν. Αυτό βέβαια δεν αγγίζει μπάντες επιπέδου όπως οι Metallica. Αγγίζει όμως οτιδήποτε μικρό που θέλει/πρέπει να αναδειχτεί. Η τόση ευκολία έκφρασης γνώμης και συμπερασμάτων από τον οποιοδήποτε και ανά πάσα στιγμή, χωρίς να υπάρχει το δικό μας προσωπκό φίλτρο πάνω σε αυτά που ακούγονται, είναι και λίγο επικίνδυνο από κάποια στιγμή και μετά.

5 Likes
#21000

Συμφωνώ εν γένει, απλώς οι Motorhead συγκεκριμένα τα κατάφερναν καλύτερα από όλους σε αυτόν τον τομέα.

Επίσης συμφωνώ!

Διαφωνώ με όλα, με άλλα λιγότερο και με άλλα περισσότερο. Δύο λεπτά πιανάκι είναι “ρίσκο”; Το ορχηστρικό τραγούδι είναι ρίσκο; Για ποιον λόγο; Ο προηγούμενος από το DM είχε 11 μακρόσυρτα τραγούδια χωρίς υποψία τραγουδιού που είχε στόχο να γίνει εμπορικό single, έχει σημασία αν θα χωρέσουν 10 ή 11 κομμάτια στα 80 λεπτά που ψυχαναγκαστικά θεωρούν ότι πρέπει να γεμίσουν; Το τέταρτο μου φαίνεται αντιστροφή της πραγματικότητας. Το SA θεωρήθηκε καλλιτεχνικός πάτος και μετά επέλεξαν να κάνουν κάτι πολύ safe ηχητικά. Πολύ καλά έκαναν, το DM έχει μέσα κομμάτια που ακόμα ευχαριστιέμαι και τους έβαλε πάλι σε μια συγκεκριμένη ρότα.

Ο ήχος του DM τεχνικά είναι σκατά. Κομπρεσαρισμένος μέχρι θανάτου. Τα τραγούδια του πάσχουν από το σχεδόν μόνιμο πρόβλημα των δύο τελευταίων δεκαετιών και είναι μεγαλύτερα απ’ ό,τι θα ήθελα εγώ, αλλά γενικά μια χαρά δίσκος είναι. Ο πρώτος χωρίς ρίσκα, κάτι με το οποίο δεν έχω κανένα πρόβλημα.

Όλους τους αγγίζει πιστεύω…

3 Likes