Είναι το ζήτημα που έχω θίξει κατά καιρούς, μιας και αναφέραμε τι γινόταν πριν 35 και βάλε χρόνια. Τότε, λόγω της ιδιαιτερότητας του βινυλίου που είχε συγκεκριμένο χρόνο να καλυφθεί, ήταν πιο εύκολο να γεμίσει ο δίσκος με την αφρόκρεμα των συνθέσεων, ήταν αυστηρή η διαλογή για το τι κομμάτια θα μπουν στο δίσκο, γι’ αυτό είχαμε άλμπουμ ακατέβατα 10ρια.
Οι Metallica το έκαναν επιτυχημένα να βγάλουν το And Justice For All, με συνολική διάρκεια πέραν της μίας ώρας, με υλικό που μπορεί να ακούσει κάποιος μονορουφι. Μετά από λίγα χρόνια, έχουμε την καθιέρωση του CD ως μέσο, με τη χρονική διάρκεια των 80 λεπτών. Από κει που οι καλλιτέχνες είχαν να καλύψουν 45 λεπτά μουσικής περίπου, ξαφνικά, καλούνται να καλύψουν σχεδόν τον διπλάσιο χρόνο.
Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και το Black Album είχε κάποια fillers, η κατάσταση ξέφυγε με Load/Reload και έπειτα. Εκεί, είχαν την υπερηφάνεια ότι είχαν υλικό για δύο δίσκους, στην πραγματικότητα όμως, ήταν απλά φλυαρίες και οι Metallica, πάσχουν από αυτό το σύνδρομο, ειδικά από την “αναγέννηση” τους το 2008 και έπειτα.
Μου δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να αποδείξουν ότι το έχουν ακόμα με τις δαιδαλώδεις συνθέσεις, ότι έχουν έμπνευση, νομίζω όμως ότι είναι σε συγκεκριμένα κομμάτια, αν πάρεις συγκεκριμένα κομμάτια από κάθε άλμπουμ ναι, το κάθε άλμπουμ όμως ως ολότητα, δεν μου προσφέρει μια ολοκληρωμένη εμπειρία, από τη στιγμή που θα χρειαστεί να σκιπαρω κομμάτι, είναι θέμα, είναι όμως και λογικό, το να συνθέσεις για 80 λεπτά υλικό που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος ευχάριστα και χωρίς να πλατειαζει, είναι αρκετά απαιτητικό.
Και αυτό, αφορά και όλους τους “παλιούς” μπροστάρηδες του είδους, δεν είναι μόνο οι Metallica σε αυτό…