Βασικά είναι μίξη του audio του box set με ερασιτεχνικές λήψεις
4 Likes
πολλοί οι μερακλήδες!
1 Like
@QuintomScenario Μια μικρή παρεμβολή πριν πιάσεις τη συνέχεια.
Η Metallica family είναι πιο vocal από τις υπόλοιπες εδώ μέσα οπότε με έψησε αυτό το track by track, μπας και ειπωθεί καμιά γνώμη.
Αρχικά τι ηχάρα οι ηχογραφήσεις του 96-97, πότε ήταν. Μπόμπα.
Κατά τ’ άλλα, οι Metallica γενικά επανεκτελούν. Κάποια τραγούδια τα κάνουν δικά τους. Κάποια, ενώ δεν αλλάζουν κάτι, ο χαρακτήρας μεταβάλλεται, είτε για καλό είτε όχι. Γενικά έχω την αίσθηση πάντως πως στα τραγούδια που αγαπώ τις αυθεντικές εκτελέσεις, πουθενά δεν προτιμώ τις διασκευές αλλά έχουν και σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ καλές στιγμές. Σε όσα δεν έχω ιδιαίτερη τριβή μαζί τους, τα πάμε καλύτερα.
Free Speech for the Dumb
Θα έλεγα καλό κυρίως γιατί ο Het γαμεί, ο τρόπος που φτύνει τις λέξεις, το γρέζι. Τον χαμό του ορίτζιναλ βέβαια δεν τον νιώθεις αλλά λόγω μικρής μου ενασχόλησης, δεν έχω ιδιαίτερο θέμα.
It’s Electric
Καλό κι αυτό, βέβαια, ότι διασκευή και να έκαναν σε Diamond Head (και έκαναν πολλές), και δη από το ντεμπούτο που είναι από τους 10-20 αγαπημένους μου heavy metal δίσκους, θα έχανε στη σύγκριση λογικά. Περνάει πάντως. Fun.
Sabbra Cadabra
Το original είναι ύμνος. Αρκετά καλή η διασκευή, τους πάει αρκετά αν σκεφτεί κανείς και σε ποια φάση βρίσκονταν συνθετικά τότε οι Metallica. Ευτυχώς το γυρνάνε στο σωστό σημείο σε medley με το National Acrobat γιατί νομίζω στο αργό ψυχεδελικό μέρος του Sabbra θα έχανε σημαντικά.
Turn the Page
Παίζει η καλύτερη διασκευή. Λατρεύω τον Seger και το original είναι ένας από τους μεγαλύτερους ύμνους του. Απίστευτο κομμάτι. Ταιριάζει πάντως στους Metallica. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί για ένα από τα Loads άνετα. To heavy riffing στο chorus επίσης δένει μια χαρά. Δεν κάνουν κοσμογονικές αλλαγές, ουσιαστικά το επανεκτελούν the Metallica way αλλά το κάνουν δικό τους και έχουν το απαραίτητο feel που χρειάζεται η σύνθεση**.** Excellent.
Die, Die My Darling
Έτσι παίρνεις ένα τραγούδι από κάποιο σκοτεινό καταγώγι της Αμερικής και το φέρνεις στις μεγαλύτερες αρένες της. Εντελώς fun, το διασκεδάζουν και φαίνεται. Καλό.
Loverman
Δεν έχω επαφή με το original γιατί όσες φορές προσπάθησα να ακούσω Nick Cave δεν ένιωσα τίποτα. Ακούγοντας την διασκευή, same result. Αδιάφορο.
Mercyful Fate
Φαντάζομαι αν κάποιος δεν έχει ακούσει/ δεν γουστάρει τα original, θα του αρέσει αυτό το medley. Eγώ στο chorus του Curse… είμαι σε φάση “όχιιιιι”. Οι Fate, ακόμα κι αν κάποιος κυρ-Παντελής δεν γουστάρει φωνή King Diamond, πρέπει να παραδεχτούμε πως είχαν μια ατμόσφαιρα, κάτι ιδιαίτερο. Οι Metallica εδώ δεν το έχουν αυτό, έχουν εντελώς διαφορετικό feel κι ενώ στο Die, Die… των Misfits πχ τους βγήκε καλά η διαφοροποίηση, εδώ δεν πεθαίνω. Ακούγεται βέβαια αρκετά άνετα.
Astronomy
Χα! Αυτό είναι καλή περίπτωση για να πω την εμπειρία μου. Πιτσιρικάς, 13-14 πέφτει στα χέρια μου το Garage Inc. δανεικό, και τρώω σκάλωμα με το Astronomy, τι έπος είναι αυτό, αλλαγές tempo, σολίδια, φοβερό. Η κύρια αιτία που άκουσα Blue Oyster Cult λίγο αργότερα. Εκεί έγινε η ζημιά. Το Astronomy είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια των ΒΟC που αυτόματα το κάνει ένα από τα καλύτερα κομμάτια ever. Είναι μια μυσταγωγία, ένα ταξίδι, μια κορυφαία σύνθεση, η δε εναλλαγή μελωδικών verse και hard rock choruses είναι πανέμορφη, το τελείωμα οργασμικό (ειδικά στο Some Enchanted Evening). Από όταν αγάπησα το original λοιπόν, η εκτέλεση των Metallica δεν έχει κάποιο λόγο ύπαρξης για μένα. Ευχαριστώ δλδ, καλά περάσαμε αλλά ο καθένας τον δρόμο του από δω και πέρα.
Whiskey in the Jar
Εδώ τα χαλάμε πολύ. Η εκτέλεση των Lizzy, εκτός από αριστούργημα, έχει έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα, υπάρχει μια μελαγχολία αλλά και κάτι παιχνιδιάρικο ταυτόχρονα, ο Lynott ερμηνευτικά το βγάζει όλο αυτό προς τα έξω. Εδώ. ο Hetfield δεν μ’ αρέσει, ο Lars δεν είναι Downey, οι κιθάρες τα πάνε κάπως καλύτερα αλλά νιώθω συνέχεια σαν να παίζουν κάτι μπουνταλάδες μια ντελικάτη σύνθεση που σίγουρα δεν της ταιριάζει κάτι τέτοιο.
Tuesday’s Gone
Από το ντεμπούτο ως και το αεροπορικό δυστύχημα, οι Skynyrd είναι μια από τις 5-10 αγαπημένες μου μπάντες. Το Tuesday’s Gone το έχω ακούσει ένα εκατομμύριο φορές και θα το ακούσω άλλες τόσες αν όλα πάνε καλά στη ζωή μου. Δύο πράγματα το κάνουν τόσο τεράστιο. Πρώτον, η σχεδόν “ανέκφραστη” ερμηνεία του Van Zant που βγάζει απίστευτο συναίσθημα (δεν ξέρω πως γίνεται) και δεύτερον, ο απίστευτος Powell στο πιάνο με το παράλληλο σιγοντάρισμα από τον Al Kooper στο mellotron. Μαγεία. Σε σύγκριση, ο Hetfield φαντάζει σχεδόν υπερβολικός (χωρίς να είναι πραγματικά), η δε ενορχήστρωση είναι οκ, feelgood back porch music (ούτε ο Gary Rossington δεν το ανεβάζει όσο θα ήθελα). Ενώ το πρωτότυπο είναι μεγαλειώδες κομμάτι.
The More I See
Αρκετά καθώς πρέπει. Αδιάφορο.
Helpless
Ο ύμνος των ύμνων. Xωρίς Sean Harris σίγουρα θα χάσεις, ο τύπος απλά το έσκιζε το συγκεκριμένο. Είναι ωραία όμως αυτή η 80s αύρα του παλιού Garage και δεν έχουμε ακόμα τα γιεχέα του Hetfield. Καλό.
The Small Hours
Ακούγοντας το original καταλαβαίνεις γιατί επέλεξαν αυτό το τραγούδι οι Metallica. Σκοτεινό, heavy, με thrashy ξέσπασμα, τους πήγαινε πολύ. Θα έλεγα το έκαναν καλύτερο, ΚΑΙ γιατί ο ήχος του original είναι μετριότατος.
The Wait
Κι εδώ η επιλογή βγάζει νόημα. Σκοτεινό κομμάτι, βαρύ. Δεν θυμάμαι καν το original βέβαια, δεν έχω επαφή με Killing Joke. Tο μπάσο ειδικά σκίζει, όπως και το εφέ στην φωνή ταιριάζει γάντι. Πολύ καλό.
Crash Course in Brain Surgery
Εδώ δεν μου αρέσει η πολύ βαρύτερη μπουκωμένη κιθάρα. ΟΚ, θα τους δώσω πως ο Hetfield έχει σαφώς καλύτερη φωνή από τον Shelley αλλά ως εκεί.
Last Caress/Green Hell
Πριν 25 χρόνια λοιπόν ή όσο ήταν, ακούγοντας αυτή τη διασκευή ήμουν σε φάση “πρέπει να ασχοληθώ με Misfits”. Ακόμα στην ίδια φάση είμαι. 
Παραμένει όμως το ίδιο fun με τότε αυτή η εκτέλεση.
Οι στίχοι και η μουσική (στο Last Caress) είχαν μια φοβερή αντίθεση και μετά το thrashy, Green Hell μου είχε κάνει από τότε εντύπωση όντας από τα πιο σπιντάτα πράγματα που είχα ακούσει. Πύραυλος.
Am I Evil?
Πάλι λατρεύω την ορίτζιναλ εκτέλεση (που κι αυτή όμως έχει παραπαιχτεί). Καλή η προσπάθεια αλλά θα προτιμήσω την αρχική όταν νιώσω την επιθυμία να ακούσω ξανά το τραγούδι.
Blitzkrieg
Έχει μια γοητεία η ορίτζιναλ έκδοση αν αρέσκεται κάποιος σε NWOBHM ήχους αλλά η παραγωγή το χαντακώνει. Εδώ ο ήχος είναι τούμπανο. Και το μπάσο οργώνει, πανταχού παρόν, μια χαρά.
Breadfan
Μπόμπα. Αυτό δουλεύει τέλεια. Uptempo αλλά όχι σε υπερηχητικές ταχύτητες, βγάζει κάβλα, μου θυμίζει κάποιες αντίστοιχες “ανάλαφρες” στιγμές τους στα 90s. Και ορθή η διαφοροποίηση στο ήσυχο μέρος του κομματιού. Πολύ καλό.
The Prince
Το ξαναείπα. Sean Harris. Φαίνεται ότι γουστάρουν τα παιδιά, βγάζουν κάβλα αλλά δεν τρελαίνομαι. Δεν είναι τόσο κακό πάντως.
Stone Cold Crazy
Είναι τόσο κάβλα η εκτέλεση των Queen… Απόλυτα κατανοητή η επιλογή των Metallica αλλά οι Queen είχαν ακόμα και στις πιο heavy metal στιγμές τους κάτι μεγαλειώδες, σα να έχουν μια αίσθηση υπεροχής απέναντι στον οποιονδήποτε. Έτσι κι έτσι (Χανιά-Ηράκλειο).
So What
Ότι είπα και στο Die, Die My Darling. Total fun, ορθή επιλογή για τα live όταν το παίζουν, απίστευτα catchy και full ενέργεια, αμέσως σε φτιάχνει.
Killing Time
Καλό, καλό. Προτιμώ το ορίτζιναλ ίσως λίγο, κυρίως λόγω νοσταλγίας. Αλλά τελικά λέω να πω ισοπαλία στο συγκεκριμένο.
Overkill
Θα ήθελα να δω αν ο Lars μπορεί να το παίξει αυτό live, μονοκοπανιά. Τίμια προσπάθεια αλλά οι Motorhead δεν διασκευάζονται θαρρώ, αν πας να τους παίξεις στα ίσα, με τα όπλα τους. Ο ήχος, o Lemmy, o Fast Eddie, κτλ… Άρα είτε το αλλάζεις αρκετά, είτε είσαι καταδικασμένος στη σύγκριση.
Damage Case
Ισχύουν τα από πάνω μεν, αλλά κάπως καλύτερα εδώ σε πιο mid-tempo ταχύτητες.
Stone Dead Forever
Δες Overkill.
Too Late Too Late
Δες Overkill.
13 Likes
με αφορμή τα πολλά και πολύ ωραία που γράφετε, πήρα και ξανακουσα το κομμάτι και τον δίσκο του Cave, μετα απο χρονια, καθως ειμαι οπαδος της τοτε περιόδου του.
Περιεργη επιλογή από Metallica, καθώς το κομματι αυτο ισως ειναι απο τα μετρια, ενος σπουδαίου δίσκου. Θυμάμαι όταν βγηκε το Garage ειχαν φαει πεσιμο (και) λογω Cave. Ενδιαφερουσα και πειραματικη επιλογη, από τα λιγοτερα καλα του δισκου τους ομως. Αλλα δειχνει που ηταν τοτε οι Metallica Και τι σκεφτοταν ο μεταλλικος τυπος της εποχης.
1 Like
Εμένα το ΟΥΙΣΚΙΙΝΔΑΤΖΑΡ-Oh μ’ αρέσει (μ’ αρέσει = διαλύει σύμπαντα) ακριβώς γιατί το πήρανε από την παραμυθένια, μελαγχολική Ιρλανδία και το πήγανε στις αμερικάνικες ερημιές κάνοντάς το γουέστερν, τίγκα στη μπίχλα, τα σπιρούνια και την αξυρισιά.
12 Likes
if you know - you know bro
3 Likes
Προσωπικά μιλώντας, ό,τι υπάρχει με φωνή Hetfield προτιμώ αυτό. Υποσυνείδητα. Δεν υπάρχει διασκευή τους που να προτιμώ το original. Εκτός ίσως από Remember Tomorrow και When a Blind Man Cries, στα οποία οι Metallica χάνουν λόγω αταίριαστης παραγωγής.
5 Likes
Και το When a Blind Man Cries έχουν διασκευάσει;;; 
2 Likes
Είχε κυκλοφορήσει σε μια συλλογή από covers των κομματιών του Machine Head και νομίζω ότι το συμπεριέλαβαν σε κάποια ειδική έκδοση του Hardwired. Προσωπικά μιλώντας, αγαπώ, εκτιμώ Metallica, το συγκεκριμένο κομμάτι όμως, έπρεπε να το αφήσουν στην ησυχία του…
Πραγματικά όμως, κάποιος κερατάς είπε κάποτε στον Χέτφιλντ “λεβέντη μου εσύ μπορείς να τραγουδήσεις τα πάντα” και εκείνος το πήρε τοις μετρητοίς.
2 Likes
Δε φταίει ο Hetfield, οι άλλοι μου το χαλάνε εμένα.
1 Like
Ορθώς έπραξε!
Μονο SsshAA και Ooooh του Hetfield να εχει το οποιοσδήποτε κομμάτι αυτόματα ανεβαίνει επίπεδο.
Αν εχει και μαδεφακα μεσα … στρατοσφαιρα.
6 Likes
Εδώ θα συμφωνήσω, βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όταν έχεις να “αντικαταστήσεις” Ritchie Blackmore & Ian Paice, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους αντίστοιχους των Metallica, δεν είναι στο ίδιο επίπεδο ως μουσικοί…
Έπεσες διάνα στο ποιοι είναι οι άλλοι… Χαχα
1 Like
Και των Beatles?
Εντάξει τι να πω τώρα… 
Είσαι πυροβολημένος, αλλά είσαι πυροβολημένος οπαδός. Το σέβομαι.
2 Likes
δεν ανέφερε όμως τα “yeah” οπότε είναι υπό εξέταση το μεταλλικομετρο του
3 Likes
Δεν μιλησα για τους ΑΠΟΛΥΤΟΥΣ στίχους.
4 Likes
Με σκάλωσες και έψαξα να βρω τι έχω χάσει. Μάλλον εννοείς το “In my life” που είχαν παίξει ακουστικά, σε κάποιο charity live κτλ. Δεν το είχα ακούσει, πλάκα είχε.
Εγώ εννοούσα τις διασκευές που έχουν ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει επίσημα. Το τι διασκευάζουν σε ακουστικά live δε με πολυενδιαφέρει… Ούτε συγκρίνω κάτι τέτοιο με original εκτέλεση.
Αν και, μιας και μου έδωσες ωραία πάσα, το “Away from home” των Bachman-Turner Overdrive (δεν ήξερα καν τραγούδι και μπαντα) που έπαιξαν στο φιλανθρωπικό πέρσι ήταν το highlight της βραδιάς για μένα. Επίσης ωραία έχουν παίξει το “Borderline” των Thin Lizzy. Αλλά, καλύτερο όλων και το οποίο το θέλω και ηχογραφημένο σε κάποια φάση, γιατί τους πάει πάρα πολύ, ειναι το “Funeral for a Friend/Love lies bleeding” του Elton John.
2 Likes
Πω, δε μου αρεσε αυτο καθολουυυυυ… Τα βλεπουμε αλλιως, τι να πω, μου φαίνεται πως δεν τους πάει καθόλου. Θα τσεκαρω borderline όμως, λόγω αγάπης…
1 Like