Ένα λαθάκι κάνανε στο One καθώς νόμιζαν ότι ο κόσμος αναφέρεται ως trash, ενώ μάλλον δε διάβασαν σωστά το thrash. “How can people say that this is trash??”, λέει ο δεξιά, αλλά προφανως μπερδευτηκαν κρίνοντας απτα υπόλοιπα που λένε. Επίσης στο Master δεν κατάφεραν καν να πάνε στους στίχους 
Α, και το Devil’s Dance είναι κομματάρα και έχει το πιο γαμιστερο ριφφ γιατί είδα κάπου ένα βίντεο πιο πάνω
troll account πάλι?
Οχι ακομα, αλλα ετοιμος ειναι πιστευω
Προσπαθώ να το αποβάλλω προσωπικά, είναι δύσκολο όμως. Γενικά το “παλιό και καλό” δημιουργεί μια ανισορροπία, εγώ το αντιλαμβάνομαι αλλά πως το ξεπερνάς ακόμη δεν ξέρω. Προσπαθώ όμως, που θα πάει, βοηθάνε πάντως και οι LIV, αυτό που κάνουν είναι ανεκτίμητο. Σπάνε πολλά κατεστημένα με ωραίο τρόπο.
Οι LIV ειναι παρθενοι σε αυτα τα ακουσματα και βγαζουν μια πιο αυθορμητη αντιδραση που εχει την αξια της. Ωραιοι ειναι.
Ο ντρενις αρχισε παλι να βαλει κατα ριπας με το καρδουλοπιστολο, γουελκαμ μπακ φαμουλυ!
ρε συ, κανεις ένα λάθος και γενικεύεις με κάθε επιχείρημα που έχει πει κατά καιρούς ο καθένας επειδή τα έχεις το μυαλό σου και νομίζεις ότι απαντάς σε αυτά.
Εγώ είπα μια ένσταση μου σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ποίους ξεβράκωσαν ακριβώς από τη στιγμή που όλοι θεωρούν το Spit σαν ένα κορυφαίο κομμάτι. Δεν υπάρχει ουσιαστικός αντίλογος. Και φυσικά πρέπει να μιλάμε για καθολική αποδοχή. Είπαμε και στο παρελθόν, αν θέλουμε να κάνουμε κουβέντα πέρα από το μου αρέσει/δε μου αρέσει, πρέπει να έχουμε και κάποια αντικειμενικά στοιχεια στην κουβέντα. Ένα τέτοιο είναι άλλωστε και το video που πόσταρες. Ένα reaction video από 2 τύπους άσχετους με το metal.
Ο Quintom το διευκρίνισε (μετά από μια αλυσίδα post), καταλαβαίνω το σκεπτικό, είτε διαφωνώ με την έκφραση είτε όχι.
ΥΓ: Παρακάτω ένα απόσπασμα από μια κριτική που σε γενικές γραμμές συμφωνώ στα περισσότερα. Δες τη highlight κάνει στο κομμάτι. Και πάνω κάτω λέει ότι και οι LIV. Ότι είναι κομμάτι από τις χρυσές εποχές. Γι αυτό -ξαναλέω- και το αρχικό μου post. Ούτε για να κάνω την τρίχα-τριχιά ούτε για να μπω σε διαδικτυακούς καβγάδες για κάτι που στο τέλος-τέλος μου αρέσει και συμφωνώ με τα λεγόμενα τους στο video:
"The fourth high-energy song is also the one that seems to have everyone talking, “Spit Out the Bone”. If there is a track that faithfully recalls the band’s glory days, it is that song. Musically, everyone already knew the band probably still had it in them, but what might surprise people is James even brings back some of the harsh vocals that he hasn’t used since the late 80s. "
https://www.sputnikmusic.com/review/72229/Metallica-Hardwired…-to-Self-Destruct/
χρωσταω πολλες ρε!
περα απο την πλακα … ωραια κουβεντα εγινε.
δεν βγαζω ακρη μαζι σου . Καμια γενικευση απο μεριας μου .
ξαναλεω…
Love you man.
den vlepw kati sto opoio einai dysnohto. Auto egrapsa tin prwti stigmi kai arxises na grafeis gia gkrinies, gia to paiksimo tou Lars h gia ta solo, pragmata pou profanws den sxoliasa (kai edw einai h genikeush pou kaneis se megalo va8mo sta post sou)
Οχι απλα δυσκολο, ακατορθωτο ειναι. Και οχι μονο για σενα, αλλα για ολους μας. Καλως ή κακως, μεγαλωσαμε ολοι ακουγοντας καποιους δισκους (ειτε Μεταλλικα ειτε οχι), και τους αγαπησαμε τοσο, που ανεβηκαν οσο πιο ψηλα γινεται. Απο κει και περα ο καθενας αντιμετωπιζει τη μουσικη με οποιον τροπο θελει. Εγω προτιμω οταν κανω την οποιαδηποτε αξιολογηση να βλεπω τους δισκους ξεχωριστα. Δε μου αρεσει να πρεπει το πρωτο πραγμα που θα σκεφτω να ειναι “ειναι ομως οσο καλο οσο το ταδε?”.
Συμβαινει ενιοτε, αλλα προσπαθω να το αποβαλλω. Και οταν καταφερνω να το αποβαλλω, τοτε απολαμβανω τη μουσικη πολυ καλυτερα. Κι αυτο το “δεν ειναι σαν τα παλια” μεσα απο την παροδο του χρονου το εχω πλεον αποβαλλει πληρως νομιζω. Μη σου πω οτι αν περασει απο το μυαλο μου, μπορει να το δω και ως θετικο. Γιατι να θελω να ειναι κατι σαν τα παλια? Τα ακουσα τα παλια, πανε. Αλλα ξαναλεω, ο καθενας οπως γουσταρει…
Ειχα την αποψη οτι κανενα τραγουδι τους απο το Load και μετα δεν μπορουσε να χωρεσει στα 5 πρωτα αλμπουμ.Αυτα τα ‘if ταδε σονγκ γουοζ ον ταδε αλμπουμ’ που κυκλοφορουν στο γιουτχιουμπ μ εκαναν να αλλαξω γνωμη.Ποιοτικα,σχεδον το μισο HTSD χωραει στο Justice.Αλλα,αν με τον τωρινο ηχο τους μού σηκωνεται,με τον ηχο του Justice χυνω 10 κουταλιες.
πραγματικα δεν εχω λογια
από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια του album για μένα, απίστευτη εκτέλεση!
πως τόλμησαν να πιάσουν Celtic Frost στο στόμα τους;;;
Αυτό και το Revenge… Κομματαρες
Χαιρομαι ιδιαιτερως για αυτο το ποστ, μου δειχνει οτι ο κοσμος πλεον καταλαβαινει πως το "προβλημα’ των ξενερωμενων με Μεταλλικα ειναι ο ηχος και η μουσικη κατευθυνση, και οχι οι συνθεσεις. Η ιδια δηλωση για μενα ειναι σωστη και για το μισο Death Magnetic παντως.
Ωραια αποψη αλλα αυτο το βρισκω καπως υπερβολικο
του ΡΙΙΙΝ, του ΡΙΙΙΙΝ, του ρουυυυ, του ΡΙΝ
Ή αλλιως, μια απο τις πιο κλασικες εισαγωγες των Metallica. Λοιπον, με το Ride The Lightning ξεκιναει μια μοδα που θα κρατησει 3 αλμπουμς για τους Metallica (και θα επιστρεψει στιγμιαια μετα απο 20 χρονια σχεδον στο St. Anger) , με το δευτερο τραγουδι του δισκου να αποτελει το ομωνυμο, και ουσιαστικα αυτο που θετει το υφος του δισκου, και μουσικα, και στιχουργικα.
Και ακριβως οπως και τα Master Of Puppets και And Justice For All, το συγκεκριμενο τραγουδι ειναι ενας οργασμος λυρισμου, μελωδιων, heavy riffs και σολιδιων απο τον Kirk The Ripper Hammett. Το μεσαιο κομματι του τραγουδιου ειναι μια αλληλουχια ολων αυτων που πλεον εχει μεινει κλασικη στην ιστορια οχι μονο των Metallica, αλλα και του metal (με μικρο m ε) γενικοτερα.
James: Νομιζω πως ο μονος λογος που αυτο το τραγουδι δεν απογειωθηκε σε υψιστα ιστορικα επιπεδα οπως ας πουμε το Master Of Puppets ή το One, ειναι το οτι το βασικο του riff ειναι λιγο generic, τουλαχιστον σε σχεση με τα υπολοιπα riffs του James στο δισκο (και γενικοτερα).
Lars: Δενει τελεια με το μπασο, σε ενα απο τα λιγα τραγουδια που αναδεικνυουν το διδυμο Cliff + Lars, ενα διδυμο που δεν εμεινε ακριβως στην ιστορια ως ενα μνημειωδες rhythm section, αφου ο Cliff συνηθως ακολουθσε την κιθαρα (κατι που συμβαινει γενικα στους Metallica).
Kirk: Για πολλους το καλυτερο σολο που εγραψε ποτε ο Hammett, και δε μπορουμε να διαφωνησουμε και πολυ με αυτο. Για μενα οχι το καλυτερο, αλλα σιγουρα με ισχυρη υποψηφιοτητα. Πως διαλεγει κανεις αναμεσα σε αυτο και το Unforgiven ας πουμε? Δυσκολα πραγματα. Οπως και να χει, ο Hammett απλα κενταει σε αυτο το τραγουδι, απο τις μεγαλυτερες στιγμες του.
Cliff: Δινει πολυ ωραιο ογκο, και ακουγεται πολυ πιο καλα απο οτι στο Kill’Em All. Σιγουρα υπευθυνος για αρκετα σημεια στη μεση του τραγουδιου.
Solo: Σκεφτομαι να καταργησω αυτην την κατηγορια, αφου ουσιαστικα επαναλαμβανω οτι γραφω για τον Hammett.
Στιχοι: Απλοι αλλα οχι απλοικοι στιχοι απο τον James, ο οποιος κατακεραυνωνει (see what I did there?) την θανατικη ποινη και την εφαρμογη της στην Αμερικη των 1980ς, ενα θεμα το οποιο ειναι ακομα και σημερα αρκετα επικαιρο.
Καλυτερη στιγμη: Θα πω φυσικα το αργο σημειο που ξεκιναει στο 2:30 και διαρκει πανω απο 1 λεπτο μεχρι περιπου το 3:40.
Χειροτερη στιγμη: Η στιγμη που ερχεται καποιος επικινδυνος και υποστηριζει οτι αυτο το τραγουδι το εγραψε ολο ο Mustaine, αν και ακολουθειται απο γελια μεχρι δακρυων, αρα δεν ειναι και τοσο ασχημη στιγμη τελικα.
1985 με αθλιο ηχο αλλα ας βαλουμε κι ενα με τον Cliff να μην βαλει και τα κλαματα ο @NK_10
Puerto Rico 2016 με James να το τραγουδαει οριακα καλυτερα απο οτι 30 χρονια πριν, και με καθε τριχα να σηκωνεται στο σολο (παρα τον διαφορετικο ηχο)
Mexico City 2017 λιγους μηνες αργοτερα και το παιζουν ακομα καλυτερα, με Lars και Kirk να δινουν ρεστα
Αντε γαμησου…
Κι γω σ’αγαπω…