Για Metallica αρκετα κακο. Σε σχεση με δισκογραφιες των περισσοτερων αλλων συγκροτηματων (ειδικα αυτων που αποθεωνει ο Παντελης), τις παταει ολες κατω.
2 Likes
Ετσι ειναι η αληθεια. Τσουζει.
2 Likes
Dm με χαλάει και η παραγωγή ενώ έχουν αρκετά καλά κομμάτια αλλά και εκεί υπάρχει πρόβλημα με τα μεγάλα κόμματια. Στο Hardwire τα περισσότερα πρόβληματα λύθηκαν
1 Like
Σε συνέχεια του χτεσινού ποστ, θα παραθέσω αντιγραφή ποστ απο fb, του γνωστού παοκτσή ισοβίτη (εξαίρετος γραφιάς και με ένα άκρως συγκινητικό βιβλίο εκεί έξω, για όποιον έχει βιώσει τι σημαίνει γήπεδο αλλά και αγάπη για την ιδέα της ομάδας και αποστροφή για τους εκάστοτε τσάτσους, φασίστες και τραμπούκους των διαφόρων αφεντικών και διοικήσεων -χωρίς μίσος για τον απέναντι οπαδό. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Μια εποχή στο τσιμέντο ο τίτλος. Κλείνει η οφτοπικ παρένθεση). Ίσως έτσι μπορούν να πάρουν μια μυρωδιά οι νεότεροι τι σήμαιναν οι metallica στη νιότη τους για έναν έφηβο/νεανία ακροατή, καθώς και πως μπορεί να δημιούργησαν βαθιά συναισθήματα προδοσίας με τη μετέπειτα πορεία τους (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως ο ίδιος ο συγγραφέας του ποστ συμμερίζεται την αποστροφή ή να βίωσε τα metallica 90s ως προδοσία φυσικά).
Για το ride the lightning:
Όταν αγοράζεις ως πρώτο Thrash δίσκο το Master Of Puppets, που εκείνο το διάστημα είναι «ο τελευταίος των Metallica» και περνάς μισή εφηβεία μαθαίνοντας απ’ έξω κάθε στίχο και κάθε νότα, έρχεται η στιγμή που αποφασίζεις πως, εντάξει, καλά περνάμε ακούγοντας τα ίδια οκτώ κομμάτια τόσο καιρό, αλλά πρέπει να ακούσουμε κάποτε και κάτι διαφορετικό. Συνεπώς, πας στο δισκάδικο και ρωτάς «έχουν βγάλει άλλους δίσκους τούτοι εδώ»; Και σου απαντάει ο τύπος «βεβαίως, έχουν ένα καινούργιο με διασκευές και δύο παλιότερους». Κοιτάζεις τα εξώφυλλα, βλέπεις την καρέκλα, σε χτυπάει το ρεύμα. Ξέρεις πως δεν πρόκειται να ακούσεις τίποτα καλύτερο στη ζωή σου, αλλά συνθηκολογείς, η ζωή πάει μπροστά, είσαι ακόμα στα δεκατρία, ας πάρουμε και τον προηγούμενο δίσκο τους, να τον ακούμε στα διαλείμματα του Master, για ποικιλία.
Πηγαίνεις σπίτι, περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα λείπουν όλοι, βάζεις στ’ αυτιά τα ακουστικά, κρατάς στα χέρια τους στίχους που τους έχεις ήδη μελετήσει από πριν για να μπεις στο κλίμα, από καμιά φορά προσπαθείς να μαντέψεις πώς τραγουδιούνται βάζοντας κιθάρες στο φόντο. Το στομάχι σου στέλνει σήματα ενός πρωτόγνωρου άγχους μόλις το δάχτυλο δίνει την εντολή να αρχίσει η τελετουργία. Play. Εισαγωγή. Καλή η εισαγωγή, όχι όσο του Battery, συνεχίζεις να επιβεβαιώνεις πως όλα θα είναι ένα επίπεδο κάτω, δεν σε πειράζει, το ήξερες. Φορτώνουν οι κιθάρες. Κολασμένες. Όπα. Κάτι γίνεται εδώ. «Do unto others as they’ve done to you / But what the hell is this world coming to». Όπα. Τι γέφυρα είναι αυτή. Τι κοπάνημα είναι τούτο. Τι σαλταρισμένα τύμπανα, τι παίζει ο Μπάρτον από πίσω, πόσα δάχτυλα έχει ο τύπος. Τι σόλο παίζει ο Χάμετ, πώς μπορεί να γράφτηκε τέτοιο πράμα. Ή παίζουν και οι δύο μαζί, δεν μπορώ να το καταλάβω, μία κιθάρα καταφέρνει να βγάλει τόσο αίμα στ’ αυτιά μου;
Κι ακολουθεί το έπος. «Flash before my eyes / Now it’s time to die / Burning in my brain / I can feel the flame». Και τελειώνει το έπος και έχει άλλο έπος. Το μέγιστο όλων. Αυτό που τραγουδάω όποτε μπαίνω σε γήπεδο από μέσα μου, για κάποιο λόγο, δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί.
Take a look to the sky just before you die
It’s the last time you will
Πάει κι αυτό, τι άλλο μπορεί να έχει το μενού, πόσο λιώσιμο μπορεί να κρύβει αυτό το δισκάκι - «Things not what they used to be / Missing one inside of me / Deathly lost, this can’t be real / Cannot stand this hell I feel». Τελειώνει η πρώτη πλευρά και αποφασίζεις πως έχεις γεμίσει, έχεις μπουκώσει με μουσική για μία ζωή ολόκληρη, τι έχουν κάνει τα πιτσιρίκια, δεν μπορεί να έχει γραφτεί από κανονικούς ανθρώπους αυτό το έργο. Έχεις γουρλώσει τα μάτια, τα αυτιά σου χαμογελάνε και θα μείνουν έτσι, μόνιμα, με την ανάμνηση της πρώτης φοράς που μπήκε μέσα τους o κεραυνός των αγαπημένων Καλιφορνέζων, φθινόπωρο του 1987, κάπου εκεί, λίγο πριν ντυθώ στα ασπρόμαυρα και ολοκληρωθεί η μετάβαση. Αυτομάτως, θες να το ξαναβάλεις από την αρχή, να ξαναζήσεις το σοκ. Αλλά συνέρχεσαι και αντιλαμβάνεσαι πως έχει και δεύτερη πλευρά. Έχει άλλο τόσο, ρε φίλε, απίστευτο.
Το ριφ του Trapped Under Ice είναι ο ήχος που χρησιμοποιώ πάντα για να ξεπλύνω τα αυτιά μου από εχθρικούς ήχους. Είναι μια τεχνική που έχω εφεύρει από την εφηβεία, δεν γνωρίζω αν το κάνει και άλλος άνθρωπος: Ακούς ένα σκυλάδικο κάπου, πάει να σου κολλήσει, παίζεις το Trapped Under Ice στο μυαλό και το διώχνεις. Παίζει ο γείτονας Καρρά, περνάει το Ντάτσουν με Χριστοδουλόπουλο, πετάγεται στο ραδιόφωνο καψουροκλαψούρισμα, δεκαετίες τώρα, αυτόματα κατεβαίνει η βελόνα και δίνει την εντολή για τις κιθάρες του Hetfield και του Hammett να μαρσάρουν. Είναι οι σκυλοπνίχτες στον εγκέφαλο, δεν περνάει τίποτα, η απόλυτη άμυνα. Και μετά, το μυαλό περνάει από μόνο του και τραγουδάει «Out for my own, out to be free / One with my mind, they just can’t see / No need to hear things that they say / Life’s for my own, to live my own way» που το ακολούθησα και το ακολουθώ από τότε και θα το ακολουθώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, κάνει ένα ταξίδι στην Αίγυπτο με το πιο τραγουδισμένο κομμάτι τους που το ακούς ανυπόμονος επειδή ακολουθεί το λιγότερο τραγουδισμένο κομμάτι τους που εσύ το έχεις λιώσει επειδή δεν χρειάζεται να το τραγουδάς, δεν προλαβαίνεις, βυθίζεσαι στο σκοτάδι και επανέρχεσαι μόνο αν ακούς τον δίσκο σε κασετόφωνο με αυτόματη επανάληψη -θα σε ξυπνήσουν οι πρώτες ανελέητες νότες του Fight Fire With Fire, στην πιο γοητευτική λούπα της παιδικής σου ηλικίας.
Με τη σειρά που τους έχω αγοράσει/ακούσει, το Ride The Lightning είναι ο δεύτερος δίσκος των Metallica μετά το Master Of Puppets. Κόντρα στην κοινή πεποίθηση των μεταλλάδων πως «έριξαν τον ρυθμό στο δεύτερο άλμπουμ», εγώ θα έχω για πάντα την εντύπωση πως, όχι απλώς τον αύξησαν, αλλά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους μετά από ένα Master Of Puppets που έμοιαζε αξεπέραστο. Κι ακόμα δεν είχα ακούσει το Kill ‘em All, που για μένα, εκείνη την περίοδο, θα ήταν «το τρίτο τους».
11 Likes
Τι ωραία φάση αυτή που ακούς έναν τέτοιο δίσκο πρώτη φορά! Ταυτίζομαι απόλυτα γιατί το Ride ήταν ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα, μιλάμε πέρασαν εικόνες από την πρώτη μου ακρόαση. Γι αυτό πάντα θα είναι ο αγαπημένος μου δίσκος.
5 Likes
Ποιο να ήταν άραγε το πρώτο που άκουσα από Μεταλλικα… Ούτε θυμάμαι
Κομμάτι ή Sandman ή I dissappear που τότε το άκουγες πολύ σε ράδιο tv
1 Like
Αυτό που γράφει ο Νικόλας για το Trapped Under Ice, το έκανα εγώ με το MoP. Ειδικά κάτι Πρωτοχρονιες που μαζευονταν σόγια και έπαιζαν σκυλαδικα στην TV, δωμάτιο, ακουστικά και Master να ξεπλυθουν τα τυμπανα
3 Likes
πρώτη κασέτα το ride, πρέπει να έχει μείνει από τότε στο κασετόφωνο…
2 Likes
για να δούμε πόσο ισχυρό θα είναι το άλλο 5%
1 Like
Ώρες φίλε ελπίζω να μην είναι παπατζα
Πόσο θα γαμαει σε στάδιο. Μακάρι πραγματικά
Πόσο θα γαμηθει η τσέπη μας 
Η τσέπη και ο σβέρκος μας 
1 Like
Μήνα Σεπτέμβρη λέει και σε στάδιο. Λογικά στο κλειστό μπάσκετ του ΟΑΚΑ ή στο στάδιο Καραϊσκάκη αν μιλάμε για ανοιχτό χώρο.
Γράφει για 2/4 big4, πλάκα θα χει…
Πρώτη φορά που άκουσα Metallica ήταν από το Black Album το Sad but true τότε έψαχνα να βρω κάτι άλλο γιατί άκουγα συνέχεια maiden. Μόλις άκουσα το κομμάτι το σαγωνι έφυγε έψαξα και άλλα για την μπάντα μιας και το Internet ήταν τότε που έπαιρνε τα πάνω του σιγά σιγά,εβαλα την μάνα μου να μου αγοράσει το δίσκο με το έτσι θέλω. Πέρασα ένα καλοκαίρι με το Black Album αργότερα αγόρασα και τους επόμενους δίσκους των Θεών!
Τώρα αγόρασε και τους προηγούμενους. Δηλαδή τους καλούς.
3 Likes
Βασικά είσαι λάθος εδώ. Το St. Anger είναι για όσους γουστάρουν ουρολαγνεία.
σκέψου πόσο διαφορετικά τότε είναι να ακους αυτόν τον δίσκο πρώτη φορά αλλά τότε (σχεδόν) που κυκλοφόρησε. χωρίς ιντερνέτς, χωρίς ενημέρωση, χωρίς χωρίς χωρίς
4 Likes
Το βρήκες τώρα τους αγόρασα
Εδω οι Metallica δεν ξερουν αν θα κανουν περιοδεια του χρονου κι εμεις εχουμε κλεισει και εισιτηριο για Ελλαδα…
To country risk (για επενδύσεις) ισχύει ακόμα και για τις συναυλίες…
Μακάρι να έρθουν δεν λέει κανείς το αντίθετο αλλά θα προτιμούσα να παίξουν το AJFA φέτος και να μπουν στούντιο του χρόνου παρά να έρθουν στην Ελλάδα…
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν το videoclip του until it sleeps, όταν άκουσα κανά 2 άλλα αν θυμάμαι καλά ήταν το Nothing και το Unforgiven τότε είπα σε εναν γείτονά μου να μου δώσει ενα δίσκο απ’ αυτούς λέγοντας μου “αυτόν θα ακούσεις” και μου έδωσε το MOP…
Κάπου καλοκαίρι του 96 ηταν…
fixxxed 