που εχει χα χα ; μονο καρδουλα βλεπω !
Η πλάκα είναι ότι εδώ και πόσες μέρες στην κεφάλα μου παίζει συνέχεια η εισαγωγή του 2X4 και σκάει η ριφφάρα και μπαίνω σε headbanging mode. Ούτε στη δουλειά δεν κρατιέμαι 
2 Likes
μεγαλη ζημια !
Πωωωωω και αυτη η Live εκτελεση τσακιζει κοκκαλα.
Ηταν bside στο single του Until it Sleeps.
Το ειχα λιωσει τοτε που ειχε βγει.
It’s a motherfucking New One !
3 Likes
Περιοδεια Damage inc και Damaged Justice !! Νεοι ορεξατοι μεσα στη καυλα απλα!! Και φυσικα να εβλεπα τον τεραστιο Cliff
1 Like
Συμφωνώ
1 Like
Αφού οι βλάκες τους έφερναν πάντα σε ημερομηνία εξεταστικής πως να τους δω…
Μια βδομάδα μετά να το έκαναν καλά θα ήταν…
Και ξέρω πολύ κόσμο που δεν πήγε λόγω εξεταστικής…
Πριν 27 χρονια κυκλοφορησε ο πιο μεγαλος, καθολικος, διασημος και επιδραστικος δισκος των Metallica. Ενας δισκος με κατι περισσοτερο απο 62 λεπτα τελειοτητας. Με 12 τραγουδαρες και τον καλυτερο heavy ηχο που ειχε ακουστει μεχρι τοτε στην μουσικη παγκοσμιως.
8 Likes
Όταν οι Metallica έγιναν τεράστιοι.Τραγουδαρες όλα!!! Απο τους καλύτερους και πιο επιδραστικους δίσκους που πέρασαν ποτέ.
Πιο πανω λεγατε για τα καλυτερα openers. Εγω θα πω επι τη ευκαιρία το Sandman. Το ιντρο του μετα το ecstasy of gold ( οπως το live στη Μοσχα ) πρεπει να ειναι ο,τι πιο καυλωτικο υπαρχει.
Εντυπωσιακό και άξιο θαυμασμού το ποσό ωραία τραγούδια έγραψαν ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά απλά ως δομή
Αγαπημένο μου το Whenever I may roam. Φανταστικό
1 Like
Ε μα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γαμάει το Black Album 
. Έκαναν κάτι που φαίνεται απλό, ενώ είναι πάρα πολύ δύσκολο.
1 Like
Δεν νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα απλά ως δομή τα κομμάτια του Black.Στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον.
Σε σύγκριση με το “χάος” του Justice είναι πιο απλά. Μάλλον σε σχέση με οτιδήποτε είχαν βγάλει πριν…με εξαίρεση ορισμένα κομμάτια του Kill 'Em All
4 Likes
Όταν το ένα άλμπουμ κλείνει με Dyers Eve και το επόμενο ξεκινάει με το Enter Sandman, το λες και mission statement!
Δεν είναι απλά σίγουρα, είναι πάντως πιο to the point.
Προσωπικά, μετά από τόσα χρόνια μάλλον θεωρώ το Misery και το God that Failed τα αγαπημένα μου τραγούδια του άλμπουμ. Αλλά αυτό που με σόκαρε ευχάριστα το 1991 ήταν τα ντραμς και ειδικά το fill του κοντού στο Sad But True και το Wherever (double check μη με διορθώσει ο @pantelis79) από την εισαγωγή μέχρι τους στίχους του…
2 Likes
Αυτο ειναι σα να βγαζεις συμπερασματα απο το κλεισιμο του Ride με Call Of Ktulu και μετα το ξεκινημα του Master με Battery
1 Like
Δεν το λέω μόνο εγώ!
The last song on the ‘…And Justice For All’ album was a song called ‘Dyers Eve’, which is five minutes of, basically, what we jokingly call ‘math metal.’ So we found, as we were going along on that tour, as the audiences became bigger and bigger, that some of the crazier, 10-minute progressive songs felt like they were connecting less and less with the audience. And we felt that we had, from a creative point of view, pushed… Where do you go after ‘Dyers Eve’? It’s, like, you have reached the end of that — there’s nothing beyond that. So we decided that we were gonna try to take… We creatively wanted to take a turn. And so we figured that simplicity and trying to be a little more cohesive… we needed to do something else. And… we did. And then we made the ‘black album’ with [producer] Bob Rock and then all of that happened. We felt like we were on a creative journey that — and we’ve always felt like we’ve been on a creative journey that always needs to be reinvigorated, reinvented. And I think we, as people, have a fear of repetition, or fear of being stuck. And maybe even to the point where you could argue that we fight it too much. I think we may have made a couple of turns at some point that were almost too much, just because we don’t wanna be fucking trapped in what people want from us, what the community expects from us. And we are so fiercely independent and autonomous, and nobody’s gonna hold us back, and we’re just gonna keep changing it up all the time. But this record really was a reflection on… I think if you look at the first four records — 'Kill ‘Em All’, ‘Ride The Lightning’, ‘Master Of Puppets’, ‘…And Justice [For All]’ — there was a natural progressive growth and evolution that just came to an end point at the end of the ‘…And Justice For All’ album. And the only place forward, other than repeating yourself or getting stuck in that moment, was to do something completely different, and that’s what we did for the next couple of years."
2 Likes
Ναι μωρε, σε πειραζω
Εχουν πει πολλες φορες οι Metaplyta οτι με το Justice εφτασαν στο μαξιμουμ της πολυπλοκοτητας οσον αφορα τις δομες των τραγουδιων, και πως με το Metallica ηθελαν να παρουσιασουν κατι πολυ πιο straightforward και στα μουτρα σου. Το αποπανω κειμενο που εβαλες τα συνοψιζει τελεια, του James ή του Lars ειναι? Λογικα του Lars ε? Το εχω ξαναδιαβασει παντως.
Χρυσα τα λεει, αρκει να μην πηγαινε να φορεσει γουνα και να βαψει το νυχακι μαυρο ο παλιοχλιμιτζουρας μετα… και να μας προκαλεσει στα μουτρα μας με την συμπεριφορα του.
ΥΓ. Και βασικα ΕΥΤΥΧΩΣ που το αποπανω κειμενακι ταιριαζει σχεδον απολυτα και για την μεταβαση απο το Death Magnetic στο HTSD… απλα σε μικροτερο βαθμο.
3 Likes
και ένα ακόμα καλό για το μπλακ άλμπουμ , ότι έκανε κόσμο να πιάσει κιθάρα. Δεν έχει καμία σχέση η “ευκολία” με την ποιότητα εξάλλου…και έτσι πολλοί όπως κι εγώ μέσα σε λίγο καιρό παίζαμε ριφφάκια από Μετάλλικα παίρνοντας ευχαρίστηση και κίνητρο 
3 Likes
Ισχύει είχα πάρει το Master of Puppets ολα τα τραγούδια για την κιθάρα… Μόνο 2 είχα καταφέρει να βγάλω δύσκολο πολύ… Αργότερα που πήρα για το Black Album αρκετά πιο εύκολα
Έχω βγάλει όλες τις tabs για το μπάσο στο AJFA.
5 Likes