2 Likes
2 Likes
Θέλουμε Barlow στους Metallica να αφοσιωθεί ο James στις κιθάρες 
@pantelis79 Γύρνα το στα greeklsh και εσυ ρε αφου εσείς οι δυό μιλάτε, θα στραβωθούμε μια έτσι μια αλλιώς.
Μπήκα να γράψω ότι το To live is to die είναι Ένα υπέροχο Rollercoaster συναισθημάτων τα οποία αποτυπώνονται στη δομή του και πως η μελωδία του είναι ανατριχιαστικη
Έχω 20 ποστ να διαβάσω τώρα
4 Likes
Γιατί είναι η επιτομή της μουσικής μεθεξης : το τέλειο δέσιμο της μουσικής με τον στίχο. Ο ρυθμός, το μέτρο των στίχων, η εκφορά τους κ.ο.κ. είναι ένα αρμονικό πράγμα, το ένα σκάει επάνω στο άλλο. Αν σε είχα από κοντά θα στο εξηγούσα τραγουδώντας!
3 Likes
Ναι, δυστυχώς δε θα καταφέρω να σε ακούσω να μου το εξηγείς τραγουδώντας
Κοίτα, συμφωνώ με αυτό που γράφεις περί “τέλειου δεσίματος μουσικής με στίχο”, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι το αποτέλεσμα είναι καλό. Για μένα το “harvester of sorrow, language of the mad” μαζί με τις κιθάρες από πίσω είναι το δυνατό σημείο του κομματιού, αλλά το υπόλοιπο δε μου αρέσει σε σημείο που να με ενοχλεί.
Τέλος πάντων, αναμένω τα επόμενα. 
Να συνεισφερω στην κουβεντα για το Harvester, λεγοντας πως μεχρι να συνειδητοποιησω οτι κατι δεν παει καλα και καπου το χανω νομιζα οτι ο στιχος ηταν “Harvester of sorrow, ladies and gentlemen” 
@pantelis79 δεν σου αρέσει το To Live Is To Die;;; απαράδεκτος!
Harvester… επικό κομμάτι ρε! Τι πάθατε όλοι;;;
@QuintomScenario σορρυ αλλά δεν ακούω πουθενά στο Eye of the Beholder στοιχεία από το Load, μόνο ότι είναι mid tempo αλλά αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα.
2 Likes
Αυτή η συζήτηση είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που είχα πει ότι σιχαίνομαι το Run to the Hills.
Εσύ δεν ακούς και μπάσο στο Justice, δε μου λέει πολλά αυτό. Λοουντιλα έχει και το Χαρβεστερ ως σύνθεση πάντως.
Ενώ εσύ ακούς 
3 Likes
Σχεδον οσο προκλητικο οσο το να βαψει τα νυχια του μαυρα και να παιζει τη μουσικη που γουσταρει!
1 Like
3 Likes
Προσωπική άποψη για το Lulu: Είναι γενικά αδιάφορος δίσκος αλλά έχει 2-3 φοβερές κομματάρες που σου κολλάνε στον εγκέφαλο. Πχ το Iced Honey προσωπικά το θεωρώ έπος.
1 Like
Brandenburg Gate
The View
Cheat On Me
Frustration
Dragon
Αυτα τα 5 τραγουδια τα γουσταρω, παρα την παρουσια του Lou Reed. Αν αυτος ο δισκος ειχε βγει μονο με τις μελωδιες και τα ριφφς των Metallica, και με πληρη συνοδεια απο στιχους και φωνητικα του James, θα ηταν ενας πολυ ενδιαφερων δισκος, και αξιος να ειναι κομματι της δισκογραφιας τους.
Δε βγηκε ομως. Βγηκε με ριφφαρες και μελωδιαρες, που συνοδευονται απο κουραστικες επαναληψεις του ιδιου ανουσιου στιχου, απο ενοχλητικες κραυγες του James σε κατι σημεια, και φυσικα απο τις λιτανειες και τα χαωτικα παραληρηματα του Lou Reed, τα οποια για μενα ριχνουν τον δισκο τοσο, που τον κανουν αρκετα βαρετο κι αδιαφορο (οχι ομως κακο).
ΥΓ. Συμφωνω με το σχολιο στο αρθρο. Ο δισκος δεν ελαβε ποτε καμια σοβαρη ευκαιρια, λογω του πως πλασαριστηκε, πως παρουσιαστηκε, και της αρχικης αντιδρασης του κοσμου οταν ακουσε το View. Παρα πολυς κοσμος δεν εδωσε καν ευκαιρια στον δισκο μονο και μονο επειδη ο James τραγουδησε για 10 δευτερολεπτα οτι ειναι τραπεζι.
1 Like
Αν-τρου είναι. Το τραπέζι δεν μας πειράζει.
1 Like
Metallica - One
Ενα. Uno. One. Μια λεξη τοσο απλη, και ταυτοχρονα τοσο δυνατη, που μπορει να χρησιμοποιηθει για τοσους διαφορετικους σκοπους και με παμπολλους διαφορετικους τροπους. Οπως για παραδειγμα, το ενα και μοναδικο τραγουδι που θα επαιρνε κανεις μαζι του σε ενα ερημο νησι, αν επρεπε να διαλεξει μονο ενα. Το ενα τραγουδι απο το Justice για το οποιο οι Metallica γυρισαν βιντεο για πρωτη φορα. Το ενα τραγουδι που συνδυαζει αψογα την μελωδικη με την αγρια πλευρα των Metallica.
Αν και το One ειναι ενα τραγουδι για το οποιο θα μπορουσαν να γραφτουν δεκαδες σελιδες, νομιζω πως δεν ειναι και πολλα αυτα που δεν εχουν γραφτει για την συγκεκριμενη συνθεση. Η προσωπικη μου αποψη για το One ειναι πως απλως ειναι 100% αντιπροσωπευτικο της μπαντας και εχει ολα τα απαραιτητα στοιχεια των Metallica. Δε μπορω να φανταστω καμια best of λιστα που να μην το περιεχει (best of 1988, best of Metallica, best video κτλ) και νομιζω πως ειναι απαραιτητη στιγμη σε καθε συναυλια τους. Η εισαγωγη με τους ηχους απο ελικοπτερα, οι κιθαρες με καθαρο ηχο στην εισαγωγη του τραγουδιου, το ρεφρεν, το χτισιμο του machine gun drumming, τα σολος, το riffing στο τελος, ειναι ολα αριστοτεχνικα. Αν επρεπε να μπει 1000/1000 σε ενα τραγουδι των Metallica, αυτο θα ηταν το ενα.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-433885-1290490569.jpeg.jpg)
James: Οταν εχεις το ταλεντο του James Hetfield και ταυτοχρονα βαζεις το 100% του τι εχεις να δωσεις σε φωνητικη ερμηνεια και εκφραση, το αποτελεσμα ειναι ενα τραγουδι σαν το One. Αψογο στιχουργικα, μελωδικα, συνθετικα, στυλιστικα, γενικα ενα τραγουδι που αποτελει μια εντελως ολοκληρωμενη συνθεση, για την οποια φυσικα ο κυριος υπευθυνος ειναι ο James.
Lars: Οταν καταφερνεις να ενορχηστρωνεις ενα τραγουδι ουτως ωστε τα τυμπανα να προσομοιωνουν πυροβολισμους και εκρηξεις, αναδεικνυοντας τον εφιαλτη στο μυαλο ενος ανθρωπου με ψυχικα και σωματικα τραυματα απο πολεμο, κατι εχεις κανει καλα. Βασικα για να τα λεμε με το ονομα τους, ο Λαρς μας εδωσε με αυτο το τραγουδι ενα απο τα καλυτερα drumming ολων των εποχων.
Kirk: Αν ειναι κατι που μου κανει εντυπωση, ειναι το οτι το ονομα του Kirk δεν περιλαμβανεται στην συνθεση αυτη. Το τραγουδι εχει ενα σωρο leads βεβαια, μερικα απο τα οποια σιγουρα ανηκουν σε αυτον. Περαν αυτου, εχει βαλει στο τραγουδι ενα απο τα καλυτερα του σολο, το οποιο δεν το λες και λιγο. Ε βαλε και το μελωδικο σολο με το tapping, βαλε και την δισολια με τον James, ολα καλα. Σε τραγουδια σαν κι αυτο δεν υπαρχει κανεις που να μην παιρνει 10 αλλωστε.
Jason: Ψεματα, ο Jason δεν παιρνει 10. Παιρνει 9.
Σολο: Για σεμιναριο. Και τα δυο.
Στιχοι: Μονο ανατριχιλα.
Fed through the tube that sticks in me
Just like a wartime novelty
Tied to machines that make me be
Cut this life off from me
Καλυτερη στιγμη: Οποια θελει ο καθενας, δημοκρατια εχουμε. Εγω διαλεγω τα πρωτα 444 δευτερολεπτα.
Χειροτερη στιγμη: Οποιαδηποτε στιγμη μετα τα πρωτα 444 δευτερολεπτα.
California, 1988
(30 χρονια πριν… και απο τις πρωτες ζωντανες εκτελεσεις του τραγουδιου. Γαμαει)
Seattle, 1989
(“I wonder if the crowd realized at the time that they were witnessing the best live performance of Metallica’s existence?”)
Grammy Awards, 1989
(Jason κατευθειαν απο τα βαθη της κολασεως και κολασμενη - και κομμενη- εκτελεση γενικα)
San Diego, 1992
(Τελικα το διλημμα Seattle ή San Diego ειναι παρα πολυ δυσκολο)
Woodstock, 1994
(James χεταιος, Kirk μαηκλ τζαξον, Jason ξουρας, Lars ο πιο νορμαλ)
Donington, 1995
(απο τις αγαπημενες μου εκτελεσεις λογω ογκου σε μπασα, κιθαρες και φωνη)
Στοκχολμη, 1996
(το συγκεκριμενο τραγουδι ειναι ιδανικο για μελετη του πως αλλαξε η φωνη του James ανα τα χρονια)
Τεξας, 1997
(Απο το λατρεμενο Cunning Stunts)
Στουτγκαρδη, 1997
(Παρτε μπασο ρε γκρινιαρηδες, οριστε. Επικος Κερκ ξουρας, Τζεημς μουναρος, Τζεησον σατανας…)
Σαν Φρανσισκο, 1999
(με την συμφωνικη ορχηστρα στο S&M, James υπερφωναρα και το καλυτερο NO NO NO NO NO απο ολα)
Βουλγαρια, 2010
(Αλμα 11 χρονων και παμε στο big-4 στην Σοφια)
Σαν Φρανσισκο, 2011
(στα 30 χρονια των Metallica επετειακα… με Apocalyptica. Ευχαριστω τον @drenie)
Μασχαλη της Αμερικης, 2012
(Orion Festival γιατι ημουν εκει)
Σαν Φρανσισκο, 2016
(The Night Before στο γηπεδο του football, μιας και τους σνομπαραν για το halftime show του superbowl)
Πεκινο, 2017
(Η συνεργασια με τον Lang Lang που - τι περιεργο - εφαγε κραξιμο. Δεν ειναι τοσο ασχημη η εκδοση, και μετα απο 1000 φορες που το εχουν παιξει live, ε ας δοκιμασουν και κατι διαφορετικο… εκλαψα με το σχολιο:
Lang Lang
Has taken my sight
Taken my speech
Taken my hearing)
Lang Lang
Has taken my sight)
Αηοβα, 2017
(δε θα εμπαινε γιατι ειναι πανομοιοτυπο με το επομενο, αλλα ετσι για να εχουμε λιγη βλαχοαμερικη)
Ντητροητ, 2017
(καταπληκτικος ηχος και μπασο, και πολυ ωραιο οπτικα)
Γενευη, 2018
(καλυτερος ηχος ακομα, και γενικα πολυ γαματη εκτελεση για 30 χρονια μετα…)
13 Likes