Δεν ξερω ακριβως τι εννοεις ως πιο “ελευθερο” για το Reload( σε αντιθεση με Load ας πουμε), αλλα για μενα και αυτο και το Load ειναι ισως οι μονοι δυο δισκοι τους, στους οποιους δεν εθεσαν κανενα “πρεπει” και καμια συνειδητη σκεψη για το πως θελουν να ακουγονται, και για αυτο τους σεβομαι απειρα και τους δυο. Ειναι αλλωστε και οι δυο δισκοι με το μεγαλυτερο diversity, αφου κινουνται απο το Low Man’s Lyric στο Until It Sleeps, στο Bleeding Me, στο Poor Twisted Me και στο Fuel ξερω γω. Με πολυ μεγαλο homage σε μπαντες οπως Black Sabbath και αλλες επιρροες τους απο τα παλια. Οταν βαζεις σε δισκο το Mama Said και το Ronnie μετα απο 15 χρονια στα οποια εχεις κανει τον καθε μεταλλα στον κοσμο να μαθαινει απεξω καθε νοτα σου και καθε στιχο σου, ε, απλα δεν σου καιγεται καρφι πλεον για το τι θελει ο κοσμος και τι πρεπει να παιξεις. Απλα παιζεις ακριβως αυτα που γουσταρεις και τιποτα λιγοτερο, τιποτα περισσοτερο.
Συμφωνω απειρα με την δευτερη σου παραγραφο, και νομιζω οτι ενω ειναι πολυ καλο να εχεις οραμα, πρεπει να προσεχεις να μην σε περιοριζει οντως. Αυτος ο “περιορισμος” τους βγηκε στα πρωτα 5 αλμπουμ τα οποια εχουν και τα 5 σαφες οραμα και πληρως συνειδητοποιημενη αισθηση του τι ηχο πρεπει να εχουν (και αρα για αυτο δεν καταλαβα το “μετα το Justice” αφου για μενα και στο Ride και στο Master υπαρχει σαφεσταση κατευθυνση - που ομως δεν τους περιορισε).
Μετα αφεθηκαν εντελως ελευθεροι για μενα οπως ειπα πριν για τα διδυμακια (αυτο εννοουσες αραγε?), και μετα επεστρεψαν στο οραμα με το St. Anger, το οποιο οραμα ομως ηταν στην πραγματικοτητα μια μακροσκελης therapy session. Το Death Magnetic ηταν damage control (και το μονο ΠΟΛΥ επιτηδευμενο αλμπουμ που εχουν βγαλει για μενα), και το HTSD ειναι επιστροφη στην νοοτροπια που ειχαν απο 1981 εως 2000. Παιζουμε αυτο που γουσταρουμε κι οτι μας βγει. Απο ManUNkind μεχρι Moth Into Flame μεχρι Spit Out The Bone.
Ο James μπορει να δηλωσε οτι ΙΣΩΣ μερικα τραγουδια στα Loads επρεπε να τα αφησουν απεξω γιατι εξουδετερωναν την ισχυ του δηλητηριου με το ονομα Metallica, ομως μετα παει και βαζει στο HTSD και το Am I Savage? και το Murder One (τα 2 πιο “αδυναμα” κομματια του δισκου συμφωνα με την πλειονοτητα νομιζω γενικοτερα) και κανει την ιδια εξουδετερωση… και καλα κανει για μενα, αφου τα χρειαζομαι και τα θελω ΚΑΙ αυτα τα 2 τραγουδια, και ειδικα το δευτερο μισο του Am I Savage. Βασικα για μενα δεν υπαρχει καμια εξουδετερωση. Χιλιες φορες να ακουω πιο ιδιαιτερες και ενδιαφερουσες πτυχες των Metallica, παρα να παιρνω εναν πιο συμπαγη δισκο που θα ειναι πιο ευκολο να μπει σε λιστες με τα καλυτερα. Δεν ειμαι αλμπουμακιας, και τους σνομπαρω κιολας.
εγώ νομίζω ότι “έπρεπε” να μην ήταν μέσα στα στεγανά του μεταλ και ότι “έπρεπε” να προκαλέσουν. Επιχείρηση ήταν και τότε, σίγουρα έπαιζαν με κανόνες αφού ήταν σε πολυεθνική.
Υπαρχει ενα πατερν πως ο καθενας την αγαπημενη του περιοδο της μπαντας θελει να την βλεπει και σαν την πιο “αγνη” και “απελευθερωμενη” η μου φαινεται?
Εμενα πχ το απολυτως αγαπημενο μου απο τα 5 10αρια στη σειρα που βγαλανε (απο Ride μεχρι Load) ειναι το Master*.
Και στο μυαλο μου η μπαντα στο Kill em All επαιζε με βαση τις πιο σκληρες απο τις επιρροες της (Diamond Head, Venom, Motorhead και αλλες) προσπαθοντας να παιξει οσο πιο γρηγορα και πορωτικα μπορουσε- ηταν και στην εφηβεια ακομα. Στα Ride και Master- οχι ακομα λογω καποιου αυστηρου αρχικου σχεδιασμου εκτιμω- αφησε περισσοτερα στοιχεια να μπουν στη μουσικη τους, περισσοτερες μελωδιες, περισσοτερες ακουστικες κιθαρες, πιο χαρντροκαδικες επιρροες και καποιες μπασογραμμες που δεν θα περιμενε καποιος να ακουσει απο μπαντα του νεοσυστατου σχετικα thrash metal- μεγαλε Κλιφ. Αντιθετα στο Load (και το μικρο αδερφακι του) εκτιμω πως υπηρχε η αντιληψη πως το μεταλ ειναι λιγο ξεπερασμενο ας παιξουμε κατι λιγοτερο σκληρο που στην τελικη το γουσταρουμε κιολας- μπορει να βγαλουμε και κανα $$ παραπανω ή να γινουμε ακομα πιο διασημοι- δεν ειναι κακο αυτο, κατι που εκαναν και με τον καλυτερο δυνατο τροπο και βγαλανε ενα αριστουργημα. Για να το συνδεσω και με το αλλο τοπικ που συζηταγαμε προχτες, τα τελευταια 5-10 χρονια εχω ακουσει το Load πολυ περισσοτερες φορες απ΄ οσες εχω ακουσει το KEA και το ride μαζι. Οποτε το οτι βλεπω σαν πιο επιτηδευμενο δεν λεει και τιποτα απο θεμα ποιοτητας.
Αυτο που χαιρομαι στους πιο προσφατους Metallica ειναι πως το μπασο εχει παρει πολυ πιο ενεργο ρολο απο τα χρονια του ΣΔ** Jason. Ισως ο Jason παραηταν “ορκισμενος μεταλας” για τη μπαντα που παντα σκεφτοταν πολυ τις επομενες κινησεις της και θεωρουσε λιγο μονοδιαστατο το “να γραψουμε thrash ή εστω techno-prog-thrash κομματαρες να κανει ο κοσμος χεντμπανγκι”. Οχι πως βρισκω κατι κακο σε αυτο, ακουω πολυ thrash και το θεωρω και το πιο διασκεδαστικο ιδιωμα του metal για να πας σε μια συναυλια να πιεις τις μπυρες σου και να περασεις καλα- ολοι το εχουμε αναγκη αυτο θεωρω.
Στο Kill Em All θα εβαζα ενα 9 σαν μουσικη αξια και 10 σαν ιστορικη, στο reload ενα τιμιο 8.5αρι, στο st Anger ενα 7 (δυστυχως, ενω θα μπορουσε να ειναι 9-10 τα ειπαμε και πιο πανω) στο DM ενα 8-8.5 και στο HTSD ενα 9 για την ωρα που ο χρονος θα δειξει αν θα παει πιο πανω ή πιο κατω. Το Lulu εχω αντεξει να το ακουσω ολοκληρο 2 το πολυ 3 φορες- δεν θα βαθμολογησω
** Συμβασιουχος του Δημοσιου- ο Kirk ειναι μονιμάς
Μην υποτιμάμε το πόσο ελεύθερα έπαιξαν στο KEA το οποίο στο κάτω-κάτω δημιούργησε ένα genre. Πήραν τις επιρροές τους από NWOBHM και 70s rock/metal μέχρι punk και αμερικάνικο hard rock των 70s και δημιούργησαν το θρας.
Σήμερα το περνάμε λίγο στα ψιλά έχοντας εικόνα του τι έγινε αργότερα, αλλά πέρα από ιστορική αξία (είπαμε, γέννησε ένα είδος), έχει και τεράστια δημιουργική/καλλιτεχνική αξία. Για μένα είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα καλλιτεχνικής ελευθερίας στην καριέρα τους αφού έκαναν κάτι που δεν είχε προηγούμενο.
Χαχα! Υπαρχουν 7αρια και 7αρια… το κλασικο 7αρι για μενα ειναι ενας δισκος που θα τον ακουσεις, θα ψιλογουσταρεις, αλλα μετα θα τον ξεχασεις να καθεται και θα τον ξανακουσεις μετα απο 2 χρονια και μετα απο αλλα 3 (ή θα ακουσεις τα 2-3 τραγουδια που σου αρεσουν μονο). Η χρυση μετριοτητα δηλαδη, ολα τα συστατικα που το συνθετουν ειναι λιγο ή πολυ μετρια.
Το St Anger ειναι λιγο ειδικη περιπτωση 7αριου, ξεκινησε στα αυτια μου απο 4-5 καποια στιγμη ισως ειχε ανεβει και στο 8 και τελικα στογγυλοκαθισε στο 7. Και αυτο επειδη δεν ειναι μετριο σε τιποτα, δηλαδη τα συσταστικα που το συνθετουν (εμπνευση, παθος, τεχνικη, πρωτοτυπια, παραγωγη, αισθητικη, στιχοι και ολα τα αλλα) κυμαινονται απο το 0 ως το 9.
Τελικα το 7 σημαινει ποσο μου αρεσει οταν το ακουω, για να κανουμε το συνθετο απλο. Και μια μερα που για καποιο λογο τα αυτια μου θα ειναι σε καλυτερη κατασταση και θα αντεξουν 70 λεπτα κατσαρολι μπορει να του βαλω και 9 ενω μια μερα που θα το αλλαξω στο 3ο κομματι επειδη με κουρασε να του βαλω 4, το 7 ειναι ο μεσος ορος ας πουμε ολων των φορών Εσενα πως σου φανηκε σαν δισκος;
Η προσωποποίηση του πάτου . Είχα προσπαθήσει πολύ να μου αρέσει, όπως κάνουμε όλοι με τις αγαπημένες μας μπάντες. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, απλώς δε δούλεψε ΠΟΤΕ. Οπότε, το St.Anger είναι το κατώφλι που χρησιμοποιώ εγώ για να ξεχωρίσω τις κουράδες από τις μη-κουράδες.
Ορίστε, και πάλι οι Metallica έθεσαν κάποιο landmark, ακόμα και με την κουράδα τους .
Shadowking ολοι εχουμε τις αδυναμιες μας, οι δικες μου δεν ειναι οι μεταλικα μονο αλλα και καμια 10αρια ακομα μπαντες- κατι εχω ακουσει και για ενα τυπο που τρελενεται για PL- μαζι σου κι εγω μεγαλος φανμποης Ακομα και κλανιες να ηχογραφησει ο Νικολακης θα τις ακουσω 20 φορες μεχρι να βεβαιωθω τι θελει να πει ο καλλιτεχνης και αν υπαρχει καποιο avant garde μηνυμα που δεν πιανω- βεβαια στο τελος θα παρει 0* και ο φανμποησμος εχει τα ορια του.
*εκτος αν κλανει με νοτες, εκει μπορει να εχει ενδιαφερον
Νομίζω ότι το St. Anger ταιριάζει γάντι σε αυτό που λες με τις κλανιές
Κι εγώ τους αγαπώ και τους εκτιμώ τους Metallica, επειδή όμως θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη μπάντα του σύμπαντος, είμαι αυστηρός μαζί τους. Έχουν βγάλει ότι καλύτερο αλλά και ότι χειρότερο έχω ακούσει.
Δεν τους εβγαινε να παιξουν μεσα στα στεγανα του μεταλ, και αυτο φαινεται και απο ολες τις συναυλιες και δηλωσεις 1994-1995. Δεν υπηρχε πρεπει. Δεν προκαλεσαν επειδη “επρεπε”, ηταν αντιδραση στο πρηξοπουτσι για το πως πρεπει να κανουν τα πραγματα και τι ρουχα να φορανε και τι τραγουδια να γραφουν. Αυτην την αντιδραση την ειχαν διαχρονικα και σε ολη την καριερα τους.
Δεν ειναι η περιοδος των Loads η αγαπημενη μου περιοδος σωνει και καλα, απλα θεωρω οτι μετα το Black Album εδραιωθηκαν σε τετοιο επιπεδο που απλα απελευθερωθηκαν και εκαναν απολυτως οτι γουσταραν, χωρις να δινουν ουτε δεκαρα, ακομα περισσοτερο απο πριν.
Ηθελα να γραψω στο προηγουμενο μου ποστ πως προφανως ΚΑΙ στο Κιλεμολ ειναι φουλ απελευθερωμενοι αφου ειναι 4 εφηβοι που παιζουν ακριβως αυτο που τους καυλωνει.
Με απλα μαθηματικα, αυτο σημαινει πως η αποψη σου για τους τελευταιους 3 δισκους των Paradise Lost τους κανει πολυ μικρη μπαντα για σενα, με δεδομενο οτι η αυστηροτητα σου ειναι στο μηδεν
Σε πονάνε οι Lost που ακόμα βγάζουν καλύτερους δίσκους από οποιαδήποτε αγαπημένη σου μπάντα.
Όσο για το ότι δεν τους έβγαινε να παίξουν μεταλ, ναι σίγουρα δεν τους έβγαινε αφού το μεταλ δεν πούλαγε στα 90s οπότε έπρεπε να παίξουν κάτι άλλο για να βγάλουν κι άλλα φράγκα
. Είχα προσπαθήσει πολύ να μου αρέσει, όπως κάνουμε όλοι με τις αγαπημένες μας μπάντες. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, απλώς δε δούλεψε ΠΟΤΕ. Οπότε, το St.Anger είναι το κατώφλι που χρησιμοποιώ εγώ για να ξεχωρίσω τις κουράδες από τις μη-κουράδες.
.
