Ο Rock υπαλληλος τους ηταν. Ας μην του ριχνουμε παραπανω απο οσα του αναλογουν.
2 Likes
Δεν τον κατηγορησε κανενας για κατι που δεν εκανε. Στην τελικη, αυτοι συμφωνησαν να εχουν αυτον τον ηχο. Και δε νομιζω οτι τα εσπασαν ποτε μαζι του, κι ας τους κατεστρεψε τον ηχο:
An immeasurable amount of love & respect goes out to our brother, Bob Rock, for handling the bass playing and preserving us as a four piece during the recording of this album; and to Phil Towle, for helping to connect us to each other, to our loved ones, and to ourselves.
Το βρισκω αρκετα αστειο που ο Bob Rock και οι Metallica ηθελαν να πετυχουν εναν ηχο λες και ακους μια “εφηβικη νεανικη μπαντα να παιζει στο γκαραζ της”, γιατι τελικα οντως ακριβως αυτο πετυχαν, απλα προσομοιωσαν μια κακιστη μπαντα επιπεδου Schoolwave 
1 Like
3 Likes
Διαμάντι.
METALLICA - MASTER OF PUPPETS (ΘΡΑΣ ΜΕ ΧΑΜΗΛΑ ΛΙΠΑΡΑ)
Έτος κυκλοφορίας: 1986
Label : Elektra RecordsΒαθμός τοτεμισμού:
Ανώτατος. Σταθερά στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, magnum opus των Metallica και, άκουσον άκουσον, ο σπουδαιότερος δίσκος στην ιστορία όλου του heavy metal σύμφωνα με την πλειοψηφία των φίλων του είδους (έλεος).
Appetite for destruction :
Μωρέ δεν θα αφήσω τίποτα όρθιο. Ο δίσκος είναι βαρεμάρα ακόμα και χωρίς να συνεκτιμήσει κανείς την πρότερη δισκογραφική πορεία των Metallica. Και ναι, βεβαίως αυτό ήταν μπηχτή για την προφανή αντιγραφή του αληθινά πανάξιου “ Ride The Lightning ” .
Με το ένα, με το δύο, με το τρία:
Είναι οι Metallica μία από τις σπουδαιότερες και πλέον επιδραστικές μέταλ μπάντες και δη στο thrash ιδίωμα, όπου στρογγυλοκάθονται μόνοι στην κορυφή και ατενίζουν τους κατόχους της τιμητικής δεύτερης θέσης Slayer (συγγνώμη, αλλά όλοι οι άλλοι θράσερς να κοιτάνε από το τρία και κάτω) μονίμως από ψηλά; Είναι.
Μιλάμε για το συγκρότημα που εκτόξευσε ταχύτητες και ένταση δίνοντας νέο βάθος στις μουσικές του και έσπρωξε τα όρια του θρας όσο πήγαιναν, κάνοντας με την ευκαιρία και ένα γενικότερο ρεκτιφιέ στο είδος; Φυσικά.
Χτίστηκε η προαναφερθείσα κατάσταση με σκληρή δουλειά και όρεξη δίσκο με τον δίσκο; Nαι, αλλά όλα αυτά φρέναραν με το Master Of Puppets .
Δεν ξέρω τι μυστική μεταλλική συμφωνία παραβιάζω τώρα, αλλά πραγματικά το Master όχι μόνο δεν εισήγαγε καμία απολύτως καινοτομία στο είδος, αλλά τουναντίον, εκφράζει το κομβικό σημείο όπου οι Metallica, ενώ ανέβαιναν ταχύτατα τη σκάλα δημιουργικότητας, ξαφνικά στραβοπάτησαν και έκοψαν ταχύτητα για να μην γκρεμοτσακιστούν. Εκεί έγκειται η ένστασή μου κυρίως. Δηλαδή πρώτα βάζεις φωτιά στα σαββατόβραδα με το εκρηκτικό nwobhm + underground punk (με την ευρεία έννοια) κράμα του “ Kill ‘ Em All ” , μετά απογειώνεσαι και ανοίγεις νέους ορίζοντες στο θρας με το “ Ride The Lightning ” και μετά τι κάνεις; Πας και βγάζεις ένα ride the lightning για βίγκαν. Και αφού βαρυστομάχιασες καλά έκανες, αλλά μην περιμένεις να σου πούμε ότι η σόγια είναι νοστιμότερη από το κοκορέτσι.
Φυσικά η αναλογία Ride και Master είναι γνωστή, δεν πάω να κάνω την έξυπνη. Με βάση άλλωστε το πώς προσεγγίζεται αυτή η αναλογία διαχωρίζονται οι υμνητές από τους αιρετικούς όπως εγώ, που βρίσκουμε τον δίσκο ελαφρώς τζούφιο. Οι λάτρεις λένε ότι ο δίσκος δεν καινοτομεί μεν όπως το Ride, αλλά χτίζει επάνω του. Αυτό είναι ήδη απολογητικό, αλλά κατά την άποψή μου δεν ισχύει κιόλας. Θεωρώ πως το Master είναι λάιτ ρέπλικα και όχι εξέλιξη του Ride, άρα βήμα πίσω, όχι μπροστά. Η δε πρώτη πλευρά αναπαράγει πλήρως αυτή του Ride κομμάτι προς κομμάτι.
Ο δίσκος ξεκινάει υπέροχα με το “Battery”, που φορτίζει κινητά σε ακτίνα χιλιομέτρων. Βέβαια θυμίζει το opener του Ride “Fight Fire With Fire”, αλλά εδώ πράγματι λειτουργεί το concept του χτισίματος πάνω στην καινοτομία και δεν έχει σημασία. Ακριβώς όπως και στο Ride, ακολουθεί το ομώνυμο άσμα το οποίο είναι σαφώς υποδεέστερο, αλλά και πάλι εξαιρετικό, με ωραιότατο μελωδικό μεϊντενίζον τμήμα στη μέση.
Και πάνω που υποψιάζεσαι θρίαμβο, αρχίζουν στα καλά καθούμενα οι δίαιτες. Ελπίζω να συμφωνούμε τουλάχιστον ότι η υπερβαρετοβαρεμάρα, που δυστυχώς δεν σώζεται από την λαβκραφτική αναφορά, και που λέγεται, αν έχετε το θεό σας, “The Thing That Should Not Be” δεν είναι “For Whom The Bell Tolls”. Το οποίο Bell στο Ride ακολουθείται από το αριστουργηματικό (και αγαπημένο μουσικό ορόσημο των λυκειακών μου χρόνων) “Fade To Black”, ενώ στο Master, αν επιβιώσεις των εξήμισυ βασανιστικών λεπτών Αυτού Που Δεν Θα Έπρεπε να Είναι (μέχρι και το ριφ κοιμάται όρθιο - βρε μπας και μας τρόλαραν), θα σε περιλάβει μετά το χλιαρό fade to black - wannabe “Welcome Home (Sanitarium)” που απογειώνει το νόημα του όρου “αντιγραφή”.
Εν ολίγοις, στο τέλος της πρώτης πλευράς ήδη χασμουριέσαι και τα δύσκολα τώρα αρχίζουν, καθώς από ‘δω και κάτω ο δίσκος είναι αισθητά χειρότερος. Ξεκινάμε με το συμπαθές αντιπολεμικό catchy galloping “Disposable Heroes”, το οποίο όμως τραβάει υπερβολικά σε διάρκεια. Είναι και αναποφάσιστο. Θέλει να είναι “Creeping Death” (μουσικά); Θέλει “For Whom The Bell Tolls” (στιχουργικά); Δεν ξέρει. Στο μεταξύ εμείς κοντεύουμε να κοιμηθούμε, κάτι που πολύ βολικά θα μας εξασφαλίσει το επόμενο mid-tempo υπερφίλερ “Leper Messiah”. Ειλικρινά, δεν πρέπει να έχω ακούσει πιο φλατ και ανέμπνευστο ριφ και η όλη θεματική εναντίον των τηλευαγγελιστών κάνει το τραγούδι μια απέραντη γκρίνια. Έπεται το “Orion”, απαραίτητη υπενθύμιση ότι στον δίσκο συμμετέχει ο αείμνηστος Cliff Burton (δικό του κομμάτι είναι άλλωστε), γιατί Burton δεν διακρίνουμε πουθενά αλλού στο άλμπουμ (ένα θεματάκι με το μπάσο το είχαν και γενικότερα οι Metallica· όχι, δεν θα αναφέρω το and just… ουπς!). Το “Orion” δεν είναι άσχημο instrumental πάντως, αλλά αντί να έχει προσωπικότητα, θέλει κι αυτό να είναι κομμάτι του Ride και μάλιστα το έπος “The Call of Ktulu” (και δυστυχώς πέρασε και δεν ακούμπησε). Έχει κουράσει πια τόση μίμηση.
35 σχεδόν χρόνια μετά, ξέρουμε όλοι πως το “Master Of Puppets” άνοιξε για τους Metallica τον δρόμο της δόξας. Όμως ποιοι μπορεί να ήταν οι στόχοι μίας safe αναπαραγωγής του αμέσως προηγούμενου άλμπουμ ακόμα να καταλάβω. Τα περισσότερα στοιχεία του δίσκου πιστεύω ότι ανέδειξαν τη στασιμότητα της μπάντας τη δεδομένη στιγμή, ίσως λόγω του breakthrough του “ Ride The Lightning ” . H κιθαριστική δουλειά, αν και έχει μερικές μαγικές στιγμές, στο σύνολό της είναι τόσο μέτρια που μοιάζει ημιτελής. Το μπάσο με στενοχωρεί που δεν ακούγεται και τα ντραμς… α ναι σωστά, έχει και ντραμς ο δίσκος.
Το άλμπουμ κλείνει με ένα ξεγυρισμένο old school θρασύ θρας, όπως πρέπει (και ακριβώς όπως κλείνει και το Ride, μην ξεχνιόμαστε) που επιτέλους, χτίζει πάνω στον ήχο του Ride (πιθανότατα πάνω στο “Trapped Under Ice”) και δεν τον αναπαράγει.
Όμως τώρα είναι αργά. Έχω κοιμηθεί πια και ονειρεύομαι ότι ακούω κάτι άλλο.
4 Likes
όλη η κριτική είναι για facepalm αλλά ειδικά αυτή η πρόταση δείχνει και ασχετοσύνη
7 Likes
Damage Inc = Trapped Under Ice!
2 Likes
Το μάθαμε και αυτο μετα απο 34 χρονια.
Το Master of Puppets ειναι απιστευτη βαρεμάρα.
Τι άλλο μένει πια να διαβάσουμε, ακούσουμε…
Η κοπελιά γενικώς κυκλοφορεί ελευθερη; 
3 Likes
Να πω βέβαια ότι το εν λόγω άρθρο είναι μέρος μιας σειράς από άρθρα γραφιάδων για κλασικούς δίσκους που δεν γουστάρουν. Οι περισσότεροι γράφουνε για πράγματα τα οποία αναγνωρίζουν την αξία τους αλλά δεν τα γουστάρουν για τον α ή β λόγο (καλοί, κακοί δεν έχει σημασία). Απλά εδώ η αιτιολόγηση είναι κάπως, όπως και να το κάνουμε και το έβαλα για τον χαβαλέ.
3 Likes
Ο Χριστος και η Μπαναγια και ο Αγιος Βασιλης
“και μετά τι κάνεις; Πας και βγάζεις ένα ride the lightning για βίγκαν. Και αφού βαρυστομάχιασες καλά έκανες, αλλά μην περιμένεις να σου πούμε ότι η σόγια είναι νοστιμότερη από το κοκορέτσι.”
ΡΕ ΤΙ ΛΕΕΕΙ??
Που αν κανω το λαθος να βαλω το μαστερ οφ παπετς να παιζει την ωρα που πλενω τα πιατα στανταρ κατι θα σπασω πανω στο χεντμπαγκιν μου (γιατι ο αντρας ο σωστος ο προστυχος ακουει μονο σκληρη μουσικη οταν πλενει τα πιατα)
Συμφωνω περι τοτεμισμου (γενικα) και πως πολλοι δισκοι ειναι στην κατηγορια “δεν το αμφισβητουμε αυτο” ενω η πραγματικη αξια τους ειναι μικροτερη απο αυτη που θα ακουσεις μουσικοφιλους να τους προσδιδουν.
Αλλα το ΦΑΚΙΝ ΜΑΣΤΕΡ γαμω το ταμπουρο του Λαρς στο Σεντεγκερ? Ελεος 
(για το υπερτατο party-feel good -οτι και να χεις το ξεχασες- δισκο μαζι με το back in black και αλλα 4-5, δηλαδη το apettite που το κραζει δεν ασχολουμαι καν ειναι και Μεταλικα το τοπικ)
Ειπαμε να χρησιμοποιουνε κανα δισκο να τον υποτιμανε για να το παιζουν χιπστερ και ψαγμενοι και τρεντυ και σικ και ιν και αλτ και ποστ, αλλα το μαστερ δεν θα το ξαναπιασεις στο στομα σου το μαστερ
1 Like
Αν έρθουν οι εξωγήινοι και διεκδικήσουν την Γη με metal μάχη… το Master είναι ένας από τους δίσκους που τους τον δίνεις και τους λες ΠΟΥΛΟ χωρίς καν να χρειαστεί να παίξουν αυτοί κάτι.
4 Likes
Αυτό που κάνετε όλοι λες και δεν έχουμε διαβάσει παρόμοια πράγματα σε αυτό το φόρουμ, τι φάση;
1 Like
Μα το ΜΑΣΤΕΡ?
Οκ ναι παπαριες εχουμε διαβασει ολοι πολλες. Ας πουμε, και χωρις να αλλαξουμε συγκροτημα, το load ειχε φαει τοσο κραξιμο απο πολλους οταν βγηκε (ημουνα ηδη ενεργος συλλεκτης δισκων βαρεως μεταλλου τοτε) που ειχα αποφασισει να μην επενδυσω Κολοκοτρωνη για να το αποκτησω. Οταν το ακουσα μερικα χρονια μετα μου φυγε το κλαπετο. Οκ για το load μπορω να σκεφτω καποιους valid λογους να το κραζει καποιος και να μην αφεθει στη μαγεια εντος των αυλακιων του.
Αλλα το μαστερ?
Δεν μπορω να το χωνεψω 
1 Like
Ποιο Load, για το Black Album θα το χώνευες; 
2 Likes
Αν αυτος που το εγραφε ειχε αυτια που λειτουργουσανε ως εξοπλισμος και του αρεσε το ροκ/μεταλ και η φαση των μεταλλικα γενικα στα πιο mid tempo τους, και οχι μονο 666 bpm, οχι δεν θα το χωνευα.
Αλλα, απ οτι γραφει η κυρια/δεσποινιδα πιο πανω, το RTL οχι απλα της αρεσει, αλλα το εξυμνει κιολας. Και το RTL ειναι οσο πιο κοντα στο master γινεται (οι μονοι δυο δισκοι των metallica που ειναι καπως κοντα σαν προσεγγιση μεταξυ τους, μαζι με το διδυμο load-reload φυσικα)
Η’ δεν το εχει ακουσει ή θελει μονο να προκαλεσει και να το παιξει alternative, απλα
Θα το δεχομουνα πχ για το Number of the beast ή το powerslave, πως αν και δισκαρες και τα δυο, ειναι καπως υπερτιμημενα. Πως ολοι τα εχουν για δεκαρια αλλα στην πραξη ειναι εφταρια. Οκ το δεχομαι. Μπορει καποιος οντως να τα εχει ακουσει παρα πολλες φορες και να εχει καταληξει εκει. Αν και για να γραψει καποιος δισκοκριτικη πρεπει να του αρεσει καπως το ειδος μουσικης για το οποιο γραφει. Αν γραψω εγω δισκοκριτικη για το καινουριο της Παολας το ταβανι ειναι το 3, ακομα και αν ειναι ο δισκος ευαγγελιο του ειδους και τον ακουνε 500 χρονια μετα οι σκυλαδες.
Αλλο αυτο ομως και αλλο να λες οτι ειναι σκετη βαρεμαρα και σουπα και βαλτο στο μπαλκονι να διωχνεις τα περιστερια, εχει διαφορα. Δεν θεωρω πως ειναι ειλικρινης η συντακτρια, και αυτο ειναι το χειροτερο.
Εμένα απλά μου έκανε εντύπωση που για ένα προβοκατόρικο ποστ σε μπλογκ που έχει θέμα αυτό ακριβώς, το να πουν οι συντάκτες ποιους δίσκους-τοτέμ δε γουστάρουν, κάνετε όλοι σαν να μπήκε ξανά το 0% στο metal archives και “πώς κυκλοφορεί ελεύθερη η κοπελιά” κλπ, ενώ τα ίδια και χειρότερα έχουν γραφτεί εδώ μέσα (στο φόρουμ, όχι μόνο στο θρεντ) απλά για να δείξουμε πόσο γαμάτη είναι η άποψη που πάει κόντρα στο ρεύμα αλλά όλα καλά, “γούστα είναι αυτά”.
edit, γελάω λίγο με αυτό:
Τα δέχεσαι όλα, 7άρι το Powerslave, μαλακία ο τοτεμισμός σε δίσκους αλλά ΟΧΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΣΤΕΡ ΟΦ ΠΑΠΠΕΤΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ
τλ;δρ, ψόφο που θα πει κακή κουβέντα για το ΜΑΣΤΕΡ (μάστερ)
(και στον άλλον από κάτω που λέει μέτριο το Ten)
4 Likes
Για μενα το powerslave ειναι 10αρι, δεν το ειπα εφταρι τρελε μου Αλλα δεν ειναι master που δεν ειναι απλα δεκαρι, αλλα ειναι και στα 5-6 καλυτερα αλμπουμ στην ιστορια του μεταλ, με βαση τα δικα μου γουστα τουλαχιστον.
Για το powerslave μπορω να δεχτω πως καποιος (που το εχει ακουσει αρκετα και αρεσκεται σε αυτο το ειδος μουσικης) μπορει να το θεωρει και 7αρι. Γιατι? Δεν εχω ιδεα, ας μας πει ο (φανταστικος) βλασφημος.
Στο κειμενο της ομως δεν περιγραφει καν 7αρι, το κραζει κανονικοτατα και λεει πως την πηρε ο υπνος κτλ. Και απο αυτο αλλα και απο τα υπολοιπα γραφομενα θεωρω πως η αποψη της ειναι τοσο τραβηγμενη ωστε να θεωρω πως δεν ειναι ειλικρινης, δηλαδη ειτε (α) δεν το εχει πολυακουσει ειτε (β) δεν ειναι η πραγματικη αποψη της αυτη, αλλα το κανει με αλλη σκοπιμοτητα (να πουλησει μουρη ξερω γω ή να γραψει σωνει και καλα κατι επειδη εχει υποσχεθει να παραδωσει κειμενο, ή απλα μας τρολαρει ολους και πετυχε και το στοχο της )
Εχετε δικιο παντως, πολυ ασχοληθηκαμε. Εγω εβαλα να ακουσω το μαστερ (μαστερ) πρεπει να ειχα πανω απο μηνα να το ακουσω ολοκληρο
Δεν έχουμε
1 Like
Που ειναι αυτο;
Αντικειμενικοτητα στην τεχνη δεν υπαρχει και ο καθενας εχει το δικαιωμα στην αποψη του. Αλλα αλλο το να πεις δεν μου αρεσει το Master και αλλο το να προσπαθεις να το αιτιολογησεις και με επιχειρηματα τρομαρα σου, για το ποσο βαρετο ειναι το ενα ριφφ η το ποσο αντιγραφη ειναι το αλλο. Δηλαδη γελαει ο κοσμος.
Α επισης ο καθενας εχει δικαιωμα στην αποψη του αλλα επισης ο καθενας εχει το δικαιωμα να κρινει αυτην την αποψη ως χιψτεραδικη η ασχετη. Μην κανετε σαν τους free speech warriors που βασικα θεωρουν φιμωση της ελευθεριας τους την κριτικη και το να μπορει καποιος να πει “τι μαλακιες λεει αυτος”. Η κυρια εχει καθε δικαιωμα να πει οτι δεν της αρεσει το Μαστερ και εγω εχω καθε δικαιωμα να την κρινω ως ασχετη.
6 Likes
Τουλαχιστον ο αλλος απο κατω που γραφει πως δεν του αρεσει το (γαματο) Argus το κανει με πιο μετριοπαθεις ορους οχι με την χοντραδα του κειμενου για το μαστερ. Αυτο ας πουμε μπορω να το θεωρησω μια ειλικρινη αποψη απλα δεν του αρεσει η φωνη η παραγωγη κτλ. Το κειμενο για το μαστερ σορρυ αλλα δεν μπορω να το δω (εγω, στο δικο μου μυαλο) ως ειλικρινη αποψη οχι μονο επειδη το κραζει, αλλα και γι αυτα που γραφει μεσα στο κειμενο.