Το ότι το “Wherever I May Roam” έχει αρχίσει και ξεφεύγει με 25%+ θα το έλεγα έκπληξη. Είναι νωρίς, αλλά είναι ένα δείγμα…
Sad But True κι Unforgiven κι από εμένα, μετά από ώριμη σκέψη που θα άλλαζε εύκολα μερικά δευτερόλεπτα μετά… 
3 Likes
Wherever I May Roam και Unforgiven.
2 Likes
To wherever μάλλον δείχνει οτι οι περισσότεροι από αυτούς που ψήφισαν μέχρι τώρα ακούνε ή άκουγαν κατά βάση μέταλ, δεν είναι περιστασιακοί δλδ. Λέω εγώ τώρα…
1 Like
Τα ίδια κι εγώ. The God that failed και Sad But True από κοντά
1 Like
Αυτά.
2 Likes
Πολυ ευκολοτερα θα ψηφιζα τα δυο χειροτερα.
1 Like
Unforgiven και The God that failed. Σήμερα
1 Like
Σε σειρά, λοιπόν:
The unforgiven
Wherever I may roam
Sad but true
The god that failed
Don’t tread on me
My friend of misery
Nothing else matters
Of wolf and man
Through the never
Enter Sandman
The struggle within
Holier than thou
Παρατήρησα ότι τα δύο που είναι στην υψηλότερη θέση τώρα (“Wherever I may roam” και “Sad but true”) είναι και τα μοναδικά κομμάτια του album που έχουν χαρακτηριστικές ανατολίτικες μελωδίες. Εντάξει, στο “Sad but true” μάλλον άλλο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του, το riff-αμόνι, αλλά νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει σε όλους όταν μπαίνει το “Wherever I may roam” είναι το σιτάρ και η ανατολίτικη μελωδία. Το τραγούδι ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα γιατί το ύφος του είναι μοναδικό, ενώ αντίθετα έχεις 2 power ballads π.χ. και 3 (τουλάχιστον) κομμάτια με χαρακτηριστικά “κοφτά”-heavy riffs. Οπότε δε μου κάνει εντύπωση που έχει βγει τόσο μπροστά αυτό το κομμάτι.
Η δική μου σειρά.
Wherever I May Roam
The Unforgiven
The God That Failed
Enter Sandman
Sad But True
Nothing Else Matters
My Friend Of Misery
Through The Never
Hollier Than Thou
Of Wolf And Man
Don’t Tread On Me
The Struggle Within
1 Like
Sad but true
1 Like
Αντιπαρέρχομαι το ότι κατέταξες τελευταίο το heavy/thrash όργιο του struggle within (ειδικά το instrumental τμήμα 2:18-3:08 είναι eargasm) επειδή σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα συμφωνώ (βάλε λίγο πιο ψηλά ρε άνθρωπα και το holier και λιγο χαμηλότερα το εξαιρετικό κατά τ’ αλλά the god that failed και θα είχαμε πλήρη ταύτιση απόψεων!!)
3 Likes
Wherever I may roam και sad but true
3 Likes
Metallica - Of Wolf And Man
Η πρωτη πραξη του Metallica ηταν (σχεδον ολα) τα χιτακια. Και οταν λεω πραξη, εννοω τετραδα. Τα Enter Sandman, Sad But True, The Unforgiven, ειναι αδιαμφισβητητα 3 απο τις μεγαλυτερες στιγμες του δισκου, και απο τα πιο αναγνωρισμενα (και παραγνωρισμενα) τραγουδια στην δισκογραφια των Metallica.
Η δευτερη πραξη, προσφερει δυο ακομα απο τις μεγαλυτερες στιγμες του δισκου (Roam, Nothing) αλλα και δυο απο τις πιο αδυναμες στιγμες κατα γενικη ομολογια (σιγουρα τις 2 πιο αδυναμες στιγμες για μενα προσωπικα). Η τριτη πραξη λοιπον, ειναι μαλλον η πιο ενδιαφερουσα απο μια συγκεκριμενη οπτικη, και συγκεκριμενα την οπτικη της εξελιξης του υφους των Metallica στην δεκαετια των 90ς.
Για να ειμαι και πιο σαφης, με αρχη αυτο εδω το τραγουδακι και με συνεχεια τα υπολοιπα μεχρι να τελειωσει ο δισκος, παιρνουμε μια πολυ γερη δοση του πως θα ακουγονταν οι Metallica 5 χρονια μετα, και πλεον νομιζω πως μπορουμε να συμφωνησουμε οι περισσοτεροι, αν οχι ολοι, πως αυτη η τετραδα τραγουδιων σηματοδοτει μια πιο μεγαλη αλλαγη στην μεταβαση απο το Justice στο Black, σε σχεση με την αλλαγη απο το Black στα Loads.
Οι ταχυτητες επεσαν, οι μελωδιες πληθυναν, το wah pedal του Kirk επιασε φωτια, οι βλαχιες του James βγηκαν στην επιφανεια περισσοτερο απο ποτε, το groove επιασε zenith, και ο ηχος βαρυνε, κουρδιστηκε διαφορετικα, και εμπλουτιστηκε με ογκο και ενταση.
James: Τολμω να κανω την εκτιμηση πως αυτο το τραγουδι πρεπει να ηταν απο τα αγαπημενα του James στον δισκο, μιας και στην δεκαετια των 90ς ηταν σχεδον παντα παρον στο σετλιστ. Ειχαμε την τυχη να το δουμε και στην Αθηνα, και ο Hetfield φαινεται να το γουσταρει παντοτε οταν το παιζουν live. Τα διπλα και τριπλα του φωνητικα στο τραγουδι ειναι οσο πωρωτικα οσο εχουν υπαρξει, το τραγουδι ειναι κομμενο και ραμμενο στα μετρα του, και δεν μπορω να φανταστω πως θα μπορουσε κανεις να το ερμηνευσει καλυτερα στο μελλον.
Lars: Κλασικος Lars εποχης Black Album, δηλαδη με πεσμενες ταχυτητες μεν, αλλα με ιδεες και groove που φτανουν το ταβανι. Δε μπορω να πω οτι υπαρχει καποια ιδεα στο τραγουδι που να την ακους και να λες “α ρε μαστορα Lars τι εβαλες τωρα εκει μεσα” (οπως υπαρχει σε αλλα τραγουδια) , αλλα ειναι κι ενα τραγουδι που δεν χρειαζεται ουτε πιατινι διαφορετικο.
Kirk: Με credit στην συγγραφη (1 απο τα 4 στον δισκο) , υποψιαζομαι πως αυτο σημαινει οτι ενα απο τα δυο βασικα ριφφς θα ειναι δικο του, και κατα πασα πιθανοτητα το κυριο ριφφ, το οποιο ειναι κι απο τα πιο δυνατα στοιχεια του τραγουδιου, χωρις να ειναι το καλυτερο ριφφ ολων των εποχων. Χαμετιαζει πολυ το τραγουδι παντως, εχει αυτο το weirdness factor που του παει.
Jason: Ισως απο τα τραγουδια στα οποια φαινεται σε τεραστιο βαθμο, μαζι με τα δυο που ακολουθουν δηλαδη. Δυνατο, στακατο, groovy μπασο που σιγουρα ανεβαζει το τραγουδι ενα επιπεδο. Ειναι ενα τραγουδι στο οποιο γενικα δε νομιζω οτι μπορει να βρει κανενας κατι “λαθος”, αλλα δεν ειναι και ενα τραγουδι που θα εξιταρει και θα πωρωσει και πολυ κοσμο. Καλοδεχουμενα παντοτε αυτα τα τραγουδια, καθως κανουν εναν δισκο συμπαγη.
Σολο: Σε εναν δισκο που εχει τα σολιδια του Metallica, το παρον σολο περναει σχετικα απαρατηρητο, χωρις αυτο να σημαινει κατι κακο φυσικα. Εχει αρκετα λιγοτερο wah απο οτι τα περισσοτερα σολο του δισκου, και δεν τραβαει παρα πολυ, μια ακομα καλη στιγμη για τον Hammett.
Στιχοι: Ο James γραφει για πρωτη φορα ενα τραγουδι που εξωτερικευει την αγρια πρωτογονη πλευρα του, αυτην που υιοθετει οταν πηγαινει για road trips, για κυνηγια στα δαση της Μοντανα ή για να σκοτωσει πολικες αρκουδες στην Σιβηρια. Ο James εξερευνει την επαφη του με την Φυση, την γηινη και προσιτη του εκφανση, και σε μια εναλλακτικη μεν, αλλα καθολου τραβηγμενη δε ερμηνεια, ισως οι στιχοι του τραγουδιου αποτελουν και μια πρωιμη αλληγορια στην επαφη του James με το αλκοολ. Με τον ιδιο τροπο που ο λυκανθρωπος ειναι “under the influence” οταν βγαινει η πανσεληνος και δεν μπορει να ξεφυγει απο την αυτοκαταστροφικη του φυση, ετσι και ο αλκοολικος δεν μπορει να ξεφυγει απο τους εθισμους του και την παγιδα στην οποια εχει βαλει τον εαυτο του. Δε θα ηταν ουτε η πρωτη, ουτε η τελευταια φορα που ο James γραφει για εθισμους και πως αυτοι καθοριζουν την ζωη του. Πολλα εγραψα για τους στιχους ενος τραγουδιου που μιλαει για εναν λυκο.
Καλυτερη στιγμη: Το ξερω οτι θα καταντησω πιο κλισε κι απο το Enter Sandman σε χειμωνιατικο ροκομπαρο στη 1 μετα τα μεσανυχτα, αλλα ειναι για μια ακομα φορα η γεφυρα του τραγουδιου. Οι μελωδιες που παιζουν με καθαρο ηχο στην κιθαρα απο πισω ειναι εξαιρετικες, τα licks του Hammett δινουν ατμοσφαιρα, τα ουρλιαχτα των λυκων τα σπανε, η εναλλαγη μεταξυ ψιθυριστης απαγγελιας και των στιχων του ρεφρεν ειναι χρυσαφι, το back to the meaning σηκωνει τις τριχες στον σβερκο μας (see what I did there?) και η γεφυρα χτιζει για την μονη φορα που ακουγεται η φραση “Of Wolf And Man”, μαζι με ενα μεγαλοπρεπεστατο yeah στο τελος.
Χειροτερη στιγμη: Αν επρεπε σωνει και καλα να διαλεξω, θα ελεγα πως γενικοτερα το ρεφρεν δεν ειναι κι απο τα καλυτερα μου, σε ενα κατα τα αλλα πολυ ενδιαφερον και ιδιαιτερο τραγουδι. Ας πουμε πως για δισκους σαν κι αυτον, το ρεφρεν αποτελει την λιγοτερο καλη στιγμη, και οχι την χειροτερη, κι ας σημαινουν το ιδιο αυτες οι εκφρασεις.
Για παμε στα live ομως σιγα σιγα.
Mexico City, 1993
(Απο το μνημειωδες Live Shit φυσικα, φοβερος ηχος και εκτελεση, James λιονταρι)
Αμβουργο, Γερμανια, 1997
(εποχες Reload, φημες λενε οτι το ταμπουρο το ζητησαν για κατεδαφιση κτιριων μετα το live, αλλα το κρατησε ο Lars για το St. Anger)
Μπογκοτα, Κολομβια, 1999
(αισθητα καλυτερη εκτελεση απο αυτην του 1997, εναμιση μηνα πριν την Αθηνα που το ειδαμε κι εμεις)
San Francisco, 1999
(για μενα απο τις μεγαλυτερες επιτυχιες του S&M, κολασμενη εκτελεση)
Lyon, Γαλλια, 2017
(Αν εξαιρεσουμε τις επετειακες του 2012, σποραδικες εμφανισεις στο σετλιστ για σχεδον δυο δεκαετιες)
Μπολονια, Ιταλια, 2018
(βαζω κι αυτην για να δουμε την αισθητη βελτιωση στην αποδοση της μπαντας και στην φωνη)
20 Likes
Oκ ας βαλω το Struggle στη θέση του Of Wolf And Man, παραπάνω δεν μπορώ. 
Το Hollier than thou μου αρέσει πολύ, απλά τα πιο πάνω μου αρέσουν περισσότερο…
Το God That Failed είναι εκπληκτικό κομμάτι, εγκληματικά underrated από τον περισσότερο κόσμο και το σημείο από το 2:45 μέχρι το 3:35 είναι για μένα μέσα στις κορυφαίες στιγμές του Kirk και γενικά της μπάντας ever.
2 Likes
Αντε μιας και γραφετε πληρες ranking ας βαλω κι εγω το δικο μου, γενικα διαφωνω πολυ με καποιους για τις τελευταιες θεσεις. Και συγγνωμη προκαταβολικα για την θεση του Enter Sandman, μιλαμε ξεκαθαρα για προσωπικη λιστα αφαιρωντας τον παραγοντα επιδρασης και αναγνωρισης σε μουσικα κοινα:
- Wherever I May Roam
- My Friend Of Misery
- Sad But True
- The Unforgiven
- The God That Failed
- Nothing Else Matters
- The Struggle Within
- Enter Sandman
- Of Wolf And Man
- Holier Than Thou
- Through The Never
- Don’t Tread On Me
Δυσκολια ειχα μονο στις θεσεις 5-8, η πρωτη τετραδα δεν αλλαζει παρα μονο ισως η σειρα των τραγουδιων μεταξυ τους ελαχιστα, ενω οι 4 τελευταιες θεσεις ειναι κλειδωμενες για παντα και με αυτην την σειρα εδω και παρα πολυ καιρο.
Το Through the never είναι από τα αγαπημένα μου του δίσκου, όπως και το Don’t tread on me!
Αυτά που θα έβαζα εγώ τελευταία θα ήταν το Holier than thou και The struggle within.
Κορυφαία θα έβαζα (στα σημερινά γούστα αλλά και διαχρονικά, όσο μπορώ να θυμάμαι, και θυμάμαι αρκετά γιατί είχα λιώσει μια εποχή τον δίσκο αυτό) θα ήταν τα παρακάτω με τυχαία σειρά:
The god that failed (αγαπημένο διαχρονικά)
My friend of misery (μαζί με το προηγούμενο, άπειρα repeat σε… δύσκολες περιόδους της ζωής τότε)
Of wolf and man (δεν έχω να πω κάτι εκτός από… So seek the wolf in thyself…)
Enter sandman (το πρώτο τραγούδι τους που άκουσα τότε το μακρινό 1991 και κόλλησα μετά για πάντα)
Through the never (All that is, was and will beeeeeeeeee)
The unforgiven (τι να πεις… αν και όπως έχω ξαναγράψει, το ξεπέρασαν με τα II και III…)
Από τα υπόλοιπα, το Wherever I may roam απλά το είχα βαρεθεί μια εποχή και δεν μπορώ να το ακούω πια, το Sad but true οκ καλό, αλλά όχι στα κορυφαία, ενώ το Nothing else matters το προτιμώ αποκλειστικά σε live εκδοχή.
???
Προφανώς θέλει να πει ότι δεν έχουν μπει να ψηφίσουν αυτοί που ξέρουν μόνο το “Enter Sandman” και το “Nothing Else Matters”, άντε και το “The Unforgiven”.
Όμως, αυτό δεν μπορεί να συνεπάγεται πως δεν μπορεί να είναι το αγαπημένο σου ή να θεωρείς το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ ένα εκ των παραπάνω, ακόμα κι αν δεν ανήκεις στην κατηγορία των… περιστασιακών ακροατών.
Το ότι έκαναν breakthrough σε μεγαλύτερα - mainstream - κοινά δεν μπορεί να μειώσει κάτι από την αξία τους.
Προφανώς το “Wherever” είναι ένα από τα “10αρια” του άλμπουμ, απλά το γεγονός ότι μεταξύ των επιλογών ενός σημαντικού δείγματος ανθρώπων προηγείται με 10 μονάδες του δεύτερου (8 αυτή τη στιγμή) μου προκαλεί κάποια εντύπωση.
Έχει δρόμο και θεωρώ πως θα έχει και ενδιαφέρον.
1 Like
Μαλλον για αλμα λογικης μου φαινεται αλλα οκ
fixed