Όταν ξεκίνησε το αφιέρωμα ο Quinton αυτή τη στιγμή περίμενα και φαντάζομαι και ο ίδιος… ΤΑ LOADS
3 Likes
Εμ γι’ αυτό ξεπετάει τις αγγαρείες τώρα!
1 Like
Έχεις απόλυτο δίκιο, επανόρθωσα.
εμ, δεν τις άξιζε μετά από τόσο καιρό; Κόντεψε να γίνει winds of winter και chinese democracy 
Μηδέν λάθη σε μια πρόταση, όπως συνήθως σε αυτά που γράφω 
2 Likes
Είδα το βίντεο από το Live του 2013 στην Αυστραλία και εκεί στο 3:57 o Hetfield απευθύνεται στο κοινό και τους χωρίζει στη μέση με την ατάκα “WRITE DOWN THE MIDDLE”.
Είναι ακριβώς η ίδια ατάκα που την έχει ψωμοτύρι ο Blackie Lawless κάθε φορά που παίζουν το I wanna be somebody και τους βάζει να φωνάζουν οι αριστερά και οι δεξιά. Και πάντα ρίχνει το φταίξιμο (ότι δεν φωνάζουν δυνατά) στους αριστερά (δεξιά όπως κοιτάει ο Blackie).
Εξαιρετικο κομματι μα καθολου συναυλιακο
3 Likes
Όντως δεν ιδιαίτερα συναυλιακό, αν και θα πρόσθετα ότι αυτή η έμπνευση του Χέρφιλντ να βάζει τον κόσμο να τραγουδάει τις αρμονίες το έκανε ένα από τα συναυλιακά highlight της επετειακής περιοδείας τότε.
1 Like
6 Likes
Απ’ όσα βιντακια έχω δει εκείνη την περίοδο ίσως είναι το καλύτερο 
Θα πρόσθετα πως ο ΧεΤφιλντ είχε και εκείνη την cringy έμπνευση με το ατυχές sing along στο Enter Sandman (αν θυμάμαι καλά) στην ίδια περιοδεία.
Metallica - The Struggle Within
Πολλα μπορει να πει κανεις για τους Metallica οσον αφορα το μουσικο κομματι, αλλα το μοναδικο που δε μπορει να πει, ειναι πως δεν ψαχνονταν στην καριερα τους. Το The Struggle Within νομιζω μπορουμε να συμφωνησουμε οι περισσοτεροι πως δεν αποτελει καποιο πανισχυρο μνημειο και σημειο αναφορας στην μουσικη εξελιξη τους, ομως σιγουρα μπορουμε επισης να συμφωνησουμε πως οταν βγηκε αποτελεσε μια εναλλακτικη προσεγγιση ως κλεισιμο δισκου.
Στο Ride The Lightning το τραγουδι που ειχε τον ρολο του δυναμιτη για να κλεισουμε δυνατα και με πονο στον σβερκο, μπηκε μια θεση πριν το κλεισιμο, με το Creeping Death, ενω στους 2 επομενους δισκους οι Metallica αρχισαν να δημιουργουν μια μινι παραδοση, με τα Damage Inc. και Dyers Eve να παιρνουν τον ρολο αυτον ως τελευταια τραγουδια, ταυτοχρονα αποτελωντας μαλλον τα 2 πιο επιθετικα τραγουδια στην δισκογραφια των Metallica.
Στο Metallica, αλλαξαν λιγο τα πραγματα οπως εχει ηδη αναφερθει, και περαν της απουσιας καποιας instrumental συνθεσης, μπορει κανεις να προσεξει πολυ γρηγορα οτι το Struggle δεν θα το ελεγες και οσο επιθετικο οσο οι 2 προκατοχοι του. Παρολα αυτα, τα γκαζια ανεβαινουν πολυ σε σχεση με τα προηγουμενα πολλα τραγουδια του δισκου, και ο δισκος κλεινει για μια ακομα φορα πολυ δυνατα, και με ριφφαρες που για αλλες μπαντες θα αποτελουσαν βαση για παντοδυναμο single.
Το Struggle Within αποτελει το δευτερο μικροτερο τραγουδι σε διαρκεια στον δισκο μετα το Holier Than Thou, και ενα απο τα μολις πεντε (5) συνολικα τραγουδια των Metallica που δεν ξεπερνανε τα 4 λεπτα - μαζι με τα Motorbreath, Holier, Wasting My Hate & Hardwired. Αρχικα εχουμε στρατιωτικο εμβατηριο, στη συνεχεια μπαινει η πρωτη απο τις δυο ριφφαρες, ο James φτυνει ριμες, οι υπολοιποι πλαισιωνουν το τραγουδι με ογκο και extra medium tempo σαν τις extra medium μπλουζες που φορουσα πριν 25 χρονια (πλεον εχουμε περασει στις XL - και μαλιστα σε αμερικανικη κλιμακα ε, ζητω τα tacos και τα burgers) και στο δευτερο μισο περναμε στις ομορφιες με τα σολιδια, τα κοψιματα, την αλλαγη στην δευτερη ριφφαρα, και ακομα περισσοτερες ριμες απο Hetfield.
James: Ας μην κοροιδευομαστε, αν το συγκεκριμενο τραγουδι δεν ειχε την πιο πωρωτικη φωνη στο μεταλ, στην πιο πωρωτικη φαση της καριερας του, σιγουρα θα μας αρεσε αρκετα λιγοτερο. Ενα απο τα πιο δυνατα στοιχεια του τραγουδιου ειναι αλλωστε η δυνατοτητα που σου δινει να ουρλιαζεις μονος σου στο δωματιο σου ως εφηβος WHAT THE HELL ξανα και ξανα. Και φυσικα να συγχρονιζεσαι αψογα με το GO καθε φορα.
Lars: Ενα τεραστιο μπραβο για την εισαγωγη, ενα τεραστιο μπραβο που δεν το εκαναν κι αυτο γνησια γρηγορη θρασιλα, κι ενα μπραβο για την εμφανιση της Δανιας στο Euro 2020 κι ας αποκλειστηκαν αδοξα και κυριως παναδικα. Anstrengelse Indeni!
Kirk: Εξαιρετικος για μια ακομα φορα, στον τελευταιο δισκο στον οποιο χρησιμοποιησε το πιο κλασικο και παραδοσιακο στυλ και ηχο οσον αφορα την lead κιθαρα. Εμπλουτισε το τραγουδι με πολυ ωραιο σολο, αλλα η προσφορα του περιοριζεται σε αυτο αφου δεν εχει και πολλα lead στοιχεια η συνθεση.
Jason: You’re too fucking metal Jason… too metal for your own good. Ισως ο συγκεκριμενος δισκος αποτελει και τον πιο σημαντικο για τον Ιασονα στην θητεια τους στους Metallica, καθως ταιριαζει περισσοτερο με το υφος που φαινεται να γουσταρει ο υπερτιμιος μπασιστας της καρδιας μας. Εδω ακολουθει την κιθαρα οπως εκανε αλλωστε και στις περισσοτερες συνθεσεις της μπαντας, και απλα δινει ογκο.
Σολο: Αψογο 10/10
Στιχοι: Βαριεμαι να γραφω για τους στιχους εδω, κατι για εσωτερικη παλη και τετοια, γκουγκλαρετε το ξερω γω, ασε μας ρε James να πουμε μεσημεριατικα
Καλυτερη στιγμη: Φυσικα το κοψιμο στο 2:55 και τα 15 δευτερολεπτα που ακολουθουν μετα το GO! του James, δε θα μπορουσε να ειναι κατι αλλο (παιζει ρολο και το τελειο σολο που οδηγει στο κοψιμο)
Χειροτερη στιγμη: Οι κραυγες στο φοντο που φωναζουν με γηπεδιακο στυλ στραγκογουδι στο ρεφρεν πριν απο καθε στιχο του James.
Το The Struggle Within εχει παιχτει live 17 φορες, ακριβως δηλαδη οσες και οι επετειακες εκτελεσεις ολου του Black Album το 2012. Μαζι με το Don’t Tread On Me ειναι τα δυο τραγουδια που δεν τα εχουν παιξει ποτε ξανα, ενω οπως ειπαμε πριν λιγες μερες το My Friend Of Misery εχει παιχτει μολις μια (1) επιπλεον φορα. Τα υπολοιπα 9 τραγουδια του δισκου εχουν παιχτει ειτε αρκετες φορες ακομα, ειτε αποτελουν live staples (Sandman, Sad, Roam, Nothing) εδω και 3 δεκαετιες πλεον.
Οπως ισως γνωριζουν οι περισσοτεροι, στις επετειακες του 2012 ο δισκος παιζοταν αναποδα, και αρα το Struggle Within ηταν το τραγουδι που επαιζε κατευθειαν μετα απο το συντομο βιντεακι αφιερωμα στο Black Album, με εκτεταμενη εισαγωγη (το στρατιωτικο εμβατηριο)
Πραγα, Τσεχια 2012
(Live πρεμιερα για το Struggle τον Μαιο του 2012, δηαλδη 21 χρονια μετα την κυκλοφορια του)
Nickelsdorf, Αυστρια 2012
(Ελαφρως refined εκτελεση, και σιγουρα με καλυτερο ηχο και ογκο στο μπασο)
10 Likes
@QuintomScenario θέλω teaser/trailer για το αφιέρωμα που ακολουθεί…
ήρθε η στιγμή να ασχοληθούμε με τις πραγματικές δισκάρες…
Δώσε αμέτρητο πόνο
1 Like
Παρε τρεηλερακι με νοημα…
4 Likes
Upcoming…
3 Likes
Metallica - Ain’t My Bitch
DISCLAIMER
Προσοχη, ακολουθουν ευαισθητες εικονες που περιεχουν βαναυση αντιμετωπιση μαλλιων και τριχας, βαμμενα νυχια στο χρωμα του μαυρου, αντρες με γουνα, αιμα και σπερμα, σοβαρη ελλειψη μεταλλικων στοιχειων, κερια πανω σε τραπεζι με πορτοκαλι και κοκκινες αποχρωσεις αντι για πενταλφες, νεκροκεφαλες και μαυρο χρωμα, και σημαντικες ποσοτητες southern και grunge ηχητικων δειγματων, που μπορει να προκαλεσουν δυσαρεστα συναισθηματα σε ανθρωπους με ευαισθησια και ισως σε ακραιες περιπτωσεις και PTSD. Η συνεχεια αναγνωσης γινεται με ευθυνη του αναγνωστη, και η εταιρια μας αποποιειται οποιασδηποτε ευθυνης σε περιπτωση ισχαιμικων επεισοδιων, ανακοπης καρδιας ή ανευρυσματος.
Τον Ιουνιο του 1996, δηλαδη σχεδον 5 ολοκληρα χρονια μετα το Metallica, η μπαντα κυκλοφορησε το 6ο της αλμπουμ, το οποιο πιθανοτατα να αποτελει και το πιο πολυαναμενομενο αλμπουμ της ιστοριας της εως και σημερα. Το συγκεκριμενο ηταν και το μεγαλυτερο χρονικο διαστημα μεταξυ δυο κυκλοφοριων τοτε, μετα απο 4 χρονια σχεδον ασταματητου touring κι εναν χρονο διαλειμματος και γραψιματος του νεου δισκου το 1995. Βεβαια καταφεραν και το ξεπερασαν οχι μια, ουτε δυο, αλλα τρεις φορες εως τωρα (6 χρονια για το St. Anger, 5 γεματα χρονια για το Magnetic, 8 χρονια για το Hardwired), και πλεον θα το ξεπερασουν και 4η φορα εκτος κι αν με καποιον μαγικο τροπο το επομενο αλμπουμ τους βγει μεσα στον επομενο μηνα.
Η ιστορια ειναι λιγο πολυ γνωστη, οι Metallica κατεληξαν με πανω απο 20 συνθεσεις λογω του οτι εγραφαν και στην περιοδεια ολα αυτα τα χρονια, ειχαν ως στοχο την κυκλοφορια ενος διπλου δισκου (πιθανοτατα και επηρεασμενοι απο τους Guns’N’Roses που τους ειχε ως ινδαλμα ο Lars - κανεις δεν ειναι τελειος) αλλα εν τελει η Elektra τους εριξε παντοφλιτσα, κι ετσι αποφασισαν να κυκλοφορησουν δυο δισκους back to back, πολυ σωστα κατ’εμε.
Μετα απο καμια 15αρια χρονια βυθισμενοι στην σκηνη του μεταλ, οι Metallica ειχαν σιχαθει πολλες συμπεριφορες, νοοτροπιες και συνηθειες που ειναι ακομα και σημερα συνυφασμενες με το genre, και ετσι ηδη απο το 1995 με αρκετες δηλωσεις και συνεντευξεις κυριως στο MTV αλλα και οπουδηποτε αλλου, ειχαν αρχισει να αντιδρουν σε αυτην την συνδεση, και να ριχνουν σποντες και καρφια για το οτι δεν θεωρουν τους εαυτους τους μια μεταλ μπαντα, απλα μια μπαντα που δινει το δωρο της μουσικης που γουσταρουν σε οποιον θελει.
Ας προχωρησουμε ομως στο τραγουδι της συγκεκριμενης αναρτησης, το οποιο αποτελει προφανως το εναρκτηριο τραγουδι για αυτην την περιοδο, το πρωτο απο 30 (εχουμε ακομα δρομο μπροστα μας) γιατι θα συμπεριλαβω και τα Minus Human, No Leaf Clover & I Disappear στην ολη περιοδο των late 90s.
Αν καποιοι νομιζαν πως το Enter Sandman αποτελει παρενθεση και πως το 1996 ο δισκος θα ανοιγε με τραγουδι που θα εμπαινε στο ιδιο γκρουπακι με τα Fight Fire With Fire, Battery & Blackened, επεσαν πολυ εξω. Το Ain’t My Bitch απεχει πολυ απο κατι τετοιο, και αν και ειναι ξεκαθαρα ενα τραγουδι δυναμιτης, ειναι πολυ μακρια απο οτιδηποτε ειχαν γραψει οι Metallica μεχρι εκεινη τη στιγμη. Οι επιρροες απο southern rock, stoner, grunge, country και οτι αλλο εχει ειπωθει για τα Loads ανα τα χρονια ειναι εμφανεις, παρολα αυτα η ταυτοτητα και η σφραγιδα των Metallica διατηρειται σε ολο το τραγουδι. Επιθετικο, γεματο με ριφφς και leads, γροθια στα μουτρα με το ξεκινημα του δισκου, ευτυχως οχι σαν αυτη του St. Anger 7 χρονια μετα.
Το τραγουδι ξεκιναει χωρις πολλα πολλα, ουτε μακροσκελεις εισαγωγες ουτε καθαρες κιθαρες που χτιζουν οπως συχνα στο παρελθον, ουτε τιποτα, απλα 4 νοτες και παμε. Αλητεια σε ολοκληρη την συνθεση, υμνος για οποιοδηποτε αμερικανικο μπαρ με ημι-μεθυσμενους φουσκωμενους Αμερικανους με λιγο κοκκινισμενο λαιμο να την πεφτουν σε ξανθιες Αμερικανες με κολλητο τζιν σορτσακι και λευκο t-shirt με κομπο πανω απο τη μεση και ντεκολτε που ανοιγει μπυρες μονο του διχως πολλη προσπαθεια.
Ενα τραγουδι ορισμος του fun to listen, με αρκετες εναλλαγες κατα την διαρκεια αλλα βασισμενο ολο στο κυριως ριφφ και μια νοοτροπια “we don’t give a shit”, φραση με την οποια το προλογιζει αλλωστε κι ο James στα live. Ο καλυτερος τροπος για να ξεκινησει αυτη η Νεα Εποχη, η οποια οπως ειπαμε στον προηγουμενο δισκο φαινοταν ξεκαθαρα οταν ακους τα The God That Failed, Of Wolf and Man και My Friend Of Misery. Ο ηχος ειναι ακομα πιο γεματος απο οτι στο Black Album, οι κιθαρες ακομα πιο βαριες, το μπασο ακομα πιο δυνατα, και τα layers απλα γεμιζουν την καθε λεπτομερεια, χωρις να φορτωνουν το αποτελεσμα.
James: Αν και ολοι γνωριζουμε οτι ο James καταγεται απο την Καλιφορνια, με αυτο το τραγουδι μας βαζει σε σοβαρες σκεψεις πως ισως τελικα να ειναι απο το Τεξας ή το Τενεσι και να το κρυβει ολα αυτα τα χρονια. Τα ριφφς που εχει γραψει στο Ain’t My Bitch δειχνουν εναν σημαντικο βαθμο reinvention, και σε πρωτο ακουσμα ισως να μην γεμιζουν το ματι, αλλα ειδικα το ριφφ που παιζει στο ρεφρεν ειναι για μενα απο τα καλυτερα του. Για την φωνη τι να πω, απλα αλητεια.
Lars: Εχει απλοποιησει ακομα περισσοτερο το παιξιμο του οσον αφορα το ποσες νοτες χτυπαει ανα λεπτο, ομως εχει δωσει μεγαλη εμφαση στο να παιζει πιο σωστα με δυναμικες, στο να γεμιζει κι αυτος τον ηχο με πιατινια πιο σωστα, και στο να εστιαζει στο groove κι οχι στην ταχυτητα.
Kirk: Απο τις πιο μεγαλειωδεις στιγμες του στον δισκο, κι ας μην φαινεται τοσο πολυ (δεν ειναι οτι τα αλλα τραγουδια υστερουν). Απο την αρχη εως το τελος ο Kirk παιζει διαφορα licks εδω κι εκει, στην συνεχεια παιζει μια ομορφη δισολια με τον James, και ακολουθει το σολο με το slide, το οποιο ειναι απο τα αγαπημενα μου σολο στον δισκο, αφου απο μονο του μπορει να σε ταξιδεψει σε βλαχομπαρο στην μεση της Νεμπρασκα με παλιο τζουκμποξ καθως κουνας το κεφαλι σου ρυθμικα και καταβροχθιζεις μια αιματηρη μπριζολα με Α1 σως και λιγο mac n cheese για σβησιμο.
Jason: Οπως φαινεται κι απο το demo που ακολουθει, το μπασο στον συγκεκριμενο δισκο (και στον επομενο) εχει παρει την τιμητικη του, κι απο εκει που τον ειχαν στο περιθωριο στο Justice, πλεον οχι μονο δεν ακολουθει τις κιθαρες στο 100% των συνθεσεων, αλλα του εχουν δωσει σημαντικο ρολο στο rhythm section ωστε να καταληξουμε στους 2 πιο groovy δισκους των Metallica.
Σολο: Αναφερθηκε ηδη στην παραγραφο για τον Kirk , οποτε τι παραπανω να πω, απλα εξαιρετικο και απολυτα ταιριαστο στο τραγουδι. Σηματοδοτει μια νεα εποχη γεματηγια τον Hammett, που δε μας δειχνει ακομα ποσο μακρια μπορει να φτασει με την χρηση του wah pedal.
Στιχοι: Now it’s time to kiss your ass goodbye. Οπως προχωραει η ζωη του James, ετσι προχωραει κι αυτος ως ανθρωπος και μετα απο μια δεκαετια αναλυσης και επικριτικοτητας προς τις διαφορες τοξικες ουσιες και συμπεριφορες, ειναι ετοιμος να πει το αντιο σε οτι του προκαλει αρνητικα συναισθηματα και του κανει την ζωη ενα βασανο. Στα παλια του τα παπουτσια λοιπον οσοι τον κρατανε πισω κι αυτον και την μπαντα, και ενα μεγαλυτερο και καλυτερο αντε γεια πολυ πριν το καταχραστει γνωστος ελληνας καφρος.
Καλυτερη στιγμη: Δε θα σταθω σε συγκεκριμενο σημειο αν και θα μπορουσα καλλιστα να πω το σολο, αλλα θα πω μαλλον γενικα το τελευταιο λεπτο του τραγουδιου. Οι κιθαρες δινουν και παιρνουν, τα leads γεμιζουν ολο το outro, ο Lars βαζει κατι ωραιες τσαχπινιες, ο James βγαζει ολη του την μαγκια και το τραγουδι κλεινει πληρως ικανοποιητικα.
Χειροτερη στιγμη: There Ain’t One
Το Ain’t My Bitch εχει εκτελεστει ζωντανα 175 φορες, ενας αριθμος εξωφρενικος αν σκεφτει κανεις πως η τελευταια του εμφανιση στο σετλιστ των Metallica ηταν 23 χρονια πριν, και συγκεκριμενα τον Απριλιο του 1998 στην Αυστραλια. Ολες αυτες οι φορες, ηταν κατα τη διαρκεια των Poor Tooring Me και Poor Re-Tooring Me περιοδειων, δηλαδη απο τον Ιουνιο του 1996 εως τον Απριλιο του 1998.
Σαν Φρανσισκο, CA 1996
(Ουσιαστικα σχεδον σαν πρεμιερα, ειχε παιχτει την προηγουμενη βραδια και 2 φορες σε κατι παρκιν)
Salt Lake City, UT 1997
(We Don’t Give A Shit σε 4:3 αναλογια βιντεοληψης)
Fort Worth, TX 1997
(Τον Μαιο του 1997, απο το μνημειωδες Cunning Stunts. Fucking… thanks.)
Στουτγκαρδη, Γερμανια 1997
(Τον Αυγουστο της ιδιας χρονιας, καλοκαιρακι και zero problems, φωνη αρχιζει και σπαει)
19 Likes
ξεκίνησε η πανδαισία!
3 Likes
“You guys are ready to go home. We’re just starting and you guys are tired, you’re ready to go home”
3 Likes
Το ain’t my bitch κερνάει ριφαρες από την αρχή μέχρι το τέλος, ο james έχει τερματίσει το χετφιλντομετρο, το ρεφρέν γαμαει, η γέφυρα μετά το 2:20 δεν έχει ούτε μια περιττή νότα, ο wah-wah master είναι 100% στο feeling του κομματιού. Λατρεύω να ακούω το load στο αυτοκίνητο btw, είναι πάντα η πρώτη μου επιλογή για την αρχή ενος roadtrip. To ain’t my bitch είναι το ιδανικό opener για ένα δίσκο αριστουργημα.
10 Likes
φοβερή ανακάλυψη το live στο san francisco! Aint my bitch κομματάρα, 11/10.
4 Likes
Υπάρχει και ολόκληρο!
7 Likes