Εσυ δεν εισαι που γουσταρεις και κατι Accept και Anthrax και κατι κλασικα μεταλ?
Για εκεινα εισαι κι εσυ too old κι αυτα ομως!
1 Like
εσύ δεν είσαι που έχεις την εταιρεία αυτή;
https://www.xo.gr/profile/profile-907142734/el/
τι σχέση έχουν οι ανθραξ με κλασσικό ο,τιδήποτε; το νιου μεταλ στην πυρά
που το εγραψα αυτο?
αν δεν έβαλες τους ανθραξ στα κλασσικά, πάσο, απολογούμαι φυσικά.
1 Like
Αν τους ειχα βαλει θα ειχα γραψει “και αλλα τετοια παρομοια κλασικα metal” 
Ολα αυτα τα βαζω στην ιδια κατηγορια βεβαια, αλλα δεν της δινω το ονομα “κλασικα μεταλ”…
Δεν ξέρω εάν είναι αληθινό ή όχι, απλά το kerrang στο τουιτερ ανέβασε αυτό…
Με ένα πρόχειρο ψάξιμο μέσω κινητού δεν το βρήκα σαν είδηση κάπου.
1 Like
Βγηκε 9/8, ειναι κυκλοφορια για το vinyl club τους. Κομματια που ειχαν παιξει στη συναυλια tribute στον Cornell που ειχε γινει στο Los Angeles.
4 Likes
Έκλαψα λίγο εκεί στο 31.00-32.00 
Metallica - King Nothing
Μετα την εξωφρενικη επιτυχια του Metallica, και ειδικα τραγουδιων οπως το Enter Sandman, δεν αποτελεσε καμια εκπληξη σε οσους ακολουθουσαν απο κοντα την μουσικη πορεια των Metallica το γεγονος οτι οι ταχυτητες επεσαν αρκετα, το οτι εστιασαν σε βαρυ και ογκωδη ηχο, και το οτι περασαν σε ενα μουσικο μονοπατι που συνδυαζε το γνωριμο τους songwriting με το κλιμα της εποχης. Καπως ετσι λοιπον, δεν αποτελεσε εκπληξη ουτε το οτι στον καινουριο τοτε δισκο υπηρχε ενα τραγουδι που καποιοι θα μπορουσαν να βαφτισουν Enter Sandman 2.
Αυτο το τραγουδι λοιπον μαλλον ειναι το King Nothing. Προσωπικα δεν συμμεριζομαι αυτην την οπτικη τοσο πολυ, αλλα απο την αλλη επειδη δεν ειμαι κουφος, μπορω να ακουσω το “off to never never land” στο τελος του τραγουδιου, που εχει προφανως εναν αυτοσαρκαστικο χαρακτηρα. Αν και μαλλον ποτε δε θα εβαζα την συγκεκριμενη συνθεση στον βασιλικο θρονο της πρωτης θεσης του Load, απο την αλλη δε θα μπορουσε ποτε να πεσει για μενα και πιο χαμηλα απο το τοπ 5. Περαν του οτι το λατρευω πολυ περισσοτερο απο το Enter Sandman, σε αντιθεση με το τελευταιο, το King Nothing δεν βαριεμαι ποτε μα ποτε να το ακουω.
Καποιο απογευμα του Δεκεμβριου του 1996, πηρε ο Matt Mahurin τους Metallica και πηγαν σε ενα κωλοχωρι της Γιουτα λιγα χιλιομετρα εξω απο το Salt Lake City, για να γυρισουν το βιντεο για το τραγουδι μεσα στα χιονια. Σε υψομετρο 2 χιλιαδων μετρων και μια μεση θερμοκρασια στους -9 βαθμους Κελσιου για εκεινη την εποχη, μαζεψαν και 300 μορμονους, τους φορεσαν μαυρες ρομπες και καπελακια απο το Burger King, και τους ειπαν αντε ελατε να γυρισουμε βιντεο με 4 μεταλλαδες που θα φορανε μαυρα γυαλια και γουνες.
Ο αρχικος τιτλος του τραγουδιου ηταν Load, και αρα θα επεστρεφαν στην λογικη των Ride, Master & Justice, αλλα τελικα το αλλαξαν σε King Nothing, κι ετσι το Load χρησιμοποιηθηκε μονο ως ονομα του δισκου. Το demo μαλιστα ηχογραφηθηκε τον Νοεμβριο του 1994 απο τον Lars και τον James, και ειναι απο τα πρωτα τραγουδια που γραφτηκαν για τον συγκεκριμενο δισκο.
Οι southern επιρροες ειναι κατι παραπανω απο εμφανεις στο συγκεκριμενο τραγουδι, ενω η δομη ειναι η κλασικη δομη του οποιουδηποτε midtempo hit απο τους Metallica στην δεκαετια των 90ς (και ειχαμε πολλα απο αυτα). Το King Nothing ειναι για μενα ενα απο τα πιο χαρακτηριστικα παραδειγματα της συγκεκριμενης φασης για τους Metallica, οπου ακουμε τον James να κανει τις λεγομενες χετφιλντιες του ολη την ωρα (Ooh, yeah, king-a, nothing-aaa, huaaa κτλ). Εννοειται πως πριν κυκλοφορησουν οι επισημοι στιχοι απο το site των Metallica, δεν ειχα ιδεα τι λεει στο 30% του τραγουδιου. Παρολα αυτα καπου εδω να πω οτι η δομη και η μελωδικοτητα του ρεφρεν ειναι αριστουργηματικες συνθετικα.
James: Οπως ανεφερα και παραπανω, το King Nothing εχει υπερβολικα πολλες ποσοτητες χετφιλντισμων, καθως ο James αγκαλιαζει την redneck αμερικανοβλαχικη φυση του περισσοτερο απο ποτε σε αυτο το τραγουδι, και κιθαριστικα αλλα και φωνητικα. Το βασικο ριφφ μου αρεσει περισσοτερο απο του Sandman (σορρυ Kirk , it is what it is), η ερμηνεια του Hetfield ειναι πωρωτικη, και ακομα και στο οπτικο κομματι του θεματος, με το βιντεο στα χιονια, γουσταρεις να τον βλεπεις να το νιωθει καθως φωναζει μεσα στα χιονια.
Lars: Υπευθυνος για τα πιατινια, τα τομ, το ταμπουρο, την μποτα και τα υπολοιπα τυμπανα. Δεν ειμαι σιγουρος τι να γραψω, αλλα νομιζω πως καθε τραγουδι στο οποιο περναει απαρατηρητος, σημαινει οτι εβαλε τα τελεια τυμπανα.
Kirk: Αν ειχαμε κανα τεραστιο “making of” οπως ειχαμε με τα “A Year and a Half” για το black album, ισως εδω περα ειχαμε βιντεο με τον Bob Rock να κολλαει το ποδι του Hammett στο wah pedal με μονωτικη ταινια για τις ηχογραφησεις αυτου του τραγουδιου. Ξεκιναει το τραγουδι με το “noisy thing” οπως λεει και ο James, βαζει μεσα ενα σωρο βλαχοαμερικανικες επιρροες κι αυτος, και μας αποτελειωνει με το σολο.
Jason: Μπαινει δευτερος στην μαχη, και μετα τον ακολουθει ολο το τραγουδι ουσιαστικα. Απο τις περιπτωσεις που αντι να πω πως το μπασο ακολουθει την κιθαρα, θα πω οτι η κιθαρα εν τελει ακολουθει το μπασο. Φοβερο groove, πωρωτικος οπως παντα και στο βιντεο και στα λαηβ, ενα τραγουδι που θα μπορουσε να ειναι και δικο του κι ας μην εχει writing credits σε κανενα τραγουδι στον δισκο.
Σολο: Ξεκιναει καπου στο 2:47 και συνεχιζει να σολαρει με το wah για σχεδον ολοκληρη την γεφυρα, ή εστω μεχρι το ηρεμο σημειο που ξεκιναει στο 3:30. Απο τα αγαπημενα μου σολιδια στον δισκο, πολυ ροκαδικο, εντελως in your face, και ουσιαστικα αποτελει μεταβαση απο το προτελευταιο ρεφρεν στο κλεισιμο του τραγουδιου καθως ο Kirk δεν αφηνει ποτε το noisy thing του (αυτο ακουστηκε λαθος).
Στιχοι: Το προφανες θεμα του τραγουδιου ειναι η απληστια, και το πως καποιοι ανθρωποι εστιαζουν σε λανθασμενες αξιες και προτεραιοτητες στην ζωη τους, που εν τελει δεν τους οδηγουν στην πραγματικη ευτυχια. Ειναι ενα θεμα με το οποιο ο James εχει ασχοληθει και στο Memory Remains αλλα και στο Moth Into Flame, απο αλλη οπτικη γωνια βεβαια. Ακομα και στο βιντεο , ο τιποτενιος βασιλιας με τις χαρτινες κορωνες καταληγει να τον πνιγουν στο τελος ολες οι ψευτικες εκδοχες του εαυτου του, αφου η ζωη του αποτελει μια ρηχη και κενη ζωη, στην οποια νομιζε οτι ηταν ο “βασιλιας” μεχρι να βρει καποια καινουρια κορωνα.
Καλυτερη στιγμη: Το σημειο που ξεκιναει στο 3:30 με το μπασακι του Τζεησοναρα και στο οποιο ο James τραγουδαει με ελαφρως παραμορφωμενη φωνη και οδηγει στο τελευταιο ρεφρεν του τραγουδιου, ειναι για μενα εξωφρενικα υπεροχο, και μακαρι να ειχαν πολλες ακομα τετοιες southern βλαχιες στην μουσικη τους, οπως για παραδειγμα η γεφυρα του “The End Of The Line” 12 χρονια αργοτερα
Χειροτερη στιγμη: Τζι. Τι. Εφ. Οου.
Το King Nothing εχει παιχτει ζωντανα ως τωρα 360 φορες, το οποιο το καθιστα ως το πιο πολυπαιγμενο τραγουδι απο το Load, και δευτερο πιο πολυπαιγμενο απο τα δυο διδυμακια, μετα το Fuel. Απο αυτες τις 360 φορες, η συντριπτικη πλειονοτητα τοποθετειται χρονικα στα πρωτα 4 χρονια μετα την κυκλοφορια του Load, και συγκεκριμενα απο τον Ιουνιο του 1996 εως τον Αυγουστο του 2000, εναν μηνα που ουσιαστικα ηταν Τελος Εποχης, προς τερψιν πολλων μεταλλαδων, που ομως δεν τους χαλασε καθολου αυτο που ακολουθησε μετα… Η ειρωνεια της τυχης τα εφερε ετσι που η πιο μεγαλη τους χρονια εμπορικα και οσον αφορα την δημοφιλια, δηλαδη το 2000, τους οδηγησε σε αυτοαναφλεξη λιγους μηνες μετα, και ο James σιγουρα μπορουσε να ταυτιστει με τον King Nothing καπου τον Απριλιο του 2001.
Λιγα λογια ομως ακομα για τα live του τραγουδιου. Το King Nothing επεστρεψε κανονικοτατα στο setlist το 2004 στο αμερικανικο σκελος της περιοδειας για το St. Anger, και ειχε συχνη παρουσια σε αυτο, αλλα οι τελευταιες περιπου 30 εκτελεσεις του εχουν γινει σποραδικα κατα τα ετη 2006, 2008, 2009, 2011, ενω το 2015 ηταν σταθερα στο σετλιστ σε οσα φεστιβαλ επαιξαν. Σε ολοκληρη την Worldwired Tour εμφανιστηκε μονο 3 φορες αν μετρησουμε και την Κολομβια λιγο πριν κυκλοφορησει ο δισκος, μαζι με δυο εκτελεσεις σε κινεζικο εδαφος. Πριν περασουμε στα links, παρτε κι ενα εναλλακτικο ακομα εξωφυλλο για το Load, με λιγο περισσοτερη εμφαση στο αιματακι και το σπερματακι.
Salt Lake City, UT 1997
(το βαζω ξεκαθαρα επειδη καπου εκει γυρισαν και το βιντεο ενα μηνα πριν το live)
Las Vegas, NV - American Music Awards 1997
(Geoff Tate στα τυμπανα, Johnny Depp κιθαρα, Val Kilmer φωνητικα - καυλωτικη εμφανιση)
Fort Worth, TX - Cunning Stunts 1997
(To Cunning Stunts ηταν για τα 90ς οτι το Seatlle για τα 80ς- change my mind)
Ρωμη, NY - Woodstock 1999
(ενα μηνα και κατι ψιλα μετα την Αθηνα, ολοι τζοβενοι)
Dallas, TX 2000
(37α γενεθλια James, απο τις τελευταιες συναυλιες του Jason 
)
Μοναχο, Γερμανια 2015
(λαχαναγοριτης Λαρς, παλιμπαιδιστης Τζεημς, παππουλης Κερκ - καταπληκτικος ηχος)
Σαν Φρανσισκο, CA 2016
(εντος εδρας, μια μερα πριν απο το Superbowl L ή 50 για οσους δεν ειναι Ρωμαιοι στο 237 AD)
Πεκινο, Κινα 2017
(μονο ηχος δυστυχως, αλλα το βαζω για το σπανιο της περιστασης, Κινα πριν το κορονοβιρουσχι)
20 Likes
πρώτα καρδούλα, μετά ανάγνωση
1 Like
5 Likes
1 Like
Δεν χρειάζεται καν να το δω (ή έστω να το ακούσω) για να ξέρω ότι γαμησε σύμπαντα!
3 Likes
Αμέ.
4 Likes
Πολυ ωραια και τα δυο.
5 Likes
Λέει σε μια συνέντευξη ο Λαρς για τους Rolling Stones ότι στο πακέτο μουσική, συναυλιες, σύνδεση με θαυμαστές και σύνδεση μεταξύ των μελών της μπάντας ότι δεν υπάρχει κανένας πάνω από αυτούς σε αυτήν την πυραμίδα και δεν υπάρχει κανείς πάνω από τον Τσάρλι σε αυτήν την πυραμίδα…
Και από κάτω διαβάζεις επικές μαλακίες εναντίον του Λαρς ότι λέει παπαριες και ότι ο Watts δεν είναι ο καλύτερος ντράμερ που νομίζει ο Ούλριχ
Μαλάκες ξερετε να διαβάζετε ένα κείμενο και να το κατανοείτε ή μόλις βλέπετε ποιος το λέει και από έναν τίτλο αμέσως να γράψετε την παπάρια σας
5 Likes
Σε περίπτωση που δεν είσαι γνώστης… καλός ντράμερ είσαι μόνο όταν δεν σταματάς την δίκαση.
Ούτε μουσική χρειάζεται να ξέρεις να γράφεις, ούτε ιδέα από παραγωγή δίσκου χρειάζεται να έχεις, ούτε προσωπικότητα να έχεις, ούτε να κουβαλάς μια μπάντα για δεκαετίες σε στούντιο και σε συναυλίες σε όλο τον πλανήτη μπροστά σε γεμάτα στάδια και πεδιάδες
5 Likes