Φοβερό στατιστικό δείγμα το ένα άτομο…
Αν ομως ηταν εξι?
Φανταστικη εκτέλεση και τεράστιος james, kirk γαμάτος και rob έλαμψε και αυτός και με την πορωση του και με τον πολύ ωραίο τρόπο που έπαιξε τις πολύ χαρακτηριστικες μπασογραμμες αυτής της κομματαρας.
Στο σημείο στη μέση που τραγουδάει το κοινό ανατριχιασα κυριολεκτικά.
Πώς γίνεται και έχουν πάντα τέτοιο ήχο στα λάιβ ρε
$$$$$$$$$$
Πιστεύω ο συνδυασμός του Lars μαζί με Fidelman, παλιότερα με Bob Rock και Rasmussen (και το team από πίσω) + τα λεφτά είναι πιο ολοκληρωμένη απάντηση
Οι Metallica εχουν τον ιδιο μηχανικο ηχου στα live απο το 1984 ρε, τον “Big” Mick Hughes. Ο Fidelman, ο Bob Rock και ο Rasmussen δεν εχουν να κανουν με αυτο, ισα-ισα, αυτοι τον γαμανε λιγο τον Big Mick γιατι πρεπει live να βγει σωστος ηχος απο τοσο ετεροκλητους studio ηχους . Οποτε η απαντηση μαλλον ειναι λεφτα και Big Mick με τους συν αυτω.
Ο Fidelman μιξαρει τον ήχο όμως πριν ανεβάσουν το οτιδήποτε στο YouTube ή στο livemetallica.com. Το μεγαλύτερο μερίδιο credit αξίζει νομίζω
Α ΟΚ, για τα βιντεο λετε, εγω ελεγα για το ιδιο το live. Του livemetallica παντως δε νομιζω να τα μιξαρει ο Fidelman, ειναι μεγαλος ο ογκος!
Ε καλα σιγα μην επαιρναν τον Fidelman σε ολη την περιοδεια μαζι τους, εχει και δουλειες ο ανθρωπος! Δηλαδη να κατσει πισω να μιξαρει δεκαδες συναυλιες απο το back catalogue τους
Οχι οκ πλακα κανω, η αληθεια ειναι πως δεν θυμαμαι που ειχα δει οτι κανει το mix ο Fidelman απο καποια live τους, αλλα ειμαι σιγουρος πως το ειχα δει καπου. Τσεκαρω βεβαια τωρα διαφορα τυχαια booklets στο livemetallica.com (μπορεις να τα κατεβασεις ολα ρε, ποσο τελειο… και καθε συναυλια εχει διαφορετικο εξωφυλλο - βγαλε Ελλαδα 1999 ρε γαμιολη Λαρς) και τουλαχιστον στην Worldwired εχει το ονομα του Mike Gillis παντου.
Σε αλλα νεα:
Υπερκαυλα διασκευη.
Τελικά έφυγε ή τον έκαναν να φύγει?
Ωραίο σετλιστ χθες, δίχως Nothing και Sandman άρα πάμε πάλι για όλο το Μπλακ την Κυριακή στο Σακραμεντο.
Είχαμε πάλι Clover και είχαμε και Frantic αυτήν την φορά
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια αργοχέβι εκδοχή του frantic με τον ήχο που έχουν αυτό το διάστημα
Metallica - Poor Twisted Me
Αισιως περναμε για τα καλα στο δευτερο μισο του LOAD, αυτο με τα deep cuts στο μεγαλυτερο μερος του. Δεν αμφιβαλλω ουτε για μια στιγμη οτι το συγκεκριμενο τραγουδι εχει τοποθετηθει πολυ στρατηγικα στην θεση με το νουμερο 9, και αφου ο ακροατης εχει ηδη “μαλακωσει” και εξοικειωθει λιγακι με τα διαφορα ψηγματα απο southern rock, grunge, hard rock, stoner επιρροες που μπορει να ακουστηκαν σε σημεια στα 8 πρωτα τραγουδια, οι Metallica του λενε ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ. Κι αυτο γιατι το Poor Twisted Me ειναι ενα μιγμα απο Αμερικανικο Νοτο, αργοσυρτες κιθαρες, βρωμοκαντρι του 780ου χιλιομετρου στην Route 66, λευκα αμανικα μπλουζακια, ξεφτισμενα τζιν και καουμποηκα καπελα, για το οποιο ο Φρανκενσταην θα ηταν περηφανος. Και τα σπαει. Ναι, τα σπαει.
Στην ερωτηση “ποιο ειναι το χειροτερο τραγουδι του LOAD?” δυστυχως ή ευτυχως, το Poor Twisted Me ειναι μια απο τις 3 πιο συνηθισμενες απαντησεις, κατα την προσωπικη μου εμπειρια, με τα Cure και Ronnie να συμπληρωνουν την τριαδα. Ομως αυτο που εχει πραγματικα σημασια, ειναι πως ακομα κι αν αυτο ειχε υποθετικα μια δοση αληθειας, και μπορουσαμε να συμφωνησουμε πως το Poor Twisted Me ειναι οντως το χειροτερο στο LOAD, αυτο δεν λεει και πολλα. Οπως δεν λεει και πολλα πραγματα, το ποιο ειναι το χειροτερο στο Master Of Puppets ή σε οποιοδηποτε αλλο απο τα εξαιρετικα 7 πρωτα αλμπουμ των Metallica.
James: Παραμορφωμενα φωνητικα, αλητεια με πεντακαθαρο ηχο ομως στις κιθαρες σε ολο το τραγουδι, delay στα ριφφ, και ισως το πιο groovy τραγουδι της καριερας τους στο δευτερο μισο του. Ολα χαρη στα ριφφς του riffmaster και σε μια ακομα εξαιρετικη ερμηνεια σε αυτον τον δισκο. Εχω ακουσει αρνητικες κριτικες για την χρηση παραμορφωσης στα φωνητικα σχεδον σε ολο το τραγουδι, αλλα μου φαινεται λιγο περιεργο το οτι ο κοσμος δεν διαβαζει καν τον τιτλο πριν ακουσει ενα κομματι. Περισσοτερα για αυτο, στην παραγραφο για τους στιχους.
Lars: Οι αλλαγες στον ρυθμο, ο οποιος μαλιστα δεν ειναι καν ο κλασικος 4/4, ειναι πολυ καλοδεχουμενες εδω περα, αφου κανουν αυτο το τραγουδι ιδιαιτερο, κι οχι ενα ακομα southern rock στον συρφετο των χιλιαδων τραγουδιων σε αυτο το υφος απο αλλες μπαντες.
Kirk: Αυτο το τραγουδι εχει πολλα περισσοτερα απο οσα νομιζει ο μεσος ακροατης που θα το προσπερασει. Ενα απο αυτα ειναι η χρηση του slide, η οποια μαλλον δεν γινεται μονο απο τον Kirk, αλλα θα του δωσουμε τα credits για αυτο γιατι ειναι αλλωστε ο lead κιθαριστας. Υπαρχουν lead κιθαρες παντου στο τραγουδι, κι ας διαρκει μονο 3:57, ενα απο τα πιο μικρα τους τραγουδια σε διαρκεια. Προσημο θετικο κι εδω.
Jason: Το μπασο στο Poor Twisted Me ειναι επος, με ολη την σημασια της λεξης. Αντι να παιζει πανω απο την κιθαρα, η οποια ακολουθει τους δικους της κανονες, το μπασο απλα δινει ογκο και groove, οπως θα επρεπε δηλαδη και σε πολλα αλλα τραγουδια των Metallica κατα την γνωμη μου.
Σολο: O Kirk φορτωνει την κιθαρα του οπως χαρακτηριστικα ακουγεται στο 2:45, το σολο το πλαισιωνει ο James με κατι αλλα μικρα lead-ακια στο αλλο ακουστικο, και εξυπηρετει ακριβως τον στοχο του σε αυτο το τραγουδι, δηλαδη ειναι ενα συντομο και οσο πιο groovy σολο γινεται, λιγο πριν τελειωσει το τραγουδι με το τελευταιο ρεφρεν.
Στιχοι: Εδω τα πραγματα παιρνουν μια στροφη απο το φαινομενικα χαρουμενο (δεν ειναι, βουτηγμενο στο μινορε ειναι κι αυτο το τραγουδι) υφος του τραγουδιου και το ποσο γκρουβαδικο ειναι, αφου οι στιχοι σιγουρα μιλανε για κατι αρκετα θλιβερο, και πολυ συγκεκριμενο. Ο James βλεπει τον κοσμο μεσα απο τα ματια καποιου που εχει συνηθισει τοσο πολυ την μιζερια και την καταθλιψη του, που την εχει μετατρεψει στην φυσιολογικη του κατασταση, και μαλιστα τρεφεται απο αυτην. Πολυ πιο επικαιρο μετα απο 25 χρονια απο οτι το 1996, το τραγουδι εκφραζεται για ανθρωπους που μεσα στην μιζερια τους αναζητουν την προσοχη, την ενσυναισθηση, που προβαλλουν την αγωνια τους και τον πονο τους για να κερδισουν λιγο ακομα ενδιαφερον, μερικα ακομα likes και followers αν θελουμε να το παμε και πιο μακρια. Η προσωπικη μου αποψη ειναι βεβαια πως το τραγουδι δεν λειτουργει επικριτικα απεναντι σε αυτους, αλλα περισσοτερο θελει να ενδειξει το πως πεφτουν σε αυτον τον βουρκο, αλλωστε ο James εχει ασχοληθει με παρεμφερεις “παγιδες” και στο Memory Remains και στο Moth Into Flame, βαζοντας και την δημοσιοτητα στο παιχνιδι εκει περα. Η παραμορφωση στην φωνη του Hetfield δεν ειναι τυχαια, αφου σε βαζει στο κλιμα για το ποσο twisted ειναι το μυαλο του ανθρωπου που τραγουδαει. Τιποτα δεν ειναι τυχαιο στο LOAD, και ολα εχουν τον σκοπο τους.
Καλυτερη στιγμη: Το τελειωμα, και συγκεκριμενα τα τελευταια περιπου 50 δευτερολεπτα. Η δευτερη στιγμη στην οποια μπαινει το “χωσιμο” του τραγουδιου στο 3:11 ειναι για μενα εξαιρετικο σημειο, πριν περασουμε σε λιγη ακομα αμερικανοβλαχια για το κλεισιμο του τραγουδιου.
Χειροτερη στιγμη: Θα ειμαι αντικειμενικος και θα δηλωσω πως αν και δεν μπορω να ξεχωρισω καποια στιγμη ως χειροτερη γιατι πραγματικα απολαμβανω ολοκληρο το τραγουδι και ολα τα σημεια του, λειπει μαλλον μια στιγμη, ενα ρεφρεν, μια μεταβαση, μια μελωδια που θα ανυψωσει αυτο το τραγουδι και θα το κανει πραγματικα πολυ καλο, κι οχι ενα απο τα δευτερα. Αν και η πλειονοτητα των Metallica fans συμφωνει πως προκειται για μια απο τις 3-4 πιο αδυναμες στιγμες του LOAD, νομιζω πως ελαχιστοι θα το εβαζαν στις καλυτερες στιγμες του δισκου, και αυτο μαλλον δειχνει οτι ηθελε κατι παραπανω.
Λοιπον, σε αντιθεση με τα The House Jack Built και Cure που δεν εχουν παιχτει ποτε live, το Poor Twisted Me το εχουν παιξει ζωντανα συνολικα 4 φορες οι Metallica, οι οποιες ηταν ολες ακουστικες. Τρεις εκτελεσεις στην Καλιφορνια (Mountain View + San Jose) το 1997, και μια τελευταια εκτελεση τον Μαιο του 1998 στην Ιαπωνια, που σημαινει οτι μπορει να ειναι και το τραγουδι που δεν εχουν παιξει για το μεγαλυτερο διαστημα στην ιστορια τους (εξαιρουνται οσα δεν εχουν παιξει ποτε).
Mountain View CA, 1997
(Πρεμιερα, πριν 24 χρονια παρα μια βδομαδα… ωραιες εποχες τα 90ς γαμω)
San Jose, KSJO Studios, CA
(Απο το ιδιο session με το Tuesday’s Gone απο το Garage Inc. , κι οχι στον Καναδα οπως λεει)
Παρτε κι ενα fan made video για το τραγουδι, το οποιο ομολογω οτι μου αρεσε αρκετα:
Κομματαρα και γαμησε η εκτελεση.
Κομματάρα όχι, γάμησε η εκτέλεση ναι.
Σιγουρα προτιμω αν παω σε live Metallica πλεον να δω το Frantic απο το να δω το For Whom The Bell Tolls για 94328η φορα, αλλα κι αυτη η εκτελεση γαμησε, και ειδικα η εισαγωγαρα που εχωσαν.
Quintom όλοι μας έχουμε βίτσια, αλλά είναι για τις πολύ προσωπικές μας στιγμές και τα κρατάμε για πάρτη μας.