Νομιζω οτι πρεπει να τους δωσουμε την αξια που εχουν
LOAD - reLOAD
δεν καταλαβαινω τι ειναι αυτο που γραφεισ - σορρυ
καμια διαθεση για παρεξηγηση αλλα χαζοσ δεν ειμαι
επισης σχετικα με τα load και reload - αν επαιρναν την αποφαση να φτιαξουν εναν δισκο με τα καλυτερα και απο τα δυο και δεν ηταν μεγαλομανεις (μαλλον ο κοντος με την χαιτη φταει γιαυτο) με στοχο να γινουν οι GNR του metal θα ειχαμε εναν δισκο που θα κοιταγε στα ματια τα MoP, RtL και and justice. Τωρα απλα εχουμε 2 αρκετα καλους δισκους.
2 Likes
Ή θα μπορούσαν να το βγάλουν σαν διπλό δίσκο όπως αρχικά ήταν το πλάνο.
Δεν αλλάζει κάτι βέβαια, τα Load και Reload είναι αυτά που είναι, τέλος.
Δύο δίσκοι με πολλά εξαιρετικά τραγούδια στα οποία μπορείς να βρεις μερικές από τις πιο ιδιαιτερες, σπουδαιες στιγμές της μπάντας. Είτε αφορα τα φωνητικά και τους στίχους του James, τα σόλος του Kirk, την όλη ατμόσφαιρα και σύνθεση των κομματιών.
Τώρα οι κολλημένοι θα είναι πάντα κολλημένοι…
Έψαξα και ειδα έτσι για την πλάκα 3-4 reviews από το 2018 και μετά και οι τύποι έγραφαν αυτά που θα έγραφαν και το 96…αφού αυτό είναι το μότο, ότι τα Load και Reload suck, γιατί να το αλλάξουν;…
2 Likes
Η απλά καλά έκαναν και κυκλοφόρησαν δύο δίσκους που κοιτάνε στα μάτια όποιον θεωρεί ο καθένας τον καλύτερο τους ήδη.
2 Likes
ξεχασα να γραψω οτι ολα τα παραπανω ειναι προσωπικη μου αποψη
Θα έρθει η ώρα της δικαίωσης…
Κάτι άσματα όπως γλυκιά αμπέρω, αόρατο παιδί, η υπερκομματάρα του ανώνυμου συναισθήματος, θα κάνουν τικ τικ τικ τικ τικ τικ τικ τοοοοοοοοοοοοκ στα μυαλά των αμετανόητων χέιτερς του άλμπουμ!
Εγώ πάλι θα μείνω με το στίγμα μιας παρορμητικής επιλογής ψευδωνύμου κατά την εγγραφή στο ροκιν το μακρινό 2004… δεν πειράζει όμως… I feel all my world shake, like an earthquake…
7 Likes
Metallica - Carpe Diem Baby
Υπαρχουν μονο 3 δισκοι Metallica με μονο αριθμο τραγουδιων, και οι 2 ειναι απο τους καλυτερους τους. Για τον τριτο, δεν μιλαμε. Μετα το Justice λοιπον, το RELOAD ηταν το 1997 ο δευτερος δισκος τους με μονο αριθμο, και συγκεκριμενα 13 τραγουδια οπως γραφει και το αφισακι που κοσμουσε το δωματιο μου για μια δεκαετια μεχρι προσφατα. Μονος αριθμος τραγουδιων σημαινει πως υπαρχει μεσαιο τραγουδι, και σε αυτο βρισκομαστε τωρα. Και μιας και μιλαμε για νουμερα, καπου εδω να αναφερω οτι βρισκομαι σε τοσο μεγαλη RELOAD φαση, που τις προαλλες που ζυγιστηκα ειδα πως εχω χασει μισο κιλο και βρισκομαι στα 96.5 κιλα, οποτε αναγκαστηκα να παραγγειλω ενα τεραστιο Bacon King και chicken nuggets απο τα Burger King για να διατηρηθω στα 97, που συμβολιζουν και την χρονια κυκλοφοριας της δισκαρας. Μετα την αναρτηση και για το FIXXXER μπορω να επιστρεψω στην “5 στις 7” διαιτα.
Το Carpe Diem Baby θα αποτελει παντοτε για μενα το πιο αντιπροσωπευτικο τραγουδι στον δισκο, αφου χαρακτηριζεται απο ολα τα στοιχεια που τον διαμορφωνουν, συμπεριλαμβανομενου του τιτλου. Αργοσυρτο και σαμπαθικο βασικο ριφφ περισσοτερο απο ποτε, μελαγχολικες γλυκοπικρες φωνητικες γραμμες σε ολη την διαρκεια, παραπονιαρικος James που ομως για καποιον λογο ακουγεται ελπιδοφορος, κοφτα και βαρια riffs παντου, λυρισμος στα leads απο τον Kirk, πολλαπλα στρωματα στις κιθαρες, πιασαρικο μελωδικο ρεφρεν, και εμφαση στο κλεισιμο του τραγουδιου.
Δεν ξερω για τους υπολοιπους, αλλα το συγκεκριμενο τραγουδι θεωρειται απο τον κοσμο κατα την δικη μου εμπειρια ενα απο τα 2-3 καλυτερα στον δισκο, και θα μου ηταν δυσκολο να διαφωνησω με κατι τετοιο. Νομιζω οτι μαζι με το Fixxxer, το Slither, το Fuel, το Low Man’s Lyric και το The Memory Remains αποτελει μαλλον το επομενο βημα στην μουσικη εξελιξη των Metallica, διχως να θυμιζει εντονα κατι απο το πολυ ενδοξο παρελθον τους. Οχι πως δεν βλεπουμε αρκετα στοιχεια νεωτερισμου και σε αλλα τραγουδια στον δισκο, απλα για μενα τα παραπανω δινουν το στιγμα του δισκου λιγακι περισσοτερο.
Η αληθεια ειναι πως δεν εχω αρκετα διθυραμβικα σχολια για αυτο το τραγουδι, αφου θα μεινω απο λεξεις σε καποια φαση. Η εισαγωγη με fade in του βασικου riff στο ρεφρεν με την κιθαρα που χαραζει αναμνησεις αρρηκτα δεμενες με συναισθηματα ευτυχιας στο μυαλο ειναι μεγαλοφυης, το ρεφρεν το ιδιο ειναι στιχουργικα και μελωδικα αξεπεραστο, τα κουπλε με τους κοφτους στιχους ειναι μια μικροσκοπικα υπεροχη καινοτομια για τους Metallica, τα πληκτρα που δινουν βαθος και ατμοσφαιρα ειναι η πιο καλοδεχουμενη προσθηκη σε τραγουδια σαν κι αυτο, και το κλεισιμο σιγουρα πετυχαινει αυτο που αναζηταει το ιδιο το τραγουδι, δηλαδη “it makes us miss it”.
Το ταξιδι του ακροατη στην ζωη του James και ολα οσα τον εχουν διαμορφωσει, συνεχιζεται στο RELOAD με κατι που δεν ειχαμε ξαναδει ποτε ως θεματικη εως το 1997. Μετα απο τις δεκαδες τραγουδια για την κοινωνια, τους εθισμους, την θρησκεια, τα daddy και mommy issues του, την πολιτικη και το περιβαλλον στα 80ς, και την βουτια στα πιο βαθια στρωματα της ψυχης του στο LOAD, ο Hetfield για πρωτη φορα μας λεει να αδραξουμε την μερα, και μαλιστα το συνοδευει με την αγαπημενη του λεξη προς τους φανς της μπαντας εκεινες τις εποχες, το “baby”. Μας ενημερωνει οτι ειναι ετοιμος πλεον ωστε να μπορεσει να διαχειριστει αυτο το τεραστιο οικοδομημα με το ονομα Metallica και την φημη που ερχεται με αυτο, ειναι ωριμος ωστε να προχωρησει στην προσωπικη του ζωη με την απαραιτητη χαλαροτητα, και ειναι ικανος να εκμεταλλευτει αυτα που του προσφερει αυτος ο κοσμος παρα τις λυπες και τα προβληματα και τα σημαδια που αποκομισε λογω της ιδιαζουσας ανατροφης του.
Και μιας και εγινε κουβεντα για την παραγωγη, πριν περασουμε στα επι μερους, ας πουμε δυο λογακια για τον ηχο και τις επιλογες στο Carpe Diem Baby. Ειναι ενα απο τα τραγουδια στα οποια σιγουρα οι Metallica επαιξαν με διαφορα κολπακια ωστε να τα κανουν να ακουγονται τοσο ογκωδη και πληρη. Συγκεκριμενα στο ρεφρεν, ακουει κανεις πεντακαθαρα και τα πληκτρα αλλα και τα πολλαπλα στρωματα στις κιθαρες, τα οποια δημιουργουν ενα απο τα πιο μαγευτικα ρεφρεν στον δισκο αλλα και στην δισκογραφια τους. Στο δευτερο κουπλε, χωνουν απο πισω ως χαλι μια spooky μελωδια για να του δωσουν ακομα περισσοτερο χαρακτηρα, αμεσως μετα την γεφυρα τα οργανα κοβουν για να ακουσουμε τις 2-3 φωνες του James, ενω στο τελευταιο διλεπτο γινεται ενας χαμος απο κιθαρες που δημιουργει αυτην την αισθηση καθαρσης, που ειναι πολυ χαρακτηριστικη στα περισσοτερα τραγουδια του δισκου αλλωστε.
James: Η επιδραση που ειχε ο Tony Iommi στην μουσικη πορεια του Hetfield νομιζω ειναι αδιαμφισβητη. Ενα απο τα τραγουδια που την κανουν και εμφανη, ειναι φυσικα αυτο. Ενας λογος που λατρευω το RELOAD ειναι το οτι ειμαι τεραστιος φαν των Black Sabbath των πρωτων 4-5 δισκων. Αυτα τα ριφφς που παιζουν κατα την διαρκεια κυριως των κουπλε αλλα και σε ολο το τραγουδι εδω που τα λεμε, τα βρισκω οτι καλυτερο εχει κρατησει απο τους Sabbath ο James. Κι ομως, αν επρεπε να αποθεωσω ενα πραγμα στο τραγουδι, αυτο θα ηταν οι φωνητικες μελωδιες και η χροια του, και οχι τα ριφφς. Απο τις πιο χαρακτηριστικες και ποιοτικες ερμηνειες του James, τα φωνητικα του στο Carpe Diem Baby ειναι μαλλον και πολυ βασικος λογος για τον οποιον ο κοσμος ξεχωριζει αυτο το τραγουδι ως ενα απο τα καλυτερα.
Lars: Θα σταθω στις επιλογες που εχει κανει για τα τυμπανα που πλαισιωνουν το ρεφρεν κυριως και του δινουν την ατμοσφαιρα που εχει, αν και οποιοδηποτε mini drum roll στο Carpe Diem Baby συμβαλλει (οπως παντα) στο να γινει αξιομνημονευτο το τραγουδι. Αν εξαιρεσουμε τις ταχυτητες του Fuel, προκειται για τον δισκο με τα περισσοτερα ειτε αργα και χεβι, ειτε midtempo κομματια στην δισκογραφια τους, και για κατι τετοιο ειναι προφανως αρκετα υπευθυνος και ο Lars. Προσωπικα, δεν εχω κανενα θεμα με αυτο, οσο το songwriting ειναι σε τετοια επιπεδα.
Kirk: Δευτερο συνεχομενο τραγουδι στο οποιο εχει credits για την συνθεση (η τριαδα ολοκληρωνει με το Bad Seed, πριν τον ξαναδουμε στο Fixxxer), περα απο την συνεισφορα του με την lead κιθαρα. Δεν μπορω να ξερω ποια και ποσα riffs εχει γραψει, αλλα μιας και στο τραγουδι ειναι ολα εξαιρετικα, θα πω ενα μπραβο και στον Kirk. Λιγο το σολο, λιγο μια υποψια σολο που ξεκιναει αλλα δεν συνεχιζει ποτε στο τελευταιο ρεφρεν του τραγουδιου, λιγο το outro solo (η συνηθεια που εγινε λατρεια), ο Χαμμετακος εχει σιγουρα προσφερει τα μεγιστα εδω.
Jason: Παρτε οποιαδηποτε περιγραφη για το μπασο του Newkid απο τα προηγουμενα 4-5 τραγουδια και καντε την copy paste εδω περα. Βαριεμαι να γραφω τα ιδια. Ωραιο μπασο, κανει το τραγουδι πιο βαρυ, μεχρι εκει.
Σολο: Ακομα ενα τραγουδι με δυο βασικα σολιδια, τριτο στην σειρα. Και οπως και στις προηγουμενες περιπτωσεις, το ενα ερχεται στην μεση και μετα το δευτερο ρεφρεν, και το αλλο κλεινει το τραγουδι. Δεν αποτελουν κατι ιδιαιτερο σε σχεση με πολλα αλλα στον δισκο, ειναι βασικα η χαρα του Χαμμεττ, να παιζει δηλαδη πανω στις μελωδιες του τραγουδιου με απειρη χρηση wah pedal, και να ολοκληρωνει με πιο ψηλες νοτες. Το ενα αρκετα ενδιαφερον στοιχειο του πρωτου και πιο “κλασικου” σολο, ειναι το οτι ερμηνευει ουσιαστικα τις φωνητικες γραμμες του Hetfield με την κιθαρα, και αναπαραγει την ατμοσφαιρα των κουπλε πολυ πετυχημενα.
Στιχοι: Οπως φαινεται κι απο την εικονα με το τατουαζ και τα χαρτια με την χρονολογια γεννησης του, ο James αυτο το τραγουδι το λατρευει και το ζει εντονα. Κατι που το γνωριζουμε ουτως ή αλλως απο το 1999 αφου το δηλωσε ευθεως πριν την συναυλια στην Ελλαδα. Μετα απο σχετικη ερωτηση για το ποια ειναι τα αγαπημενα του Metallica τραγουδια, απαντησε με 3 απο το RELOAD σε συνολο 5 τραγουδιων και ενα εξ’αυτων ηταν το Carpe Diem Baby 
Διχως πολλη αναλυση μιας και ηδη εκανα την εισαγωγη για το νοημα του τραγουδιου πιο πανω, ο Hetfield μοιραζεται την αντιμετωπιση του για την ζωη στην ηλικια των 34, και αφου εχει πλεον υιοθετησει πληρως τον ρολο που εχει η μπαντα και η μουσικη του στην ζωη του, αυτη της οικογενειας του δηλαδη, μας δηλωνει το κλισε μεν, αληθες δε, πως πρεπει να απολαμβανουμε τα καλα της ζωης και να κανουμε το καλυτερο δυνατον καθε μερα. Οι κοφτοι στιχοι περιγραφουν ολοι παραδειγματα πραξεων που θεωρουνται συμβατικα λανθασμενες απο την κοινωνια, αλλα καποιες φορες πρεπει να τις κανουμε για να απολαυσουμε την ζωη. Take this world and shake it, come squeeze and suck the day baby.
Καλυτερη στιγμη: Το ρεφρεν. Απο τα αγαπημενα μου των Metallica. Θα διαλεξω το τελευταιο ρεφρεν, στο οποιο ο James βαζει μια δοση ψυχης παραπανω απο οτι στις υπολοιπες.
Χειροτερη στιγμη: Αν δεν ημουν καθολου ψυχαναγκαστικος θα εσβηνα αυτην την κατηγορια για αυτον τον δισκο. Για ισορροπια, μπορω να βαλω 2 (ή και περισσοτερες) χειροτερες στιγμες σε καθε τραγουδι στο St. Anger 
Εδω δεν εχουμε καμια κακη στιγμη, ειναι και τα 372 δευτερολεπτα αψογα.
Για παμε στα live, που δεν ειναι και πολλα.
Τεσσερις εκτελεσεις. Σε τρεις διαφορετικες ηπειρους. Σε διαστημα δυο χρονων. Με εναν μπασιστα.
Ολες αποδειξη του πως δεν υπαρχει κανενα overproduce στον δισκο, αφου ακουγονται μια χαρα, και θα ηθελα πολυ να δω αυτο το τραγουδι live σε συναυλια και με τον ηχο που εχουν σε κλειστα σταδια εν ετει 2022.
San Francisco, CA 2011
(πρεμιερα στα επετειακα, 14 χρονια μετα την κυκλοφορια του RELOAD. Ο Kirk ισως για πρωτη φορα στην ιστορια επρεπε να χωσει πολυ περισσοτερο wah στο σολο - και να το εχει προβαρει πολυ περισσοτερο. Ο James κωλογουσταρει και η πιο πωρωτικη στιγμη της εκτελεσης ειναι εκει στο 4:00 που σκαει τρελο χαμογελο επειδη μπηκαν με τις κιθαρες και την ηχαρα τους αψογα πισω στο ριφφ. Ο Rob απλα κανει μπαμ οταν μπαινει στο τραγουδι, φοβερος ηχος στο μπασο. Κι ο Λαρς κανει γαματο χαβαλε πριν ξεκινησει το τραγουδι, μαζι με James - αν θελετε υπαρχει και εκδοση χωρις την εισαγωγη απο Milanica Channel απο κατω)
ORION Festival, Detroit, MI 2013
(δευτερη εκτελεση εναμιση χρονο μετα, οταν σκανε μπασο και δευτερη κιθαρα συντονιζεται το συμπαν, επος το γρεζι του James. Ο Hammett αυτην την φορα εκανε περισσοτερες προβες, η γεφυρα και το σολο ακουγονται υπεροχα, η μπαντα πιο δεμενη γενικα)
Roskilde, Δανια 2013
(Ας βαλουμε και μια εκδοση απο Ευρωπη - δεν υπαρχει κι αλλη - ενα μηνα μετα το ORION)
Τοκυο, Ιαπωνια 2013
(Επισης ενα μηνα μετα, η μοναδικη εκτελεση ως τωρα επι ασιατικου εδαφους)
16 Likes
Τι να πρώτο-προβάρει ο καημένος εκείνο το τετραήμερο. 80+ τραγούδια σε 4 σόου με 12ωρες πρόβες καθημερινά. Τα 2 τραγούδια που ντεμπουταρισαν τότε ήταν αυτά που είχαν και τις πιο μέτριες εκτελέσεις (Carpe Diem και To Live is to Die) αλλά χαλάλι.
3 Likes
Ε ναι δεν ειναι οτι ειχε μηνες να προετοιμαστει και αντι αυτου ψωλαρμενιζε στην Χαβαη και στην Σαντα Μπαρμπαρα 
Δεν ξερω, περα του σολο και ισως καποιων φωνητικων δε μου φανηκε μετρια η εκτελεση. Σιγουρα στο ORION εναμιση χρονο μετα ειναι πολυ καλυτερη. Οσον αφορα τα 80 τραγουδια εκεινα, νταξει προσωπικα βρισκω τις εκτελεσεις απο κιλεμολ βαρετες αλλα οκ βαριεμαι και τον δισκο λιγο πολυ οποτε…
2 Likes
Είπες Kill Em All και θυμήθηκα ότι φίδιασε και στα σόλο του ΚΕΑ εκείνη τη μέρα, μιας και τα “πάσαρε” τελευταία στιγμή στο Mega-Dave 
4 Likes
Metallica - Bad Seed
Υπαρχουν μερικα στοιχεια καποιες φορες στην μουσικη των Metallica, τα οποια σε αρκετο κοσμο φαινονται λιγο ξενα ή αταιριαστα. Το Bad Seed ειναι ενα τραγουδι που εχει καποια απο αυτα, και εν τελει αυτο το κανει οντως το μαυρο προβατο του RELOAD για αρκετους. Ο καπως πιο ευθυμος και uptempo ρυθμος του τραγουδιου, σε συνδυασμο με την παραμορφωση στην φωνη του Hetfield σε αρκετα σημεια, τον τροπο που τραγουδαει κοφτα τους στιχους, και τον χαβαλεδιτζικο χαρακτηρα, ξενιζουν τον ακροατη.
Δεν θα πω ψεματα, το Bad Seed δεν αποτελει την αγαπημενη μου στιγμη στον δισκο, αλλα αυτο δεν το κανει και κακο ή ουτε καν μετριο τραγουδι. Απο την εισαγωγη, εως το βασικο ριφφ, τα σολος του Hammett, και το πολυ ενδιαφερον drumming του Lars, το τραγουδι εχει την ιδια λειτουργια με τραγουδια οπως Cure και Poor Twisted Me στο LOAD , και χαλαρωνει λιγο τον ακροατη στην μεση του δισκου.
Ας ξεκινησουμε απο την αρχη κι ας κανουμε μια ανατομη του τραγουδιου. Σε αντιθεση με αλλες συνθεσεις των Metallica στο παρελθον, η εισαγωγη του Bad Seed ειναι μια απο τις πιο συντομες, και το βασικο ριφφ χρειαζεται μολις 25 δευτερολεπτα να χτιστει. Το συγκεκριμενο intro ειναι απο τα αγαπημενα μου στον δισκο, και λατρευω τον συγκεκριμενο ηχο στις κιθαρες. Με μολις 4 λεπτα και κατι δευτερολεπτα σε διαρκεια, το 8ο τραγουδι στο RELOAD ειναι απο τα πιο συντομα στην δισκογραφια των Metallica. Συγκεκριμενα, ειναι το πιο μικρο σε διαρκεια στον δισκο, και ξεπερναει για μολις λιγα δευτερολεπτα τα Poor Twisted Me και Wasting My Hate απο το LOAD.
Η κλασικη δομη των Metallica στα 90ς ειναι φυσικα παρουσα και εδω, αφου μετα το χτισιμο του βασικου ριφφ εχουμε παραδοσιακα 2 κουπλε με τα αντιστοιχα prechorus και τα ρεφρεν, μετα το σολο απο τον Kirk, ενω μια ακολουθια κουπλε και ρεφρεν ακομα στο τελος, κλεινει το τραγουδι, ανεβαζοντας λιγο τις εντασεις. Δομη που εχουμε δει δηλαδη ως τωρα σε ολα τα τραγουδια ανεξαιρετως, και θα την δουμε και αρκετες φορες ακομα.
James: Ξεκιναει το τραγουδι με βηχα αφου προφανως πνιγηκε απο το κουκουτσι στο μηλο, συνεχιζει με μερικα yeah, και κλεινει την εισαγωγη με ενα ξερο bad. Χαρακτηριστικη ερμηνεια απο τον James στον δισκο, δηλαδη μια λιγο πιο ενρινη και μελωδικη σε σχεση με τα καπως πιο οργισμενα φωνητικα του στο LOAD. Ειναι εμφανης η προσπαθεια που εχει κανει να ακουγεται διαφορετικος στο RELOAD, και να εστιασει πολυ σε πιο ιδιαιτερες φωνητικες μελωδιες απο οτι στο παρελθον. Κατι που αποτελει και δικοπο μαχαιρι εν προκειμενω, γιατι οσοι συνηθως κριτικαρουν το Bad Seed, μαλλον ξενερωνουν με αυτο το υφος. Η δουλεια που εχει γινει στο riffage παντως ειναι εξαιρετικη, και θα ηθελα παρα πολυ να το δω live σε καποιο περιεργο επετειακο που εστιαζουν σε αυτους τους δυο δισκους. Πανεξυπνη και η επιλογη των παραμορφωμενων φωνητικων στα σημεια που γινεται αυτο, καθως προσθετει στον συμβολισμο και στην θεατρικοτητα, οπως θα εξηγηθει στην παραγραφο για τους στιχους.
Lars: Αν και εχει βαλει την πινελια του σε ολα τα τραγουδια, και με αυτο εννοω σημεια που τα τυμπανα προσθετουν στο εκαστοτε τραγουδι, στο Bad Seed εχει βαλει μερικα εξτρα μπαχαρικα. Δινει το εναρκτηριο εναυσμα με τα τυμπανα στην εισαγωγη, κανει κατι πολυ ωραια και ταιριστα γεμισματακια στο ρεφρεν, και φυσικα παιζει την δικαση στα πολυ χαρακτηριστικα σημεια πριν το σολο, και μετα ξανα προς το τελος του τραγουδιου.
Kirk: Εχει συμμετασχει στην συνθεση για μια ακομα φορα, και διχως να μπορω να το επαληθευσω, πιθανολογω οτι θα ειναι υπευθυνος και για το βασικο ριφφ αλλα και για τα επιμερους ριφφακια, συμπεριλαμβανομενου αυτου της εισαγωγης. Οταν ακουει κανεις τον Kirk να παιζει διαφορα doodles στα live των Metallica διαχρονικα, κατι τετοια λιγο πιο ματζορε και ευχαριστα ριφφακια φαινεται να τα γουσταρει πολυ.
Jason: Αν ειχε γραψει τους στιχους ο Τζεησοναρας, θα το ελεγα και μεταφορικα αυτοαναφορικο το τραγουδι. Οχι οτι δε θα μπορουσε να τους εχει γραψει για τον Τζεησονικ ο Τζεημς (!) Οπως και να χει, αλλο ενα copy/paste απο τα προηγουμενα Ν τραγουδια οπου Ν=1,2,3… Με την σημειωση οτι εχει χωσει μια πολυ ωραια παραμορφωση (wah pedal?) που θυμιζει Cliff Burton σε αρκετες στιγμες στο τραγουδι. Φοβερος ηχος γενικα οπως αλλωστε σε καθε τραγουδι των διδυμων.
Σολο: Απο τα πιο γουστοζικα σολο του Mr. Hammett στον δισκο, μας θυμιζει γιατι ηταν μαθητης του Satriani. Μπολικο wah για μια ακομα φορα, κερδιζει τις εντυπωσεις στο τραγουδι αυτο το σολο, και μπορω να υπερβαλω λιγακι και να πω οτι ισως θα μπορουσε να βρισκεται και σε καλυτερο τραγουδι
Απο τα πιο bluesy σολο που εχει γραψει ποτε, σιγουρα ενα 11 στα 10 για τον Kirk εδω περα.
Στιχοι: Ακομα και τα φαινομενικα πιο απλα τραγουδια των Metallica στιχουργικα, εχουν μεσα συνηθως κανα 2-3 διαφορετικες ερμηνειες, και ενα απο αυτα ειναι και το Bad Seed. Ο James καταπιανεται με το θεμα της απληστειας οπως φαινεται ξεκαθαρα απο το ρεφρεν, και κανει κι εναν παραλληλισμο με τους Αδαμ και Ευα, που τελικα πηγαν για το μηλο και μια μονο τους πραξη απληστιας οδηγησε ολοκληρη την ανθρωποτητα σε μιζερια και δυστυχια για ολη την αιωνιοτητα σε ενα απο τα πιο κακογουστα και grotesque παραμυθακια που εχουν γραφτει ποτε. Απο την αλλη, με εναν ιδιοφυη τροπο κατα την γνωμη μου, ο Hetfield χρησιμοποιει καθε εκφραση που σημαινει “πες την αληθεια κι ας ειναι μυστικο” στην αγγλικη γλωσσα κατα τη διαρκεια των κουπλε εκτος απο το “spill the beans” και απορω πως του ξεφυγε. Ταυτοχρονα, με μερικα απο τα παραμορφωμενα φωνητικα, φαινεται λες και καποιος τριτος χαρακτηρας στο τραγουδι κοροιδευει και εκθετει αυτον που ειπε την αληθεια, υπονοωντας οτι η κοινωνια πολυ συχνα προτιμαει να ακουει ενα ομορφο ψεμα, παρα την πικρη αληθεια, και θα κατακεραυνωσουν αυτον που ειπε μια αληθεια που δε θελουν να ακουσουν (I give you “He Who Suffers The Truth”)
Καλυτερη στιγμη: Το σολιδι του Χαμμεττ, ειναι πραγματικα εξαιρετικο και το λατρευω.
Χειροτερη στιγμη: Αν και σε συγκρισεις με αλλα τραγουδια στον δισκο μαλλον χανει, η αληθεια ειναι πως δεν υπαρχει ουτε ενα σημειο στο Bad Seed που να με ξενερωνει. Ειναι ενα πολυ fun τραγουδι, με φοβερη ριφφαρα, με ωραιους στιχους με νοημα, με αψογο ηχο, με εξαιρετικο σολο, και με τοσο οσο στα παντα. Οποτε για 8ο τραγουδι στην σειρα στην πραγματικοτητα, δεν βρισκουμε καποιο αδυναμο σημειο σε τραγουδι του RELOAD , και ομολογουμενως δυσκολα θα βρουμε και στην συνεχεια.
Live κανονικο και ολοκληρο δεν εχουμε, αλλα εχουμε αυτην την υπερκαυλωτικη εναρξη συναυλιας που αποτελει μια απο οχι και τοσο πολλες συναυλιες των Metallica απο το 1990 και μετα που δεν ξεκινανε με το Ecstasy Of Gold, αλλα ξεκινανε εξισου πωρωτικα. Σκανε και τα γραμματακια απο το CUNNING STUNTS οσο χτιζεται το ριφφ, και η τριχα σηκωνεται καγκελο.
Η τρελη ιδεα της ημερας, πριν παω να δω Boba Fett, ειναι η εξης: Αν οι Metallica ειχαν αναπτυξει λιγο παραπανω το Bad Seed οργανικα και ειχαν βαλει μια 5λεπτη instrumental εκδοση στην μεση του RELOAD, μπορει να λειτουργουσε φοβερα για τον δισκο, και να εδινε και περισσοτερο groove ακομα στο τραγουδι σε αυτην την μορφη. Με κανα 2-3 σολιδια απο τον Hammett στο ιδιο υφος με το ηδη υπαρχον. Λεω γω τωρα. Στην πραγματικοτητα δε θα το ηθελα, γιατι το λατρευω οπως ακριβως ειναι το τραγουδι
18 Likes
Αδικημένο τραγούδι imo. Παρόλο που δεν είναι με τίποτα από τα καλύτερα του δίσκου, έχει φοβερή ριφαρα, ωραίο drumming και ωραία σόλο.
Όχι μόνο δεν είναι για σκιπ, αλλά στην ιστορία αυτή την καγκουρικη με τον παργαλατσο (ή οποιοδήποτε άλλο μέλος του φαμιλυ) να το ακούει στο αυτοκίνητο, η πιθανότητα για παλινδρομικη κίνηση του αυχένα κατά τη διάρκεια των αυλακιών του ακτινοδισκιου που αναλογούν στο εν λόγω κομμάτι σε συνδυασμό με ανοιχτά παράθυρα (ανεξαρτήτως εξωτερικης θερμοκρασίας), άφθονα ντεσιμπέλ και σιγοτραγουδισμα των στίχων είναι αρκετά μεγάλη.
5 Likes
…το οποίο γαμάτο βασικό riff, που μάλλον είναι του Hetfield, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να είναι “εμπνευσμένο” από αυτό του Big Bikes των Kyuss, με τους οποίους ο James ήταν φουλ πωρωμένος εκείνη την περίοδο. Τους είχαν πάρει και support σε ένα σκέλος της περιοδείας για το Black Album, νομίζω στην Αυστραλία.
6 Likes
Ναι, και καποιοι της σκηνης τους κατηγορουσαν για ξεπουλημα
1 Like
Το riff αυτού του κομματιού, μου βγάζει έντονα Sabbath vibes, όπως επίσης και τα σόλο, χωρίς φυσικά αυτό να είναι κάτι κακό, ίσα ίσα. Πορωτικο κομματάκι, ακόμα θυμάμαι εκείνη τη φορά όπου ακούγοντας το, υπερέβην όριο ταχύτητας και κάπως έτσι, μια κλήση προστέθηκε στο οδηγικό μου μητρώο. Είναι απο τα κομμάτια που μου αρέσουν από Load/Reload. Κατ’εμε, είναι ένα από τα underrated κομμάτια της τότε εποχής και αδίκως, δεν είναι κακό κομμάτι τελικά, απλώς δεν είναι το ουαου κομμάτι που σου μένει με την πρώτη, όπως άλλα κομμάτια από αυτούς τους δίσκους.
2 Likes
Εμένα αυτό το riff Μου θυμίζει Pantera (του far beyond driven) λίγο πιο αργό και Corrosion of Conformity
Όντως θυμίζει και το Big Bikes των Kyuss.
Γενικότερα sabbathίλα all the way.
3 Likes
Ποιος έκανε bullyuing στον Κλερβογιαν, κι έσβησε την άποψή του για το Bad Seed??
Κανενας, μονος το εσβησα. Δεν υπαρχει λογος να σας χαλαω την φαση.
1 Like
Και τι πειράζει που δεν σ’αρεσει;
Δεν είναι και κάνα έπος, αλλά κάποιοι περνάμε καλά όταν το ακουμε.
4 Likes
Γιαυτο το εσβησα
1 Like