Metallica - Slither
Εδω ειμαστε. Αγνοω ξεκαθαρα οποιες αρνητικες αποψεις για το συγκεκριμενο υπερεπος, γιατι για μενα και αρκετους ακομα, το τραγουδι ειναι απο τις καλυτερες στιγμες του RELOAD, και οχι αδικα. Και προχωραω με τη μια σε διθυραμβους, ξεκινωντας απο το ποσο ΒΑΡΥ κι ΑΣΗΚΩΤΟ ειναι αυτο το τραγουδι. Το βασικο ριφφ για μενα ειναι αρκετα πιο ενδιαφερον απο αυτο του Enter Sandman, με το οποιο συχνα παρομοιαζεται. Οι διαφορες αναμεσα στα δυο τραγουδια βεβαια ειναι τοσες πολλες, που οποιαδηποτε ομοιοτητα σε καποιες συγχορδιες φανταζει εντελως συμπτωματικη.
Το Slither αποτελει ενα απιστευτα feel good τραγουδι, ακομα κι αν το στιχουργικο περιεχομενο δεν μπορει σε καμια περιπτωση να χαρακτηριστει ετσι. Εχει εναν απο τα πιο πιασαρικους συνδυασμους κουπλε και ρεφρεν, βασιζομενο στο groove που ειναι και η δυναμη του τραγουδιου. Αυτο συνοδευεται απο μερικα ακομα σολιδια του Hammett που φαινεται σε αυτην την ενοτητα του δισκου να απελευθερωνεται ολοκληρωτικα πλεον. Στα επομενα αρκετα τραγουδια θα καταντησω μαλλον κουραστικος με την προτροπη μου να ακουσετε αυτες τις συνθεσεις στο αυτοκινητακι σας με ανοιχτα παραθυρα ενα ζεστο ανοιξιατικο απογευματακι, αλλα ειναι πραγματικα μαλλον ο καλυτερος τροπος για να ακουσετε τραγουδια οπως το Slither.
Καποτε στην Astoria του λατρεμενου Queens στο οποιο και γεννηθηκα αλλα και διαμενω, υπηρχε μια Irish pub με καταπληκτικο φαγητο, ενα jukebox στο οποιο εβαζες οτι τραγουδι ηθελες για μισο δολλαριο το τραγουδι, δυο τραπεζια μπιλιαρδου που καθε Κυριακη ηταν τζαμπα, και δεκαδες γραφικους χαρακτηρες σε καθε χρωμα, μεγεθος, ηλικια και φυλο, που βοηθουσαν στο να δημιουργηθουν ωραιες ιστοριες για εμας που δεν εχουμε το συνηθειο να γινομαστε κωλοτρυπιδια απο το ποτο, και απλα αρεσκομαστε στο να απολαμβανουμε την μπυριτσα μας με χαβαλε, και ενιοτε να κανουμε χαζι καμια ωραια σερβιτορουλα ή τον γραφικο Αμερικανο στην αλλη ακρη της μπαρας που εχει γινει γκολ.
Το ονομα αυτης της pub ηταν McCann’s, και οταν λεω καποτε εννοω μεχρι περιπου πριν ενα χρονο, καθως δεν αντεξε την κριση λογω Covid19 και δυστυχως εκλεισε για παντα. Στο McCann’s λοιπον εχω υπαρξει συχνος επισκεπτης (αν και ποτέ θαμωνας - ευτυχως) με διαφορες παρεες. Τα πρωτα χρονια ηταν με την τοτε συγκατοικο και ξαδερφη μου Μαρινα, για κανα δυο χρονια μετα με τον αγαπημενο μου φιλο τον Μακη που τον ξερω 22 χρονια πλεον και ολως τυχαιως κατεληξε στην Νεα Υορκη για 9 χρονια - 3 εκ των οποιων στην Αστορια) , και μετεπειτα με μια πρωην που ευτυχως ειναι πρωην. Οσο λοιπον εμενα με την Μαρινα την ξαδερφη, ειχαμε παει στο McCann’s και με τον Παντελαρο τον λατρεμενο, και ειχαμε γνωρισει τον Memo, εναν flamboyant gay Μεξικανο, που μολις ειχε μετακομισει Astoria.
Τον Memo απο το Guillermo δεν τον ειδαμε ποτε ξανα, αλλα εκεινο το βραδυ μας ειχε κανει να δακρυσουμε απο τα γελια με το χιουμορ του και τις ατακες του. Επισης, ειχαμε τσακισει κατι buffalo κοτοφτερουγες που ειχαν φημη σε ολο το Queens και οχι αδικα, αφου ηταν πραγματικα εξαισιες. Ολος αυτος ο προλογος γιατι πρωτον, αν και ξερω οτι δεν τρελαινεται για αυτο το τραγουδι, το αφιερωνω για πολλους λογους στον παντοτινο φιλο @pantelis79. Και δευτερον, γιατι απλα ηθελα να αναφερω οτι μια διαφορετικη βραδια (και οχι μονο μια βασικα), ειχα βαλει το SLITHER στο jukebox σε εκεινο το μαγαζακι που ηταν μισογεματο, γιατι απλα μπορουσα, και γιατι το κομματι ειναι καυλα, αλλα και για να κοψω αντιδρασεις του κοσμου. Ο κοσμος λοιπον οπως αναμενοταν, γουσταρε παρα πολυ την φαση, αφου το τραγουδι ειναι ιδανικο για μια τετοια φαση. Αμερικανικο μπαρ - παμπ, κοτοφτερουγες στο πιατο, μπασκετακι και αμερικανικο φουτμπολ στις 20 οθονες πανω απο την μπαρα, και χαρντ ροκ να πωρωνει τους ελαφρως tipsy παρευρισκομενους. Και καποιες φορες, αυτες ειναι οι καλυτερες βραδιες.
Κατι τετοιο ειναι το Slither λοιπον. Ενα groovy πωρωτικο κομματι που για μενα αποτελει ενα απο τα καλυτερα 4-5 τραγουδια στο RELOAD, κι ας ξερω οτι ειμαι στην μειοψηφια σε αυτο. Καπου εδω μεσα στον δισκο, μετα απο 6 τραγουδια, αρχιζει και φαινεται ενα μοτιβο και στα μηνυματα που περναει ο James ή ας πουμε στα θεματα με τα οποια καταπιανεται. Ξεκινωντας απο το Memory, συνεχιζοντας με το Better Than You, και κλεινοντας (προς το παρον) με το Slither, παρουσιαζει τους κινδυνους που ελοχευουν η φημη, η υπεροψια, και η αλαζονεια. Η τραγικη ειρωνεια ειναι οτι 6 χρονακια αργοτερα θα πληρωνε και αυτος και οι Metallica σε εναν μικρο βαθμο μια διαφορετικης φυσεως αλαζονεια και υπεροψια, και ισως και το γεγονος οτι απεκτησαν τοση φημη μεσα σε λιγα χρονια ουσιαστικα. Αλλα αυτα θα τα πουμε αργοτερα… προς το παρον ας αφοσιωθουμε στους επιδοξους Ικαρους αυτου του κοσμου.
James: Καπου απο τον Αυγουστο του 1981, ειναι και ο βασικος λογος για τον οποιον οι Metallica κατεκτησαν οσες κορυφες κατεκτησαν. Εν προκειμενω, μας δινει ενα τραγουδι το οποιο διχως την φωνη του, τους στιχους του και την εκφραση του, θα ηταν αρκετα κατωτερο. Λατρευω οσο λιγα πραγματα στην μουσικη την φωνη του James σε κατι τετοια τραγουδια απο τα 90ς. Εχει γεμισει το Slither και με το σημα κατατεθεν γρεζι του οσο γκαριζει μερικους απο τους στιχους, αλλα και με την μελωδικοτητα που τον χαρακτηριζει σε ολη την δεκαετια, δινοντας μας ενα υποτιμημενο διαμαντακι. Βαλε μαζι με αυτα και τις χεβι κοφτες κιθαρες, και εχεις ενα ακατεβατο 10/10
Lars: Οπως και στο Cure, ξερει ποτε πρεπει να παιξει ενα απλο 4/4 διχως φανφαρες και φρου φρου κι αρωματα, αλλα ξερει και ποτε να χωσει καποια μινι γεμισματα για να δημιουργησει ατμοσφαιρα στα κουπλε αλλα και στο χτισιμο του ρεφρεν. Πολυ μεγαλος παραγοντας για το ποσο ζωντανο ακουγεται το Slither, το οποιο ειμαι σιγουρος οτι σε live εκτελεση θα ακουγοταν εξαιρετικο.
Kirk: Το οτι εχει writing credits για το τραγουδι αυτο με κανει να πιστευω οτι εχει γραψει το βασικο ριφφ, το οποιο τσακιζει κοκκαλα. Μαζι με υπεροχα σολιδια (οπως πραγματικα και διχως υπερβολη σε ολα τα τραγουδια στον δισκο) και πολλαπλα leadακια που εχει χωσει μεταξυ αλλα και κατα την διαρκεια των κουπλε, παιρνει κι αυτος ενα προφανεστατο 10/10 εδω περα
Jason: Ειναι λιγο κομπαρσος σε κατι τετοια τραγουδια, αλλα δεν πειραζει. Δινει κλασικα τον ογκο που πρεπει, εχοντας υπεροχη παραγωγη φυσικα στο μπασο, και αχνοφαινεται λιγο στα pre-chorus που δινει τον ρυθμο μαζι με τον Lars. Δεν ξερω τι να γραψω πια για τον Jason στα hard rock groovy τραγουδια των Metallica, μιας και τον εχουν βαλει να παιζει απλα πανω απο την κιθαρα.
Σολο: Αν εξαιρεσουμε τα παμπολλα licks που ανεφερα ηδη, εχουμε παλι 2 βασικα σολιδια, ενα που ξεκιναει στο 2:49 και διαρκει καπου 45 δευτερολεπτα αν συμπεριλαβουμε και την εισβολη του στο ρεφρεν που ακολουθει, κι ενα που ξεκιναει καπου στο 4:00 και διαρκει ουσιαστικα μεχρι το τελος του τραγουδιου, για πανω απο ενα λεπτο. Για δευτερο συνεχομενο τραγουδι, εχουμε εναν απελευθερωμενο και ανεξελεγκτο (καλα λεμε τωρα) Mister Hammett να χωνει οσα μελωδικα σολιδια μπορει στο 40% 5 λεπτων τραγουδιου, και το αποτελεσμα δικαιωνει αυτην την αποφαση.
Στιχοι: Η ζωη μπορει να ειναι πολυ ωραια και να μας χαρισει ιδιαιτερες, δυνατες και ξεχωριστες στιγμες οταν παιρνουμε ρισκα. Ομως αν νομιζουμε οτι μας ανηκει το συμπαν και μπορουμε να κανουμε οτι γουσταρουμε, μπορει κι εμεις να καουμε ως αλλος Ικαρος αν πλησιασουμε πολυ κοντα στον Ηλιο. Ο James μας προειδοποιει για τετοιες επικινδυνες φασεις, λεγοντας μας πως αν ψαχνουμε για φιδια ε μπορει και να τα βρουμε, πως αν κοιταμε τον Ηλιο καταματα μπορει και να μας καψει τα ματια, και πως καποιες φορες ειναι καλυτερα να μην παιζουμε τον ηρωα αν δεν μας παιρνει. Ενα τετοιο νοημα μπορει να φανταζει απλοικο, αλλα ο λυρισμος και η ποιητικοτητα των στιχων του Hetfield δε μας αφηνει και πολλα περιθωρια στο αν θα λατρεψουμε αυτους τους στιχους ή οχι. Εν προκειμενω, δεν εχουμε επιλογη. Οι στιχοι του SLITHER ειναι ισως οι αγαπημενοι στον δισκο μετα απο αυτους του FIXXXER, και γενικα καλο ειναι να αφηνουμε τον James να γραφει τραγουδια που τελειωνουν σε -ER (ναι ξερω, σε αυτα περιλαμβανονται και τα St. Anger, Some Kind Of Monster, Sweet Amber αλλα I said what I said, fuck it all and fucking no regrets)
Καλυτερη στιγμη: Τα τελευταια 72 δευτερολεπτα, απο εκει που ξεκιναει το δευτερο σολιδι του Hammett. Ενα πολυ κλασικο μοτιβο στο RELOAD ειναι η καθαρση, και μουσικα αλλα και στιχουργικα. Σε πολλα τραγουδια βλεπουμε τους Metallica να παιζουν tight για 3-4 λεπτα και στο τελευταιο λεπτο να γκρουβαρουν και να ροκαρουν πληρως απελευθερωμενοι. Αυτη η αισθηση ελευθεριας και σταρχιδισμου ειναι για μενα απο τα καλυτερα πραγματα που εχει να προσφερει ο δισκος. Το τελος του SLITHER θα μπορουσα να το ακουσω στο repeat για κανα 2 ωρες ανετα.
Χειροτερη στιγμη: Οπως θα επρεπε να εχετε μαντεψει, η φαση που δεν το εχουν παιξει ποτε live. Σορρυ Metallica, αλλα για κατι τετοια ειστε λιγο μαλακες, με το παρδον. Πλεον ελπιζουμε στο 2031 και στα 50 χρονια της μπαντας μπας και ξυπνησουν και το παιξουν. Αν το εβλεπα ποτε live, θα εκανα τρελο headbanging για 5 λεπτα ασταματητα. Δευτερο σερι τραγουδι που δεν εχει εκτελεστει ποτε ζωντανα, και εχουμε μερικα ακομα στον δισκο πιο μετα. Αυτα για τωρα, παω να δω νεο επεισοδιο Boba Fett.
![[SUMMARY: Negan tries to convince Serena to have a baby, teasing her during some smut.] Smut/fluff Negan and Serena. [[MORE]] Negan was outside on the porch talking to one of his men as you prepared...](https://64.media.tumblr.com/57d688bee9bc115ab698242d10623e31/tumblr_ohfpjjjt8m1saykiio1_500.gifv)