Μήπως να ξαναφτιαξουν το St.Anger όπως το παίζουν στα live;…τουλάχιστον να ακούγεται αυτή τη φορά.
5 Likes
Οχι
2 Likes
Ως επίσημο 5ο μέλος πια, μπορείς να στέλνεις τις προτάσεις σου κατευθείαν στον Λαρς!
1 Like
Κι αυτος στον καλαθο 
Metallica - Where The Wild Things Are
Περιπου 4 μηνες μετα, ηρθε η στιγμη να συνεχισουμε αυτην την ιστορικη αναδρομη. Τραγουδι νουμερο 9 στο RELOAD λοιπον, και ολοκληρωνει το μινι γκρουπακι με τα υποτιμημενα “deep cuts” τραγουδια του δισκου, μετα τα Better Than You, Slither, Carpe Diem Baby και Bad Seed. Το Where The Wild Things Are προκειται για ενα απο τα πιο ιδιαιτερα τραγουδια του δισκου, και των Metallica γενικα, αφου συνδυαζει ενα βαρυ και αργοσυρτο ριφφ με μια μελαγχολικη, σχεδον κλαψιαρικη μελωδια στην φωνη του Hetfield. Αυτη η περιγραφη βεβαια θα μπορουσε να αφορα και αρκετα αλλα τραγουδια των Metallica, ομως το συγκεκριμενο δεν μοιαζει και πολυ με κανενα απο ολα αυτα. Οπως και με το Thorn Within στον προηγουμενο δισκο, δεν χρειαζεται και μεγαλη φαντασια για να ακουσει κανεις τις επιρροες απο Alice In Chains στην φωνη του James, σε αρκετα σημεια του Where The Wild Things Are, διατηρωντας ομως την μοναδικη του ταυτοτητα.
Ο τιτλος του τραγουδιου παραπεμπει φυσικα στο διασημο εικονογραφημενο παιδικο βιβλιο (Maurice Sendak, 1963), που περιγραφει ενα περιεργο βραδυ στην ζωη ενος παιδιου, του οποιου το δωματιο μετατρεπεται σε ζουγκλα με τερατα που απλως αναφερονται ως Wild Things, και εστιαζει στις εμπειριες και την τριβη των παιδιων με συναισθηματα οπως βαρεμαρα, οργη, ζηλεια και κινδυνο, και την ωριμανση μεσω αυτων. Συναισθηματα τα οποια ο αγαπημενος μας James σιγουρα θα ειχε βιωσει σε ολη του την παιδικη και εφηβικη ηλικια, ισως και πιο πολυ απο τους περισσοτερους.
Σε αυτην την ζωη υπαρχουν παρα πολλα πραγματα που δεν καταλαβαινω, οπως ολοι μας αλλωστε, και υπαρχουν και πολλα πραγματα τα οποια οχι απλα δεν καταλαβαινω, αλλα δεν μπορω καν να προσπαθησω να βρω μια εξηγηση, γιατι δεν ξερω απο που να ξεκινησω. Κατι τετοιο συμβαινει οταν ακουω καποιον φαν της μουσικης των Metallica να λεει πως το Where The Wild Things Are ειναι ενα μετριο ή ακομα και κακο τραγουδι, σε σπανιες περιπτωσεις. Για μενα προκειται για αριστουργηματικο τραγουδι, το οποιο μαλιστα οσο περνανε τα χρονια νομιζω ωριμαζει σαν ενα ακριβο καμπερνε σεβινιον.
Τα στοιχεια του συγκεκριμενου τραγουδιου για μενα το κανουν ενα απολυτως απαραιτητο τραγουδι στην δισκογραφια τους, και ενα που καθε φορα που το ακουω πιανω τον εαυτο μου να κανει ενα ελαφρυ headbanging εντελως ασυναισθητα. Καταρχας, ειναι απο τις σπανιες περιπτωσεις στα δυο διδυμακια LOAD και RELOAD, που ακουμε ενα βαρυ τραγουδι (και αρα οχι καποιο εκ των Mama Said & Low Man’s Lyric) να εχει εισαγωγη με καθαρο ηχο στην κιθαρα, και να χτιζει στην συνεχεια πανω σε αυτο. Η αποκοσμη ατμοσφαιρα του τραγουδιου σε πιανει με τη μια, και σε κραταει για περιπου 7 λεπτα λες και ειναι καποιο μαγικο ξορκι, ενω το ρεφρεν που χωριζεται σε 2 μερη ειναι απο τα καλυτερα στον δισκο.
Ειδικη μνεια θα πρεπει να κανουμε φυσικα στον Jason Newsted, που δινει την δικη του σφραγιδα στο τραγουδι, αφου ειναι το μοναδικο απο τα 42 τραγουδια που εγραψαν οι Metallica σε αυτην την δεκαετια στο οποιο εχει συμμετοχη στην συνθεση, μαζι με το My Friend Of Misery. Περαν του μπασου που ξεχωριζει στο συγκεκριμενο τραγουδι, η λογικη λεει πως και το βασικο ριφφ ειναι δικο του, αν και θα μπορουσε καλλιστα να ειναι και του James.
James: Θα του δωσω τα ευσημα για κατι που δεν συνηθιζεται, αφου συνηθως ο κοσμος στεκεται στα ριφφς του, στα οργισμενα του φωνητικα, και στην ενταση που βγαζει με το παιξιμο του και την ερμηνεια του. Εν προκειμενω, φανταζομαι πως σε διαφορες πρωιμες εκδοσεις του τραγουδιου, μπορει με τον Bob Rock να ειχαν δοκιμασει μια πιο κλασικη ερμηνεια, που να θυμιζει περισσοτερο Metallica, πριν καταληξουν στην εκδοση που ηχογραφηθηκε για τον δισκο. Αυτο που κανει αυτο το τραγουδι να ξεχωριζει ομως, ειναι το οτι δεν εχουμε ακουσει ποτε τον Hetfield να τραγουδαει τοσο μελωδικα και “γλυκα” (η πιο κοντινη μεταφραση στο “mellow” , και η ωριμανση της φωνης του και του πως την χρησιμοποιει παει πακετο με ολοκληρο τον δισκο. Γιατι να θελουμε αλλωστε ακομα ενα τραγουδι στο οποιο ο James να φωναζει, οταν μπορουμε να εχουμε και κατι διαφορετικο, το οποιο μαλιστα ειναι ακρως επιτυχημενο? Οσον αφορα τις ριφφαρες του τραγουδιου…μιας και δεν ξερω αν τις εγραψε ολες ο James θα του βαλω 11 στα 10 για την αποδοση του σε αυτο το τραγουδι αν εχει γραψει και τις ριφφαρες. Αν δεν τις εχει γραψει αυτος, του βαζω και παλι 11 στα 10.
Lars: Αρχιζω να μετραω κι εδω βαθμους. Ενας βαθμος για την εισαγωγη - εμβατηριο. Ενας βαθμος για το κλασικο ρηλοουνταδικο mid tempo που μαζι με το μπασο δινει παλμους στην καρδια. Ενας βαθμος για τα χωσιματα με το ταμπουρο στο πρωτο μισο του ρεφρεν, το βαρυ. Ενας βαθμος για την αψογη χρηση πιατινιων στο δευτερο μισο του ρεφρεν, το μελωδικο. Ενας βαθμος για την γκριματσα που θα εκανε καθε φορα στα κουπλε αν το επαιζαν ποτε live. Ενας βαθμος γιατι εχει συνθεσει κι αυτος στο τραγουδι, οπως αλλωστε και σε καθε τραγουδι των Metallica. Ενας βαθμος για το εξαιρετικo pacing πλαισιωση του Kirk κατα την διαρκεια του σολο. Ενας βαθμος για την επαναφορα του εμβατηριου στην γεφυρα, εναν απο τους πιο ενδιαφεροντες ρυθμους που εχει παιξει ποτε ο Lars. Ενας βαθμος για τον τελειο ηχο στα διαφορα τομς. Ενας βαθμος γιατι εχει κανει σεξ πολλες φορες με την Connie Nilsen. Φτασαμε το 10 στα 10, δε θα του βαλω αλλο βαθμο αν και τον αξιζει.
Kirk: Δεν ειχε σημαντικο φορτο εργασιας ο ψευτοχαβανεζος στο συγκεκριμενο τραγουδι, αλλα για μια ακομα φορα εκανε ακριβως αυτο που του ζητηθηκε, δηλαδη να σοδομισει το πεταλι του wah στο σολο. Αυτο μαζι με τα υπολοιπα σημεια του τραγουδιου στα οποια εβαλε το λιθαρακι του, ειναι αρκετα ωστε να μην εχουν και καποιο παραπονο απο αυτον.
Jason: Του δωσαμε ηδη ειδικη μνεια, αλλα να προσθεσουμε οτι προφανως κλεβει την παρασταση και εκτελεστικα στο τραγουδι, αφου το μπασο ξεχωριζει περισσοτερο απο σχεδον καθε αλλη συνθεση στον δισκο, παιζοντας πολυ ενδιαφερουσες μελωδιες και στα ρεφρεν, και στην γεφυρα, και σε καθε αλλο σημειο. Επισης, αν και ειναι ομολογουμενως μια αυθαιρετη υποθεση, ενα τεραστιο μπραβο για το βασικο ριφφ, που βρωμαει Metallica απο μιλια μακρια.
Σολο: Εδω εχουμε οπως και σε πολλα αλλα τραγουδια του RELOAD κανα 2 διαφορετικα σολιδια, δηλαδη το βασικο στην μεση και ακομα ενα στο outro του τραγουδιου. Ειναι και τα δυο ακριβως μα ακριβως οπως πρεπει, και ισως ο λογος που δεν εχουν παιξει ποτε ζωντανα το τραγουδι, γιατι υπαρχει κινδυνος να γινει ξανα αυτο:
Wah Pedal For Life
https://c.tenor.com/xAF8MBVkSooAAAAC/metallica-kirk-hammett.gif
Στιχοι: Καπου εδω, προς το τελος αυτης της αναρτησης δηλαδη, πιανουμε και κορυφη οσον αφορα το μεγαλειο του Where The Wild Things Are. Εχουμε ηδη δει πως τα δυο διδυμακια καταπιανονται στιχουργικα αλλα και θεματικα με την ζωη και τις εμπειριες του James Hetfield περισσοτερο απο καθε αλλο δισκο, οποτε δεν αποτελει εκπληξη οτι εχουμε ενα ακομα τραγουδι που λειτουργει ως μικροσκοπιο κατευθειαν μεσα στην ψυχη του Papa Het. Με πηγη εμπνευσης το παιδικο βιβλιο με τον ιδιο τιτλο που περιγραφει το περιεργο ταξιδι του μικρου Max για μια νυχτα στον κοσμο με τα αγρια τερατα, ο James γραφει το δικο του μινι βιβλιο, που αναρωτιεται κατα ποσο τα παιδια ειναι ετοιμα να αντιμετωπισουν αυτον τον κοσμο με τα αγρια τερατα που βρισκονται εκει εξω, καθως περνανε στην εφηβεια και μετα στην ενηλικιωση, και παρομοιαζει τα παιδια με μικρα στρατιωτακια (παιχνιδια) που πανε στον πολεμο. Η ποσοτητα και ποιοτητα των παρομοιωσεων και συμβολισμων που βρισκει κανεις στους στιχους ειναι τοσο μεγαλη, που δεν εχει καν νοημα καποια αναλυση. Οπως ακριβως κι ο ιδιος αφεθηκε πριν καν κλεισει τα 18 να αντιμετωπισει τα αγρια τερατα εκει εξω με οπλο την φαντασια του και την μουσικη του, ετσι και ο δεκτης του μηνυματος στο Where The Wild Things Are πρεπει να παρει τα ξυλινα αλογακια του, τα ρομποτακια του και τα πιονια απο το σκακι και να αντιμετωπισει τους κινδυνους και τις απειλες που καραδοκουν ωστε να σωσει τον κοσμο, κι ο James αναρωτιεται αν θα μπορεσει να μεινει αγνος στην διαδικασια αυτη…
Καλυτερη στιγμη: Αν και ΠΡΟΦΑΝΩΣ η γεφυρα ειναι συγκλονιστικη με τους πολλαπλους στιχους που τραγουδαει ο James στο φοντο, θα επιλεξω ως καλυτερη στιγμη του τραγουδιου την τελευταια απο τις 3 επαναληψεις του ρεφρεν. Πιο συγκεκριμενα, το σημειο που περιλαμβανει τα περιπου 60 δευτερολεπτα απο την στιγμη που ο Hetfield αναφωνει “only children touch the sun” στο 5:13, εως την τελευταια επαναληψη του στιχου “toy soldiers off to war” περιπου στο 6:18.
Χειροτερη στιγμη: Οπως και με 5 ακομα τραγουδια στον δισκο, η στιγμη που συνειδητοποιεις οτι δεν εχουν παιξει ποτε αυτο το τραγουδι ζωντανα, δυστυχως. Θα αντικαθιστουσα οποιοδηποτε τραγουδι εχω δει πανω απο μια φορα σε καποια απο τις συναυλιες Metallica που εχω παει με το Where The Wild Things Are, διχως δευτερη σκεψη.
20 Likes
Δεν ξερω τι ακριβως βρισκουν οι ιδιοι οι Metallica και συγκεκριμενα ο James Hetfield στο Cyanide που το θεωρουν μαλιστα ενα τοσο απαραιτητο και καλο τραγουδι, αλλα για μενα ειναι πανευκολα το ενα (και μοναδικο ) που θα πετουσα εξω απο το Death Magnetic για να μπει το Rebel Of Babylon ή ακομα καλυτερα το Hell and Back. Πολυ καλη εκτελεση παρολα αυτα, και ωραιο το μωβακι στο βιντεο
Fight Fire With Fire γαμω το κερατακι. Τι κομματαρα πια.
ΥΓ. Το Dirty Window που μπηκε τις προαλλες ηταν εξαισιο. Ισως η καλυτερη του εκτελεση που εχω δει σε καποιο απο ολα αυτα τα βιντεο ανα τα χρονια. Ε ρε γλεντια οταν φτασουμε να περιγραφουμε το St. Anger… θα εχω μαζεψει και πολυ live υλικο μεχρι τοτε.
2 Likes
Μου αρέσει το Cyanide, αλλά πόσο μα πόσο συμφωνώ για το Rebel of Babylon και Hell and Back στη θέση του στο Death Magnetic.
2 Likes
Μάλλον τους αρέσει το groove του κομματιού.
Το βρίσκω και γαμω (το groove) αλλά ως σύνολο είναι σαν κάτι να μην κολλάει.
Λιγάκι ασύνδετο.
Εμένα από εκείνο το ep μου αρέσουν περισσότερο τα δύο πρώτα (hate train και just a bullet away).
1 Like
Αν θυμαμαι και σωστά, το αγαπημένο του Μπρους απο το ντεθμαγκνετι λογω γκρουβ (ενας ειναι ο Μπρους, μη ρωτήσεις). Είχε καλέσει τον κοντό στην εκπομπή του στο ραδιόφωνο τότε.
Ρε τον Σπρίνγκστιν ακούει και Metallica!
3 Likes
Δεν περιμεναμε το γουστο του και τις προτιμησεις του στο Death Magnetic για να ξερουμε ποσο αμπαλος ειναι (!)
Eν προκειμένω, δε θα διαφωνήσω. Αποδείχτηκε 1000% αμπαλος, δε διανοούμαι πως μπορεί να έχει κάποιος αγαπημένο τραγούδι απο τη συγκεκριμένη αχνιστή κουράδα
Τι λέτε ρε αθεοφοβοι
Μπρουσαρος η μεγαλύτερη φωνή στο metal
On topic, ωραίο κομμάτι το cyanide, ιδιαίτερο, αλλά ούτε για μένα δεν είναι στα καλύτερά του DM
Καλα ο συγκεκριμενος εχει τραγουδησει σε καμια δεκαρια δισκους - αχνιστες κουραδες , αυτο θα τον πειραξει?
2 Likes
Κλάψτε λίγο ακόμη επειδή το μαγκνερι είναι προβλεπε αλλά προσκυνάτε μπάντες που τουλάχιστον το 80% της δισκογραφίας τους είναι προβλεπε αχνιστες κουραδομεταλ πιπες.
GO !
2 Likes
Είναι πράγματι προβλεπε το ντεθμαγνερι. Αλλά είναι και πολύ ωραίος δίσκος επίσης.
Οι περισσότερες μπάντες έχουν στο αίμα τους το να μην πρωτοτυπουν, για τους Metallica ουσιαστικά δύο είναι μόνο οι δίσκοι που δεν έχουν κάτι το ιδιαιτερα πρωτότυπο (για τους ίδιους, αλλά και γενικά) το μαγνερι και το χαρντλοουντ (που γαμει όμως).
Όσον αφορά την αχνιστικοτητα (αν υπάρχει τέτοια λέξη) των κουραδων, γούστα είναι αυτά, και εγώ σε μουσικούς ή ιδιώματα που δεν μου αρέσουν, συχνά μου ακούγονται όλα ίδια (ενώ καμιά φορά δεν είναι, όπως καταλαβαίνει κάποιος που αρέσκεται περισσότερο σε αυτά!)
Αλλά επειδή έχει πάρει η μπάλα τους Maiden, έχουν όντως κάποιους δίσκους που ακούγονται “στο ρελαντί” και προβλεπε, αλλά και πόσους δισκους αριστουργήματα
2 Likes
Δεν συμφωνω πολυ για το Hardwired. Σιγουρα ακολουθει σε μερικα τραγουδια την πεπατημενη (για τους ιδιους ) οπως τα Here Comes Revenge, Moth Into Flame, Dream No More και Confusion για παραδειγμα, αλλα εχει μεσα και διαμαντια τυπου ManUNkind που δεν ακουγονται σαν τιποτα απο αυτα που εχουν παιξει στο παρελθον, ενω το Spit Out The Bone ειναι ενα πολυ πετυχημενο επιθετικο τραγουδι με στοιχεια απο το μακρινο τους παρελθον, που ομως εν τελει επισης ειναι πολυ διαφορετικο απο κατι Dyers Eve και Damage Inc, και εχει μαλλον περισσοτερες επιρροες απο το μοντερνο μεταλ.
Βασικα αυτο που θελω να πω με λιγα λογια, ειναι πως αν τους επαιρνες και τους εβαζες πισω στο 2000 διχως να εχουν προβληματα με τον Jason, με το αλκοολ του James, με την ισορροπια της μπαντας, με την αδυναμια να διαχειριστουν σωστα το μεγεθος τους και τους πεταγες σε ενα στουντιο για 6 μηνες να γραψουν την φυσικη συνεχεια του RELOAD, δεν θα περιμενα κατι πολυ διαφορετικο απο το Hardwired. Ειναι για μενα η φυσικη τους εξελιξη, απλα με 15 χρονια καθυστερηση 
3 Likes
8 Likes
Πάτησα καρδούλα, χωρίς να το δω, απλά και μόνο επειδή είναι το αγαπημένο μου Metallica κομμάτι.
Σήμερα το πρωί είπα να δω το video. Βρίσκομαι αισίως στην 5η φορά.
Ασύλληπτη εμφάνιση, με εκπληκτικό Lars και iconic James.
Ειδικά εκείνο το “If you struggle inside, you are not alone”, πριν μπει το “άγιο” riff, κόμπος στην καρδιά. Γεια σου, ρε James, ψυχάρα!
4 Likes
Σε αντιθεση με αρκετα απο τα παλια τραγουδια (ειδικα αυτα του Kill’Em All οπως για παραδειγμα το Whiplash) , το Fade To Black “γραφει” παρα πολυ καλα στις συναυλιες τους, και μετα απο την εκπληκτικη εκτελεση στο Βελγιο πριν μερικα χρονια στην οποια πρωτοακουσαμε και την μπονους εισαγωγη για το τραγουδι, παιζει αυτη η εκτελεση αποπανω απο την Βραζιλια να ειναι ακομα καλυτερη.
Ειναι απο αυτα τα 4-5 τραγουδια που πρεπει να παιζονται σε καθε συναυλια τους.Ο ηχος που εχουν πλεον στις κιθαρες λαηβ ειναι απο αλλο πλανητη.
3 Likes