Περιμένεις απάντηση?
To hardwired θα το συγκρίνεις με dystopia το ακούω άνετα ακόμα νεράκι από την αρχή μέχρι το τέλος.
Δεν λέω ότι είναι καλύτερο αλλά πιο εύκολο στο άκουσμα με πιο μικρή διάρκεια.
Το hardwired δεν υπάρχει περίπτωση να το ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος θα σκιπαρω 7 τραγούδια σίγουρα.
Προσωπική άποψη πάντα.
Μεταξύ των δύο αυτών αλμπουμ αν είναι κάποιο που πλατιαζει είναι το Magnetic για μένα, κι όχι το Hardwired. Κακό τραγούδι δεν θεωρώ ότι υπάρχει σε κανένα από τα δύο, αλλά στο Magnetic τα μισά τραγούδια (ακόμα και κάνα 2-3 που λατρεύω) θα μπορούσαν να έχουν λιγότερα σολίδια και ριφφαρισμα. Στο Hardwired το μόνο που πλατιαζει είναι για μένα το Murder One, θα μπορούσε να είναι το μισό σε διάρκεια.
Στο Magnetic το BBAS τραβάει πολύ, το ADTNC έπρεπε να είναι 5 λεπτά και να μην έχει heavy σημείο, το Cyanide απλά κούραση, το Unforgiven III χώνει στο τέλος δίχως λογική, και ακόμα και το Judas Kiss που είναι για μένα 10 στα 10 τραγούδι, μπορούσε ίσως να είναι κάνα 2 λεπτά πιο μικρό. Προσωπικές απόψεις φυσικά όλα αυτά. Ο ήχος ενός δίσκου παίζει μεγάλο ρόλο για την αξία του. Ίσως αν είχε καλό ήχο, να μην κούραζε τόσο. Αν ο ήχος δεν πρέπει να αποτελεί κριτήριο, τότε το St. Anger είναι αριστούργημα.
1 Like
Με την καμια, ειναι η εξαιρεση που επιβεβαιώνει τον κανονα.
Παίδες μην το υπεραναλύουμε, είναι ξεκάθαρο ότι το HTSD είναι πολύ ψηλά στα άτομα που γουστάρουν φάση LOADS.
Ο φίλος από πάνω γουστάρει Dystopia από την αρχή ως το τέλος και καλά κάνει, εγώ θα προτιμούσα όλα τα τραγούδια Megadeth να ήταν instrumental γιατί δεν αντέχω τον πρόεδρο όταν “τραγουδάει”.
Περί ορέξεως λοιπόν, μην προσπαθεί να πείσει ο ένας τον άλλον.
Επίσης μην υποτιμάτε το θέμα του ήχου. Φαντάζεστε το sad but true χωρίς καλό ήχο; Θα είναι σαν να βλέπετε το Interstellar και το Dune σε 360p ανάλυση. Θα παρέμεναν ταινιάρες αλλά…
1 Like
Death Magnetic & Hardwired to Self Destruct, κατά τη γνώμη μου, έχουν τις στιγμές τους αλλά όπως είπα, τις στιγμές τους. Δηλαδή, το ότι έχουν μεγάλα σε κομμάτια διάρκεια, δε μου λέει κάτι, ώρες ώρες νιώθω ότι υπάρχει πολλή φλυαρία και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Ειδικά το instrumental στο Death Magnetic (μου διαφεύγει ο τίτλος του), νομίζω ότι τράβηξε λίγο παραπάνω σε διάρκεια, απλά και μόνο για να πάρει τον τίτλο του μεγαλύτερου σε διάρκεια instrumental των Metallica, μου φάνηκε επαναλαμβανόμενο από ένα σημείο και έπειτα.
Επίσης, στο Hardwired, δεν θα έλεγα ότι είχαμε την τέλεια παραγωγή, σαφώς καλύτερη από το κλιπάρισμα του Death Magnetic αλλά, ο ήχος του Snare, για τα δικά μου γούστα, μου φαίνεται πολύ ψιλός, πολύ διαπεραστικός και με ενοχλεί.
Γενικά, σε αυτούς τους δίσκους, επειδή έπεσε πολύ κράξιμο με τους πειραματισμούς που προηγήθηκαν, οι Metallica δοκίμασαν την κλασική συνταγή και γενικά, νιώθω ότι έπεσε πολύ αναμάσημα, για να υπάρξει επιστροφή στις ρίζες και νομίζω ότι το να ακούς αναμάσημα, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να κριθεί ως δείγμα έμπνευσης…
1 Like
Καλά από αυτά που ξέρουμε, κράξιμο για τους πειραματισμούς έπεφτε από το 1984 με αποκορύφωμα το 91 και το 96. Εγώ είμαι της άποψης πως από όλα τους τα albums, μόνο το Death Magnetic ήταν επιτηδευμένο και χωρίς έμπνευση. Το ότι είναι ωραίο album έχει να κάνει κυρίως λόγω της ποιότητας των μουσικών.
Γενικότερα, τι καινούριο μπορείς να περιμένεις σε έμπνευση απ’ τους Metallica? Έχουν παίξει ο,τι υπάρχει και ακόμα παραπάνω
3 Likes
Με βρίσκεις σύμφωνο στα λεγόμενα σου. Με βάση την προσωπική μου γνώμη, νομίζω ότι οι Metallica, προσέφεραν κάτι πραγματικά καινούργιο, μέχρι το St. Anger καθώς μέχρι τότε, σε κάθε δίσκο, υπήρχε και κάτι το διαφορετικό, υπήρχε μια ποικιλία και αυτό είναι κάτι που εμένα προσωπικά, μου αρέσει πάρα πολύ ως ακροατή. Το να ακούω βέβαια κάτι στο στυλ το οποίο τους έχει κάνει γνωστούς, φυσικά και δεν με χαλάει επίσης, εφόσον και πάλι, είναι αρκετά καλαίσθητο αλλά, αν ήθελα να ακούσω κάτι που να θυμίζει τα παλιά, προτιμώ να ακούσω τα παλιά.
Και με βάση αυτό που ανέφερες για το Death Magnetic, πιστεύω ότι αν αυτά τα τραγούδια τα ακούγαμε από κάποια άλλη μπάντα, πιθανώς και να περνούσαν στα ψιλά, σώθηκαν κατά ένα μεγάλο βαθμό από τις ικανότητες και το ταλέντο των μουσικών, δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη στιγμή έμπνευσης. Το Hardwired όντως, ακούγεται πιο εμπνευσμένο, στις δυνατές του στιγμές καθώς, έχει και αυτό πολύ περίσσευμα σε υλικό.
Επίσης, στο Death Magnetic, μην ξεχνάμε ότι ήταν παραγωγός ο Rick Rubin, ο οποίος στην ουσία, όπως έκανε και με τους Black Sabbath μετά από λίγα χρόνια, έβαλε τους Metallica να ακούσουν τους κλασικούς τους δίσκους και να μπούνε στο αντίστοιχο mood για να γράψουν νέο υλικό και εκεί νομίζω οφείλεται το έντονο αναμάσημα, το οποίο δεν είχαμε στο Hardwired, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό.
2 Likes
Προσωπικα δεν ανηκω στους ρεβιζιονιστες του DM που εσχατως κραζουν τον δισκο, μου αρεσε οταν βγηκε και συνεχιζει να μου αρεσει και τωρα. Εχει καποιες μετριες στιγμες (το My Apocalypse για εμενα ειναι μετριο, καμια σχεση με την πραγματικα γαματη θρασιλα του Spit Out The Bone, ειναι αρκετα τυπικο χωρις εκλαμψεις, επισης βαριεμαι το Cyanide, δεν ειμαι του groove γενικα) αλλα μια χαρα στεκεται σαν δισκος. Απλα το HTSD ειναι για εμενα ενα σκαλι παραπανω, πιο consistent, με περισσοτερα highlights και λιγοτερες μετριες στιγμες, πιο ωριμο και πιο αβιαστο στα αυτια μου. Και η παραγωγη φυσικα καλυτερα, δεν υπαρχει συζητηση οκ.
3 Likes
Ευτυχώς που το λες κι εσύ γιατί νόμιζα ότι ήμουνα ο μόνος που θεωρούσε το κομμάτι αυτό εντελώς μετριάτζα. Από τις πραγματικά αδύναμες στιγμές ενός πολύ καλού άλμπουμ.
Εμένα μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει το My Apocalypse. Σύντομο, δυνατό και χεντμανγκικό.
6 Likes
Λειπει εμπνευση απο το Death Magnetic λετε?
Διαφωνω σιγουρα με αυτην την δηλωση. Αν τα παρουμε απο την αρχη…
- Το χτισιμο του That Was Just Your Life και οι αρμονικες στα pre-chorus ειναι εξαιρετικα. Τα ριφφ στο τελος βγαζουν ενα συναισθημα Justice που παιζει να ειχαν να το ακουμπησουν 20 χρονια σε εκεινη την φαση.
- Το κοψιμο στο The End Of The Line και το ηρεμο σημειο, μαζι με το βασικο ριφφ του τραγουδιου μονο ανεμπνευστα δεν τα λες.
- Το ριφφ στο 1:00 του Broken, Beat & Scarred και η πιο χεβι εκδοση του που ακολουθει στο 1:16 ειναι το καλυτερο ριφφ που εχει γραψει ο James. Ναι, αληθεια.
- Ρεφρεν του ADTNC + λυρισμος απο το 4:20 εως το 5:20 = quintessential Metallica
- All Nightmare Long… ενα thrash metal φλαμενγκο με αψογο ριφφ και ακομα καλυτερο ρεφρεν?
- Cyanide οκ ειναι ενα λιγο πιο δευτερο Frayed Ends Of Sanity, αλλα θεε μου τι εισαγωγη και ριφφαρα
- Λιγο ξεμπαρκο στον δισκο το Unforgiven III, αλλα παραμενει μια καταπληκτικη συνθεση
- Αν κοψεις το ρεφρεν του Judas Kiss και αντικαταστησεις κυριολεκτικα οποιοδηποτε ρεφρεν σε thrash τραγουδι των Metallica με αυτο, συμπεριλαμβανομενου του Master Of Puppets, το τραγουδι αυτοματως γινεται καλυτερο. Α, και το ριφφ που παιζει στο ρεφρεν ειναι το καλυτερο ριφφ που εχει γραψει ο James. Ναι, αληθεια. Ξανα.
- Καπου διαβασα πιο πανω οτι το Suicide & Redemption ειναι τραγουδι που το ξεχναει κανεις ευκολα, ή που δεν εχει αξια, ή που δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο, ή τελος παντων κατι τετοιο… Μπορει τα Ktulu, Orion και To Live Is To Die να εχουν μεινει στην ιστορια ολοκληρου του φασματος του metal, αλλα το Suicide & Redemption ειναι μια ανωτερη συνθεση, που δειχνει αψογα την εξελιξη των Metallica ως μουσικων. Αυτο που ξεκιναει στο 4:29 και κραταει κανα 2 λεπτα, ειναι για σηκωμα καθε τριχας, δεν ξερω τι λετε. Και το σολο του James ισοπεδωνει.
- Γραφονται συχνα ριφφς οπως αυτα του My Apocalypse? Καντε ρε παιδια τοτε μια playlist να ακουσω κι εγω τετοια τραγουδια.
Τεσπα, εχουν κανει αρκετα “λαθη” οι Metallica στην καριερα τους και εχουν δοκιμασει πραγματα που δεν τους εχουν πετυχει, ειδικα οσον αφορα τον ηχο, αλλα η ελλειψη εμπνευσης δεν εχει αποτελεσει ποτε προβλημα για την μπαντα. Οσον αφορα το οτι ο δισκος ειναι επιτηδευμενος, αυτο ειναι ταυτοχρονα και αληθεια, αλλα και υπερβολη, κατα την γνωμη μου. Το Death Magnetic ειναι η μουσικη που ενιωθαν και που ηθελαν να γραψουν οι Metallica.
Τα επιτηδευμενα στοιχεια προερχονται απο τις συμβουλες του Rick Rubin, ο οποιος παρεμπιπτοντως ηταν τουριστας στο στουντιο. Καταγεγραμμενα ολα αυτα. Ο Bob Rock τους μετετρεψε απο μπανταρα παγκοσμιας εμβελειας, σε μια απο μεγαλυτερες μπαντες της ιστοριας. Ο Rick Rubin πηγε οσες φορες χρειαστηκε για να δικαιολογησει το paycheck, και τιποτα αλλο. Και για να τους πει να κανουν τα εξης:
- Γρηγορο thrash τραγουδι ως ανοιγμα οπως τα Fire, Battery, Blackened
- Μπαλαντοειδες που χωνει στο δευτερο μισο στην θεση 4 οπως τα Fade, Sanitarium, One.
- Instrumental συνθεση προς στο τελος του δισκου οπως με Ktulu, Orion, To Live
- Thrash δυναμιτης για κλεισιμο του δισκου οπως με Damage & Dyers
Αν δειτε ολα τα βιντεακια απο τα sessions του Death Magnetic, ο Rubin τους εσπρωχνε ολη την ωρα προς μια κατευθυνση στην οποια θα ειχαν ακομα εναν “κλασικο” δισκο, γιατι νομιζε (και νομιζαν κι οι ιδιοι μαλλον) οτι αυτο χρειαζονται. Εν μερει, μπορει να ειναι και αληθεια. Ειχαν περασει 17 χρονια απο την τελευταια φορα που εβγαλαν δισκο, στου οποιου την περιοδεια επαιζαν πανω απο τα 2/3 των τραγουδιων του δισκου. Και στην World Magnetic οχι μονο το εκαναν αυτο, αλλα το κοινο τα κωλογουσταρε ολα τα τραγουδια, και τα ειχε μαθει ολα απεξω. Μετα απο το φιασκο του St. Anger, οι Metallica χρειαζονταν εναν δισκο που να εχει καθολικη αποδοχη, κι ας μην ειναι το “τελειο δεκαρι”. Μην μπερδευετε την θεληση να βγαλουν εναν δισκο με την ιδια δομη και νοοτροπια με τους κλασικους τους δισκους απο τα 80ς, με καποια ελλειψη εμπνευσης ή συμβιβασμο στις συνθεσεις.
7 Likes
Α και για οσους δεν εχουν καμια ορεξη να διαβασουν το σεντονι μου, δεν υπαρχει καλυτερη αποδειξη για το οτι το Death Magnetic εχει γαμω τις εμπνευσεσμενες συνθεσεις, απο το γεγονος οτι το βαριεται ο @kbil και το βρισκει μαπα δισκο!
2 Likes
Δεν το βαριέμαι. Απλώς αναγνωρίζω τι 
είναι.
Μη μπλέκομαι όμως στο γλείψιμο μεταξύ των μελών της αγέλης των fanboys, ο καθένας έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην κακογουστιά
Με ανθρωπους που αναφερονται σε κακογουστια αλλα ακουνε τρου μετσαλ και Μεηντεν ενω εχουν περασει το 16ο ετος της ηλικιας τους, δεν μιλαω (!)
2 Likes
4 Likes
Εγω δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται σε καποιον να αρεσουν οι (heavy/thrash υφους) Metallica και να βρισκει σκατα το DM.
1 Like
Ολα στο βωμο του να ειναι διαφορετικος κανεις 