Μεγάλος επιστήμονας ο γιατρός αυτός, μέχρι και για υπουργό τον βλέπω.
“Άμα κοπεί κάτι κόπηκε” λέει και αναφέρεται σε σύνδεσμο γονάτου λες και είναι καλαμάκι του φραπέ.
@ Γράκχος:
Δεν έχει να κάνει με γιατρούς της εξέδρας, έχει να κάνει με πράγματα που έχουμε συναντήσει είτε σε μας τους ίδιους είτε σε φίλους. Οι τραυματισμοί των συνδέσμων είναι από απλές κακώσεις μέχρι μερικές ή ολικές ρήξεις.
Κι εγώ έχω συνεχίσει να παίζω με διάστρεμμα στον αστράγαλο, όσο ήταν ζεστό το πόδι ένιωθα μια μικρή ενόχληση και μετά αντί για 10 μέρες που συνηθίζεται, μου πήρε 30+ για να το πατάω όπως και πριν.
Τεσπά πάμε σε αμιγώς αγωνιστικά θέματα τώρα, με αφορμή προχτεσινό άρθρο κάρπετ:
Δυνατή
Η Πορτογαλία του Κριστιάνο αυτή τη φορά μοιάζει λιγότερο δυνατή από εκείνη που είδαμε στην Ελβετία, ενώ ο αποψινός της αντίπαλος, η επί έξι χρόνια διαρκώς βελτιωμένη Γερμανία μοιάζει φαβορί για τελικό. Οι τερματοφύλακες των Πορτογάλων είναι μέτριοι, Ντέκο δεν υπάρχει και οι χαφ αυτή τη φορά είναι πιο εργατικοί και λιγότερο κλασάτοι: κάποιοι (Μουτίνιο, Βελόζο, Κουαρέσμα, Νάνι) στην τετραετία που προηγήθηκε έμειναν και στάσιμοι. Αυτή τη φορά υπάρχει μεγαλύτερη αμυντική αξιοπιστία (με Πέπε, Αλβες, Κοεντράο, και τον κόφτη Μεϊρέλες), αλλά η επίθεση μοιάζει άδεια, αφού ο Πόστιγκα κι ο Αλμέιδα είναι σιτεμένοι και ο 20χρονος Νέλσον Ολιβέιρα της Μπενφίκα πολύ άγουρος. Ολα αυτά σημαίνουν πως μια επιτυχία της Πορτογαλίας στο τουρνουά θα πιστωθεί στον Κριστιάνο Ρονάλντο: μόνο αυτός μπορεί να βοηθήσει τη συγκεκριμένη ομάδα να ανέβει επίπεδο. Αν τα καταφέρει, θα κερδίσει μια δεύτερη «Χρυσή Μπάλα» και μια καθολική αναγνώριση: κανείς ξανά δεν θα σκεφτεί ότι πρόκειται για ένα τύπο που παίζει για την πάρτη του με μόνο στόχο τα χρήματα των χορηγών.
Πορεία
Οι Γερμανοί φτάνουν στο τουρνουά με κουρασμένους τους παίκτες της Μπάγερν που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της «νατσιοναλμάνσαφτ». Γνωρίζουν όμως πως νίκη απόψε σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα πρόκριση και πρόκριση σημαίνει πορεία μέχρι τον ημιτελικό τουλάχιστον. Το δικό τους παιχνίδι θα ‘ναι -στα μέτρα του δυνατού- πιεστικό, γρήγορο, επιθετικό: η ερώτηση είναι τι θα κάνει ο Ρονάλντο. Το διαμαντένιο σκουλαρίκι στ’ αυτί και η τεράστια αλητεία στο βλέμμα αρκούν για να έχεις την όψη του σταρ. Ποδοσφαιριστής καθοριστικός είναι κάτι άλλο?
Το πόσο καθοριστικός ήταν με την Γερμανία το είδαμε όλοι νομίζω, ένα σουτ στο 80φεύγα θυμάμαι μόνο.
Πλέον έχει άλλα 2 ματς για να αποδείξει κάτι.
Με Ολλανδία και Δανία.
Αλλιώς βγαίνει αυτομάτως από την κουβέντα για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.
Πάμε παρακάτω -ίδιο άρθρο- για εθνική:
Παραλίγο νίκη
Η εντελώς αδιάβαστη Εθνική μας πήρε έναν χρυσό βαθμό στην πρεμιέρα κόντρα στους Πολωνούς που στο δεύτερο ημίχρονο σκάσανε. Δυο πράγματα έπρεπε να έχει υπ’ όψη του ο Σάντος: το πρώτο ότι οι Πολωνοί παίζουν μονόπατα από δεξιά στην επίθεση (γιατί εκεί υπάρχουν όλοι τους οι καλοί παίκτες) και το δεύτερο ότι η άμυνά τους υποφέρει από γρήγορους κυνηγούς. Οι Πολωνοί έκαναν πάρτι για 45 λεπτά με τον ακάλυπτο Χολέμπας κι ένας Θεός ξέρει πώς έμειναν στο 1-0. Η προσθήκη του Σαλπιγγίδη ωστόσο αρκούσε για να φανούν οι αμυντικές τους αδυναμίες: αν ο Καραγκούνης δεν εκτελούσε το χειρότερο πέναλτι της καριέρας του, η Εθνική θα κέρδιζε.
Ο Σάντος διόρθωσε τα λάθη του χάρη σε συγκυρίες. Η είσοδος του «Σάλπι», αντί του κινητικού αλλά πολύ μακριά από την περιοχή Νίνη, αποδείχτηκε χρυσή αλλαγή: το αρχικό σχήμα με Νίνη, Σαμαρά στις πλάγιες γραμμές ήταν ακατανόητο. Ο τραυματισμός του Αβραάμ Παπαδόπουλου και η άδικη αποβολή του Παπασταθόπουλου στάθηκε αιτία να αντικατασταθεί το εντελώς λάθος αυτό αμυντικό δίδυμο: ο φρέσκος Κυριάκος Παπαδόπουλος έδειξε προσωπικότητα και ο Κατσουράνης κατεύθυνε την άμυνα ? πράγμα που δεν ξέρουν να κάνουν ούτε ο Αβραάμ, ούτε ο Σωκράτης. Στο β’ ημίχρονο, όταν παίζαμε με παίκτη λιγότερο, παίξαμε καλύτερα γιατί υπήρξε ένα είδος απενοχοποίησης: είδαμε κερδισμένα φάουλ με πονηριές, πολλή ψυχή, κάλυψη της άμυνας ?κλασικό ελληνικό ποδόσφαιρο! Στο πρώτο, προσπαθώντας κατά κάποιο τρόπο να κρατήσουμε μπάλα, τα κάναμε όλα λάθος: ούτε πίσω υπήρχε στιβαρότητα, ούτε μπροστά ιδέες.
Ο βαθμOς είναι καλός, η νίκη θα ήταν μισή πρόκριση. Ας κρατήσουμε τα θετικά: η ομάδα θα έχει υψηλό ηθικό, αφού η παραλίγο νίκη με δέκα παίκτες, δημιουργεί άριστη ψυχολογία. Αλλά με την Τσεχία πρέπει να μην ξανακατεβούμε αδιάβαστοι?
Εδώ διαφωνώ στα περισσότερα, αλλά θέλω να σταθώ στο θέμα του Κατσουράνη.
Πραγματικά στην άμυνα έδωσε πολλή ηρεμία που έλειψε στην αρχή (λόγω και αλαζονικής νοοτροπίας επιμένω εγώ) αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παίζει εκεί? Αν ναι, είναι περίεργο γιατί κανένας προπονητής του δεν χρησιμοποίησε ως αμυντικός παρά μόνο ως έσχατη λύση (όπως στο χτεσινό παιχνίδι).
Η κουβέντα μου θυμίζει μια ανάλογη (μικρότερης εμβέλειας) που γινόταν στον Ολυμπιακό το 2005/06 σχετικά με το αν έπρεπε να παίζει στόπερ ο Τουρέ μπας και συμμαζευόταν κάπως η άμυνα. Όμως όταν έχεις έναν παίκτη που μπορεί να είνια καθοριστικός στα χαφ, τον κρατάς εκεί κι ας είναι ως στόπερ καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον έχεις.
http://www.sday.gr/Articles/Antonis-Karpetopoulos/diadoxos.aspx?feed=SDay-gr
