Όποιος βάζει από BATHORY κάτι άλλο εκτός από “Hammerheart” ας μείνει στους MANOWAR παρακαλώ.
Γιατί ρε ChrisP το Twilight of the gods δεν σου κάνει? Εγώ τα βρίσκω και τα δύο εξίσου επικά! Το ένα πιο βάρβαρο και το άλλο πιο ατμοσφαιρικό! Και τα δύο υπέροχα! Μετά κ με διαφορά ακολουθεί το Blood αν και έχει το τεράστιο The Lake!
μην εισαι απολυτος. για πολλους το Hammerheart ΔΕΝ ειναι ο καλυτερος τους δισκος…
οσον αφορα τους Rhapsody, συμφωνω κ με γρακχο και με βαιπερ, για μενα ολο το κονσεπτ συνοψιζεται στο οτι το “επικ” τους, πηγαζει 90% απο τα πληκτρα και 10% απο τις κιθαρες. και απλα για μενα αυτο δεν ειναι επικ ετσι οπως το εμαθα, παρα το ολο περιτυλιγμα. οστωσο το πρωτο αλμπουμ μου αρεσει, οπως και to Eternal Glory demo του 1995, τα ιδια κομματια (Σχεδον) αλλα ΠΟΛΥ καλυτερα/αγυαλιστα/προτωγονα! τσεκαρετε το, αξιζει!
οντως αυτο το αυτοκολλητακι “Hollywood Metal” που ειχαν τα σιντι τους ηταν σιχαμενο…
Βρίσκω τουλάχιστον ενδιαφέρον οτιδήποτε έχουν κάνει οι BATHORY οπότε και το “Twilight…” μου κάνει και όλα.
Αλλά ο τίτλος λέει “ο πιο επικός…” και το έπος πρώτα απ’ όλα διηγείται μια ιστορία, ηρωισμού κατά κύριο λόγο και οφείλει να σε μεταφέρει στους κόσμους της διήγησης. Συνεπώς δεν με ενδιαφέρει εδώ ούτε η παραγωγή ούτε τα τραγούδια ξεχωριστά. Το "Hammerheart από το ξεκίνημά του με το κύμα που σκάει στην ακτή, τα τύμπανα πολέμου στο “Baptized…”, το τραγούδι αποχαιρετισμού στον νεκρό πολεμιστή και φυσικά το καλύτερο μέταλ κομμάτι που γράφτηκε ποτέ (“One Rode…”) είναι η ωραιότερη ωδή στην εποχή των Vikings.
Το “Twilight” είναι υπέροχο, πιθανότατα πιο ολοκληρωμένο συνθετικά, σίγουρα έχει καλύτερη παραγωγή αλλά ένα σκαλί πιο κάτω σε αυτό το ενιαίο, επικό feeling.
δε διαφωνούμε στα περισσότερα, βέβαια εγώ πιο πολύ έχω στο μυαλό μου τον όρο κιτς (που σε μικρό ή τεράστιο βαθμό τον πιάνουν όλοι αυτοί) αντί για φέηκ. ο τελευταίος ταιριάζει περισσότερο στους manowar. όπως επίσης, έχουν αναφερθεί τόσοι μη επικοί δίσκοι (στο σύνολό τους) που οι ράπσοδη φαντάζουν η ιλιάδα και η οδύσσεια σε δερμάτινο τόμο με δώρο αγαλματάκι αχιλλέα. επίσης το θρεντ μόνο σε μέταλζ αναφέρεται; ξαναεπίσης, μιλάει για τον πιο επικο δίσκο, οπότε τι μου αραδιάζεται 30 δίσκους ο καθένας βρε παιδί μου, βρες τρεις που να είναι πέρα ως πέρα, χωρίς κανένα warlord μέσα, χωρίς πολύ τυρί, με θάνατο, αίμα δάκρυα κι ιδρώτα και προπάντων χωρίς ροκενρολ.
Εχει δικιο…:
αποτι βλεπεις ποσταραμε και 70ς rock, εως και black metal επικους δισκους, οχι μονο τα κλασικα. και επειτα, μας αρεσουν οι λιστες ρε ψηλε, τι να κανουμε ? αντι να μας κραζεις δεν ποσταρεις τπτ πιο [B]επικο[/B]δομητικο ?..
[SPOILER]οπως τη ΛΙΣΤΑ σου ? :p[/SPOILER]
[SPOILER]οι Warlord ειναι θεοι, κ ας μην εχουν αιματα και θανατο. τελος.[/SPOILER]
Δεν έκραξα κανέναν, για το οντόπικ του πράγματος είπα, κατά τ’ άλλα κάντε ό,τι γουστάρετε κι όσες λίστες γουστάρετε. Από μένα δεν έχει επικοδομητικά ποστς.
[SPOILER]ούτε λίστες[/SPOILER]
[SPOILER]στο τραγούδι των manowar αναφερόμουν![/SPOILER]
bonus spoiler entit
[SPOILER]οι warlord έχουν πολύ περισσότερο αίμα και θάνατο από τους manowar[/SPOILER]
Λοιπόν μια χαρά ε, το θρεντ έχει πάρει πολύ ωραία κατεύθυνση, όχι μόνο name dropping κτλ. Πάμε λοιπόν.
Λοιπόν, πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου πρώτα απ’ όλα και την υιοθετώ. Είμαι λοιπόν της άποψης ότι και το Twilight διατρέχεται σαφέστατα από ένα ενιαίο επικό feeling. Είναι η ιστορία της πτώσης των Θεών και της απαρχής της κυριαρχίας των ανθρώπων στον κόσμο. Βέβαια αυτό το ξέρουν όλοι αλλά ίσως τείνουν να το περιορίζουν στην επική τριλογία των Twilight of the Gods/Through Blood by Thunder/Blood and Iron που ανοίγει το δίσκο και να ξεχωρίζουν πλήρως τα υπόλοιπα κομμάτια απ’ αυτό το κόνσεπτ. Το ότι υπάρχει ένας διαχωρισμός, υπάρχει, αλλά εγώ έχω αντιληφθεί τα υπόλοιπα κομμάτια ως ένα είδος συνέχειας της ιστορίας που διηγήθηκε ο Quorthon στην τριλογία του “Λυκόφωτος του Θεών”. Τί εξιστορούν; Την εποχή της κυριαρχίας του Ανθρώπου. Καταπιάνεται κατά σειρά με τον πόλεμο (Under the Runes), την πάλη για την ανάπτυξη χαρακτήρα και προσωπικότητας (To Enter Your Mountain), την απώλεια (Bond of Blood) και τελικά τη λύτρωση μέσα από το θάνατο (Hammerheart), και όλα αυτά κάτω από ένα ενιαίο πρίσμα, από την ίδια οπτική γωνία του πολεμιστή, αγωνιστή ανθρώπου, της ακατάβλητης, ανεξάρτητης προσωπικότητας (ψιλοάσχετο, αλλά δε θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο “fighting man” με τον οποίο καταπιάνεται ο Nemtheanga των Primordial στο Empires Fall είναι ίσως η σύγχρονη συνέχεια του ήρωα του Twilight of the Gods, και συνάμα ένας φόρος τιμής σ’ αυτόν;). Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ ότι το Twilight είναι εξ’ ίσου “έπος” όσο και το Hammerheart. Από κει και πέρα προφανώς έχει να κάνει με το ποιά απ’ τις δύο ιστορίες συγκινεί περισσότερο ποιόν. Εγώ λατρεύω το Hammerheart, αλλά η αφήγηση του Twilight με συγκλονίζει, οπότε το βάζω νούμερο ένα και από Bathory και γενικά! 
Με βάση το κριτήριο που βάζεις όντως πολλοί δίσκοι που έχουμε πει δεν είναι επικοί, επειδή μπορεί να έχουν και ροκενρολλιές και χεβιμεταλλιές και διάφορα άλλα όχι ιδιαίτερα επικά πράγματα μέσα, αλλά ποιός χέστηκε. Στην τελική καλύτερα αυτό το θρεντ να είναι για δίσκους που είναι έστω στο μεγαλύτερο μέρος τους επικοί, για να υπάρχει και μια ποικιλία στην κουβέντα, παρά να ψάχνουμε στους δίσκους αυτούς αν υπάρχει κάνα Warlord που χαλάει υποτίθεται την εικόνα ή δεν ξέρω κι εγώ τί, γιατί αν το πάμε έτσι, πίστεψέ με, θα καταλήξουμε να λέμε εδώ για 10 (κι ούτε) δίσκους. Ούτε καταλαβαίνω πού είναι το πρόβλημα με το να βάζει ο καθένας 30 δίσκους, άσε να μάθουμε δίσκους που μπορεί να μην ξέρουμε και οι οποίοι μπορεί να κολλάνε γάντι με αυτή την πλευρά των ακουσμάτων μας. Τέλος δεν μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω γιατί λες ότι όλοι αυτοί ήταν κιτσαριά, ή τί νόημα έχει να χαρακτηρίζεις τους Manowar φέηκ. ΟΚ, δεν έχουν το ρεαλισμό και την αυθεντικότητα στην αισθητική του hardcore punk ξέρω γω, αλλά εδώ δεν ψάχνουμε κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως. Και ΟΚ, οι Manowar όλοι ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν πολεμιστές του Odin αλλά ένα μάτσο πηδίκουλες Αμερικάνοι rednecks. Ε, και;
Elric will have your head for this ! 
peace out…
Εντάξει, εμένα δεν μπορώ να πω ότι θα με χαλούσε ένα θρεντ που θα μιλάει για δέκα δίσκους αντί για 300, αλλά όπως είπαμε και πιο πάνω, αυτός είμαι ‘γω, εσείς προφανώς ποστάρετε ότι γουστάρετε. Κιτς μού φαίνονται, κυρίως γιατί από το έργο τους λείπει η συνοχή και ένα άλφα αισθητικό κριτήριο. Και όταν ασχολείσαι με πολεμοβαρβαροεπικά, η έλλειψη συνοχής κάνει την έλλειψη αισθητικής πιο εμφανή. Ας πούμε, όσο περισσότερο κεντράρει η μπάντα (βλέπε primordial, doomsword κ.λπ.) αυτό το στοιχείο αμβλύνεται. Τους manowar τους χαρακτήρισα έτσι μόνο και μόνο γιατί ο χαρακτηρισμός μού κολλάει σε αυτούς πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στους rhapsody όπου τον απέδωσες εσύ. Οι τελευταίοι μού κάνουν απλώς άκρατα ρομαντικοί, που σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη αισθητικής οδηγεί σε όλο αυτό το κουλουβάχατο. Αλλά μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, δεν χρειαζόμαστε άλλο ένα manowar flame, ε. Τέλος, το μόνο θέμα που υπάρχει με το ότι είναι πηδίκουλες ρεντνεξ, βρίσκεται στην υπερβολική δημοσιοποίηση που του δίνουν οι ίδιοι και το ότι το περνάνε πολύ συχνά στη μουσική τους, το οποίο δημιουργεί περισσότερο αισθητική/θεματολογία τατιάνας στεφανίδου παρά έπους και όπως είπες πιο πάνω αυτά τα πράγματα επηρεάζουν.
Γράκχε ό,τι γράφεις ισχύει, μόνο που αν το παρατηρήσεις θα δεις ότι η ανάλυση που κάνεις (και με την οποία συμφωνώ) τείνει περισσότερο στο φιλοσοφικό παρά στο έπος. Ακόμα και μουσικά αν το δεις, το “Twilight…” είναι σαφέστατα πιο εκλεπτυσμένο σε σχέση με την τραχύτητα του “Hammerheart”.
Εκεί έγκειται και η ένστασή μου και φυσικά ότι στο ποιος είναι ο “καλύτερος” BATHORY δίσκος.
οι manowar παντα ειχαν 2 πλευρες και μουσικα και θεματολογικα. απο τη μια το ΕΠΙΚ, warriors, live by the sword, Odin, Thor, Βαλχαλες, κλπ κλπ, κ απο την αλλη το ΜΕΤΑΛ, πετσινα, γαμηκουλες, η δυναμη του μεταλ στις φλεβες μας, γουερεβεργουιραιντιζμεταλγουιμπρινγκ, κλπ κλπ. οποτε, στην πορεια τους, αλλοτε ηταν η μια πλευρα τους “απο πανω” κ αλλοτε η αλλη. ε κ στην τελικη ενα μερος αυτων που αγαπαμε στους manowar ειναι αυτη η μεταλ κιτσαρια απου βγαζουν, κακα τα ψεμματα… οχι οτι ειναι “fake” (τι λεξη…) αλλα οταν ειναι μια μπαντα ΤΟΣΟ απολυτη, ε καπου θα της βγει και λιγο η γελοιοτητα, ειναι αναποφευκτο και δεν πειραζει…
Δεν θέλω να κάνω flame κτλ αλλά ότι και να ειπωθεί εδώ πέρα τραγούδια επικά κ δυσθεώρητα όσο τα Mountains, Secrets of steel , Bridge of Death, Each dawn i die, Battle Hymns κτλ δυστυχώς πιστεύω δεν θα ξαναγράψει κανένα συγκρότημα και ούτε φυσικά έγραψε ποτέ πέρα από τους Manowar! Πραγματικά με στεναχωρεί αυτή η αλήθεια αλλά χαίρομαι που είχα την τύχη να τα βιώσω! Η τριάδα Hail, Into κ Sign είναι σίγουρο ότι πιο επικό έχω ακούσει! Και αποτελεί και μια διαχρονική απορία μου. Πως όντως αυτοί οι rednecks έγραψαν τόσο μοναδική και ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη μουσική! Αν και ούτως ή άλλως η αμερικάνικη μέταλ σκηνή είναι γεμάτη αξιόλογους redneck συνθέτες.
Παντα θεωρουσα το Blood On Ice λιγο πιο επικο απο τα υπολοιπα.
Η καταταξη ειναι ως εξης:
Bathory - Blood On Ice
Manilla Road - Crystal Logic
Immortal - At The Heart Of Winter
Over and out!!!
Μια που το θρεντ αναφέρεται σε έναν και μοναδικό δίσκο, θα πω το κατεξοχήν άλμπουμ που μου έρχεται κατά νου στη σκέψη της “επικής μουσικής”…
Το οποίο soundtrack του Conan θα μπορούσε να είναι και η επιλογή μου ως προς το κορυφαίο soundtrack γενικά…
Στη συνέχεια θα επέλεγα τα Deliver Us απο τους Warlord και μάλλον το Twilight of the Gods απο τους Bathory.
+Ben Hur σάουντρακ…δεν το βάζουν τυχαία για intro των live τους οι Manowar:):!:
[CENTER][I]The story tells of raging winds
Black clouds gathered up high
And of lightning striking from a
Burning bloodred sky
The mountains crumbled to the seas
Earth shook the worlds collide
Ending the age of gods
Giving birth to our time
[I][B]And man lived and learned
The secret of steel[/B][/I][/I][/CENTER]
2 σε 1 ναουμ.Ε πρωτοτυπω και βαζω Twilight,Hammerheart,Into και Hail.Και Deathmaster και Νemtheanga και DeFeis να ρωτησετε αυτα θα σας πουν,μιλαμε για αξεπεραστες τελειοτητες.
Αν πρεπει αυστηρα ενα,μαλλον Twilight μονο και μονο για το ξεκινημα του Through Blood By Fuckin Thunder.[B][B][/B][/B]
Πάμε μωρή Κολοκύθα.
[I]For as long as the grass grows
For as long as the stream flows
And the sun shines down unto us
Only they who walks the clouds knows
For how long the wind blows
And the sky is blue above us [/I]
Τώρα γι’ αυτούς που λες, μόνο για τον DeFeis δεν παίρνω όρκο προσωπικά, αν τον ρωτήσεις για τον πιο επικό δίσκο μπορεί να σου πει και κάνα AOR. 
Επίσης, υπάρχει πιο γαμημένα επικό ριφφ στην ιστορία του σκληρού ήχου από το Under the Runes;
(ρητορική η ερώτηση φυσικά)
Summoning - Let Mortal Heroes Sing our Fame για μενα. Mετα Oath Bound και Minas Morgul. Αυτη ειναι επικιλα ρε!