Oι Εvergrey πραγματικά εκπλήσουν ευχάριστα μ’ αυτόν τον δίσκο! Φαίνεται πως η πιο heavy metal στροφή που πήραν με το προηγούμενο “Μonday Morning Apocalypse” με ευθύτερα τραγούδια συνεχίζεται πολύ πιο επιτυχημένα στο ολοκαίνουριο album τους, στο οποίο γράφουν πιο heavy συνθέσεις που όμως δεν παύουν να έχουν την prog νοοτροπία και το σκοτεινό συναίσθημα που τους χαρακτηρίζει. Οι Σουηδοί μας έχουν συνηθίσει σε ποιοτικές δουλειές όμως το “Τorn” ξεπερνά κάθε προσδοκία καθώς είναι πολύ δυναμικό, με τον Endglund να κάνει μερικές απ’ τις καλύτερες ερμηνείες του, οι κιθάρες είναι εξαιρετικές με τις μελωδίες να τραβάνε την προσοχή, τα refrains σε όλα τα τραγούδια να είναι από καλά εώς εθιστικά, τα πλήκτρα χρωματίζουν που και που όσο πρέπει, ενώ τα κομμάτια περιέχουν και καλές γέφυρες πράγμα σπάνιο στις σύγχρονες heavy metal συνθέσεις.
Κομμάτια σαν τα “Broken Wings”, “Soaked”, “Fear”, “When kingdoms fall”, “In confidence”, “Τοrn”, “Nothing is erased”, “These scars” σίγουρα θα αγαπηθούν, τόσο για την rock πλευρά τους αλλά και για το πάθος τους και το συναίσθημα που ακούγονται γνήσια. Δεν χρειάζεται να αναλύσω ένα-ένα χωριστά, εξάλλου όταν τα ακούσετε δεν θα θέλετε να τα ξεχωρίσετε αφού όλα είναι πολύ καλά. Πέρα από την ποικιλία μέσα στα ίδια τα κομμάτια, ο δίσκος σε κερδίζει γιατί είναι πολύ καλός και ως σύνολο αλλά και ως κάθε τραγούδι χωριστά, ενώ παραμένει heavy χωρίς να κάνει κοιλιά και συναισθηματικός χωρίς να γίνεται στιγμή γλυκανάλατος.
Oι Evergrey κυκλοφορούν ίσως τον πιο πλήρη δίσκο τους και τον καλύτερό τους μαζί με το “Inner Circle”. Αριστουργηματικό, σοβαρό power/prog που αξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω. Ήρθε η στιγμή να τους προσέξουν περισσότεροι, καθώς οι Evergrey είναι καλύτεροι απ’ τις περισσότερες μπάντες του είδους που έχουν υψηλότερη δημοτικότητα, κυκλοφορούν προσεγμένους και ποιοτικούς δίσκους χωρίς τυμπανοκρουσίες και επιπλέον έχουν προσωπικό ήχο. Με κέρδισαν.
Είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Ότι έχουν βγάλει μέχρι τώρα ήταν άψογο… έχουν τα πιο δυναμικά και εθιστικά ριφάκια που έχω ακούσει!
Για να δούμε τι λέει και αυτός ο δίσκος…
Οι Evergrey από άλμπουμ σε άλμπουμ γίνονται ακόμα καλύτεροι. Τo προηγούμενο το ακούω περισσότερο κι από παλιότερα τους (βλ. Recreation Day, Solitude Dominance Tragedy) Το Τοrn είναι κι αυτό πολύ καλό. Μπάντα εγγύηση!
Μακραν ο πιο ατελης. Μεγαλο φαουλ τα ανυπαρκτα πληκτρα, βασικο στοιχειο της μουσικης τους και λογος για τον οποιον τους αγαπησαμε. Το ακουσα περισσοτερο, τελικα δεν ειναι κακο album αλλα με τιποτα δεν ειναι ο Evergrey δισκος που θα κοψεις φλεβες. Θ’ ακολουθησει επισημη κριτικη αλλα δε βλεπω να γινεται καμια δραματικη μεταβολη. Σιγουρα βεβαια οσο περνα ο καιρος θα το χωνευω περισσοτερο.
Οσον παλι αφορα παλαιοτερες δουλειες, δηλωνω οπαδος τους απ τον πρωτο κιολας καιρο της κυκλοφορίας του Solitude Dominance Tragedy κι επειδη ακριβως τους λατρευω τοσο πολυ (σε σημειο που τοτε με Candlemass στο Sporting πιο πολυ πηγα γι’ αυτους), θελω κομματια που θα με κανουν να σκιζω φλεβες απο πωρωση κι οχι απλα να μ αρεσουν. To Monday ηταν καλο, καλο ειναι και τουτο, αλλα η μπαντα καποτε σημαινε πολυ περισσοτερα. Ωραια η μοντερνα προσεγγιση των τελευταιων, αλλα δυο καρπουζια δε χωραν κατω απο την ιδια μασχαλη. Σα να το χουν χασει καπως.
Edit: Επισης οσον αφορα προσωπικο ηχο, αν μου βρεις μπαντα που να φτανει εστω και λιγο την προσεγγιση επι Solitude, απο μενα οτι θες. Σα να γιναν πιο τυπικοι μη πω. Anyway, 4 μερες το χουμε στα χερια μας, προσωπικα δε μου φτανει. Θα επανελθω.
καλά τα λέει ο angmar. ακόμα και το artwork όσο πάει γίνεται πιο τυποποιημένο. επίσης, κάποιος που είπε για τα ριφάκια τους, ναι, εθιστικά πράγματι, αλλά αν κάποιος ήθελε να βρει ψεγάδια και στους παλιότερους ακόμα δίσκους θα ήταν τα ριφς λόγω της ανακύκλωσης τους. το προηγούμενο μού αρέσει αρκετά, λείπουν αρκετά στοιχεία evergrey που γι’ αυτά τους αγάπησα, αλλά έχει μέσα ορισμένες τραγουδάρες. από το νέο, στο λίγο που το άκουσα, δεν υπάρχουν ολόκληρα κομμάτια που θα με κάνουν λιώμα. πάνω απ’ όλα, για μένα τουλάχιστον, οι evergrey ήταν το συναίσθημα και σιγά σιγά αυτό αμβλύνεται, οπότε αρχίζω και τους χάνω.
Εγώ δεν το άκουσα πολύ το καινούργιο, 2 φορές μόνο αλλά σε γενικές γραμμές μου φαίνεται πολύ πλαστικό. Δυστυχώς αργά και σταδιακά από το In Search For Truth θυσιάζουν όλο και περισσότερο το σκοτεινό συναίσθημα των 2 πρώτων δίσκων για χάρη μιας πιο τυπικής prog προσέγγισης. Άψογο στήσιμο, επαγγελματικό αλλά και αρκετά άψυχο, απρόσωπο και τυποποιημένο.
Οκ η αλήθεια είναι οτι το γυρισαν στο πιο εμπορικό αλλα εμενα μου αρεσε αυτη η στροφή τους…Και δεν εγκλωβίστηκαν στον ήχο τους και επίσης δεν εριξαν την ποιότητα των συνθέσεων τους…
Αν το ζητούμενο είναι η καλή μουσική νομίζω πως τα κατάφεραν κι αυτή την φορά. Το Morning…μου φαινόταν το πιο αδύναμό τους. Τα πρώτα τους ήταν αρκετά πιο prog γι’ αυτό και τα πλήκτρα είχαν μεγαλύτερο ρόλο, όμως κι εδώ υπάρχουν κάποια “τρικ” που δημιουργούν ατμόσφαιρα.
Τι Inner Circle είναι εξαιρετικός δίσκος και το concept άψογο, νομίζω ότι εκεί έπιασαν το peak τους απο΄prog άποψη, δηλ άφησαν κατά μέρους τους αυνανισμούς στην ταστιέρα προς όφελος της ουσίας.
Μ’ αρέσει που έγραψαν πιο εμπορικά τραγούδια που όμως είναι heavy. Εξάλλου και τα παλιά συγκροτήματα μπορεί να έγραφαν απλές συνθέσεις αλλά σημασία είχε ότι ήταν καλές.
Ίσα ίσα που στο τελευταίο τους ακούω αρκετά ορεξάτους χωρίς να έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Καταλαβαίνεις ότι αυτό που ακούς είναι Evergrey.:thumbup:
ρε παιδιά, πραγματικά αυτό το “αυνανισμοί στην ταστιέρα” το βάζετε όπου κάτσει; πότε είχαν οι evergrey αυνανισμούς και ξάφνου, απλοποιώντας τις συνθέσεις, έπιασαν την ουσία; και παλιά απλές συνθέσεις έγραφαν, απλώς είχαν ψωμί ώστε να μην βαριέσαι. και σε γενικές γραμμές, ποτέ δεν ήταν prog.
1.Οι Evergrey συνεχίζουν στα χνάρια του Monday morning apocalypse,είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε οχι…Πλέον καταστάλλαξαν στο ύφος τους και μπορώ να πω οτι τους ταιριάζει απόλυτα…
2.Η φωνή του Εdlund εξακολουθεί να είναι φοβερη…
3.Ο δίσκος έχει πάμπολες επιρροές από Nevermore…(ειδκά στα ρυθμικά σημεία…)
4.Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη,τα ρεφραίν και οι μελωδίες ειναι κολλητικά όσο δεν πάει…
Το ακουσα καμια 20ρια φορες και δεν. Για μενα Davi δυστυχως παει στις απογοητευσεις της χρονιας. Ετοιμασου να κραξεις γιατι το review δε θα ναι θετικο…:?
Πoλύ κρίμα που απογοητευτικές εσύ man. Εγώ συμφωνώ με τον Davidian. Μου αρέσει πολύ το torn. Έχει πολύ όμορφες συνθέσεις μέσα. Μου ακούγεται αρκετά μελαγχολικό επίσης. Θα το ακούσω κι άλλο ,αλλά η εντυπωση μου είναι οτι πρόκειται για πολύ καλή δουλειά.
Παίδες -και κυριως προς Sokin- όπως εγραψα ειπα οτι “για μενα” δεν ειναι τοσο καλο. :yes: Ο καθενας μας εχει διαφορετικες προσδοκιες και σιγουρα μιλαει για τον εαυτο του. Δλδ δε μπορω σε καθε ποστμ να λεω ‘‘ΓΙΑ ΜΕΝΑ δεν ειναι καλο’’.:lol: Αυτα προς αποφυγη παρεξηγησεων.
Εννοείται πως δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις. Για όνομα του πανάγαθου james hetfield δλδ…
Απλώς το “ΠΟΛΥ κρίμα” έκανε μπαμ, ήταν χωριστά απο το υπόλοιπο κείμενο και όσο να΄ναι, προσωπική άποψη ήταν, αλλά έτσι όπως το έγραψες έδειχνε περισσότερο γενικευμένη και σα να περνάς γραμμή.
