Κατάλαβε κανείς μετά τη μεγαλειώδη εμφάνιση γιατί επανασυνδέθηκαν χωρίς τον Jim Martin? Kαταλάβατε ποιος είναι Ο κιθαρίστας των FNM?
Τα audio από τα 2 τελευταία live έχουν αρχίσει και κυκλοφορούν… :–
Μονο το From Out To Nowhere που βλεπω σφουγγαριζω τα σαλια μου απ’το πατωμα.
Ποσο θεοι μπορει να ειναι ρε γαμωτο?
Αν ανεβει το προχθεσινο οργιο στο rapidshare δωστε κανενα info γιατι βαριεμαι να το βλεπω κομματιαστα στο γιου τιουμπ
Διακοπές Vs Faith No More???
Σοβαρευτείτε…
[spoiler]Κυριακή, 14 Ιουνίου 2009
Rock In Idro Festival @ Palasharp, Milan
So, ξεκινήσαμε στις 12 το πρωί μια (πολύ) μικρή παρέα από το ξενοδοχείο που μέναμε, λίγο μακριά από το κέντρο του Μιλάνου, για να βρεθούμε στο όμορφο Palasharp, έναν συναυλιακό χώρο στα προάστια της πόλης, χωριτικότητας 15000 ατόμων περίπου. Τα ονόματα του festival? Faith No More, Limp Bizkit, Lacuna Coil, Bring Me The Horizon, Gallows, Parkway Drive, All That Remains, Your Hero. Θα πείτε τώρα, ποτς γκένεν και πήγες, δε τις ακούς αυτές τις μπάντες. Ε δεν έχει σημασία. Μόλις ανακοινώθηκε συναυλία Faith No More σε ακτίνα 1500 χιλιομέτρων από την Αθήνα, κλείσαμε κατευθείαν. Άξιζε?
Χα. Πάμε απ’την αρχή τα του φεστιβάλ:
Πρώτα βγήκαν δυο ιταλικές μπάντες, οι Idols are dead και Your Hero. Πολύ ταλαντούχοι, στο χώρο του metalcore κινούταν, για ζέσταμα ήταν μια χαρά, και ο κόσμος ακολουθούσε τις παροτρύνσεις των τραγουδιστών για moshpit και wall of death (!). Γενικά, αν αυτές οι μπάντες ήταν ελληνικές και παίζαν στην Ελλάδα support σε κάποιο συγκρότημα, καταλαβαίνετε μπουκάλι που θα είχαν φάει…
Στη συνέχεια βγήκαν οι All American Rejects, από τους οποίους δεν είχα ακούσει νότα στο παρελθόν. Καλοί σε αυτό που κάνουν, δεμένοι, η μουσική δε μου κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά τι να κάνεις, είμαι και περίεργος σε αυτά.
Σειρά των Parkway Drive: τους περίμενα τελείως φλώρους, λόγω ονόματος και image, αλλά τελικά είναι καλοί κάφροι! Και το κοινό από κάτω γούσταρε αρκετά, γενικά φάνηκε ωραία μπάντα.
Μετά βγήκαν οι Gallows, τους οποίους δεν ήξερα καν σαν όνομα. Δε ξέρω πως ονομάζεται το είδος που παίζουν, αλλά για live οι τύποι είναι γαμάτοι. Ο τραγουδιστής καλό πρεζάκι, κάποια στιγμή κατέβηκε στο κοινό, ζήτησε να γίνει circle pit γύρω του, και τραγούδαγε στη μέση! Γαμάτος, αλλά γενικά με χάλασε λίγο η φάση που σπάσαν τα όργανά τους στο τέλος, κλισέ.
Bring me the Horizon, αστείοι, ειδικά ο τραγουδιστής.
Στους Lacuna Coil άρχισα να κατεβαίνω προς το κάγκελο, για μια καλή θέση στους Faith No More. Όσοι είχαν ξενερώσει με το λάηβ της Αθήνας και την ξενέρωτη Σκάμπια, να πω ότι στη χώρα της μια χαρά τα βγάζει. Γαμάτα παίξανε, αν και δε μ’αρέσει και τόσο η μουσική τους, σίγουρα πάντως ήταν επαγγελματικότατη εμφάνιση, και ο κόσμος ήξερε τα κομμάτια, άρα η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη.
Limp Bizkit: Εντάξει, εδώ τι να πω. Κάποτε έκραζα, τελευταία άρχισα να γουστάρω κάπως, μετά από αυτό το λάηβ, με κέρδισαν ολοκληρωτικά. Ο τύπος είναι σταρ, μεγάλη μορφή. Και ο Durst και ο κιθαρίστας βασικά, ο οποιός βγήκε με φοβερή μεταμφίεση. Αλλά μόλις είδα Durst στη σκηνή, κατάλαβα ότι αν ήμουν φαν της μπάντας, θα ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Και μπλουζάκι Faith No More ο θεούλης. Προσκυνάω.
Με τούτα και με κείνα, ήρθε η ώρα να κινηθώ όσο πιο κοντά γινόταν στη μεγάλη μου αδυναμία, τον Bill Gould. Σχεδόν κάγκελο λοιπόν και αριστερά της σκηνής, περιμέναμε αρκετή ώρα να τελειώσουν οι ετοιμασίες της μπάντας, ανάμεσα σε γυμνούς μεθυσμένους Ιταλούς και καθυστερημένες Παττονίτσες. Όχι και το καλύτερο πράγμα, believe me. Η αναμονή φάνηκε αιώνας, μέχρι που κάποια στιγμή τα φώτα χαμήλωσαν, για να βγει πρώτος ο Roddy Bottum στη σκηνή και να γνωρίσει την αποθέωση από 15000 μεθύστακες, και να ξεκινήσει να παίζει τις πρώτες νότες του Reunited. Σειρά του Gould, μετά ο Puffy με άσπρες τζίβες (L), Hudson με ξυρισμένο κεφάλι. Και μετά, Πάττον. Γυαλιά ηλίου, σακάκι Βασίλη Παϊτέρη, μαγκούρα, αυτοσαρκασμός. Και πλησιάζει το μικρόφωνο, για να βγάλει το πιο γλυκό φαλσέτο έβερ, και κάπως έτσι να ξεκινήσει το παραλλήρημα στο κοινό, και η καλύτερη μέρα της ζωής μας. Το Reunited δίνει τη θέση του στο The Real Thing, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever, και κάπου εκεί καταλάβαμε τι θα πει Ιταλικό κοινό: Μηδεν γνώση αγγλικών (:p), ιδρώτας, κανένας δε φόραγε μπλούζα, και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να κάνουν μπάχαλο και να φωνάξουν “Φέητ νο μορ” και “Μικέλε!!!”. Νταξ δε μας χάλασε, συναυλία είναι, υπάρχουν και αυτά, αλλά νομίζω τελικά ότι αν ήμουν λίγο πιο μακριά από τη σκηνή, η καύλα θα ήταν 4πλάσια.
From out of Nowhere, Land of Sunshine, Caffeine, πανικός, βρίσκομαι σχεδόν στο κάγκελο και καταριέμαι ένα ολόκληρο έθνος λόγω του ζουλήγματος (φλώρος γαρ), και ώρα για Evidence. Στα Ιταλικά όμως, fuck my life, δε θα τραγουδήσουμε. Στα Ιταλικά και όλη η επικοινωνία του Πάττον με το κοινό, δεν ακούσαμε λέξη στα Αγγλικά, και είχε πλάκα να τον βλέπεις να λέει αστειάκι, να μη καταλαβαίνεις Χριστό, αλλά όλοι γύρω σου να ψοφάνε στα γέλια 
Poker Face, το πρώτο τραγούδι που είδα μεγάλη μερίδα του κοινού να τραγουδάει 
Γρήγορα όμως έδωσε τη θέση του στο Chinese Arithmetic, που δεν έδειχνε να γνωρίζει κανείς. Και σειρά του καλύτερου ριφφ ΕΒΕΡ: Surprise! You’re Dead. Πανικός ξανά. Αστειάκια μεταξύ Patton και Puffy, γενικά και οι 5 δείχναν να έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους, μόνο ο Hudson μου φάνηκε λίγο απόμακρος. Με το Easy ήρθε ξανά η ώρα να χαλαρώσουμε και να τραγουδήσουμε (όσοι ξέραμε Αγγλικά :|), και ήρθε η πρώτη έκπληξη για μένα: Ashes to Ashes. ΠΩΩΩ! Καύλα! Και από κει, Midlife Crisis, δεύτερη φορά της ημέρας που είδα μεγάλο μέρος του κοινού να τραγουδάει, επιτέλους. Νομίζω κάπου εδώ ήταν που ο Πάττον άρχισε να σφυρίζει το ρυθμό του γνωστού Popcorn, τρελό γέλιο Το Introduce Yourself δε φάνηκε να το αναγνωρίζει κανείς από κάτω,
δεν έδειχνε να τους αρέσει και πολύ μάλιστα, γιατί δε μπορούσαν να χοροπηδήξουν και να κάνουν πιτ Του οποίου πιτ ήρθε η ώρα, στο Gentle Art Of Making Enemies: χαμός ξανά, και καταλάβαμε ότι εν έτει 2009, ο 41χρονος Πάττον είναι στην καλύτερη περίοδο της ζωής του, φωνητικά. Όσοι είστε φαν ειδικά αυτουνού, μη χάσετε με τίποτα το λάηβ στο Λυκαβηττό. Anyway, δεύτερη έκπληξη της βραδιάς: I Started A Joke!!! Οι Ιταλοί έδειξαν να αδιαφορούν (εεεε…), και περνάμε στο αγαπημένο μου Faith No More τραγούδι: King For A Day. Πλέον αδιαφορούσα και για τα μπουκέτα που έτρωγα στο κεφάλι. Σειρά του Be Aggressive, για να αρχίσουν όλοι να με κοιτάνε σαν εξωγήινο που ήξερα να κάνω το spelling του ρεφρεν (γενικά σε αυτή τη χώρα, το Αγγλικό δε το τιμάνε πολύ). Αλλά μετά ήρθε η ώρα τους: Epic! Τρίτη φορά που όλο το κοινό τραγουδούσε.
Οι ΦΝΜ κατεβαίνουν από τη σκηνή λέγοντας θενκ γιου και γκουναητ, αλλά φυσικά κανείς δε κουνήθηκε από κάτω, για να βγουν μετά από 5 λεπτά και να παίξουν Chariots of Fire (!) και Stripsearch, και τελικά να κλείσουν με WE CARE A LOT ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Καύλα ξανα. Αλλά η τελευταία της μέρας. Μιάμιση ώρα μου είπανε, αλλά μου φάνηκε σαν εικοσάλεπτο. Νταξ, φεστιβαλ ήτανε, το περιμέναμε, παράπονο ούτε για αστείο.
Καλύτερο λαηβ που έχω δει στη ζωή μου, χαλαρά.
Και όσοι λέτε ότι Faith No More = Patton, suck my balls. Οι ΦΝΜ είναι πεντάδα, 5 ξεχωριστές μορφάρες που γεμίζουν τη σκηνή και δε ξέρεις ποιον να πρωτοκοιτάξεις. 9,10,11 Αυγούστου εγώ θα είμαι στο Ελ. Βενιζέλος και θα τους ψάχνω για αυτόγραφο. Ειδικά τον Billy.
υγ1: Φτάνοντας Μιλάνο, είδαμε Limp Bizkit στο αεροδρόμιο Ο Durst με την οικογένειά του σε υβριδικό βανάκι, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, ταξί Φίρμες…
υγ2: Οι Ιταλοί δε ξέρουν Αγγλικά.
υγ3: Όλοι όσοι λέτε για το Ελληνικό κοινό, ότι είμαστε οι πιο τρελαμένοι στον κόσμο και λοιπά κλισέ, απλά δεν έχετε πάει εξωτερικό.
υγ4: Θα έδινα και τα τριπλάσια από όσα λεφτά έδωσα συνολικά για να τους ξαναδώ, και εσείς το σκέφτεστε για 40-50 ευρώ στο Λυκαβηττό? Τζιζας…
υγ5: Κωνσταντινούπολη κανείς?[/spoiler]
λέει πόσο του στοίχησε η χρονομηχανή για να πάει στον Αύγουστο;
κλώνε σ’αγαπάω! 
O Shaman εμίλησε σοφά (και μας σηκώθηκε ακόμα περισσότερο) :bounce:
λαθάκι το οποίο θα διορθώσω, εκεί έμεινες κι εσύ?
χεχε, όχι ρε, απλά κόλλησα στην αρχή γιατί το κοίταζα και κάτι δεν μου πήγαινε καλά…
πλάκα είχε…
περιμένουμε και ανταπόκριση έλλανορ από νοβαροκ… 
Τους είδα. Γύρισα ηλιοκαμμένος και με ένα καφάσι γεμάτο μουσικές εμπειρίες. Ανταπόκριση με καυτές λεπτομέρειες απο όλο το νόβαροκ και φυσικά την εμφάνιση των FNM (με φώτος και βίντεο που τράβηξα!) προσεχώς! (σήμερα είμαι λίγο πτώμα)
Ας πω απλά αυτό για τώρα:
ναι λοιπόν, και στο live o Patton είναι εξωπραγματική μορφή, απλά…
Ορίστε λοιπόν. Δε θα πω πολλά, δε χρειάζεται. Τα βίντεο που τράβηξα αρκούν πιστεύω.
Πάρτε να καυλώσετε.
Reunited (απλά ανατριχίλα)
Cuckoo For Caca
Το σέτλιστ:
1. Reunited (Peaches & Herb cover)
2. The Real Thing
3. Land of Sunshine
4. Caffeine
5. Evidence
6. Chinese Arithmetic
7. Cuckoo for Caca
8. Easy (Commodores cover)
9. Ashes to Ashes
10. Midlife Crisis
11. Introduce Yourself
12. The Gentle Art of Making Enemies
13. Be Aggressive
14. Epic
15. Just a Man
Encore:
16. Chariots Of Fire/Stripsearch
17. As the Worm Turns
!!!
AS THE WORM TURNS ΜΑΛΑΚΕΣ.
ας γκρινιαξω λιγο.ειναι καπως μικρο ή μου φαινεται?:-k
Αμα ειναι σε φεστιβαλ το βλεπω λιγο λογικο.
στο download ομως παιξανε 22 τραγουδια αν δεν κανω λαθος?:-s
10 αυγουστου απλα:respect::respect::yahoo::yahoo::thumbup::thumbup:
Μike patton is god
Μαιστα, μια στο τοπικ των eyehategod και μια στο τοπικ των faith no more msn?:lol: