Πρώτη φορά που χάνω live τους στην Αθήνα γαμώτο… 
Πάμε τώρα λίγο αναλυτικά για μια μεγάλη βραδιά…
Ο κόσμος αρκετός, αν και όχι ιδιαίτερα εκδηλωτικός, μάλλον έχουμε καλομάθει, ε;
Ο ήχος για δεδομένα του Fuzz ήταν καλός και δε σηκώνω κουβέντα…κατάντια να το λέμε έτσι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια…
Parthian shot. Ξεκινάνε να παίζουν και διαπιστώνω ότι δεν είναι το στυλ μου. Και σε δύο κομμάτια (όχι ότι έπαιξαν και πολλά) κάθομαι και τους χαζεύω. Ακόμα δεν ήταν το στυλ μου, αλλά ήταν κάτι ΚΑΛΟ. Εξαιρετικός ο τραγουδιστής (ο τύπος βάζει κάτω πολλούς) και τρομερός ντράμμερ επίσης. Τους αβάνταρε και ο καλός ήχος.
Silent wedding. Ακριβώς το ανάποδο από πάνω, ήταν το στυλ μου, αλλά δεν βοηθήθηκαν από τον ήχο και ειδικά μέχρι τη μέση, δεν ακούγονταν καθόλου. Κρίμα γιατί φαίνονται (και είναι) καλοί.
Fates warning. Έχοντας χάσει μόνο την πρώτη τους συναυλία με τους Sanctuary, μπορώ άφοβα να πω ότι υπολείπεται μόνο από την επόμενη τους το 99. Μεγάλη και απρόσμενη έκπληξη η εμφάνιση του Ray της καρδιάς μας. Σε πολύ καλή κατάσταση και ο Jim (που ένα του χαμόγελο αποτελεί είδηση για τους φανς), σταθερή αξία ο Vera, γνωστός και μη εξαιρετέος ο Bobby (ρε παιδιά χρόνια παίζει εδώ, ας μη μας χαλάει τώρα)και ο νέος φυσιολογικά ψαρωμένος, αλλά έπαιξε καλά, όσο και αν δεν ακουγόταν πάντα…
Το σετλιστ δεν ξέφυγε από τα τετριμμένα, αλλά ήταν σωστά χτισμένο (ας θυμηθούμε το έγκλημα των Warlord, πχ…) και είχε μερικές εκπληκτικές στιγμές…
Highlights σε μια βραδιά με πολλές μεγάλες στιγμές: APSOG VI (μεγάλη ανατριχίλα) Still remains (εξαιρετικός ήχος και φοβερός Ray), Eye II eye (ομοίως)
Eίχε merch. Tην ώρα που μπήκα είχε δυο τρεις άσπρες XXL και πήγα να δω. Περίμενα και μόλις φτάνω ο τύπος μου λέει ότι είχε μόνο αυτή που κρεμόταν. Του είπα ότι τη θέλω, μου εξήγησε ότι ήταν το τελευταίο κομμάτι από όλη την περιοδεία και μου τη χάρισε…
Βαριεμαι να αναλυω, μαλλον καλυτερη φορα απο οσες τους εχω δει (με Theater και στο Parallels), απιστευτα συγκινητικη συναυλια. VI και Nothing Left To Say υπερανω σχολιασμου.
Υ.Σ. Κομπλε ηταν ο ηχος χθες. Συμφωνοι, καποιες φορες χανοταν ο νεοπας, αλλα συνολικα ειμαι ικανοποιημενος με το ηχητικο αποτελεσμα.
Εγώ πάλι δεν πέρασα καλά χθες. ο ήχος με ‘‘σκότωσε’’. ήμουν κέντρο 10 μέτρα από την σκηνή και ‘‘έφαγα’’ το μπάσο της ζωής μου. o Ray έχασε μερικά. επίσης με χάλασε η διάφορα στο επίπεδο της ποιότητας των παλιών κομματιών με τα καινούργια. θα μου πεις ‘‘χθες περίμενες Πάνο να το δεις?’’. όχι, μάλλον με πήρε από κάτω με τον ήχο και όλα μου έφταιγαν. σε ένα τόσο ‘‘μεταλλικό’’ από πλευράς κατασκευής χώρο νομίζω ότι όσο πιο heavy είσαι τόσο πιο πολλά προβλήματα έχεις. πάντως ότι παίζουν από το A.P.S.O.G. και η …ενδεκάτη ώρα ότι και να γίνει θα είναι έργα τέχνης και αυτό το βιώσαμε και χθες. Χάρηκα και με τον κόσμο. Αρκετός!!! Έχουν τρομερή συσπείρωση να πω την αλήθεια οι fans των Fates Warning.
Τοξικέ αν φόραγες την DIADL μπλούζα παίζει να σε είδα και να μην ήξερα ότι ήσουν εσύ, I’ll keep in mind.
Στα του λάιβ. Ενδιαφέρουσα η νέα διαμόρφωση του Fuzz (πάντα μετράει περισσότερο χωρίς κάγκελο) αλλά ο ήχος ειδικά στην αρχή τα ίδια και χειρότερα, ειδικά στους Parthian Shot(που τσιμπήσαμε και το promo τους που μοιραζόταν τζάμπα στην είσοδο) ο ήχος ήταν ότι χειρότερο έχω βιώσει απ’ αυτά τα θέμα. Οι οποίοι Parthian Shot, με τουλάχιστον αξιοπρεπές λαρύγγι(που εμένα προσωπικά μου φάνηκε λίγο run of the mill), δεν κατάφεραν να με τραβήξουν-δεν τους βοηθούσε κι ο ήχος καθόλου πάντως, υποτίθεται ότι υπήρχαν και πλήκτρα στην μπάντα! :lol: Εν πάσει περιπτώσει, θα δούμε και το ηχογραφημένο τους υλικό και θα κρίνουμε. Silent Wedding είχα ακούσει καλά λόγια κι είχα μια απορία να τους δω. Σε αντίθεση με πριν, εδώ η ώρα πέρασε νεράκι για μένα. Με τον ήχο πάλι να μην είναι στα καλύτερά του (η κιθάρα με το ζόρι (δεν) ακουγόταν, κατά βάση τώρα είχαμε μόνο πλήκτρα) αλλά γενικά πιο ελαφριά μίξη, η μπάντα ούτως η άλλως ήταν περισσότερο prog παρά metal(αν και κάποιος θα μπορούσε να διακρίνει ίχνη από ήχο Symbol of Life) Το (μικρό μάλλον) σέτλιστ περιελάμβανε και διασκευή στο Gutter Ballet των μεγάλων Savatage, την οποία και ευχαριστηθήκαμε δεόντως.
Στο κυρίως πιάτο τώρα, γιατί αν πεινάς τι να σου κάνουν τα ορεκτικά. Είχαμε δει και ακούσει απ’ τα καρντάσια για φοβερή απόδοση της μπάντας, αλλά εννοείται ότι κράταγα μικρό καλάθι γιατί ας πούμε ότι όσο κι αν τους αγαπάμε, ε η κατάστασή τους δεν είναι κι η καλύτερη δυνατή. Δεδομένων των συνθηκών λοιπόν, μας πήραν και μας σήκωσαν, ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ. Ο Jim ειλικρινά πιστεύω ότι πήρε κάποιο μπλε χαπάκι, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια κινητικότητα. Από δω, από κει, να οργώνει την μεριά του, να ψιλοχαιρετάει κόσμο, να σχηματίζουν τα χείλη του στίχους(!), wtf man.
Ο Ray πάλι λες και έκανε συμφωνία με τον διάβολο να δίνει δόντια να του δίνει φωνή(okay, that was bad), απίστευτος πραγματικά σε σχέση μ’ αυτό που περιμέναμε, στο Life In Still Water τον έβλεπα να βγάζει ΟΛΕΣ τις ψηλές, κοιταζόμασταν με τον martian σε μια φάση μάλλον ακραίου σοκ. Στο Down To The Wire παίζει να είμαι ο μόνος που τινάχτηκα λες κι έπαθα ηλεκτροσοκ, ομολογώ ότι είναι στις μεγαλύτερες αδυναμίες μου απ’ αυτή την μπάντα, γκάριζα τον ένα στίχο μετά τον άλλον με ότι φωνή είχε μείνει, μου έφυγε μεγάλο απωθημένο που το άκουσα ζωντανά. APSOG VI από τις λίγες στιγμές που legitimately με πήραν τα ζουμιά, δέος απλά και το αποκορύφωμα της νύχτας. Eleventh Hour και Nothing Left to Say επίσης μεγάλες στιγμές, αλλά είχα εξουθενωθεί λίγο ψυχολογικά. 
Still Remains που το περίμενα να είναι απ’ τα highlights ομολογώ ότι έχανε αρκετά ως πολύ από την έλλειψη πληκτρά(Kevin Moore, anyone?), αλλά ακόμα κι έτσι πολύ μεγάλο κομμάτι, πανέμορφο για όσο κράτησε. Για το τέλος μας είχαν κρατήσει σπέσιαλ (προβλέψιμο; ) καλούδι με το Eye to Eye, δυστυχώς οι μπροστινοί είχαμε σποιλεριαστεί από το σετλιστ στην σκηνή(το οποίο και φρόντισα τεχνηέντως να τσιμπήσω μετά το λάιβ 8) ), αλλά και πάλι εννοείται ότι είναι πάντα ευπρόσδεκτο. 
Για το τέλος μια που δεν είπα τίποτα ακόμα, μια μνεία στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Joey Vera - ο τύπος κάνει κέφι μόνος του, μόνο τις γκριμάτσες του όταν παίζει να δεις, και ΤΙ ΓΚΡΟΥΒ ΓΑΜΩΤΟ, ηχάρα - και το χταπόδι Bobby Jarzombek, στον οποίο δεν εστίασα τόσο όσο το ‘11 ομολογώ, ήμουν λίγο χαμένος, αλλά στο I Am που γενικά χαλάρωσαν τα πράγματα, τον βλέπαμε να κάνει τους κλασικούς παπάδες. Τέλος ο μικρός ο Abdow (το πέτυχα; ) μια χαρά στάθηκε, αν και να πούμε ότι ο ήχος (που κατά τ’ άλλα ήταν πολύ καλύτερος από το αναμενόμενο με βάση τα αρχικά δείγματα) τον έκρυψε πολύ, πράγμα που φάνηκε ιδιαίτερα σε κάποια σόλο. Η αλήθεια πάντως είναι ότι όλοι θέλαμε τον Aresti εκεί.
Τέλος, κρίνοντας κι από ένα άλλο σχόλιο άνωθεν νομίζω ότι επιβεβαιώθηκα για το I Am, μέτριο κομμάτι, είναι κρίμα να παίρνει τον χρόνο που θα μπορούσε να γεμίσει με κάτι καλύτερο. Firefly και One Thousand Fires πάντως κατ’ εμέ κόλλησαν τέλεια στο σετ.
Τεσπα, that’s all folks. Άντε να τους ξαναδούμε του χρόνου και να 'ναι όπως τώρα, crossing fingers. Και να παίξουν Anarchy Divine.
Cheers και σταυρωτά φιλιά στους γνωστούς άγνωστους.
[SPOILER](σοζ για το σεντόνι)[/SPOILER]
Τη φόρεσα τη μπλούζα και δεν είδα και κάποιον άλλο να τη φοράει, μάλλον εμένα είδες, ήμουν 3-4 μέτρα από τη σκηνή μπροστά από Matheos περίπου.
Το I am είναι το μόνο κομμάτι που τράβηξα βιντεάκι και δεν είναι τυχαίο, αν και στο δίσκο μου άρεσε…
Και στο Nothing left to say, o Ray έχασε λίγο τους στίχους και οι γκριμάτσες του τα έλεγαν όλα…αλλά γιατί δεν παίζουν ποτέ την τελευταία στροφή; Εκεί είναι το ζουμί ρε πούστη μου…
Χαλαρά είναι από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει την τελευταία δεκαετία και λέτε ότι θέλετε…
Αμ έλα ντε.
Ε, ας σεντονιαστούμε κι εμείς.
Parthian Shot: Απ’ τα λίγα πράγματα που κατάφερα ν’ ακούσω, συμπαθητικοί μου φάνηκαν, χωρίς να με κάνουν να τρελαθώ. Θα ρίξω, ένα αυτί στο EP τους πάντως, για να 'χω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Στα μείον ο απαράδεκτος ήχος, πολύ μπουκωμένος με τα μπάσα στο θεό και τα πλήκτρα θαμμένα στα τάρταρα της κολάσεως.
The Silent Wedding: Εδώ είχαμε ακριβώς το αντίθετο, με τα πλήκτρα να ακούγονται αλλά να ψάχνουμε την κιθάρα και το μπάσο. Ωραία μπάντα, εμφανώς πιο δεμένη απ’ τους Parthian Shot, απλά απ’ την εμφάνισή τους μου έμεινε μόνο η διασκευή στο “Gutter Ballet” η οποία αν μη τι άλλο ήταν το καταλληλότερο ζέσταμα για τον αρμαγεδδώνα που ακολούθησε.
Fates Warning: Όπως ξαναείπα, από την ανυπομονησία μου είχα για πρώτη φορά πριν από συναυλία τέτοιο σφίξιμο στο στομάχι. Τελικά, αυτό το “ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ” που γράφει ο αγαπητός κύριος Moonchild άνωθεν, πρέπει να ανταλλάχτηκε γύρω στις 30-40 φορές στην ομήγυρη των γνωστών αγνώστων μετά απ’ το λάιβ. Στα επιμέρους τώρα, από άποψη απόδοσης και αναλογιζόμενοι ότι δεν έχουμε 1990, η μπάντα σάρωσε τα πάντα. Ο Ray παραδόξως ήταν σε μεγάλη φόρμα, δεν τον πήρε το μάτι μου να χώνεται πίσω απ’ τους ενισχυτές για τσιγάρο και απέδωσε εξαιρετικά στο μέτρο του δυνατού ακόμη και τα πιο απαιτητικά κομμάτια. Εννοείται πως δεν περίμενα να βγάλει την τσιρίδα στο “of the moment we met” σημείο του “Eye To Eye” οπότε μάζευα τα σαγόνια μου με την όλη παρουσία του αν και δεν έχω μέτρο σύγκρισης με παλιότερες εμφανίσεις τους. Ο Matheos, σαν από παράλληλο σύμπαν, ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ τους στίχους, γέλαγε, πήγαινε λίγο πάνω-κάτω στη σκηνή, χειροκροτούσε το κοινό, μας χαιρέτησε δια χειραψίας στο τέλος εμάς που κρεμαστήκαμε μπροστά στη σκηνή (κατάφερα να του ψελλίσω ένα “thank you” που αμφιβάλλω αν άκουσε μέσα στη βαβούρα) και ηχητικά και παικτικά ήταν (προφανώς) εξαιρετικός. Ο Vera είναι ένα θηρίο του μπάσου, με ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ ήχο, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ groove και cult γκριμάτσες την ώρα που παίζει. Για τον μεγάλο Jarzombek δε θα ξαναγίνω γραφικός λέγοντας πόσο θέουλας είναι, απλά ο τύπος πήρε σκαλπ. Και έπαιζε και ξυπόλητος. Δε μου ‘δωσε τη μπαγκέτα όμως ο μαλάκας αν και έσκουζα (με κλεισμένη φωνή) συνέχεια και στο επόμενο λάιβ θα φάει ξύλο. Ο Abdow, τέλος, ως αντι-Aresti, απ’ όσα κατάφερα να ακούσω μια και σε φάσεις εμείς που καθόμασταν στη μεριά του Matheos τον χάναμε, ήταν καταπληκτικός τεχνικά, γέμισε το κενό του Frank αν και (αναμενόμενα) ψαρωμένος.
Από άποψη setlist, και πέρα απ’ τις προσωπικές επιθυμίες και απωθημένα του καθενός (πρώτος απ’ όλους εγώ με “Ivory Gate Of Dreams”), δεν πιστεύω ότι κάποιος έφυγε παραπονεμένος. Το δάκρυ κορόμηλο σε στιγμές, απίστευτα συναισθήματα σε “The Eleventh Hour”, “APSOG Part VI”, “Nothing Left To Say” ενώ στο φινάλε με “Eye To Eye” εκπληρώθηκε ένα απωθημένο μια και εδώ και καιρό παρακαλούσα να χωθεί κι αυτό στο setlist και τελικά παίχτηκε από 'κει που δεν το περίμενα :D. Ατοπήματα όπως η έλλειψη πλήκτρων (ε ρε και να ερχόταν ξαφνικά ως guest ο Kevin Moore τι θα γινόταν…) η το κόψιμο στροφών σε 1-2 κομμάτια (“Still Remains” και “Nothing Left To Say”) θαρρώ ότι δεν χάλασαν αυτό που έζησα αν και θα προτιμούσα κι εγώ κάποιο άλλο κομμάτι αντί του “I Am”.
Εν κατακλείδι, για 'μένα ήταν εμπειρία ζωής το χτεσινό, όντας και η πρώτη φορά που τους έβλεπα, και θα μείνει για πάντα στην καρδιά και το μυαλό μου. Χαιρετισμούς στους φορουμίτες που είδα ‘κείθε, εις το επανιδείν (martian να κανονίσουμε τη φτιάξη για Soul Cages). Angus ήσουν αυτός με τη μπλούζα Rush? Τοξικέ ήσουν από νωρίς έξω απ’ το Fuzz και ο μοναδικός εκείνη την ώρα με DIADL μπλούζα? Αν ναι, σας είδα both αλλά ως γνωστός ντροπαλούλης δεν μίλησα
Τη μπλούζα την πήρα μέσα στο φαζ και την φόρεσα πάνω απο την άλλη. Άρα δεν ήμουν εγώ…
Ο Ray έκανε το τσιγαράκι του και απορώ που δεν το είδατε, αφού όλοι είμαστε στην ίδια πλευρά. Μάλλον στο monument τον έκοψα να φουμάρει εκεί πίσω από τους ενισχυτές…
Ακόμα να πάρετε χαμπάρι ρε αρκουδέηδες ότι στο fuzz ο ήχος φτιάχνει πάνω στις κερκίδες; Άσε που εκεί δεν έχεις ιδρωμένα μαλλιά να πέφτουν πάνω στα μούτρα σου κατά το χεντμπάνγκη των μετάλλων 8)
Κατά τ’ άλλα, γάμησαν. Συναυλία εφάμιλλη του 2005. Συγκλονιστικός Alder, παρά τα όποια κοκοράκια και λαθάκια… Ήταν πραγματικά απολαυστικός και έδινε ψυχή σε όλη την εμφάνιση.
Και, ό,τι και να λέτε, το I Am μια χαρά κομμάτι είναι, με πραγματικά εξαιρετικό ντραμινγκ από τον μπόμπι.
Στις συναυλίες της χρονιάς εύκολα.
Λοιπόν…
Και οι 2 support μπάντες είχαν σοβαρά προβλήματα με τον ήχο.
Τους Parthian Shot τους πρόλαβα μόνο στο τελευταίο κομμάτι αλλά φάνηκε να τα καταφέρνουν ακόμα καλύτερα απο τότε που τους είδα κάτω απο τους Mayfair.
Αντίθετα οι The Silent Wedding δεν μου άφησαν τίποτα που να δικαιολογεί την ύπαρξη τους στη σκηνή εκείνο το βράδυ. Πάσχουν στη σύνθεση και ειδικά στην φωνή δεν έχουν αυτό που θα τους ανεβάσει. Και τους Savatage προσπάθησαν να τους τιμήσουν αλλά…
Στους Fates ο ήχος ήταν σαφώς ανώτερος απο την βραδια του Parallels. Απο εκει και πέρα σίγουρα ο χώρος του Fuzz έχει κάποιους περιορισμούς σε αυτό το θέμα. Αφού φροντίσανε π.χ. να φτιάξουν έξτρα χώρο πάνω στον εξώστη (γιατί το είχανε κλειστό δεν ξέρω) θα μπορούσαν να προσέξουν λίγο και την ακούστική.
Για μένα ήταν η 2η καλύτερη εμφάνιση τους - απλά δεν ξεπέρασαν την 1η μου φορά στο Gagarin απο το dvd. Εξαιρετικός ο Alder (σταμάτησε το φουγάρο;), Matheos και Vera άψογοι και διαχυτικοί (περίμενε κανείς singalong απο Matheos;), το παλικάρι ο σεσσιονάς ήταν άριστος στη δουλειά του, Jarzombek τεράστιος - μόνο στα πιο μελωδικά μέρη του Zonder θα έλεγε κάποιος ότι είχε κάποιο πρόβλημα αλλα μιλάμε για εντελώς άλλο στύλ.
Μια γαμάτη βραδιά απο μια αγαπημένη μπάντα - χαμόγελο μέχρι τα αυτιά για μια βδομάδα
Αίσχος! Φολς! Ξεπουλημένε! Τρέντουλα! Μόνο headbanging ρε!
λαιβαρα-μπανταρα-καλος ηχος.δεξια καγκελο.(τροπος του λεγειν).τους βρηκα και hotel.περιμενω παλι bobby να σκασει με riot.
Ήσουν ο τύπος με την μπλούζα “ΝΤΕΘ ΤΟΥ ΦΟΛΣ ΠΡΟΓΚ”; :Ρ
Εξαιρετικοί οι Fates, ο ήχος σίγουρα βοήθησε σε αυτό, ήταν πολύ καλύτερος από την “Parallels” περιοδεία. Ray σε μεγάλη απόδοση, πίστευα πως στην πορεία θα ζοριζόταν, αλλά τα έβγαλε πέρα μια χαρά. APSOG VI μεγάλη ανατριχίλα, η καλύτερη στιγμή του live. To μόνο που με χάλασε ήταν η έλλειψη πλήκτρων και τα “One Thousand Fires” και 'I Am". Για το “Fires” καταλαβαίνω πως το έπαιξαν πρώτο λόγω του DIADL, αλλά για εμένα είναι αρκετά αδύναμο για opening track συναυλίας, νομίζω πως το “One” είναι πολύ ιδανικότερο για αυτό το ρόλο. Είμαι ο μόνος που περίμενε πως και πως μήπως παίξουν το “O Chloroform”? 
Αυτο που σε πολλους δεν σας αρεσε το I Am δεν το χω πολυκαταλαβει πως και γιατι να πω την αληθεια. Τα νεα κομματια γενικα λειτουργουσαν καλα λαιβ πιστευω, απλα ισως φταιει το οτι ο δισκος ειναι ακομα πολυ φρεσκος εξ ου και οι χλιαρες αντιδρασεις
+1 σε guy fawkes για το “One”, κι εμείς το λέγαμε ότι για show opener είναι ό,τι πρέπει.
Angmar, παίζει κι αυτό που λες, εδώ γνωστός γερο-μπισμπίκης χρήστης κατέβαζε καντήλια όταν παίζαν το APSOG το '99
http://www.youtube.com/watch?v=69Mzbjb0AgU&feature=c4-overview&list=UUrXMsDKGozrPGAkxHncw-Vw point of view.
[B]ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΑΥΤΟΣ;;;;;;;!!![/B]
Φήμες λένε ότι μπήκε στον ίσιο δρόμο…