…υπέροχα:):!:
Τι έγινε ρε παιδιά, δεν τρέξατε να ακούσετε το stream; Ή δεν σας άρεσε;
Προσωπικά το άκουσα μια φορά στα πεταχτά και δεν ενθουσιάστηκα. Με χάλασε και το σόλο. Πολύ shredding. Γενικά πολύ μεταλίζει το κομμάτι. Και ούτε κατά διάνοια φτάνει ο Jarzombek τα επίπεδα Zonder. Ξαναλέω, όλα αυτά με μια πρόχειρη ακρόαση στα ηχεία του tablet.
Βασικά, θα έκανα ένα edit στον τίτλο του παρόντος. Κάτι μου λέει ότι δεν θα είναι αυτό που ο τίτλος λέει. Μακάρι να διαψευστώ…
Sent from my Nexus 10 using Tapatalk 4
Δεν πήρα χαμπάρι ότι βγήκε.:?
Το άκουσα 2-3 φορές. Μου άρεσε γενικά σαν σύνολο,καλό ρεφραίν,κλασικό Fates groove,ο Jarzombek θεωρώ πως πατάει πολύ πάνω στο στυλ του Ζόντερ,οπότε δεν ακούγεται κάτι τόσο διαφορετικό ρυθμικά,ενώ ο Άλντερ πολύ καλός επίσης. Μόνη ένσταση όπως και του Raziel που είδα παραπάνω είναι το παντελώς άκυρο σρεντοσόλο που με ξένισε αρκετά και θεωρώ πως δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Για να δούμε και το σύνολο…
__Καλό το πρώτο δείγμα!
__Μ’ αρέσει πολύ η κιθαριστική δουλειά, αλλά όντως, ενώ στην αρχή καταλαβαίνω τι θέλει να κάνει και δε με ενοχλεί καθόλου το σρεντάρισμα (ίσα-ίσα) μετά και το παρακάνει και δεν είναι τόσο πετυχημένη η συνέχεια κατά τη γνώμη και το γούστο μου φυσικά
__Ολοι ωραίοι (εκτός από το μπάσο που από το λαπτοπ και το στίμιν, πού να τ’ ακούσω)! αναμένουμε όλο το πόνημα.
__α, και εγώ γουστάρω πολύ ΚΑΙ εξώφυλλο και το σάιτ τους. και το βρίσκω και πολύ φέιτς γόρνινγκ κατά κάποιο τρόπο (μου θυμίζει και no exit).
Το είχα πετύχει στο progsphere, αλλά έπρεπε να φύγω και μετά είχε κατέβει η σελίδα. 
Τώρα το άκουσα από blabbermouth λίγο, Jarzombek κλασικό χταπόδι, Alder αξιοπρεπής (πιστεύω ότι στουντιακά έστω δεν θα απογοητευτούμε), η εισαγωγή δυστυχώς μέχρι να μπουν οι κλασικές clean κιθάρες του Matheos μου φάνηκε πολύ Θιατερική και χωρίς hook. Το shredding εκτός τόπου και χρόνου από ένα σημείο κι έπειτα, ειδικά όσο σκέφτομαι το αρχικό μπάσιμο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι πιο μεγαλειώδες και μελωδικό, και το κομμάτι το κουβαλούσε ο Alder μελωδικά(πολύ όμορφες γραμμές στο ρεφρέν), δεν με τράβηξε όσο ήθελα. Πάντως στον δίσκο σίγουρα θα ακούγεται διαφορετικά, και λόγω παραγωγής και λόγω του ίδιου του δίσκου σαν ενιαία μουσική οντότητα.
Πάντως αν αυτό το δείγμα μπορεί να ληφθεί για συμπεράσματα έχω αρχίσει να έχω μικρές αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Aresti βοηθάει την παρούσα μορφή των Fates ή τα μέρη του απλά πιάνουν χώρο.
Βάλτε ένα λινκ ρε παιδιά…
Καλό κομμάτι αλλά δεν με ενθουσίασε όσο περίμενα. Παίζει ρόλο και το ότι έχω μέτρο σύγκρισης το ‘Sympathetic Resonance’. Κατα τ’αλλα υψηλού επιπέδου prog κοντά στο ύφος του Disconnected.
Ο Jarzombek είναι ο πιο κατάλληλος για τη θέση του ντράμερ στους FW.
Ο Aresti επαναφέρει τα σόλο στο ρεπερτόριο τους… ίσως γι’ αυτό να μας φαίνεται λίγο παράξενο γιατί έχουμε να τα ακούσουμε αρκετό καιρό.
Βγήκε το Firefly λοιπόν. Ε αυτό, ναι! Συνταγή FWX, μελωδίες για σεμινάριο, σολάρα, ανατρίχιασα λιγάκι γενικά. Τίποτα λάθος, όλα κυλάνε ονειρικά. Τα λέμε τον Σεπτέμβρη. :bye:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ReoQw9ua9_Y
Πραγματική απογοήτευση ότι έχουμε ακούσει από τους τεράστιους και πολυαγαπημένους Dream Theater και Fates Warning μέχρι στιγμής. Ακίνδυνη, νερόβραστη τραγουδοποιία, κλισαρισμένοι, πράγματα που δεν τους πάνε καμία, τι να πω, δεν φτιάχνουν τίποτα ενδιαφέρον. Δεν θελω να γίνει έτσι, αλλά φοβάμαι μήπως μείνουμε με τους Haken και τους Leprous φέτος.
Έντιτ: ποιο FWX ρε Moonchild; Το FWX ήταν όλο μινόρε και χέβι σκοτάδι. Αυτό μοιάζει στο FWX μόνο καθαρά στον ήχο, πως ακούγεται π.χ. η κιθάρα. Κατα τ’αλλα θα μπορούσε να είναι b-side του Inside Out ή ένα απλά καλό κομμάτι των Redemption. Πολύ εξωστρέφεια μέχρι στιγμής επίσης απο το πιο εσωστρεφές μέταλ συγκρότημα. Ελπίζω ν’ακούσω όλο το αλμπουμ και να την “ακούσω” διαφορετικά πάντως.
Συμφωνώ περί ασφαλών και κλισέ τραγουδιών, με την διαφορά ότι το Enemy Inside σε ξεσηκώνει και έχει και τραγουδίσιμο ρεφραιν… το Firefly ήταν απόλυτα βαρετό.
Nα σου πω την μαύρη αλήθεια ξέρεις τι σκέφτηκα μόλις το άκουσα; Ρε Πετρούτσι παπάρα που σε λατρεύω παθολογικά πανάθεμά σε, έχεις ακούσει με τους τόνους ρε μπάμια Dixie Dregs, Al Di Meola, Return to Forever, Yes, Rush και δε συμμαζεύεται. Ε ΠΑΙΞΤΑ ΡΕ ΠΑΠΑΡΑ και άσε την παρλαπίπα:!:. Εντάξει θα μου πεις single, οκ…θα τα παίξει όμως αλλού στο άλμπουμ; 
To βασικό πρόβλημα όλων αυτών των guitar/keyboard/drum heroes είναι ότι πρέπει αρχικά να διατηρήσουν το στερεότυπο image τους,ώστε να δώσουν φαί στην όλη βιομηχανία(από κιθάρες,μαθήματα,βίντεο,clinics μέχρι χορδές και πένες και συμπληρώματα διατροφής ξέρω γω) που έχει στηθεί γύρω τους και μετά να ικανοποιήσουν-πλέον-τις προσωπικές τους καλλιτεχνικές ανησυχίες. Σιγά μην ρισκάρει ο Πετρούτσι εν έτει 2013 και όντας στο roster της Roadrunner να παίξει prog rock και μάλιστα όπως το έπαιζαν παλιά. Φυσικά και θα προτιμήσει να κόψει ακόμα έναν δίσκο φασόν με 1-2 μεταλλοτράγουδα,μια τυρομπαλάντα και ένα επικ τρακ που θα ικανοποιήσει την πιτσιρικαρία αρχικά ,η οποία και θέλει να ακούσει σρεντίκιουλους κομμάτια χωρίς νόημα και τον Πετρούτσι να αντιστρέφει τον χωροχρόνο λόγω ταχύτητας,γράφοντας ταυτόχρονα παιδιάστικους στίχους.Ο στιχουργικός λυρισμός απωλέσθη ανεπιστρεπτί μεταξύ γυμναστηρίου και κομμωτηρίου,silver alert,ενώ τα μελωδικά σόλο έδωσαν τη θέση τους σε χαμηλοκουρδισμένη ριφολογία με εμβόλιμα warp speed arpeggios ρομποτικού συναισθήματος.
Δεν πειράζει όμως, πάντα οι δισκάρες που έβγαλαν κάποτε θα βρίσκουν συχνά πυκνά τον δρόμο για το στερεοφωνικό,οπότε κλάιν. Φέτος ευτυχώς έχουμε και πάλι μπόλικα ενδιαφέροντα καινούρια πραγματάκια να ακούσουμε.
Πολύ μονότονο και άνευρο μου φάνηκε το κομμάτι. Ελπίζω να είναι απο τα χειρότερα του δίσκου.
[QUOTE=hokam;1547182]
(από κιθάρες,μαθήματα,βίντεο,clinics μέχρι χορδές και πένες και [B]συμπληρώματα διατροφής[/B] ξέρω γω)
Ακόμη δεν έχει βγει whey protein Petrucci κι ανησυχώ:lol:
Ο στιχουργικός λυρισμός απωλέσθη ανεπιστρεπτί μεταξύ γυμναστηρίου και κομμωτηρίου,silver alert,ενώ τα μελωδικά σόλο έδωσαν τη θέση τους σε χαμηλοκουρδισμένη ριφολογία με εμβόλιμα warp speed arpeggios ρομποτικού συναισθήματος
Γνήσια hokam γλαφυρότητα:lol:
Συνεχίζουμε στο thread των Theater, θα έχουμε να πούμε πολλά!
Πάντως είμεθα συναισθηματικοί και κρίνουμε μέχρι στιγμής 2 Fates και 1 Τheater τραγούδια, τα οποία τα κρίνουμε αυτοτελώς. Κάτσε να σκάσουν τα άλμπουμς και ελπίζουμε να αμβλυνθούν οι μέχρι στιγμής εντυπώσεις. Αλλά τι να πω, χαμένες ευκαιρίες τα λογίζω. Όταν οι Haken π.χ. (δεν συγκρίνω, απλώς αναφέρω) έβγαλαν δυο τραγούδια και σου γίνεται τέντα ε περιμένεις απο τους κορυφαίους να οδηγήσουν πάλι τις εξελίξεις ή έστω να βγάλουν κάτι μουσικά ενδιαφέρον.
Καλά δεν νομίζω να περιμένει κανείς από μπάντες με το μέγεθος των DT και των FW να οδηγήσουν τις εξελίξεις.
Για τους DT ξέρουμε ότι το παίζουν safe απο το Octavarium και μετά (imo) και οι Fates φαίνεται να θέλουν να το γυρίσουν σε πιο συντηρητικές φόρμες, κάτι που φάνηκε και απο το sympathetic resonance.
Το θέμα είναι εάν το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό στο αυτί και στο μυαλό, προσωπικά δεν περιμένω τη μεγάλη ανατροπή στη μουσική κατεύθυνση σε καμία από τις δύο μπάντες.
Οι Fates για μένα έχουν κάνει το 1 στα 2 προς το παρόν, αλλά περιμένω το δίσκο για να είμαι σίγουρος και πιστεύω πως το Firefly είναι από τα μετριότερα κομμάτια του δίσκου. Σίγουρα κάπου ο Μαθιός θα κάνει την έκπληξη.
δεν ακούω τίποτα αμα δεν πιάσω δίσκο στα χέρια, αλλά δεν ξερω αυτό εχει μπει.
[B]Into The Black[/B]
*πούστη Ray . 3 δέυτερα ακουσα την φωνή σου και λυγισα
τιποτα ιδιαιτερο το firefly ενω το into the black μου αρεσε αρκετα…
(ασχετο αλλα μονο σε μενα θυμιζει το τελευταιο εντονα το drift apo psychotic waltz στην αρχη;)
Καταλαβαίνω πως το πιάνεις, αλλά μου λες δηλαδή ότι θα ήταν παράταιρο δίπλα σε ένα Simple Human; Δεν είναι όλο το FWX σκοτάδια και κλάματα.(ντάξει, σχεδόν όλο ). Για Inside Out ψιλοισχύει, αλλά δεν θα το είχα πάρει χαμπάρι αν δεν το είχες επισημάνει. Νομίζω πάντως πως το κλειδί βρίσκεται εδώ:
Ο Μαθιός έχει βρει τον ήχο που του αρέσει να κινείται τα τελευταία 15 χρόνια, λίγα tweaks απο δω κι από κει αλλά σταθερά στο ίδιο μήκος κύματος, κι εμένα ομολογώ δεν με πειράζει αυτό. Περιμένω απλά τις όμορφες, αργόσυρτες, πιθανώς μελαγχολικές μελωδίες, υπέροχους στίχους, την φωνή που με λυγίζει τόσα χρόνια να ξεστομίζει τις σκέψεις μας. Τίποτα λιγότερο. Συμβιβάζομαι και με περισσότερα, αλλά αυτά μου αρκούν εν έτει 2013. Κι αν θέλω να ψάξω για επιστροφές με νέες συγκινήσεις, θα στραφώ στο νέο Soul Cages.
E ναι ρε φίλε αυτό πιστεύω και γώ. Εντάξει όπως και να το κάνουμε δεν μπορούν (και ίσως δεν ρισκάρουν) να έχουν τη φρεσκάδα και την πρωτοτυπία που είχαν κάποτε, έχουν και 20 χρόνια στις πλάτες τους εξάλλου. Θα μου πείς σου αρκεί ένα καλό άλμπουμ και ας είναι μια απο τα ίδια; Τι σοϊ progressive μουσική είναι αν δεν δοκιμάζει καινούρια πράγματα;
Η απάντηση όμως νομίζω είναι πως ναι αρκεί να βγάζουν δίσκους που να τιμούν το όνομά τους, και κάπου ανάμεσα θα χωρέσει και ο όποιος πειραματισμός.
Αν ακούμε μελωδίες που μας ανατριχιάζουν και ερμηνείες που μας αγγίζουν, νομίζω ότι είναι αρκετό.