[B]Jim Matheos: [/B]“We’re looking forward to playing in Europe again this summer, particularly Headbangers Open Air in Germany and, of course, returning to Greece for shows in Athens and [B]Larissa[/B]. These will most likely be our last shows before beginning work on a [B]new FATES WARNING [album] for 2012[/B], so we hope to see a lot of you there.”
Aλλα μια μικρη διορθωση (αν και ντρεπομαι να κανω διορθωση σε τετοιο ποστ!). Το πρωτο ειναι το “Λεμι μονου αντιου” ή “Αντιου λεμι μονου” (προτιμω το πρωτο).
Awaken the Guardian! Δίσκος ορόσημο και για κάποια χρόνια ο πιο αγαπημένος μου! Έχει ορίσει τον ήχο πολλών αγαπημένων γκρουπ! Θυμάμαι John Perez από Solitude Aeturnus να λέει ότι ήταν ο δίσκος που τον επηρέασε πιο πολύ στο ξεκίνημα τους! Είσοδος στην μαγεία! Ακολουθούν No exit, A pleasant shade of grey και Spectre within! Εκπληκτικό συγκρότημα με άπειρα αγαπημένα τραγούδια και με μεγάλη ποικιλία στον ήχο τους!
Ρε γαμωτο, μονο εμενα το The Apparition με γεμιζει τοσο? Νιωθω συγκινηση καθε φορα που το ακουω, οι στιχοι, η φωνη του Arch, υπαρχει κατι που χτυπαει κατευθειαν μεσα μου.
[I]Flame is burning center of a fountain yearning
water spring eternal, spiritual water, physical fire.
Above the center is sky, cold cold neverness.
Just vastness filled with stars upon stars.
In the four corners of life are the golden mirrors
reflecting what you are and what you are to be.
In the first is a young boy
white dove in his hand,
in the second is a warrior in armor.
In the third is an old man
gold watch in his hand.
Fourth and last
no relection at all
no reflection at all
no reflection at all.[/I]
Το Apparition είναι υπερκόμματος, και ίσως το αγαπημένο μου από το Spectre. Αλλά δεν μπορώ με τόσες κομματάρες να αποφασίσω αν είναι το καλύτερο από κει μέσα.Είναι ένα από τα ελάχιστα κομμάτια που θυμάμαι που έπαιξε μπάντα σε στυλ Maiden που μπορούσε να κοντράρει τους Maiden στα ίσα ή και να τους ξεπεράσει, μιλάω για το Without a Trace. Υπάρχει το Epitaph, με τα 12 λεπτά που φαίνονται από την πόρωση 5 και με την ίσως καλύτερη ερμηνεία του θεού Arch στο άλμπουμ. Υπάρχει το Pirates of the Underground, που ακούγοντας τον Matheos να ρίχνει το ένα heavy riff μετά το άλλο δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πίσω από το Pleasant Shade of Grey. Τι να πω άλλο; Για τον speed δυναμίτη Kyrie Eleison, το Oprhan Gypsy με το τόσο καυλωτικό και απλησίαστο αλλά ταυτόχρονα τόσο sing-along ρεφρέν ή το Traveler in Time με τα τρελά και μελωδικά(όπως πάντα δηλαδή)vocal lines του θεού;
Για το Apparition δεν είπα μόνο τίποτα. Ιδού η ουσία:
In the first is a young boy white dove in his hand
In the second is a warrior in armor
In the third is the old man, gold watch in his hand
Fourth and last
No reflection at all
Αν δεν καυλώσεις και καραγουστάρεις Fates με Arch μετά απ’ αυτό τότε τίποτα δεν σε σώζει.
[SPOILER]εκτός ίσως από Guardian και Exodus :blues:[/SPOILER]
Παρόλο που γουστάρω την πιο πρωτόγονη παραγωγή του δίσκου, που αναδεικνύει και τα φωνητικά του Arch, είναι προφανές ότι σε μεγάλο βαθμό έχει θάψει τον δίσκο. Αν είχαμε παραγωγή εφάμιλλη του Awaken the Guardian θα μιλούσαμε για ένα αστραφτερό διαμάντι.
Πάσα στους άλλους και είθε να υμνηθεί το μεγαλείο του John Maurice Archembault.
συμφωνάω και γω. Το Spectre από συνθετική άποψη κοιτάει κατάματα το Awaken. Και είναι και ο δίσκος που μετατρέπει τους Fates από ένα ελπιδοφόρο σχήμα, σε μια τεράστια μπάντα