ε ενταξει ρε συ. καταλαβαινω γιατι καποιος θα εκοβε φλεβα(με τον κακο τροπο το λεω) με το A Pleasant Shade Of Gray. δεν μπορω να πω οτι δεν εχει γουστο.
Εγώ μπορώ!!!
Η πρώτη μου επαφή μαζι τους ήταν μ’αυτόν τον δισκαρο!!!
ετσι! 
και βλεπω στις ψηφους οτι εχει μονο του οσο ολοι οι δισκοι της πρωτης περιοδου. εκει αναπτερωνεται το ηθικο σου για τον ανθρωπο.υπαρχει ελπιδα. εχει περασει και το πιασιαρικο Parallels!
Α δε μ’απασχολεί το θέμα των ψήφων, γιατί όπως είπα και πριν, θεωρώ και τις δύο περιόδους κορυφαίες στο είδος τους!!!
ασχετο. επειδη δεν ειμαι σπιτι μου και θελησα να ακουσω(ακουω τωρα)ολο το A Pleasant Shade Of Gray , ειδα στα σχολια.
[B][I]Μέχρι τάφο.[/I][/B]
skylogiannis
απλο και λιτο :lol:
Νομίζω ότι είμαστε σε θέση να δεχθούμε ότι οι Fates Warning αποτελούν ένα από τα πιο αισθαντικά δώρα που έκανε η Τέχνη στον άνθρωπο - ή, αν προτιμάτε, ο άνθρωπος στον άνθρωπο. Λίγα πονήματα (διαφόρων μορφών τέχνης) μπορώ να σκεφτώ που να προσεγγίζουν την ευαισθησία μας ως είδος με τον καθάριο τρόπο που καταφέρνει αυτό το συγκρότημα να προσεγγίσει τις πιο “μελωδικές”, αν θέλετε, χορδές μας. Όλα αυτά, ως πρόλογος, ίσως δεν είναι κάτι νέο σε όποιον γνωρίζει τα δισκογραφήματα τους - είναι όμως η αρχή του ειρμού της απάντησης γιατί τελικά ψήφισα το “Parallels”.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης έγραψε κάποτε, στα πλαίσια μιας κινηματογραφικής κριτικής, ότι το γεωμετρικό σχήμα του δυτικού πολιτισμού είναι η ευθεία. Εμμονική ως προς τις έννοιες της αρχής και του τέλους, αλλά και την ίδια στιγμή αγνοούμενη μέσα στην παραζάλη της αβέβαιότητας της, η Δύση κινείται ευθύγραμμα και εκτείνεται απεριόριστα, φοβική ως προς το επόμενο σημείο που θα ενταχθεί στην ευθεία της, παράλογα φοβική αφού το σημείο αυτό είναι ολωσδιόλου προσδιορισμένο - ακόμα κι αν η Δύση επιμένει να αγνοεί αυτή της τη γνώση, την επανάληψη της (προσωπικής ή όχι) ιστορίας.
Γεννημένο στη Μέκκα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, τις ΗΠΑ, το “Parallels” καταφέρνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο: στέκεται απόλυτα ειλικρινές προς τη γραμμικότητα και την απεραντοσύνη του. Η απλότητα του ερμηνεύτηκε και ερμηνεύεται από πολλούς ως “πιασάρικη” ή “εμπορική” - στην πραγματικότητα όμως, το “Parallels” παραδέχεται τη ματαιότητα της ύπαρξης με έναν τρόπο τόσο απόλυτο, που το καθιστά απόμακρο προς τον ακροατή. Ναι, ο ήχος του είναι βατός - πολύ περισσότερο από προηγούμενα ή επόμενα albums των Fates. Την ίδια στιγμή όμως, απεμπολεί πλήρως τον ιντελλεκτουέλ μανδύα που τόσες φορές μεταμφιέζει την τέχνη σε απόμακρα φιλοσοφική και άρα, με ασφάλεια, πιο ξένη απέναντι στον απλό άνθρωπο-ακροατή. Το “Parallels” δεν έχει ανάγκη από κανέναν ελιτισμό ή συμβολισμό. Ούτε από παράξενο λεξιλόγιο στη στιχουργία, ούτε από περίπλοκες μουσικές δομές. Ευθύ στο σχήμα, στον τρόπο και στο σκοπό του. Και κατά συνέπεια, όπως κάθε ευθεία, αιχμηρό στις άκρες του - αυτό είναι.
Το “Parallels” λοιπόν, μέσω της αφοπλιστικής του ειλικρίνειας, μετατρέπεται στον πιο ανελέητο καθρέφτη: όχι αυτόν της ενδοσκόπησης, του οποίου το είδωλο είναι πάντα προσβάσιμο και κοντινό, αλλά αυτόν του εαυτού που ποθούμε να σμιλέψουμε. Το άγγιγμα που καταφέρνουν οι Fates ακόμα και στον πλέον εξοικειωμένο μαζί τους ακροατή είναι τόσο λεπτό που τελικά δεν χαρακτηρίζει κανέναν από εμάς. Ευχόμαστε βαθιά να καταφέρουμε να γίνουμε το κομμάτι του εαυτού που αναγνωρίζουμε μέσα στο “Parallels” - αν βέβαια, έχουμε αφήσει την ευθύτητα του να μας πληγώσει και να στάξει η μπογιά μας μέσα στα νερά του. Στο τέλος του αέναα συνεχιζόμενου δρόμου, όμως, γνωρίζουμε ότι δε θα τα καταφέρουμε. Κινούμαστε παράλληλα προς το υδάτινο, ιδεώδες καθρέφτισμα - και οι παράλληλοι δεν τέμνονται ποτέ. Σχεδόν όπως ο ίδιος ο Matheos βαδίζει την ευθεία που αποτελεί η ζωή του, έξω αλλά και σε απόσταση αναπνοής (δηλαδή…παράλληλα) από την κυκλική αιωνιότητα που του υπαγορεύει το ελληνικό (ήτοι ανατολικό) του γονίδιο.
Δεν παύουμε όμως να οδηγούμαστε… μετέχοντες τη δυτική κουλτούρα, έστω και βιαίως, φοβισμένοι απέναντι στο αύριο αλλά με ασίγαστο πόθο για τον ίδιο το δρόμο, κρατάμε την κενή σελίδα της ύπαρξης με το πάθος μιας απελπισμένης προσευχής.
Έχω βουρκώσει. Υποκλίνομαι…
…
[COLOR=“White”]…[/COLOR]
8O8O=D>=D>=D>:cry:
για αυτο εσβησα τα 4 δικα μου ποστ. γιατι υπαρχεουν ανθρωποι που τα λενε καλυτερα
Δλδ ποσο στο πετσι σου τα ενιωθες ρε φιλε οταν τα εγραφες αυτα?Μιλαμε για μια απο τις ιδανικοτερες εκθειασεις μπαντας που εχω διαβασει ποσε.Τα σεβη μου!
ωραίος nameless. αν και γενικά δεν αντιλαμβάνομαι το parallels όπως εσύ, αν βέβαια αντιλαμβάνομαι σωστά το πώς το αντιλαμβάνεσαι εσύ. κυρίως, μέσα στο parallels, δε βλέπω την απόλυτη παραδοχή της ματαιότητας της ύπαρξης, γενικά δεν βλέπω κάποιο συμπέρασμα, ούτε κάποια παραδοχή, μου φαίνεται περιγραφικός δίσκος. ή, τουλάχιστον, προσπαθεί να είναι. ο ιδεαλισμός και η γλυκύτητα του matheos πάντως (απόλυτα αυθαίρετα αυτά, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και ένα don’t follow me μέσα στον δίσκο, απλώς πάντα αυτή ήταν η εντύπωση που μου έδιναν η μουσική και οι στίχοι του), σπάνε αυτό το περιγραφικό και κάπως κάνουν τη ζηγαριά να γέρνει αλλά, για μένα, προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που περιγράφεις εσύ. υπάρχει ελπίδα, έστω κι αν δεν υπάρχει πίστη, γι’ αυτό ο δρόμος συνεχίζεται, γι’ αυτό το πρώτο βήμα είναι το leave the past behind και το (προσωρινά) τελευταίο το road goes on forever, γι’ αυτό στο εξώφυλλο υπάρχει η ζωή δίπλα-δίπλα με το θάνατο. βέβαια, ίσως το κοριτσάκι βλέπει απλώς και μόνο τη δική του κατάληξη στον γέρο, αλλά υπάρχει και το κουβερλί το οποίο τον σκεπάζει, τα χρόνια που τον σκεπάζουν. και το κουβερλί είναι μπορδοροδοκόκκινο, όχι μαυρογκρί. ίσως το ίδιο παρδαλός να είναι κι ο συνεχής δρόμος!
Διαβάζοντας και τα 2 ποστ-αν κ του nameless κάπου το εχασα-συμπεραίνω για άλλη μια φορά, πόσο τεράστια μπάντα είναι… Πόσο τεράστια!!!
ευχαριστώ μάγκες για τα καλά σας λόγια.
σχετικά με τα -πολύ ενδιαφέροντα- από πάνω: θεωρώ ότι η παραδοχή την οποία συζητάμε γίνεται σε επίπεδο αρκετά…υποδόρριο. Όχι στιχουργικά, αλλά με την ίδια την απλότητα. Σαν να λέει, “ποιος είναι λοιπόν ο λόγος να είναι κάποιος περίπλοκος;” Και βέβαια δεν υπάρχει συμπέρασμα - πώς θα μπορούσε κάτι μάταιο να καταλήγει σε ουσιαστικό συμπέρασμα; Είναι απόλυτα περιγραφικός δίσκος, πολύ σωστά. Αλλά περιγράφει ακριβώς αυτό - το τίποτα. Ή μάλλον το όλον που τελικά καθρεφτίζει ένα τίποτα. Ο ιδεαλισμός του Matheos (αν και εδώ λειτουργεί ο άκρατος ουμανισμός του) προσεγγίζει την ύπαρξη με ευαισθησία και στοργή - αυτό που εσύ περιγράφεις ως “ανάποδο” στη ζυγαριά. Και το κάνει βέβαια ανατριχιαστικά, όπως και σε όλους τους δίσκους των Fates. Ουσιαστικά όμως δεν υπάρχει ζυγαριά - η γλυκύτητα, όπως λες, είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη γνώση ότι αυτό που πλησιάζει είναι, τελικά, άπιαστο. Γι’ αυτό το πλησιάζει.
Δεν απέχουν πολύ οι απόψεις μας, φίλε.
συμφωνώ εδώ, συμφωνώ κατά βάση γιατί ούτε η παραδοχή της ελπίδας (που βλέπω εγώ) είναι εξώφθαλμη, νομίζω πως δεν παραδέχεται στον εαυτό του τίποτα στα φανερά. τίποτα πέρα από την υφιστάμενη κατάσταση και γι’ αυτό λέω πως δεν βγάζει συμπέρασμα. εννοώντας πως δεν παραδέχεται καν πως η ανθρώπινη κατάσταση είναι καταρχήν μάταιη.
πιθανότατα. είναι δύσκολο, ούτως ή άλλως, να διακρίνεις τις αποχρώσεις του γκρίζου από ένα σημείο και μετά :!: νομίζω εκεί που διαφέρουμε είναι στο ότι εγώ θεωρώ πως το parallels περιγράφει την ανθρώπινη κατάσταση ως σκούρο γκρι στην καλύτερη, αλλά ταυτόχρονα ουρλιάζει “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ”. ουρλιάζει βέβαια χώνοντας τη μουτσούνα του μέσα στο μαξιλάρι και δεν ακούγονται πολλά. ίσως λόγω έλλειψης πίστης. απ’ ό,τι καταλαβαίνω, για σένα αυτή η έλλειψη πίστης είναι πιο τονισμένη, πιο ξεκάθαρα δηλωμένη, χωρίς μαξιλάρι!
Πολυ ψειρισμα πεφτει ρε παιδια, μην αναλυετε και τοσο την μουσικη… κανενας καλλιτεχνης δεν την ψαχνει ετσι… οι οπαδοι το παραψαχνουν κ βγαζουν δικα τους συμπερασματα…
Δε νομιζω δηλαδη να λεει ο matheos: “Α, σημερα με τσιμπησε ενας κωνωπας… κατσε να δω τι θα γινοταν αν δε με τσιμπουσε… δε θα με επιανε φαγουρα, ουτε θα πηγαινα στο δωματιο μου να βαλω autan και ετσι να αλλαξει μια κατασταση στην υπαρξη μου…”
Το θεμα δεν ειναι τι ενιωθε ο Matheos οταν δημιουργουσε τον συγκεκριμενο δισκο(ειτε οποιοσδηποτε αλλος καλλιτεχνης καποιον αλλο δισκο) ΑΛΛΑ τι νιωθει ο εκαστοτε ακροατης,τι του βγαζει ρε παιδι μου απο το μυαλο και τα σωθικα.Και στην συγκεκριμενα περιπτωση,τα παλικαρια που κανανε τις περιγραφες τους εχει ‘‘αγγιξει’’.
δε νομιζω ο μαθιος να ειναι απο αυτους που γραφουν στιχους απλα για να τους γραψουν.ειναι σκεπτομενος ανθρωπος και παντα θελει να περασει καποια μηνυματα μεσω της μουσικης του.
Eτσι οπως το βλεπω εγω, πρεπει να αισθανεται συγκεκριμενα πραγματα ο καθε καλλιτεχνης οταν δημιουργει… Για τους μετεπειτα FW δε νομιζω οτι υπαρχουν εντονα συναισθηματα, παρα μια ψυχρη ατμοσφαιρα που λογω της πολυπλοκοτητας των συνθεσεων, ισως δημιουργει σε καποιους καποια συναισθηματα…δεν ξερω…