Kι ένα Final Cut.
Έλα ντε…το division bell περιέχει ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ! Τί να λέμε τώρα; what do you want from me? … marooned … high hopes … 8O
@ellanor/chrisp
αμα θεωρειτε τα final cut/division bell ισαξια των dsotm/wywh/animals/wall
παω πασο.
παρακμη,υπο την εννοια οτι αρχισαν να βγαζουν φυσιολογικους δισκους και οχι τα υπερεπη που μας ειχαν συνηθισει εως τωρα
επισης μια μεγαη αληθεια που ανακαλυψα προσφατα
κασσετα<<cd<<καλο vinyl rip 16/44<<καλο vinyl rip 24/96
floyd σε βινυλιο = μαγεια.
οποιος θελει links για να ακουσει floyd οπως δεν τους ακουσε ποτε του…pm me 
έτσι. VIRGIN STEELE.
δεν υπάρχει φορμάτ βινυλ ριπ όμως. πες βινύλιο κι άσε τις σάχλες :p.
πφ, δαβλ ποστ.
Pink Floyd - Wish You Were Here (CBS Mastersound HC 33453) 24-bit/96 kHz Vinyl Rip plus Redbook CD Version
Vinyl Ripping Log
Nitty Gritty RCM 1.5
Technics SL-1200MK2 Turntable with KAB Fluid Damping and KAB record grip
Ortofon 2M Black cartridge
Pro-Ject Tube Box SE II Preamp
Tascam US-144 external USB 2.0 Audiointerface
Bias Peak LE 6 recording software
iZotope RX Advanced 1.21 for Redbook conversion
xACT 1.71 for Redbook SBE correction
RCM>TT > Ortofon 2M Blk> Tube Box preamp> ADC> Mac Pro Dual Xeon> Peak LE @ 24/96 >
analyze (no clipping, no DC Bias offset, each side maximized to -0.3 dB) >
split into individual Tracks > Click Repair 3.02 used in Manual Mode, 30 Rev, Pitch Protection, X2 >
FLAC encoded Level 8 with XLD Version 20100302 (116.6)
All de-clicking software used in full manual mode to preserve musical transients.
No music was harmed in the making of this vinyl rip.
No silence been removed, please burn gapless to match original track layout.
εδω μιλαμε με αποδειξεις 
και που να ακουσεις τι ηχος βγαινει …
μεταξύ μας, Keep Talking, High Hopes και από και και πέρα το χάος όμως…
πας γυρεύοντας, αλλά δεν έχω όρεξη :p.
άμα μας πεις κάνα κατάστημα που πουλάει απ’ αυτά, ίσως την ξαναπιάσουμε την κουβέντα.
Ψηλέ στους Fear Factory σου εσύ!
Awake, προφανώς δεν συγκρίνονται με τα υπόλοιπα, απλά αναφέρουμε ότι στην περίοδο “παρακμής” είχαν 2/3 πολύ καλούς δίσκους.
chris
επειδη ειδα οτι εισαι καμμενος με το wall (και πολυ καλα κανεις :p)
μπας και θες link για αυτο εδω ?
Pink Floyd - Interview of “The Wall” with Roger Waters
2 Hour Original Radio Broadcast Discs
Jim Ladd, KMET-FM Los Angeles hosts Innerview
Rare two-hour interview with Roger Waters, bass guitarist and lead vocalist for Pink Ployd. This is a two-part walk-through of the Pink Floyd album “The Wall” that originally aired in 1980 for the syndicated US radio show “Innerview” hosted by radio legend Jim Ladd.
In this show, Roger Waters discusses the inspiration and creation of the epic album “The Wall”. He gives detailed song-by-song commentary about the album, and the staging of the show. Waters draws in personal details about his life, his family and growing up in post war England. Songs from the album are blended in with the commentary as part of the interview. Included are all commercial spots as played during the original radio show.
νομιζω πως ειναι η μοναδικη ραδιοφωνικη συνεντευξη που εδωσε τοτε ο waters για το wall
ο τυπος ειναι ο ‘‘dj jim’’ που ακουγεται σε ενα μετεπειτα σολο αλμπουμ του
μιλαει και λεει ωραια πραγματα
αν το θες,pm για να σου πω που το βρισκεις…
Αντε να πω και γω την εξυπναδα μου εδω:p…
Περιοδος με Floyd αγαπημενη μου ειναι η φαση με Barret και Piper at the gates of dawn και τελειωνει στο Obscured by clouds,ενα αλμπουμ πριν Dark side και εμπορικη τους περιοδο…
Γουσταρω ανελεητα Μπαρετ,απο scarecrow και bike,μεχρι astronomy domine και ακομα πιο πολυ το επομενο saucerful of secrets,με τα κλασσικα set the control… ,ομοτιτλο κτλ…εκει ειναι που οι floyd νομιζω οτι πειραματιστηκαν,και εβαλαν ενα μικρο λιθαρακι στο prog-psychedelic ροκ της εποχης…ο Μπαρετ ηταν ιδιοφυια,η οποια πηγε το πραμα στα ακρα,με ολα αυτα που πηρε και του τη βαρεσε…το επομενο βημα μετα τον Μπαρετ,ειναι και η κορυφωση τους και στην οποια φαινεται και η κληρονομια του Μπαρετ,μιας και Ummaguma,atom heart mother,obscured by clouds και meddle,θεωρω οτι ειναι οτι καλυτερο αφησε η μπαντα στο προγκ ροκ κινημα…κομματαρες μεσα ολα σχεδον,πειραματισμοι,λαιβ μυσταγωγιες σε πομπηιες,κτλ,γνωστα νομιζω…γενικα ενισχυσαν πολυ εκεινη την εποχη το ειδος,και ακουμπησαν τους κορυφαιους για λιγο…
Απο κει και μετα,μουσικα καθαρα μου λενε λιγα πραματα,στιχουργικα περισσοτερα…το dark side ηταν κατι σαν την ποπ μετεξελιξη της μουσικης τους,προγκ ταυτοχρονα αλλα να αρεσει και σε ενα ευρυτερο κοινο,δεν με χαλαει,ενω τα επομενα,ειναι ολα μια χαρα αλμπουμ αλλα μπροστα στη πρωτη περιοδο τους τα θεωρω πολυ λιγα…νομιζω πως παιξαν εκ του ασφαλους,προγκ διχως πειραματισμο και πρωτοτυπια(που anyway εγω αυτο εψαχνα οταν ακουγα τετοια μουσικη αυτης της περιοδου),δεν ξεχωρισαν απο τους αρχοντες της εποχης στο χωρο(παρα μονο εμπορικα),ειχαν καποια σπασμωδικα περασματα,τα οποια ομως εμειναν εως ειχαν…πχ το WALL εχει ενα δυνατο κονσεπτ,και συμβαδιζε και τελεια με την εποχη του,μουσικα εχει απλοικα ροκ κομματακια,που δεν με χαλανε,αλλα δεν θα κοψω και το πουλι μου,και σε βιβλιο να εβγαινε κλαιν μαιν…απλα με τσατισε διοτι ειχαν μπει σε ενα ωραιο καλουπι μεχρι το dark side και μετα ειπαν να κατακτησουν αρενες και δεν ξερωγω τι,και με εχασαν…βαζω wish you where here ομοτιτλο σταμαξι,γιατι το ακουει και η μανα μου και η θεια μου και η αδερφη μου,με την ιδια ευκολια…νταξ,Not bad αλλα και Not something special…
Προγκ ροκ εγω γουσταρω,αλλα οχι τα ιδια και τα ιδια,δεν ειναι και η ουσια του αυτη,το προτιμω να εξελισεται συνεχεια και να ακουω πραματα που δεν περιμενω να ακουσω…πριν καμποσα χρονια,και γω με μεσαια φαση ειχα σκαλωσει,αλλα μετα-μιας και σαν γιδι που ειμαι,ακουσα πρωτα τα χιτια- αρχισα να εκτιμω πραγματικα αυτη τη μπαντα,ακουγοντας τα πρωτα της αλμπουμ…το κακο χαλι που γινεται στο ομοτιτλο του atom heart mother,σβηνει σχεδον ολη τους την δισκογραφια για μενα απο κει και μετα…sea saw,jugband blues,childhood’s end,obscured by clouds,interstellar overdrive,alan’s psychedelic breakfast,fearless,pillow of winds[καρδουλες], και ποσα αλλα ακομα,μαζι με τα επικα κλασσικα,γμστ,τουμπανο…επισης σε αυτη τη περιοδο φυγης του ΜπΑρετ,γουσταρω που εστω και για λιγο,δεσαν ολοι τοσο αρμονικα μαζι τους και γραψαν ολοι,με την ιδια διαθεση και καλη συνεργασια τετοιες κομματαρες…το live in pompei πρεπει να δινεται σε καθε μουσικο ετσι,τζαμπα,να δει ποσο αρμονικα και τελεια,εχουν πετυχει την πραγματικα σωστη συνεργασια και ισορροποια σκεψεων…εκει στη μεση του echoes που αρχιζουν τα περιεργα,χανεται η γη κατω απο τα ποδια και τρεχουμε να κρυφτουμε…η κραυγη του Γουοτερς και οι ψιθυροι στο carefull with that axa eugene,ειναι τρομαχτικη…μια στιγμη προσπαθησε ο Gilmour να κανει κατι διαφορετικο,στα Ζωα,και η κωλογρια μετα τον εθαψε…
Μετα τη Wall εποχη,μαρεσαν πιο μικρος,τωρα τους βαριεμαι…εχουν κατι χιτια ομορφα,αλλα οκ,τα ακουω απο καθαρα συναισθηματικη αξια(περιεχουν αναμνησεις μου),παρα απο μουσικη,μιας και πχ το marooned,ενα δισκο κανενος βιρτουοζοπεριεργου της εποχης να παρεις,θα το βρεις μεσα-και καλυτερα…
Mλκια τους που το γαμησαν με τα προσωπικα και τις φιλοδοξιες,και δεν εγιναν αυτο που περιμενα εγω τουλαχιστον να δω,μια μπαντα που θα μπορουσε να κοιταξει amon dull,king crimson,jethro tull,κοκνευ ρεμπελ,μαγκμα,fireballet,καν,ευγενικο γιγαντα και λοιπους προγκρεσιβαδες στα ματια…
Παντως σιγουρα μεγαλο κεφαλαιο,εφεραν κοσμο στο χωρο…σε σχεση ομως με τα μεγαθηρια του χωρου(που πολλοι απο αυτους μειναν στο χρονοντουλαπο της ιστοριας τελειως αδικα,απλα γτ δεν τους καταλαβε κανεις τοτε),τους βαζω πισω…
73-79 και σ’οποιον αρεσει
ρε συ lupin κανεις αναλυσεις επι αναλυσεων για να μας πεισεις για τι ?
οτι οι floyd μεταξυ 73-79 ηταν μουφα ?
το θεμα ειναι πως αμα δεν μπορεις να ΝΙΩΣΕΙΣ αυτα που εκαναν μεταξυ 1973-79 , τοτε το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να φλυαρεις και να τους μηδενιζεις. και εμεις να λεμε ‘οκ μαγκα οτι πεις’
ποπ το dark side ? τι λες ? ολη η ζωη μεσα σε 42 λεπτα ειναι ποπ ?
αοσμο το wish you were here ? ελα ρε συ ? ενα αλμπουμ για την τρελα,την απωλεια (της αθωοτητας,της λογικης,του στοχου να ζεις) ειναι αοσμο ?
υπαρχει ανθρωπος που ακουει τα τελευτια λεπτα του shine part 6-9 και δεν νιωθει να ανατριχιαζει ?
βαρετο το animals ? τι λες ?ενας δισκος που θα επρεπε να μοιραζεται στα σχολεια παρεα με το animal farm ? εχετε κατσει να διαβασετε τι στιχους εγραψε ο waters τοτε ? ποτε ηταν η τελευταια φορα που ειδατε τοσο συναισθημα μαζεμενο σε ενα φαινομενικα (γιατι δεν ειναι κυριοι) χαζο τραγουδακι 1,5 λεπτου (pigs on the wings)
ακους το pigs καθως μπαινει το sample απο τα γουρουνια και ανατριχιαζεις
πομπωδες το wall ? αληθεια ? ολη η αποξενωση,η απαθεια,η συναισθηματικη καταρευση σε εναν δισκο που ακουγεται ΟΛΟΣ (οσοι δεν αντεχετε ακουστε το σουξε ‘another brick’ …) οπως ολα τα ολοκληρωμενα μεγαλοφυη εργα
οποτε πες καλυτερα ’ μαγκες δεν μπορω να συνδεθω με αυτα τα αλμπουμ΄και ολα οκ δεν μπορουμε να πουμε τπτ
αλλα μην λες πραγματα που σε ενα αλλο συμπαν θα φορολογουνταν για αμετροεπεια.
α και λουπιν,κοι floyd στα 70s δεν ηταν ‘‘prog’’ αλλα θεοι.και γραφανε μεσα σε 40 λεπτα ολα οσοι αλλοι δεν θα γραψουνε μεσα σε 1 ζωη.
καλοι οσοι αναφερεις αλλα οι floyd ειχανε τοσο γαμημενο συναισθημα και ψυχη που οτι και να μου λες τα ακουω βερεσε
ον τοπικ
αυτη την περιοδο ψηφιζω wish you were here
την αλλη βδομαδα θα ψηφισω animals
την επομενη wall
μετα dark side
κοκ
Λουπέν έχω την εντύπωση ότι αδικείς το Wish You Were λόγω του χιλιοπαιγμένου (μα και τόσο συναισθηματικού) ομώνυμου κομματιού. The truth lies in the other 4 songs though.
Για Dark Side και Animals πάνω κάτω συμφωνώ, το πρώτο είναι η ποπ (awake μην τσινάς, στα POP charts έσπασε κάθε ρεκόρ παραμονής ο δίσκος) κορύφωση τους ενώ το δεύτερο είναι ενας δίσκος που εμπεριέχει όλη την αποξένωση και μεγαλομανία που κουβαλούσαν μέσα τους.
Το The Wall πάλι, όπως έχω πει πολλάκια είναι ένα ενιαίο μουσικό έργο, που είτε το ζεις λόγω προσωπικών βιωμάτων είτε όχι. Δεν στέκεται καν ως ροκ δίσκος με τα διακριτά τραγούδια του.
Απλά, αν το συνειδητοποιήσεις, θα δεις ότι και μόνος σου ανέφερες 5 full-length, 2 OST, 2 live (Pompei & Ummagumma) καθώς και κάμποσα singles στης αρχές τους. Όλα αυτά μέσα σε 7 χρόνια. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι κάποια από αυτές τις μπάντες που αναφέρεις έκανε κάτι ανάλογο στα πρώτα της 7 χρόνια (oι King Crimson ίσως?). Μπορεί και να κανε βεβαια, δεν είμαι και ειδικός επί του προγκ. Μπορεί επίσης να έχουν βγάλει δίσκους που μεμονωμένα και στα δικα σου αυτιά να σβήνουν οτιδήποτε έχουν κάνει οι Floyd, no problem with that. Απλά το μουσικό μεγαλείο τους (που ναι χτίστηκε την πρώτη και δεύτερη περίοδό τους αλλά γιγαντώθηκε στα 70’ς) νομίζω ότι δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Αν ήσουν στο live του Waters (όπου πήραμε μια μικρή τζούρα) νομίζω ότι θα το καταλαβαίνεις…
well said awake
:thumbup::thumbup:
και αυτο (σορρυ για το νταμπλ ποστ-δεν εχω χρονο να ψαξω πως το κανω ταυτοχρονα #-o)
Βασικά υπάρχουν δύο είδη οπαδών εκείνης της περιόδου των Floyd. Εκείνοι που τους κατατάσσουν στο progressive rock ιδίωμα χωρίς να έχουν ακούσει progressive rock από άλλα μεγαθήρια (ή όχι) της περιόδου και εκείνοι που τους βγάζουν έξω από το χορό του progressive rock, επειδή οι Yes, οι King Crimson ή οι VDGG ξέρω γω, έφτασαν τον ήχο στα άκρα. Λάθος και οι δύο προσεγγίσεις και από εκεί ξεκινάμε.
Οι Floyd της περιόδου 68-73 ας πούμε, χωρίς να ορίζουν το λατρεμένο μας ιδίωμα, σίγουρα μπορούν να θεωρηθούν μέρος του. Και δε θα παίξουμε με ποσοστά, πόσο περισσότερο prog είναι το “In The Court…” από το “Meddle” ή κάποια άλλη σύγκριση. Το ζήτημα είναι ότι έφτασαν τον ήχο στα όριά του και οι μεν και οι δε (και οι υπόλοιπες τεράστιες μπάντες). Και για μένα η απόλυτη περίοδος δημιουργικότητας των Floyd, είναι μακράν η παραπάνω. Όμως, δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις ότι μπήκαν σε στεγανά και ήθελαν rock αρένες, όταν ο ίδιος ο Waters ξεκίνησε το concept του Wall ακριβώς από αυτό…
Από κει και πέρα, το “Animals”, μόνο εμπορικό και συμβατικό με τα καθιερωμένα standards του DSOTM δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Είναι ίσως το πιο απόμακρο άλμπουμ της κλασικής περιόδου και χωρίς και αυτό να ορίζει το progressive rock των 70’ς , όπως πχ το “Going For The One” που βγήκε σχεδόν μαζί του, αλλά είναι το πιο αντισυμβατικό άλμπουμ τους από την εποχή του “Ummagumma” πειράματος. Θες concept, θες συνθέσεις, θες artwork, όλα είναι εκεί και προσδίδουν “prog τέχνη”. Και το ότι ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι θα αναγνωρίσουν το ομώνυμο Wish You Were Here και όχι το Sheep, δείχνει ότι οι Floyd του “Animals” ήταν μια μπάντα που το ψαχνε ακόμα και δεν έκανε “ένα ακόμα άλμπουμ” με σκοπό την εμπορική καταξίωση. Εξάλλου, το DSOTM κάλυπτε όλα τα παραπάνω.
Με το “The Wall” και το “Final Cut” είναι προφανώς άλλη μπάντα, καταξιωμένα μεγαθήρια μεν, αλλά και πάλι δεν βγάζουν εύκολα προσβάσιμη μουσική. Ίσως το πρώτο να 'ναι το πιο υπερεκτιμημένο άλμπουμ τους, αλλά είναι το άλμπουμ που βασίστηκε σε ένα από τα πιο πετυχημένα singles εβερ και είχε απήχηση σε κόσμο που δε θα αναγνώριζε αν έπαιζε στο καπάκι το Run Line Hell. Επιτηδευμένα οι Floyd, ως Floyd προσπάθησαν να παίξουν μόνο στα δύο τελευταία και χωρίς την παρουσία του Waters. Αν και στο “Momentary…” είχαν αυτές τις άθλιες 80’ς παραπομπές, ο Gilmour προσπάθησε να πιάσει ανεπιτυχώς την ατμόσφαιρα της μέσης περιόδου περισσότερο. Στο “Division Bell” βέβαια, το κανε πολύ καλύτερα και γενικώς είναι δισκάρα το συγκεκριμένο, αλλά νομίζω ότι η επιτυχία ήρθε περισσότερο λόγο του “Pulse” και των εκπληκτικών εμφανίσεων της περιοδείας εκείνης. Παρόλα αυτά, έχει κομμάτια που είναι Floyd 100%, αν και τα 200 άτομα στη σκηνή να παίζουν αυτά που έπαιζαν μόνοι τους με μεγαλύτερη επιτυχία 4, είναι η εικόνα μιας άλλης μπάντας.
Να σχολιάσω και γω το ποστ του Lupin (βαριέμαι βασικά)
Να πω απλά πως οι Floyd είναι απο τις μπάντες που η τοποθέτηση κάτω απο μια ταμπέλα τους περιορίζει. Όσο ποπ και αν υπήρξε το Dark Side of the Mood, είναι ποπ με τον τρόπο που υπήρξε ποπ ένα βιβλίο όπως το Έγλημα και Τιμωρία ή η Γκουέρνικα του Πικάσο ας πούμε > δημοφιλές, αρεστό/κατανοητό/προσβάσιμο για τις μάζες μεν, υψηλότατης καλλιτεχνικής αξίας δε. Ή τα άλμπουμ των Beatles.
Το ίδιο ισχύει και για την prog ταμπέλα. Οι Floyd σε άλμπουμ όπως το Wish you were here ή το Wall παρέθεταν τη ζωή ολόκληρη ξέρω γω, είναι κρίμα να τα δούμε αυστηρά απο μουσική/τεχνική σκοπιά και να τα συγκρίνουμε με αλλες prog μπάντες της εποχής. Εν ολίγοις, ο όρος progressive rock τους περιορίζει αφάνταστα.
Ωστόσο συμφωνούμε ως προς το μεγαλείο της πειραματικής εποχής τους, και είναι γεγονός πως υπάρχει πολλήηηης κόσμος εκεί έξω που εκστασιάζεται μεν με κάτι DSOTM. ή Wall, ή το Division Bell, αλλά αγνοεί πλήρως τα pre-darkside era έργα τους - ή μπορεί και να μη του αρέσουν. Τις προάλλες είχα βάλει να παίζει το Atom Heart Mother στη σχολή και μια κοπέλα (που δηλώνει φαν των Floyd) μου λέει “δε βάζεις κανένα Division Bell καλύτερα?”.
Δε λέω, δισκάρες τα Dark Side, Division Bell κλπ, αλλά εντάξει, δεν είναι οι μόνοι δίσκοι στο σύμπαν. Και τα λέω εγώ που ξέρετε πως μία νότα αν άκουσω live απ’αυτά τα άλμπουμ δύσκολα θα μπορέσω να αντέξω το καρδιακό επιτόπου.
κι εσύ ρε awake έγραψες όλα αυτά για να μας πεις το προφανές? ότι αν κάποιος αρέσκεται σε πιο ψυχεδελικά-φευγάτα-μαστούρικα ακούσματα προτιμά την πρώτη περίοδο, ενώ αν είναι πιο clean-cut prog ακροατής προτιμά τη δεύτερη? χαίρω πολύ 
νταξ, εμένα τα ανιμαλς, wish you were here, dark side of the moon είναι μέσα στο τοπ-20 μου, άσχετα αν πλέον τα ακούω σπάνια γιατί τα χω συνδέσει με άλλες εποχές και παθαίνω κατάθλιψη…
σωστος ο παιχτης.
αλλο pop και αλλο popular
αλλο prog και αλλο ‘prog’
μη μπλεκουμε οπως μας βολευει τους ορους 8)