[FONT=“Palatino Linotype”]Νομίζω αυτό είναι το κατάλληλο θρεντ και σίγουρα είναι η κατάλληλη στιγμή.
Τώρα που κλείνει σιγά-σιγά ο καιρός, η μουντίλα και η καταχνιά επικρατεί, ενώ η βαρυχειμωνιά πλησιάζει, σας προτείνω τον παρακάτω δίσκο:
[SIZE=“4”][B]Jim Yamouridis - Into The Day[/B][/SIZE] (2011)
Αυτό που λέτε το είχα πετύχει σε γνωστό κατεβατζίδικο κάποια στιγμή πέρυσι.
Αρχικά έπεσε το μάτι μου πάνω στο ρετρό αισθητικής εξώφυλλο, μετά διάβασα ελληνικό επώνυμο και τη λέξη jazz ως γενικό χαρακτηρισμό του μουσικού περιεχομένου και είπα “let’s give it a try”.
Με ξάφνιασε θετικά αυτός ο τύπος! Αυστραλός με ελληνικές ρίζες που κατοικοεδρεύει στη Γαλλία λέει.
Καμία σχέση με τζαζ, σκοτεινή φολκ θα τη χαρακτήριζα. Το στυλ του θα σας θυμίσει πιθανότατα Leonard Cohen.
Κλασικές κιθάρες (nylon that is) με υπέροχο ήχο, μοναχικό βιολί, λίγη ηλεκτρική κιθάρα για την ατμόσφαιρα, μαντολίνο εδώ κι εκεί και σποραδικό percussion. Και πάνω απ’όλα η υπερμπάσα φωνή του Τζίμη του Γιαμουρίδη να σου ψιθυρίζει στο αυτί.
Ένα πολύ λιτό, μελαγχολικό album που με λιγοστά υλικά αλλά με μαεστρία συνδυασμένα, καταφέρνει να κρατήσει εξαιρετική συντροφιά εκείνη την άχαρη μέρα που θα βρεθείς μόνος στο δωμάτιο αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου.
Στις σπηλιές σας όλοι.
Εγώ θα προτείνω ένα δίσκο που έπεσε στα χέρια μου μόλις πριν 4 μέρες και απλά δεν έχει βγει ποτέ από τον player.
Agnes Obel όπως φαίνεται και στην εικόνα, έβγαλε αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο το 2010 και ετοιμάζει και άλλη δουλειά. Κύριο όργανο είναι το πιάνο. Γράφει όλα τα τραγούδια, τραγουδάει όλα τα κομμάτια, κάνει εκείνη την παραγωγή και τις ηχογραφήσεις. Έχει πάρα πολύ ωραία φωνή, ότι πρέπει για να χαλαρώνεις.
Ο δίσκος αποτελείτε από 12 κομμάτια στα όρια του low tempo χωρίς να σε κουράζει καθόλου. Κομμάτια σίγουρα ξεχωρίζουν αλλά filler ή κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Ρέει άψογα όλο το album. 39 λεπτά όλο και όλο αλλά σε ταξιδεύει.
Παραθέτω ένα ενδεικτικό κομμάτι για να πάρει κάποιος μια γεύση για το τι να περιμένει.
Λοιπόοοοον, λοιπόν… όχι ότι δεν ποστάρονται όμορφα πράγματα στο θρεντ τελευταία (αυτό είναι στανταράκι βασικά), αλλά ας ανεβάσουμε τον πήχυ λίγο. Εδώ και κάμποσους μήνες έχει κυκλοφορήσει ο καινούριος δίσκος της μεγαλύτερης folk rock μπάντας όλων των εποχών και κανείς εδώ πέρα δε φαίνεται να ασχολείται, δεν έχω προσέξει ούτε μία αναφορά. Δεν ξέρω τί συμβαίνει. Ή μάλλον ξέρω (τα μήντια ποτέ δεν ασχολούνταν μαζί τους έτσι κι αλλιώς), αλλά τέλος πάντων. Φετινός δίσκος [B]Levellers,[/B] ωρέ.
Για να είμαι ειλικρινής πάντως ούτε γω έχω ακούσει ολόκληρο το [B]Static on the Airwaves[/B] ακόμα, για τον πολύ απλό λόγο ότι πήρα χαμπάρι την ύπαρξή του μόλις σήμερα που μου ρθε φλασιά τύπου “τί να κάνουνε άραγε οι αρχηγοί” (το κλάσιμο που λέγαμε), πέραν των δύο κομματιών παρακάτω. Γενικά δεν ξέρω, μπορεί το ύφος τους να δείχνει ότι έχουν ρίξει κάπως τους τόνους σε σχέση με το παρελθόν και ότι ο νέος δίσκος δεν έχει την παλιά τους εκρηκτικότητα (τρομερά κομμάτια βέβαια όπως και να χει), αλλά μπορεί και όχι. Μόνο ακούγοντας ολόκληρο το δίσκο θα μπορώ να πω. Ένα πράγμα ξέρω. Ότι δε νοείται άτομο που λέει ότι γουστάρει folk, folk rock και τα λοιπά και τα ρέστα να μην αφιερώσει κάμποσο από το χρόνο του για να ακούσει τον καινούριο δίσκο των Levellers. Είναι σχεδόν υποχρέωση για όλους όσοι παρακολουθούν αυτό το θρεντ. Srsly.
Και κάτι ακόμα που θα ήθελα να ελπίζω ότι θα απασχολήσει κάναν άνθρωπο παραπάνω αυτή τη φορά, έτσι για αλλαγή ρε φίλος, αλλά ρεαλιστικά μιλώντας (επειδή είστε γκαζμάδες) μόνο οι γνωστοί μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού θα νιώσουμε. Η Φωνή, ο Άγγελος, κατά κόσμον [B]Karan Casey[/B], ετοιμάζει καινούριο δίσκο. Ναι. Και μάλιστα υπάρχει μέχρι στιγμής ένα ολόκληρο κομμάτι που έχει ηχογραφηθεί και ένα βίντεο με κάποια δευτερόλεπτα από μερικά ακόμα καινούρια τραγούδια, που προμηνύουν έστω και λίγο τί θα ακούσουμε όταν με το καλό βγει ο δίσκος (δεν ξέρω πότε). Απ’ ότι φαίνεται η Αγία Κάραν αυτή τη φορά θα τραγουδήσει κυρίως δικά της κομμάτια και όχι παραδοσιακά ιρλανδικά. Ομολογώ ότι είναι λίγο σπάσιμο αυτό, αλλά ακούγοντας το λιγοστό καινούριο υλικό που έχουμε στη διάθεσή μας προς το παρόν ξεχνάω τα πάντα και μου φεύγει κάθε σκέψη για γκρίνια. Νομίζω ότι αυτή η γυναίκα είναι ικανή να με κάνει να λιώνω ακόμα κι αν τραγουδήσει Spice Girls που λέει ο λόγος, διάολε δεν-υπάρχει-άλλη-φωνή-σαν-κι-αυτήν.
Οι ελάχιστοι ήρωες που ξέρουν ήδη την Αλήθεια, αλλά και όσοι ενδεχομένως ψηθήκατε να ασχοληθείτε, ακούτε ολόκληρο το [B]Home[/B] [U]εδώ[/U] και το άλλο, το βίντεο τύπου preview, [U]εδώ[/U]. Είθε να σας φωτίσει ο Εωσφόρος να νιώσετε.
Φέτος ετοιμάζει το δεύτερο δίσκο η Αγαπητή Δανεζούλα τον οποίο περιμένω πως και πως πραγματικά. Ουσιαστικά αρχές του μήνα τελείωσε τις ηχογραφήσεις και τη μίξη. Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα ημερομηνία κυκλοφορίας αλλά λογικά σύντομα.
Τις έμαθα από ένα βίντεο στο youtube για τους [B]Secuence Theory Project[/B] που έλεγε ότι του τις θυμίζουν τα φωνητικά. Έχουν άλλα 4 άλμπουμς οπότε όλο και κάποιος από εδώ θα τις ξέρει να πει παραπάνω. Σε κάποια τραγούδια συμμετέχει και ο [B]Anthony Hegarty[/B] από [B]Anthony and the Johnsons[/B].
[CENTER][B]Melentini - Explosions Around, The Desert Inside[/B] (2013)
[/CENTER]
Μη τυχόν και σας ξεφύγει το προσωπικό album της Μελεντίνης που κρύβεται πίσω από τους Sequence Theory Project ! Κυριολεκτικά και μεταφορικά [U]προσωπικό[/U] άλμπουμ. Ακούστε ευλαβικά. Θα σας μιλήσει…
Βγήκε μετά από αρκετό κόπο και καθυστέρηση αλλά άξιζε την αναμονή.
Προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, με εξαιρετικές συνθέσεις και άρτια παραγωγή.
Πραγματικό διαμάντι από την τιμημένη ελληνική σκηνή. Στις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες άμεσα! Trust me.
Λοιπόν έχω κωλοχαρεί με τούτη την ανακάλυψη !
Δε θυμάμαι πού τους πέτυχα, αλλά τα παραπάνω δισκάκια είναι μούρλια. Καιρό είχα να λιώσω τόσο πολύ άλμπουμ !
Βρετανοί οι [B]Accolade[/B], έδρασαν το διάστημα '69-'71 και συνεπώς για κακή μας τύχη πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν μόλις αυτά τα δύο άλμπουμ.
Η μουσική τους είναι διαβολικά σαγηνευτική. Είναι αυτό το νοσταλγικό, ψυχεδελο-χίπικο φολκ που γουστάρω κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις πιο πετυχημένες εφαρμογές του. Πρέπει να μπει δίπλα στο λήμμα της εγκυκλοπαίδειας λέμε !
Αφήστε τις πρίζες, μόνο ακουστικές κιθάρες, κοντραμπάσο, βιολί, φλάουτο, σαξόφωνο, πιάνο, βιμπράφωνο και εξαιρετικά φωνητικά εποχής με όμορφες μελωδικές γραμμές που σου καρφώνονται στο μυαλό και τις μουρμουρίζεις χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Ίσως σας θυμίσουν και λίγο από Pentangle σε σημεία.
Εξαιρετικοί δίσκοι (ο δεύτερος ίσως καλύτερος), προτείνονται ανεπιφύλακτα !![/FONT]
karen dalton - It’s So Hard to Tell Who’s Going to Love You the Best (1969)
folk/blues καλλιτεχνιδα, με φωνη που θυμιζει εντονα Billie Holiday! Ο εν λογω δισκος θεωρειται απο πολλους ως ο καλυτερος της και δεν εχω παρα να συμφωνησω!
Επειδή δεν είμαι βέβαιος ότι μπορώ να το περιγράψω όπως του αρμόζει, έψαξα και βρήκα αναφορά του σαφώς αρτιότερου γνώστη παναγιώτη, από ποστ του στις καλύτερες κυκλοφορίες του '12:
Το μόνο που θα μπορούσα ίσως να σημειώσω είναι η σε σημεία εκμοντερνισμένη παράνοια του Syd Barrett.
[B]Nuwisha - Solitary Are the Winter Woods[/B]
Για να το ποσταρω 2η φορα σε ενα βραδυ και σε δυο διαφορετικα θρεντ, πα να πει οτι δεν ειναι καθολου καλο. Τς, τς, τς, τι πανε και βγαζουνε τελος παντων, καθολου δε μας λυπουνται?
Μετά από εκπομπάρα τουκουτσούκου( τα χαδάκια του μπουλούκου ) άκουσα The Builders & The Butchers και γενικά 8O8O !! Τους λιώνω τις τελευταίες μέρες. . … ΠΩΠΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ!
Ο Γράκχος με κάνει με τα ποστς του να θέλω ακόμα περισσότερο να ταξιδέψω στη μάνα πατρίδα πονεμένη Ιρλανδία. Τι 'ν΄ αυτή η Karan Casey ρε Γράκχε;;!! Θεούλη μου! Άμα παίζει και τέτοια στις ιρλανδικές παμπ, δε θα με μαζεύετε…
Και, ας βάλω και εγώ το λιθαράκι μου με τις προαναφερθείσες CocoRosie και αυτή τη φορά με το δίσκο La maison de mon rêve
Περιέχει το πιο φρικιαστικό κομμάτι-βίντεο που έχω δει . West Side
bearded ladies και βουντού και μάγια και φόνοι και συμφωνίες με το διάβολο!!!μπρρρ…
[/CENTER]
[COLOR=“White”]…[/COLOR]
