Here’s the thing λοιπόν, γελάω λίγο, γιατί σε διάλογο που είχα με τον @Aldebaran του είχα πει πως “ο δίσκος είναι σε φάση αδιαφορώ για όλα και πάμε για βόλτα στο πάρκο” ενώ εμείς θέλουμε ιρλανδικό κοινωνικό δράμα.
Κατά τα άλλα, θεωρώ όλο το aesthetic, από το ντύσιμο, τις επιρροές, το εξώφυλλο (ναι) εντελώς επιτηδευμένο και ΝΤΕΛΟΥΛΟΥ και “νιώσε τα βάιμπς μανμου - πάμε για ιρλανδικό 90s trainspotting summer τώρα” αλλά έχει πολλές τραγουδάρες η μαλακία μέσα και κάπως το πετυχαίνουν, αν και χάνει σε conceptual συνοχή, κολλάει όμως στο repeat.
Μετά τη συνεργασιάρα του Τσάτν με τους Kneecap εγώ περιμένω και ντουέτο με Billie Eilish βέβαια (καμία σχέση αλλά νιώθω πως είναι το πιο '90s meets GenZ άλμπουμ τους), συμφωνώ με την κριτική του Αντώνη πως είναι πιο κινηματογραφικό και βγάζει μεγάλη αυτοπεποίθηση μετά το ξέρασμα ανασφάλειας που ήταν το Skinty Fia (το αγαπάμε - ακόμη το θεωρώ ανώτερο), είναι και συνειδητά πιο αγγλικό/εμπορικό/φτου αλλά τους βγαίνει, και συμφωνώ και με όλα τα σχόλια του έτερου Αντώνη @antonis86antoniadis.
Χαίρομαι που σας αρέσει τόσο, εμένα το πρώτο κομμάτι μου φαίνεται σαφώς ανώτερο, το δεύτερο λίγο χλιαρό, ίσως και κάπως ανολοκλήρωτο να ακούγεται στα αυτιά μου; Έχει δηλαδή ωραίες ιδέες, κυρίως τις φωνητικές γραμμές του Τσάτεν, αλλά δεν είναι ότι γυρνάει το κεφάλι μου με δέος. Προφανώς είναι από τους ωραίους δίσκους γιατί τα παιδιά είναι μαέστροι, και κανένα πρόβλημα δεν έχω με τίμιο καλοκαιρινό φρουτάκι να κατέβει κάτω μετά απ’ το βαρύ φαγητό που ήταν το Skinty Fia.
Σε πρώτη ακρόαση, δε μου αρέσει ο δίσκος. Όχι ότι είναι κακός, είναι αδιάφορος. Και το χειρότερο, δεν έχει ούτε την προσωπικότητα με την οποία τους γνωρίσαμε, αλλά και ούτε καμμία άλλη. Σαν τζενέρικ βρετανικό ροκ με late 80s / αρχές 90s επιρροές. Θα ξανακούσω προφανώς, σίγουρα θα βρω τραγούδια να ξεχωρίζουν, αλλά δύσκολο (όχι αδύνατο) να αλλάξω ριζικά γνώμη.
Να πω κάτι εδώ ότι δεν είμαι και φαν των Stone Roses, αν αυτό εξηγεί κάτι.
Επίσης να πω ότι συμφωνώ με την προσέγγιση του ΑΑ, χωρίς αυτό όμως να με κάνει να εκτιμήσω το δίσκο
ΥΓ εμένα μου θυμίζουν και Simple MInds κάποιες στιγμές ε. πχ Bug. Αλλά όχι την πειραματική, art εποχή τους
Εγω αν εμμένω σε κάτι - κι είναι εν τέλει και ο λόγος που με κέρδισε το άλμπουμ - είναι το songwriting. Άψογα, ωραια τραγούδια, γρήγορη ροή, όλα καλά.
Εντωμεταξύ, πολλά από τά “έγκριτα” publications μιλάνε ανοιχτά για το Romance ως το καλύτερο τους άλμπουμ, στην Ελλάδα νομίζω αγαπήσαμε το Skinty Fia παααρα πολύ!
Ναι, δεν το βλέπω. Αδιάφορα τραγούδια, αδιάφορη ενορχήστρωση, άχρωμο άλμπουμ γενικά. Θα πάω με το Πιτσφορκ σε αυτό (όσο κι αν ντρέπομαι), που του έχει βάλει τη χαμηλότερη βαθμολογία από όλα τους. Χίλες φορές η στροφή που έκαναν οι Idles
Δεν είπα αυτό, είπα απλώς ότι όπως κι αυτοί το τοποθετούν συγκριτικά ως το χειρότερο, το ίδιο κάνω κι εγώ. Εντάξει, εγώ πάω ένα βήμα πιο πέρα και λέω ότι είναι και αδιάφορο, δεν περιμένω το Πίτσφορκ ή κάποιος άλλον να το συμμεριστεί αυτό.
Επίσης το Πίτσφορκ θεωρεί συγκριτικά καλύτερο το Hero’s Death που εγώ το βάζω τρίτο. Οπότε ούτε εκεί τα βρίσκουμε, διατηρώ μία αξιοπρέπεια ακόμα ώστε να μη συμφωνώ πλήρως με το Πίτσφορκ
Ανέβηκε κι άλλο το hype με αυτό το άλμπουμ. Για μένα δύσκολα θα ξεπεραστεί το Skinty Fia. Αλλά και αυτό είναι κάπως άδικο μιας και μιλάμε για διαφορετικό άλμπουμ και πιθανώς διαφορετική φάση στην οποία μπήκαν οι Fontaines. Οι συγκρίσεις έχουν να κάνουν κυρίως με το τι κάθεται στα αυτιά μας καλύτερα, οπότε το “αυτό ήταν καλύτερο από το άλλο” είναι καθαρά υποκειμενικό.
Πιθανόν με το Skinty Fia να έκλεισα ένας κύκλος με post punk αναφορές, και τώρα γίνεται ένα πιο alternative άνοιγμα. Τα vibes όμως παραμένουν (όπως και με τους IDLES, αν και είναι κάποια πράγματα διαφορετικά, κράτησαν τα vibes παρά τις κάποιες αλλαγές στο ύφος).
Πάντως έχουν 4 άλμπουμ που μπορούμε να μιλάμε για τουλάχιστον 2-3 κομμάτια στο καθένα που θα μένουν σε λίστες για πολύ καιρό. Από μόνο του είναι μεγάλο κατόρθωμα.
Συμφωνώ όμως με το songwriting και το πόσο αβίαστα τρέχει το άλμπουμ στα αυτιά μου, χωρίς να με κουράζει, χωρίς να βαριέμαι, αλλά να περνάω καλά για 40 λεπτά.
Ο δίσκος έχει ορισμενα πολύ ωραία και πιασάρικα κομμάτια (κομματαρα της χρονιάς το Starburster αλλά και το Here’s the thing μαρεσει), και κάποια λίγο αδιάφορα οκ, χωρίς όμως να κάνουν το δίσκο κακό.
Έσκασε πολύ όμορφα μέσα στις διακοπες, και μπήκε σήμερα το πρωί καθοδον για τη παραλία.
Πολλά 90ς και dreampop στοιχεία ανά σημεία, που το έκαναν ένα πολύ εύκολο άκουσμα που σίγουρα θα ξανακούσω πολλές φορές.
Συγκριτικά ακόμα το Skinty Fia είναι στη κορυφή με Hero’s Death στενά δεύτερο.
Ραντεβού τον Νοέμβρη στο Άμστερνταμ με Wunderhorse.
Epic βραδια τη Κυριακη στο Αμστερνταμ… Tα αγορια ειναι fast track για τη κορυφη
Η μπαντα φυσαει και τα λαιβ τους ειναι εμπειρια απο μονα τους!
Ο κοσμος εξαιρετικος να τραγουδαει τα παντα, mosh pits σε περιπου ολα τα τραγουδια ( ) και μια τρομερη ενεργεια παντου. Πολυς κοσμος με brat λαχανι outfits και γενικα μια πολυ ωραια ατμοσφαιρα.
Ανυπομονω για το καλοκαιρι, αν και να πω την αληθεια προτιμω που τους ειδα σε μια νορμαλ θεμοκρασια και οχι στα ορια λιποθυμιας.
Μετα το λαιβ, παιχτηκε after party σε μια φασαιο-εγκαταλελημενη αποθηκη οπου παιζαν DJ set οι 3 τους - φασαρα.
Επιστροφη απο αεροδρομιο στις 20:00 και καπακια Gagarin για Chelsea Wolfe Καλο ΣΚΔ…
) και μια τρομερη ενεργεια παντου. Πολυς κοσμος με brat λαχανι outfits και γενικα μια πολυ ωραια ατμοσφαιρα.
Καλο ΣΚΔ…
