Το Sigh No More είναι και για μένα πολύ καλό, αλλά πάσχει στο θέμα της παραγωγής. Ακούστε πόσο αναδεικνύονται τα κομμάτια του στο Blast from the Past. Όσον αφορά το Send me a Sign (ποτέ μου δεν το γούσταρα) στο encore, τα setlist τους (από το 2007 που τους βλέπω εγώ τουλάχιστον) πάντα είναι μια πονεμένη ιστορία.
Έχω την ακριβώς αντίθετη άποψη.Θεωρώ ότι το Sigh No More έχει καταπληκτική και ζέστη παραγωγή ενώ οι Gamma Ray από το SOIS και πέρα έχουν αυτό το loud ιλουστρασιον πράγμα χωρίς δυναμικές. Και οι GR έχουν από τις καλύτερες τέτοιες στο είδος, τις λες και καλές αλλά για μένα δεν υπάρχει σύγκριση.
Τα κομμάτια στο Blast from the Past είναι όλα κατώτερα παιγμένα (απλά μιλάμε για ανώτερους μουσικούς τους προηγούμενους σε κάθε επίπεδο) και ο Kai συμβιβαζει τα vocal lines στο λαρύγγι του. Όπως και το Future World, ok, κατανοητή και η ανάγκη και αξιοθαύμαστη η προσπάθεια έως συγκινητική αλλά πάντα ο Scheepers και ο Kiske θα ακούγονται καλύτεροι.
“Ιλουστρασιόν” τους αδικεί όταν υπάρχουν Σονάτα Άρκτικες και Στρατοβάριους και τέτοια, οπότε ανακαλώ και χρησιμοποιώ την λέξη ψηφιακίλα και Bauerfiend-ίλα. Πάντως να μην φανεί ότι παραπονιέμαι για τις παραγωγές τους.
Αλλά από την άλλη επιμένω ότι η παραγωγή του Sigh No More >> Blast from the Past. Μόλις έβαλα το One with the World κι από τις δύο εκδόσεις και η διαφορά είναι χαώδης υπέρ του πρώτου.
Δεν ξέρω, το Blast πάντα το γούσταρα επειδή τραγουδά ο Κai. Για τους μουσικούς που λες. Δεν νομίζω ότι έχει καμία σχέση ο Dirk με τον Henjo και ποτέ μου δεν εκτίμησα τον Nack. Άλλο θέμα το συνθετικό κομμάτι, όπου εκείνη η ομάδα κένταγε (για την περίοδο insanity+land μιλάω).
Ωραια κουβεντα πιασατε. Λοιπον το Empire Of The Undead δεν το ακουσα ακομα εκτος των κομματιων που ξεραμε πριν απο το live. Δηλαδη εχω ακουσει τα Master Οf Confusion, Empire Οf Τhe Undead, Hellbent, Avalon, Pale Rider. Τα 2 πρωτα που ηταν γνωστα και απο το EP ειναι μια χαρα κομματια, χωρις να ειναι κατι το φοβερο, τα ακουω πολυ ευχαριστα και γουσταρω. Το Hellbent δεν λεει κατι, αντιγραφη της αντιγραφης, το Pale Rider μετριοτητα και το Avalon αυτο που ξεχωριζει πιο πολυ απο ολα. Μου αρεσει πολυ το ρεφραιν του και η ατμοσφαιρα, δεν φτανει τα επη του παρελθοντος αλλα εχει κατι απο την αυρα τους… Περισσοτερα οταν ακουσω τον δισκο.
Οσο αφορα την δισκογραφια της μπαντας, προσωπικα την χωριζω σε 3 περιοδους την πρωτη με Scheepers με 2 εξαιρετικες δισκαρες (Heading For Tomorrow, Insanity And Genius) και εναν πολυ καλο αλλα καπως ανισο δισκο το Sigh No More. Η δευτερη περιοδος περιεχει τα Land Of The Free και Somewhere Out In Space που ειναι οι 2 αγαπημενοι μου δισκοι της μπαντας οποτε και η αγαπημενη μου περιοδος τους και την τριτη περιοδο με ο,τι ακολουθησε. Απο εκει και περα το Powerplant το θεωρω εκπληκτικο δισκο, απλα ειναι καπως ανισος και υπερβολικος σε σημεια. Τα δυνατα του σημεια ομως τσακιζουν και περιεχει κομματαρες. Το No World Order μου αρεσει αρκετα, μετριο γενικα, εχει πολυ αναμασημα ιδεων και αντιγραφη και αρχιζει να δειχνει ελλειψη εμπνευσης. Το Majestic ειναι ο πιο αδυναμος δισκος τους και παλαιοτερα ειδικα μου την εσπαγε πολυ, αλλα εχει αυτο το Blood Religion που ειναι σκετη λατρεια και σε δευτερη κλιμακα καποια ακομα κομματια (Fight, Hell Is Thy Home, Majesty) που ειναι πολυ δυνατα. Το Land Of The Free II ειναι ενας παρα πολυ καλος δισκος που τον αδικει ο τιτλος του. Σκαλες ανωτερος απο τους 2 προηγουμενους περιεχει καποια απο τα καλυτερα κομματια που ειχαν γραψει στα 00’s. Το To the Metal ειναι φοβερος δισκος και τον θεωρω ως τον καλυτερο δισκο της μπαντας απο το 1999 και το Powerplant, με το Land Of The Free II να ακολουθει.
Γενικα πιστευω οτι εδω και χρονια εχουν πεσει σε μια παγιδα επαναληψης και αντιγραφης, αλλα απο την αλλη το To The Metal ειχε εναν αερα φρεσκων ιδεων και ηταν ενας δισκος που σε εκανε πολλες φορες να θυμηθεις γιατι αγαπας αυτη την μπαντα.
Φίλε Angus, για τα πρώτα 5 δεν έχω να προσθέσω κάτι, συμφωνώ στα πάντα. Πάμε στα υπόλοιπα.
Το Powerplant πιστεύω ότι είναι ο ορισμός του άνισου δίσκου, με κομματάρες στην αρχή και στο τέλος του δίσκου. Περιέχει το χειρότερο κομμάτι που έγραψε ποτέ ο Kai (Short as Hell), και γενικά η τριάδα Short…, It’s a Sin και HMU χαντακώνει απίστευτα τον δίσκο.
Το NWO είναι απίστευτη δισκάρα μέχρι και το Damn the Machine. Βέβαια υπάρχει και το Eagle μετά που τον ανεβάζει πάλι, αλλά τα Solid, FB, Follow Me και η μπαλάντα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Το Majestic το λατρεύω, ίσως γιατί είναι και η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα. Ακόμα και 9 χρόνια μετά, το μόνο μέτριο κομμάτι που βρίσκω είναι το How Long. Κομματάρα και το bonus Hellfire.
Τα δύο επόμενα, ενώ στην αρχή τα γούσταρα, με την πάροδο των χρόνων, έπεσαν στην εκτίμησή μου. Μέτριοι δίσκοι, με κάποιες κομματάρες.
Για τον φετινό, τα έχω γράψει πιο πριν εκτενώς. Προς το παρόν, για μένα είναι σαφώς ανώτερος των 2 προηγουμένων.
Το πρόβλημα με το Sigh No More είναι ότι είναι άνισο συνθετικά και όχι τόσο σε θέμα παραγωγής. Πρόβλημα στην παραγωγή είχε περισσότερο το Heading for Tommorow.
Επίσης προτιμώ περισσότερο τη φωνή του Hansen στα πιο πολλά τραγούδια σε σχέση με τον Scheepers.
Διαφωνω για την 3αδα που θεωρεις οτι χαντακωνει το Powerplant, το Short As Hell, εινα ξεκαθαρα ενα τραγουδι-αντιγραφη απο Metallica του Black Album αλλα εχει φαση, το It’s A Sin ειναι μια διασκευη που τονιζει την διαφορετικοτητα του Kai και τα “εξω-metal-ικα” του ακουσματα και το Heavy Metal Universe ειναι σαν την συνεχεια του Heavy Metal Is The Law απο το Walls Of Jericho με στιχους αλα Manowar. Προσωπικα μου φαινεται πολυ πωρωτικο και ανεβαστικο σαν κομματι. Και τα 3 βασικα τα ακουω ευχαριστα, τα 2 πρωτα μου αρεσουν λιγοτερο αλλα δεν με χαλανε.
Συμφωνω απολυτα για Sigh No More, η παραγωγη μια χαρα ειναι, αλλα και η παραγωγη στο Heading For Tommorow δεν με χαλαει καθολου.
Δεν μπορω να κανω συγκριση Scheepers με Hansen στο μυαλο μου οι φωνες τους ειναι συνωνυμες με διαφορετικες περιοδους της μπαντας,. Προτιμω τον καθενα στα δικα του κομματια.
Το γράφω εδώ, αν και το τόπικ της συναυλίας ίσως να είναι πιο κατάλληλο. Ο Kai έχει βρογχίτιδα εδώ και 15 μέρες περίπου, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να ακυρωθεί ένα Live και κάποια άλλα να βγαίνουν με την βοήθεια φίλων της μπάντας (σε κάποιο μάλιστα ήταν και ο Σάμετ) και του Fabio Lione. Αυτό εξηγεί και την μέτρια φωνητική του απόδοση και στα εγχώρια Live.
Περαστικά λοιπόν στον άρχοντα και να προσέχει! (αν θυμάμαι καλά και πέρυσι ψιλοάρρωστος μας είχε έρθει)