Ντάξει, τώρα το χέσαμε τελείως. Δεν σας αρέσουν οι τελευταίοι (δεν ξέρω και γω πόσοι) δίσκοι τους? Δεκτό. Σταματήστε όμως να προσπαθείτε να πείτε κάτι ‘‘έξυπνο’’ για να δώσετε υπόσταση στα λεγόμενά σας.
Unisonic τον Μάη EP και τον Ιούλιο δίσκο, λές να κράτησε τίποτα καλό για το καλοκαίρι?
Αφού μέχρι που έβαλα στην σειρά LOTF2 και To The Metal και το Empire για να δημιουργήσω λίγο Gamma Ray ατμόσφαιρα παραπάνω, παρόλαυτα δεν βοήθησε, άοσμο το άλμπουμ. Τουλάχιστον εκτίμησα ακόμα παραπάνω τα 2 προηγούμενα 
@Kingslayer: Μην τρελαίνεσαι βρέ, εγώ προσωπικά είμαι πολύ αυστηρός με Gamma Ray αλλά έστω και ένα κομμάτι να βγάλει ο Kai του τα διαγράφω όλα, εδώ όμως μας πέταξε ένα ψευτοepic Avalon και μετά ψίχουλα, έ όχι ρε Kai α γαμήσου δλδ, με τέτοιο κομμάτι κανείς δε γάμησε.
Μακάρι να έχει κρατήσει καλές ιδέες για τους Unisonic, το πρώτο δισκάκι το ακούω ακόμα πολύ ευχάριστα. Βοηθάει βέβαια και η φωνή του μεγάλου, αλλά θεωρώ ότι ήταν ότι καλύτερο έχει βγάλει ο Kai από την εποχή του No World Order…
Ρε φιλε για πες μου λιγο, απο τα 2 τελευταια κραταμε το EMPATHY ξερω γω;Αυτο;Ρε ψαχνω να βρω σοβαρο κομματι, τι μου λες τωρα.Και δεν εχω και τρελες απαιτησεις.Εσκασε ενα From the Ashes στο LOTF II και μου φανηκε σουπερουαου ξερω γω.Δηλαδη παω λιγο πιο πισω και κατι Dethrone και Revelation μου φαινονται 7ες Συμφωνιες σε σχεση με τα προσφατα.Με τους Rays οσο θυμαμαι γω παραμυθιαζομασταν μεταξυ μας.
Από τα 2 τελευταία είπες? Πάμε:
Empathy, Rise, Deadlands και Chasing Shadows από το ΤΤΜ
Avalon, Hellbent, Empire… και I Will Return από το φετινό
Είσαι απίστευτα ισοπεδωτικός. Να υποθέσω ότι οι Maiden έχουν να βγάλουν σοβαρό δίσκο από το 1988 και ότι ο τελευταίος αξιόλογος δίσκος των Manowar είναι το Kings of Metal?
Maiden από το 2000, για Manowar έπεσες μέσα βρε μπαγάσα (Eric πλάκα κάνω μη βγάλεις το σφυρί μεσημεριάτικα)
Αυτά τα 4 από το TTM σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα υπόλοιπα του δίσκου δεν ήταν και εντελώς ΓΤΠ ήταν αρκετά για να τρίβουμε την κοιλίτσα μας από ευχαρίστηση. Το LOTF2 είχε πάνω κάτω τα ίδια, 3-4 κομματάρες και σκόρπια σούπερ σημεία αλλά ήταν ακόμα πιο χορταστικό και έξυπνο θα μπορούσα να πώ. Ετούτο εδώ αρχίζει με το Avalon σε στύλ Rebelion in Dreamland, epic ατμοσφαιρικό κλπ κλπ και μετά αρχίζει το disco power πανηγύρι των Gamma Ray, έ είναι άνισο αυτό το πράμα και άοσμο.
Απο το 2000 και Warriors of the World αλλα βρες μου εσυ τα αντιστοιχα Ghost of the Navigator και Hand of Doom ξερω γω να μιλησουμε.Εγω σου λεω πες μου 3 κομματαρες και συ μου λες τα καλυτερα του καθε δισκου.Δηλαδη αμα θεωρεις το Hellbent κομματι ΑΑ για Rays και ψαρωνεις με το Avalon, τοτε υποτιμας τον Kai.Κανενα δε σπαει το φραγμα του συμπαθητικου, να σε υπερβει λιγουλακι.Για ρεφρεν μη μιλησω, τα χει τυποποιησει μεχρι αηδιας.Ροκακια.Κι αμα σκασει κανα ρεφρεν Deadlands μας φαινεται τιλεστωρα.Και μετα ακους ρεφρεν Damn the Machine και Hand of Fate(σου πιανω 2 κομματια οχι απ’το πανω ραφι επιτηδες)
Αυτός ο δίσκος κατά την γνώμη μου είναι ο καλύτερος δίσκος Gamma Ray από την εποχή του Majestic, που είχε και ένα Blood Religion εν τέλει.
Δεν ξέρω τι λέτε για To the Metal και LOTFII, αυτοί οι δίσκοι με είχαν ΑΠΕΛΠΙΣΕΙ, μιλάμε έτρωγα ζόρι, κάτι ρε Κάι να δικαιολογήσει την λατρεία που σου έχω, πόσο ανέμπνευστη κλισαδούρα πια, πόσες φορές το ίδιο τραγούδι, κάθε χρόνο και πιο άνοστο;
Τέλος πάντων, το πήρα απόφαση ότι εγώ έχω μεταλλαχθεί σε γέρο παράξενο και δεν νιώθω πια, χάσαμε το ψυχικό κονέ με τον Κάι και έτσι, απλώς καθόμουν και διάβαζα άλλο κόσμο που γουστάρει πιο πολύ Powerplant από Insanity and Genius κατά βάση, να συζητά για τους Rays.
Μετά σκάνε οι Unisonic και ήταν αφόρητοι, λέω τώρα πάει, το τερματίσαμε, λίγο γαργαλητό ένιωσα να ακούω δίδυμο Kai-Kiske, πιο πολύ στο μυαλό μου κιόλας και μετά θανατηφόρα βαρετό hard rock της σχολής γιουροπάουερ. Μια αχτίδα ήλιου ήταν ότι ο Kai την είχε δει ότι θα γράψει γρήγορα και μέταλ πράματα γιατί λέει τα ήρεμα και σοφτ τα 'βγαλε από μέσα του εν πολλοίς στους Unisonic.
Λοιπόν, το Avalon έχει ρεφρενάρα και δεν έχω ιδέα τι λέτε, πιο καλογερασμένη φωνή από του Kai Hansen δεν παίζει να υπάρχει στο είδος. Την γράφει σωστά, τα δίνει όπως πρέπει, τα έχει όλα τα χέβυμέταλς κόλπα που γουστάρουμε, άψογος. To κομμάτι κάνει κοιλιά, παρατραβάει νομίζω αλλά γούσταρα την ζωή μου και θα μου μείνει γενικώς. Φυσικά το πακέτο είναι εντελώς χιλιακουσμένο, απλά μιλάμε για Kai έμπνευση στα vocal lines και την δεδομένη κλάση για να κάνει την δουλειά.
Pale Rider. Το αγαπημένο μου παρόλο το σχεδόν σκατένιο ρεφρέν και παρόλο που είναι φόρος τιμής στον Rob Halford στα πλαίσια του Resurrection. Το σκατένιο ρεφρέν σώζεται μόνο από το γεγονός ότι όταν επιστρέφει στο κανονικό ριφ και χώνει PALE RIDER, αυτό είναι, με τουμπάρει το καθίκι, τον αγαπάω. Όσο και να ισχύει 200% ότι βολεύτηκε στην μανιέρα και πουλάει μεταλοφροσύνη και παλιμπαιδισμό, η αλήθεια παραμένει ότι φαίνεται ότι κωλογουστάρει την ζωή του και το λέει όπως πρέπει. Πολύ ωραίο σόλο.
Γενικώς, επειδή δεν έχω και ώρα να γράφω στον δίσκο βρήκα τα μισά κομμάτια από ευχάριστα έως πολύ ευχάριστα και αυτό για έναν Χανσενικό είναι επαρκέστατο για την καλή χαρά. Στα αρνητικά, όλα αυτά που ίσχυαν τόσα χρόνια, ισχύουν ακόμα. Αυτός ο δίσκος αφορά αυτούς που αφορούσαν τα πέντε προηγούμενα ξέρω γω… και για κανά καμμένο σαν και του λόγου μου που ακόμα ψάχνει μέσα στα αποκαΐδια της έμπνευσης και ανάμεσα από τόνους τυριού και επανάληψης να βρει scraps of Hansen που σκατολένε. Το ότι βρήκα τραγούδια που είναι καλά για μένα ήταν υπερβολικά ευχάριστη έκπληξη.
Από την άλλη οι πρώτοι (αυτοί που παρακολουθούν και ακούνε όλα τα τελευταία) σε γενικές γραμμές βλέπω να απογοητεύονται, οπότε τελικά δεν ξέρω κιόλας.
ΥΓ: Πλέον το να βρίσκεις ποια riff και ποια vocal lines έχει βουτήξει και ενσωματώσει σε άλλο πλαίσιο ο Kai είναι easter egg hunt. “Α…τι είναι αυτό να δεις… ναι, ρε, το Stone Cold Crazy… άκου, ίδιο το πήρε ξεδιάντροπα, καρφί όλο!”. Με διασκεδάζει το φαινόμενο συνολικά.
ΥΓ2: Εντωμεταξύ θα μπορούσα να βάλω αυτό το λινκ:Gamma Ray - Majestic κριτική στο μπλογκ μου και να πω “αυτό, αλλά με άλλους τίτλους κομματιών” και να γλυτώσω όλους μας από χρόνο αλλά τώρα πάει.
ΥΓ3: Το μαλλί του Kai Hansen μια μέρα θα γίνει ντοκυμαντέρ.
Ρε δεν ειναι να προβληματιζεσαι, η Χανσενιτιδα δε γιατρευεται.Αυτο με το ψαξιμο για scraps εμπνευσης ειναι απολυτως ευστοχο, αυτη ειναι η φαση.Σημεια που σκιρταει η καρδια θα υπαρχουν ακομα και στον πιο σκατενιο δισκο που θα βγαλει.Ακομα κι αν βγαλει δισκο μονο με διασκευες σε Petshop Boys.
Bασικα σε στυλ Empathy αρχιζει.Αλλο vibe το Rebellion, ειναι yearning.Τα αλλα 2 ειναι και καλα σκοτεινα και ηχητικα μοιαζουν πιο πολυ τα intro τους.Ω μλκ παω να βαλω Rebellion, εχω να το ακουσω πανω απο μηνα.
Παμπκιν ανακαλεσε.
Για σου ρε VIC αρχηγέ! Σε χάσαμε και από το περιοδικό παρεμπιπτόντως. Στα του νέου δίσκου, με κάλυψες σε γενικές γραμμές. Και εγώ τον θεωρώ τον καλύτερο μετά το Majestic. Η περιγραφή σου για το Pale Rider με βρίσκει σύμφωνο απόλυτα. Είναι και η πρώτη σύνθεση του Ehre, για όποιον δεν το γνωρίζει. Βέβαια καμία σχέση με τις κομματάρες που έγραφε ο Zimmermann.
Φίλε Pumpkin, σε ρώτησα αυτό για τους Manowar και τους Maiden, για να δω αν είσαι τόσο αυστηρός και με άλλα συγκροτήματα. Οκ, με κάλυψες. Και εγώ από το WOTW θα πω για τους πρώτους, από το Dance of Death για τους δεύτερους. Για κάτι ανάλογα ποιοτικό με τα κομμάτια που αναφέρεις, θα έλεγα τα Blood Religion, Fight, From the Ashes, Empathy και Avalon.
Ανακαλω, μεχρι Triumph ειναι :razz:
[QUOTE=Vic;1603876]
ΥΓ2: Εντωμεταξύ θα μπορούσα να βάλω αυτό το λινκ:Gamma Ray - Majestic κριτική στο μπλογκ μου και να πω “αυτό, αλλά με άλλους τίτλους κομματιών” και να γλυτώσω όλους μας από χρόνο αλλά τώρα πάει.
Πόσο συμφωνώ με την τελευταία παράγραφο της κριτικής σου. Μπράβο. Αν και το SOIS (η τελευταία μεγάλη δισκάρα του Kai) είναι προιόν ομαδικής δουλειάς και δείχνει ότι η τωρινή ομάδα (χωρίς τον Dan πλέον), το είχε και συνθετικά κάποτε. Αλλά όταν ο Rubach σού είχε γράψει Gods of Deliverance, Salvation’s Calling και Afterlife, τα λόγια είναι περιττά…
απο το λιγο που τον εχω ακουσει τον δισκο καλυτερος μου φαινετε απο τον προηγουμενο
richter ποτε δεν χωνεψα ουτε σαν κιθαριστα ουτε σαν συνθετη.
dirk στην κιθαρα ftw!
αυτο εδω
το japan bonus ειναι αληθινο η τρολαρισμα απο κανενα φαν?
Αληθινό είναι βρέ, το προτιμώ από τα αναμασήματα πάντως. Εδώ φτάσαμε να χαιρόμαστε με Avalon και Pale Rider, αν είναι δυνατόν δλδ, ρε βίκ εντάξει χάρην του παρελθόντος κάνεις τα στραβά μάτια και κουνιέσε στο ρυθμό αλλα ρε συ ούτε σε B-side δεν θα έμπαιναν αυτά τα κομμάτια και τα υπόλοιπα του δίσκου τα γράφω και εγώ με copy paste στο sony soundforge…
Δλδ εντάξει αγαπάμε Gamma Ray αλλά άι στο διάολο ρε μαλάκα Kai, ξύπνα, ξεκόλλα ή παράτα τα. Άκουγα προχτές SOIS και Powerplant στα καπάκια και τα πήρα στο κρανίο, που για μένα αυτά τα δύο είναι απλά καλά άλμπουμ των Gamma με τα μισά κομμάτια να γαμάνε και τα μισά μετρια, και πάλι είναι έτη φωτός καλύτερα από αυτή εδώ τη μαλακία. Και εδώ μας πετάει 2 ρίφ και 1 ρεφραίν και μερικοί θα το βγάλουν και καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς…αίσχος ήμαρτον και έλεος.
κοιτα εχει την πλακα του το τραγουδι,γιατι σιγουρα για πλακα το εγραψαν αν κρινω απο τους οτι να ναι χαβαλεδοστιχους,Τωρα για τους ρει γενικα παιζει μεγαλη κουβεντα.
Απο heading εως και land εκαναν τα μεγαλα πραγματα,
somewhere & powerplant αν δεν ειχαν φιλερακια θα εμπαιναν μεγαλη κατηγορια
αλλα τα λατρευω και απο κει και περα 3-4 κομματαρους σε καθε δισκο αλλα γενικα
χλιαρα τα πραγματα. παντως insanity μεγαλεια και τετοια ποικιλια σε υφος κομματιων
δεν παιζει και σπαζομαι ασχημα γιαυτο.
ο Kai εχει φαει writers block η απλα εχει επαναπαυτει
και θελει διπλα του ενα ΚΑΛΟ συνθετη για να ξαναπαρει μπρος.
και ουτε και ο dirk δειχνει να τα πηγαινει καλυτερα τα τελευταια χρονια σε αυτον τον τομεα.
τεσπα σορρυ που ξεφυγα απο τον δισκο.
3-4 κομματαροι δεν υπαρχουν σε κανενα απο τα 3 τελευταια.Ο Kai απλα εχει αδειασει και λογικο, δεν ειναι κανας γριφος το ζητημα.Για το μπονους ο πιο επιεικης χαρακτηρισμος που μπορω να δωσω ειναι μπουρδα απ’τις λιγες.Αυτο με το for fun κομματια και το ‘‘το διασκεδαζει ο Kai’’ πρεπει να σταματησει ε, να κανει κανα πιτζαμα παρτι αμα ειναι να βγαλει γουστα.
Καθόλου δεν κάνω τα στραβά μάτια, νομίζω ήμουν σαφής. Εμένα και το Avalon και το Pale Rider μου αρέσουν και εννοώ ότι μου αρέσουν, όχι ότι “έλα μωρέ, ντάξει, καλά είναι για τώρα”. Τα ακούω και τα ξανακούω, δεν έχει άλλο κριτήριο. Είμαι της γνώμης ότι τα κομμάτια αυτά και κανά δυο άλλα είναι τα καλύτερα από την εποχή του Majestic, όχι μόνο ακούγονται και δεν ντρέπεσαι (για την μουσική, για τον παλιμπαιδισμό εξαρτάται την προαίρεση, δεν λέω), εγώ κοπανιέμαι κιόλας και κάνω γραφικότητες μόνος μου.
Το Majestic ήδη έχω περιγράψει ποιους αφορά (καμμένους και άπειρους ή άτομα χωρίς προσδοκίες, κανέναν άλλο - εκτός από το Blood Religion που είναι ένα φανταστικό χέβυ μέταλ κόμμάτι), συνεπώς δεν νομίζω ότι το φούσκωσα το πράμα. Κατά τα άλλα εγώ είμαι Χανσενικός και τουμπάρομαι εύκολα, YMMV.
Τα δύο προηγούμενα τα θεωρώ εύκολα πιο βαρετά και επομένως απελπιστικά, δεν παλεύονται, ούτε με το ζόρι.
Ο δίσκος είναι στο 7 (όπως και το Majestic και το No World Order). Και αυτό μόνο και μόνο γιατί υπάρχει μια αναμφισβήτητη κλάση και σφραγίδα στην μπάντα και είναι όλα θαυμάσια παιγμένα και γραμμένα. Κατά τα άλλα και στους τρεις αυτούς δίσκους υπάρχουν στιγμές του 8 ας πούμε, άντε 9 για τον μερακλή οπαδό αλλά και στιγμές του 5, μην πω και πιο κάτω για κάτι τυριά γκοργκοντζόλα σε νιοστή επανάληψη.
Ένας αυστηρός τύπος που κρίνει βάσει το μέγεθος του και θέλει να make a point για την πορεία του Kai μπορεί να τους βάλει και 6-6.5 (θα πρέπει να τονίσει τα καλά κομμάτια όμως). Εγώ στα δύο προηγούμενα (LOTFII, To the Metal) βάζω 5 - 5.5. Μια flatline αδιαφορίας και κούρασης. Εκτός από το τυρί και την κλισαδούρα.
To μπόνους είναι μια μαλακία και μισή. Χίλιες φορές μια διασκευή.
SOIS: 8-8.5.
Powerplant: 7.5 - 8.
Πιο πίσω όλα γαμάνε.
Αυτό το πράμα εντωμεταξύ που έχει θαφτεί το Sigh No More με ΤΕΡΜΑΤΙΖΕΙ.
Dreamhealer, One with the World, As Time Goes By, Start Running, Changes, είναι όλα ΕΠΗ. Και ο κόσμος γενικά θυμάται και γουστάρει το Rich and Famous, ένα απλώς συμπαθητικό hard rockin’ tune, που δεν το κολακεύει η χώρα προέλευσης. Ε ΕΛΕΟΣ. Ο δίσκος μπορεί να πάσχει από θέμα συνοχής και έχει και κάποια μέτρια πράγματα αλλά μιλάμε για ΜΠΑΝΤΑΡΑ και κάποια από τα καλύτερα κομμάτια της. Το Dreamhealer δε, είναι μέσα στα πέντε αγαπημένα μου κομμάτια ΕΒΕΡ. Δηλαδή τι ΕΠΟΣ έγραφε ο θεός και συζητάμε τώρα για Send me a Sign στο ανκόρ και το Heaven Can Wait.
Α, ρε Kai. Τόσα αριστουργήματα, τέτοια πρωτοπορία, τόση αποψάρα μέχρι το 1995 και πλέον ζει από και για τους Γιαπωνέζους και τους πιτσιρίκους παπάουερ 
Send me a Sign για encore δηλαδή, ευτυχώς που δεν το έχω ζήσει αυτό.
Ρε και εγώ κοπανιέμαι σα μικρό παιδί με τα κομμάτια, αλλά μου μένει μια πίκρα γενικά. Δεν θέλω άλλο να ψευτοχαίρομαι.
Αυτό λέω ρε συ, δεν ψευτοχαίρομαι. Αληθοχαίρομαι! (σε ένα δάσος σωριάστηκε ένας φιλόλογος αλλά δεν ήταν κανείς εκεί να τον ακούσει)
Χαίρομαι που άκουσα κομμάτια που με κάνουν αυθόρμητα να κοπανιέμαι και να κάνω ερ γκιτάρ και είναι Κάι κομμάτια. Δεν σκίζω και το βρακί μου για τον δίσκο και δεν άλλαξε κανένα από τα μεγάλα μου παράπονα αλλά νταξ, αυτό.