Η Wretch το ζηταγε επιμονα, της κανω το χατηρι-ελπιζω- και χωνω ενα μικρο πολλ με μερικες αγαπημενες ταινιες σχετικες με gangsters, υποκοσμο, μυδραλιοβολα, τυπους με μακρυες καμπαρντινες οι οποιες κρυβουν ενα δικανο μεσα τους και λοιπα γραφικα ομορφα…
Το πολλ ειναι ενδεικτικο, εβαλα ταινιες που ΕΓΩ γουσταρω-γιατι προφανως ΜΠΟΡΩ:p-,πλην μιας που δεν εκοψα ποτε φλεβα αλλα ξερω οτι τυγχανει μεγιστης αναγνωρισης και δεν μπορουσα να την παραλβλεψω…ελευθερα λοιπον οποιος θελει προτεινει οποια ταινια θελει και νομιζει πως αξιζει προωθησης…
να πω μονο πως μην το πολυσυγχεουμε με γενικοτερα crime films κτλ, οπως πχ ειναι τα heat, city of god, chinatown-noir βασικα εδω- reservoir dogs, le samourai κτλ κτλ, μιας και επι το πλειστον ειναι καλο να ανφερομαστε εδω σε ταινιες σχετικες με μαφια, αμερικανικες-επι το πλειστον- και μη, ανεξαιρετου εποχης…νομιζω πως τα καθαρα crime movies κανουν μπαμ, σε σχεση με τις κατεξοχην ταινιες για μαφιοζους κτλ κτλ…(κλαιν μαιν και να τα χωναμε ολα,απλα μετα θα γαμηθει λιγο το πραμα νομιζω, με μπατσοταινιες,ταινιες για συμμοριες, ταινιες με ληστεις και επικα γκανγκστερικα φιλμ-)…
Οπωτε ενα ενδεκτικο πολλ απο μενα:
1. Scarface
Ο Ολιβερ Στοουν γραφει ενα τερμα προκλητικο σεναριο, γεματο μεγαλες στιγμες αλλα και χτυπητες αδυναμιες, δημιουργοντας εναν απο τους πιο αθυροστομους, αδιστακτους αλλα και αιμοβορους γκανγκστερ που περασαν ποτε απο το πανι…ολη η ιδεα της ταινιας συνοψιζεται στην αγαπημενη ατακα του Tony, ‘the world is yours’ , το οποιο συνεπαγεται οτι μπορεις να εχεις τα παντα αμα θελησεις, εφοσον εισαι διατεθιμενος να μην ‘κωλωσεις’ πουθενα…ετσι και ο Πατσινο δεν κωλωνει πουθενα, σκωτωνει,βριζει,γαμαει,ρουφαει τα παντα και ο Ντε Παλμα στην παρθενικη του εμφανιση σε φιλμ του ειδους δειχνει τη μεγαλη του κλαση, με μερικες κλασσικες ηδη σκηνες αλλα και μια πολυ δυναμικη σκηνοθεσια που δεν μασαει, χωνεται και αυτη μεσα στη κοκα, μεσα στη βρωμια, μεσα στο ψεμα και καταγραφει τα παντα…
τεραστιας διαρκειας ταινια, με πολλα οπως ειπα αδυναμα σημεια-κυριως στην σκιαγραφηση καποιων χαρακτηρων και στην οικοδομηση της ως προς την διαρκεια-, ομως δημιουργησε σχολη, ενεπνευσε μια ολοκληρη κοινωνια λατινων μαφιοζων να υιοθετησουν το στυλακι του Τονυ και την ‘φιλοσοφια’ του, επηρεασε βιντεογκεημς, μουσικη, κινηματογραφο, ποπ κουλτουρα στο φουλ και δικαιως, παρολη την αρνητικη και διφορουμενη φυση του πρωταγωνιστη της, θεωρειτε σημερα ενας σταθμος για τις ταινιες του ειδους…
Οπως ειπε και ο ιδιος ο Τονυ:
‘What you lookin’ at? You all a bunch of fuckin’ assholes. You know why?
You don’t have the guts to be what you wanna be? You need people like me. You need people like me so you can point your fuckin’ fingers and say, “That’s the bad guy.”
So… what that make you? Good? You’re not good. You just know how to hide, how to lie.
Me, I don’t have that problem. Me, I always tell the truth. Even when I lie. So say good night to the bad guy!
Come on. The last time you gonna see a bad guy like this again, let me tell you. Come on. Make way for the bad guy. There’s a bad guy comin’ through! Better get outta his way! ’
2. Brother
Oχι η καλυτερη ταινια του ‘επισημου σκηνοθετη της Yakuza’,αλλα το Brother του Κιτανο ειναι η μοναδικη του ταινια η οποια ασχολειτε πιο λεπτομεριακα με αυτο που λεμε gangster movie, μιας και τα υπολοιπα του-με αποκορυφωμα το Hana bi- μπορουν να συσχετιστουν καλυτερα με δραμα-crime films-gangster films κατηγορια.
Τιμη, τραγικοτητα, ‘δοξα’ και βια ειναι τα κεντρικα θεματα της ταινιας οπου ενα μελος της Yakuza, αφου φτανει στις HΠΑ, αναζητει τον ετεροθαλη μαυρο αδερφο του- τοπικο συμμοριτη και μαζι του αναλαμβανει να ξεπαστρεψει ιταλους,λατινους και οποιον βρει στο διαβα του, εγκαθιδρωντας μια νεα αυτοκρατορια εγκληματος στην καρδια του Λος Αντζελες…ο ΚΙτανο ενσαρκωνει ενα χαρακτηρα τον οποιο ξερει καλα, εκεινον τον γνωστο τραγικο,λιγομιλητο και ανεκφραστο γκανγστερ ο οποιος ξερει απεξω την μοιρα του, δινει βαση στην ‘τιμη’ του και σαν αλλος Τονυ Μοντανα-αλλα με αρχες που εχουν πολυ βαθιες ριζες- εξοντωνει τους παντες που στεκοντε στο διαβα του…
Τρομερη σκηνοθεσια με απειρες αναφορες και tributes, ο Κιτανο αν και υπογραφει την πρωτη αμερικανικη ταινια του δεν πουλαει τις αρχες που κουβαλαει απο τον Ιαπωνεζικο κινηματογραφο που υπηρετει, ενα απο τα πιο συγκινητα, ‘αρχιδατα’ και ‘ενδοξα’ φιναλε που μπορει κανεις να συνατησει σε ταινια του ειδους αλλα πανω απολα μια γκανγκστερικη ταινια ελαφρως διαφορετικη απο τις υπολοιπες, οπου το συναισθημα και η αποπνεουσα τραγικοτητα της ατμοσφαιρας φερνουν στο νου αλλες εποχες και τοπους…ενα μεγαλο ρησπεκτ στον τακτικο συνεργατη του Κιτανο και του Μιγιαζακι, τον μουσικο Τζο Ισαϊσι ο οποιος υπογραφει ενα απο τα πιο μελαγχολικα του soundtrack εδω, τελεια εφαρμοσμενο με τις τραγικες αλλα συναμα επικες εικονες του Κιτανο και του υποκοσμου που δημιουργει…
3.Goodfellas
H ταινια που ανεφερα παραπανω… δεν ειμαι ιδιαιτερα ενθερμος φαν-προτιμω ταριφες,κακοφημους δρομους,οργισμενα ειδωλα- και οχι τοσο πολυ τα γκανγκστερικα πονηματα του Σκορσεζε(κοιμαμε ανετα σε Καζινο,γελαω με Departed), αλλα η αληθεια ειναι πως αυτη η ταινια εκανε ενα μεγαλο μπαμ στις αρχες του '90, εξαιτειας της παντα μαεστρικης σκηνοθεσιας του Σκορσεζε(αρχικη σκηνη με εστιατοριο και ‘ακολουθια καμερας’,απλα αριστουργημα)και των εξαιρετικα γραμμενων χαρακτηρων-ιταλων μαφιοζων- οι οποιοι ξεφευγαν ευκολα απο την απλη καρικατουρα-εχοντας παραλληλα και ολα τα χαρακτηριστικα της.
Ομως το μεγαλο πλεονεκτημα της ταινιας για μενα, ειναι η ιστορια της, η ανοδος και η πτωση οχι ενος μαφιοζου αλλα μιας ολοκληρης σχολης/γενιας μαφιοζων, οι οποιοι με την απληστια να χτυπαει κοκκινο και την νεα ταξη πργματων στο κεφαλι τους θελωντας και μη εκλεισαν την καριερα τους οπως τους αξιζε…επισης μεγαλος Ντενιρο ε, παραδοξως ΓΙΓΑΝΤΑΣ Λιοτα και κλασσικα, αστειος αλλα επικινδυνος Πεσι…not my thing αλλα μια αν μη τι αλλο σημαντικη ταινια του χωρου…
4.Untouchables
Προσωπικα οταν το ειχα δει πρωτη φορα, για την επομενη μερα,βδομαδα,δενθυμαμε ειχα διαγραψει απο το μυαλο μου σχεδον Κοππολες,Χιτσοκς κτλ κτλ…ο Ντε Παλμα ειναι ΑΡΙΣΤΟΣ σκηνοθετης…ΔΕΝ κανει λαθη…ΞΕΡΕΙ να φτιαχνει σασπενς απο το πουθενα…ισως η καλυτερη στιγμη του για μενα, με το κοφτερο σεναριο του Μαμετ μας δειχνει πως ο Καπονε επεσε, ποιοι μικροι φτωχομπινεδες αδιαφθοροι μπατσοι τον αντιμετωπισαν στα ισα και τον εριξαν με ΝΟΜΙΜΟ τροπο, μετα ομως απο ενα πανηγυρι βιας,αιματος,απωλειας και εντασης…
Το καστ σκοτωνει κυριολεκτικα, αφου μεχρι και ο αχρηστιδης Κονστνερ ειναι ταιριαστος και πολυ δυναμικος στο ρολο του, ξεχωριζει ομως φυσικα ο Σον Κονερυ, στο ρολο που του χαρισε το μοναδικο του Οσκαρ, παιζοντας τον εμπειρο και σκληροτραχηλο γηρεοτερο της ατυπης ‘wild bunch’…Απολαυση και ο Ντενιρο στο ρολο του Καπονε, με μια σκηνη ανθολογιας που περιλαμβανει ενα ροπαλο του μπεησμπολ και εναν βλακακο μαφιοζο να χτυπαει κοκκινο…
Αλλα πρωταγωνιστης ειναι βεβαια ο Ντε Παλμα, που σκηνοθετει ενα βιαιο και αγριο Σικαγο της εποχης της ποταπαγορευσης με καθ λεπτομερια, με αποκορυφωμα την σκηνη στο σταθμο των τρενων, ενα πραγματικο μαθημα σκηνογραφιας και σκηνοθεσιας…
5.Once upon a time in America
Η αγαπημενη μου γκανγκστερικη ταινια εβερ, για τον εξης πολυ απλο λογο: δεν παιρνει θεση. Το μεγαλο μειονεκτημα που της επισυναψαν οι κριτικοι της εποχης-ακομα και σημερα αρκετοι-. Παρακολουθει μια παρεα παιδιων στη Νεα Υορκη των αρχων του αιωνα μεχρι τα 60ς και το αποκορυφωμα της γκανγκστερικης τους δρασης και δεν παιρνει θεση, δεν σχολιαζει…αφηνει τα παντα χυμα, μεσα στην βρωμα στην οποια ειναι, να τα λαβει ο θεατης οπως ακριβως θελει…ειτε να μισησει τα παντα, ειτε να νιωσει συναισθηματα συμπαθειας για τα καθαρματα που παρουσιαζει, ειτε να τους γραψει στα @@ του και να βαλει να δει κατι αλλο…αρνητικοι χαρακτηρες, με αλλωτε ψηγματα καλου μεσα τους και αλλωτε απροσδοκητα σκληροι, βιαιοι και απανθρωποι…αλλα ο μεγιστος Λεονε θελει ρεαλισμο και τον πετυχαινει στο φουλ…
το να σχολιασει κανεις αυτη τη ταινια ειναι παρα πολυ δυσκολο…καταρχας ειναι τεραστια σε διαρκεια-κουραζει αρκετα…απο την αλλη, εχει καποιες σκηνες που θα κανουν και τον πιο σκληρο να δακρυσει, να μπερδεψει το κεφαλι του και να καθηλωθει νομοτελιακα μπροστα στην μαεστρια με την οποια ο Λεονε, στη τελευταια του ταινια, τις απλωνει στην οθονη…
Για παραδειγμα, η σκηνη του πιτσιρικου που σκιζεται στη δουλεια, τρωει ξυλο, με σκοπο ομως να αγορασει μια παστα ωστε να την προσφερει στην τοπικη 15χρονη πορνη με σκοπο να ξεπαρθενιαστει, ειναι απο μονη της μια σπουδη σε αυτο που λεμε κινηματογραφο…μεσα σε 5 λεπτα, η αγωνια να γαμησει θα μετατραπει σε αγωνα αυτοσυγκρατησης να φαει το γλυκο-οσο η κοπελια θα ετοιμαζεται-, ως χαμινι των δρομων,πεινασμενο και αφημενο στη τυχη του…αυτη η εσωτερικη παλη του πιτσιρικου αποτυπωνεται τοσο μαεστρικα, που ο ιδιος ο θεατης μπαινει στο πετσι του και αναρωτιεται και ο ιδιος τι να κανει, τι να αποφασισει…
Και αυτη η σκηνη ειναι μια που μου ηρθε στο μυαλο τωρα…αμα τις βαλει κανεις κατω, μεσα σε ενα 4ωρο επος ανοδου και πτωσης μιας Μαφιοζικης παντοκρατοριας, μπορει ν βρει δεκαδες…
Για ερμηνεις,μουσικη μορικονε κτλ κτλ δεν χρειαζεται καν να μιλησω…
Η ταινια ειναι και θα ειναι ενα προκλητικο,διαχρονικο και πανω απολα ΤΙΜΙΟ αριστουργημα,θριαμβος του ιδιου του Λεονε και του ποθου του να αποτυπωσει οσο πιο σκληρα και απανθρωπα γινεται μια δυσκολη περιοδο της Αμερικης, παντα ομως με μια βαθια ποιητικη ματια απεναντι στα ‘τερατα’ του…
6.Miller’s Crossing
Mαζι με τον Μπαρτον Φινκ, οι καλυτερες ταινιες των Κοεν για μενα…σεναριο με την ανατροπη της ανατροπης ω ανατροπη,μαυρο χιουμορ στο φουλ-σημα κατατεθεν των αδερφων-, ενας αξεχαστος χαρακτηρας μαφιοζου-αυτος του Φινεη- με μια δικη του σκηνη ανθολογιας-το ‘ξεπαστρεμα’- αλλα σιγουρα ολα τα φωτα πανω στους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ Τορτουρο και Πολιτο, οι οποιοι αγγιζουν δυσθεωρητα υψη με τις ερμηνειες τους, βγαζοντας τεραστια συναισθηματα με καθε τους μορφασμο,κινηση,σπασμο…επαναπροσδιοριση του φιλμ νουαρ επιπλεον, το Περασμα του Μιλλερ δικαιως θεωρειτε μια απο τις πιο υποτιμημενες αλλα κορυφαιες γκανγκστερικες ταινιες…
7.Godfather 1-2
Οι ναυαρχιδες του χωρου, τις βαζω και τις δυο μαζι για να χωρεσουμε(πιο αδυναμο το τριτο μερος-αν και με το τελευταιο του 40λεπτο την κορυφαια σκηνη ολων των Νονων μαζι για μενα-), δεν εχω να γραψω και πολλα, ολοι πανω κατω τα ξερουμε, ανοδος και πτωση σε υφος ελληνικης τραγωδιας μιας μεγαλομαφιοζικης οικογενειας, ερμηνειες,σκηνοθεσια,σεναριο που γραψαν ιστορια, αποθεωνει οποιος θελει, απλα βαργιεμαι λιγο γιατι οκ, ολοι τα εχουμε δει,ολοι τα αγαπαμε, ολοι ξερουμε πανω-κατω ποσο σημαντικα ειναι και την επιρροη που ειχαν στην διαμορφωση της λεξης ‘αριστουργημα’ οταν μιλαμε για σινεμα…
προσωπικη βεβαια προτιμηση για μενα, το δευτερο μερος…
8.Angels with Dirty Faces
Και μια κλασσικουρα, με τον Τζεημς Καγκνεη στον ρολο που τον καθιερωσε, αυτον του αδιστακτου γκανγκστερ σε ενα εργο γεματο δραση, συναισθημα και δυνατη απεκονιση της κοινωνικης αδικιας, με 2 φιλους οι οποιοι ακολουθουν ασπονδους δρομους στη ζωη, με τον ενα να γινεται δημοσιος κινδυνος και προτυπο για καθε εγκληματια, ενω ο δευτερος ακολουθει την καριερα του ιερεα…ολα αυτα, μεχρι να συναντηθουν οι δρομοι τους…γενικοτερα ολες οι ταινιες του Καγκνεη αξιζουν, μιας και ηταν οτι πιο ρεαλιστικο και τολμηρο μπορουσε κανεις να δει εκεινη τη περιοδο προ 50ς και αυτη εδω ειναι μια απο τις πιο χαρακτηριστικες και αγαπημενες του…
ε, αυτα πανω κατω
(ουφ,ας μην παει απατο:P)
χωνει οποιος θελει οτι θελει,προτυνει κτλ και τα συζηταμε…
βασικα, μην κολλησετε σε ταμπελες που εβαλα παραπανω, περι crime movies κτλ, μιας και οκ, ειναι ισως δικο μου μονο κολλημα…οποιος θεωρει οτι η ταινια που θελει να χωσει ταιριαζει εδω, ας το κανει…απλα εγω παραθετω ενα ενδεικτικο πολλ με ταινιες που θεωρουντε κατεξοχην gangsterικες…
υγ. ΔΕΝ θα γινει δημοψηφισμα, ΔΕΝ θα εχουμε 3468 συστηματα καταμετρησης ψηφων, ΔΕΝ θα το συζηταμε επι 34 σελιδες για το ποιο ειναι το σωστο συστημα, απλα ΓΡΑΦΟΥΜΕ…
τι να λέμε… και η Jennifer Connelly στην πρώτη της ταινία…