απειρη ταινιαρα το Prizzi’s honor
- [B]Tα Καλά Παιδιά[/B]
- [B]Ο Σημαδεμένος[/B]
- [B]Le Samurai[/B]
american gangster. το χα δει πριν πάρα πολλά χρόνια αλλά είναι από τις καλύτερες μαφιόζικες ταινιές για μένα.
Eίχα ψηφίσει παλιότερα εδώ μέσα τους Νονούς αλλά δεν είχα γραψει. Επειδή λόγω Λούπιν έφαγα πρόσφατα ένα ψιλοκόλλημα με τον Τακέσι Κιτάνο, ξεθαψα αυτό το thread για να θυμηθώ τι είχε γραφτεί για το Brother. Διαβάζοντας όλες τις σελίδες κατέληξα σε τρία συμπεράσματα. Το πρώτο ήταν ότι έχω δει την συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών που αναφέρονται εδώ μέσα. Το δεύτερο ότι οι αγαπημένες μου ταινίες που έχουν να κάνουν με μαφία είναι πολύ περισσότερες από όσες νόμιζα. Το τρίτο ότι υπάρχει μια διαφωνία σε πολλές αναφορές για το αν πρόκειται για μαφιόζικες ταινίες ή όχι. Θεωρώ ότι πολλές ταινίες που έχουν αναφερθεί δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία και εξηγούμαι: Μαφιόζικη ταινία ή gangster movie ή όπως θέλετε πείτε το δεν είναι μια ταινία στην οποία απλά υπάρχουν μαφιόζοι. Το ζήτημα είναι να εξελίσεται η πλοκή από την σκοπιά ενός μαφιόζου ή μιας μαφιόζικης ομάδας. Αν εξελίσεται από άλλη σκοπιά (των μπάτσων πχ) αλλά έχει να κάνει και με μαφία τότε δεν σημαίνει πως η ταινία είναι μαφιόζικη.
Τεσπα, σχολιάζω μια προς μια όλες τις ταινίες που έχουν αναφερθεί εδώ μέσα με λίγα λογάκια όμως γιατι βαριέμαι να γραφω ποτάμια:
Scarface: Ταινία-σταθμός για το είδος, κλασσικούρα πλέον αλλά απίστευτα υπερεκτιμημένη για εμένα. Έχει βέβαια τις καλές της στιγμές αλλά θεωρώ πως εν τέλει δεν έχει να πει κάτι. Παλιότερα ο “Σημαδεμένος” ήταν μια ταινία που “έπρεπε να δεις” και έχτισε έναν μύθο γύρω από όλο αυτό. Την είδαμε, ψαρώσαμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες αλλά τελικά με τα χρόνια νομίζω πως η ταινία δεν έχει “μιλήσει” μέσα μου. Ο Τόνι Μοντάνα είναι από τους πιο ρηχούς χαρακτήρες που έχω δει σε ταινία, δεν έχει το βάθος για να σε κάνει να τον πάρεις σοβαρά. Και αντί αυτό το μειονέκτημα να χαντακώνει την ταινία, τελικά την έκανε μύθο επειδη ο Τόνι Μοντάνα ήταν ο Αλ Πατσίνο. Ναι, εκ των πραγμάτων και εκ των υστέρων ταινία-σταθμός για το είδος αλλά…
Brother: Μόνο μία λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό το αριστούργημα: ΕΠΟΣ! Ο Τακέσι Κιτάνο δίνει ρέστα, δημιουργεί μια ταινία βγαλμένη από τις πιο τρελές φαντασιώσεις κάθε οπαδών των μαφιόζικων ταινιών και μέσα από την άνοδο και την πτώση μιας ιαπωνικής και παράλληλα νέγρικης, μαφιόζικης αυτοκρατορίας στις ΗΠΑ κάνει μαθήματα ουσιαστικού επικού κινηματογράφου. Ο τίτλος της ταινίας, “Βrother” σημαίνει πολλά περισσότερα από όσα πιστεύει κανείς ότι μπορεί να σημαίνει διαβάζοντας απλά και μόνο την υπόθεση, δείτε το και θα καταλάβετε τι εννοώ. Τίμιο gangster movie που όχι απλά σέβεται τις αρχές των ταινιών αυτών, τις επαναδιατυπώνει και τις εξυψώνει με όσο περισσότερο σεβασμό γίνεται.
Goodfellas: Η ταινία που μίλησε για την μαφία όσο πιο χύμα δεν είχε τολμήσει να μιλήσει κανείς μέχρι εκείνη την στιγμή. Παίκτηκε το 1990, την ίδια χρονιά δηλαδή που ολοκληρώθηκε η προβολή της τριλογίας των Νονών και η σύγκριση δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Την στιγμή που η τριλογία του Κόπολα για μια σκληρή αλλά τόσο γοητευτική μαφία κλείνει, ο Σκορτσέζε δείχει μια άλλη οπτική γωνία γύρω από το θέμα. Η μαφία του Σκορτσέζε είναι σκληρή, είναι κυνική, έχει αρχές όπως την έχουμε μάθει αλλά στην τελική μιλάμε για σκληρούς και αδυσώπητους εγκληματίες και ο Σκορτσέζε μας θυμίζει σε κάθε ευκαιρία πως αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Untouchables: Σορρυ παιδιά αλλά αυτή η (υπερεκτιμημένη αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) ταινία δεν είναι μαφιόζικη. Οι “Αδιάφθοροι” είναι με πολύ απλά λόγια οι περιπέτειες ενός αδιαφθορου μπάτσου και της αδιάφθορης ομάδας του που δίνουν αγώνα κατά του Αλ Καπόνε. Το ότι ο κακός είναι μαφιόζος δεν σημαίνει πως η ταινία ανήκει στην κατηγορία αυτή. Η ταινία είναι αστυνομική.
Once upon a time in America: Πάνε χρόνια που την είδα αλλά θυμάμαι πως δεν μου άρεσε καθόλου. Θεωρώ πως πρόκειται για ταινία που ότι είχε να πει το έλεγε στο “πρώτο της μέρος” (όσο δηλαδη οι πρωταγωνιστές ήταν πιτσιρίκια) και στην συνέχεια απλά μπλαμπλάδιζε χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Νομίζω πως ο Λεόνε γύρισε μια εντελώς παλιομοδίτικη ταινία ακόμα και για την εποχή, ένα έργο που αν γυρίζόταν την δεκαετία του '60 ίσως να το εβλεπα με άλλη ματιά. Για ταινία του 1984 μοιάζει σαν κάτι ξεπερασμένο ακόμα και από ταινίες που προηγήθηκαν από αυτή.
Miller’s Crossing: Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή την υποτιμημένη ταινιάρα; Από τις καλύτερες ταινίες των Κοέν, ίσως και η καλύτερη εδώ που τα λέμε, με το σενάριο να ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στο (μαύρο πολλές φορές) χιούμορ και την κλασσική ατμόσφαιρα των μαφιόζικων ταινιών, ένας από τους πιο αγαπημένους μαφιόζους που ζήσαμε στο σινεμά, υποστηρικτικοι ρόλοι που θα μπορούσαν να αποτελούν πρωταγωνιστές ξεχωριστών ταινίων (ειδικά ο Τορτούρο είναι αξεπέραστος), το “Πέρασμα του Μίλερ” είναι αναμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα φιλμ της εν λόγω κατηγοριάς.
Godfather 1-2-3: Βάζω και τα τρία μαζί αφενώς για να μην γραφω πολλά πράγματα, αφετέρου γιατί οκ, στην ουσία πρόκειται για μια μεγάλη ταινία. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που τα είδα, όλα μέσα σε μια μέρα παρακαλώ! Κατά την άποψή μου το κάθε μέρος είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Το νούμερο 3 δηλαδή θεωρώ πως είναι το καλύτερο από όλα, με ένα αριστουργηματικό τελευταίο μισάωρο-κορύφωση και έναν Αλ Πατσίνο σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Το 1 και το 2 φυσικά δεν πάνε πίσω, ο Μάρλον Μπράντο άλλωστε σαν Βίτο Κορλεόνε είναι μόνος του ένα κεφάλαιο στην ιστορία του σινεμά, το δεύτερο μέρος με την ενδοοικογενειακή κόντρα αλλά και την οριστική μεταλλαξη του Μάικλ Κορλεόνε σε αδίστακτο μαφιόζο, η ιστορική αναφορά στην επανάσταση της Κούβας, γενικά τι να πρωτοπούμε για αυτές τις ταινίες, όσο κλισέ και αν ακούγεται, ναι, η τριλογία των “Νονών” είναι ότι καλύτερο έχει περάσει από αυτου του είδους ταινίες.
L.A. confidential: Επίσης ταινιάρα αλλά προφανώς και δεν πρόκειται για γκανγκστερική ταινία. Θα έλεγα πως είναι ο ορισμός του φιλμ νουάρ αλλά όχι, γκανγκεστερική ταινία δεν την λες.
Casino: Δεν μπορώ να διαβάζω πως αυτή η ταινία είναι για γέλια. Ο ορισμός των i will make him an offer he cannot refuse- films, την έχω δει χιλιάδες φορές και μπορώ άνετα να την ξαναδώ άλλες τόσες, το Καζίνο είναι πραγματικό έπος και απλησίαστο από τις μισές ταινίες που έχουν αναφερθει και θα αναφερθουν εδώ μέσα (οκ, υπερβολή για να αντισταθμιστεί το “για γέλια”). Σοβαρά τώρα, κατά την αποψη μου αυτό το τρίωρο αριστούργημα είναι πολλά επίπεδα πιο πάνω από τα “καλά παιδιά” (με το οποίο αναγκαστικά γίνεται σύγκριση), αγγίζει την τριλογία του Κόπολα και θεωρώ πως αν ότι καλύτερο είναι ο Νονός, αμέσως μετά έρχεται αυτό.
The Departed: Διεθφαρμένοι μπάτσοι, καλοί μπάτσοι, τίμιοι μπάτσοι που τις κάνουν και αυτοί τις βρωμιές τους και δίπλα τους και ένας γκάνγκστερ, που όμως δεν φτάνει για να μας κάνει την ταινία γκανγκστερική. Γούσταρα υπερβολικά με αυτή την ταινία (χωρίς να έχω δει τα ασιατικά βεβαια και πρέπει να το κάνω) αλλά οφ τόπικ…
Road To Perdition: Ξεφεύγει από τα κλασσικά καλούπια των μαφιόζικων ταινιών αλλά τιμάει και με το παραπάνω το είδος. Ο Τομ Χανκς σε μια από τις λίγες καλές στιγμές της καριέρας του, μια ταινία που πραγματικά έχει πάρα πολλά να δώσει στο είδος των μαφιόζικων ταινιών, πρέπει να την ξεφάψω και να την ξαναδώ. Παραφωνία της όλης υπόθεσης ο “κακός” Τζουντ Λο, του οποίου η καρτουνίστικη φιγούρα σε μια άλλη ταινία θα μπορούσε να είναι γαμηστερότατη εδώ όμως μοιάζει λίγο εκτός κλίματος αλλά οκ, κλάιν. Άλλη μία πολύ υποτιμημένη ταινία του είδους.
Easter Promises: H καλύτερη ταινία της πρώτης δεκαετίας των 00’s για εμένα με έναν Μόρτενσεν από άλλο πλανήτη. Αντιγράφω από παλιότερη αναφορά μου: “Η καλύτερη ταινία της δεκαετίας κατά την άποψή μου. Ήταν υποψήφια για όσκαρ καλύτερης ταινίας εκείνη την χρονιά όμως ήταν δεδομένο πως η σκληρή, σοκαριστική αισθητική της θα καθόταν βαριά στην ακαδημία. Με τρεις εξαιρετικούς πρωταγωνιστές (Ναόμι Γουότς, Βίγκο Μόρτενσεν, Βενσαν Κασέλ) και με φόντο την ρώσικη μαφία του Λονδίνου, ο Κρόνεμπεργκ μας χαρίζει μια ταινία σταθμό για τα γκανγκστερικά φιλμ”.
Donnie Brasco: Άλλη μια ταινία για προσκύνημα, με έναν Αλ Πατσίνο να δίνει ρέστα ξανά σε έναν ρόλο που (μαζί με τον Ντε Νίρο) μπορεί να τον παίξει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ηθοποιό του Χόλιγουντ και έναν Τζόνι Ντεμπ που με κάτι τέτοιες ταινίες μας θυμίζει πως μπορεί να παίξει και κανονικούς ρόλους και όχι μόνο καρτουνίστικους. Η μετάλλαξη ενός μυστικού μπάτσου που ενώ χώνεται στα άδυτα της μαφίας για να την εξαρθρώσει, γοητεύεται από αυτήν και τελικά εξαρθρώνεται ο ίδιος. Το τελευταίο πλάνο σου προκαλεί τρελά συναισθήματα και ο Ντε Πάλμα (δικιά του δεν είναι;) βάζει την υπογραφή του σε ένα πραγματικό διαμάντι.
Reservoir Dogs: Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αλλά ναι, το Reservoir Dogs είναι μαφιόζικη ταινία. Θεατρικό σκηνικό και άψογες ερμηνείες, το σκηνοθετικό ντεμπουταρισμα του Ταραντίνο δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Συγκλονιστικοί οι Χάρβεϊ Καϊτέλ, Τιμ Ροθ, ατάκες που πετάνε φλόγες (ειδικά η ανάλυση στο “Like a virgin” από τον ίδιο τον Ταραντίνο), όχι στο τοπ επίπεδο αλλά σίγουρα μια γαμάτη ταινία περί μαφίας, γκάνγκστερ κτλ.
Carlito’s Way: “Just when I thought I was out, they pull me back in” έλεγε ο Αλ Πατσίνο στον τρίτο Νονό. Αυτή ακριβώς η ατάκα μοιάζει να έχει στήσει την ταινία αυτή. Πρόσφατα αποφυλακισμένος μαφιόζος που θέλει να καθαρίσει απο το παρελθόν και να ζήσει για πάντα με την γυναίκα που αγαπά, δεν μπορεί να ξεφύγει από τις παλιές αμαρτίες και διαρκώς κάνει κύκλους γύρω από τον κόσμο της μαφιάς. Φανταστική ταινία, ένας Αλ Πατσίνο που βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του, ο Καρλίτο μοιάζει να είναι ένας κουρασμένος Τόνι Μοντάνα που κουβαλάει πάνω του όλες τις μαλακίες του παρελθόντος αλλά πλέον δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Η τελευταία σκηνή είναι από τις πιο αγωνιώδεις που έχουμε ζήσει σε ταινία.
ΛΕΟΝ: Σούπερ αγαπημένη ταινία αλλά βρε wretch από που και ως που μαφιόζικη;
Public Enemy Number One: Το πρώτο ναι, είναι μαφιόζικη ταινία, το δεύτερο όχι τόσο. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Μάλλον μια κακιά αντιγραφή του “Σημαδεμένου” αλα γαλλικά. Νταξ, πέρασε η ώρα αλλά τίποτα το σπέσιαλ. Τεράστιες σεναριακές αδυναμίες…
History Of Violence: Αγαπημένος Κρόνεμπεργκ, έστω και οριακά μπορεί να πάρει τον χαρακτηρισμό της μαφιόζικης ταινίας. Χάνει από τα αποδυτήρια από το έτερο του διδύμου Μόρτενσεν-Κρόνεμπεργκ (το Easter Promises δηλαδη-wretch δες το σωποδήποτε) αλλά έχει και πάλι αυτή την άρρωστη ατμόσφαιρα που αιωρείται στις ταινίες του μεγάλου Ντέιβιντ.
Analyze this: χαχαχαχαχαχαχαχααχαχαχαχα… Κωμωδιάρα από τις λίγες λέμε… Και βέβαια ανήκει στην κατηγορία gangster movies έστω και αν είναι κωμωδία. Ο Ντε Νίρο κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από το οτιδήποτε, υποδύεται τον μαφιόζο δηλαδή και συμμετέχει σε μια σάτιρα του είδους που έχει υπηρετήσει τόσο πιστα. Ο Μπίλι Κρίσταλ δίνει ρεσιτάλ, οι αναφορές σε παλιές μαφιόζικες ταινίες δίνουν και παίρνουν και εσύ, βλέποντας το για πρώτη φορά, κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια! Αθλιο το σίκουελ δυστηχώς, δεν το είδα καν μέχρι το τέλος.
Αmerican Gangster: Το Heat των γκανγκστερικών ταινιών. Όταν το είδα πρώτη φορά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα αλλά μάλλον έκανα λάθος. Η άνοδος και η πτώση (πόσο κλισέ και στάνταρ έκφραση όταν μιλάς για τέτοιες ταινίες… 
,τεσπα) ενός μεγάλου gangster που έχει στο διάβα του έναν παθιασμένο μπάτσο, το Αmerican Gangster είναι ίσως μια από τις πιο τίμιες προσπάθειες αναβίωσης του τιμημένου είδους.
Ghost Dog: Αγαπημένη ταινία, τόσα πολλά μηνυματα σε μια τόσο μικρής διάρκειας ταινία (1,5 ώρα δεν θυμάμαι καλα) και παράλληλα και ρυθμός και εξέλιξη αλλά ρε παιδια, μάλλον δεν πολυταιριάζει σε αυτό το τόπικ δεδομένου πως όσο και αν φλερτάρει με το είδος ποτε δεν γίνεται gangster movie.
Prizzi’s Honor: Ο πατέρας μου είχε σε κασσέτες τόσο τους τρεις Νονούς όσο και αυτό. Είδα τους τρεις Νονούς μέσα σε μια μέρα, μεγάλο Σάββατο ήταν. Την Κυριακή του Πάσχα ήθελα να συνεχιστεί το σεμινάριο μαφιόζικων ταινιών και είδα την Τιμή των Πρίντζι. Έχουν περάσει χρόνια και μπορεί να μην θυμάμαι καλά αλλά η ταινία, όσο και αν της λείπει αυτή η αδίστακτη ματιά των κλασσικών ταινιών του είδους, είναι επάρα με τα όλα της. Η σατιρική της διάθεση δεν την κάνει ούτε στο ελάχιστο λιγότερο ελκυστική, ο Τσάρλι Παρτάνα είναι ένας αξέχαστος εκτελεστής, η Κάθλιν Τερνερ κερδίζει την παράσταση, γενικά η ταινία είναι must…
A Bronx Tale: Συγκινηση μεγάλη αλλά όχι gangster movie παρά το γεγονός ότι όσοι γουστάρουν το είδος θα την δουν με άλλο ματι…
Ουφ, αυτα…
Και μην παρεξηγηθεί κανείς με το απόλυτο ύφος μου, αποψεις εκφράζουμε, ε… 
Aς βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στο thread:
ΚΑΘΑΡΣΗ του Φωκίων Μπόγρη
Καλτ διαμαντάκι, αν το γύριζε ο Ταραντίνο μπορεί και να αποθεωνόταν, τώρα μάλλον θα θαφτεί σαν ελληνικό σκουπίδι. Δεν είναι και η σούπερ ντούπερ ταινία για να εξηγούμε αλλά ο Μουρίκης στον ρόλο του αδίστακτου μαφιόζου δίνει ρέστα, η ερμηνεία του είναι επιπέδου Ντε Νίρο και Πατσίνο χωρίς να υπερβάλω ΚΑΘΟΛΟΥ.
Μικρές εμφανίσεις από Τίνα Σπάθη (!!!), Τέλη Σταλόνε (!!!) και Γιαννη Οικονομιδη!!! Δείτε το.
godfather kai donnie brasco απλα 
Αν και μαλλον εχουν ειπωθει, για μη χολυγουντιανες μου αρεσαν παρα πολυ οι:
Gomorra(Ιταλικη, μονο αυτο αρκει)
[B]Tropa de elite/B
Δειτε το οπωσδηποτε.
Ειδικα το δευτερο εμπλεκει και πολιτικη μαφια μεσα, περαν των φαβελας που ειχε στο 1ο.
Capitan Nascimento και δεν ειμαι καλα 
Α ξεχασα και το προπερσινο Un Prophete (Γαλλικη)
Αξιος και κριμα που δεν πηρε αυτη το Οσκαρ, αν και το El Secreto ειχε απιστευτο τελος.
Τα Infernal Affairs (και τα 3, υστερα οι σεναριογραφοι το μεταφεραν και στο Holywood, στο Departed του Scorcese) το χω αναφερει και σε αλλο Thread ως απο τις αγαπημενες μου ασιατικες ταινιες. Σαφως πιο ατμοσφαιρικο απο το αμερικανικο.
Μολις τελειωσε το [U]once upon a time in America[/U].Δεν συνηθιζω να βλεπω παλιο κινηματογραφο.Πραγματικα ομως η ταινια μου αρεσε παρα πολυ.Παρουσιαζει εκπληκτικα την μαφια και τις σεχεσεις τις με τις κυβερνησεις,την διαφθορα κτλ κτλ.Ο Ντενιρο εκπληκτικος οπως ολοι οι πρωταγωνιστες της συμμοριας(δεν θυμαμαι ονοματα).Το μονο αρνητικο που θα μπορουσα να βρω ειναι η μεγαλη διαρκεια της (3:40 η ατιμη).Δεν θα ψηφισω αφου θελω να δω ακομα το Νονο και σκαρφεισ.
Wow…:respect:…κορυφαιο ποστ μαν συγχαρητηρια!!!
Υπεργαματο ειδος ταινιων και θεικο ποστ απο manson21, αν και ειναι 2-3 που δεν εχω δει.
Ψηφισα Goodfellas γιατι Ray Liotta και Joe Pesci ειναι λατρειες.
[FONT=“Comic Sans MS”]Ε λοιπόν θα το ποστάρω εδώ παρόλο που πιθανότατα είμαι οφφτοπικ, γιατί είναι ωραίο θρέντι και αξίζει να ανέβει στην επιφάνεια. Φοβερά ποστ από Lupin και manson21 btw.
[SIZE=“4”][B]The Sting[/B][/SIZE] (1973)
Ταινιάρα που χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων και λανθασμένα δε μνημονεύεται συχνά.
Paul Newman και Robert Redford στα ντουζένια τους, φοβερό δίδυμο.
Ο Redford ως απατεωνίσκος κλέβει αρχιμαφιόζο (χωρίς να το γνωρίζει αρχικά), στραβώνει το πράμα, πεθαίνει φίλος του και αποφασίζει να εκδικηθεί. Βρίσκει λοιπόν τον Newman τον πάλιουρα να του μάθει μερικά πράματα και να στήσουν κόλπο για να τη φέρουν στο μαφιόζο. Πόκερ, ιππόδρομος, κομπίνες και τα συναφή.
Οι πρωταγωνιστές απλά υπέροχοι, η σκηνοθεσία σωστή και η πλοκή μοναδική με συνεχείς ανατροπές που δεν αφήνουν περιθώρια να μαντέψεις τη συνέχεια μέχρι το τέλος.
Δεν είναι από τα βαριά φιλμ αυτού του τύπου, είναι πιο ανάλαφρη, έχει μπόλικες δόσεις χιούμορ, έχει τις ευχάριστες σφήνες από ragtime μουσική.
Γενικά είναι μια πανέξυπνη, καλοζυγισμένη ταινία που αξίζει να δουν [U]όλοι[/U].
Ούτε που θα καταλάβετε πως θα περάσουν οι 2 ώρες που διαρκεί.
Α, είχε κερδίσει και 7 (!) βραβεία Όσκαρ λέει…[/FONT]
Aλλο ενα thread που το πηρα χαμπαρι τωρα…
Βιαστικα εντελως θα προσθεσω δυο ταινιαρες που δυστυχως κατα την αποψη μου θα επρεπε να χαιρουν πολυ μεγαλυτερης εκτιμησης .
Ξεκιναω απο την καλυτερη ταινια του Abel Ferrara,το ‘‘King Of New York’’
H ταινια σκιαγραφει το πορτραιτο ενος gangster και τον εκλυτο βιο που διαγει μεσα στην πρεζα,το εμποριο κλπ.
Πρωταγωνιστει ο τακτικος συνεργατης του Ferrara στα 90’s,o ΘΕΙΟΣ Christopher Walken,αλλα και ο φανταστικος σε αυτην την ταινια Lawrence Fishburn.
Δευτερη παραγνωρισμενη ταινια,μεγαλης αξιας,ειναι το εκπληκτικο ‘‘Sate Of Grace’’ με Sean Penn,Ed Harris και Gary Oldman ,του Phil Joannou.
Στα ευρύτερα πλαίσια, λόγω καταγωγής και να μην πάει χαμένη σε άλλο θρεντ
[B]A bittersweet life (2005)[/B]
Ένα έμπιστο σκυλί μαφιόζου ερωτεύεται την κοπέλα του αφεντικού. Αυτός το καταλαβαίνει και βάζει να τον σκοτώσουν-βασανίσουν, αλλά γίνονται όλα λαμπόγιαλο. Το πολύ καλό είναι ότι σαν πλοκή και σκηνοθετικά κινείται όπως θέλει. Σαν ανεξάρτητος κινηματογράφος ένα πράγμα. Το ντεπούτο του σκηνοθέτη στην Αμερική θα είναι το Last Stand.
Mετα απο πολυ καιρο ξεθαβω αυτο το ενδιαφερον thread καθ?οτι ειδα μια ταινια που ταιριαζει απολυτα εδω…
??[B]Μοbsters[/B]’’(1991) του [B]Michael Karbelnikoff[/B]
To ??[B]Μobsters[/B]’’ ειναι ουσαστικα ενα recruiting oλης της ανερχομενης δευτεροκλασσατης φουρνιας των early '90’s με ηθοποιους οπως ο απαραδεκτος [B]Christian Slater[/B],ο μετριοτατος [B]Costas Mandylor[/B] και o ηρωας της παιδικης μου ηλικιας[B] Richard Grieco[/B](o [B]Booker[/B] βεβαια!!!)
Δυστυχως η ταινια αυτη συγκεντρωσε οταν πρωτοπροβληθηκε,αλλα και μετα,τα χειροτερα σχολια,κυριως λογω ερμηνειων ,κατι με το οποιο συμφωνω φυσικα,αλλα και λογω της υπερβολης και της ιλουστρασιον υφης της ταινιας.
Ειναι ομως τοσο κακη?Οχι δεν ειναι!Βλεπεται ανετοτατα,εχει δραση,εχει cult ηθοποιους οπως ο [B]Anthony Quinn[/B],ο [B]Μichael Gambon[/B] ,ο μονιμος σε μαφιοζικες ταινιες β’ρολας [B]Joe Viterelli[/B] και ο [B] F. Murray Abraham[/B].
Φανταζει καπως παραταιρο μεγαλους μαφιοζους να τους υποδυονται πααιδαρελια στα πρωτα τους βηματα και να παιζουν τους αρχιμαφιοζους με ακρως υπερβολικο και γκομενοψαρωτικο τροπο,αλλα το εργακι δεν ειναι κακο!!!
Ο [B]Christian Slater[/B] και ο [B]Anthony Quinn[/B] ηταν υποψηφιοι γαι [B]Χρυσο Βατομουρο[/B] εκεινη τη χρονια,αλλα κανεις τους δεν το κερδισε!Η αληθεια ειναι οτι ο [B]Anthony Quinn [/B]δινει μια απο τις χειροτερες ερμηνειες του…